Bloggang.com : Napoleonquz : TMP 45 กลับมาแล้ว...งิงิ

TMP 45 กลับมาแล้ว...งิงิ

แสงแดดเริ่มฉายส่องขึ้นมาแล้ว ทว่าไม่มีวี่แววว่าคนบ้านฉินจะข่มตาลงได้เลย ท่านประธานนั่งอยู่ในห้องโถงพร้อมลูกๆทุกคน เขาให้ชิแลม รอน เควิน และอาหมั่นกลับไปก่อน ถึงหาไปยังไงวันนี้ก็คงไม่พบสู้เก็บแรงไว้ดีกว่า
หญิงสาวสามคนนั่งหน้านิ่ง ผู้เป็นแม่เป็นลมล้มทับไม่ว่ากี่รอบแล้ว คนในบ้านยังคิดไม่ตกกันเลยว่าลูกสามหายไปไหน ดูจากรูปการต้องถูกลักพาตัวไปแน่ๆ หรือจะเป็นเหตุผลทางธุรกิจ ก็ไม่น่าจะใช่เท่าไหร่เล่นกันสกปรกเช่นนี้มันเกินไปแล้ว

“พ่อคะหนูว่าพ่อไปพักดีกว่านะคะ เดี๋ยวจะไม่สบายไปอีกคน” อาเส่กุมมือบิดาไว้แน่น

“จะให้นอนได้ยังไงน้องหายไปทั้งคน พวกหนูนั่นแหละไปนอนกันเถอะ วันนี้ก็ไม่ต้องไปทำงานกันหรอก”

“เรื่องนี้เราก็ทราบดีค่ะ แต่สุขภาพของพ่อสำคัญเหมือนกันนะคะ ม๊าเองก็เหมือนกันไปพักผ่อนเถอะนะคะ เรื่องหาน้องหนูจะจัดการเองนะคะ” เสเส่ยิ้มๆ

“ถ้าน้องเกิดเป็นอะไรไป พ่อจะอยู่ได้ยังไงอาเส่หรือมันจะเป็นกรรมของพ่อ” บิดาไม่สามารถหยุดน้ำตาของตนเองได้ เสเส่เองก็เช่นกัน

“พ่อคะหนูสัญญาว่าเราหนูจะหาน้องให้เจอพ่อไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ตอนนี้เราต้องค่อยๆสืบความเป็นไป พวกที่มันลักพาตัวแมรแมร์ไปมันคงเป็นคนใกล้ตัวเรานี้เอง ไม่งั้นคงไม่รู้วิธีเข้าออกฉินเหมยได้” คำพูดฉลาดหลักแหลมของอาเส่ เริ่มขึ้นแล้ว ภาระกิจอันยิ่งใหญ่มันมาพร้อมความรับผิดชอบอันใหญ่ยิ่ง (คล้ายๆสไปเดอร์แมน)

“เอาล่ะนะทุกคนไปอาบน้ำ ทำตัวปกติกันเถอะ อย่าตัดหญ้าให้งูมันตื่น” เอ่อเขาเรียกว่าแหวกหญ้าไม่ใช่เหรอพี่เส่ อาฟารมถอนใจ พูดก็พูดไม่ถูกแย่จริง

ทุกคนจำต้องทำตามพี่สาว ว่าไงว่ากันทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ถึงแม้จิตใจจะบอบซ้ำเหมือนแก้วที่ร้าวก็เถอะ ต้องเข้มแข็งไว้เท่านั้น พวกเธอไม่เชื่อหรอกว่าจะแก้ไขปัญหานี้ไม่ได้ สวย ดุ เผ็ด รับรองงานนี้ได้ตัวคนร้ายเร็วๆนี้..
.................................................................................

“ข้าวอยู่ในตู้เย็นเสื้อผ้าอยู่ในตู้หาเอาเอง”

แมร์แมร์สุดเชิดโดนทุบหัวด้วยของแข็งไม่ทราบชนิด หญิงสาวถึงกลับสลบไปข้ามวันข้ามคืน พอมีสติมาอีกทีก็รู้ว่าตัวเองอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมที่ถูกจัดไว้ด้วยเฟอร์นิเจอร์ชั้นดี คล้ายบ้านBig brother ก็ไม่ปานเอ...จะมีกล้องไหมนะ ไม่นะไม่นะไม่อยากมีรูปลับตอนอาบน้ำหลุดอย่างเอดิสาดโอว...

“ตัวหนังสือก็ห่วย อีคนบ้าฉันต้องเอาแกเข้าคุกกินข้าวแดงให้ได้เลยเชียวคอยดูนะ” แมรแมร์ถึงหัวจะบาดเจ็บแต่ปากไม่ได้เจ็บยังกัดจิกเป็นไก่พระลอได้อย่างดี

เสื้อผ้าก็มีแต่ตัวไม่สะอาดกลิ่นฝุ่นคลุ้งดังชุดกรรมกร โอว...แม่เจ้าจะใส่ลงไปได้อย่างไงเน้อ.... หญิงสาวค่อยๆเลือกหาเสื้อตัวที่คิดว่าดีที่สุด สะอาดและกลิ่นดีที่สุด ไอ้โรคจิตมันยังมีน้ำใจทิ้งชั้นในไว้ด้วย ตายจริงมันรู้ไซส์ได้ยังไงกัน....

“ไม่มีฟองน้ำ พระเจ้าช่วย..” ยังนี้แล้วจะพรางหุ่นอันจอแบนได้เช่นไร

“เฮ้อ...” สันชาติญาณเอาตัวรอดเริ่มขึ้น หลังเสียงถอนหายใจ หญิงสาวพยายามจะเปิดประตูออก ทว่าประตูนั้นทำด้วยเหล็กถึงสองชั้น ถ้าเกิดไฟไหม้มาเธอคงกลายเป็นศพย่างกลิ่นฟุ้งหอมอร่อย แถมหน้าต่างก็มีแค่บานเดียวโอว..พระเจ้าช่วย สาบานได้ว่าบานเดียวจริงๆ คือที่ระบายในห้องน้ำนั้นเอง เป็นจุดเดียวที่เธอสามารถมองเห็นพระอาทิตย์ได้

เมื่อไม่มีทางก็ได้แต่นั่งทำใจ อาหารในตู้เย็นไม่รู้ว่าไปซื้อร้านไหนมาหรอก รสชาติสุนัขยังไม่เมินหน้ามองเลย เฮ้อ..จะจับเธอมาทำไมกันนะ สวยอย่างโศรยาขาวีนจะไม่ว่าสักคำเลย นี้มันชีวิตคนนะไม่ใช่ของเล่น

“ไงคุณ” เสียงชายหนุ่มดังขึ้น แมรแมร์ตกใจแทบจะเต้น หล่อนเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จยังดีนะที่ใส่อะไรออกมาด้วยไม่งั้นละก็....(คิดเอง)

“ฉันว่าแล้วต้องเป็นคุณ คุณจับฉันมาทำไม ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะคุณชิแลม” ตอนแรกก็มองไม่เห็นหรอกว่าใคร พอเขายื่นแว่นให้ใส่เท่านั้นแหละ...

“ฉลาดไปก็มีอันตรายมาก คุณน่าจะรู้ข้อนี้ดี” เขาตอบหน้าตาเฉย แม่เจ้า...นึกว่าเขาเป็นคนดีมาตลอด ไอ้คนสองหน้า แก้มบุ๋มหน้าหล่อ (นี้หรือคือคำด่า)

“แต่ที่คุณทำอยู่มันก็เป็นของของฉัน ฉันจะยอมให้คุณมาทำลายของของฉันได้ยังไง”

“ของคุณงั้นเหรอ รู้ไว้ซะด้วยนะฉินเหมยมันควรจะเป็นของผมและพ่อผมซะมากกว่า เมื่อพ่อคุณเลวคุณก็ต้องทำใจ เขาทำได้แม้กระทั่งเพื่อนรัก คุณว่าเขาควรเป็นคนอยู่หรือเปล่า” ด่าใครไม่ด่ามาด่าพ่อ ของมันขึ้นก็เป็นนะ แมรแมร์เข้าไปรัวกำปั้นใส่เขา แต่ชายหนุ่มสูงกว่าและตัวใหญ่กว่า ทำยังไงเขาก็หลบทันเหมือนนินจา...

“นี้ไม่มีใครกล้าทำร้ายผมนะ” เขาบีบมืออีกคนไว้แน่น

“ฉันจะฆ่าแก...คอยดูเถอะ” หญิงสาวสลัดมือเขาออก จ้องเขาเหมือนจะกินให้ได้

“ก็ลองดูว่าใครจะฆ่าใคร” สายตาเขาไม่ได้บอกว่าพูดเล่นนะ แมรแมร์กลืนน้ำลายอึกสองอึกเรียกสติ

“ทำไมต้องเป็นฉันด้วย”

“ก็คุณเป็นลูกของท่านประธานฉิน เป็นประธานฉินเหมย ไม่จับคุณจะจับใคร”

“คุณแกล้งตีสนิทกับพี่เส่ที่จริงไม่ได้รักเธอเลยเหรอ อย่าบอกนะว่านายจะจับพี่เส่มาอีกคน” เขายิ้มเย็นยะเยือก

“ผมจะจับเสเส่มาทำไม รายนั้นเป็นคนหัวอ่อน ผมจะให้เธอเจ็บใจแตกเป็นเสี่ยงๆ ไม่ง่ายกว่าเหรอ ค่อยๆเจ็บมันทรมานกว่าเจ็บครั้งเดียวนะ อย่างคุณนี้เป็นคนแข็งต้องเจอของแข็ง” แข็งมากเลยเอาอะไรก็ไม่รู้ทุบหัว ดีนะมันไม่แตกเหมือนแตงโมจินตหราซะก่อน

“ฉันว่าคุณน่าจะไปทำความเข้าใจซะใหม่นะ ถ้าคุณพ่อคุณอยู่ท่านคงไม่ชอบใจแน่ที่เห็นคุณใช้วิธีสกปรกๆกับคนสะอาดๆอย่างฉัน ลองไปคิดทบทวนดีๆ” อาแมร์นั่งลงค่อยๆพูดกัน กลัวเหลือเกินเกิดเขาหน้ามืดตาลายคล้ายจะเป็นลม ปลุกปล้ำขืนใจเธอจะยอมหรือว่าจะสู้ก๊าก......

“ผมรู้ความเจ็บของพ่อผมดี พวกคุณจะรู้อะไรเกิดมาบนกองเงินกองทอง ความลำบากเคยรู้จักมันบ้างไหม” เคยสิถามได้....

“ฉันเข้าใจมากกว่าคุณแล้วกัน ที่คุณทำมันไม่ใช่แก้แค้นแต่คุณกำลังหลอกตัวเอง คุณมันก็แค่เครื่องมือของเอแซด คุณคิดหรือว่าถ้าคุณทำสำเร็จพวกเขาจะปล่อยคุณ เอาเถอะ....ฉันจะไม่โวยวาย ไม่พูดมากแต่จะถามคำเดียวเมื่อไหร่จะปล่อยฉัน ปล่อยฉันตอนนี้ก็ถือว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่ว่าถ้าปล่อยช้าเกินสามวัน......” คำพูดเย็นชาของคนชอบกินชาเย็น เอ่ยถาม...

“เมื่อไหร่ที่ผมทำฉินเหมยล้มได้ เมื่อนั้นคุณก็ไปได้”

“คุณคิดตื้นไปหรือเปล่า ฉันออกไปได้คุณไม่รอดหรอกนะ” ขู่ไว้ก่อนซะให้เข็ดเสียเลย อยากซ่าส์ดีนักใช่ไหมแก้มบุ๋ม

“แล้วก็คอยดูใครจะแน่กว่ากัน คุณมาไกลเกินกว่าที่ผมคิดไว้มาก ยังไงก็อยู่นี้ก่อนแล้วกันเรื่องอื่น ผมไม่คิดหรอก....”

“คุณกล้าทำอะไรพี่น้องฉันละก็ ฉันไม่ให้คุณตายดีหรอกนะ...”

“ผมก็ไม่คิดว่าผมจะตายดีหรอกนะ ว่าแต่คุณเถอะคิดว่าจะได้ตายดีหรือเปล่า”

หนอย....เขาพูดพร้อมใส่สูทเดินออกไป อยากจะเตะเขาสักทีสองทีเหลือเกิน คนอะไรคิดอย่างเด็กๆ นึกเหรอว่าพ่อเธอจะปล่อยง่ายๆ ตอนนี้ทุกคนก็ต้องกำลังหาเธอแน่ๆ มีความมั่นใจว่าอย่างนั้น แม่เจ้าช่วยทำยังไงนะจะรอดออกจากกรงแห่งนี้....
................................................................

เช้านี้ไม่สดใสแต่เสเส่ก็ฟืนยิ้มออกมาให้ได้ ไม่เช่นนั้นแล้วทุกคนต้องหัวเสียอย่างมาก รอนเดินเข้ามาพร้อมหลินกุหน้าตาก็ไม่ได้ต่างไปกับคนที่บ้านเธอเลยแม้แต่น้อย เขายังถอนหายใจทุกๆสามนาที เสเส่เดินเข้าไปเซย์ไฮ..
“ได้ข่าวอะไรบ้างไหมเสเส่” รอนถามเมื่อเจอหน้ากัน

“ยังเลยล่ะ โยวโยว่ไปแจ้งความแล้ว คงได้เร็วๆนี้” หญิงสาวตอบ

“จะเกี่ยวกับเรื่องธุรกิจหรือเปล่าล่ะคิดดูดีๆสิ” หลินกุชายตามองเสเส่ วันนี้เธอพูดดีผิดปกติเป็นพิเศษ เสเส่ยิ้มตอบให้พร้อมส่ายหน้า เธอจะรู้ได้ยังไงล่ะจนปัญญา

“อย่างที่บอกเราก็ต้องรอดู แต่ฉันไม่อยากให้เรื่องนี้แพร่กระจายเท่าไหร่ มันไม่เป็นผลดีต่อหุ้นของเรา”

“ถึงกับต้องแจ้งความฉันว่ามันก็ต้องบูมแน่นอนล่ะ มาตั้งสติกันใหม่ค่อยเรียงสถาณการณ์”โอว้แม่เจ้านี้หรือคือคำพูดของชิต้ากุผู้หยิ่งยะโส ที่จริงเธอกับเขาก็ไม่น่าจะมาทะเลาะกันเลยนะ ถึงจะเป็นคู่แข่งทางธุรกิจจากสองตระกูล แต่เมื่อมาอยู่ในร่มเงาของฉินเหมยมันก็น่าจะคุยกันได้ เป็นเพื่อนกันได้

“Good morning everyone” เสียงแปดหลอดพร้อมรังสีความร้อนฉ่าทุกองศา เข้ามาเยือนตึกฉินเหมยตั้งแต่เช้า ทุกคนมองหน้ากันเองเมื่อเห็นสาวสวยสูงเปรี๊ยวจิ๊ดจ๊าดดังมะนาวเพิ่งสุก หญิงสาวสวมใส่ชุดสีแดงของชาแนล พร้อมด้วยกระเป๋าใบโก๋ที่อิมพอตจากเกาะอูลากุกา

“อ้าว..มาได้ไงแล้วมาทำอะไรที่นี้ไม่ทราบ” หลินกุทักทายน้องรัก ด้วยวาจาเชือดเฉือน ดังมีดสับหมูของแม่ค้าตลาดวโรรส

“Oh no!! ไม่มีใครบอกพี่หลินกุหรอกหรือคะว่า วันนี้ I ตาลนี่จะมาทำงานที่นี้ วันแรกค่ะ” หญิงสาวเชิดหน้าขึ้นสูง ปกติเธอเป็นคนสูงอยู่แล้ว ยิ่งใส่รองเท้าแปดนิ้วยิ่งทำให้เหมือนผีชนิดหนึ่งที่ชอบมาขอส่วนบุญไม่มีผิด

“อ่อ...คุณทำงานแผนกอะไรนะ” เสเส่ถาม

“ตอนแรกว่าจะได้ทำกับพี่หลินกุแล้ว แต่ว่าคุณชิแลมบอกว่าความรู้ที่ตานนี่มีเนี๊ยมันมาก เขาเลยจะให้ตานนี่ทำงานด้านการเงินกับเธอไงเสเส่” หา..จะมาอยู่แผนกเดียวกัน หาเรื่องรึเปล่า ชิแลมนะชิแลมทำไปได้

“โชคดีของฉันจริงๆ ไม่งั้นละก็ต้องหายันต์มาแปะไว้รอบแผนกแล้วล่ะ ยังไงเธอก็ไปหามาแปะไว้นะเสเส่ เดี๋ยวผีร้ายจะคุกคามโดยที่ไม่รู้ตัว ไปล่ะ” ชิกุสบัดหน้าหนี ไม่เข้าใจเลยว่าเธอหลวมตัวไปคบกับคนอย่างตานนี่ได้อย่างไง อาจจะเป็นเพราะว่าตอนนี้บ้าแบรน ติดหรู เลยทำให้ตาบอดไปชั่วขณะ คนเรานี้มันดูแต่ข้างนอกไม่ได้เสียจริงๆ

“นึกว่าอยากทำงานด้วยตายล่ะ”

“อืม...ถ้าไงก็เดินดูรอบๆแล้วกันนะคะ แต่อย่าให้เกินแปดโมงครึ่งล่ะ แล้วเจอกันค่ะ” เสเส่ขอตัวบ้าง ส่วนรอนเดินออกไปตั้งแต่คนแรกแล้ว ตานนี่มองซ้ายขวาเธอเพิ่งเข้ามาวันแรก ทำไมทุกคนถึงได้ทำกับเธออย่างนี้ ทำงานประสาอะไรไม่โปรเอาซะเลย

“คุณชิแลมมมมมมมมมม” เสเส่หยุดกับชื่อนี้

“คุณตานนี่สวัสดีครับ”

“สวัสดีค่ะ” ตานนี่ไม่พูดเปล่า ขายาวสูงโยกย้ายส่ายสะโพก เข้าติดประชิดตัวชายหนุ่มอย่างเร็ว ชนิดที่เรียกว่าลมกว่าลม เธอจุ๊บลงแก้มเขาเบาๆ เสเส่แทบจะปรอทแตก นี้กล้าทำอย่างไม่อายใครเลยนะ

“ฮะๆ ใจเย็นๆครับ ว่าแต่มานานแล้วเหรอ” เขาถามด้วยความสุภาพ

“เพิ่งมาค่ะ แต่รู้สึกว่าพนักงานที่นี้ไม่ต้อนรับตานนี่เท่าไหร่ ดูอย่างคุณเสเส่สิ ไม่ทักทายเดินหนีเฉยเลย” อ้าวนังนี้ ให้ร้ายกันนิหว่า

“จริงหรือครับ”

“ฉันรีบไปนิคะ จะให้ทำไงล่ะ” เสเส่พูดแทรกขึ้น

“รีบยังไงก็ต้องทำตัวเป็นเจ้าบ้านนิดนึงนะคะ ฉันเป็นใครคุณน่าจะรู้ดี” ฉันไม่รู้หรอกว่าแกเป็นใคร รู้แต่ว่าแกคือเสือดูมไซส์ DD

“ครับๆ เอาเถอะนะ คุณเสเส่ครับวันนี้คุณตานนี่จะมาทำงานที่นี้กับคุณ ให้เธอทำบัญชีแล้วกันนะครับ”

“อะไรกันคุณ พนักงานเราก็ไม่ได้เจ็บป่วยไข้ ลาออกไปไหนสักหน่อย ฉันก็ทำของฉันดีอยู่แล้ว อยู่ดีๆคุณก็ให้คนอื่นเข้ามา ไม่ทำร้ายน้ำใจกันไปหน่อยเหรอ” คนพูดจ้องหน้าจะกินเนื้อเขาให้ได้ พูดแล้วมันโมโหนะ เข้าใจไหมโมโห

“เปล่าๆ ผมแค่อยากมีคนช่วยคุณเท่านั้น เห็นคุณทำงานหนัก” เขายิ้มๆ

“เฮ้อ.. ฉันคิดว่าการรับพนักงานเป็นงานของฝ่ายบุคคลซะอีก เพิ่งรู้ว่าผู้จัดการใหญ่มีอำนาจรับคนด้วย” หญิงสาวพูดประชดอีกรอบ หน้าเธอแดงเพราะความโมโห

“ผมเป็นผู้จัดการใหญ่ก็มีอำนาจพอๆกับรองประธานนั่นแหละ ทำไมจะรับไม่ได้ล่ะ ที่สำคัญผมก็ปรึกษารองประธานทั้งสามแล้ว”

“ยกเว้นคุณหม่า กับน้องฉันใช่ไหม ฉันเข้าใจแล้ว...” เสเส่ทำหน้าผิดหวังนิดๆ เมื่อคืนยังหวีดหวานแหววอยู่เลย มาตอนนี้เรื่องมันเริ่มบอดอีกแล้ว

“มันไม่จำเป็น นั่นเป็นผู้บริหารใหญ่ ผมไม่กวนท่านด้วยเรื่องจิ๊บๆอยู่แล้ว เอาเถอะๆ ฝากคุณตานนี่ด้วยนะ”

เขาเดินออกไปอย่างไม่สนใจอะไร ตานนี่ได้แต่งงๆ เสเส่ถอนหายใจอย่างไม่พอใจสุดๆ เขาคิดอะไรของเขากันแน่ ถึงได้รับยัยดูมดูมเข้ามา ยัยดูมดูมเป็นลูกสาวของบริษัทคู่แข่งของพ่อเธอ เป็นใครเขาก็รู้ทั้งนั้นว่าใยนี้อยากมาทำงานที่นี้ทำไม อยากมาเป็นปลิงที่คอยดูดแกะข้อมูล ขนาดควายมีเขาสองเขายังฉลาดกว่าแผนนี้
.......................................................

วันนี้โยวโยว่ไม่ไปทำงาน ถึงไปเธอก็ไม่มีสมาธิแน่นอน คิดไม่ตกจริงๆว่าน้องจะหายไปไหน หญิงสาวเปิดคอมพิวเตอร์ดูแผนที่ เพื่อมันจะให้ไอเดียทำให้เธอคิดอะไรดีๆออกสักหน่อย โยวโยว่ล๊อคอินเข้าไปในอีเมลของตัวเองก่อน

“Unknown subject from Chin maremare 20.20 pm” โยวโยว่อ่านออกมาดังๆ อย่างไม่แน่ใจ ตอนสองทุ่มเมื่อคืนเธอยังคุยกับน้องสาวอยู่ สองทุ่มกว่าแสดงว่าแมรแมร์ยังอยู่หน้าคอมตอนสองทุ่มยี่สิบ

“QG+CJ” อะไรกันส่งมาแค่นี้จะรู้เรื่องกันไหม โยวโยว่ทุบโต๊ะดังๆ หล่อนนั่งจ้องหน้าคอมอย่างตาไม่กระพริบ มันแปลว่าอะไร QG+CJ เล่นให้มันเป็นรหัส เพิ่งรู้ว่าน้องสาวมีเชื้อสายดาวินซี่ในตัว โอ๊ยทำยังไงดีล่ะเนี๊ย

“นี้เควินเหรอโยวโยว่เองนะ ว่างหรือเปล่า” หญิงสาวหยิบโทรศัพท์ต่อไปหาหวานใจป้ายแดง เพื่อว่าเขาจะช่วยอะไรได้บ้างไม่มากก็น้อย

“ว่างๆ มีอะไรคืบหน้าไหม” เขาเองก็เป็นห่วงเจ้านายน้อยไม่แพ้แฟนสาว

“ฉันได้อีเมลจากแมรแมร์ตอนสองทุ่มกว่าๆ รอนบอกว่าตอนสองทุ่มครึ่งยังคุยกับเธออยู่เลย แต่แมรแมร์เมลมาเป็นตัวอักษรสี่ตัว”

“ตัวอักษรสี่ตัว” เขาทวน

“ใช่ QG+CJ” เควินขยับแว่น มันจะแปลว่าอะไรนะ

“อืมเอางี้นะ เดี๋ยววันนี้เลิกงานผมจะเข้าไปหา อย่าเพิ่งบอกอะไรกับตำรวจนะ ผมมีลางสังหรณ์ว่าคุณแมรแมร์เธอหายไปด้วยน้ำมือคนในฉินเหมยนี้แหละ”

“โอเคๆ รักษาตัวด้วยนะ เจอกัน”

โยวโยว่วางโทรศัพท์ลงพร้อมเสียงถอนหายใจ คุณนายจิ้งเดินเข้ามาปลอบใจลูกสาว หญิงสาวกุมมือมารดาแน่น ทำไมต้องเกิดเรื่องร้ายๆกับครอบครัวเธอด้วยนะไม่เข้าใจเลยจริงๆ เป็นไปได้ว่าปัญหาทางธุรกิจ ฉินเหมยเราก่อตั้งมาก็นานแล้วมีแต่บริษัทคู่แข่งเยอะตลอด แต่ไม่เห็นว่าจะเล่นกันแรงอย่างครั้งนี้เลย......
.........................................................

เสเส่นั่งหน้าหงิกทั้งวัน จะอะไรเสียอีกก็ยัยดูมดูมเล่นเสนอหน้าลอยไปลอยมา ทำให้เธอไม่เป็นการจะทำงานได้เลย โกรธพ่อแก้มบุ๋มจริ๊งจริง คิดอะไรของเขานะ ผู้ชายหน้านิ่งพูดน้อยแต่ทำไมต่อยหนัก ทำอะไรทีคนอื่นคาดการณ์ไม่ถึงสักครั้ง

เควินเดินหน้าแป้นเข้าไปหาเสเส่ที่ห้อง เขาบอกเรื่องอักษรที่ตัวให้เสเส่ พร้อมกำชับห้ามบอกใครทั้งสิ้น หญิงสาวคิดหนัก คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก ว่ามันหมายถึงอะไร นังแมรแมร์แกคิดว่าคนอื่นเขาจะมีเชื้อดาวินซี่เหมือนแกหรือไง (เสเส่คิดเหมือนโยวโยว่เล๊ย)

“หัวฉันคงแตกแน่ๆวันนี้ รู้ไหมฉันมีเรื่องคิดโครตๆจะเยอะเลย ทั้งน้องทั้งงาน ทั้ง...” เธอหยุดสิ่งสุดท้าย คนใส่แว่นหัวเราะร่วน

“คุณชิแลมใช่ไหมครับ ผมว่าเขาแปลกๆนะ”

“แปลกยังไงเหรอเควิน วันก่อนของก่อนรอนก็บอกฉันประมาณนี้แหละ มีเรื่องอะไรเกี่ยวกับเขาที่ฉันไม่รู้”

“ผมก็ไม่รู้สิ ผมแค่มองว่าเขาแปลกๆ แต่เขาก็เป็นเจ้านายที่น่ารักดี”
“ช่างเถอะ ฉันก็ว่าเขาแปลก อารมณ์ขึ้นๆลงๆอยากรับใครเข้าทำงานก็รับ ฉันนะเบื่อจริงๆเลย” ที่แท้ก็หึงนี้เอง

“คุณหึงเขาใช่ไหม เขาเป็นผู้จัดการใหญ่ ยังไงก็ต้องทำงานกับผู้หญิงเยอะแยะ ไม่ต้องหึงให่เสียเวลาหรอกน่า” พ่อน้องเขยคิดจะสั่งสอนฉันหรือยังไง

“หึงแล้วได้อะไร chill out man ฉันไม่สนหรอก เลือดเมียหลวงมันมีท่วมท้น ต้องใจเย็นๆ”

“ครับๆ ผมมาบอกคุณแค่นี้แหละนะ เดี๋ยวโยวโยว่ก็คงโทรมาละมั๊ง ผมไปก่อนนะ เจอกันครับ” เควินลุกขึ้นแต่มือเจ้ากรรมดันไปปัดกระเป๋าชาแนลเน่ใบงามของเสเส่หล่นตุ๊บ เขาไม่ได้ตั้งใจเลย แต่เสเส่นั่นแหละทำไมวางเกะกะอย่างนี้

“ขอโทษครับผมไม่ได้ตั้งใจ” ของหล่นลงเต็มพื้น เสเส่ถอนหายใจ วันนี้วันซวยของเธอจริงๆ

“ว้าวใช้น้ำหอมแพงซะด้วย...” เควินเก็บของช่วยว่าที่พี่ภรรยาในอนาคต

“ของแมรแมร์น่ะ เห็นว่ากลิ่นนี้ฉุนไปเลยยกให้ฉัน...” หญิงสาวยิ้มภูมิกับขวดน้ำหอม เห็นมันทีไรก็อดคิดถึงคนให้ไม่ได้

เควินช่วยเก็บของเสร็จก็ขอตัวเพราะไม่อยากกวนเวลาของเสเส่เท่าไหร่ หญิงสาวนั่งถอนหายใจอยู่สองสามรอบ หนักใจกับเรื่องที่เกิด นั่งมองดูน้ำหอมที่น้องให้มา ความคิดอะไรบางอย่างมันวิ่งเข้ามาชนเส้นประสาทอย่างจัง
“น้ำหอม.........อืม”
..........................................................

ดูม มา เจ เล ดูม มา เจ เล ดูม เสียงเพลงดูมดูมทำนองอินตะลาเดียแว่วมาแต่ไกล เสเส่กำลังนั่งทำงานอย่างสงบใกล้จะสิ้นเดือนแล้ว งานทุกอย่างต้องเคลียร์ แต่พอได้ยินแพงดูมดูม หญิงสาวหน้าเริ่มหงิก ถ้าฟังแล้วอะไรๆมันดูมขึ้นมันคงจะดี นี้ฟังแล้วทุกอย่างกลับเหี่ยวลง

“นี้คุณเบาๆหน่อยสิ ที่ทำงานนะไม่ใช่ผับ” เมื่อทนไม่ได้เสเส่จึงสามวิญญาณเจ้านายจอมโหด เดินเข้าไปต่อว่าตานนี่ที่โต๊ะทำงานสีชมพูพริ๊งที่เธอออกแบบเอง

“oh no no มีดนตรีในหัวใจหรือเปล่า ตานนี่ไม่เห็นว่าทุกคนจะรำคาญเลยนิคะ ออกจะชอบกันใช่ไหมคะทุกคน” หล่อนหน้ามียางมะตอย หันไปถามผู้ร่วมงานทั้งหลาย หารู้ไม่ว่าพวกเขาอยากจะเตะส่งลงน้ำทะเลจีนใต้ไปเลย จะไปดูมที่ไหนก็ปายยยยยยยยยย

“ฉันไม่สนหรอกนะ นี้มันเป็นที่ทำงาน ถ้าคุณขืนเปิดเพลงบ้าๆอย่างนี้ละก็ เราได้เห็นดีกันแน่ๆ” เสเส่ขู่ทำหน้าจริงจังดังเล่นการเมือง

“OH Oh Oh Oh นึกเหรอว่าฉันจะกลัว แค่เปิดเพลงแค่นี้ต้องเล่นออกด้วยเหรอคะ เจ้านายขาไม่แฟร์เลย” ตานนี่ทำหน้ากวนทุเรียนสามร้อยห้าสิบองศา เสเส่ถอนหายใจออกเป็นว่าเล่น จะมายั่วกันใช่ไหม

“จะลองดีเหรอ”

“ไม่กล้าไม่กล้าค่ะ ตายจริงเพิ่งรู้ว่าเจ้านายวาจาใช้ไม่ได้เลย แย่จริงๆตานนี่เปล่าทำอะไรผิดนะคะ วันนี้ทำงานวันแรกก็โดนซะละ”

“วันแรกได้นั่งสบายแบบนี้ก็ดีแล้วนิจ๊ะ หรือว่าว่างมาก ได้...เดี๋ยวจะหางานให้ทำ ซิฝูมีงานอะไรในแผนกที่ยังไม่ได้เคลียร์บ้าง” เสเส่หันไปถามเลขาคนสนิท หญิงสาวมองหน้าเจ้านาย

“มีสติ๊กเกอร์ใส่แฟ้มค่ะ ที่ยังไม่ได้ทำ”

“โอว โอว โอว โอวววววววว ดีเลยจ๊ะ คุณตานนี่ว่างๆนะ เอามาให้เขาทำซะ เอามาทั้งหมดเลยนะ"”ตานนี่อ้าปากค้าง แมลงวันเข้าไปตีลังกาสามรอบ เจ้าตัวยังไม่มีท่าทีจะว่าหุบ

“ฉันมาทำงานด้านการเงินนะคะ ไม่ได้มาติดกระดาษในแฟ้ม บ้าหรือเปล่า ดูถูกกันเกินไปแล้วนะ” เธอโวยวาย

“ดูถูกก็ดีกว่าดูผิดนิคะ คนอย่างคุณไปเรียนถึงปารีสเด้อค๊าเด้อ กลับมาก็มุมั่นอยากทำงานของตัวเอง หายากนะคะ เคยได้ยินคำว่าค่อยๆเดินแล้วค่อยวิ่งหรือเปล่า เพิ่งมาทำงานใหม่เขาก็ทำงานนี้แหละค่ะขนาดฉันก็ทำมาก่อนเหมือนกัน เอ๋...หรือจะไปขัดห้องน้ำดี ป้าเจาแกยิ่งปวดหลังอยู่ไม่มีคนทำความสะอาดห้องน้ำ เฮ้อ....ทนๆเอาหน่อยนะคะ” เสเส่ยิ้มหน้าระรื่นได้แกล้งคนสมใจ รู้จักฉันน้อยไปซะแล้วน้องดูม

“ฉันจะฟ้องผู้จัดการใหญ่” ดูมดูมขู่น้ำลายฟูมปาก

“เอาสิ เอาเลย...ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันเขาจะว่ายังไง” ขู่มาขู่ตอบสู้คนนะวุ๊ย

“แก...อีบ้า อีไพร่ นังสถุน พ่อแม่ไม่สั่งสอน” จากคุณหนูแสนแบ๊วเก็บอารมณ์ไม่อยู่ ตานนี่ด่าเสเส่ต่อหน้าลูกน้องอย่างไม่เกรงกลัวอะไรทั้งสิ้น ด่าใครด่าได้อย่ามาด่าพ่อกับแม่นะ

“ถ้าด่าฉันน่ะฉันจะไม่ว่าเลยนะ มาด่าพ่อกับแม่ฉัน....แกคิดว่าแกใหญ่มาจากไหนคุณหนูสะตอเบอรแหล นึกว่าด่าเป็นคนเดียวหรือไงยัยดูมดูม หน้าอกหน้าใจก็ไม่ทำกัน ทีหลังไปทำคลีนิคที่มันดีๆหน่อยนะ ข้างหนึ่งเป็นมะละกอข้างหนึ่งเป็นทุเรียน น่าเกลียดจริงๆเลย” เอาเด่ยอมได้ไง เรื่องนี้หล่อนเป็นนางเอกนะยอมไม่ได้ ต้องสู้เพื่อความสวยงามของหน้าตา

“อ๊ายยยยย นังไพร่ฉันต้องตบสั่งสอน” แหม๋....ทำอย่างนางร้ายช่องหลายสี ลูกน้องนั่งดูอย่างเพลิน หนังสดๆวุ๊ยไม่ต้องหอบผ้าหอบผ่อนไปดูถึงไทยแลนด์ก็ได้ดูหนังน้ำดีที่ยุงชุม

“คิดจะสั่งสอนฉันเหรอ ได้เลย..ไม่ต้องใช้แสตนอิน ไม่ต้องใช้สลิง เสเส่ลุย...” ตานนี่ยังฟังสโลแกนของเสเส่ไม่ตบ ความรู้สึกชาๆมันก็โถมเข้าหน้าดังซึนามิ มารู้ตัวอีกที แม่เจ้า....เสเส่กำลังตบหล่อนอยู่ (ความรู้สึกช้าจริงๆT^T)

“แก...” ตานนี่ตบตอบ

“เพรี๊ยะ” เสเส่ตบซ้าย

“ปั๊วะ” ตานนี่หลบซ้ายเข้าขวา

“อุ๊บ” เสเส่การ์ดไม่ตก จิกหัวโขกโต๊ะ

“เอี๊ยะ” ตานนี่สวิงศอกเลียนแบบท่าที่จาพนม

“โอ๊วววววววววววววววววว” เสเส่ใช้ท่าไม้ตายที่เรียนจากเขาหัวซาน ท่าเพลิงนารี หญิงสาวขยำเขย่าจุดอ่อนของดูมดูม ซิลิโคลนแทบจะแตกไหลออกมาเป็นสายธาร

เวลาเดียวกันโจวหม่าเข้ามาพอดี พระเจ้าช่วยตานนี่ที่เขามาไม่งั้นถ้าเจอฝ่ามืออรหันต์ของเสเส่เข้าไปอีก คงได้หามกันกลับบ้านแน่ๆ ชายหนุ่มร่างสูงแยกหญิงสาวออกได้ในเวลาแป๊บเดียว เสเส่ถูกจับเข้ามาในห้องเพื่อระงับสติอารมณ์

“คุณเสเส่ใจเย็นๆสิครับ” โจวหม่าพยายามทำให้เธอใจเย็น

“ฉันเย็นมานานมาก จนมันละลายทนไม่ไหวแล้วค่ะ”

“ผมเข้าใจๆ แต่เรื่องตบตีขออย่าได้มีเลยนะ” เขาแตะแขนเธอเบาๆ

“ฉันไม่เข้าใจเลยว่า ชิแลมเอาคนอย่างนี้มาได้ยังไง เขาเป็นบ้าอะไรของเขา”

“ผมพอจะเดาออกว่าเขาเป็นอะไร แต่ผมก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่” ชายหนุ่มนั่งลงบ้าง หน้าตาเขาจริงจัง เสเส่เห็นแล้วอดคิดไม่ได้ว่าเรื่องอะไรกันแน่ ต้องเป็นเรื่องไม่ดีชัวร์

“เรื่องอะไรคะ บอกฉันได้ไหมฉันอยากรู้”

“ผมคิดว่าการที่เขาทำแบบนี้ ก็เพราะอยากจะปั่นหัวพวกเรา เรื่องแมรแมร์หายตัวไป ดูมดูมเข้ามาทำงานที่นี้ คุณไม่คิดหรือว่ามันมีอะไรแปลกๆ” โจวหม่ากล่าว เสเส่ถอนหายใจ แมรแมร์หายไปเกี่ยวอะไรกับชิแลมล่ะ

“อย่าปักปำเขาดีกว่านะ เขาคงไม่รู้เรื่องอาแมร์หรอก เพราะตอนนั้นเขาก็อยู่กับฉันจะเอาเวลาไหนไปล่ะ” หญิงสาวแก้ตัวแทน

“ผมไม่ได้ว่าอะไร ผมแค่เปรยๆเท่านั้น คิดซะว่าผมไม่ได้พูดนะ” ความรักทำให้คนตาบอดจริงๆ

“ค่ะ”

“จะเลิกงานแล้ว วันนี้ผมจะไปบ้านหาคุณท่านเสียหน่อย คุณเอารถมาหรือเปล่า ไปด้วยกันก็ได้นะ” เขาบอก เสเส่พยักหน้าไปด้วยก็ได ้ยังไงเธอก็ไม่ได้เอารถมา เพราะไม่มีแรงขับเลย กลับไปถึงบ้านไม่รู้ว่าต้องทำหน้ายังไงดี ถึงจะปลอบให้พ่อแม่หายเศร้าได้

เม้นต์กันด้วยนะเคอะ....โหะๆๆๆๆๆ

Create Date : 05 เมษายน 2551

Last Update : 5 เมษายน 2551 19:55:28 น.

11 comments

Counter : 433 Pageviews.

เสเส่ตบกระจาย....ไปอ่านตอนต่อไปก่อนน๊า

โดย: ทับทิม IP: 125.26.16.102 วันที่: 5 เมษายน 2551 เวลา:20:41:17 น.

โอ้ยยย ขำมุขเอดิสาด คิดได้ไงอ่ะ img src=https://www.bloggang.com/emo/emo40.gif>

อยากจะร้องกู่ก้องร้องกริ๊ดดให้ก้องโลก คุณชิแลมอะไรถึงได้เท่ห์เยี่ยงนี้ สวมวิญญาณคุณหฤกษ์ อ้ายยย แม่ยกหลงไหลยิ่งกว่าเก่า

ใช่ๆๆ ฉินสามแข็งนักต้องเจอก้อนหิน ก๊ากๆ เห็นด้วยๆ

โห..สงครามสองสำนัก มันส์ที่ซู๊ดดด ว่าแต่แม่ดูมมะดูมต้องเข้าคลินิคซ่อมดูมใหม่รึป่าวอ่ะ เป็นห่วงก่ะ

ฮือ...พ่อแก้มบุ๋ม ถ้าเส่เส่รู้จะทำไงอ่ะ รู้สึกเป็นห่วงอย่างแรง แต่ชอบผู้ชายมั่นค่ะ ต้องมีเลวถึงจะเท่ห์ กิ๊ดด เข้าข้างสุดฤทธิ์ ไปอ่านต่อก่อนเต๊อะ

โดย: หลินกุ IP: 118.172.29.217 วันที่: 5 เมษายน 2551 เวลา:21:19:19 น.

มาเม้นท์อันนี้ให้ด้วย อิอิ (รีบไปหน่อย ลืมเม้นท์อันนี้เลย กร๊ากกก)

อาเส่ทำเสียมาดนางเอกหมด มีอย่างที่ไหน ไปเริ่มตบก่อน แต่ก็หยวนๆ นะ มันส์ดี วันหลังขอฉากแบบนี้อีกนะจ๊ะ ฮ่าๆ

โดย: Khaopun IP: 125.25.231.204 วันที่: 5 เมษายน 2551 เวลา:21:47:03 น.

รอมานานเลยเจ้าแมรื มาที 2 ตอน กรี๊ดๆ พ่อแก้มบุ๋มเปลี่ยนไป๋ ชอบค่ะ แค้นฝังลึกลืมไม่ลง อ๊ายๆ เหมือนหลินกุค่ะ ชอบบทแบบนี้เถื่อน ดิบ พูดไม่รู้ฟังจะแก้แค้นท่าเดียว

โดย: midori IP: 124.120.204.248 วันที่: 5 เมษายน 2551 เวลา:22:26:54 น.

โห . . เรื่องราวเข้มข้น แล้วใครจะถอดรหัสลับดาวินชี่ได้เนี่ย

เสเส่เก่งมากค่ะ ที่กล้าสู้กะดูมดูม อันที่จริงก็สงสารดูมดูมหรอกนะ
แต่ไงก็ต้องเข้าข้างเสเส่อยู่วันยังค่ำ

ชีต้ากุ ตอนนี้ก็น่ารักมาก ปรองดองกันดี
เวลาบริษัทกำลังแย่แบบนี้เสือสองตระกูลต้องผนึกกำลังกันนะ

ปล. ขนาดโดนจับ อาแมรยังมีอารมณ์ขัน
อ่านไปก็หัวเราะไป แล้วก็ลุ้นว่า แก้มบุ๋มจะกลับใจป่ะเนี่ย
เฮ้อ . . คนอะไรใจร้ายกะเสเส่จริงเชียว ฮึ

โดย: O-yohyo IP: 58.9.164.83 วันที่: 5 เมษายน 2551 เวลา:22:37:20 น.

แวปไปอ่านตอนต่อไปก่อนนะคะ

โดย: O-yohyo IP: 58.9.164.83 วันที่: 5 เมษายน 2551 เวลา:22:38:00 น.

เอ่อ ว่าแต่... ตัดหญ้าให้งูตื่น คิดได้ไง ก๊ากกก

โดย: Khaopun IP: 125.25.231.204 วันที่: 5 เมษายน 2551 เวลา:23:40:35 น.

คนใส่แว่น ฝากข้อความถึงคนเขียนว่า ผมอยากแต่งงานกับคุณหนูฉินสามแล้วครับ

โดย: ปิงทะเล IP: 202.91.19.205 วันที่: 6 เมษายน 2551 เวลา:22:32:28 น.

ฮือๆๆๆ โศกค่ะงานนี้เป็นดั่งที่ทุกคนคาด

“ฉันว่าแล้วต้องเป็นคุณ คุณจับฉันมาทำไม ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะคุณชิแลม” ตอนแรกก็มองไม่เห็นหรอกว่าใคร พอเขายื่นแว่นให้ใส่เท่านั้นแหละ...

ขอไปอ่านต่อกอนค่ะ

โดย: tomtam IP: 124.122.212.43 วันที่: 6 เมษายน 2551 เวลา:23:03:02 น.

ฮือๆๆ ชิแลมคนบ้า พูดออกมาแบบนี้ได้ไงฟระ

“คุณแกล้งตีสนิทกับพี่เส่ที่จริงไม่ได้รักเธอเลยเหรอ อย่าบอกนะว่านายจะจับพี่เส่มาอีกคน” เขายิ้มเย็นยะเยือก

“ผมจะจับเสเส่มาทำไม รายนั้นเป็นคนหัวอ่อน ผมจะให้เธอเจ็บใจแตกเป็นเสี่ยงๆ ไม่ง่ายกว่าเหรอ ค่อยๆเจ็บมันทรมานกว่าเจ็บครั้งเดียวนะ อย่างคุณนี้เป็นคนแข็งต้องเจอของแข็ง”

โดย: tomtam IP: 124.122.212.43 วันที่: 6 เมษายน 2551 เวลา:23:05:10 น.

โดย: 3695 IP: 125.24.192.17 วันที่: 16 พฤษภาคม 2551 เวลา:20:57:11 น.