ตอนจบ...ค่ะ T^T

	โยว่โยว่และฟาร์มฟาร์มพอเห็นพวกนั้นไปหมด ก็มานั่งตกลงหารือกันว่าเอายังไงดี อยากจะเข้าไปยิงหัวมันทีละคนๆเหมือนเจมส์บอนด์จริงๆเชียว โจวหม่าแนะนำว่าอย่าเพิ่งแจ้งตำรวจ เพราะทางเราไม่มีหลักฐานอะไร เขาเองก็กลัวว่าพวกนั้นจะทำอันตราย “แจ้งตำรวจก็ไม่ได้ ทำนั้นก้ไม่ได้ ทำนี้ก็ไม่ได้ แล้วจะเอายังไงละคะ” โยวโยว่เริ่มวีนแตก “อืม...เฮ้อ พวกเราเป็นต่อนะ จะให้บุกไปเดี่ยวๆก็เท่ากับเอาชีวิตไปทิ้งเฉยๆ” เควินถอนหายใจหลายๆรอบ เขาเองก็คิดไม่ตกเช่นกันอย่าจะเอายังไง “เราเองยังไม่รู้เลยว่าเขาจับพวกเสเส่ไปอยู่ที่ไหน ประธานหม่าเองมีโรงงานในเครือไม่เยอะหรอก เราแบ่งกันเป็นสองทาง ทางหนึ่งไปใต้ทางหนึ่งไปเหนือ ได้เรื่องยังไงก็โทรบอกกัน โอเคไหม?” รอนแสดงความฉลาดเพราะผลจากน้ำมันตับปลาที่ซื้อมากิน ไม่เสียแรงที่กินมันมาหลายวัน ได้ผลดีจริงๆ(เอ..ไม่ใช่โฆษนาน้ำมันตับปลา) “ก็ดีเหมือนกันนะ เอางี้ผมกับโยวโยว่จะไปอีกทาง แล้วอาหมั่นกับฟาร์มฟาร์มและคุณโจวไปอีกทางนะ” เควินเสนอ “ดีผมไปกับคุณแล้วกันนะเควิน ตกลงตามนี้ใครได้เรื่องยังไงโทรบอกกันด้วย ซิฝูฉันอยากให้เธออยู่นี้คอยประสานงานเจ้าหน้าที่นะ” รอนสั่งๆ ทุกคนพยักหน้า ประธานจิ้งหนหาอาวุธมาพร้อมมือ ทั้งปืนสั้นปืนยาว เหลืออย่างเดียวถือรถถังและF16 ที่ยังหามาไม่ได้ ทุกคนเลือกอาวุธพร้อมมือ เตรียมตัวออกสู่สนามรบ เพื่อชาติๆ กู้ชาติๆ (เฮ๊ย..) รถเล่นออกจากบ้านฉิน ท่านประธานจิ้งกุมมือแน่น ท่านมีความมั่นใจว่าทุกคนต้องปลอดภัย ถึงเวลาที่ต้องเผชิญหน้ากับความจริงสักที คิดได้เช่นนั้นผู้มีอำนาจก็เดินกลับเข้าบ้าน พร้อมกับไปพูดคุยกับป้าเช สารภาพ สำนึกผิดและอยากปรับความเข้าใจ .............................................................. เวลาผ่านไปรวดเร็วดังซึนามิถล่ม อาเส่และแมรแมร์นั่งผงกสองสามที ชิแลมก็เริ่มกระตุกๆเหมือนลมบ้าหมูเข้า สเตเว่นและดูมดูมออกจากห้องไปหาอะไรกินก่อน ชะนีสองตัวบอกกำชับไอ้มืดและไอ้เหลี่ยมให้เฝ้าให้ดี “คุณๆเป็นอะไรน่ะ” อาเส่ขยับเข้าไปหาชิแลมใกล้ๆ “ผมไม่เป็นอะไรหรอกนะ เสเส่ดูข้างหลังมือผมสิ คุณช่วยผมหน่อยนะ” ชิแลมเบ้ให้เธอดูข้างหลังของเขา ทั้งสามถูกมัดไขว้หลังไว้ ชิแลมมีมีดพับอยู่ในกระเป๋าเกงเกงด้านหลัง มิน่าล่ะเขาเลยมีท่าทางเหมือนไส้เดือนถูกเฉือน ที่แท้ก็พยายามจะดันมีดขึ้นมานิเอง “คุณ..เสี่ยงเกินไปหรือเปล่า” “ถ้าคุณไม่ทำแล้วใครจะทำเล่า” เขาทำหน้าดุๆ “แต่ฉันก็ไม่เห็นเหมือนกันนะ ถ้าเผลอเฉือนคุณเข้าทำไง” น้ำเสียงคนพูดแสดงความเป็นห่วงอีกคน แมรแมร์เบ้ปาก โธ่..จะมาซึ้งอะไรกันตอนนี้ ยังไม่ทันจะได้ลงมืออะไรเลย ดูมดูมกับกระเทยควายก็เข้ามาด้วยท่าทางอิ่มสำราญพุง สองคนจ้องหน้าคนที่หน้าอยู่ที่พื้นๆ ดูมดูมหรี่ตาเล็กน้อยเพราะความกลัวคนอื่นไม่รู้ว่าเป็นตัวร้าย เธอกระดิกนิ้วไปมาสองสาวที “ถ้าคุณทำตามแผนของคุณพ่อแต่แรกคุณก็ไม่ต้องมาเจออะไรอย่างนี้หรอกนะ คุณชิแลม Sorry จริงๆค่ะตานนี่ช่วยคุณไม่ได้เลย ความหล่อบนหน้าของคุณนี้มันไม่ได้ช่วยอะไรให้คุณฉลาดขึ้นเลยนะ” “ผมพอใจจะทำอย่างนี้ ผมหลงผิดพอแล้ว” “ต๊าย...ทำเป็นพระเอก แหม..ไม่ต้องทำอย่างนั้นก็ได้ อยากเป็นหนูตกถังข้าวสารอ่าสิ นิสัยอย่างแกฉันดูออกหรอกน่า” สเตเว่นตี๋กระเทยพูดจาตรอกย้ำความผิดให้เขา “ฉันยอมให้เขาตก หนักอวัยวะส่วนไหนของพวกเธอจ๊ะ” เสเส่ทนไม่ได้ “ยัยเสเส่ แก..เก่งแต่ปากจะตายอยู่แล้วยังปากดี” ดูมดูมสวมบทโหดเข้าไปบีบคางเสเส่แน่น หากมันเป็นคางปลอม ซิลิโคลนคงแตกออกมาแล้ว เสเส่ได้ทีสะบัดหน้าออก อาศัยความเร็วและวิชาที่เรียนมาจากหัวซาน (ก๊าก) เข้ากัดแขนของดูมดูมแรงที่สุดเท่าที่จะทำได้ “อ๊ายยยยยย” ผู้หญิงตรงหน้าร้องเป็นควายออกลูก แหม..เสียงความออกลูกยังเพราะกว่าเลย “อย่ามาเล่นกับฉัน” ดวงตาดุดังนางพญามดจ้องมองที่อีกคน “ได้ ฉันจะให้แกรู้ว่านรกเป็นไง ไอ้มืดไอ้เหลี่ยมจับนังสองพี่น้องไปจัดการซะ พวกแกจะทำอะไรก็ได้กับพวกมัน ฉันยกให้..” หา...สองพี่น้องมองหน้ากัน ชิแลมกลืนน้ำลายลงหลายครั้ง เขารู้ว่าคุณอย่างตานนี่ใจร้ายไม่เคยไว้หน้าใครอยู่แล้ว “อะไรกันยังไม่ได้ด่า ไม่ได้พูดใส่พวกมันเลย โดนด้วยเลยอ่า” คนใส่แว่นบ่นๆ “ก็ด่าไปสิยะ อั้นไว้ทำไมล่ะ” พี่สาวทำหน้าเฉยๆ “ไอ้ซูซูกิ ฮอนด้า ยามาฮ่า ยามาฮ่า ฮอนด้า ซูซูกิ” โหย..นี้หรือคือคำด่า เสเส่ถอนหายใจกับคำด่าน้องสาว “แกด่าเขาเป็นยี่ห้อรถนี้นะ มันจะเจ็บแสบอะไรละยะ” ผู้ชายกำยำสูงพอๆกัน เข้ามาลากสองคนพี่น้องออกไป ชิแลมพยายามจะช่วยแต่ก็ถูกลูกน้องของดูมดูมซ้อมจนแทบเสียหล่อ เขาจึงได้แต่นั่งเจ็บใจนิ่งๆ เขาเชื่อแน่ๆว่าพวกเธอทั้งสองจะรอดได้ ไอ้มืดและไอ้เหลี่ยมลากสองพี่น้องมาอีกห้องหนึ่ง พวกมันหน้าตาหื่นกาม เป็นหมาเดือนสิบเอ็ด น้ำหูน้ำลายไหลออกมารวมกัน อี๋...ยิ่งคิดยิ่งขยะแขยง แมรแมร์อยากจะเอาแอลกอฮอลสาดใส่พวกนี้จริงๆเลยเชียว “เอาไงดีพี่เส่ ดูพวกมันสิ” คนใส่แว่นหันไปปรึกษา “ต้องหาทางให้พวกมันแก้มัดเราก่อนน่ะสิ อย่าโง่หน่อยเลยนะ ไหนว่าเรียนได้เต็มตลอดไง” เกี่ยวกันไหมเนี๊ย “คุยอะไรกันสองสาว ฮึฮึ ดีใจไหมได้เข้าหอวันเดียวกัน” โอ๊ย..ใครเขาจะเข้ากับแกยะ หน้าตายังไม่ได้ครึ่งเท้าของเดวิดแบคแฮมเลย “เฮา อู้ เป็น ภาษา แต้ จิ๋วกันเต๊อะ” เสเส่ร่ายคาถาภาษาแต้จิ๋ว ขืนพูดคันโทนิสไปยังไง พวกนี้ก็เข้าใจ “เอาอั้นก่อด้าย” (เอางั้นก็ได้) “เดี๋ยวปี้จะล่อพวกมันหื้อแก้มัดหนา แล้วตั่วก็ทำเป็นเจ็บต้องเน้อ เดี๋ยวปี้จะฟาดหื้อหัวมันแตกเอง” (เดี๋ยวพี่จะล่อให้พวกมันแก้มัด แล้วแกก็ทำเป็นเจ็บท้องนะ เดี๋ยวพี่จะฟาดหัวมันให้มันแตกเอง) “จะได้ผลก๊ะปี้เส่ ถ้าหัวมันบ่อแตกเร๊าะ ปี้จะย่ะจะได” (จะได้ผลหรือพี่เส่ ถ้าหัวมันไม่แตกล่ะ พี่จะทำยังไง) “โค๊ะ..คิงยังมาขี้กลัวบ๊ะ เกิดเป็นลูกอีป้ออีแม่ ปี้บอกว่าแตกก็แตกก่ะ เอานี้ไปปี้ได้จากกระเป๋าชิแลมมา” (ยัยนี้ทำไมขี้กลัวจัง เกิดเป็นลูกพ่อกับแม่นะ ฉันบอกว่าแตกก็แตกย่ะ เอาไอ้นีไปพี่ได้จากชิแลมมา) เสเส่ส่งมีดเล็กๆให้แมรแมร์ “เปิ้ลบ่อกลัวหรอก กลัวแต่ปี้จะเสร็จมันน่ะก๊ะ” (ฉันไม่กลัวหรอก กลัวแต่พี่จะเสร็จมันอ่าจิ) “คุยอะไรกันวะ” “Shut Up!”สองพี่น้องพูดพร้อมกัน ไอ้สองตัวหน้าจ๋อยไปเลย เล่นด่าเป็นอังกิดเลยวุ๊ย “นี้พี่ชายจ๋า ฉันน่ะชอบความรุนแรงนะ แกมัดให้หน่อยก่อนสิ แล้วเราจะมาสนุกกัน” อาเส่ส่งสายตาหวานเชื่อมเป็นน้ำหวาน สองคนนั่นมองหน้ากัน เอ๊ย..มาได้ไหนกันแน่วะ แต่ว่าก็น่ารักดีจังเลย ขาขาวๆโอ๊ย...ต่อให้ลงนรกก็ยอม “จะ จริงเหรอคุณหนูเสเส่” “แหม...ฉันจะหลอกทำไมละจ๊ะ ยังไงฉันก็ไม่รอดอยู่แล้ว สู้สนุกกับพวกนายไม่ดีกว่าเหรอ” ยิ่งพูดอาเส่ก็ยิ่งทำสายตาอ้อน มารินมอนโลน มาเห็นตอนนี้ยังอาย ถึงจะดูมสู้นังดูมไม่ได้แต่เสน่ห์ก็เยอะกว่านะคะ ไอ้มืดยิ้มหวานเคลิ้มแก้มัดให้เสเส่ง่ายๆ แมรแมร์พยายามจะตัดเชือกออกให้เร็วที่สุด ไม่งั้นละก็เสเส่เสร็จแน่ “อ๊า แกจะทำอะไรฉัน” ไอ้เหลี่ยมเดินเข้ามาหาคนใส่แว่น “จะทำอะไร ก็รู้ๆกันอยู่” มันยิ้มๆ เสเส่กวาดสายตามองรอบๆ มีอะไรบ้างไหมที่เป็นอาวุธเล่นงานพวกนั้นได้ “อย่าเข้ามานะ” แมรแมร์ถอยๆเรื่อยๆ เร็วๆสิเชือก ขาดเร็วๆ “มามะ..” “ไอ้บ้า...............” ไอ้เหลี่ยมนิ่งกับที่ อาแมร์อ้าปากค้าง เสเส่ใช้รองเท้าส้นเข็มฟาดหัวมันเข้าจังๆ “นังนี้เล่นตุกติกเหรอ” ไอ้มืดเห็นเช่นนั้นก็เข้าไปจิกผมเจ้าของรองเท้า อาแมร์ตัดเชือกขาดแล้วก็ลุกขึ้น “ตุกติกแล้วไง ไอ้มืด....” หญิงสาวลุกขึ้นพร้อมขอนไม้ที่วางอยู่ใกล้ๆ เลือดไหลเป็นสายธารออกมาจากหัวไอ้มืด เห็นแล้วยังอดกลัวไม่ได้ ตัวดำเลือดทำไมสีแดงวะ พอได้สติก็ฟาดลงที่ไอ้เหลี่ยมหน้าหื่นอีกที “แมแมร์เอานี้ไป ฉันอยากให้แกยิงทุกคนที่ไม่ใช่ฝ่ายเรา” ดุดันเป็นกระทิงสเปนไปได้ เส่เส่ยืนปืนของไอ้มืดให้ น้องสาวพยักหน้า “ชิแลมยังอยู่ในอันตราย ฉันจะไปช่วยเขา” “พี่เส่จะไปยังไง พวกมันมีเป็นสิบ ต่อให้พี่มีปีกก็ไม่รอด” “ฉันเป็นนางเอกนะยะ ต่อให้มีขาเดียวก็ต้องชนะ” หญิงสาวยิ้มๆ “เราลากไอ้สองตัวนี้ไปเก็บก่อนนะ แล้วพี่ก็กลับเข้าไปอยู่เป็นตัวประกันกับชิแลม ฉันจะหาทางออกหาคนช่วย พี่ต้องถ่วงเวลาไว้ให้มากที่สุดนะ” น้องสาวพูดด้วยเสียงจริงจัง เสเส่พยักหน้า “ระวังตัวนะ” สองคนโผลเข้ากอดกัน เสเส่อดกลั้นน้ำตาไม่ได้ ออกไปก็ไม่รู้จะรอดหรือเปล่า อยู่ไปก็ไม่รู้จะรอดหรือเปล่า “เราต้องทำได้พี่เชื่อฉันนะ รีบเก็บพวกนี้ก่อนเถอะ” สองคนช่วยกันลากไอ้มืดและไอ้เหลี่ยมออกจากทางเดินหน่อย เกะกะจริงๆเลยเชียว แมรแมรหาคลำหาทางออก ในที่สุดก็เจอ เสเส่ยิ้มให้ ยิ้มนี้ไม่รู้ว่ามันจะเป็นครั้งสุดท้ายหรือเปล่า แต่ก็เถอะ...คนเราถ้าไม่ตายมันก็มีความหวัง เสเส่เดินออกมาจากห้องนั้นด้วยสภาพผมยุ่งเหยิง เธอทำเป็นลากเท้าเดินเข้าไปช้าๆ ดูมดูมเห็นแล้วก็อดหัวเราะไม่ได้ จะเหลือเร๊อะสภาพแบบนี้ “ตายแล้วคุณหนูเสเส่ ไปล้างหน้าก่อนไหมสภาพดูไม่ได้เลย” “ไม่จำเป็นหรอกนะ” “ก็ดี” “เสเส่” ชิแลมมองดูอีกคนด้วยแววตาห่วงใย เพราะเขาแท้ๆถึงทำให้เธอเป็นอย่างนี้ เสเส่ยิ้มๆโผลเข้ากอดอีกคนแน่น “ฉันไม่เป็นอะไรหรอกนะ จับตรงเอวสิ แมรแมร์ออกไปกำลังหาคนมาช่วยเราอยู่” ชิแลมเลื่อนมือลงมาที่เอว มันคือปืน ปืน ปืน เขาอึ้งเล็กน้อย เสเส่บอกให้เขาเงียบๆไว้ “งั้นคุณก็.....” เขากระซิบถามเบาๆ “จะบ้าเหรอยะ...แค่เท้ายังไม่ได้จับเลย สาบานได้” เธอยิ้มๆ “แหม..เป็นคู่รักที่น่าชื่นชมจริงๆ ตานนี่จะให้เวลาปลอบใจนะคะ ว่าแต่น้องสาวไปไหนละคะ หรอว่ายังไม่เสร็จ” อาเส่เชิดหน้าหนีเหมือนไม่อยากพูดถึง ดูมดูมได้แต่ยิ้มคิดไปถึงไหนต่อไหนแล้ว วันนี้แหละคือวันที่ฉินเหมยจะจมดิน จะเอาข่าวไปแบ๊คเมลให้เข็ด ไม่ต้องได้ผุดได้เกิดเลยคราวนี้ เสเส่กำมือแน่น เร็วๆสิยัยแมรแมร์มัวทำอะไรอยู่ หญิงสาวได้แต่กัดฟัน กัดปาก หากกัดเท้าแล้วไม่เสียภาพพจน์ก็อยากจะกัดเหมือนกัน เกลียดจริงๆการรอเนี๊ย เป็นอะไรที่ทรมานมากๆ ชิแลมเองก็หนักใจมองหาทางไหนก็ไม่เห็นทางรอดเลยแม้แต่น้อย ถึงเขาเองจะรู้ว่ากำลังมีคนมาช่วยก็เถอะ เฮ้อ...คนหล่อหนักใจ อาแมร์สวมวิญญาณนางเอกลัดเลาะออกมาตามห้องต่างๆของดูมดูม พับผ่าเซ่...ทำไมถึงได้ไอ้มืดไอ้เหลี่ยมเยอะมากมายขนาดนี้ ขณะที่กำลังใช้วิชานินจาล่องหน ก็รู้สึกหวิวสยิวขึ้นมาทันที เมื่อรู้สึกว่าตัวเท้าไม่ได้เหยียบกับพื้น “อ๊ะ...อื้อ...” มือใหญ่โผล่มาจากรูไหนก็ไม่ทราบ เข้ามาปิดปากเธอไว้แถมยังอุ้มเธอได้ง่ายๆ แมรแมร์ใจตกลงไปอยู่ที่เท้า “ผมเอง” ชายหนุ่มยิ้มๆพร้อมกับเอามือออก เสียงหล่ออย่างนี้ ท่าทางขี้เก๊กอย่างนั้นจะเป็นใครไม่ได้ นอกใครพ่อสุดสวาทขาดใจ ตำนานตบแล้วจูบ พ่อรอน ศิษย์เสือกุ “รอน..” แมรแมร์อุทานเบาๆ “มันทำอะไรคุณหรือเปล่า” เขายิ้มๆแล้วมองจากหัวจรดเท้าคนตรงหน้า หญิงสาวยิ้มๆตอบ (จะมาสวีตอะไรตอนนี้ยะ) “ไม่เป็นไรหรอกนะ อย่าบอกนะว่าคุณมาคนเดียว” คนใส่แว่นทำหน้างงๆ “ผมมากับโยวโยว่และเควินน่ะ พวกเราอ้อมไปอีกทาง ตอนแรกกะจะกลับไปแล้ว แต่เห็นรถตานนี่เลยแอบเข้ามา” เขาพูดท่าทางจริงจัง “เอาเถอะนะ เราไปช่วยพี่เส่กันเถอะ....” แมรแมร์ยกปืนขึ้นเป็นผีตำรวจสาว รอนไม่ยอมแพ้ยกปืนขึ้นมาบ้าง “ผมก็พร้อมเหมือนกัน เดี๋ยวนะ...” เขาหยิบโทรศัพท์ออกมา ส่งข้อความไปหาทุกคนทั้งหมด ให้ทุกคนมาทันเวลา สองคนลัดเลาะหาทางเข้าไปช่วยเสเส่และชิแลม ที่อยู่ในห้องลับของโรงงาน ความกลัวเริ่มเข้ามาในใจสองคนนิดๆ ถึงตอนนี้จะทำอะไรได้นอกจากคำว่าสู้ตาย... ด้านเควิน..และโยวโยว่ที่อ้อมมาด้านหลัง เมื่อได้รับข้อความของรอนก็พยายามหาทางเข้าไปช่วยชิแลมและเสเส่ให้ได้ ตัวโรงงานมีช่องระบายอากาศ ชายหนุ่มพาหญิงสาวเข้าไปทางนั้นจะดีกว่า เดินบนเพดาน ยังไงก็ไม่มีใครเห็นสบายใจและปลอดภัยกว่าเยอะ ในที่สุดก็เจอ...เควินพาโยวโยว่ปีนป่ายเฝ้าดูสถานการณ์ทำตัวเป็นผีช่องแอร์ คอยหาโอกาสเพื่อจะเข้าไปช่วย ขืนสุ่มสี่สุ่มห้าไปตอนนี้มีหวังตายหมดไม่เหลือหลอแม้แต่หน้าหล่อและสวย “จะทำยังไงกันต่อดี” โยวโยว่ถามคนข้างๆเบาๆ “รอไปก่อน” เขาพูด “รองั้นเหรอ ต้องรอถึงเมื่อไหร่” หญิงสาวทำหน้าไม่พอใจนิดๆ ดีไม่ดีเกิดอาการอยากยาของนังดูมดูมมันขึ้น มันไม่จับมาตัดตอนเลยเหรอ “เดี๋ยวน่าใจเย็นๆสิ...” ชายหนุ่มกุมมือคนพูดไว้ อยากให้เธอใจเย็นหน่อย รู้หรอกว่าเป็นห่วงพี่สาว แต่จะทำอะไรต้องมีสตินิดนึง ดูมดูมสงสัย ทำไมแมรแมร์ถึงไม่ยอมกลับเข้ามาสักที เอ..หรือว่าเป็นลมตายคาที่ไปแล้ว แล้วไอ้มืดล่ะไหนว่าจัดการเสร็จแล้วจะกลับเข้ามา เริ่มมีกลิ่นปลาร้าแล้วสิ (กลิ่นตุๆ) หญิงสาวที่มีหน้าอกเป็นอาวุธฆ่าผู้ชาย สะกิดเพื่อนชายตัวครึ่ง “สติเว่นแกไปเชค ห้องที่ไอ้เหลี่ยมมันจัดการนังแว่นหน่อยสิ มันนานเกินไปแล้วนะ อะไรจะสนุกอย่างนั้น” เจ้าแม่ศัลยกรรมทำหน้าไม่ดี “ไม่เห็นเหรอว่าแชทกับหนุ่มอยู่ง่า... ใช้ใครก็ได้ไปสิยะ มันสองคนก็คงสนุกกันอยู่มั๊ง ช่างมันเถอะ ไหนๆมันก็จะตายแล้ว” พ่อหนุ่มหน้าตี๋แหล่มเป็นที่ ได้ปลดปล่อยสักทีโล่งใจจริงๆ “แก...ไอ้หนวดไปดูสิว่ามันทำอะไรกันอยู่ ถึงได้นานนัก” ดูมดูมใช้ลูกน้องหน้าหนวด (ลูกน้องตระกูลนี้หน้าตาโหดๆทั้งนั้น) เขาพยักหน้าแล้วเดินไปตามนายสั่ง เสเส่นับเลขในใจ ทีนี้ความแตกแน่ๆนังแมร์เอ๊ย เร็วๆเข้าสิพี่จะฉี่ราดอยู่แล้ว “คุณตานนี่ครับ คุณจางงี้มาแล้วครับ” ไอ้แว่นดำเดินเข้ามาบอก พอได้ยินชื่อจางงี้ เสเส่ก็หูผึ่งทันที จางงี้ที่ว่าเนี๊ยเป็นจางงี้คนเดียวกับเลขาหลินกุใช่หรือเปล่า ไม่ทันได้คิดอะไรมาก คำตอบก็มาแล้ว จางงี้เลขาหน้าใสของหลินกุจริงๆ “ฉันเอางานมาส่งค่ะ แผนสินค้าแบบใหม่ รายรับ รายจ่ายรอบสามเดือนของฉินเหมยอยู่นี้แล้ว” อาเส่เห็นแล้วอยากจะเข้าไปเตะก้นจริงๆเลย ยัยนี้เลี้ยงไม่เชื่อง ว่าแล้วต้องมีอะไรผิดปกติกับยัยนี้ คอยดูนะถ้าออกไปได้จะไปจับเข้าตารางให้เข็ดเลย “โอว...คุณเสเส่สวัสดีค่ะ มองหน้ามีปัญหาหรือเปล่าคะ” จางงี้ทำหน้าซื่อๆใส่ แหม..นางร้ายแต่ละคนในเรื่องนี้มันช่างหน้าตากวนจริงๆ “ปัญหาน่ะมีแน่ เธอทำอย่างนี้ได้ยังไง ถ้าหลินกุรู้เธอจะเสียใจแค่ไหนรู้ไหม เขาไว้ใจเธอมาก เธอนี้มันทุเรศจริงๆ” “ฉันมันทุเรศ แล้วผู้ชายคนข้างๆคุณเรียกว่าอะไรละคะ เขาเองก็ทำงานเหมือนๆกับฉัน ช่วยไม่ได้จริงๆนะคะ ที่พวกคุณมันโง่เอง ช่วยไม่ได้จริงๆ” จางงี้ยิ้มๆ “แก....คอยดูนะถ้าฉันออกไปได้ ฉันจะจับแกเข้าคุก” คำพูดของอาเส่นางเอกสุดๆ จางงี้หัวเราะดังลั่นห้อง “มีปัญญาออกจากที่นี้ให้ได้ก่อนนะ แล้วค่อยกว่ากันใหม่” “อย่าท้าฉันนะยะ” “โอว...น่ากลัวจริงๆเลย” “จางงี้กลับใจตอนนี้ก็ไม่สายนะ ผมทำไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบ แล้วคุณทำไปเพราะอะไร” ชิแลมเสนอหน้าหล่อๆพูดออกมาบ้าง เดี๋ยวจะหาเขากลายเป็นตัวประกอบ “คุณทำเพื่ออะไรก็ช่างเถอะนะคะ ฉันทำเพื่อความสบาย money money in the rich man world” จางงี้ร้องออกมาเป็นเพลง ให้ตายเถอะเสียงไม่ดีแล้วยังกล้าร้องอีก “.......” “เอาเถอะนะคะ ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน ฉันมาไกลแล้วอย่ามายุ่งดีกว่า ภาวนาให้เทวดามาช่วยพวกคุณจะดีกว่านะคะ ฉันไปล่ะ...” จางงี้ปล่อยพลังยิ้มอันเย็นชา เสเส่ได้แต่สูดหายใจลึกๆ ไม่รู้จะทำอะไรดี ชิแลมเองก็ใช่กันเขาไม่น่าทำเรื่องอย่างนี้เลย ความตายมันไม่ใช่ทางออกที่ดีที่สุด มันต้องมีสักทางสิน่า... ด้านอาแมร์และตารอนแนบตัวกับผนังเป็นจิ้งจก สองคนได้ยินทุกอย่างที่จางงี้พูด คนใส่แว่นถึงกับอึ้งพูดไม่ออก บอกไม่ถูก งวยงงไปหมดทุกสิ่งทุกอย่าง สรุปว่ามีใครบ้างในฉินเหมยที่เป็นคนดีๆไม่ได้เป็นหนอน “นี้เดี๋ยวผมจะล่อพวกมันมานะ.... แล้วเราก็ค่อยๆจัดการกันทีละคนสองคน” พูดเหมือนเสเส่เลย แมรแมร์มองหน้าเขาอย่างแห้งๆ มีกันแค่สองคนจะไปสู้อะไรเขาได้ล่ะ “คุณไม่ใช่แบทแมนนะยะ” “ก็เพราะไม่ใช่พระเอกน่ะสิ ถึงต้องใช้วิธีหมาๆ ตีข้างหลัง” โอว..คำพูดได้ใจไปเลยยอดรัก “ดูใช้คำเข้าสิ” “เอาน่า คุณนั่นแหละล่อมันมาเดี๋ยวผมจัดการมันเอง...” แมรแมร์พยักหน้า เพราะแพ้ความน่ารักของเขาหรอกนะ ไม่งั้นไม่หลงเชื่อทำง่ายๆหรอก แมรแมร์เดินออกไปอีกทาง ทำหน้าขอลองดีกับพวกโหดนั่น พวกมันก็ไม่ได้เอะใจอะไร พอมาถึงที่หมายรอนก็ใส่ไม้หน้าสามแถวนั้นฟาดใส่ซะเต็มแรงทั้งสองคน งานนี้ไม่สลบก็คงไม่ใช่คนแล้ว ที่จริงพวกเขาก็ไม่ได้อยากทำหรอกนะ แต่สถาณการณ์มันจำเป็นจริงๆ “คุณหนูตานนี่ครับ คุณแมรแมร์หายไปแล้วครับ ไอ้มืดและไอ้เหลี่ยมก็หายไปด้วย” ลูกน้องไอ้หนวดรีบเข้ามาบอกตานนี่เมื่อไม่เห็นคนที่นายใช้ให้ไปหา ดูมดูมลุกขึ้นมองไปที่เสเส่ นังนี้มันต้องรู้อะไรแน่ๆเลย “พวกแกดูยังไงกันหา...” “พวกผมก็นึกว่าเขาเล่นผีผ้าห่มกันอยู่ จะเข้าไปกวนได้ไงละครับ” ลูกน้องทำหน้าจ๋อยๆ “ไปเลยนะ ไปตามหา ถ้าไม่เจออย่าหวังว่าฉันจะเก็บพวกแกไว้เลย” ดูมดูมทำหน้าเหี้ยมได้ใจ เธอเดินเข้ามาหาเสเส่ “บอกมานะว่าน้องแกไปไหน...” เสเส่ยิ้มๆอย่างได้ชัยชนะบ้าง “ฝันไปเถอะ” เธอพูด “กล้าพูดอย่างนี้กับฉันเหรอ...” ตานนี่ยกมือขึ้นจะตบหน้าอีกคน ตัวเองลืมไปว่าไม่ได้มัดอีกคนไว้ เสเส่ได้ทีจับมือดูมดูมได้ทัน แล้วตบคืนกลับไป อย่านึกนะว่าคนอย่างเธอจะไม่สู้ “อยากตายหรือยังไง” “เอาสิ..ฆ่าเลย อย่านึกนะว่าจะกลัว ก่อนตายฉันก็ขอสั่งสอนคนก่อนแล้วกัน” เสเส่ผลักอีกคนออก หล่อนมีพลังเท่าไหร่สู้เต็มที่ เรียกร้องความสนใจเพื่อให้ชิแลม พยายามใช้มีดตัดเชือกให้ขาด ลูกน้องและสติเว่นต้องมาเป็นกรรมแยกทั้งสองคนออก อาเส่ถูกกระเทยควายตบไปหนึ่งฉากข้อหาซ่าส์เกินคว “นั่งลงแล้วหุบปากลงดีๆถ้าไม่อยากตาย” ตี๋กระเทยขู่ เสเส่หันเหลือบตาไปทางชิแลม เห็นเขายังทำหน้ามุ้ยๆนั่นแสดงว่าเขายังแก้เชือกไม่ได้ “ทำไมนังกระเทย” “ทำไมน่ะเหรอ ก็นี้ไง...” เขาวางมือสากๆใหญ่ๆลงบนหน้าเสเส่อีกรอบอย่างไม่ปราณี โดยมีตานนี่เชียร์อยู่ข้างหลัง ชิแลมเห็นแล้วปวดใจยิ่งนัก ไม่นานเชือกก็ขาดพร้อมทั้งความอดทนของเขามันก็หมดลงเช่นกัน “ไอ้เฮงซวย” ชายหนุ่มวิ่งเข้าไปชกหน้ากระเทยควายอย่างไม่ยั้ง ตานนี่กรี๊ดลั่นเรียกลูกน้องใหญ่ รอนเห็นได้โอกาสเขาวิ่งเข้าไป ระหว่างนั้นเควินก็พาโยวโยว่ตัดสินใจป่ายลงจากช่องแอร์เช่นกัน เมื่อพี่น้องพร้อมใจกันช่วย มีหรือที่พวกตัวร้ายจะรอด งานตะรุมบอลเกิดขึ้น ลูกน้องของตานนี่ถูกรอนและแมรแมร์เก็บไปหลายรายแล้ว ในห้องจึงมีคนไม่มาก “ปัง” เสียงปืนนัดแรกดังขึ้น พร้อมกับชายหนุ่มที่นอนลงกับพื้น “รอน...” ทุกคนร้องเป็นเสียงเดียวกัน แมรแมร์รีบเข้าไปประครองเขา เลือดทำไมมีแต่เลือดทั้งนั้น “นี้ทนเอาหน่อยนะ เดี๋ยวอาฟาร์มก็มาถึงแล้ว” “ไกลหัวใจน่า....ไม่ต้องเป็นห่วง แมรแมร์ระวัง..” เขาพูดขณะที่ไอ้หนวดถือปืนเข้ามาขู่ รอนได้ทียิงปั๊งให้ได้ไปเจอกับยมบาลทันที “แน่ใจนะ” “ผมทนได้ ไม่ต้องเป็นห่วง I’m a big boy” ชายหนุ่มยิ้มๆ “เลือดทั้งนั้นเลย...ยังจะมายิ้มอีกคนบ้า...” “ถ้าผมไม่ตาย หมดงานนี้แล้วเราแต่งงานกันนะ” ขอแต่งงานกันท่ามกลางกองเลือดอย่างนี้เหรอ “ได้ๆ ให้ทำอะไรก็ได้ แต่นายต้องไม่ตายนะ...” “ไม่ตายแน่นอน...ขอจำไว้ก่อนนะ” ชายหนุ่มขโมยจุ๊บหญิงสาว แล้วลุกขึ้นไปใส่พวกต่อ ให้ตายเถอะพระเจ้า เล่นกันอย่างนี้เลยนะ ไม่นานอาฟาร์มก็พาตำรวจและทุกคนมาถึง ดูมดูมกับสติเว่นเห็นทีจะไม่ได้การ พอได้ทีก็จับเสเส่เป็นตัวประกัน ทุกคนทำอะไรไม่ได้เลย เพราะเสเส่อยู่ในมือพวกมัน ท่าเรือใหญ่ ดูมดูมและสติเว่นหนีมากันจนถึงมุมสุดท้าย ปืนยังอยู่จ่อที่ขยับของหญิงสาว ชิแลมทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้จะเริ่มตรงไหนดี โยวโยว่แทบจะเป็นลม วินาทีนี้เป็นตายเท่ากัน ทำอะไรต้องรอบคอบเป็นสองเท่า ดูมดูมต่อรองขอเรือและเครื่องบินหนีออกนอกประเทศกับสติเว่น ถ้าไม่ได้ภายในชั่วโมงเสเส่ตายคามือแน่นอน “อย่าไปยอมพวกมันเลยนะ ฉันไม่เป็นไรหรอก” เสเส่นางเอกสุดๆ “ยอมไม่ยอมเดี๋ยวก็รู้..” ดูมดูมเหยียบเท้าเธอแรงๆ เสเส่แทบจะร้องไห้ออกมาเพราะมันเจ็บเหลือรับประทาน “ได้ๆผมจะหาให้เดี๋ยวนี้แหละ อย่าทำอะไรนะ” ชิแลมบอก แล้วหันไป ปรึกษาพวกทั้งหมดว่าจะเอายังไงดี ในเมื่อมันไม่มีทางเลือกก็ต้องเอาอย่างนี้แหละ ยังไงมันก็เป็นตัวโกงแพ้แน่นอน โยวโยว่บอกทุกคน เควินอาสาเป็นคนหาไปเอาเรือมาให้พวกเขาเอง ระหว่างนั้นเขาเองได้ใกล้ชิดตัวประกันมากที่สุดเนื่องจากต้องขึ้นทางท่าเรือทางที่ดูมดูมอยู่ เสเส่กระพริบตาให้เขา จากนั้นก็ใช้เหยียบเท้าของสติเว่นแรงๆ ตี๋กระเทยเผลอปล่อยเสเส่ออกมา เควินเตะเข้าที่ตี๋กระเทยอย่างจังจนปืนตกน้ำไป เสเส่ได้ทีรีบวิ่งไปอีกข้างอย่างเร็ว ขณะที่เสเส่วิ่งอย่างไม่คิดชีวิต ดูมดูมเล็งปืนไปที่เธออย่างไม่ปราณี ยังไงก็จะไม่รอดอยู่แล้ว งั้นก็มาหาเพื่อนตายแล้วกัน “เสเส่ระวัง..” ชิแลมเห็นลูกกระสุนของดูมดูมวิ่งเข้ามาหาเสเส่ เขาตัดสินใจใช้ตัวบังเสเส่ไว้ ดูมดูมเห็นตกใจอย่างมาก แต่ในเมื่อเรื่องมันมาถึงขนาดนี้แล้วเธอจะยอมได้ไง เธอยิงลูกกระสุนออกมาอีกนัด “ชิแลม....” เสเส่รีบหันหน้ากลับไป ชิแลมจับมือเธอไว้แน่น “เสเส่...ผมขอโทษ” สองนัดกลางหลัง ไม่ว่าจะใส่พระร่วงก็ไม่รอด แรงของชายหนุ่มค่อยๆหมดไปทีละน้อย (เสเส่ก็นะไม่พยุงค์เขาไว้) เขาหงายหลังตกน้ำไปอย่างลมปลิว เสเส่ตะลึงกับภาพที่เห็น “ชิแลม...ชิแลม” เธอกำลังจะกระโดดลงไป แต่โยวโยว่และอาฟาร์มเข้ามาดึงไว้ เพราะน้ำตรงนั้นมันลึกมาก ถึงลงไปก็ตายแง๋แก๋ด้วยกันจะกลายเป็นตำนานรักขวัญกับเรียมเปล่าๆ “ปล่อยฉันนะ ฉันจะไปหาชิแลม” เธอคร่ำครวญเหมือนคนเป็นบ้า “ผมลงไปเอง..” อาหมั่นพูดขึ้นแล้วกระโดดลงไปในน้ำ โจวหม่าไม่น้อยหน้ากลัวว่าท่านผู้อ่านจะลืมว่าเขายังเป็นนักแสดงอยู่ อาสากระโดดลงไปด้วย ตำรวจมันจะเด่นตอนนี้ล่ะท่านผู้อ่าน ผู้หมวดทั้งหลายตัดสินใจยิงดูมดูมแล้วช่วยตัวประกันและคนอื่น ซิลิโคลนไหลยาวเป็นแม่น้ำเจ้าพระยาออกมาจากตัวดูมดูม “โอ๊ยฉันเจ็บ” ดูมดูมยังคร่ำครวญ รถพยาบาลวิ่งกันให้วุ่น (มากันทำไมตอนนี้) รอนเสียเลือดไปมากจนหมดสติไป ส่วนดูมดูมโดนยิงที่หน้าอกซิลิโคลนแตกแต่หล่อนดันไม่เป็นอะไรมาก อาจจะเป็นเพราะว่าซิลิโคลนนำพา เลยไม่ตายอย่างที่หมาย ส่วนท่านประธานหม่าถูกประธานจิ้งยำเละไม่เป็นท่า ได้เข้าไปนอนในตารางกินข้าวแดงแทนไวท์แดง สติเว่นถูกจับข้อความสมรู้ร่วมคิด แต่คงเขาชอบที่ได้เข้าไปในเรือนจำชาย เพราะถั่วดำขายดีเหลือเกิน ไม่ต้องไปลงแรงซื้อให้เปลืองเวลา จางงี้เองก็เช่นกันถูกจับข้อหาสมรู้ร่วมคิด ส่วนคนอื่นๆรอด... ......................................................... สามเดือนต่อมาไวเหมือนโกหก....(ก็โกหกจริงๆ) “ยินดีด้วยนะจ๊ะ ยินดีด้วย” ผู้คนมากมายต่างตบเท้าเข้ามาร่วมยินดีกับสองคู่บ่าวสาวอาหมั่นกับอาฟาร์ม และโยวโยว่กับเควิน งานนี้มีดอกไม้ถึงสองช่อ โหะๆๆๆสาวๆทั้งหลายต่างอยากจับได้เพื่อว่าจะได้ลงจากคลานก่อนใคร เดี๋ยวนี้น้ำมันก็แพงจะเป็นโสดทำไมหาเพื่อนหารสองจะดีกว่า “พี่เส่ยังทำใจไม่ได้หรือพี่ ยังไงคนเขาก็ไปแล้วนะ” โยวโยว่เห็นพี่สาวไม่ร่าเริงเอาซะเลย “คงต้องใช้เวลาอีกนานน่ะโยวโยว่ เอาเถอะๆวันนี้เป็นวันดีของแกฉันจะดิ้นให้สุดๆ” พี่สาวหยิกแก้มน้องสาว เธอเองก็ไม่อยากให้ทุกคนเป็นห่วง โยวโยว่เห็นอย่างนั้นก็วางใจหน่อย เธอกลับเข้าไปหาเควินเหมือนเดิม สองคนมองหน้ากันอย่างหวานฉ่ำ ไม่แพ้คู่ของอาหมั่นและอาฟาร์ม กว่าจะถึงวันนี้มันยากเหลือเกิน “ผมรักคุณนะโยวโยว่” ชายหนุ่มกระซิบบอกเจ้าสาวตัวเองเบาๆ หญิงสาวหันไปมองหน้าเขาด้วยความสงสัย “ฉันรู้แล้วน่า” “คุณไม่คิดจะบอกอะไรให้ผมดีใจหน่อยเหรอ” เควินยิ้มๆ โยวโยว่หน้าแดงกร่ำเป็นก้นลิง “จะให้บอกอะไรล่ะ” เธอทำหน้ากวนๆ “ก็พูดหวานๆให้ชื่นใจหน่อย” ดูสิดูเธอทำ “หวานหวานหวาน” เธอยิ้มๆ “แค่นี้” “ให้แค่ไหนเล่า” หญิงสาวแย้ง “แค่ไหนก็เอา คืนนี้ยังไงก็ไม่รอด” หมายความว่าไงยะ ...เควินมองหน้าเจ้าสาว อยากให้ถึงเวลาเข้าหอเร็วๆจัง “ตาบ้า...” โยวโยว่ตบเขาที่ไหล่เบาๆ สองคนกุมมือกันแน่น ไม่ว่ามีอะไรทางข้างหน้าก็ไม่มีอะไรมาพรากเขาสองคนไปได้.... มาที่คู่อาหมั่นและอาฟาร์ม....แมรแมร์ยืนกับน้องสาว อาหมั่นยิ้มๆมองดูพี่สาวและน้องสาว นี้ถ้าเขาเกิดจุ๊บผิดคนขึ้นมาเนี๊ย จะเกิดอะไรขึ้นนะ (ดูความคิดมัน) คนใส่แว่นกวาดตามองรอบๆ ป่านนี้แล้วคู่ควงของเธอทำไมยังไม่มาสักทีนะ “มองหาผมเหรอคุณ....” รอนเดินเข้ามาจากข้างหลัง อาฟาร์มยิ้มๆ “พี่แมร์เขารอนายมาตั้งนานไปไหนมา หา..มาช้าจัง” ฟาร์มฟาร์มต่อว่าแทนอีกคน “ก็พี่...หลินน่ะสิ แต่งตัวนานไปหน่อย อืม...ยินดีด้วยนะอาหมั่นและฟาร์มฟาร์มขอให้พี่ความสุขมากๆ ยังไงเราก็จะเป็นทองแผ่นเดียวกันแล้ว ยังไงก็ดูลาดเราไว้ก่อนนะ ทางหนีที่ไล่ยังไงก็บอกเพื่อนด้วย” ดูพูดเข้าสิ “ได้เลยๆ เดี่ยวจะดูให้ ว่าแต่คู่นายเนี๊ยเมื่อไหร่จะมีข่าวดี” “เอาคู่ตัวให้รอดก่อนนะ ค่อยมาถามคนอื่น” แมรแมร์ทำหน้าดุๆใส่อาหมั่น “แล้วถ้าเกิดสมมติว่า วันดีคืนนี้จุ๊บผิดคน ผมจะผิดหรือเปล่า” “ถามอะไรบ้าๆๆๆๆ” อาฟาร์มหันไปต่อว่าเขา “แต่ผมเชื่อนะว่า นายไม่มีทางดูผิดคนแน่นอน เพราะคนเราก็มีบางอื่นที่ไม่เหมือนกัน ไม่ว่าจะหน้าตาเหมือนกันแค่ไหน แต่ก็มีอะไรบางอย่างที่ไม่เหมือนกัน อย่างเช่นไซส์หน้าอกอะไรอย่างนี้” ไอ้หื่นๆ “บ้าทั้งคู่เลย” “บ้าอย่างนี้แหละดี ชีวิตจะได้มีสีสันต์” “อาหมั่นถ้านายนอกใจน้องฉันละก็นะ ฉันจะเฉือนนายซะ” อาแมร์ขู่ “ผมไม่กล้าหรอกครับ คนเราต้องพอใจในสิ่งที่เรามี ที่สำคัญผมก็ปลงใจกับคนนี้แล้ว ผมไม่เปลี่ยนใจแน่นอน” “แน่นะยะ” อาฟาร์มขู่ เอาเข้าไปชอบขู่กันจริงๆพี่น้องบ้านนี้ “แน่นอนสาบานได้เลย” “ก็ดีแล้วล่ะนะ มีหลานเร็วๆด้วย” คนใส่แว่นยิ้มๆ สองพี่น้องจับมือกันแน่น ต่อให้โลกถล่มยังไงพวกเธอก็คือแฝดนรก เอ๊ย...ก็คือพี่น้องกัน ไม่มีวันเสื่อมคลาย “ได้ไง งี้ก็ล้ำหน้าก่อนเราสิคุณ ไม่ได้การแล้วต้องแต่งให้เร็วที่สุด” รอนยิ้มๆ “หาวันว่างของฉันกับเลขาของฉันก่อนนะคะคุณรอน” “คุณแมรแมร์ครับ หาวันว่างสักวันแต่งกันเถอะนะ อย่าห่วงเลยงานน่ะ พักๆลงหน่อยก็ได้” อาหมั่นและอาฟาร์มยิ้มให้กัน “เชอะ...แล้วไม่มาขอจะแต่งได้ไงเล่า” “อ๋อนี้แสดงว่าถ้าขอก็จะแต่งเลยใช่ไหม” “ไม่รู้ขอคิดดูก่อน” “งั้นก็จำไว้ก่อน” รอนใช้วิธีเดิมอีกแล้ว เขาจุ๊บหญิงสาวลงที่แก้มซึ่งๆหน้า อาแมร์กุมหน้าตัวเองไว้ อยากจะหยิกเขาจริงๆเลยนี้งานแต่งน้องสาวและพี่สาวนะ “บ้าที่สุดเลย จำไว้ก่อนหลายทีแล้วนะ” “คราวนี้คราวสุดท้ายน่า....ผมรักคุณ” “ฉันก็รักคุณ” “แหวะ...” อาหมั่นกับอาฟาร์มทำท่าเหมือนพ่อจะคลอดลูกพร้อมกัน แต่ในใจก็ดีใจกับทั้งสองด้วย เมื่อหัวใจมันเริ่มต้นได้ดี แน่นอนว่าทางข้างหน้าต้องพบความสุขมากกว่าความทุกข์ ความรักเป็นสิ่งละเอียดอ่อน เป็นเรื่องของคนสองคนที่มีจุดหมายเดียวกัน เป็นการวางความสุขของเราไว้กับความสุขของอีกคน...เอาเถ๊อะ..ยังไงแฝดก็สู้ตาย... หลินกุเดินเข้ามาในงาน เห็นเสเส่นั่งอยู่ก็เข้าไปนั่งด้วย หน้าของเสเส่ดูต่างจากคนเดิมที่เธอเคยรู้จักนะ เสเส่ยิ้มให้คนที่เข้ามาใหม่ “ไง..สบายดีนะ” เธอทักหลินกุก่อน “ก็สบายดี แต่เธอผอมลงนะ เรื่องก็ผ่านมาสามเดือนแล้วนะ ยังไงก็พยายามลืมมันดีกว่า” อีกคนปลอบใจ ชิแลมถูกยิงตกน้ำ จนบัดนี้ศพยังหาไม่พบ ตำรวจเชื่อว่าเขาตายไปแล้ว เสเส่ทำใจไม่ได้อย่างมาก เฝ้าแต่โทษตัวเอง หากเฉลียวกว่านั้นไม่ทำท่าเป็นนางเอก ลากเขาออกมาเรื่องมันก็คงไม่เป็นอย่างนี้ “ฉันก้พยายามอยู่นะ แล้วเธอล่ะเป็นไง” “ฉันก็หมั้นกับคุณเสวน กำลังว่าจะแต่งงานปลายปี ยังไงเธอต้องไปให้ได้นะ” “แหม..ไวไฟจริงนะ คิดถึงห้าหกเดือนที่แล้ว เรายังทะเลาะกันอยู่เลย” หลินกุหัวเราะๆ คิดไปแล้วก็ตลกมาก ทำตัวเหมือนเด็กๆเลย “ถ้าชิแลมเขามีใจให้ฉันสักนิด ฉันคงไม่ถอยง่ายๆหรอก แต่นี้เหมือนเอาน้ำน้อยไปดับไฟน่ะ ยังไงก็ดับไม่ลง ฉันแพ้เธอราบคาบ เขาน่ะรักเธอนะ” “ฉันก็คิดว่าอย่างนั้นเหมือนกัน แต่มันก็สายไปแล้ว เพราะความแค้นตัวเดียว” เสเส่ทำหน้าเศร้า “ทุกอย่างในโลก มันก็ไม่ยุติธรรมหรอกนะ ฉันคิดว่าเธอคงผ่านมันได้เร็วๆนี้” “ขอบใจนะ” เสเส่ยิ้มให้อีกคน ทีจริงก็น่าจะยิ้มให้กันอย่างนี้ตั้งนานแล้ว มัวแต่หน้ามืดตามัวเกลียดกัน จนลืมข้อดีของกันและกัน “เอาเถอะนะ..ทำให้ได้นะ อย่าลืมไปงานแต่งฉันด้วยนะ ฉันไปอวยพรคู่บ่าวสาวก่อน” หลินกุเดินออกไปช้าๆ เสเส่ได้แต่ทำหน้านางเอก ทำใจยากจริงๆ ทำไมเรื่องพวกนี้ต้องเกิดกับเธอด้วย คิดแล้วก็อยากจะร้องไห้ ชิแลมคุณยังไม่ตายใช่ไหม ใครก็ได้บอกฉันหน่อยสิว่าเขาไม่ตาย เสเส่เดินออกมาสูดอากาศข้างนอกคนเดียว เธอมองออกไปไกลๆ จำได้ว่าชิแลมเคยพาเธอขึ้นไปสูดอากาศข้างบนตึกฉินเหมย เวลานั้นเธอมีความสุขอย่างมาก แต่ตอนนี้มองออกไปทีไรก็เศร้าทุกที...เฮ้อ... เมื่อผ่านงานแต่งมาแล้ว เสเส่ขอเวลาทำใจด้วยการไปหาพี่ใหญ่ที่ฝรั่งเศส ลาก่อนฮ่องกง ความทรงจำที่แสนจะเจ็บปวด ทุกคนเห็นว่าดีแก่เสเส่จึงยอมให้ไปอย่างง่ายดาย ไม่ว่าจะเศร้าหรือสุข แต่เมื่อขึ้นเครื่องบินแล้วอาการเมาๆมักจะมาทุกที ไม่ได้นะยะฉันกำลังเศร้าจะมาเมาเครื่องบินตอนนี้ได้ไงกัน เธอเข้าไปปล่อยของในห้องน้ำตามเดิม ทุกทีที่บินมักจะเป็นอย่างนี้ พอทำท่าจะไม่ไหวก็เปิดประตูออกมาเรียกคนข้างนอก มันทำให้เธอคิดถึงตอนที่เธอเจอกับชิแลมจังเลย.. เสเส่กลับเข้ามานั่งที่เดิม ชายหนุ่มคนข้างๆนั่งอ่านหนังสือพิมพ์เหมือนเดิม แต่เธอก็ไม่ได้สนใจอะไรทั้งสิ้น เห็นนั่งอ่านมาตั้งแต่เครื่องขึ้นแล้ว ไม่เห็นเปลี่ยนท่าเลย ช่างเถอะๆจะนอนๆเธอคิดในใจ “ไงคุณ...อาการดีขึ้นไหม” เสียงหนึ่งถามขึ้นเสเส่นิ่งไปสักพัก “ดีแล้วค่ะขอบคุณ” “ทำไมไม่กินยาก่อนขึ้นเครื่องน่ะ คุณหนูเสเส่” เขาถาม ยิ่งเขาถาม เธอก็ยิ่งคิดถึงชิแลม เขาเองก็เคยถามคำถามนี้กับเธอเหมือนกัน “ฉันลืมน่ะ ปกติล่ะ ว่าแต่คุณรู้ชื่อฉันได้ไง” เธอตอบเหมือนที่เคยตอบชิแลม “ทำไมผมจะไม่รู้ ผมไม่เคยลืมชื่อนี้ด้วยซ้ำ” ชายหนุ่มวางหนังสือพิมพ์ลง โลกถล่มหนุมานคืนชีพ นี้เธอฝันไปหรือเปล่า “ชิแลม...” เสเส่พูดเบาๆ “พูดดังๆก็ได้ ผมเอง” “ฉันคิดว่าคุณตายซะแล้ว คนบ้าไปอยู่ไหนมา..” เสเส่เริ่มโวยวายใหญ่ ทุกคนต่างจ้องเป็นตาเดียวกัน “ผมรอดนะ แต่รักษาแผลอยู่ ขอโทษที่ปิดเป็นความลับไว้ แมรแมร์กับเควินบอกว่าเป็นทางเดียวที่จะทำให้ผมพ้นผิดได้” อ๋อนี้พี่เขยคนใหม่กับแฝดพี่รู้เรื่องใช่ไหม ต้องเล่นงานให้เข็ด “คนใจร้ายฉันคิดถึงคุณมากแค่ไหนรู้ไหม” “ผมก็คิดถึงคุณเหมือนกันเสเส่ แต่งงานกับผมนะ...would you marry me?” ชิแลมลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วก้มคุกเข่าขอเสเส่แต่งงานบนเครื่องบิน ฝรั่งต่างยิ้มเชียร์กันใหญ่ ทุกคนต่างลุ้นกับคำตอบ อาเส่หน้าแดงกร่ำ “OK” ชิแลมยิ้มสวมแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายให้เธอ สองคนโผลเข้ากอดกันท่ามกลางเสียงปรบมือของทุกคน สิ้นสุดกันทีไม่ว่าชาตินี้ชาติไหน การรอคอยที่แสนจะทรมาน ในที่สุดสวรรค์ก็เข้าข้างแล้ว.... “ผมรักคุณ” เขาไม่ได้พูดเปล่า ยังแถมจูบอุ่นๆให้หญิงสาวด้วย เสเส่หลับตาพริ้มๆ เหมือนฝันไปจริงๆ “ฉันรักคุณมากกว่า........” สำหรับสิ่งที่มีชีวิตอย่างมนุษย์เรานั้น ความกว้างใหญ่ของจักรวาล เป็นสิ่งที่เราแบกรับมันโดยผ่านความรักเท่านั้น ความรักของชิแลมและอาเส่อาจจะไม่ใช่รักที่หวานแหวว แต่เป็นความรักที่ค่อยๆซึมทีละน้อย.....ความรักมันเกิดขึ้นมาอย่างหาเหตุผลไม่ได้จริงๆ อย่ามัวแต่เพ้อฝันกับสิ่งที่เป็นไปไม่ได้......วันนี้ท่านมองคนข้างๆท่านหรือยัง...... อิอิ จบ... ................................................................. เป็นไงกันบ้างคะ ...ขอบคุณพี่ๆน้องๆทุกคนนะคะ ที่ให้การสนับสนุน เจอกันใหม่ในฟิคหน้าค่ะ ฟิคเรื่องนี้เขียนเกือบสองปีเลยนะคะ โหะๆๆๆนานเนอะ แต่รักพี่ๆน้องๆแก๊งค์เอเลียนทุกคนค่ะ ...บะบาย อาแมร์...

Thanks คุณ..Kunguenter สำหรับกรอบงามๆ

Create Date : 20 กรกฎาคม 2551		21 comments
Last Update : 20 กรกฎาคม 2551 22:08:13 น.
Counter : 1208 Pageviews.
Share Tweet