Bloggang.com : nanoguy : รวม Review ภาพยนตร์ประจำเดือน กันยายน 2550(2)

รวม Review ภาพยนตร์ประจำเดือน กันยายน 2550(2)

Ensemble C'est tout aka Hunting and Gathering
(ฝรั่งเศส, Claude Berri, 2007, A-)

หนังเล่าเรื่องของสาวบ้านนอกฝรั่งเศสคนหนึ่ง ผู้เข้ามาอาศัยอยู่ในอพาร์ตเมนต์ในห้องใต้หลังคาราคาถูก แล้วถึงได้พบกับเพื่อนร่วมหอ เป็นชายร่างเล็กพูดติดอ่างและขาดความมั่นใจในตัวเอง ซึ่งอาศัยอยู่กับรูมเมทที่เป็นพ่อครัวงานยุ่ง แถมยังต้องดูแลยายที่ป่วยกระเสาะกระแสะและติดจะเอาแต่ใจตัวเองอยู่พอควร แม้ตอนเริ่มความสัมพันธ์จะกระท่อนกระแท่น แต่ก็กลับมาดีขึ้นในตอนหลังและพัฒนาไปเป็นความรักในที่สุด

หนังมันเล่าเรื่อยๆมาก ไม่บิวต์ไม่ลุ้นอะไรคนดูเท่าไหร่ด้วย แต่ชอบประเด็นเรื่องการ connect กันของคนในเรื่อง เพราะตัวละครแต่ละตัวทั้งพระเอก เพื่อนพระเอก และยายพระเอก ต่างเป็นตัวละครที่บริหารความสัมพันธ์กับคนอื่นได้ไม่ดีทั้งนั้น จนกระทั่งเมื่อนางเอกเข้ามาในชีวิตของคนเหล่านี้ พวกเขาก็ค่อยๆพัฒนาชีวิตของตัวเองให้ดีขึ้น เพื่อนพระเอกที่ติดอ่างและขาดความมั่นใจก็ค่อยๆมั่นใจมากขึ้นจนเล่นละครเวทีได้ และมีความรักที่มีความสุข พระเอกกับยายก็ปรับตัวเข้าหากันมากขึ้น แต่ที่ irony มากคือนางเอกกลับไม่รู้จักวิธีจัดการกับความรักของตัวเอง จนเกือบต้องเสียมันไป

เพื่อน...กูรักมึงว่ะ aka Bangkok Love Story
(ไทย, พจน์ อานนท์, 2550, คุณภาพ C-, ตลก A+++++)

//www.bloggang.com/mainblog.php?id=nanoguy&month=01-10-2007&group=2&gblog=104

Vacancy
(สหรัฐอเมริกา, Antal Nimród, 2007, B เกือบบวก)

หนังทริลเลอร์สูตรสำเร็จ ว่าด้วยผัวเมียที่เถียงกันมาตลอดทาง ขับรถหลงทาง แล้วไปเข้าโรงแรม แต่แจ็คพ็อตไปเจอแก๊งที่บ้า snuff movie เข้าให้ก็เลยต้องหนีเอาตัวรอด บลาๆๆๆๆ

หนังครึ่งแรกทำออกมาได้น่าติดตามมาก ชวนให้เราลุ้นไปกับสองตัวละครหลัก (ทั้ง Luke Wilson กับ Kate Beckinsale ก็เล่นได้ดีตามหน้าที่ทั้งคู่) ในการเอาตัวรอดจากแก๊งฆาตกรโรคจิตที่เน้นทรมานจิตใจเหยื่อก่อนฆ่า ความพยายามในการค้นหาหนทางหนีออกจากห้องแคบๆ หลบคมมีดคมกระสุนของพวกฆาตกร พยายามเรียกตำรวจ ฯลฯ

เสียดายที่ครึ่งหลังของหนังดันทำตัวเหมือนไม่รู้จะจบยังไง ทุกอย่างเลยชิบหายด้วยความมักง่าย และน้ำเน่าสิ้นดี

The Brave One
(สหรัฐอเมริกา+ออสเตรเลีย, Neil Jordan, 2007, A++++++++++++)

(สปอยล์นะจ๊ะ ใครยังไม่ได้ดู แต่อยากดู ก็อย่าเพิ่งอ่านเน่อ)

ตอนแรกที่เห็นตัวอย่าง ผมก็นึกถึง Death Note ทันที และคิดว่าหนังคงไม่ได้ออกมาเลิศหรูอะไรมากนักกับพล็อตเดิมๆ อย่างการไล่ล่าล้างแค้นแบบศาลเตี้ยหลังจากเป็นผู้ถูกกระทำ จุดประสงค์หลักจึงกลายเป็น Jodie Foster มากกว่าตัวหนังโดยรวม แต่เมื่อได้ดูจริงๆ ปรากฏว่าหนังล้ำหน้าและลึกซึ้งกว่า Death Note มากมายนัก

Erica Bain ดีเจสาวใหญ่ชาวนิวยอร์กที่ความรักของเธอกับแฟนหนุ่มเชื้อสายมุสลิมกำลังสุกงอม และใกล้เข้าพิธีวิวาห์ แต่โชคชะตาก็เล่นตลกเมื่อเธอกับแฟนโดนแก๊งกวนเมืองเม็กซิกันรุมทำร้ายร่างกาย เธอปางตาย แต่แฟนเธอตายจริง โดยที่เธออยู่ในอาการโคม่าร่วมสองสัปดาห์ และต้องพักฟื้นอีกร่วมเดือน รวมถึงการฟื้นฟูสภาพจิตใจที่ตอนนี้เธอระแวงระวังไปทุกอย่าง... ไม่ไว้ใจระบบยุติธรรม และไม่ไว้ใจเมืองที่เธอเคยรักและหลงใหลมันเหมือนแต่ก่อน...

เธอได้ปืนเถื่อนมาจากที่แห่งหนึ่งหลังตลาดของชาวเอเชีย แม้ว่าตอนแรกเธอจะใช้ปืนนี้เพื่อความสบายใจและป้องกันตัวจากภยันตรายต่างๆ แต่เมื่อเกิดเหตุการณ์ที่เธอใช้ปืนครั้งแรกในมินิมาร์ต เธอก็เริ่มกลายพันธุ์เป็น "ศาลเตี้ย"

จุดนี้เองที่ทำให้ The Brave One ล้ำหน้าหนังอย่าง Death Note ไปอย่างมาก คือการสำรวจสภาพจิตใจของตัวละคร คิระในเดธโน้ตนั้นเราไม่ต้องเดาอะไรมาก ว่ามันคือศาลเตี้ยที่กลายพันธุ์มาจากเจตนาบริสุทธิ์ในการสถาปนาระบอบยุติธรรมใหม่ขึ้นบนโลก แต่เมื่อบ้าอำนาจมันก็ใช้อำนาจที่มีเพื่อฆ่าคนตามใจชอบ แต่ว่าเอริก้าใน The Brave One นั้น เธอสับสนในจิตใจอย่างรุนแรงถึงสิ่งที่เธอทำไปในมินิมาร์ตครั้งนั้น แม้ว่าคนที่เธอฆ่าจะเป็นฆาตกรก็ตาม เธอมือสั่นจนยิงปืนสะเปะสะปะ และเมื่อกลับมาที่บ้าน เธอเฝ้าแต่พูดถึง "คนแปลกหน้า" ที่เข้ามาสิงสู่อยู่ในตัวเธอ

หลังจากการปฏิบัติการครั้งที่สองของเธอบนรถไฟใต้ดิน ด้วยการยิงโจรผิวดำสองคนที่หาเรื่องคนอื่นบนรถไฟ และทำท่าทางข่มขู่เอาทรัพย์เธอ เธอจับสังเกตได้ว่าเธอมือไม่สั่นอีกแล้ว ราวกับเธอรู้สึกดีที่ยิงคนพวกนั้น เธอเริ่มถามตัวเองว่า ฉันเป็นใคร ฉันเป็นอะไร เป็นผู้พิทักษ์ หรือว่าเป็นฆาตกรกันแน่?

การเข้ามาของนักสืบ Mercer นั้นเป็นอีกส่วนที่เสริมเรื่องนี้ให้เต็ม โดยตัวของเมอร์เซอร์ก็กำลังตามจับฆาตกรที่ฆ่าเมียตัวเองแต่ว่าหลักฐานไม่เพียงพอ และพยายามคุ้มครองพยานสำคัญคือลูกสาวของฆาตกรคนนั้นที่ได้รับสิทธิ์เลี้ยงดู เพียงแต่ว่ากฎหมายมันค้ำคอเลยทำอะไรไม่ได้มาก...

เอริก้าเดินเข้าไปหาเขา ขณะที่เขากำลังสืบสวนคดีที่เกิดในรถไฟใต้ดิน เธอขอสัมภาษณ์เขา หัวข้อการสัมภาษณ์นั้นเกี่ยวกับการสืบสวนคดี การวิสามัญฆาตกรรมคนร้าย รวมไปถึงจุดยืนเกี่ยวกับระบบยุติธรรม ซึ่งฉากนี้เป็นฉากที่สำคัญมากๆ เพราะมันแสดงให้เราเห็นความสับสน ว้าวุ่น และความสงสัยในตัวเองของทั้งเอริก้าและเมอร์เซอร์

เธอถามเขาว่า "ตอนที่ยิงคนร้าย คุณมือสั่นไหม?" คำถามข้อนี้คือกลไกการปกป้องตัวเองของเอริก้า เพราะถึงแม้เธอจะฆ่าคนตาย แต่เธอก็ไม่อยากรู้สึกว่าเธอเป็นฆาตกรหรือมีใครมาครอบงำจิตใจเธอ และเมื่อเมอร์เซอร์ตอบว่า "ไม่" หน้าตาของเธอก็ดูมีแววของความดีใจแวบหนึ่ง ราวกับว่ามีคนเห็นว่าสิ่งที่เธอทำนั้นคือเรื่องถูกต้อง เธอเป็นผู้พิทักษ์ ไม่ได้เป็นฆาตกร (แม้เธอจะรู้ว่าเป็นการหลอกตัวเองแค่ชั่วครู่ชั่วยามก็ตาม)

เมื่อคุยกันไปสักพัก เมอร์เซอร์ก็เปิดเผยเรื่องของฆาตกรที่เขากำลังทำคดีอยู่ โดยพร่ำบ่นถึงระบบยุติธรรมที่กลายเป็นอุปสรรคในการลากฆาตกรคนนี้เข้าคุก และหลุดปากออกมาว่า "จริงๆแล้วผมไม่เชื่อในกระบวนการยุติธรรมหรอกนะ"

จุดนี้เองที่แสดงให้เห็นว่า ไม่ว่าใครก็ตามก็ย่อมคิดถึงระบบ "ศาลเตี้ย" อยู่ในจิตใต้สำนึกบ้าง ไม่มากก็น้อย...

สิ่งหนึ่งที่หนังเรื่องนี้ทำได้ดีและลึกซึ้งมาก คือการให้น้ำหนักศาลเตี้ยและระบบยุติธรรมไม่ต่างกันจนเกินไป หนังไม่พยายามตัดสินว่าใครผิดใครถูก หนังเล่าเรื่อง เล่าความคิด แสดงสภาพจิตใจของตัวละคร แล้วทิ้งที่เหลือไว้ให้คนดูตัดสินเองเราควรจะเข้าข้างใคร หรือฝ่ายไหน โดยเฉพาะเหตุการณ์ในฉากจบที่คลาสสิกมาก

ฉากนั้นสืบเนื่องมาจากเหตุการณ์ก่อนหน้า หลังจากที่เอริก้าได้ฆ่าฆาตกรคนที่เมอร์เซอร์ตามจับมานานได้สำเร็จ ด้วยความคิดของเธอที่คิดว่าตอนนั้นเธอเป็นผู้พิทักษ์ความถูกต้องของสังคม (หลังจากกระบวนการ "หลอกตัวเอง" หลังการสัมภาษณ์ครั้งนั้น) แต่คนคนนี้เป็นคนเดียวที่เอริก้าฆ่าไปโดยที่ยังไม่เห็นความชั่วของเขาด้วยตาตัวเอง สิ่งที่หลอกหลอนเธอมาตั้งแต่ต้นเรื่องก็กลับมาอีกครั้ง เธอเริ่มสงสัยถึงสถานะของเธอ สงสัยว่าเธอทำไปเพราะอะไร ถูกต้องแล้วหรือไม่ ก่อนที่เธอจะตัดสินใจได้ว่า เธอไม่ใช่ผู้พิทักษ์หรอก แต่เธอเป็นแค่ผู้หญิงที่มีแรงแค้นอัดแน่นอยู่ในจิตใจ และยังไม่ได้ปลดปล่อยมันออกไปอย่างที่ใจต้องการ

สิ่งที่เธอต้องการขณะนั้นคือ ล้างแค้นเม็กซิกันวิปริตพวกนั้นด้วยมือของตัวเอง

เมื่อเมอร์เซอร์เรียกเธอไปชี้ตัวคนร้าย เธอไม่บอกตัวฆาตกรทั้งที่จำหน้าได้ เพราะเธอตัดสินใจแล้วว่าเธอต้องลงมือด้วยตัวเอง ไม่ใช่ให้กระบวนการยุติธรรมมาจัดการ และเมอร์เซอร์เองก็เริ่มรู้ความจริงข้อนี้ จนกระทั่งเขาสองคนไปเผชิญหน้ากันต่อหน้าเม็กซิกันตัวหัวหน้าที่ถูกปืนของเอริก้าจ่อหัวอยู่ และนำมาซึ่งฉากจบสุดคลาสสิกที่เมอร์เซอร์วางแผนเสร็จสรรพให้เอริก้าได้ล้างแค้นด้วยมือของตัวเอง...

ภาพที่เธอวิ่งออกมาจากตรอกแห่งนั้นหลังจากลงมือครั้งสุดท้าย และถ่ายด้วยมุมสูง (Bird/God Eye View) และเพลง Answer ของ Sarah McLachlan นั้นช่างได้อารมณ์และกรีดใจคนดูเหลือเกิน ว่านี่แหละคือ "คำตอบ" ของสิ่งที่เอริก้าเฝ้าถามตัวเองอยู่ทั้งเรื่อง ตั้งแต่เธอต้องเจอกับเหตุการณ์ร้าย และลงมือหลอกตัวเองว่าเป็นผู้พิทักษ์

ฝัน บ้า คาราโอเกะ aka Fun Bar Karaoke
(ไทย, เป็นเอก รัตนเรือง, 2540, A++++++++)

หนังเล่าเรื่องประหลาดๆ ว่าด้วยเด็กสาววัยรุ่นชื่อปูที่อยู่กับพ่อจอมเสเพลสองคน พ่อของปูอยู่ไม่ค่อยติดบ้าน ทำงานเสร็จก็ออกไปเที่ยวบาร์เที่ยวเกะกลับบ้านตอนเช้าทุกวัน ระหว่างนั้นปูก็เริ่มฝันถึงแม่ที่ตายไปแล้วทุกคืนๆ โดยในฝันนั้นแม่กำลังต่อโมเดลบ้านอยู่หลังหนึ่ง เมื่อเริ่มฝันติดกันเรื่อยๆ ปูเลยไปให้พ่อของเพื่อนที่เป็นหมอดูช่วยทำนายให้ และได้ผลว่าถ้าหากบ้านหลังนี้สร้างเสร็จสมบูรณ์เมื่อไหร่ พ่อของปูก็จะถึงฆาต

เนื้อเรื่องหนังมันมีแค่นั้น ต่อจากนั้นคือความพยายามของปูที่จะรักษาชีวิตพ่อ แต่หนังกลับให้เราเห็นว่าในความฝันนั้น บางครั้งปูก็ช่วยแม่สร้างบ้านนั้นเสียเอง ตรงนี้น่าจะ reflect สภาพจิตใจและความคิดของปูที่มีต่อพ่อได้ดีที่สุด คือรักพ่อก็จริง แต่ด้วยพฤติกรรมของพ่อเธอก็อยากให้พ่อตายๆไปเหมือนกัน

ด้วยความที่เป็นหนังเรื่องแรกของเป็นเอก หนังมันเลยคะนองและบ้าบอมาก โดยเฉพาะฉากในเซเว่นฯ ที่ไมค์บูมโผล่มาเข้าจอแทบทุกครั้ง แต่เอาจริงๆหนังเรื่องนี้ดันถูกจริตเจ้าของบล๊อกว่ะ 555+ ไม่รู้เป็นอะไร แต่ก็ยังน้อยกว่า "เรื่องตลก 69" ที่ลงตัวกว่าเรื่องนี้พอสมควร

ถึงแม้นี่จะเป็นเรื่องแรก เป็นเอก รัตนเรืองคือคนที่กำกับนักแสดงออกมาได้ดีทีเดียว ทั้งนางเอกใหม่(ที่เล่นเรื่องนี้เรื่องเดียวแล้วหายไปเลย)อย่าง เฟย์ อัศเวศน์ คุณปั่น-ไพบูลย์เกียรติ เขียวแก้ว , คนที่เล่นเป็นแม่ในฝัน (เป็นเอกกำกับแล้วเธอดูดีมาก ดูแรกๆนึกว่าสินจัย เปล่งพานิช), แชมเปญ เอ๊กซ์ ในบทสาวบาร์เด็กเสี่ยที่พ่อของปูไปติดพัน เธอดูมีเสน่ห์จนชวนให้คิดถึง อยากเห็นเธอมาเล่นหนังอีก(ไม่รู้ป่านนี้ไปทำมาหากินอะไรแล้ว หลังจากที่วงการบ้านเราเห็นเธอเป็นแค่วัตถุทางเพศ) และคนสุดท้ายที่โดดเด้งมากก็คือ เรย์ แม็คโดนัลด์ ที่รับบทคนเพิ่งหัดพูดภาษาอังกฤษได้เนียนมากๆ!! (งงล่ะสิ 55+)

Cries and Whispers aka Viskningar och rop
(สวีเดน, Ingmar Bergman, 1972, A)

หนังเรื่องแรกของอิงมาร์ เบิร์กแมน ปรมาจารย์ชาวสวีดิช ในชีวิตของเจ้าของบล๊อก แน่นอนว่ายังไม่มีภูมิต้านทานเพียงพอ ก็เลยเผลอหลับไปเป็นช่วงๆพอสมควร

เมื่อพี่น้องสามสาวนัดมาตากอากาศที่บ้านของพี่คนโตในวันหยุดยาว หนังนำเสนอความสัมพันธ์แบบคลุมเครือของพี่น้องทั้งสามในบ้านหลังใหญ่ และห้องกำแพงสีแดงเลือด (และตัวละครใส่ชุดสีแดง 555) พร้อมกับภาพ flashback ถึงชีวิตคู่ของพี่น้องแต่ละคนว่าประสบพบเจอกับอะไรมาบ้าง (ซึ่งก็อุดมไปด้วยความ "วายป่วง" ตามสไตล์โหดๆของเบิร์กแมนตามที่ได้ยินได้ฟังมา เหอๆๆ)

โดยส่วนตัวชอบฉากใกล้จบมากๆ (พูดมากไม่ได้ เดี๋ยวสปอยล์) แสดงให้เห็นสิ่งที่คนเราเสแสร้งใส่กันได้อย่างเจ็บปวด แม้แต่คนในครอบครัวเดียวกัน

เพื่อน-แพง aka Puen-Pang
(ไทย, เชิด ทรงศรี, 2526, A+)

(สปอยล์นะจ๊ะ ใครยังไม่ได้ดู แต่อยากดู ก็อย่าเพิ่งอ่านเน่อ)

รักสามเส้าระหว่าง เพื่อน แพง และไอ้ลอ เป็นความรักที่เจ็บปวด เมื่อเพื่อนกับไอ้ลอเป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็ก ส่วนแพงเป็นลูกที่พ่อไม่รัก น้องที่พี่รังเกียจ และเด็กที่น่ารำคาญในสายตาไอ้ลอ เมื่อโตขึ้นเพื่อนก็หมั้นหมายกับไอ้ลอ ในขณะที่แพงก็ได้แต่แอบรักลอข้างเดียว แสดงออกอะไรมากไม่ได้เพราะอีกฝ่ายเป็นคู่หมั้นพี่สาวตัวเอง

เมื่อใกล้งานแต่งงาน ปรากฏว่าไอ้ลอเกิดติดมาลาเรีย จึงต้องลงไปรักษาตัวที่บางกอกเมืองฟ้าอมร โดยทั้งลอ เพื่อน แพง ไปพักอยู่ที่บ้านญาติ ระหว่างนั้นเพื่อนก็เกิดปิ๊งปั๊งกับลูกชายของญาติที่เป็นหนุ่มเพลย์บอยนักเรียนนอก และเริ่มปล่อยปละละเลยหน้าที่ในการดูแลไอ้ลอ เพราะเสพติดชีวิตในกรุงและผู้ชายคนใหม่ที่ดูดีกว่า ดูเพียบพร้อมกว่า

แง่มุม feminist ในเรื่องนี้น่าสนใจมาก เพราะทั้งที่เป็นสังคมสมัยโบราณแต่ผู้หญิงในเรื่องกลับแสดงออกถึงความต้องการผู้ชายที่ตัวเองรักแบบค่อนข้างโจ่งแจ้ง ทั้งเพื่อนที่แสดงออกกับลูกชายของญาติอย่างออกหน้าออกตา และแพงที่พูดอย่างตรงไปตรงมาว่ารักไอ้ลอ ทั้งที่เป็นคู่หมั้นพี่สาว จนโดนทั้งพ่อทั้งพี่ตบตีและด่าทอต่างๆนานา โดยที่เธอก็ไม่กล้าปริปากเรื่องที่พี่สาวแอบนอกใจคราวที่ไอ้ลอสลบไสลไม่ได้สตินับแรมเดือนที่บางกอก เพราะกลัวจะใจสลาย (ถึงตรงนี้แพงด่าพี่ด้วยถ้อยคำรุนแรงเช่น อีสัตว์ และประกาศไม่นับพี่นับน้องกันอีกต่อไป)

ฉากที่เป็นไฮไลต์มากๆ สองฉากตอนท้าย ฉากแรกคือตอนที่ไอ้ลอด่าอีเพื่อนด้วยถ้อยคำรุนแรง ในขณะที่อีเพื่อนก็เชิดหน้าไม่ยอมรับความผิด ด้วยเหตุผลว่า "กูไม่ได้สาบาน มึงสาบานคนเดียวว่ามึงจะรักกูตลอดไป" มันช่างเป็นผู้หญิงที่หน้าด้านอะไรเช่นนี้.... แต่ถึงจะผิด ก็ผิดเพราะหลงเสน่ห์บางกอกและหนุ่มนักเรียนนอกที่เธอเกิดมาทั้งชีวิตไม่เคยพบเคยเจอมาก่อน

ฉากที่สองคือฉากจบ ที่ลอกับแพงตัดสินใจจะหนีออกจากหมู่บ้านไปใช้ชีวิตด้วยกัน เมื่อลอรับรู้ถึงความรักเหลือล้นที่แพงมีให้ แต่ก็เกิดเหตุให้แพงเสียชีวิต และไอ้ลอก็ฆ่าตัวตายเซ่นคำสาบานที่ให้ไว้กับอีเพื่อนว่าถ้าไม่รักมันแล้วขอให้ตายภายในสามวันเจ็ดวัน เอวัง... คลาสสิกมั่กๆ

เซอร์ไพรส์สุดๆของเรื่องนี้ คือคุณพิราวรรณ ประสพศาสตร์ ที่โผล่มาในบท "กิ๊ก" ของลูกสาวเจ้าของบ้านญาติในบางกอก สวยกว่าอีเพื่อนอีแพงประมาณสองล้านเท่าได้ 55555 (และระหว่างที่ดูก็คิดอยู่ในหัวตลอดเวลาว่า "อีเพื่อนมันจะเป็นพี่รึเป็นแม่อีแพงกันแน่วะ") มีแววติด top5 สาวสวยในจอเงินแห่งปีของเจ้าของบล๊อก 55555555

La Notte aka The Night
(อิตาลี+ฝรั่งเศส, Michelangelo Antonioni, 1961, A-)

อื่มมม... ออกตัวไว้ก่อนว่าไม่ได้โปรขนาดดูหนังอันโตนิโอนี่รู้เรื่อง แถมยังหลับไปพอสมควรอีกต่างหากเพราะเนื้อเรื่องเอื่อยเฉื่อย อ้อยสร้อย มากๆ ว่าด้วยผัวเมียคู่นึงที่เริ่มจะระหองระแหงกัน ความสัมพันธ์ชักจะไม่มั่นคง กับชีวิตในคืนหนึ่งของพวกเขา

หนังมันก็เหมือนจะเป็นต้นแบบของหนังหว่องกาไว ประมาณว่ายัยนางเอกเนี่ยมันไม่ชอบอยู่ในที่คนเยอะๆ พอผัวมันพาเข้าไปในที่ที่คนเยอะๆ มันก็ออกมาเดินสวย ทำหน้าเหงาจิต เดินดูเมืองไปเรื่อย แล้วก็กลับบ้าน (ช่วงนี้แหละที่กูหลับ 55+) จนคืนนั้นมันก็ไปงานเลี้ยงกันสองคน แล้วมันก็เดินแยกกัน ก่อนที่เราจะพบอะไร "ชิบหายๆ" (ศัพท์นี้ริเริ่มโดย ไกรวุฒิ จุลพงศธร 55+) เช่น เกมประหลาดๆที่คิดโดยสาวนิรนาม (รับบทโดยสาวสวย Monica Vitti นางเอกคู่บุญของอันโตนิโอนี่) แล้วดันทำให้ผัวนางเอกปิ๊ง กับฉากฝนตกนอกงานเลี้ยงที่ผู้คนพากันวิปริตจิตวิปลาสกันอย่างไม่อายสายตาประชาชี (เอาเข้าไป 5555)

คือเคยอ่านเจอว่า ช่วงที่หนังอันโตนิโอนี่ฉายใหม่ๆ คนจะด่าเยอะมาก แล้วมีคนวิเคราะห์ไว้ว่า เพราะคนดูไม่รู้จะทำอารมณ์ยังไงกับหนังของอันโตนิโอนี่ เจ้าของบล๊อกก็เป็นแบบนั้น เพราะพอผัวนางเอกไปกิ๊กกับโมนิก้า วิตตี้ ในงานเลี้ยงแบบออกหน้าออกตา พอเมียเดินมาเจอก็เรียกไปเคลียร์ๆ แล้วบอกว่า "ชั้นไม่รักเธอแล้ว" แล้วพอตอนเช้าพระอาทิตย์ขึ้น เดินออกมาจากงานเลี้ยง มันสองคนเสือกไปนอนกลิ้งเกลือกจูบกันแบบในโปสเตอร์...

อืม... กูควรจะรู้สึกยังไงกับหนังเรื่องนี้ดีล่ะเนี่ย 55555

L'Eclisse aka The Eclipse
(อิตาลี+ฝรั่งเศส, Michelangelo Antonioni, 1962, A เกือบบวก)

หนังอันโตนิโอนี่ที่นั่งดูต่อจากเรื่องข้างบน เรื่องนี้หลับน้อยกว่าเรื่องที่แล้วหน่อย เพราะมันมีช่วงที่กระชับฉับไวแทรกเข้ามา ว่าด้วยพระเอกนางเอกที่ไปไงมาไงไม่ทราบ ไปเจอกันในตลาดหุ้น (พระเอกเป็นโบรกเกอร์ ส่วนนางเอกมีแม่บ้าเล่นหุ้น) แล้วก็กิ๊กกั๊กกันในที่สุด

ฉากในตลาดหุ้นซึ่งอึกทึกโหวกเหวกโวยวายมากๆ โดยเฉพาะช่วงที่ตลาดหุ้นชิบหายวายป่วง เป็นฉากที่โคตรวุ่นวาย เมื่อคนตะโกน วิ่งไปวิ่งมา โทรศัพท์ ขายหุ้นกันแบบจ้าละหวั่น หลุดออกจากโทนเงียบๆ เดินๆ เหงาๆ โดยรวมของหนังทั้งเรื่องมากๆ (แต่ก็เป็นข้อดี เพราะกูไม่หลับ 55+) แล้วช่วงที่อยู่ในตลาดหุ้นนี้นางเอกโมนิก้า วิตตี้ ผู้น่ารักของเราก็จะหายจากเรื่องไปเลย เหลือแต่พระเอก 55555 (เวรกรรม)

ตอนหลังๆ ที่มันกลับมาสวีทกัน คือมัน irony มากเพราะเวลามันจะปฏิสัมพันธ์กันตรงๆ มันจะไม่ถึงไหน (อาจจะเพราะมันรู้อยู่แล้วว่าความสัมพันธ์มันเป็นแบบฉาบฉวย อยู่ไม่ยืด) แต่พอทำแบบไม่ตรง เช่น จูบกันผ่านกระจก นี่จะดูดดื่มโรแมนติกมากๆ แล้วยิ่งตอนท้ายที่มันลากัน แต่มันเสือกบอกกันว่า เจอกันที่เก่าเวลาเดิมนี่ สุดๆ...

แล้วหนังก็ปิดท้ายด้วยการถ่ายที่ที่สองคนนี้เคยอยู่ด้วยกัน แต่ไร้มนุษย์ มีแต่เสียงธรรมชาติ.. หลอนมากๆ T T

แผลเก่า aka The Scar
(ไทย, เชิด ทรงศรี, 2520, A+)

(สปอยล์นะจ๊ะ ใครยังไม่ได้ดู แต่อยากดู ก็อย่าเพิ่งอ่านเน่อ)

หนังโคตรคลาสสิกในตำนาน โรมิโอ-จูเลียตเมืองไทย ไอ้ขวัญและอีเรียม กลับมาอีกครั้ง รู้สึกดีที่ได้ดูหนังเก่าคลาสสิกแบบนี้ในโรง โฮ่ๆๆๆ... ส่วนเนื้อเรื่องคงไม่ต้องเล่าอะไรมากใช่มะ... ก็ไอ้ขวัญอีเรียมรักกัน พ่อแม่เสือกไม่ถูกกัน ก็เลยกีดกัน แล้วส่งอีเรียมไปบางกอกอยู่บ้านคุณน้ำคุณนาย บลาๆๆๆ... แล้วตอนจบก็ตายทั้งคู่ เหมือนโรมิโอกับจูเลียต (ว้ายย สปอยล์ 5555)

หนังนำเสนอแง่มุมเฟมินิสต์แบบไม่อ้อมค้อม ด้วยการตอกย้ำภาพสังคมไทยโบราณที่เพศชายเป็นใหญ่เหนือเพศหญิงในทุกด้าน โดยเริ่มรุนแรงตั้งแต่ตอนที่พ่อเรียมลากเรียมมาจากศาลเจ้าพ่อต้นไทร แล้วเอาเรียมเข้าไปล่ามโซ่ขังในยุ้งข้าว (ทั้งที่ฉากก่อนหน้านั้นพ่อเรียมพูดกับไอ้ขวัญเสียดิบดีว่า "รักกันน่ะ พ่อก็เห็นใจ") โดยมีแม่เรียมที่คอยขัดขวางไม่ให้พ่อและพี่ของเรียม (ชายล้วน) ลงโทษเรียมอย่างหนัก ทั้งการฟาดด้วยหวายหรือเอาไปล่ามโซ่ แต่ก็ไม่เป็นผลแถมยังโดนลูกหลงไปด้วยอีก (และจุดนี้หนังเฉลยว่าแม่เรียมเองก็ไม่ได้แต่งงานกับคนที่ตัวเองรักเช่นกัน)

เมื่อเห็นว่าล่ามโซ่ไว้ยังไม่เพียงพอ พ่อเรียมเลยตัดสินใจลากเรียมลงเรือแล้วเอาไปขายเป็นทาสรับใช้คุณนายที่บางกอก เพื่อให้ไกลหูไกลตาไอ้ขวัญ โดยมีแม่คอยขัดขวาง แต่เมื่อท้ายที่สุดทำอะไรไม่ได้เธอก็ได้แต่พร่ำคร่ำครวญถึงชะตากันต่ำต้อยของเพศแม่ว่า "แม่ขอโทษ แม่ไม่มีอำนาจที่จะช่วยลูกของแม่ได้เลย" (หนังเน้นคำว่า "อำนาจ" มากๆโดยที่ไม่จำเป็นขนาดนั้น น่าจะแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่ากำลังพยายามตอกย้ำประเด็นเฟมินิสต์ให้คนดูรู้สึก)

ด้วยบุพเพอะไรมิทราบ หน้าอีเรียมดันไปคล้ายลูกสาวคุณนายที่เพิ่งตายไป แทนที่จะเป็นทาสเลยได้เป็นลูกบุญธรรมแทน แต่ถึงจะมีทรัพย์มีฐานะ ผู้หญิงไทยก็ยังต้องอยู่ใต้วังวนของผู้ชาย เมื่อคุณสมชาย (ชลิต เฟื่องอารมย์ - เกย์แตกพอสมควร) อดีตคู่หมั้นลูกสาวคุณนายก็เข้ามาติดพัน เรียมจะปฏิเสธแบบเต็มปากเต็มคำก็ไม่ได้ แม้หนังจะแสดงให้เราเห็นว่าเรียมยังไม่ลืมไอ้ขวัญ

แม้แต่ฉากจบ เมื่อเรียมกลับมาเยี่ยมแม่ที่ใกล้ตายแล้วถูกก๊กของสมชายมาตามกลับกรุงเทพ (พร้อมกับก๊กพ่อและพี่ชายของเรียม) ไอ้ขวัญโกรธจัดเลยมาเผาเรือสมชาย ไปๆมาๆ คนกรุงก็แจกจ่ายปืนให้คนชนบทออกตามล่าไอ้หนุ่มแห่งทุ่งบางกะปิที่มีมีดติดตัวเล่มเดียว

เมื่อไอ้ขวัญเหลือบเห็นเรียมจับมือกับสมชาย (แบบที่เรียมไม่เต็มใจนัก) สิ่งแรกที่ไอ้ขวัญทำเมื่อเห็นหน้าเรียมคือการปรามาส และด่าว่าเรียมเสียๆหายๆ เป็นผู้หญิงตระบัดสัตย์ ได้ใหม่ลืมเก่า หลงน้ำเงินคารมคนบางกอกจนลืมรักเก่า โดยไม่ให้โอกาสเรียมได้แก้ตัวเลย ถ้าไอ้ขวัญลองมองดูดีๆอีกสักนิดน่าจะรู้ว่า ในเมื่อเรียมมีตัวเลือกระหว่างมันที่มีที่นาแค่ 50 ไร่ กับสมชายที่เป็นลูกเจ้าพระยานาหมื่น แล้วฝั่งครอบครัวเรียมก็อยากให้แต่งงานกับสมชาย ถ้าเรียมปันใจให้สมชายจริงทำไมจึงต้องมีคนมาบังคับขู่เข็ญเรียมให้กลับบางกอก?

นอกจากผู้หญิงจะไม่มีอำนาจเลือกชีวิตของตัวเองแล้ว ยังไม่มีสิทธิ์แก้ต่างให้ตัวเองอีกด้วย ช่างน่าเศร้าเหลือเกิน... และจุดนี้ทำให้เรื่องราวนำไปสู่โศกนาฏกรรม เมื่อสมชาย (ผู้กลัวมีดของไอ้ขวัญอย่างชิบหาย) ยิงไอ้ขวัญตาย เรียมก็ดิ้นหลุดจากดงมือเพศชาย ดำน้ำลงไปคว้ามีดจากมือไอ้ขวัญมาแทงตัวเอง แล้วร่างของทั้งคู่ก็จมหายลงไปในสายน้ำ.. เอวัง

พลอยทะเล aka The Gem from the Deep
(ไทย, เชิด ทรงศรี, 2530, B)

"พลอยทะเล" คือเรื่องราวรักสามเส้าของหนุ่มสาวชาวเกาะ ไอ้รุ่ง(สรพงศ์ ชาตรี - อีกแล้ว!!!) อีกระถิน(สินจัย หงษ์ไทย) และอีสำเภา (ชณุตพร วิศิษฎ์โสภณ - อีแพงจาก "เพื่อน-แพง") ที่มีพลอยล้ำค่ามาเป็นตัวจุดชนวนเรื่องราวให้วุ่นวาย เมื่อไอ้รุ่งไปงมของทะเลแล้วเจอพลอยน้ำงามอยู่ที่ก้นทะเล เลยคิดจะพาแม่ไปรักษาตัวที่ฝั่งเมือง(แผ่นดินใหญ่)

ไอ้รุ่งกับอีกระถินนั้นลอบคบหากันโดยที่พ่อแม่ฝ่ายหญิงไม่รู้ จนเมื่อถึงช่วงเวลาที่ไอ้รุ่งนัดกับลุงของกระถินว่าจะพาแม่ไปเมือง แต่กลับไม่ได้ไปเพราะฝ่ายพ่อแม่ของกระถินไปกดดัน จึงเกิดการต่อสู้กันขึ้น ระหว่างนั้นไอ้รุ่งเอาพลอยฝากไว้ที่กระถิน ก่อนที่ความลับของทั้งคู่จะแตก แล้วไอ้รุ่งก็โดนลากไปทำร้ายที่หน้าผา และอีกระถินมองจากไกลๆก็นึกว่าไอ้รุ่งถูกฆ่าตายแล้ว เลยไปอยู่ฝั่งเมืองแบบหมดอาลัยตายอยาก

แล้วเรื่องราวก็ซ้ำรอย "แผลเก่า" เมื่อความสวยของกระถินไปเตะตาคุณนายเจ้าของแผงปลา เลยพาไปทำงานที่บ้าน แล้วก็ถูกใจน้องชายคุณนาย เลยได้อยู่ในฐานะว่าที่น้องสะใภ้คุณนายแทนที่จะเป็นคนใช้ ระหว่างนั้นไอ้รุ่งก็เอาพลอยเป็นประกันข้ามฟากมาฝั่งเมือง อีสำเภาก็มาทำงานที่ฝั่งเมืองด้วย แล้วก็ออกตามหาอีกระถินจ้าละหวั่น เพื่อหาพลอยไปขายเอาเงินมารักษาแม่ และจ่ายค่าเรือตอนข้ามฟากมา

กระถินเป็นผู้หญิงที่น่าสงสารมากๆ เพราะถ้าเรามองจากเหตุการณ์ ที่กระถินตกลงใจไปกับน้องชายคุณนายก็เพราะคิดว่าไอ้รุ่งตายไปแล้ว ถ้าคนรักตายไปแล้วทำไมจะมีรักใหม่ไม่ได้ แต่เรื่องดันชิบหายเพราะไอ้รุ่งไม่ตาย แล้วอีกระถินก็โดนไอ้รุ่งด่าเสียๆหายๆ โดนอีสำเภาจิกด่าต่างๆนานา หาว่าไม่ซื่อสัตย์บ้าง ตระบัดสัตย์บ้าง เห็นแก่เงินบ้าง อีห่า.. ก็กูนึกว่าผัวกูตายไปแล้วมึงจะเอายังไงกับกู สาดดดด (55+) แถมนอกจากประเด็นเรื่องผัว อีกระถินยังโดนผัวใหม่ด่าอีกว่า หลอกกู มึงไม่บริสุทธิ์จริง เสียตัวแล้วนี่หว่า อี๋ รังเกียจ ฯลฯ ช่างเป็นค่านิยมชายเป็นใหญ่ตั้งแต่ยุค "ขวัญเรียม" ที่อยู่ยงคงกระพันจริงๆ...

จุดที่ทำให้ผมไม่ปลื้มหนังเรื่องนี้เท่าไหร่คือพล็อตเกี่ยวกับชีวิตเมืองใหญ่และชนบท (อย่างที่มีมาในหนังคุณเชิดสองเรื่องข้างบนนั้นเช่นกัน) เพราะเรื่องนี้ ตัวละครที่เป็นชาวเกาะมาเจอความเลวร้ายของคนเมืองแค่คนเดียวเท่านั้น แต่กลับตอกย้ำและด่าความเป็นเมืองว่าเลวอย่างนั้นทรามอย่างนี้ชั่วอย่างโน้นได้เป็นคุ้งเป็นแคว และพยายามเน้นย้ำจนเกิดความจำเป็น และคนดูอย่างผมก็เกิดอาการรำคาญขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

The Descent
(สหราชอาณาจักร, Neil Marshall, 2005, A)

(สปอยล์นะจ๊ะ ใครยังไม่ได้ดู แต่อยากดู ก็อย่าเพิ่งอ่านเน่อ)

หนังเริ่มเรื่องที่สามสาว ซาร่าห์ จูโน่ และเบธ ไปล่องแก่งผจญภัยกัน เนื้อเรื่องเล่าสั้นๆ ให้เราเห็นภาพสามีและลูกของซาร่าห์มารอรับ จูโน่เป็นชู้กับสามีเพื่อน และในขากลับนั้น รถของซาร่าห์ก็ประสบอุบัติเหตุรุนแรงจนสามีและลูกตายคาที่ ส่วนเธอรอดตายหวุดหวิด

ปีต่อมา สามสาวคนเดิมและเพื่อนใหม่อีกสามคนก็นัดกันมาเพื่อไปผจญภัยในถ้ำ ตอนแรกก็ยังหลั่นล้าร่าเริงกับความสวยงามและความท้าทายของถ้ำนี้ แต่เมื่อเรื่องราวดำเนินไปได้ซักพัก เมื่อทุกคนเริ่มหลงและอยู่ในวิกฤติ จูโน่ที่เป็นเสมือนหัวหน้าของกลุ่มก็เฉลยว่าที่นี่เป็นถ้ำนอกสารบบ ไม่ใช่ถ้ำที่ตกลงกันไว้แต่แรก ที่พามาเพราะอยากให้กลุ่มของเราค้นพบและสำรวจถ้ำนี้ได้เป็นกลุ่มแรกเพื่อเป็นเกียรติประวัติ (เท่มั้ย - -*)

หลังจากนั้นก็จะเป็นช่วงระทึก เพราะหนังได้เปรียบที่เล่นกับความมืด ความแคบ และความแออัดของถ้ำ (เมื่อเทียบกับคนถึง 6 คนในทางเดินแคบๆ) รวมถึงสิ่งที่เรายังไม่รู้ว่าในถ้ำนี้มีอะไร เราจะเห็นซากกระดูก และสิ่งไม่พึงประสงค์มากขึ้นเรื่อยๆ โดยระหว่างนี้ซาร่าห์ผู้กำลังรักษาบาดแผลในใจก็เหมือนเป็นตัวถ่วงเพื่อน เพราะทุกคนต้องคอยหันมาดูแลเทคแคร์เธอที่สภาพร่างกายและจิตใจไม่สมบูรณ์นัก

จนในที่สุด เมื่อหนังเปิดเผย "เจ้าของพื้นที่" ที่นิสัยโหดเหี้ยมผิดมนุษย์ และไล่ฉีกเนื้อหกสาวอย่างไม่ปรานี หกสาวก็ค่อยๆตายไปทีละคนๆ กลุ่มที่เหลือก็แตกกระสานซ่านเซ็นไปคนละทิศละทาง เพื่อหนีเจ้าของพื้นที่ที่มีจำนวนนับร้อยทั้งถ้ำ จุดนี้เราจะเริ่มเห็นความเปลี่ยนแปลงของจูโน่และซาร่าห์ ที่ฝ่ายแรกนั้นเริ่มอ่อนแอและแคร์คนอื่นมากกว่าตอนต้นเรื่อง ในทางกลับกันซาร่าห์นั้นกลับแข็งกร้าวและโหดร้ายดิบเถื่อนมากขึ้น

ในช่วงที่สภาพจิตใจของคนกำลังสับสนวุ่นวาย จูโน่กำลังเพ่งสมาธิไปที่การจัดการตัวประหลาดเจ้าของพื้นที่ จึงเผลอเอาที่ปีนเขาสับคอเบธเข้าให้ ด้วยความกลัว(หรือคิดว่าเบธตายแล้ว) เธอทิ้งเบธเอาไว้ และเมื่อซาร่าห์เดินมาพบเบธในสภาพใกล้ตายเต็มทน เธอก็ได้รู้ความจริงบางอย่าง(ที่คนดูรู้ตั้งแต่ต้นเรื่อง) พร้อมกับคำกำชับจากเบธว่าอย่าไว้ใจจูโน่เด็ดขาด ถ้าจะออกจากถ้ำก็ให้หาทางออกไปเองคนเดียว

สุดท้ายเมื่อทุกคนตายหมดแล้วเหลือแค่จูโน่กับซาร่าห์ เมื่อทั้งคู่เผชิญหน้ากัน ฝ่ายจูโน่เองเป็นห่วงซาร่าห์มาตลอด (ส่วนหนึ่งอาจเพราะรู้สึกผิดที่เป็นชู้กับสามีซาร่าห์) แต่เราจะเห็นความแข็งกร้าวในดวงตาของซาร่าห์ และสิ่งที่เธอตัดสินใจทำอย่างเลือดเย็นหลังจากนั้นไม่นานก็แสดงให้เห็นแล้วว่าเธอเปลี่ยนไปแค่ไหน เมื่อเอาความแค้นและเรื่องราวในอดีตมาครอบงำจิตใจของตัวเอง

อำแดงเหมือนกับนายริด aka Muen and Rid
(ไทย, เชิด ทรงศรี, 2537, A เกือบบวก)

หนังคุณเชิดเรื่องสุดท้ายใน "สัปดาห์ภาพยนตร์เชิด ทรงศรี" (จาก 5 เรื่อง พลาด "ทวิภพ" ไปเรื่องเดียว เสียดายๆ คือติดอ่านหนังสือสอบทั้งสองวันที่ฉาย ไม่งั้นอาจเกิดความชิบหายบนใบเกรดได้) เรื่องนี้ไม่เหลือประเด็นเกี่ยวกับคนเมืองและคนชนบท เหลือเพียงประเด็นเฟมินิสต์เพียวๆ แรงๆ และย้อนยุคไปสมัยรัชกาลที่ 4

เรื่องราวของเด็กสาวจอมแก่นชื่ออีเหมือน(จินตหรา สุขพัฒน์) เป็นผู้หญิงที่ดูจะหลุดกรอบกุลสตรีที่ดีแห่งยุคสมัยโบราณ ที่ผู้หญิงยังเป็นช้างเท้าหลัง ซื้อขายได้ราวกับไม่ใช่มนุษย์ วันหนึ่งเกิดเหตุเรือที่เหมือนพายมาเจอพายุแล้วล่มลง พระริด(สันติสุข พรหมศิริ) จึงว่ายน้ำลงไปช่วยด้วยนึกว่าเป็นผู้ชาย (เพราะผู้หญิงสมัยนั้นหั่นผมสั้นกันเกือบหมด) และทำให้เหมือนหลงรักพระริดที่ช่วยชีวิตตัวเองไว้

ระหว่างนั้น เหมือนก็พยายามเทียวไปที่วัด รอใส่บาตรให้พระริดทุกเช้า (พร้อมกับนิมนต์ "ยิ้มแบบไม่เสียกิริยา" จากพระริดทุกครั้ง โรแมนติกซะมิมี) จนในที่สุดเหมือนก็ไปขอเจ้าอาวาส เข้ามาเรียนหนังสือกับพระริด จนเป็นขี้ปากชาวบ้านเพราะผิดวิสัยหญิงไทยใจงามสมัยก่อน และในระหว่างนี้เหมือนก็ทำความรู้จัก พูดจาปราศรัย และเฝ้าเทียวถามพระริดอยู่ตลอดเวลาว่า "เมื่อไหร่หลวงพี่จะสึก?" (ลัดดา แซ่ตั้ง : "แอร๊ยยยยยยย หนังทำศาสนาเสื่อมแบบนี้ฉายมิได้ เอามันออกป๊ายยยยยย หนังไทยละครไทยตัวละครพระต้องอยู่ใต้ร่มกาสาวพัสตร์ตราบจนชีวิตหาไม่เท่านั้น หญิงไทยต้องไม่สึกพระและทำตัวแรดร่านแบบนี้ โง่!! ไร้การศึกษา!!!")

หลังจากนั้น พ่อของอำแดงเหมือนก็ไปติดหนี้พนันจนต้องขายเหมือนให้กับเสี่ยเจ้าของเงิน เพื่อแลกกับหนี้สินจำนวนมหาศาลที่กู้ยืมมา เหมือนถูกฉุดกระชากลากถูไปที่บ้านของเสี่ย และพยายามหนีออกมาหลายครั้งแต่ก็โดนจับกลับไปทุกที จนครั้งสุดท้ายที่เหมือนหนีออกมา เธอหายลงไปในน้ำจนทุกคนคิดว่าเธอจมน้ำตายไปแล้ว พระริดก็รู้สึกผิดที่ปล่อยให้อำแดงเหมือนไปแต่งงานกับเสี่ยจึงสึกออกมา แต่กลายเป็นว่าเหมือนดำน้ำหลบบ้านเสี่ยมาได้ แล้วไปขอความช่วยเหลือที่บ้านของพระริด ทั้งคู่จึงอยู่กินกันในฐานะสามีภรรยา แต่เมื่อเหมือนกับริดตัดสินใจไปขอขมาพ่อแม่ที่บ้าน กลับกลายเป็นว่าฝั่งเสี่ยกลับพาตำรวจมาจับตัวอำแดงเหมือนกับนายริดไปขึ้นศาลในข้อหาลักลอบคบชู้กัน

หลังจากนั้นหนังจะพูดถึงความเหลื่อมล้ำของกฎหมายที่ให้สิทธิเพศชายมากกว่าเพศหญิง ทั้งการเคลมว่าใครเป็นผัว ยังให้สิทธิแค่ผู้ชาย ในขณะที่ผู้หญิงมีสิทธิแค่หมอบกราบอยู่หน้าศาลแล้วทำตัวเงียบๆ แถมยังถูกซื้อขายได้ไม่ต่างจากวัวจากควาย ก่อนที่การตัดสินคดีนั้นจะจบลงด้วยความพ่ายแพ้ของอำแดงเหมือน และเหมือนกับริดก็ต้องหนีหัวซุกหัวซุนเพื่อหนีการตามล่าของทางการและบ้านเสี่ย

แม้ว่าหนังจะพูดเรื่องเฟมินิสต์แบบตรงๆ และเน้นย้ำอย่างรุนแรง ไม่มีชั้นเชิงมากนัก แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าสารที่ส่งมานั้นตรงประเด็นและชัดเจนมากพอที่จะพยุงหนังทั้งเรื่องไว้ได้ รวมถึงการแสดงของจินตหรา สุขพัฒน์ ที่เข้าขั้นยอดเยี่ยม เสียอย่างเดียวแค่ฉากจบของหนัง เมื่ออำแดงเหมือนตัดสินใจเข้ายื่นฎีกาต่อในหลวงรัชกาลที่ 4 เรื่องกลับคลี่คลายอย่างง่ายดายเกินเหตุ ราวกับฟ้าฝนเป็นใจให้เพศหญิงมีหน้ามีตาในสังคมไทย เพราะแม้หนังจะบอกว่าคนยื่นฎีกาต้องไปนอนคุกจนกว่าจะตัดสินเสร็จ แต่หนังกลับนำเสนอเรื่องราวส่วนนี้ในเวลาไม่ถึงสิบนาทีช่วงท้ายเรื่อง ทั้งที่ตามหลักความจริงแล้วแม้จะเป็นระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชย์ ก็ใช่ว่าขุนนางจะไม่มีอำนาจทัดทานกษัตริย์เลย ซึ่งจุดนี้สามารถนำมาขยายเป็นเรื่องได้อีกค่อนข้างเยอะ และสนุกด้วย

Shoot 'Em Up
(สหรัฐอเมริกา, Michael Davis, 2007, A+++++++++)

หนังคัลต์ไร้เรื่อง เปี่ยมสไตล์ แต่งานสร้างเกรดเอ เผากระสุนกันแบบไม่กลัวโลกร้อน ถลุงงบแบบไม่เกรงใจใคร และสร้างมิติใหม่ให้กับผักอย่าง "แครอท" ขึ้นบนโลกใบนี้ (สร้างยังไง ไปหาดูเอง 55)

เนื้อเรื่องเล่าสั้นๆ เมื่อพระเอกของเรา(Clive Owen) ไปเจอกลุ่มมือปืนไล่ล่าฆ่าหญิงสาวท้องแก่ ด้วยเลือดพระเอกพี่แกเลยต้องอาศัยฝีมือยิงปืนขั้นเทพเข้าไปช่วย จนหัวหน้าแก๊ง(Paul Giamatti) ออกตามล่าเด็กที่พระเอกของเราอุ้มติดไม้ติดมือไปด้วย และเรื่องราวก็เผชิญกับความบ้าสุดขั้วได้อีกมากมายก่ายกอง ชนิดที่ต้องไปดูเอง 55+

ในเมื่อหนังคัลต์เกรดบีอย่าง Planet Terror และ Death Proof ครองใจเจ้าของบล๊อกในระดับ "เอโคตรบวก" ไปแล้วทั้งสองเรื่อง หนังคัลต์เกรดเอเรื่องนี้ทำไมจะไม่ได้เอโคตรบวกเล่า?? (อ่อ เพื่อนกูรักมึงว่ะ ไม่เรียกหนังคัลต์นะ เค้าเรียกหนังห่วย) เอาเป็นว่าใครชอบอะไรบันเทิงๆ บ้าคลั่ง เสียงสาดกระสุนอันไพเราะเสนาะหู และแครอท เรื่องนี้ entertain คุณได้ในระดับเดียวกับผู้กระหายเลือดและความรุนแรง สนุกสนานเอ็นเตอร์เทนกับหนังเรื่อง 300 อย่างแน่นอน

Apocalypto
(สหรัฐอเมริกา, Mel Gibson, 2006, A-)

หนังใหม่ของเมล กิบสัน ยังคงความดิบเถื่อนถึงเลือดถึงไส้แบบมีรสนิยมไว้ได้เช่นเดิม (นิยามของ "ถึงเลือดถึงไส้แบบมีรสนิยม" ก็คือไม่ใช่แบบ Hostel น่ะ) หลังจาก Passion of the Christ กับเนื้อเรื่องแบบเล่าจบสองบรรทัดว่าด้วย ชนเผ่าชาวป่ากลุ่มน้อยที่ถูกพวกมายันจับไปบูชายัญพระเจ้า แต่ดันหนีออกมาได้ก็เลยโดนตามไล่ล่า

ในช่วงแรกที่หนังยังไม่เข้าเรื่อง ก็นำเสนอภาพวิถีชีวิตของชาวป่ากลุ่มนี้อยู่นานร่วมๆครึ่งชั่วโมงทีเดียว กว่าที่กองทัพมายันจะบุกหมู่บ้านและจับกลุ่มนี้ไปเพื่อทำพิธีบูชายัญ (ผ่าอก ควักหัวใจ ตัดหัวโยนกลิ้งลงไปตามบันไดปีระมิด มีรสนิยมมากๆ 555) ก่อนที่พระเอกของเราจะหนีรอดมาได้ และก็วิ่งหนีเข้าป่า ตามมาด้วยทหารมายัน 6-7 คนที่ค่อยๆตายไปทีละคนๆ ด้วยวิธีการ "อันมีรสนิยม" ต่างๆนานา (ฉากที่ได้ใจมากๆ คือตอนเสือดาวเขมือบหัวคน)

บังเอิญว่าหนังเรื่องนี้แอ็คชั่นไม่ได้โดนใจอะไรมากมายนัก แต่ที่โดนใจมากกว่าคือประโยคเปิดเรื่องของ W. Durant ที่ว่า "A great civilization is not conquered from without until it has destroyed itself from within."

เจ้าของบล๊อกขอแปลตามวิสาสะตนเองว่า "ไม่มีอารยธรรมใดจักล่มสลาย หากมันไม่เน่าเฟะเละฉิบหายออกมาจากภายในของมันเอง"

Create Date : 15 ตุลาคม 2550

Last Update : 17 ตุลาคม 2550 6:10:29 น.

16 comments

Counter : 2207 Pageviews.

เพิ่งรู้ว่า ฝันบ้าคาราโอเกะหนุก
ตอนแรก เห็นชื่อเรื่องแล้วไม่ปลื้มมมม

คุณพี่หากว่างและพอมีเงินเหลือ
โปรดส่งซีดีหนังสนุกมาให้หน่อยนะ

โดย: ป๊ากบิ๊กเปา IP: 69.26.104.98 วันที่: 17 ตุลาคม 2550 เวลา:6:50:01 น.

ชักอยากดู Fun Bar Karaoke

โดย: Unravel

วันที่: 17 ตุลาคม 2550 เวลา:13:56:41 น.

เจ้มาขอแปะก่อนนา
เด๋วมา...

โดย: renton_renton

วันที่: 17 ตุลาคม 2550 เวลา:17:12:31 น.

+ โห! ติดงานตลอดบ่ายเลยวุ้ยตรู กว่าจะได้มาอ่านตอน 2 ต่อ - -'
+ Ensemble C'est tout - พี่กลับรู้สึกประหล๊าด ประหลาดกับหนังเรื่องนี้ ... คือตัวพี่เองน่ะ เชื่อในความสัมพันธ์แบบนี้นะ (มิตรภาพที่ได้มาด้วยความบังเอิญ และมิตรภาพที่ไร้เงื่อนไข) แต่หนังเรื่องนี้มันกลับไม่สามารถทำให้พี่เชื่อในความสัมพันธ์ของคนเหล่านั้นได้อ่ะครับ ... ตั้งแต่วิธีที่นางเอกได้รู้จักกับเพื่อนพระเอก, ทำไมเพื่อนพระเอกถึงรู้สึกดีกับนางเอกขนาดนั้น, ทำไมพระเอกถึงอยู่กับเพื่อนได้ (ตอนต้นเรื่องยังนึกว่าเพื่อนเป็นเกย์ด้วยซ้ำ), พระเอกโฉดขนาดนั้น มีอะไรทำให้นางเอกปิ๊งได้เหรอ? แล้วก็ตอนไหน?, แฟนเพื่อนพระเอกมายังไง? อยู่ไม่อยู่หนังก็จับยัดเข้ามาเฉยๆ, การที่ยายพระเอกเลือกไปหมดลมที่บ้าน (บังเอิญดีจัง), ช่วง 'แม่งอน' ของนางเอกตอนท้ายๆ เรื่อง, ........ and they live happily ever after อะไรชีวิตจะสวยสดเป็นภาพฝันได้ซะขนาดนี้ หุๆ

+ เพื่อน กรูรุกมึงว่ะ (ชอบชื่อนี้จัง อิๆ) - ไปเขียนไว้แล้วที่หน้านั้นครับ ... ว่าแล้วก็ยังขำเฮีย Cloud กับนัง Stone(y) แล้วก็น้องแสนดี (Sand(y))ไม่หาย เอิ๊กๆๆ

+ Vacancy - บายอ่ะครับ
+ The brave one - อืม ... ตีความได้ลึกซึ้งดีครับ ... ตอนดูพี่ยังคิดแค่ประเด็น "ศาลเตี้ย" กับเรื่อง "คนแปลกหน้าในตัวเธอ" เองอ่า
+ ฝัน บ้า คาราโอเกะ - หุๆ หนังคุณเป็นเอก พี่เพิ่งดู พลอย ไปเรื่องเดียวเอง ไว้จะหามาดูครับ
+ Cries and Whispers / La Notte / L'Eclisse - ว่าจะไปดูหนังที่ออฟฟิศไบโอเหมือนกันนะ แต่วันธรรมดานี่ลำบากหน่อย กว่าจะถึงแถวนั้นก็มืดแล้ว ส่วนวันเสาร์ (หรืออาทิตย์) นั้นก็ดันติดธุระซะอีก สรุปเลยอดดูหมดทั้ง 3 เรื่องเยยอ่า

+ เพื่อน-แพง / แผลเก่า / พลอยทะเล เหมือนเคยดูตอนเดะๆ ในโรงทั้งหมด ... แต่พอถึงตอนนี้ก็เหลือเพียงแค่ "ความทรงจำสีจาง" ในหัวสมองอ่ะครับ เหอๆ

... ส่วนอำแดงเหมือนกับนายริด ยังไม่เคยดูอ่ะครับ
+ The descent - พอดีพี่อ่านสปอยล์ไปจนจบเรื่องแล้วตั้งแต่ที่บล็อกน้องต่ออ่ะครับ เลยมาอ่านที่นี่อีกรอบ ... ดูเหมือนจะเป็นหนัง Psycho/Horror ที่น่าตื่นเต้นดี (แต่คงจะนองเลือดน่าดู) นะครับ

+ Shoot 'Em Up - โคตะระมันส์เช่นกันกับอ้ายเจ้ามือปืนบั๊กบั่นนี่เนี่ย

+ Apocalypto - หุๆ พี่พ่ายแพ้ความรุนแรงของหนังเฮียเมลอ่ะครับ แล้วเรื่องนี้ก็ไม่เข้าโรงด้วย ถ้าวันดีคืนร้ายจับพลัดจับผลู ถึงคงจะมีโอกาสได้ดูอ่ะครับ เหอๆๆ

โดย: บลูยอชท์

วันที่: 17 ตุลาคม 2550 เวลา:18:52:14 น.

อ่านสปอยล์ The Descent แล้วอยากรู้อยากเห็นอะ ขอละเอียดๆ หน่อยซี่คับ เพราะยังไงก็ไม่กล้าดูเองอยู่ดี แต่อยากรู้ชอทเด็ดอะ ...โรคจิตจังเรา

โดย: Moonlight Mile

วันที่: 17 ตุลาคม 2550 เวลา:19:54:03 น.

มุกก็ชอบฝันบ้า เคยดูตอนยูบีซีเอามาฉายอ่ะ
แต่เรื่องอื่นไม่เคยดูเลย อยากดู Shoot 'Em Up ชื่อเรื่องโดนใจมากๆ555 ยิงแม่งเลย

โดย: มุก IP: 125.25.73.0 วันที่: 18 ตุลาคม 2550 เวลา:13:30:04 น.

อ่านไม่หมด เยอะเกิ้น
แต่มาสะดุดปย นึง

(จาก 5 เรื่อง พลาด "ทวิภพ" ไปเรื่องเดียว เสียดายๆ คือติดอ่านหนังสือสอบทั้งสองวันที่ฉาย ไม่งั้นอาจเกิดความชิบหายบนใบเกรดได้)
c]h;9voouh=b[skp,yhp]t

5555+

โดย: >>..JoY~*<< IP: 58.8.189.243 วันที่: 18 ตุลาคม 2550 เวลา:18:00:20 น.

อ่าว ลืมดูภาษา -*-

c]h;9voouh=b[skp,yhp]t
v
v
v
แล้วตอนนี้ชิบหัยมั้ยล่ะ

โดย: >>..++J:o:Y++..<< IP: 58.8.189.243 วันที่: 18 ตุลาคม 2550 เวลา:18:02:42 น.

เพื่อนมืงให้เยอะขนาดนั้นเลยหรอวะ

ว่าแต่อยากดู Shoot 'Em Up อะ

โดย: S e m a k u t e k ! IP: 124.121.230.161 วันที่: 18 ตุลาคม 2550 เวลา:21:50:42 น.

โน คอมเมนต์

โดย: iaiapprentice IP: 59.141.98.178 วันที่: 18 ตุลาคม 2550 เวลา:23:08:45 น.

อืม

กุอ่านจบละ

ไปทำงานดีก่า

รายงานเชแสดดดดด~

โดย: จั่น* IP: 58.8.71.224 วันที่: 19 ตุลาคม 2550 เวลา:0:45:31 น.

-ฝัน บ้า คาราโอเกะ
มันหนุกมาก ดูในโรงที่บ้านเกิดด้วยนะ ตอนม.5นะ (เจ้าของโรงหนังใจป้ำมาก ทั้งโรงมีพี่ดูคนเดียว) เข้าฉายได้ 3 วันก็ถูกถอด พี่จำได้แม่น555
พี่ว่ามันเป็นหนังที่โรแมนติกและภาพสวยมากในยุคนั้น
เรื่องแชมเปญ X ข่าวทั้งวงในวงนอก(เหล้า) เขาว่ากันว่าตัวจริงเธอเองก็ทำตัวให้เป็นวัตถุทางเพศด้วยเหมือนกัน โทษวงการอย่างเดียวมันไม่ได้!

- The Descent
พลิกผัน เจ้าซอมบี้กอลลัมเรื่องนี้มันสนุกนักแล... พอดีได้ดู Dog Soldier มาก่อน เลยตามงานผกก.ท่านนี้หน่อย ทำได้ดีขึ้นในแง่อารมณ์หนังครับ แต่ประเด็นของหนังที่อยากบอก พี่รู้สึกว่ามันไม่อินเท่าไหร่....

- ที่เหลือมีทั้งดูแล้วพูดถึงไปแล้ว และยังไม่ได้ดูอีกเพียบ...... แต่เพื่อนแพงได้ดูช่องเจ็ด แต่ไม่ครบทั้งเรื่องไม่ขอเม้นท์ครับ

โดย: คำห้วน-lopzang-เฉือนคำรัก

วันที่: 26 ตุลาคม 2550 เวลา:1:03:14 น.

เห็นหนังเก่าๆ ของไทยหลายเรื่อง
ทำให้นึกถึงเทอมก่อนตอนลงเรียนวิชาดูหนังที่จุฬาฯ เลยค่ะ 555
อาจารย์เปิดเรื่อง ชู้...เวอร์ชั่นออริจินัลให้ดูค่ะ

ยังจำได้เลยกับที่ตัวละครเอก 2 ตัวคุยกันว่า
ช...ทำไมคุญไม่บอกผม
ญ...มีเวลาบอกที่ไหนหล่ะ ชั้นยังไม่ได้บอกอะไรก็เสร็จเธอแล้ว

555
หนังไทยยุคเก่า
ตรง ดิบ และ"ได้ใจ"ดีค่ะ 555^^

ปล...สปอยล์รึเปล่าเนียะ....ขอโทษน๊า..ถ้ายังไม่ได้ดูอ่ะค๊า...

โดย: msdonat

วันที่: 31 ตุลาคม 2550 เวลา:18:30:01 น.

มาอ่านนานแล้วแต่ไม่มีโอกาสเขียนคอมเม้นท์...

~~~~

เข้ามาชอบอำแดงเหมือนกับนายริด
เป็นหนังเรื่องแรกในชีวิตที่ได้ดูในโรง ตอนนั้นยังเด็กอยู่เลย

เด็กน้อยอั๊ตได้ถามพี่สาวที่พาไปดูว่า
"ทำไมอำแดง ต้องเหมือนกับนายริด???"

พี่สาวตอบกลับมาว่า
"เข้าไปดูเองละกัน เดี๋ยวก็รู้ว่าทำไมต้องเหมือน"

ตอนนั้นก็ยังงงนะ แต่พอเข้าไปดูถึงได้รู้ว่าอำแดงคือคำนำหน้า ส่วนเหมือนคือชื่อ เป็นอะไรที่ประทัยใจดีกับการเข้าโรงหนังครั้งแรก

หนังไทยสมัยก่อนมันมีเสน่ห์มากเลย ต่างจากตอนนี้ หยิบมาดูกี่ทีก็ไม่เชยนะ ดูได้เรื่อยๆ

~~~

แล้วคุยกันใหม่ครับ

โดย: yibby

วันที่: 1 พฤศจิกายน 2550 เวลา:4:28:19 น.

อยาดูหนังไทยมากกว่า อิอิ...
หนังเก่าๆ น่าดูคะ ...

โดย: ดอกหญ้าเมืองเลย

วันที่: 6 พฤศจิกายน 2550 เวลา:7:42:40 น.

Apocalypto
ไม่เชื่อว่าหนังที่ทั้งรุนแรง นักแสดงไม่เจริญใจ และพูดภาษาบ้าอะไรกันไม่รู้กันทั้งเรื่อง แถมยาวเกือบ 2 ชม.ครึ่งจะทำให้ผมนั่งดูได้รวดเดียวจบขนาดนี้
ต้องขอชมฝีมือทีมโปรดัคชั่นที่สร้างโลกอีกใบมาได้แบบน่าเชื่อถือมาก ชมนักแสดงที่วิ่งกันสุดฤทธิ์ ไม่กลัวใบไม่บาดเลย
และผู้กำกับที่โน้มน้าวคนดูเก่งมาก คุณเมล กิ๊บสันนี่กกำกับหนังเก่งกว่าเล่นหนังแฮะ

ฝันบ้าคาราโอเกะ
ผมเป็นโรคภูมิแพ้หนังโชว์พาวแบบนี้เลยไม่ค่อยปลื้ม
แต่ขอชื่นชมอย่างที่คุณเป็นเอกเป็นคนที่กำกับนักแสดงไดเเก่งมาก เล่นดีทุกคน

หนังคุณเบิร์กแมนและอันโตนิโอนิ
ขอสารภาพว่า เคยดูไม่กี่เรื่อง แล้วก็...ตามคาด
หลับสบายหายห่วง

โดย: ฟ้าดิน

วันที่: 19 พฤศจิกายน 2550 เวลา:3:29:30 น.