Bloggang.com : nanoguy : 10 หนังสั้นในโครงการ "ชวนเด็กดูหนัง"

10 หนังสั้นในโครงการ "ชวนเด็กดูหนัง"

10 หนังสั้นในโครงการ “ชวนเด็กดูหนัง”

Location
Lido Multiplex
Date
14 มกราคม 2550

โครงการนี้เป็นการรวมตัวกันของ 10 ผู้กำกับหนังสั้น โดยทำหนังภายใต้คอนเซปต์ว่า “ทำหนังให้เด็กดู” โดยมี สสส. เป็นผู้สนับสนุน ที่ต้องชื่นชมว่า สสส. ทุ่มทุนกับกิจกรรมเพื่อเด็กและเยาวชนครั้งนี้อย่างสุดตัวจริงๆ นอกจากจะทัวร์ฉายไปทั่วประเทศแล้ว ยังจัดทำวีซีดีที่บันทึกหนังทั้ง 10 เรื่องแจกฟรีให้กับคนที่มาร่วมโครงการในวันนี้อีกด้วย

หัวหน้า (ไทย, ทวีวัฒน์ วันทา, 2550)

หนังสมมติสังคมเด็กอนุบาลที่ตั้งแก๊งแข่งขันกันขยายเขตแดนของตัวเอง และได้ต่อสู้แบ่งชิงอำนาจกันตลอดเวลา โดยแก๊งคิงคองของโอมเป็นแก๊งใหญ่สุดและทรงอิทธิพลที่สุดในตอนนั้น แต่หลังจากนั้น เด็กหญิงตัวเล็กๆอย่างจำเนียรก็กำความลับยิ่งใหญ่ของหัวหน้าแก๊งเอาไว้ และทำให้โอมต้องหลุดจากตำแหน่งหัวหน้ามาอย่างชอกช้ำ ก่อนที่จะระหกระเหินไปในป่า และได้เรียนรู้ถึงความสำคัญของคำว่า “เพื่อน” ที่เขาไม่เคยสัมผัสในยามที่เขาอยู่ในฐานะ “หัวหน้า”

ผู้กำกับอย่างคุณทวีวัฒน์ วันทา (จากหนังใหญ่ “ขุนกระบี่ ผีระบาด” ที่ตอนหลังเปลี่ยนชื่อได้อุบาทว์ชาติชั่วมากว่า “ขุนกระบี่ ฮีโร่โอท็อป”) ทำให้พอเข้าใจได้อยู่ว่าทำไมเรื่องราวถึงต้องออกทะเลเข้ารกเข้าพงได้ขนาดนี้ ท่าทางผู้กำกับจะถนัดนะ

เรื่องบทและการแสดงยังดูแข็งๆอยู่ ไม่น่าประทับใจเท่าไหร่

Remote Control(ไทย, พัฒนะ จิรวงศ์, 2550)

ลูกชายติดทีวีนำรีโมทสิ่งประดิษฐ์ของพ่อที่เสกอะไรได้ดั่งใจมาเปลี่ยนแม่ขี้บ่นให้สาวขึ้นและใจดีขึ้น แต่จะแก้สถานการณ์ยังไงเมื่อรีโมทที่ว่ายังไม่สมบูรณ์ร้อยเปอร์เซ็นต์ และแม่คนใหม่ก็เริ่มอาละวาดออกฤทธิ์จนรับมือไม่ไหว

เรื่องนี้ไม่มีอะไรมาก เน้นความตลกและปั่นป่วนวุ่นวายกับพล็อตเดิมๆที่มุ่งสอนเด็กๆว่า “จงพอใจในสิ่งที่ตนมีอยู่”

Baby Mind(ไทย, ปริมประภา หวังพิชญสุข+เปลว ศิริสุวรรณ, 2550)

อนิเมชั่นขนาดสั้นเรื่องราวของเด็กน้อยและลูกหมาที่แกล้งทำเป็นพิการเพื่อขอทานตามสะพานลอยไปวันๆ ทั้งคู่ได้พบกับสุนัขอีกตัวที่ท่าทางอิดโรยและหิวโซ แต่ว่าวันต่อมาทั้งหมาตัวนี้และเงินกลับหายไป

เรื่องนี้ก็ไม่มีอะไรมากอีกเหมือนกัน มุ่งสอนเด็กเรื่องการให้อภัย

อนันต์(ไทย, ศนิพงศ์ สุทธิพันธุ์, 2550)

พ่อของต้นล้มป่วยถึงขั้นต้องนอนโรงพยาบาล ท่ามกลางผู้ใหญ่ที่พยายามผลักภาระในการเลี้ยงดูต้นให้แต่ละฝ่าย ต้นออกมาเดินเล่นนอกบริเวณอาคารโรงพยาบาล และเด็กสามคนได้จูงมือเขาเข้าไปในป่าเพื่อตามหา “คนหลงป่า” ก่อนที่ต้นจะพบว่าคนหลงป่าคนนั้นก็คือวิญญาณของพ่อของเขาที่ออกจากร่าง และกำลังมีความสุขกับภาพอดีตตรงหน้า

สารที่หนังพยายามสื่อถือว่าคิดดีในประเด็น “อย่าจมอยู่กับอดีต” แต่น่าเสียดายที่บทที่สื่อสารตรงนี้ออกมานั้นไม่ค่อยเป็นธรรมชาติ ดูจงใจเกินไปกับการยัดภาษาวิชาการให้เด็กสิบขวบเป็นคนพูดออกมา

เจ้าชายน้อย...น้อย(ไทย, ทศพร มงคล, 2550)

นานๆทีถึงจะเห็นหนังสั้นที่เป็น Musical และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง หนังที่ใช้ศิลปะการดนตรีของไทยมาเล่าประยุกต์ก็ยิ่งน้อยเข้าไปใหญ่ (เพราะหนังที่มีดนตรีไทยเป็นพระเอกเท่าที่เคยเห็นก็มี โหมโรง เท่านั้น) กับเรื่องราวที่เหมือนกับถอดแบบมาจากท้องเรื่องที่ลิเกนิยมเล่า ที่เปรียบชีวิตของเด็กชายแสนดีผู้ยากจนและต้องอยู่กับยายเพียงลำพัง เป็นเจ้าชายน้อยผู้อาภัพต้องระหกระเหินออกจากวัง จากพ่อจากแม่มาตกระกำลำบาก ยิ่งต้องอยู่ท่ามกลางกลุ่มคนที่มองคนแต่เพียงภายนอก ต้องทนกับการเหยียดหยามอยู่ตลอดเวลา จนวันหนึ่ง เด็กชายจากบ้านที่ร่ำรวยก็ได้เข้ามาสัมผัสชีวิตของแสนดีอย่างลึกซึ้ง และค้นพบว่าฐานะกับภาพลักษณ์ที่ฉาบอยู่ภายนอกไม่อาจตัดสินอะไรได้เลย เฉกเช่นเดียวกับชีวิตที่อยู่บนกองเงินกองทองแต่ก็ไม่มีความสุขเหมือนกับชีวิตแบบเรียบง่ายของยายกับแสนดี (ถ้าจะให้อินเทรนด์ก็คงต้องเรียกว่า “พอเพียง” สินะ)

ประโยคหนึ่งที่ยายของแสนดียกขึ้นมาเปรียบเทียบสั่งสอนแสนดีและคนดูที่เฉียบแหลมและกินใจก็คือคำพูดที่เปรียบเทียบถึงองค์พระประธานที่ยังสร้างไม่เสร็จแต่ก็มีคนกราบไหว้ ก็เพราะคนเหล่านั้นเลื่อมใสในพระพุทธองค์ ไม่ได้เลื่อมใสในปูนซีเมนต์เคลือบสีทองภายนอก และเป็นที่มาของใบปิดหนังที่เจ๋งที่สุดแบบหนึ่งของเดือนมกราคมนี้เลย

ไม่น่าเชื่อว่าหนังสั้นเรื่องนี้ใช้ลิเกมาประยุกต์เล่าเรื่องได้อย่างกลมกลืนกลมกล่อมและลึกซึ้ง แถมยังเป็นธรรมชาติอย่างไม่น่าเชื่อ

The Sigh(ไทย, อาทิตย์ อัสสรัตน์, 2550)

ชายหนุ่มคนหนึ่งเข้าไปบันทึกสัญญาณเสียงในตึกร้าง เมื่อลองเช็คเสียงดูที่บ้านก็ปรากฎว่ามีเสียงแปลกปลอมคล้ายเสียงคนติดเข้ามาด้วย ครั้งต่อมาจึงได้ชวนเพื่อนเข้าไปด้วยเพื่อค้นหาความจริง ก่อนที่จะพบความจริงที่ว่าตึกร้างนั้นคือหอภาพยนตร์แห่งชาติ และเคยเป็นสตูดิโอถ่ายทำภาพยนตร์ไทยที่คึกคักที่สุดแห่งหนึ่งในสมัยหนังไทยรุ่งเรือง ผู้ดูแลตึกนี้ตัดพ้อถึงความตกต่ำของภาพยนตร์ไทย ราวกับจะอธิบายว่าเสียงคล้ายเสียงคนที่ชายหนุ่มอัดติดไปนั้นคือเสียงเรียกเฮือกสุดท้าย(The Sigh) ของภาพยนตร์ไทยที่กำลังจะตายจากไป

จากคอนเซปต์ของโครงการ “ชวนเด็กดูหนัง” หนังเรื่องนี้ถือว่าล้มเหลวในแง่คุมทิศทางหนังให้เข้าคอนเซปต์ เพราะมีทั้งคำหยาบคายสมัยพ่อขุน เนื้อเรื่องที่เน้นความระทึก และยากต่อการทำความเข้าใจ (อารมณ์และการเดินเรื่องคล้ายๆกับหนังฝรั่งเศส) เสียจนไม่น่าจะเป็นหนัง “สำหรับเด็ก” ตามคอนเซปต์โครงการเท่าไหร่นัก

ถ้ามองข้ามความแปลกแยกจาก theme ของเรื่องนี้ ถือว่าบรรยากาศเงียบๆ กดดันๆ ในตึกร้างนั้นถ่ายภาพออกมาได้ดีมากทีเดียว

ในฉากจบ ชายหนุ่มเกิดอาการปวดหู เมื่อไปตรวกจับหมอปรากฏว่าเขาเป็นแก้วหูอักเสบซึ่งน่าจะเกิดจากการได้ยินเสียงที่ดังมากๆ ติดต่อกันเป็นเวลานาน ทั้งๆที่ในตึกร้างนั้นแทบไม่มีเสียงอะไรเลย และหนังก็จบลงไปที่ตรงนี้ (คล้ายๆกับ Hidden ที่จบแบบไม่เคลียร์) ชวนให้คิดตามว่าชายหนุ่มคนนี้เป็นคนส่วนน้อยที่เข้าถึงจิตวิญญาณของภาพยนตร์ไทยหรือเปล่า? จึงได้ยินเสียงร้องเรียกของภาพยนตร์ที่ใกล้ตายเต็มทน (แน่นอนล่ะ เสียงคนกำลังทรมานทุรนทุรายก็น่าจะดังพอควร) หรือว่าเป็นแค่เขาฟังเสียงที่อัดมานานโดยใช้หูฟังนานเกินไปจนแก้วหูอักเสบ อาจจะเป็นเรื่องแค่นี้ก็ได้

แต่ใครจะรู้ล่ะ?

Taxi, the Hero(ไทย, พิมพกา โตวิระ, 2550)

คนขับแท็กซี่คนหนึ่งรับพ่อกับลูกสาวคู่หนึ่งขึ้นรถ และรับเหมาพาทัวร์สถานที่สำคัญในกรุงเทพ แต่เมื่อเวลาผ่านไป ความสัมพันธ์ของชายหนุ่มกับเด็กหญิงกลับน่าสงสัยขึ้นทุกทีๆ เมื่อเด็กหญิงบอกว่าชายหนุ่มที่มาด้วยไม่ใช่พ่อ แถมยังร้องไห้อยากกลับบ้าน โชเฟอร์แท็กซี่จึงเริ่มคิดไม่ตกว่านี่มันเรื่องอะไรกัน?

หนังแนวนี้ถ้าเมื่อก่อนคงมีไม่มากนัก แต่เมื่อหนังออกมาในช่วงเวลานี้ นี่เป็นหนังแนวหนึ่งที่เดาตอนจบง่ายที่สุดในโลก กับการเข้าใจผิดกับอะไรซักอย่างแล้วตอนจบก็ไม่เป็นอย่างที่คิด ทำให้ดูไปแบบเบื่อๆเล็กน้อย แม้ว่าจะแอบอินเทรนด์กับเหตุการณ์ระเบิดส่งท้ายปีเก่าที่ผ่านมาก็ตาม

แต่ว่าฉากหนึ่งที่ชอบมากๆ คือการจิกกัดผู้คนในสังคมหลังยุค 9/11 และอาจมุ่งจิกกัดคนไทยในกลียุคสามจังหวัดภาคใต้ ที่ภาพลักษณ์ของชาวมุสลิมในสายตาของคนทั่วไปกลายเป็นผู้ก่อการร้าย คนไม่น่าไว้ใจ เพราะเมื่อคนขับแท็กซี่ตัดสินใจเดินตามลงไปว่าชายคนนั้นกับเด็กหญิงมาทำอะไรกันแน่ ทั้งๆที่ตอนแรกยังลังเล ไม่มั่นใจอยู่ว่าจะเอายังไง แต่พอเห็นชายหนุ่มกำลังละหมาดเท่านั้นล่ะ พ่อโชเฟอร์ของเราก็วิ่งเข้าไปอุ้มเด็กออกมาทันที

นี่แหละมนุษย์

เพื่อน-ยาก(ไทย, มานุสส วรสิงห์, 2550)

เรื่องราวของเด็กชายสองคนที่ไม่ถูกชะตากัน มีเรื่องกันแทบทุกวันจนครูเบื่อ จนวันหนึ่งต่างฝ่ายต่างก็พยายามใส่ร้ายอีกคนว่าขโมยของของเพื่อน จนโดนครูทำโทษด้วยการให้ทำเวรคู่กันในเย็นวันนั้น

เนื้อเรื่องหลักๆก็มีแค่นี้ แต่ว่าบรรยากาศตั้งแต่ช่วงเริ่มทำเวรจนกระทั่งจบเรื่องที่ไม่มีคำพูดแม้แต่คำเดียวนั้นเป็นส่วนที่เจ้าของบล็อกค่อนข้างชอบ นอกจากจะเงียบแล้วยังเปิดโอกาสให้เราคิดได้ในหลายแง่มุม อย่างเช่นชื่อเรื่องที่ตีความได้สองอย่างทั้ง “ไอ้เพื่อนยาก” กับ “เป็นเพื่อนกันยาก” เพราะในช่วงนี้ก็มีหลายฉากหลายตอนที่ชวนให้คิดว่า ตกลงสองคนนี้ญาติดีกันหรือยัง? หรือว่าแค่ไม่อยากเสียเปรียบซึ่งกันและกัน อย่างเช่นฉากเก้าอี้ตัวสุดท้ายหลังจากที่เด็กชายทั้งสองคนยกเก้าอี้จากคนละฟากห้องทีละตัว จนเหลือตัวสุดท้ายทั้งคู่มองหน้ากันแวบนึงแล้วถึงช่วยยกขึ้นพร้อมกัน (อย่างอื่นก็แบ่งกันทำคนละครึ่งทั้งกวาดห้อง ลบกระดาน และปิดหน้าต่าง) รวมไปถึงฉากสุดท้ายที่ทั้งคู่เดินลงจากตึกคนละด้าน แต่เมื่อลงไปชั้นล่าง เด็กสองคนกลับเดินคู่กันไปจนถึงหน้าประตูโรงเรียน

เป็นหนังสั้นที่เรียบๆดูง่ายๆ แต่ว่าเจ๋งพอตัว

เด็กหลง(ไทย, ธัญญ์วาริน สุขะพิสิษฐ์, 2550)

กะเทยพังค์แสนเปรี้ยวสุดแนวนาม “จิ๊กกี๋” เจอเด็กหญิงชื่อ “บะหมี่” เดินหลงทางอยู่ระหว่างที่เธอเดินชอปปิ้งอยู่ในเจเจมาร์เก็ต เมื่อสอบถามอะไรต่อมิอะไรแล้วถึงได้ความว่าแม่ได้บอกเด็กคนนี้ให้กลับบ้านเองหากหลงทาง แต่ว่าบ้านของยัยเด็กนี่ดันอยู่ตั้งพัทยา จิ๊กกี๋เลยต้องรับภาระดูแลอย่างเสียไม่ได้

เนื้อเรื่องที่เหลือต่อจากนี้เข้าทางหนังแนว Road Movie กึ่งสูตรสำเร็จอยู่บ้าง เมื่อจิ๊กกี๋เองก็ได้รับบทเรียนจากเด็กหญิงตัวเล็กๆ (คล้ายๆกับ About a Boy ที่ตัวเอกอย่างฮิวจ์ แกรนท์ก็ได้รับบทเรียนจากเด็กชายวัยประมาณเดียวกันนี้เหมือนกัน) หลังจากที่ต้องคอยดูแลเด็กหลงคนนี้แบบไม่ค่อยเต็มใจนัก และได้คลี่คลายปัญหากับทางบ้านในท้ายที่สุด

ฉากที่สะกิดใจเจ้าของบล็อกมากๆฉากหนึ่งคือตอนที่จิ๊กกี๋โดนชายหนุ่มหน้าตาเกาหลีชาวพัทยาหลอกเอาเงินไปจนหมดตัว (ลืมบอกว่าผู้กำกับเล่นเป็นกะเทยเองซะด้วยนะ) ชวนให้คิดเหมือนกันว่าทำไมภาพลักษณ์ของกะเทยที่ถูกนำเสนอออกมาในหนังที่เพศที่สามเป็นผู้กำกับ จึงออกมาในรูปแบบของกะเทยบ้าผู้ชายจนขาดสติ ไม่คิดหน้าคิดหลัง หรือว่าผู้กำกับเค้ารับได้ที่สังคมส่วนใหญ่ยอมรับภาพลักษณ์ของกะเทยในลักษณะนี้แล้วล่ะเนี่ย?

หนาวบางกอก(ไทย, เล็ก มานนท์, 2550)

ภาพยนตร์คนจริงผสมกับเทคนิคอนิเมชั่นแฟนตาซี ว่าด้วยชายระเบิดปลาที่อาศัยอยู่ในเมืองอันเต็มไปด้วยมลพิษขจนหาปลามาประทังชีวิตไม่ได้ กับความสัมพันธ์เกี่ยวโยงไปถึงเจ้าของกระชังปลาและยามเฝ้ากระชังปลาในแบบสนุกสนาน เมื่อต่างฝ่ายต่างก็ต้องดิ้นรนเพื่อหาผลประโยชน์ให้กับตัวเอง

เรื่องนี้ไม่รู้จะพูดอะไรมากมาย เพราะเป็นหนังสั้นที่ให้ความรู้สึกว่ายาวไปหน่อย และก็เข้าใจยากเหลือเกินว่าเขาต้องการสื่ออะไรกันแน่ - -*

โดยรวมทั้งโครงการแล้ว หนังสั้นที่ทำออกมาได้เยี่ยมยุทธสุดยอดโดนใจเจ้าของบล็อกได้แก่ เจ้าชายน้อย...น้อย, The Sigh และ เพื่อน-ยาก

Create Date : 26 มกราคม 2550

Last Update : 27 มกราคม 2550 19:35:38 น.

1 comments

Counter : 1598 Pageviews.

ดูแล้วสงสัยว่า..

หนังนี่เค้าทำให้"เด็ก"ดูจริงๆเหรอ!

โดย: โปรดทำให้ฉันหยุดหัวเราะ IP: 202.28.180.201 วันที่: 31 มีนาคม 2550 เวลา:1:24:23 น.