Bloggang.com : weblog for you and your gang
Sanctuary........... The state of being protected or safeguarded, as from danger or hardship
Group Blog
น้ำหมากกระจาย
เสบียงใจ
อารมณ์...กรุบ...กริบ
มองโลกแบบธรรมดาผ่านตาหญิง
เทคโนโลยีคืออะไรฮับ
เพราะดาวเคราะห์นี้มีไว้ให้อยู่............หาใช่แบกไม่
ยังมี....เสบียงใจ
อะ มี บ้า in the universe
ฉันดีใจที่มีเธอ.....คนธรรมดา ^^
Do iT YiNgseLf ( คล้ายๆ DIY มั๊ง)
EaT Me IF YoU DaRe
พื้นที่โฆษณา ( นะจ๊ะ....จะบอกให้) ^^
เรียนภาษากับคุณป้าหญิง
.....งานเขียน.....ของฉัน
<<
กันยายน 2552
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
22 กันยายน 2552
".......เมื่อไหร่จะ........." ( เรื่องสั้นแนวพยายามเขียน)
All Blogs
".......เมื่อไหร่จะ........." ( เรื่องสั้นแนวพยายามเขียน)
"สุขาอยู่หนใด...Where is the love???" ...เรื่องสั้นแนวพยายามเขียน ^^
กรุณาอย่าแตกแถว......เรื่องสั้นแนวพยายามเขียน ^^
เฮ้อ......ออออ.....อออ....ผู้หญิง...เรื่องสั้น (มาก) บทที่สอง
เฮ้อ....อออ....อออ.....ผู้หญิง ....เรื่องสั้น ( มาก) บทที่หนึ่ง
ร้านป้าฮาเฮ ตอนที่ 9
ร้านป้าฮาเฮ ตอนที่ 8
ร้านป้าฮาเฮ ตอนที่ 7
ร้านป้าฮาเฮ ตอนที่ 6
ร้านป้าฮาเฮ ตอนที่ 5
ร้านป้าฮาเฮ ตอนที่ 4
ร้านป้าฮาเฮ ตอนที่ 3
ร้านป้าฮาเฮ ตอนที่ 2
ร้านป้าฮาเฮ ตอนที่ 1
".......เมื่อไหร่จะ........." ( เรื่องสั้นแนวพยายามเขียน)
คู........เมื่อไหร่จะเบรคอ่ะ
ฉันเงยหน้าจากชีทที่ใช้สอน เด็กชายนั่งแถวหน้าขาประจำเดินมาหา แล้วเอาหน้าเล็กๆของเขาเกยเข้ากับโต๊ะของฉัน เด็กชายตัวน้อยยิ้มตาหยี พลางเอื้อมมือมาเขี่ยปากกาไว๊ท์บอร์ดที่วางอยู่ข้างเอกสารเล่น
ที่รักจ๊ะ.....ครูเพิ่งสอนไปสิบห้านาทีเองนะ จะเบรกได้ยังไง หรือว่าหิวข้าว ทานข้าวมาแล้วหรือยัง
ป่าวหิวคู.....แต่ว่าทำชีทที่คูให้เสร็จหมดแล้วอะ
งั้นก็นั่งรอเพื่อนแป๊บหนึ่ง เดี๋ยวครูก็จะเฉลยแล้วล่ะ.....
เฮ้อ......มันเบื่ออะ....ไม่มีอะไรทำ
งั้นเดี๋ยวครูหาไม้กวาดมาให้กวาดห้อง ระหว่างรอเพื่อน.......ดีมั๊ย....
ฉันตอบแบบหน้ายิ้มๆ ทีเล่นทีจริง พวกบรรดาปีศาจตัวน้อยที่นั่งปั่นแบบฝึกหัดอยู่พากันหัวเราะขำกันใหญ่ ขณะที่หนุ่มน้อยขี้เบื่อเกาหัวแกรกๆ ยิ้มเขินๆ แล้วก็กลับไปนั่งที่เก้าอี้ของตัวเองแต่โดยดี
การสอนแบบห้องเรียนใหญ่ ต่างจากการติวเข้มแบบตัวต่อตัว ฉันต้องพยายามให้ทุกคนได้มีพัฒนาการในการเรียนรู้อย่างเท่าเทียมกัน เป็นความจริงที่ว่าสมองคนเรานั้นแตกต่าง บางคนเรียนรู้และเข้าใจในเรื่องราวต่างๆได้ทะลุปรุโปร่งภายในเวลาอันรวดเร็ว แต่หลายๆคนก็ไม่เป็นแบบนั้น หน้าที่ของผู้สอน จึงไม่ใช่แค่นำเสนอบทเรียน แต่ต้องวางตัวเองในตำแหน่งของผู้จัดการ ในการจัดแบ่งเนื้อหา เวลา และ เทคนิคที่เหมาะสมสำหรับการสอนในบทเรียนที่แตกต่างกันอีกด้วย
ให้อีกห้านาทีนะ.....เดี๋ยวจะเฉลยแล้ว.....
เปรี๊ยง..........งงงง......งงงงงงงงงงง
เสียงฟ้าร้องดังลั่น ทุกคนหันไปมองยังด้านหลังของห้อง
โดยมิได้นัดหมาย เกือบทุกคนวิ่งไปเพื่อจะพิสูจน์ กระจกใสขนาดใหญ่จำนวนห้าบานที่เคยมีมู่ลี่บานเกร็ดปิดบังแดดอยู่ บัดนี้โดนเหล่าปีศาจตัวน้อยร่วมแรงร่วมใจช่วยกันเปิดมู่ลี่ มองออกไปเห็นเมฆดำทะมึนปกคลุมท้องฟ้า แสงแดด ยามบ่ายที่เคยมี มาตอนนี้ไม่ปรากฏให้เห็นแม้แต่น้อย
คู.......ฝนตกแล้ว......ฝนตกแล้ว.....
เอ๊ย.......นุกดูตรงนั้นสิ.......เมฆก้อนนั้นน่ะใหญ่มากเลยเนอะ
ใหน....ตรงใหน......ขอแอ้มดูด้วย.......ใหนอะ....
อย่าเบียดสิพงษ์.......เราจะตกเก้าอี้อยู่แล้ว.....
อ๊าย.........น้ำเริ่มท่วมแล้วอะ......ดูดิ....ขยะเต็มเลยอะ.......
สงครามย่อยๆเกิดขึ้น ที่ฉันบอกพวกเขาไว้ว่าให้เวลาทำแบบฝึกหัดอีกห้านาที แล้วจะเฉลยนั้น ตอนนี้ดูมีเรื่องที่สำคัญกว่าที่พวกเขาให้ความสนใจ ชีทที่ใช้เรียนต่างนอนราบ เงียบเชียบ หายใจรวยรินอยู่บนโต๊ะของพวกเขาอย่างไร้คนเหลียวแล
อะไรกันคะเด็กๆ แค่ฝนตกเอง มาเรียนต่อก่อนเร็ว
สนใจครูหน่อย ครูอยู่ตรงนี้ อย่าทิ้งครู อย่าทิ้งครู - - - - -> อันนี้คิดในใจ
คู......มาดูนี่เร็ว......ทำไมฝนข้างนี้มันเป็นสีน้ำตาลแบบดำๆไม่รู้อะ
เอาล่ะสิ นอกจากพวกเขาจะไม่สนใจฉันแล้ว ยังหันมาจูงใจให้ฉันสนใจในสิ่งที่พวกเขากำลังทำการพิสูจน์อยู่อีกด้วย
ใหน......ฝนอะไรสีน้ำตาล
นั่นไงคู.....ทางขวาน่ะ....ทำไมมันหยดลงมาแล้วเป็นน้ำตาลไม่รู้......เป็นสีดำๆ
อาจจะเป็นน้ำฝนที่มันขังอยู่บนตึก แล้วพอมันกะเด็นลงมาก็เลยเป็นสีแบบนั้น หรือไม่ก็อาจเพราะแสงที่มันหักเหมั๊ง ตาเราเลยมองเห็นสีที่เพี๊ยนไป หนูเห็นมั๊ยล่ะว่า ตึกนั้นน่ะผนังด้านนอกมันสีน้ำตาลนะ
แล้วตกลงคูก็ไม่รู้เหรอ.......
นั่นสิ........ทำไมคูไม่รู้ล่ะ........
แหม.....ครูไม่ได้รู้ทุกเรื่องหรอกค่ะ ไม่มีใครรู้หรือเข้าใจไปหมดทุกอย่างหรอกนะ มีอะไรอีกตั้งหลายอย่างที่เราต้องเรียนนะ เราถึงจะรู้
ฉันพยายามใส่คีย์เวิร์ดคำว่า.....เรียน.....เข้าไปในประโยค เพราะเห็นว่าพวกเขาส่วนใหญ่ลืม ว่าตอนนี้กำลังอยู่ในชั่วโมงเรียน แต่ก็ไม่เป็นผล
ฝนยิ่งตกหนักขึ้นเรื่อยๆ สลับกับมีเสียงฟ้าร้อง แสงฟ้าแลบเป็นระยะ ระยะ ไฟในห้องดับหนึ่งครั้งตามด้วยเสียงกรี๊ด
นุ๊ก แอ้ม พราว พากันร้องเพลง แล้วจับมือกันเต้นรำ กระโดดเหยงๆไปทั่วห้อง
พงศ์ยังคงปีนเก้าอี้พยายามขึ้นไปดูให้ใกล้มุมบนสุดของบานกระจก
จุ๋มล้วงเอาขนมสองชิ้นในกระเป๋าออกมาแบ่งทานกับมน
และ...........
ก้อยกับกุ้งสองแฝดแก้มยุ้ยพากันแย่งนั่งตักฉัน
คู........เมื่อไหร่จะเบรคอ่ะ
แล้วฉันก็หันหน้าไปตามเสียงถามของเด็กชายตัวน้อย
ป.ล. ดูข่าวครูทำโทษนักเรียนด้วยการตบหัว จับตัวกระแทกไว๊ท์บอร์ด......คนแบบนี้ไม่ควรเรียกว่า"ครู"เลยนะ.....ไม่ว่าเด็กจะหยาบคาย เลวร้ายขนาดใหนก็ตาม...ไม่ว่าครูจะมีปัญหาทางบ้าน.....มีปัญหาส่วนตัวก็ตาม....การกระทำแบบนี้ก็ไม่ใช่เรื่องสมควรทำ หรือ เป็นเรื่องที่ยอมรับได้หรอก..........
พวกแอบข่มขืนนักเรียนตัวเองที่ยังเป็นเด็กเล็ก......พวกมีสัมพันธ์เกินเลยแบบชู้สาวกับนักศึกษาตัวเองสอน หรือ พวกบังคับให้นักศึกษามีสัมพันธ์ด้วยเพื่อแลกเกรด........
ทั้งหมดที่ว่ามาเรียก
" นักรับจ้างสอนแลกเงินกินข้าว
"...เท่านั้นก็ดีมากแล้ว
คำว่า "ครู ".....สูงกว่านั้นเยอะ
Create Date : 22 กันยายน 2552
Last Update : 22 กันยายน 2552 1:47:41 น.
8 comments
Counter : 1499 Pageviews.
Share
Tweet
สวัสดีครับพี่หญิง
เรื่องสั้นนี้น่ารักมากจนอดคิดไมไ่ด้ว่า
มันคือเรื่องจริงครับ 555
การสอนเด็กเป็นงานที่ยากแสนสาหัส
ผมเองเคยสอนแต่เด็กโต
พอมาสอนเด็กชายสองหมิง
ถึงได้รู้ว่า
เด็กเล็กนี่
รับรู้อะไรได้เร็ว
แต่ก็พร้อมจะต่อต้านคนสอนแบบสุดๆไปเลย 55555
ส่วน. ใน ปล. นั้น
อย่าเรียกพวกเขาว่า "ครู" เลยครับ
คำๆนี้มันสูงส่งเกินไปครับ
โดย:
กะว่าก๋า
วันที่: 22 กันยายน 2552 เวลา:6:11:12 น.
เมื่อเช้าดูข่าวที่ ไอ้เลว
ตีเด็ก
น่าสงสารเด็กอื่นๆที่อยู่ในห้อง
เป็นพี่พี่ก้อกลัวไม่กล้าไปเรียนหรอก
ขอให้มีบทลงโทษจริงๆจังๆเสียที
ช่วงระยะเวลาสั้นๆพี่เคยสอนผู้ใหญ่และเด็ก
พี่ต้องเตรียมการสอนอย่างดีเพราะ เขามารับความรู้จากเรา
เขาคือผู้ไม่รู้ เราต้องให้ความรู้เขา
ถามไถ่ตอบได้ใจความให้คุ้มกับเวลาที่เขาเสียสละมาเรียนกับเรา
การสอนคน เป็นงานที่เหนื่อยยาก แต่ได้รับความภูมิใจ
โดย: พี่แหม๋ว (
ฟ้าคงสั่งมา
) วันที่: 22 กันยายน 2552 เวลา:11:06:39 น.
อรุณสวัสดิ์ครับพี่หญิง
โดย:
กะว่าก๋า
วันที่: 23 กันยายน 2552 เวลา:6:08:41 น.
สวัสดีค่ะ กะว่าก๋าและบุตร
หมิงหมิง.....หมิงหมิง.....เกากีตาร์แบบนี้อยากเป็นพี่ป้อมอัศนี หรือ พีโอม ชาตรีกันนะ.....มีแวว...มีแวว
เรื่องที่เขียนมีเค้าโครงจากความจริงของวันเสาร์.....วันที่ฟ้าฝนเทลงมาโครมใหญ่....ประมาณนั้นล่ะ.....
ส่วนใหญ่พี่ก็ได้สอนเด็กๆนะ แต่มีบ้างที่ได้สอนเด็กสาวคลาสใหญ่ๆประมาณมหาลัยปีหนึ่ง ปีสอง ห้องหนึ่งราวยี่สิบคน.....ซึ่งเราก็เข้ากันได้ดีอยู่นะ.... แบบว่าคุยได้ ให้ความเป็นเพื่อน แล้ววางตัวดีๆเด็กก็ไม่ลามปามน่ะ....เคารพซึ่งกันและกัน
พูดเรื่องพวกรับจ้างสอนแล้ว....จิ๊ด....ดดดด
พี่มะแหม๋ว
แม่นแล้วเด้อค่าพี่ อย่างพี่ว่าแหละ ถ้าสักแต่ว่ามาอ่านหนังสือหน้าห้องให้คนอื่นฟัง หลับหู หลับตา ให้ผ่านไปวันๆโดยไม่มีใจ......แบบนั้นไม่ใช่ครูร๊อก....
โดย:
My_Sanctuary
วันที่: 23 กันยายน 2552 เวลา:20:10:34 น.
เพื่อนรุ่นพี่ของผม
โทรมาแล้วก็ถามผมว่า
แวะมาช่วยสอนเด็กบ้างได้มั้ย
ผมก็ตอบแบบซื่อๆไปว่า "ได้สิพี่"
เป็นเรื่องเลยครับ
เช้าวันรุ่งขึ้นแฟนพี่เค้าโทรมา
บอกดีใจจังที่ผมจะไปเป็นอาจารย์เต็มเวลาแล้ว 5555555
ผมงงเลยครับ 555
ความหมายของผมคือ เทอมนึงให้เค้าไปช่วยสอนสักครั้งสองครั้ง
ก็อาจจะพอได้
ผมจะทิ้งงานที่ร้าน กับทิ้งภาระการเลี้ยงดูบุตรและภรรยาไปได้เยี่ยงไร 55555
รุ่นพี่เลยงอนไปหลายวันเลยครับ 55555555
โดย:
กะว่าก๋า
วันที่: 23 กันยายน 2552 เวลา:21:16:50 น.
สวัสดีครับพี่หญิง
ประเทศนี้แปลกดีจังครับ
นายกออกนอกประเทศทีไร
มีแต่คำถามว่า
จะได้กลับมาประเทศหรือเปล่า 555555
อนิจจา
โดย:
กะว่าก๋า
วันที่: 24 กันยายน 2552 เวลา:7:09:29 น.
หญิง
ชัวร์
ได้ของกินสะบึม
แล้วก้อจะได้รองเท้า ไอ้ตัวต้นเหตุซ๊ากคู่นึง
ต้องไปแบบงง แล้วจะได้มาหลายคู่แบบไม่ตั้งตัว
รองเท้าสวยจริงๆแบบสาน
โดย: พี่แหม๋ว (
ฟ้าคงสั่งมา
) วันที่: 24 กันยายน 2552 เวลา:11:15:39 น.
อรุณสวัสดิ์ครับพี่หญิง
โดย:
กะว่าก๋า
วันที่: 25 กันยายน 2552 เวลา:6:28:42 น.
ชื่อ :
* blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Comment :
*ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet
My_Sanctuary
Location :
[ดู Profile ทั้งหมด]
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
?
]
Friends' blogs
tk_station
Stricky-rice
Bkkbear
Praparat2001
คุณม้าฮาหลุดโลก
Michiru
MaRiMeKKo
tistoo
jme
Nisasa
d.. diary
Webmaster - BlogGang
[Add My_Sanctuary's blog to your web]
Links
BlogGang.com
Pantip.com
|
PantipMarket.com
|
Pantown.com
| © 2004
BlogGang.com
allrights reserved.
เรื่องสั้นนี้น่ารักมากจนอดคิดไมไ่ด้ว่า
มันคือเรื่องจริงครับ 555
การสอนเด็กเป็นงานที่ยากแสนสาหัส
ผมเองเคยสอนแต่เด็กโต
พอมาสอนเด็กชายสองหมิง
ถึงได้รู้ว่า
เด็กเล็กนี่
รับรู้อะไรได้เร็ว
แต่ก็พร้อมจะต่อต้านคนสอนแบบสุดๆไปเลย 55555
ส่วน. ใน ปล. นั้น
อย่าเรียกพวกเขาว่า "ครู" เลยครับ
คำๆนี้มันสูงส่งเกินไปครับ