โป๊ก.....โป๊ก.....โป๊ก......









"ต๊าย...ตาย...คุณการะเวกขา...ดูนั่นสิคะ ..นังตะขบ...มันยืนโขลกส้มตำเสียหน้ามันย่องเชียว...."


"จริงด้วยสิเสงี่ยม....ใครอนุญาติให้มันเข้ามาร่วมงานใหญ่งานโตแบบนี้นะ...ไป...เสงี่ยม......บุญหลง...ไปด่ามันกัน "


เสงี่ยมกับบุญหลง รีบหอบข้าวของ เดินจ้ำอ้าวตาม คุณการะเวก ธิดาคนเดียวของผู้ใหญ่เปรื่อง เข้าไปในงานเลี้ยง










...........................................










"นังตะขบ....ตายแล้ว...นี่แกจริงๆด้วย...ไปไงมาไงยะหล่อน...แล้วร้านลาบเพิงหมาแหงนแกไม่ขายเหรอวันนี้...เห็นว่าเพิ่งปิดเทอมนี่..ขยันเหมือนกันนะแก...จากกรุงเทพกลับบ้านนอกมาช่วยพ่อขายของ"


"เปิดขายมั๊งคะ......คุณการะเวกถึงเห็นชั้นอยู่ที่นี่" ( พูดพร้อมยิ้มหยัน )


"ปากดีนะ...คุณเค้าถามแกดีๆ ทำมากวนประสาท.....แล้วแกมาทำไม...นี่มันงานคนใหญ่คนโตนะแก...ใครเชิญคนอย่างแกมามิทราบ...."


"ก็ถ้าคนอย่างพี่เหงี่ยมมาได้...ทำไมชั้นจะมาไม่ได้ล่ะ...จะบอกให้นะ...คุณแม่นายอำเภอท่านจ้างชั้นมาเองหล่ะ...ท่านบอกว่าติดใจฝีมือทำกับข้าวชั้นตั้งแต่คราวที่ลูกชายซื้อมาฝาก...งานเลี้ยงทำบุญบ้านพักนายอำเภอคนใหม่ทั้งที....ต้องหาของดี..ของอร่อยมาเลี้ยงแขก..."


"อุ๊ย...กล้าพูดนะยะ....ตะขบเอ๋ย..ชั้นจะบอกให้เอาบุญนะแก..เมื่อเช้านี้ท่านนายอำเภอจุติเทพเพิ่งโทรมาหาพ่อชั้น...บอกว่าอยากให้ชั้นเป็นธุระจัดการเรื่องอาหารให้...เห็นบอกว่าคราวก่อนที่ซื้อร้านข้างทางมา รสชาติก็พอทานได้ แต่ท้องเสียกันหมด จนแขกที่มาทานด้วยกันวันนั้นบ่นน่ะ....."


"อย่างว่าค่ะคุณการะเวก....ของสกปรก...ก็ทานแล้วสอดท้องแบบนั้นหล่ะ"


"ชั้นไม่ว่างคุยด้วยหรอกนะ...พวกคุณอยากจะพล่ามอะไรก็พล่ามไปเถอะ...ชั้นไปทำงานต่อก่อนล่ะ....."


"อุ๊ย...จริงด้วยสิคุณการะเวกขา....จะเจ็ดโมงแล้ว...เราต้องรีบกันแล้วค่ะ...."


"ก็นังบ้านนอกนี่แหละนะ...ทำชั้นเสียเวลา....เชอะ...ไม่อยากเอาพิมเสนมาแลกกับเกลือ...ไป...เสงี่ยม...บุญหลง...ไปเตรียมของได้แล้วพวกแก..."











..............................









โป๊ก.....โป๊ก.....โป๊ก........


โป๊ก.....โป๊ก.....โป๊ก.........


โป๊ก......โป๊ก.....โป๊ก..........







"พี่เหงี่ยม...คุณการะเวกนี่เธอสู้ขาดใจเนอะ....ตัวเองทำกับข้าวไม่เป็น ยังดั้นด้นจะพยายามทำ...."


"เออว่ะ...นับถือความพยายามจริงๆ...ปกติเที่ยงโน่นล่ะกว่าจะโก่งตูดออกจากห้อง...ดูสิ...วันนี้ไปตลาดกับพวกเราตั้งแต่ตีสี่..."


"ฆ่าได้...หยามไม่ได้...เรียกแบบนี้รึปล่าวพี่เหงี่ยม..."


"เออ.....ประมาณนั้นล่ะมัง...แหม...ก็แกดูคู่แข่งสิ...นังตะขบมันลูกตาสียายสาก็จริงนะ แต่ผิวพรรณมันสะอาดหมดจด...เห็นลุงหมานที่ขายโอเลี้ยงในตลาดบอกว่ามันเรียนเก่งมากนะ...พ่อมันแสนจะภูมิใจ"


"โถ....คณการะเวกของเรา...ดูสิพี่...ตำพริกกับกระเทียมเสียดังลั่นทุ่ง...ละเอียดจนเป็นน้ำแล้วมังนั่น...."


"เสียงดังไปแก...ไม่เห็นเหรอพวกชาวบ้านมันมองจ้องจับผิดอยู่...ให้มันเลิกมอง คนซาลงสักหน่อย...ค่อยไปช่วยเธอทำ...."









.......................................









"พี่ตะขบ....ลุงแกอยู่ร้านกับไอ้จ้อยแค่สองคน...ถ้าลูกค้าเยอะจะทำกันทันเหรอ...."


"หนูหริ่งแกรีบเตรียมตัวย่างไก่เหอะ...พูดมากเดี๋ยวงานก็ไม่เสร็จหรอก...พ่อแกทำมาตั้งยี่สิบปีแล้ว...ชั้นไม่อยู่วันเดียว..ไม่เป็นปัญหาหรอก...."


"แต่นายอำเภอหล่อจริงเนอะ....พูดจาก็ดี๊ดี...ชั้นเห็นที่ร้านเราแค่ครั้งเดียวชั้นยังจำติดตาเลย...."


"พูดมาก....ทำงานไปเร็ว...แกดูสิมือชั้นไม่ได้ว่างเลยเห็นมั๊ย..."








โป๊ก.....โป๊ก......โป๊ก......

โป๊ก.....โป๊ก......โป๊ก......







"หนูหริ่งเอ๋ย...ทำไมชั้นจะจำเค้าไม่ได้ รูปร่างสูงโปร่ง ท่าทางอ่อนโยน แถมพูดจาสุภาพยิ่งนัก....ตอนที่ชั้นยื่นถุงส้มตำให้เค้า...แล้วปลายนิ้วก้อยของสองเราชนกัน....ไม่ใช่ความบังเอิญแน่ๆ...ไม่ใช่แน่ๆ......."






"พี่ตะขบ...พี่ตะขบ...เหม่ออะไรอยู่เนี่ย...ปูเค็มน่อยแหลกคามือแล้ว"









........................................









" ประกาศ.....ประกาศ.....พี่น้องชาวหนองปลาดุกทุกท่าน....ทางเจ้าภาพต้องขออภัยด้วย เนื่องจากท่านนายอำเภอติดภาระกิจด่วนที่กรุงเทพ ไม่สามารถมาร่วมงานได้...แต่อย่างไรก็ตาม อาหาร และ มหรสพจะยังคงมีอยู่....ทางเจ้าภาพขออภัยในความไม่สะดวก มาณ. ที่นี้อีกครั้ง...."










"อ๊าย...ยยย....อะไรกันเนี่ย...ที่ชั้นทำมันไม่มีความหมายเลยเหรอ...อุตส่าห์แหกขี้ตาตื่นแต่ไก่ยังไม่ขัน...บ้าที่สุดเลย"


"เอ๊ะ....แต่ท่านนายอำเภอเพิ่งโทรคุยกับคุณพ่อคุณการะเวกเมื่อเช้านี้...ไม่ใช่เหรอคะ..."


"โทรบ้า...โทรบออะไรแก...พ่อชั้นยังไม่เคยคุยกับนายอำเภอสักครั้งเลย....อีสองตัวนี้โง่จริง..."


"อ้าว...ววววว....." ( เสงี่ยมและ บุญหลง อุทานพร้อมกัน )


"เสงี่ยมแกโทรบอกไอ้พงขับรถมารับชั้นด่วนเลยนะ....แล้วพวกแกสองคนก็เก็บข้าวของตามไปหล่ะ....โอ๊ย...อารมณ์เสียโว๊ย...ร้อนก็ร้อน"


"ค่ะ...คุณการะเวก"













" เอาไงพี่ตะขบ.....ท่านนายอำเภอมาไม่ได้แล้วน่ะ...."


"ไม่ต้องย่างไก่ต่อแล้วหนูหริ่ง...ได้แค่ไหน...ก็ให้กินกันแค่นั้นแล้วกัน...."


"อ้าว....ววว...ก็ไหนตอนที่พี่ขออนุญาติลุงมะดัน...พี่บอกแกว่า อยากมาช่วยงานบุญ อาจต้องกลับดึกเพราะต้องอยู่ช่วยงานจนเลิกไง...."


"อย่ามาถามโน่น...ถามนี่นักเลย...เป็นเด็กเป็นเล็กให้ทำอะไรก็ทำเถอะ....พูดมากเดี๋ยวโดนปูเค็มยัดปาก....เดี๋ยวเถอะ...."


"แล้วต้องไปลาคุณแม่นายอำเภอก่อนมั๊ยอะ....เค้าอุตส่าห์จ้างพี่มาเพราะติดใจฝีมือ..."


"ประสาทแล้วหนูหริ่ง...จ้างบ้าจ้างบออะไร....ชั้นนี่ล่ะเสนอหน้าอยากมาเอง.....หน้าชั้น...ร้านชั้น...เค้าไม่รู้จักหรอก"


"อ้าว....ววววว.....วววว...."


"ชั้นให้เวลาแกอีกสิบห้านาทีนะ...ถ้าแกไม่เสร็จเรียกสามล้อเครื่องตามไปตลาดเองแล้วกัน"











....................................................










" บุญแท้หนอพวกเรา....ได้กินส้มตำฝีมือนังตะขบ สาวสวยแห่งตลาดหนองปลาดุก......แถมคุณการะเวกลูกพ่อผู้ใหญ่บ้านยังลดตัวมาตำให้ได้ทานกันอีกด้วย......อยู่ดีมีแฮงกันเด้อ...ผู้สาวคนงามทั้งสองเด้อ....."





เสียงชาวบ้านกล่าวอนุโมทนาบุญ ตลอดทางที่ตะขบ และ คุณการะเวกเดินผ่าน..........








เอวัง...

Create Date : 01 พฤษภาคม 2552
Last Update : 2 พฤษภาคม 2552 6:33:48 น.		4 comments
Counter : 490 Pageviews.
Share Tweet