....กวน...จิง...จัง......

ซู่ว.....วววว.....ซู่ว....ววววว ( เสียงคลื่นกระทบก้อนหิน....อย่าคิดไปไกล)






กำจังกรูเอาไม้ขัดที่ประตูบ้าน สองมือก้มลงหยิบข้าวของที่ต้องขนไปใช้ในการทำงาน เธอต้องตื่นแต่เช้ามืดแบบนี้ทุกวันเพื่อไปถึงท่ารถให้ทันก่อน พระอาทิตย์จะโตเต็มที่ได้ ๗๕ เปอร์เซนต์


เสียดายจังนะ บ้านเราอยู่ริมทะเลแท้ๆ กลับต้องไปทำงานไกลๆ ( เธอรำพึง แอนด์รำพัน )



"กวนจิงจัง.....กวนจิงจัง....." เสียงเด็กๆห้าหกคนตะโกนเรียกชื่อเพื่อนอีกคนในกลุ่ม เธอหันไปมองตามทางของต้นเสียง คุ้นหน้าทุกคน แต่ไม่เห็นว่ากวนจิงจังจะอยู่ตรงนั้น......เอ๊ะ....แล้วจะตะโกนให้ฉันได้ยินทำไม ( มานึกได้ภายหลัง....ตอนนั้นกวนจิงจังไปจอดจักรยานแถวละแวกบ้านริมทะเลของเธอบ่อยๆ.....อืม.... )



"คงไม่มีอะไรมั๊ง....คงตะโกนเล่นกันแบบเด็กๆ" เธอคิดในใจ แต่ก็ละวางความสงสัยไว้แค่นั้น ขืนช้าเกินไปถึงที่หน้างานสาย ผู้คุมคงหักเงินเดือน



เอี๊ยด.....ดดดดด........



จู่...จู่.....รถจักรยานกระป๋องกระแป๋งสีชมพู ( ที่แต่ก่อนเป็นสีแดง ) ก็ขี่ปาดหน้าเธอ....รถคันนี้เคยขับแข่งรถสองแถวของเพื่อนบ้านที่เคยมารับฉันไปกินข้าวกันเมื่อสองปีก่อน.......มาตอนนี้เธอย้ายมาไกลถึงริมทะเล...เขาก็ยังขี่ตามมา



เอ....วันนี้วันอะไรหว่า



วันนั้นทั้งวันที่เธอทำงานด้วยความเหนื่อยอ่อน แหกปากต้อนฝูงวัวควายตัวน้อยๆ ให้เข้าที่เข้าทาง เธออยากจัดพวกเขาให้เป็นระบบระเบียบมากกว่านี้ เจ้าของ ( เจ้านาย ) ก็ไม่นำพา กลับไปเน้นที่กฏ ระเบียบ แบบประหลาดๆ ซึ่งเธอก็แค่ส่วนน้อย คงจะหวังเปลี่ยนแปลงอะไรได้ยาก ....บอกได้เลยว่า....ท้อ!!!!!!




กริ๊ง.....งงงงงง......งงงงงง ( เสียงกริ่งเลิกงาน ) ฝูงวัวฝูงควายต่างไปในที่ที่ควรไป เธอเองนั้นก็แยกย้ายกลับบ้าน.....บ้านริมทะเล



"แวะดู mail สักหน่อยจะดีกว่าเรา " กำจังกรูรำพึงแอนด์รำพัน





...................................................





"เอ๋........" กำจังกรูร้องเสียงหลง



เป็นกวนจิงจังนั่นเอง จู่ๆเด็กชายตัวน้อยก็โผล่มาจากใหนไม่รู้ มายืนหน้าแบ๊ว มองทุกครั้งที่เธออ่านเมล ไม่ถาม ไม่หน้าบึ้ง แต่ก็ไม่ยิ้ม.....มายืนอ่านเมลด้วย ....ทุกครั้ง


มีบ้างนะ ที่เขานึกอะไรสักอย่าง แล้วก็ส่งเมลมาไว้ในกล่องจดหมายของกำจังกรู



"สวัสดีนะ......มาชวนไปร่วมกลุ่มพูดคุยพาเพลิน....ลงชื่อ....กวนจังจัง..."
"จ๊ะเอ๋...........มาชวนไปร่วมกลุ่มทานขนมนะ........ลงชื่อ.....กวนจิงจิง....."
"นี่เธอ..........ฉันอยากให้ไปดูอันนี้หน่อยสิ..........ลงชื่อ......จังกวนจิง........"


และอีกหลายๆเมล....หลายๆชื่อ ^^''





กำจังกรูไม่เคยตอบเมล....มันไม่เชิงว่ารำคาญหรือเบื่อ เธอแค่สงสัยเฉยๆว่าจะเปลี่ยนชื่อนิดๆหน่อยๆ ไปทำไม ในเมื่อเธอก็สังเกตเห็นอยู่แล้วว่าเป็นเขา ...."เด็กชายกวนจิงจัง " ......นั่นไง....พอเธอเงยหน้าจากเมลจะหันไปทักเขา.......



หาย.....ไป......แล้ว.......^^''





กำจังกรูหอบซองเมลเหล่านั้นเข้าที่พัก นั่งที่โต๊ะริมหน้าต่าง มองดูนกที่บินโฉบไปมา ฟังเสียงคลื่นซัดสาด....แล้วเริ่มต้นที่จะส่งข้อความ


"สวัสดีกวนจิงจัง....ฉันรู้ว่าเป็นเธอนะ...เปลี่ยนทำไมหลายๆชื่อหรือเธออายใคร....กลัวใครรู้เหรอว่าเธอคุยกับฉัน........เขียนลงท้ายว่าจากเด็กชายกวนจิงจัง.....ไม่ได้หรือ...."




วันรุ่งขึ้นฉันเอา mail นี้ส่งให้เขา.....จากนั้นเขาก็หายไป.....สามอาทิตย์ ^^''




........................................................






กำจังกรูรู้สึกประหลาดใจที่เขาหายไป....นี่เราทำผิดอะไรไปหรือปล่าวนะ....ตกลงที่เขาส่งเมลมาบ่อยๆ เขาอยากให้รู้มั๊ยว่าเป็นเขา.....ที่เขาส่งเมลมาบ่อยๆเขาอยากให้เราตอบกลับมั๊ย.....หรือแค่"อยากส่ง"....เฉยๆ




เวลาผ่านไปราว ๒ เดือน กำจังกรูรู้สึกว่าตนเองไม่เหมาะกับงานที่ทำ ปล่าวเลย เธอไม่ได้รังเกียจการต้อนฝูงวัวควายเหล่านั้น กลับนึกชอบมากขึ้นเรื่อยๆ แถมคิดว่าพวกเขาเป็นธรรมชาติ ทำอะไรตรงไปตรงมาดี ประมาณหิวก็กิน ง่วงก็นอน เบื่อก็ทำท่าทางให้เห็น....อะไรแบบนั้น


ที่กำจังกรูไมไหวจะเคลียร์ คือพวกเจ้าของ กับบรรดาคนดูแลอื่นๆต่างหาก



ท้ายที่สุดเธอตัดสินใจลาออกจากงาน โดยไม่ได้รับค่าจ้างอีกครึ่งเดือน แต่ทำอย่างไรได้ ชีวิตก็เป็นแบบนี้....ชีวิต....กำจังกรู




เด็กชายกวนจิงจังแม้ไม่เคยเอ่ยปากไต่ถาม แต่เขาก็รู้ว่ากำจังกรูผจญปัญหาหนักๆนานนับประการ ตั้งแต่โดยโกงเงินค่าแรงงานเมื่อสองปีที่แล้ว ไปเก็บผัก เลี้ยงไก่เป็นงานเสริมก้ถูกผลัดผ่อนเลื่อนจ่ายเงินเสมอ และนี่ล่าสุด.....กำจังกรูตกงาน



"น่าสงสารนะ" เด็กชายพูดแบบนี้เสมอๆกับเพื่อนฝูงของเขา T___T








..........................................................





กำจังกรูมีชีวิตที่ลำเค็ญมั่กๆๆๆๆ บ้านริมทะเลที่เธออยู่ปรากฏว่าสองผัวเมียที่เป็นเจ้าของเดิมกลับมาเอาคืน ( ทั้งๆที่บอกว่าให้เธออยู่อาศัยได้ หากสัญญารับปากว่าจะดูแลไก่ในเล้าให้เป็นอย่างดี ) กำจังกรูมีเรื่องให้คิดไม่เว้นในแต่ละวัน ใหนจะค่าใช้จ่ายส่วนตัว ใหนจะหาที่พักอาศัย....ที่สำคัญที่สุด....เธอจะต้องเดินทางไปรายงานตัวที่กรมทุกๆเดือน....เพื่อพาเจ้าหน้าที่กรมไปติดต่อขอ (ใช้คำว่า....ขอ....เหมาะสุด)....ขอเงินที่โดนโกงไปถึงเจ็ดแปดเดือนคืน...จากเจ้านายเก่าที่ขี้โกง




เพลานั้นกำจังกรูเครียดมาก....ถึงมากที่สุด....ดีที่มีญาติพี่น้องที่อาศัยทางตะวันออกเฉียงเหนือของโซลคอยพูดจาเป็นกำลังใจ.....เพื่อนเก่าๆที่รู้ข่าวคราว....พากันแนะนำคนรู้จักที่พอจะช่วยเหลือให้คำปรึกษาได้บ้าง......หนังสือศาสนาที่อ่านเข้าใจง่ายๆบ้าง.....จบเท่านั้น....มีเท่านั้นจริงๆ



แต่กำจังกรูก็มีความเข้มแข็งเล็กน้อย ( ประมาณ ๘๓ เปอร์เซนต์) ระหว่างรอ "ขอ" เงินคืน เธอก็เลี้ยงไก่ เก็บผัก ทำงานพิเศษเสริมไปเรื่อยๆ ใช้จ่ายน้อยลงบ้าง อะไรบ้าง นานๆครั้งจะโผล่ศรีษะไปสังสรรค์กับเพื่อนที่ต่างเมือง....ปล่าวเลย...ไม่ใช่ว่าพวกเพื่อนๆรังเกียจความอับจนโชคร้ายของเธอ....พวกนั้นต่างเอายานพาหนะอย่างดีมารับเธอถึงกระท่อม ( ถึงตอนนี้เธอย้ายออกจากบ้านริมทะเลแล้ว ) สอบถามเรื่องราวแบบอยากรู้ อยากแสดงความคิดเห็นในหมู่เพื่อน บางคนจะห่อขนมแป้งนึ่งให้กำจังกรูเอากลับไปกินที่กระท่อม....ทุกครั้ง....ก่อนลาจากกัน








.................................................................






ที่หน้าทางเข้าหมู่บ้าน.....



ขณะที่กำจังกรูกำลังดูกระดานบอร์ดเพื่อหางานประจำ หรือหางานพิเศษทำเพิ่ม ( เธอทำแบบนี้ประจำ....ท้อ...แต่ไม่ถอย) ปรากฏว่าเธอเจอกับอะไรหลายสิ่งหลายอย่าง......



มีลายมือที่คุ้นๆตา เขียนข้อความบอกกล่าวให้คนในหมู่บ้านระวังตัว เรื่องการโดนโกงเงินเดือน มีขั้นตอนคร่าวๆแนะวิธีการไปติดต่อกรมฯ.....การเลือกกินอาหารไม่ให้เกินงบประมาณอันมีน้อย ( ภายในหนึ่งเดือน) ....และอื่นๆอีกมาก



"ก็ดีนะ"...กำจังกรูพูดได้แค่นั้น....แล้วก็ใช้ชอล์คเขียนลงทะเบียนผู้ว่างงานบนบอร์ด พร้อมกับก้มหน้าก้มตาอ่านประกาศรับสมัครงานอื่นๆบนกระดานต่อไป




กลับจากตลาด และมาถึงกระท่อมตอนสามทุ่ม ( ที่ตลาด...หลัง ๒ทุ่ม จะมีการลดราคาอาหาร และ เค็กข้าว ) กำจังกรูเปิดอ่านเมลที่อยู่ในกล่องส่วนตัว



"สวัสดีครับ คุณเป็นผู้ลงทะเบียนว่างงานบนบอร์ดรายที่ ๑๓๖ ขณะนี้เรากำลังรับสมัคร..............................หากคุณเป็นผู้ที่สนใจกรุณาติดต่อกลับด่วนที่......... "






......................................................







"โธ่......แอบคบกัน....แอบเป็นกิ๊กน่ะสิ.."


เหมือนทุกครั้งที่อ่านเมล กวนจิงจังจะโผล่ามายืนข้างหลังเธอเสมอ แต่คราวนี้ไม่เหมือนทุกครั้ง....เขาพูดกับเธอ.....เอ่อ....เขาด่าเธอนั่นเอง


บางครั้งหากไม่ใช่เรื่องซีเรียสหนักหนาสาหัส กำจังกรูก็จะฟังผ่านๆไป เพราะทุกข์ของตัวเองก็มากพออยู่แล้ว แต่ถ้าถึงขั้นกล่าวหาแบบเสียหาย เธอก็ไม่ยอมให้พูดไปเรื่อยเช่นกัน..........


"นี่....พูดจาให้ร้ายคนอื่นทำไมเหรอ.....ฉันสมัครงานหาเงินมาใช้นี่ผิดตรงไหน....แล้วที่ว่าแอบคบกันน่ะ นี่มันเมลส่วนตัวฉันนะ...เธอนั่นล่ะ...ที่แอบอ่าน...."



กำจังกรุพล่ามไปอย่างนั้นเอง....เพราะกวนจิงจังวิ่งหนีไปตั้งนานแล้ว...เธอรู้ว่าเขาไม่เคยอยู่ฟัง....ทุกอย่างจะต้องเป็นอย่างที่เขาคิดว่ามันเป็น.....กำจังกรูบ้าไปแล้ว...เธอพูดคนเดียว......



"ปากกาสวยมั๊ย เขียนรูปได้แบบเหนือชั้นกว่ากระดาษธรรมดาด้วยนะ....." กำจังกรูนึกถึงเมื่อสองสัปดาห์ที่แล้วก่อนวันเกิด เธอได้ยินเด็กชายตะโกนพูดคุยหยอกล้อกับเพื่อนๆด้านนอก นานมาแล้วเธอเคยถามญาติผู้น้องถึงปากกาแบบนั้น ปากกาที่เขียนรูปได้สวยมากกว่าบนกระดาษธรรมดา





"เค้าคงจะให้พี่มั๊ง....หนูว่านะ"



"ไม่หรอก....พี่รู้ว่าไม่ใช่..." ฉันยิ้ม แล้วตอบแค่นั้น ^^''









......................................................................







เมื่อวันเกิดผ่านไป กำจังกรูก็ได้รับคำอวยพรบ้าง ของขวัญบ้าง จากญาติ และเพื่อนๆ ...ปล่าวเลย...เธอไม่ได้คาดหว้งว่าจะต้องได้รับอะไรพิเศษ เราเลยวัยรุ่น เลยวันเฝ้ารอของขวัญมานานแล้ว...แต่เธอก็ไม่ปฏิเสธว่า....ใครที่ให้เธอก็รู้สึกดี ( คนที่ไม่ได้ให้....ก็ไม่ได้เกลียดเค้านะ )


ผ่านไปได้สัก ๓ ถึง ๔ วัน กำจังกรูก็ใช้ชีวิตตามปกติ....จู่ๆ...มีกระดาษลายมือคุ้นๆสองแผ่น ปลิวมาจากกระดานที่เธอเข้าไปหางานบ่อยๆ ข้อความมีอยู่ว่า....


"แฟนลืมวันเกิด....ไม่ให้ของขวัญ และไม่แม้กระทั่งอวยพรอะไรเลย.....เสียใจมาก...เค้าทำแบบนี้เค้าไม่สนใจเราแล้วใช่มั๊ย...."


"เราทำงานจนเพลิน....มัวแต่ยุ่งๆจนลืมวันเกิดแฟน...ทั้งที่เตรียมของขวัญอย่างดีและราคาแพงไว้ให้แล้ว.....ก็ไม่ได้ให้....แฟนงอนท่าทางเสียใจมาก...เพื่อนสนิทเค้าบอกว่านอนร้องไห้....ไม่พูดจากับใครเลย....เราจะทำอย่างไรดี..."





อืม...มมมม....กระดาษ ๒ แผ่นที่ลายมือเดียวกัน ^^''











....................................................................






หลายครั้งที่กำจังกรูนึกสงสัยนะ....




คือเธอไม่ได้ร้องขอความช่วยเหลือ หรือกระทั่งคาดหวังของขวัญใดๆ กระทั่งพ่อแม่พี่น้องก็ไมได้ขอ ประมาณว่าไม่ให้ก็เป็นสิทธิส่วนบุคคล....ไม่โกรธ...ไม่เกลียด....แต่....ทำไมต้องให้เกิดความเข้าใจว่าลายมือคุ้นเคยนั้นคอยดูแล...สนับสนุน....ตัวของกำจังกรูมานานแสนนาน.....





เธอจำได้ดีตอนที่เธอซ้อนท้ายซาเล้งเก่าๆตากฝนร่วมชั่วโมงเพื่อกลับไปยังบ้านริมทะเล.....เธอก็ไปคนเดียว


เธอจำได้ดีตอนที่ขนข้าวหอบของพะรุงพะรัง...ย้ายจากบ้านริมทะเลมาอยู่กระท่อม....ก็มีแค่เธอกับคนงาน ๒ คน ( ซึ่งต้องใช้เงินจ้าง ) มาช่วยหอบหิ้ว....มีแค่นั้น


เธอตกงานเป็นเวลานานเป็นปี ...ก็ดิ้นรนหางานเอง...ไม่เคยมีใครอื่นมาช่วย






ทั้งหมดนี้กำจังกรูครุ่นคิด ไม่เคยพูดออกไป แต่เมื่อเจอลายมือที่บอกว่า "ทำให้หมดทุกอย่าง....กลับถูกไม่เคยเห็นค่า....ไม่เคยเห็นความหวังดี....เวลาเปลี่ยนใจคนมันเปลี่ยนแปลง....."


แถมท้ายด้วยคำหยาบบ้าง อะไรบ้าง อีกหลายประการ






พ่อแม่คิดถูกแล้วที่ตั้งชื่อเธอว่า...."กำ...จัง....กรู"







.......................................................................







"โอ๊ย....ยยย..." กำจังกรูเอามือคลำที่หัว...ปล่าว..มันไม่แตกหรอก...แค่กระดาษ



เธอค่อยๆคลี่กระดาษออกมาอ่าน คราวนี้ลายมือไม่คุ้นแต่มีหน้าเด็กๆสี่ห้าคน ชะโงกออกมาจากพุ่มไม้ ทั้งหญิงและชายรวมกันอยู่ในนั้น พวกเพื่อนๆของกวนจิงจังนั่นเอง.....กำจังกรูไม่ค่อยเข้าใจกับวิธีชวนให้เล่นด้วยกันของพวกเค้า....บางทีอาจเป็นเพราะเธอเป็นคนต่างจังหวัด...เป็นคนบ้านนอกกระมัง.....บางทีเธอต้องหัดเรียนรู้



"ขอบะหมี่เย็นค่ะน้อง "เธอบอกกับแม่ค้าร้านเจ้าประจำ ร้านที่ทำอาหารช้า ไม่อร่อย แต่อัธยาศัยดี



ขณะที่เธอกำลังจะยกน้ำจากกระบอกไม้ไผ่ดื่ม สายตาพลันไปเห็นใครบางคน เงาเล็กๆที่คุ้นเคย...กวนจิงจัง...นั่นเอง...เขาจอดจักรยานอยู่หลังพุ่มไม้ หันมามองเธอแบบแปลกๆ อันที่จริงเธอเห็นเขาทำแบบนี้หลายครั้งแล้ว ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเจตนาอะไร เธอก็เลยแกล้งทำเป็นไม่เห็น ( ไม่แน่ใจว่าทำแบบใหนจะถูกใจเขา) แล้วก็กินบะหมี่เย็นไปเรื่อยๆ.....





"ก็ดูงั้นๆนะ....ไม่น่าเชื่อว่าหล่อนจะทำแบบนั้นได้...." เสียงเด็กผู้หญิงพูดกระซิบกระซาบ
"นั่นสิ....ดูแค่ภายนอกไม่ได้จริงๆ...." เด็กผู้ชายพูดตอบ
"ช่างกล้าเนอะ..." เด็กผู้ชายผมยาว ผู้ชอบเต้น nobody พูดบ้าง





พวกเขาไม่ได้เอ่ยชื่อ แต่มองมาที่กำจังกรู จนเธอนึกอยากจะถามเหมือนกันว่า "จะอะไรกันนักหนา.....ไปเจอเรื่องอะไรเกี่ยวกับฉันมาเหรอ...." สุดท้ายกำจังกรูได้แต่คิด ไม่เคยเป็นฝ่ายถามเลยสักครั้ง แต่ก็มีบ้างที่แอบนึกว่า ถ้าเรื่องไม่จริงก็คือเรื่องไม่จริง.....ที่สำคัญ...บาปกรรมนั้นสิของแท้





แล้วเธอก็กินบะหมี่เย็นต่อไป....จนหมดชาม














ข้างบนคืองานเขียนที่ //winbookclub.com/viewanswer.php?qid=19692


หญิงเขียนไว้นานมากแล้ว ตั้งแต่ 28 เดือนมกรา 2010 ต้นปีนั่นล่ะ ช่วงนั้นมีโอกาสไปสอนนักเรียนพาณิชย์ประมาณสองเดือน เหนื่อย และเครียดมากๆ เพราะเด็กพาณิชย์ไม่เหมือนสายสามัญนะ ( อย่างที่บอกว่า....ต้อนฝูงวัวควายนั่นล่ะ)



จู่ๆสอง ถึงสามอาทิตย์ก็นึกถึงงานเขียนนี้...เหมือนมีกระแสอะไรบางอย่าง


อยากรู้เหมือนกันว่า...คนอ่านคิดอย่างไร



















ส่วนภาพนี้วาดประกอบการสอนภาษาอังกฤษลงบล๊อกเมื่อ 18 มิถุนายน 2553











ส่วนอันนี้ ไปเห็นที่ comment บล๊อกน้องก๋าวันก่อน



ก็วาดได้น่ารักดีนะคะ มีฟองปุดๆด้วย เป็น glitter ของ kapook.com









จะว่าไป....งานหายากจริงๆนะ...บล๊อกหน้าจะเอางานที่เคยส่งให้บริษัทหนังมาให้ดูค่ะ...เผื่อมีใครใจดีช่วยวิเคราะห์ว่าทำไมงานถึง...ไม่ผ่าน..นะ

counter    :   73  pageviews

 

Create Date : 17 กันยายน 2553		9 comments
Last Update : 21 กันยายน 2553 12:22:22 น.
Counter : 865 Pageviews.
Share Tweet