".......เมื่อไหร่จะ........." ( เรื่องสั้นแนวพยายามเขียน) “คู........เมื่อไหร่จะเบรคอ่ะ” ฉันเงยหน้าจากชีทที่ใช้สอน เด็กชายนั่งแถวหน้าขาประจำเดินมาหา แล้วเอาหน้าเล็กๆของเขาเกยเข้ากับโต๊ะของฉัน เด็กชายตัวน้อยยิ้มตาหยี พลางเอื้อมมือมาเขี่ยปากกาไว๊ท์บอร์ดที่วางอยู่ข้างเอกสารเล่น “ที่รักจ๊ะ.....ครูเพิ่งสอนไปสิบห้านาทีเองนะ จะเบรกได้ยังไง หรือว่าหิวข้าว ทานข้าวมาแล้วหรือยัง” “ป่าวหิวคู.....แต่ว่าทำชีทที่คูให้เสร็จหมดแล้วอะ” “งั้นก็นั่งรอเพื่อนแป๊บหนึ่ง เดี๋ยวครูก็จะเฉลยแล้วล่ะ.....” “เฮ้อ......มันเบื่ออะ....ไม่มีอะไรทำ” “งั้นเดี๋ยวครูหาไม้กวาดมาให้กวาดห้อง ระหว่างรอเพื่อน.......ดีมั๊ย....” ฉันตอบแบบหน้ายิ้มๆ ทีเล่นทีจริง พวกบรรดาปีศาจตัวน้อยที่นั่งปั่นแบบฝึกหัดอยู่พากันหัวเราะขำกันใหญ่ ขณะที่หนุ่มน้อยขี้เบื่อเกาหัวแกรกๆ ยิ้มเขินๆ แล้วก็กลับไปนั่งที่เก้าอี้ของตัวเองแต่โดยดี การสอนแบบห้องเรียนใหญ่ ต่างจากการติวเข้มแบบตัวต่อตัว ฉันต้องพยายามให้ทุกคนได้มีพัฒนาการในการเรียนรู้อย่างเท่าเทียมกัน เป็นความจริงที่ว่าสมองคนเรานั้นแตกต่าง บางคนเรียนรู้และเข้าใจในเรื่องราวต่างๆได้ทะลุปรุโปร่งภายในเวลาอันรวดเร็ว แต่หลายๆคนก็ไม่เป็นแบบนั้น หน้าที่ของผู้สอน จึงไม่ใช่แค่นำเสนอบทเรียน แต่ต้องวางตัวเองในตำแหน่งของผู้จัดการ ในการจัดแบ่งเนื้อหา เวลา และ เทคนิคที่เหมาะสมสำหรับการสอนในบทเรียนที่แตกต่างกันอีกด้วย “ให้อีกห้านาทีนะ.....เดี๋ยวจะเฉลยแล้ว.....” เปรี๊ยง..........งงงง......งงงงงงงงงงง เสียงฟ้าร้องดังลั่น ทุกคนหันไปมองยังด้านหลังของห้อง โดยมิได้นัดหมาย เกือบทุกคนวิ่งไปเพื่อจะพิสูจน์ กระจกใสขนาดใหญ่จำนวนห้าบานที่เคยมีมู่ลี่บานเกร็ดปิดบังแดดอยู่ บัดนี้โดนเหล่าปีศาจตัวน้อยร่วมแรงร่วมใจช่วยกันเปิดมู่ลี่ มองออกไปเห็นเมฆดำทะมึนปกคลุมท้องฟ้า แสงแดด ยามบ่ายที่เคยมี มาตอนนี้ไม่ปรากฏให้เห็นแม้แต่น้อย “คู.......ฝนตกแล้ว......ฝนตกแล้ว.....” “เอ๊ย.......นุกดูตรงนั้นสิ.......เมฆก้อนนั้นน่ะใหญ่มากเลยเนอะ” “ใหน....ตรงใหน......ขอแอ้มดูด้วย.......ใหนอะ....” “อย่าเบียดสิพงษ์.......เราจะตกเก้าอี้อยู่แล้ว.....” “อ๊าย.........น้ำเริ่มท่วมแล้วอะ......ดูดิ....ขยะเต็มเลยอะ.......” สงครามย่อยๆเกิดขึ้น ที่ฉันบอกพวกเขาไว้ว่าให้เวลาทำแบบฝึกหัดอีกห้านาที แล้วจะเฉลยนั้น ตอนนี้ดูมีเรื่องที่สำคัญกว่าที่พวกเขาให้ความสนใจ ชีทที่ใช้เรียนต่างนอนราบ เงียบเชียบ หายใจรวยรินอยู่บนโต๊ะของพวกเขาอย่างไร้คนเหลียวแล “อะไรกันคะเด็กๆ แค่ฝนตกเอง มาเรียนต่อก่อนเร็ว” “สนใจครูหน่อย ครูอยู่ตรงนี้ อย่าทิ้งครู อย่าทิ้งครู” - - - - -> อันนี้คิดในใจ “คู......มาดูนี่เร็ว......ทำไมฝนข้างนี้มันเป็นสีน้ำตาลแบบดำๆไม่รู้อะ” เอาล่ะสิ นอกจากพวกเขาจะไม่สนใจฉันแล้ว ยังหันมาจูงใจให้ฉันสนใจในสิ่งที่พวกเขากำลังทำการพิสูจน์อยู่อีกด้วย “ใหน......ฝนอะไรสีน้ำตาล” “นั่นไงคู.....ทางขวาน่ะ....ทำไมมันหยดลงมาแล้วเป็นน้ำตาลไม่รู้......เป็นสีดำๆ” “อาจจะเป็นน้ำฝนที่มันขังอยู่บนตึก แล้วพอมันกะเด็นลงมาก็เลยเป็นสีแบบนั้น หรือไม่ก็อาจเพราะแสงที่มันหักเหมั๊ง ตาเราเลยมองเห็นสีที่เพี๊ยนไป หนูเห็นมั๊ยล่ะว่า ตึกนั้นน่ะผนังด้านนอกมันสีน้ำตาลนะ” “แล้วตกลงคูก็ไม่รู้เหรอ.......” “นั่นสิ........ทำไมคูไม่รู้ล่ะ........” “แหม.....ครูไม่ได้รู้ทุกเรื่องหรอกค่ะ ไม่มีใครรู้หรือเข้าใจไปหมดทุกอย่างหรอกนะ มีอะไรอีกตั้งหลายอย่างที่เราต้องเรียนนะ เราถึงจะรู้” ฉันพยายามใส่คีย์เวิร์ดคำว่า.....เรียน.....เข้าไปในประโยค เพราะเห็นว่าพวกเขาส่วนใหญ่ลืม ว่าตอนนี้กำลังอยู่ในชั่วโมงเรียน แต่ก็ไม่เป็นผล ฝนยิ่งตกหนักขึ้นเรื่อยๆ สลับกับมีเสียงฟ้าร้อง แสงฟ้าแลบเป็นระยะ ระยะ ไฟในห้องดับหนึ่งครั้งตามด้วยเสียงกรี๊ด นุ๊ก แอ้ม พราว พากันร้องเพลง แล้วจับมือกันเต้นรำ กระโดดเหยงๆไปทั่วห้อง พงศ์ยังคงปีนเก้าอี้พยายามขึ้นไปดูให้ใกล้มุมบนสุดของบานกระจก จุ๋มล้วงเอาขนมสองชิ้นในกระเป๋าออกมาแบ่งทานกับมน และ........... ก้อยกับกุ้งสองแฝดแก้มยุ้ยพากันแย่งนั่งตักฉัน “คู........เมื่อไหร่จะเบรคอ่ะ” แล้วฉันก็หันหน้าไปตามเสียงถามของเด็กชายตัวน้อย ป.ล. ดูข่าวครูทำโทษนักเรียนด้วยการตบหัว จับตัวกระแทกไว๊ท์บอร์ด......คนแบบนี้ไม่ควรเรียกว่า"ครู"เลยนะ.....ไม่ว่าเด็กจะหยาบคาย เลวร้ายขนาดใหนก็ตาม...ไม่ว่าครูจะมีปัญหาทางบ้าน.....มีปัญหาส่วนตัวก็ตาม....การกระทำแบบนี้ก็ไม่ใช่เรื่องสมควรทำ หรือ เป็นเรื่องที่ยอมรับได้หรอก.......... พวกแอบข่มขืนนักเรียนตัวเองที่ยังเป็นเด็กเล็ก......พวกมีสัมพันธ์เกินเลยแบบชู้สาวกับนักศึกษาตัวเองสอน หรือ พวกบังคับให้นักศึกษามีสัมพันธ์ด้วยเพื่อแลกเกรด........ ทั้งหมดที่ว่ามาเรียก " นักรับจ้างสอนแลกเงินกินข้าว"...เท่านั้นก็ดีมากแล้ว คำว่า "ครู ".....สูงกว่านั้นเยอะ   Create Date : 22 กันยายน 2552 8 comments Last Update : 22 กันยายน 2552 1:47:41 น. Counter : 1498 Pageviews. Share Tweet

สวัสดีครับพี่หญิง เรื่องสั้นนี้น่ารักมากจนอดคิดไมไ่ด้ว่า มันคือเรื่องจริงครับ 555 การสอนเด็กเป็นงานที่ยากแสนสาหัส ผมเองเคยสอนแต่เด็กโต พอมาสอนเด็กชายสองหมิง ถึงได้รู้ว่า เด็กเล็กนี่ รับรู้อะไรได้เร็ว แต่ก็พร้อมจะต่อต้านคนสอนแบบสุดๆไปเลย 55555 ส่วน. ใน ปล. นั้น อย่าเรียกพวกเขาว่า "ครู" เลยครับ คำๆนี้มันสูงส่งเกินไปครับ   โดย: กะว่าก๋า 22 กันยายน 2552 6:11:12 น.

เมื่อเช้าดูข่าวที่ ไอ้เลวตีเด็ก น่าสงสารเด็กอื่นๆที่อยู่ในห้อง เป็นพี่พี่ก้อกลัวไม่กล้าไปเรียนหรอก ขอให้มีบทลงโทษจริงๆจังๆเสียที ช่วงระยะเวลาสั้นๆพี่เคยสอนผู้ใหญ่และเด็ก พี่ต้องเตรียมการสอนอย่างดีเพราะ เขามารับความรู้จากเรา เขาคือผู้ไม่รู้ เราต้องให้ความรู้เขา ถามไถ่ตอบได้ใจความให้คุ้มกับเวลาที่เขาเสียสละมาเรียนกับเรา การสอนคน เป็นงานที่เหนื่อยยาก แต่ได้รับความภูมิใจ   โดย: พี่แหม๋ว (ฟ้าคงสั่งมา ) 22 กันยายน 2552 11:06:39 น.

อรุณสวัสดิ์ครับพี่หญิง   โดย: กะว่าก๋า 23 กันยายน 2552 6:08:41 น.

สวัสดีค่ะ กะว่าก๋าและบุตร หมิงหมิง.....หมิงหมิง.....เกากีตาร์แบบนี้อยากเป็นพี่ป้อมอัศนี หรือ พีโอม ชาตรีกันนะ.....มีแวว...มีแวว เรื่องที่เขียนมีเค้าโครงจากความจริงของวันเสาร์.....วันที่ฟ้าฝนเทลงมาโครมใหญ่....ประมาณนั้นล่ะ..... ส่วนใหญ่พี่ก็ได้สอนเด็กๆนะ แต่มีบ้างที่ได้สอนเด็กสาวคลาสใหญ่ๆประมาณมหาลัยปีหนึ่ง ปีสอง ห้องหนึ่งราวยี่สิบคน.....ซึ่งเราก็เข้ากันได้ดีอยู่นะ.... แบบว่าคุยได้ ให้ความเป็นเพื่อน แล้ววางตัวดีๆเด็กก็ไม่ลามปามน่ะ....เคารพซึ่งกันและกัน พูดเรื่องพวกรับจ้างสอนแล้ว....จิ๊ด....ดดดด พี่มะแหม๋ว แม่นแล้วเด้อค่าพี่ อย่างพี่ว่าแหละ ถ้าสักแต่ว่ามาอ่านหนังสือหน้าห้องให้คนอื่นฟัง หลับหู หลับตา ให้ผ่านไปวันๆโดยไม่มีใจ......แบบนั้นไม่ใช่ครูร๊อก....   โดย: My_Sanctuary 23 กันยายน 2552 20:10:34 น.

เพื่อนรุ่นพี่ของผม โทรมาแล้วก็ถามผมว่า แวะมาช่วยสอนเด็กบ้างได้มั้ย ผมก็ตอบแบบซื่อๆไปว่า "ได้สิพี่" เป็นเรื่องเลยครับ เช้าวันรุ่งขึ้นแฟนพี่เค้าโทรมา บอกดีใจจังที่ผมจะไปเป็นอาจารย์เต็มเวลาแล้ว 5555555 ผมงงเลยครับ 555 ความหมายของผมคือ เทอมนึงให้เค้าไปช่วยสอนสักครั้งสองครั้ง ก็อาจจะพอได้ ผมจะทิ้งงานที่ร้าน กับทิ้งภาระการเลี้ยงดูบุตรและภรรยาไปได้เยี่ยงไร 55555 รุ่นพี่เลยงอนไปหลายวันเลยครับ 55555555   โดย: กะว่าก๋า 23 กันยายน 2552 21:16:50 น.

สวัสดีครับพี่หญิง ประเทศนี้แปลกดีจังครับ นายกออกนอกประเทศทีไร มีแต่คำถามว่า จะได้กลับมาประเทศหรือเปล่า 555555 อนิจจา   โดย: กะว่าก๋า 24 กันยายน 2552 7:09:29 น.

หญิงชัวร์ ได้ของกินสะบึม แล้วก้อจะได้รองเท้า ไอ้ตัวต้นเหตุซ๊ากคู่นึง ต้องไปแบบงง แล้วจะได้มาหลายคู่แบบไม่ตั้งตัว รองเท้าสวยจริงๆแบบสาน   โดย: พี่แหม๋ว (ฟ้าคงสั่งมา ) 24 กันยายน 2552 11:15:39 น.

อรุณสวัสดิ์ครับพี่หญิง   โดย: กะว่าก๋า 25 กันยายน 2552 6:28:42 น.