เรื่องเจ็บตัว ชินซะแหระ ^^"

สัปดาห์ก่อนเป็นวันพระ ตกบันได ขาเดี้ยงไปเลย
ลงท่าไม่ดี เอามือยันลงพื้น มือเจ็บอีก ตอนนี้ก็ยังไม่หาย
คิดว่าเดี๋ยวคงได้ไปหาหมอ ปวดข้อมือมากๆตอนนี้ T-T

มาคิดถึงวีรกรรมการเจ็บตัวของตัวเอง ส่วนใหญ่นี่มาจาก
"ความซุ่มซ่าม" ของเราจริงๆ แต่เด็กจนโต ได้แผลเจ็บตัว
จนเป็นความเคยชินไปแหระ สงสัยทำกรรมไว้เยอะ ชาตินี้เลย
ต้องใช้กรรมเยอะละมั้ง (เออคิดได้แฮะ)

เอาเริ่มจากตอนเด็กๆ แม่บอกว่าตอน 8 เดือนให้พี่สาวดูเรา
แต่เราก็ช่วงนั้นเริ่มคลาน พี่สาวบอกดูแล้ว แต่เราไปเร็วมาก
ปรากฎว่าเรา ตกเตียง หัวโนเลย (มันก็ยังรอดมาได้แฮะ)

โตมาหน่อย อนุบาล 3 เดินไปโรงอาหารซื้อขนมก่อนกลับบ้าน
ไม่เดินธรรมดา บอกเพื่อนมาเล่นเป็นจระเข้กัน คลานขึ้นบันได
สรุปหัวไปโขกกับบันไดเป็นซีเมนต์ หัวแตก คุณครูเห็นพอดี
เลยเอาส่งโรงพยาบาล ภาพวันนั้นจำได้ติดตา เป็นภาพสยอง
ที่สุดเลยก็ว่าได้ เห็นหมอประมาณ 4-5 คนเย็บแผลเราสดๆ
(ถึงได้เป็นโรคกลัวหมอถึงทุกวันนี้) แม่ไปรับที่โรงพยาบาล
ไม่ต้องถามเค้าว่าลูกฉันอยู่ไหน ตามเสียงร้องไห้ไปเจอเลย

ยังไม่พอให้หลังจากนั้น 1 สัปดาห์ มีงานคริสมาสต์ที่โรงเรียน
ทุกคนก็จะเอากับข้าวมากิน เอาจานกระเบื้องมาด้วย กำลังจะ
ถือจานไปที่โต๊ะ รีบมาก ล้มค่ะ จานกระเบื้องแตกใส่ข้อมือ
เย็บอีกรอบ จนคุณครูไม่รู้จะบอกกับพ่อกับแม่ยังไงเพราะกลัว
จะหาว่าดูเราไม่ดี


จากนั้นโตขึ้นมาหน่อย ป.1 กำลังจะส่งงาน ไปทะเลาะกับเพื่อนผู้ชาย
มันเถียงสู้เราไม่ได้ มันเอาดินสอจิ้มเข้าที่หน้าผากเต็มๆ
ครูกลัวจะเป็นบาดทะยัก ไปบอกแม่ แม่เลยพาเราไปหาหมอ
ไปหาหมอแรก ทำยังไงเราก็ไม่ยอม จะยอมได้ยังไงค่ะ จะเอาเข็มฉีดยา
มาฉีดบนหน้าผากเรา แม่เลยพาไปหาอีกหมอหนึ่งทีนี้ไปถึง
ผู้ช่วยคุณหมอ จับแขน จับขา ฉีดยาใส่ที่หน้าผาก เอาเข็มเล็กๆ
เอาขี้ดินสอออกแผลให้หมด แค่เล่าตอนนี้ยังสยองอยู่เลย

ตอนหลังคนนี้มากินข้าวร้านเรา มาถามด้วยว่าจำเราได้ไหม?
เราก็บอกว่าจำไม่ได้ ซักพักพอบอกชื่อจริงมา เท่านั้นแหระ
เออจำได้แล้ว คิดในใจ ทำไมจะจำไม่ได้ ก็แกเล่นมาจิ้ม
หน้าผากซะขนาดนั้น คงลืมยากอะนะ T^T


จากนั้นน่าจะเป็นเหตุการณ์ที่ร้ายแรงที่สุด ตอนป.4 จำได้แม่น
วันนั้นวันที่ 14 ตุลาคม เรากำลังคุยกับเพื่อนอยู่ แล้วเห็นเพื่อนบ้าน
อีกคนกลับมาจากกรุงเทพเลยจะข้ามถนนไปหา ตอนจะวิ่งเนี่ย
เป็นไฟแดง แต่พอวิ่งไปไฟเขียว นึกภาพออกไหมค่ะ ประมาณว่า
วิ่งตอนรถออกพอดี๊ (คนมันจะซวยนี่ช่วยไม่ได้จริงๆ)

จำได้ว่าถูกชนกลางถนน แต่เราปลิวไปถึงฟุตบาทเลย พ่อเพื่อน
ที่รู้จักเห็นพอดีเลยอุ้มไปส่งไปที่บ้าน ตอนนั้นยังไม่รู้จริงๆว่าเกิด
อะไรขึ้น จนแม่มารับไปนั่นแหระ ถึงรู้ว่าถูกมอเตอร์ไซค์ชน
เป็นผู้หญิงวัยรุ่น ทางพี่เค้าก็เจ็บเยอะเหมือนกัน ส่วนเราก็เหลือเชื่อ
ที่กระดูกไม่หัก (เล่าให้เพื่อนหลายๆคนฟังยังไม่เชื่อ55) มีแต่แผล
ถลอกเต็มหลังไปหมด สรุปเรื่องนี้แม่ก็ไม่ได้เอาความกับฝั่งนู้น
เพราะแม่รู้ว่า ลูกแม่นะเฮี้ยนขนาดไหน แค่เรียกเค้ามาถามเฉยๆว่าชนเราตรงไหน
ถูกหัวรึเปล่า แล้วฝ่ายเค้านะเป็นอะไรไหม? เรื่องนี้จบลงที่โรงพยาบาล
ที่เราต้องนอนให้พยาบาลเอายาล้างแผลที่แสบที่สุดในโลก
มาป้ายทั่วหลังเรา แม่บอกว่า แม่นับแผลแหระ ได้ 14 แผล
ชนวันที่ 14 ตุลา มี14 ด้านหลัง จารึกไปอีกนาน หลังเหตุการณ์นี้
ครอบครัวก็พาไปทำบุญหวังว่าลูกจะไม่มีเหตุการณ์ร้ายแรงแบบนี้เกิดขึ้นอีก

มันไม่ได้จบแค่นั้น ขึ้นมัธยม คนส่วนใหญ่จะขับมอเตอร์ไซค์ รถล้ม
บ้านเรานี่ พี่สาว น้องชาย วัดขอบถนนมากันหมด แต่เราแปลกกว่าชาวบ้าน
จำได้ว่าตอนนั้นม.1 เราต้องไปโรงเรียนกับพี่สาว พี่สาวขับรถ
วันนั้นเราต้องเอาของไปเยอะมาก แล้วมันไปเบียดพี่สาว พี่ก็เลยบอกว่า
ให้ขยับไปหน่อย เราใส่กระโปรงยุวะ นั่งข้างๆ ขยับนิดเดียวเ่ท่านั้นแหระ
เรา "ตกรถ"

ฟังไม่ผิดหรอกค่ะ "ตกรถ" คนอื่น รถล้มแต่เราตกรถ พี่หันกลับมา
อ้าวน้องชานหายไปไหน พี่บอกว่าเห็นเราเชิดคอขึ้นมาแล้วคิดถึง
สมัยตอนเราตกเตียงอายุ 8 เดือน คำแรกพี่ถามเราว่า "เจ็บไหม?"
เราตอบไปเสียงดังฟังชัดว่า "ก็เจ็บนะสิถามได้"
เอารูปปั้นดินน้ำมันไปส่งอาจารย์วันนั้น รอยบู้บี้เต็มไปหมด
จนได้เปิดแผลให้อาจารย์อยู่ อาจารย์เค้าสงสารเลยให้ผ่านไป

ใครว่าโตแล้วจะหายซุ่มซ่ามค่ะ อันนี้เมื่อสองปีก่อนตอนไปฝึกงาน
ที่กรุงเทพหน้าเมเจอร์รัฐโยธิน ไปรอรถตู้ พอรถตู้มาก็วิ่งไป
แล้วตกนั้นมันเป็นหลุมร่องเล็กๆ เราก็ไม่ได้มอง ปรากฎว่าขาไปตก
หลุมร่องเล็กๆ ล้มลงไปเลย อายก็อาย คนมองทั้งรถ ทั้งป้ายรถเมล์
เพื่อนก็แทนที่จะมาช่วยก่อน มันหัวเราะค่ะ ก่อนจะมาพยุงช่วยกัน
กลับไปถึงหอ ด่ามันใหญ่ มันบอกว่า โทษทีก็อดขำไม่ได้ว่ะ อ้าว..

เมื่อปีที่แล้วก็ไปปล่อยไก่ประมาณนี้เลย ด้วยความที่ตื่นเช้าเบลอ
เพื่อนพาไปบุกโรงเเรม ไปหาโนวัค นักเทนนิสที่มาฟังที่ปาร์คนายเลิศ
เราก็ไปรอที่สถานีรถไฟฟ้าเพลินจิต เพื่อนก็บอกว่าอยู่ทางนี้นะ
เราก็เลยวิ่งไปอีกทาง รีบวิ่งมาก สรุปตกบันไดประมาณ 7-8 ขั้นได้
อันนี้มีคนเข้ามาช่วย เค้าก็ถามเราว่าเป็นอะไรไหม เราก็บอกว่าไม่เป็นไร
ขอบคุณค่ะ แต่จริงๆ อยากร้องไห้ มันปวดมากกว่าเจ็บค่ะตอนนั้น
ดีว่ามันไม่เจ็บมาก แต่ก็เดินขากะเผลก ไปหาเพื่อน คิดเหมือนกันว่า
เจอโนวัคนี่จะอายเค้าไหมเนี่ย เดินขาเป๋ไปแบบนี้ สรุปก็ผ่านไปได้
ด้วยดีค่ะ ได้ลายเซ็นต์ ได้ถ่ายรูป อยู่ต่อหน้าโนวัคแล้วมันหายไปเองค่ะ

ยิ่งพอมาทำงานที่บ้านเป็นร้านอาหารเรื่องเจ็บตัวนี่เป็นอะไรที่เจอบ่อยจริงๆ
มีดบาด น้ำก๋วยเตี๋ยวลวก ขวดเบ๊ปซี่ตกใส่เท้าบ้าง

แต่รู้สึกว่าเรื่องเจ็บตัวยอดฮิตของเรานี่ คือตกบันไดจริงๆ
ไม่รู้ว่าเป็นอะไร ขนาดที่บ้านขึ้นบันไดมาเป็นสิบๆปี
ก็ยังตกได้ตลอด - -"

ไม่มีอะไร แค่มาคิดๆดูว่า โห้ วีรกรรมเรามันเยอะขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย



รูปลูกชายฝอยทอง ตัวนี้ก็ชอบทำให้เราเจ็บตัวบ่อยๆ
เวลาเล่นด้วย มันหยอกแรงมากค่ะตัวนี้ แมวไฮเปอร์ประจำบ้าน

Create Date : 22 มิถุนายน 2552		0 comments
Last Update : 22 มิถุนายน 2552 23:58:31 น.
Counter : 912 Pageviews.
Share Tweet