เกิดมาเพื่อรักเธอ ตอนที่3

3 การปรับตัว

“ เอาล่ะนักศึกษาจ๊ะ เงียบๆกันหน่อย ต่อไปอาจารย์จะแจกรายงานที่พวกเธอทำมาคืนให้นะ คะแนนที่ได้ก็ตามที่เห็นนั่นล่ะ ส่วนคู่ที่ได้คะแนนสูงสุดก็คือ คู่ของศรันย์กับทรายแก้วนะ” เสียงปรบมือดังขึ้นทันทีที่อาจารย์พูดจบ
“ เก่งจังเลยทราย” แอนกระซิบบอกฉัน ฉันเพียงแต่ยิ้มให้ไม่ได้พูดอะไรต่อ ก็จะให้ฉันพูดอะไรได้งัย ก็รายงานครั้งนี้นายรันเป็นคนทำทั้งหมดนี่น่า หลังจากเกิดเรื่องวันนั้นฉันก็ไม่ยอมพูดกับนายรันอีกเลย นายรันก็เลยต้องทำรายงานส่งคนเดียว ก็ช่วยไม่ได้นี่ นายนั่นอยากมาทำมิดีมิร้ายฉันก่อนทำไม
“ ทราย ทราย”
“ อะ อะไร แอน”
“ เป็นอะไรใจลอยเชียว นั่นนายรันมองเธอใหญ่แล้วนะ” แอนกระซิบให้ฉันมองนายรัน ฉันก็เลยเผลอหันกับไปมองตามที่แอนบอก ก็พบสายตาคมเข้มกำลังจ้องมองฉันอยู่ก่อนแล้ว
“ ………..” ฉันรีบหันกับมาทันที รู้สึกว่าใบหน้าของตัวเองเริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆแล้วในตอนนี้
“ มีเรื่องอะไรกันรึเปล่า หมู่นี้ไม่เห็นรันเค้ามาวุ่นวายกับเธอเลยนะ” แอนถามอย่างสงสัย
“ มะ ไม่มีอะไรนี้” ฉันหลบสายตาเพื่อน จะให้บอกได้งัยล่ะว่า วันนั่นที่ห้องสมุดนั้น นายรันทำอะไรไว้ แถมเค้ายังมาบอกรักฉันอีก ให้ตายฉันก็ไม่มีวันเชื่อหรอก
“ …………”
หลังจากที่คิดเรื่องนายรันมาตลอดคาบเรียน เวลาเรียนช่วงเช้าก็หมดลง ชั่วโมงต่อมาอาจารย์
ให้พวกเราค้นคว้าเอง เพื่อนบางคนจึงพากันออกจากห้องไปยังห้องสมุดกัน บางคนก็ยังนั่งเล่นกันอยู่ในห้องเหมือนเดิม รวมทั้งนายรันด้วย
“ อะ เอ่อ รัน” เด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักเดินเข้ามาหานายรันในห้องเรียน
“ ขอ คุยด้วยหน่อยได้ไม๊”
“ ได้”
“ อะ ออกไปคุยข้างนอกได้ไม๊” เด็กคนนั้นยืนตัวสั่นถามนายรัน
“ ทำไม มีอะไรก็คุยที่นี่ล่ะ” นายรันยังมีสีหน้าเฉยชา ไร้ความรู้สึกขณะพูด
“ คะ คือฉันชอบเธอคบกับฉันได้ไม๊” พูดจบเด็กคนนั่นก็หน้าแดงก้มหน้านิ่ง นายรันเพียงแค่เหลือบมองเล็กน้อย
“ ขอโทษที ฉันคบกับเธอไม่ได้”
คำตอบของนายรันดังพอที่จะทำให้คนทั้งห้องได้ยินรวมทั้งฉันด้วย อะไรกันตาบ้านี้ เด็กคนนั้นต้องรวบรวมความกล้าอย่างมากแน่ที่มาบอกรักนายนะ จะต้องเค้าดีๆหน่อยก็ไม่ได้ น่าสงสารเค้าออก
“ ทำไม่ถึงปฏิเสธคะ หรือว่ามีคนที่ชอบแล้ว”
“ ……………”
“ อื่อ” เป็นคำตอบสั้นๆ แต่ก็เริ่มทำให้ใจฉันสั่นขึ้นมาได้งัยไม่รู้
“ คะ ใครค่ะ”
และยังไม่ทันตั้งตัวนายรันก็ชี้นิ้วมาที่ฉัน
“ คนนั้นงัย”
กรี๊ดดดดดด ไม่จริงนะ นายพูดอย่างนี้ได้งัยต่อหน้าเพื่อนในห้องนี้นะ
“ ยัยนั้นเป็นคนที่ฉันรัก และฉันก็จะรักเค้าตลอดไป ถึงแม้ว่าเค้าจะไม่สนใจฉันก็ตามที”
สายตาทุกคู่จ้องมาที่ฉันแล้วตอนนี้ อะไรกันล่ะอย่างมองฉันด้วยสายตาแบบนั้นนะ ฉันไม่ได้ไปฆ่าใครซะหน่อยทำไมต้องมองอย่างงั้นด้วย ไม่เอานะ ตอนนี้น้ำตาของฉันก็เอ่อขึ้นมาอีกจนได้
“ ฉะ ฉันจะกลับแล้ว” ฉันบอกแอน ก่อนจะรีบเก็บกระเป๋าแล้ววิ่งออกจากห้องเรียนไป
“ เดี๋ยวสิทราย ยังมีเรียนภาคบ่ายอยู่นะ”
“ …………..”
ไม่เอาแล้ว ทำไมฉันต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย นายรันคิดจะแกล้งฉันรึงัย คนบ้า คนใจร้าย
โครมมม!
“ อุ๊ย!” เพราะมัวแต่ก้มหน้าก้มตาวิ่งจึงทำให้ ฉันวิ่งไปชนใครเข้าก็ไม่รู้
“ น้องเป็นอะไรรึเปล่าครับ”
ครับ…ครับงั้นฉันก็ชนเข้ากับผู้ชายนะสิ กรี๊ดดดดดด ฉันรีบเงยหน้ามองคนตรงหน้าทันที ผู้ชายจริงๆด้วย
“ น้อง น้องครับเป็นอะไร เจ็บมาก รึเปล่าครับทำไมร้องไห้ล่ะ” ผู้ชายคนนั้นมองฉันสีหน้าตกใจ ก่อนจะยื่นมือมาจับแขนฉัน
“ มะ ไม่นะ ปล่อย อย่าทำอะไรทรายนะ” กลัว น่ากลัวจัง ใครก็ได้ช่วยด้วย ฉันยืนตัวสั่นด้วยความกลัวก้มหน้านิ่ง ไม่กล้ามองสบตาคนตรงหน้า
“ น้อง.. โอ๊ยย.”
มือที่จับแขนฉันถูกมือใครคนหนึ่งบีบจนต้องปล่อยมือออก
“ กรุณาอย่าแตะต้องตัวเธอครับ เธอไม่ชอบ”นายรันก้าวมายืนบังตัวฉันเอาไว้
“ อะไร ฉันไม่ได้ทำอะไรน้องเค้าเลยนะ แค่เดินชนกันเองแล้วเค้าก็ร้องไห้ ฉันก็ถามเค้าด้วยความเป็นห่วงแค่นี้” ผู้ชายคนนั้นอธิบายด้วยความไม่พอใจ
“ ครับ ผมรู้แต่เด็กคนนี้เค้าเป็นโรคกลัวผู้ชาย ไม่ชอบให้ใครมาถูกตัวนะครับ ผมต้องขอโทษด้วยที่ทำให้ตกใจ”
“ โรคกลัวผู้ชายงั้นรึ สมัยนี้ยังมีผู้หญิงแบบนี้อีกงั้นรึแปลกดี งั้นเอานี้หนังสือของน้องเค้า ฝากนายต่อแล้วกัน นายคงเป็นเพื่อนน้องเค้าสินะ”
“ ครับ”
“ ……”
“ เอ่อ พี่ต้องขอโทษด้วยที่ไปจับตัวน้องนะ พี่ไม่รู้จริงๆว่าน้องกลัว ขอโทษนะ”
“ ….”
“ ค่ะ ฉันฝืนยิ้มให้ก่อนที่เค้าจะเดินจากไป ฉันจึงค่อยๆเดินออกมาจากทางด้านหลังนายรัน
“ …..”
“ เอ๊านี่” นายรันยืนหนังสือมาให้ พร้อมกับผ้าเช็ดหน้าสีขาวสะอาด
“ เช็ดน้ำตาซะ ยังไม่ได้ใช้หรอกนะ”
“ ขอบใจ” ฉันรับผ้าเช็ดหน้าและหนังสือมาจากนายรัน ก่อนจะรีบเดินหนีมา
“ ทำไม ทำไมถึงเกลียดฉันขนาดนี้ ฉันมีสิทธิ์ที่จะรู้ใช่ไม๊ ทรายแก้ว”
ฉันหันกับไปมองนายรันอีกครั้ง สายตาที่เค้ามองมาทำให้ฉันหายใจไม่ออก สายตาที่แสดงความเจ็บปวดของคนตรงหน้ากำลังบอกอะไรบางอย่างกับ ฉัน
“ ก็ได้ ฉันจะบอกให้ก็ได้ นายน่ะ นายน่ะในตอนที่ทำมิดีมิร้ายกับฉันนะ มันเหมือนกับตอนที่พ่อเลี้ยงจะทำร้ายฉันไม่ผิดเลย เพราะงั้นฉันถึงได้เกลียดนาย กลัวนายยังงัยล่ะ”
“ งั้นรึ เธอเห็นฉันเลวขนาดนั้นเลยรึ” พูดจบนายรันก็เอามือปิดใบหน้าตัวเองไว้เหมือนเค้ากำลังจะร้องไห้ออกมา
“ นะ นายรัน” ฉันเรียกชื่อเค้าเบาๆ รู้สึกสงสารเค้าขึ้นมาจับใจ นี่ฉันพูดแรงไปรึเปล่านะ ตะ แต่เค้าก็ทำฉันกลัวจริงๆนี้
“ รู้แล้วก็อย่ามายุ่งกับฉันอีก” พูดจบฉันก็วิ่งหนีเค้ามาทันที เพราะกลัวที่จะเห็นน้ำตาของคนตรงหน้า
“ ……..”

“ ฉันทำอะไรลงไป ทำเรื่องเลวร้ายอย่างนั้นลงไปได้ยังงัย”

ปั้ง!! กำปั้นใหญ่ทุบลงไปบนกำแพงเต็มแรง แต่ความเจ็บที่ร่างกายได้รับก็ไม่เท่ากับความเสียใจที่เค้ามีขณะนี้

00000000000

ฉันแอบไปร้องไห้เงียบๆคนเดียว ที่มุมหนึ่งของห้องสมุดจนเผลอหลับไป เวลาผ่านไปนานจนค่ำ ฉัน จึงเริ่มรู้สึกตัว
“ อื่อ.. เย็นมากแล้วรึนี่ เผลอหลับไปนานเลยนะเรา แอ๊ะ!”
ภาพที่สะท้อนอยู่บนกระจก คือภาพนายรันที่กำลังนั่งอยู่บนโต๊ะข้างๆฉัน และกำลังมองดูฉันที่กำลังนอนฟุบอยู่ด้วยสายตาอ่อนโยน
“ นี่ เค้านั่งเฝ้าฉันตลอดเลยรึ อ๊า จะทำอย่างงัยดี ฉันไม่กล้ามองหน้าเค้าอีกแล้ว ก็เล่นพูดรุนแรงกับเค้าขนาดนั้น จะทำงัยดี”
ขณะที่ฉันกำลังคิดหาวิธีที่จะเผชิญหน้ากับนายรันอยู่นั้น ท้องเจ้ากรรมก็ดันร้องออกมาซะได้

จ๊อกกกกก จ๊อกกกกกก จ๊อกกกกกกก

“ นี่ถ้าตื่นแล้วก็รีบลุกซะ อย่ามัวขี้เกียจ”
“ มะ ไม่ใช่นะ” ฉันยืนขึ้นเถียงนายรันอย่างลืมตัว พอเห็นหน้ายิ้มๆของนายนี่ หน้าฉันก็แดงขึ้นมาทันที
“ หึ หึ ไปกันเถอะ ห้องสมุดเค้าจะปิดแล้วนะ” นายรันเอื้อมมือมาถือกระเป๋าให้ฉันก่อนจะเดินนำหน้าออกจากห้องสมุดไป
“ นี้ เดี๋ยวสิ” ฉันวิ่งตามนายรันออกมา
“ ฉันบอกให้เดี๋ยวงัย” ฉันตะโกนเสียงดังเรียกเค้า เมื่อยังเห็นว่าคนตรงหน้าไม่ได้สนใจเสียงเรียกของฉันเลย
นายรันหันกับมามองที่ฉัน แต่เค้ายังไม่ยอมพูดอะไร ฉันยืนหอบหายใจถี่ๆรู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนขึ้นมาอีกแล้ว
“ ……..”
“ ขอกระเป๋าคืนด้วย” ฉันยื่นมือออกไปขอกระเป๋ามาจากนายรัน เค้าเพียงแค่มองหน้าฉันก่อนจะหันหลังเดินต่อไป
“ นี่เอากระเป๋าฉันคืนมานะ ฉันจะกลับบ้าน” ฉันตะโกนใส่ ไม่กล้าเข้าไปใกล้
“ รู้แล้ว ฉันจะเดินไปส่ง” นายรันหันมายิ้มให้
ยิ้มแบบนี้ รอยยิ้มแบบนี้ฉันไม่ได้เห็นมากี่วันแล้วนะ คงตั้งแต่วันที่เค้าจูบฉันละมั๊ง ตั้งแต่วันนั้นเค้าก็ทำหน้าเศร้าๆมาตลอด ต้นเหตุคงมาจากฉันสินะ
“ ฉันกลับเองได้ ฉันบอกนายแล้วงัยว่าไม่ต้องมายุ่งกับฉันอีก” ฉันพยายามพูดดีๆกับนายรัน เพราะไม่อยากทำให้เค้าเจ็บปวดเพราะฉันอีก
“ …….”
“ แทบตายเลยล่ะ”
“ อ๊ะ…”
“ ฉันเสียใจแทบตายเลยล่ะ ที่ทำกับเธอไปแบบนั้น” นายรันมองสบตาฉัน
“ ฉันจะปกป้องเธอด้วยชีวิตฉันเอง ต่อไปนี้ฉันจะไม่ยอมให้ใครมาทำให้เธอต้องร้องไห้อีกแล้วนะ ..... ทรายแก้ว”
“ บ้านายจะบ้ารึงัย คืนกระเป๋าของฉันมานะ”
“ .............”
“ ให้ฉันไปส่งเธอเถอะนะ ได้โปรด” นายรันก้มศีรษะให้ฉันเป็นการขอร้อง ทำไมนะ ทำไมผู้ชายที่มีพร้อมไปซะทุกอย่างถึงได้มาสนใจผู้หญิงธรรมดาอย่างฉันได้นะ
“ นาย นายชอบฉันตรงไหนกัน”
นายรันเงยหน้าขึ้นมามองฉันก่อนจะยิ้มเล็กน้อย
“ ฉันชอบทุกอย่างที่เป็นเธอ ทรายแก้ว”
พอเค้าพูดอย่างงั้นฉันก็ทำอะไรไม่ถูกได้แต่ก้มหน้านิ่ง เรายืนอยู่อย่างนั้นนานเท่าไหร่ไม่รู้ จนนายรันต้องเป็นฝ่ายพูดขึ้น
“ กลับกันเถอะ” ดังนั้นฉันจึงได้แต่เดินตามหลังเค้าไปจนถึงหอพัก
“ นี่พรุ่งนี้เราไปเที่ยวกันนะ”
“ อะ!” อยู่ดีๆนายรันก็ชวนฉันไปเที่ยวซะงั้น นี่เค้าคิดอะไรอยู่นะ
“ ..................”
“ หึ หึ อย่างทำหน้าอย่างนั้นสิ ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกน่า ก็บอกไปแล้วงัยว่าฉันจะปกป้องเธอ”
“ ฉะ ฉันไม่ “
“ นี่ อย่าปฏิเสธเลยนะ คิดซะว่าไปเลี้ยงฉลองที่ฉันทำให้เราได้ A ก็แล้วกัน”
หนอย พูดอย่างนี้จะทวงบุญคุณกันรึงัย ฉันยอมรับว่าไม่ได้ช่วยทำรายงานแต่ทำงัยได้ล่ะ ก็ตอนนั้นฉันกลัวเค้าอยู่นี่ ก็ได้ฉันจะยอมไปเที่ยวกับนายก็ได้
“ ได้” พูดจบนายรันก็ยิ้มกว้างให้ฉัน
“ ขอบใจ งั้น 8 โมงเช้าฉันมารับนะ”
“ นี่จะไปไหนล่ะ” ฉันร้องถามเมื่อนายรันหันหลังเดินจากไป
“ ความลับ” นายรันหันมาโบกมือให้แทนก่อนจะวิ่งหายไป
บ้า คนอะไรเข้าใจยาก แค่จะไปเที่ยวแค่นี้ต้องมีความลับกันด้วย ไม่บอกก็ไม่อย่างรู้เลย เชอะ!

Ooooooooooooooo

สรุปว่าคืนนั้นฉันแทบไม่ได้นอนเลย เพราะมัวแต่เลือกเสื้อผ้าที่จะใส่ไปเที่ยวกับนายรัน
“ ไม่ใช่ว่าฉันอยากจะไปกับนายหรอกนะ แต่ที่ฉันไปกับนายก็เพราะว่ามันเป็นการตอบแทนที่นายทำรายงานให้แค่นั้นเองนะ”
ฉันพูดกับตัวเอง ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ทำไมต้องตื่นเต้นด้วย คำพูดของนายรันยังคงดังก้องอยู่ในหัว
“ ฉันจะปกป้องเธอเอง” พอคิดถึงคำพูดนั้นหน้าฉันก็แดงขึ้นมาอีกครั้ง
“ บ้าจริง เรา คิดอะไรก็ไม่รู้ รีบนอนดีกว่า” พรุ่งนี้จะเป็นยังงันนะ ฉันค่อยๆหลับตาลง ก่อนจะหลับไปในที่สุด

00000000000000


ค่ะ เรื่องนี้เป็นตอนที่ 3 ค่ะ มาเป็นกำลังใจด้วยนะค่ะ

Create Date : 18 พฤษภาคม 2553		0 comments
Last Update : 18 พฤษภาคม 2553 23:01:11 น.
Counter : 772 Pageviews.
Share Tweet