เราก็ชอบการเขียนโปสการ์ดนะคะ แต่ต้องเป็ฯโอกาสที่เราไปต่างจังหวัด
เล่าเรื่องราวที่พบเห็นในการเดินทาง มันมีการลุ้น มันมีการรอ โรแมนติกกว่าอินเตอร์เนทเยอะเลย

ทุกวันนี้ยังได้รับโปสการ์ดจากน้องคนหนึ่งที่เชียงใหม่อย่างสม่ำเสมอ เล่าเรื่องหนังสือ เรื่องแมว สารพัด อ่านไปก็ยิ้มไปในทุกครั้ง

ผมชอบเขียนจดหมายเหมือนกันครับ จำได้ว่า เมื่อตอน ม.5 เขียนไปหาเพื่อนคนหนึ่ง มา 1 ปีเต็มเลยล่ะ

ชิดชอบเหมือนกัน แต่ขี้เกียจหาที่ส่ง อันล่าสุดที่เตรียมไว้กะว่ากลับจากฮานอยจะส่ง เป็นเดือนแล้วยังไม่ได้ส่งเลยค่ะ..

รู้สึกว่าครั้งสุดท้ายที่ได้รับจดหมายเขียนเล่าเรื่องราวยาวๆ จะมาจากเพื่อนที่ไปเรียนต่อค่ะ ... เขียนบอกเล่าเรื่องราว อ่านแล้วก็สนุกแล้วก็คิดถึงเพื่อน

แต่นั่นมันตั้ง 8 ปีมาแล้วล่ะค่ะ ( นานเน๊อะ )

คุณอาร์ต...งั้นไปเที่ยวไหน ก็ส่งมาให้กันหน่อยนะคะ ชอบๆๆ ของสวยงาม

คุณยม..นึกว่าจะเล่นเกมออนไลน์จนไม่มีเวลาเขียน จม ซะอีกน่ะ

ชิด...พี่หวานอยากได้จัง โปสการ์ดฮานอยอ่ะ


คุณนิด 8ปี เหมือนจะนานนะ แต่มันอยู่ในความทรงจำที่คิดถึงเมื่อไหร่ ยิ้มได้เสมอล่ะคะ

วันนี้ กลับสู่เรื่องราวเก่าๆอีกละ
นั่งเขียนสมุดบันทึกเล่มน้อยๆ
ด้วยตัวหนังสือของตัวเอง
หลังจากที่ไม่ได้เขียนด้วยปากกา นานแล้ว

รู้สึกดีๆจังเลย

ความรู้สึกดีดีแบบนี้ นับวันจะหายากขึ้น
เพราะโลกแห่งการสื่อสารที่เปลี่ยนไป
ทุกวันนี้คนเราคิดถึงกันก็โทรหากันกิ๊กเดียวก็ได้ยินเสียงกันแล้ว
อยู่ห่างกันคนละซีกโลก ออนไลน์มาก็เห็นหน้ากันได้ง่ายๆด้วยเว็บแคมสุดไฮเทค
แต่ความรู้สึกที่ได้รับจากวิธีการไฮเทคเหล่านี้ มันช่างแตกต่างจากวิธีง่ายๆอย่างการส่งโปสการ์ดมากมาย
ความรู้สึกจากโปสการ์ด มันมีค่าตั้งแต่คนส่งเริ่มคิดที่จะส่งความคิดถึงให้ใครซักคน
ไปเดินหาซื้อโปสการ์ดสวยๆ ลงมือเขียนบอกเล่าถึงความรู้สึกดีดี
เดินทางข้ามน้ำข้ามทะเล ผ่านป่าผ่านภูเขา ไปถึงมือของผู้รับ

นี่กระมัง … ที่เค้าเรียกว่า “การเดินทางของความคิดถึง”

^^
^^
^^
^^
แล้ว สิ่งดีๆ ก็คงจะคือ
ความคิดถึงนั้น ได้เดินทางถึงคนที่เราคิดถึงได้

ใช่ไหม???

ชอบส่งโปสการ์ดเหมือนกันค่ะพี่หวาน

เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา ก็ยังเปิดกล่องสมบัติ..
นั่งอ่านโปสการ์ดพร้อมกับอมยิ้ม เงียบๆอยู่คนเดียว

วันหน้าส่งให้พี่หวานด้วยนะน้องโย
อุอุ เดี๋ยวเราก็จะได้โปสการ์ดสวยๆอีกแระ