วันนี้เขากลับถึงบ้าน ช้ากว่าปกติมาก แต่แปลกที่ยังเห็นเธอยืนรอที่หน้าบ้านเขา.. เช่นทุกวัน
"โทษทีนะที่รัก วันนี้มีงานด่วน เลยกลับมาช้าไปหน่อย" เธอยังยิ้มให้เขา
"คุณทำงานจนมีรถ มีบ้านอย่างที่ตั้งใจแล้ว ทำไมยังทำงานหนักอีกล่ะ?"
"ผมอยากมีบ้านที่มีบริเวณมากกว่านี้ มีรถที่ดูโอ่อ่ามากกว่านี้...เพื่อคุณนะจ๊ะ"
เวลาผ่านไป 1 ปีหญิงสาวมาหาเขาบ้าง ไม่มาบ้าง แต่เขาไม่มีเวลามาใส่ใจกับเรื่องอย่างนี้ วันหนึ่งเธอเอ่ยถามเขา
"คุณมีเงินมากพอจะซื้อบ้านหลังใหญ่รึยัง?"
"ขอเวลาอีกสักหน่อย ผมอยากซื้อแหวนวงใหม่ มาเปลี่ยนให้คุณด้วย"
เขาจุมพิตมือที่สวมแหวนทองวงเล็กเบาๆ
"ฉันบอกหรือว่า ฉันอยากได้แหวนวงใหม่?"
"ผมอยากให้สิ่งที่ดีที่สุดเสมอ...ที่รัก"
3 เดือนแล้ว..ที่เขาไม่เห็นเธอที่หน้าประตูบ้าน วันนี้เขามีบ้านหลังใหญ่ เขาจึงตัดสินใจลางาน 1 วัน เพื่อไปหาเธอ เขาขับรถคันหรู ผ่านเส้นทางที่ขรุขระอย่างยากลำบาก 'เธอต้องใช้ทางเส้นนี้มาหาเราทุกวันเหรอเนี่ย?' เขารำพึง
เมื่อมาถึง แม่ของเธอออกมาต้อนรับและมอบกล่องไม้ใบหนึ่งให้เขา และบอกเส้นทางที่เป็นสถานที่ ที่เธออยู่ ที่ซึ่งเขาจะพบเธอได้
เนินเขาเล็ก ๆ รายล้อมไปด้วยดอกไม้ มีแท่นหินสลักชื่อหญิงสาวตั้งอยู่กลางเนิน..น้ำตาของลูกผู้ชายไหลรินออกมา มือสั่นเทาของเขาเปิดกล่องไม้อย่างช้าๆ ข้างในกล่องอัดแน่นไปด้วยกระดาษแผ่นเล็กๆ เขาเริ่มอ่านข้อความ..ทีละใบ...ทีละใบ....
"วันนี้ ..คุณกลับมาช้า ..ฉันรอ 2 ชั่วโมง ..ไม่เป็นไร ..ฉันรักคุณ"
"วันนี้ฝนตก ..ฉันยังรอ ..แต่ไม่เจอคุณ.. ไม่เป็นไร ..แต่ฉันยังรักคุณ"
"ฉันเริ่มป่วย..จนไปหาคุณไม่ได้..คุณคงไม่ทันได้สังเกต..ไม่เป็นไร.. แต่ฉันยังรักคุณ"
"วันนี้ ..คุณบอกจะเปลี่ยนแหวนวงใหม่..
คุณคงลืมว่า..ฉันตอบตกลง..จะแต่งงานกับคุณ ..เพราะแหวนวงนี้ แต่ไม่เป็นไร..ฉันยังรักคุณ"
ชายหนุ่มได้เรียนรู้แล้วว่า บางทีสิ่งที่เขาไขว่คว้ามาตลอดชีวิตอาจเทียบไม่ได้กับสิ่งเล็กน้อย ที่เขาเคยได้รับ จนเป็นเรื่องปกติของทุกวันรถคันหรูแล่นไกลออกไป เหลือไว้เพียงกล่องแหวนเพชร ราคาแพง หน้าหลุมศพที่ดูไม่เหลือค่าอะไร ..สำหรับเขา..อีกต่อไป
"ผมมีบ้านหลังใหญ่..แต่คงกว้างไป สำหรับการที่จะต้องอยู่คนเดียว ผมมีรถราคาแพง แต่ไม่รู้จะขับไปรับใคร ให้มานั่งเคียงคู่ ..เพื่อไปที่ไหน ๆด้วยกัน ผมมีเวลาอยู่กับงานครึ่งชีวิต แต่ไม่เคยมีเวลา ที่จะได้อยู่กับคนที่..ผมรัก ตอนนี้ผมมีเงินมากมาย แต่ไม่อาจซื้อเวลาเพียง 1 นาที ที่จะบอกว่า 'รักเธอ'..ผมมีทุกอย่างเพียบพร้อมตามที่ผมฝัน แต่ขาดส่วนที่สำคัญที่สุด .. ที่อยากให้ย้อนกลับมา..จะได้ไหม?".... ...อ่านแล้วเศร้าจัง...ความรักเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อน ยากที่จะอธิบาย
สิ่งสำคัญ...คือการเอาใจใส่ ห่วงใยความรู้สึกของกันและกัน สิ่งอำนวยความสะดวก คงไม่สำคัญเท่ากับได้อยู่กับคนที่เรารัก และรักเรา สุขทุกข์เดินเคียงข้างกัน ให้กำลังใจยามที่ท้อแท้ คนหนึ่งล้มอีกคน ก็พร้อมที่จะจับมือดึงขึ้นมา แล้วเดินต่อไปข้างหน้า ฝนจะตกฟ้าจะร้องก็คงไม่หวั่น...หมั่นดูแลและรักษาดวงใจของคนที่รัก และรักเราให้ดีนะค่ะ...
...เรื่องนี้ ทำให้มาย้อนนึกถึงตัวเราว่า...ที่บอกว่าเหนื่อย ทำงานทุกอย่าง อย่างทุกวันนี้ แทบจะไม่มีเวลาเป็นของตัวเองนั้น ยังมีแม่ที่ ที่เกือบจะละเลยที่จะดูแล เมื่อก่อนแม่อยู่ด้วยตลอด แต่ตอนนี้แม่ไปอยู่กับน้องชาย ช่วยน้องขายของ แม่เป็นคนแข็งแรง ห้ามไม่ให้ทำอะไรก็เป็นเรื่องยากที่จะคุย ...บอกกับแม่เสมอว่าไม่ให้ทำอะไร ความเป็นแม่ ก็ยังไม่ยอมหยุดทำ นกมองแม่มาตลอด มองด้วยความปวดใจ อยากให้แม่อยู่สบายๆ เพราะเราลำบากมามาก แม่ลำบากเพื่อลูกมาเยอะแล้ว ถึงวันนี้ ลูกดูแลแม่ได้ โดยที่แม่ไม่ต้องทำอะไร บอกกับแม่ตลอดให้แม่พัก...แต่แม่ก็บอกว่ายังไหว ยังทำได้ เมื่อเช้าน้องชายเล่าให้ฟังว่า...แม่ตื่นนอน พอจะลุกจากเตียงแม่หน้ามืด น้องรับแม่ไว้ทัน...
วัน นี้นกพาแม่กลับมาอยู่ด้วยเหมือนเดิม ถ้าแม่ไม่เจ็บป่วย ก็คงเป็นเรื่องยากที่ลูกคนนี้จะทำให้แม่หยุดได้ด้วยคำพูด...อยากให้แม่สบายลูกจะเหนื่อยเป็นร้อยเท่าพันเท่า ก็คงไม่เสียใจเท่ากับการที่เห็นแม่ไม่สบายหรือเป็นอะไรไป...
...รักแม่ เป็นห่วงแม่ที่สุด...
ทำวันนี้ให้ดีที่สุด
จะได้ไม่ต้องมาเสียใจภายหลัง
ปล.บล๊อกน่ารักมากค่ะ