ณ มนมีคำถามอยากจะถามเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆชาวบลอกค่ะ
ทุกคนจะทำยังไงคะ หากว่าคนที่เคยอยู่แต่ในจินตนาการของเรามาตลอด คนที่เราคิดว่าเขาไม่มีตัวตนจริงๆ
แต่แล้ววันหนึ่งเขากลับมาปรากฏตัวอยู่ต่อหน้าเรา
ชนิด เห็นตากันใสๆ เอานิ้วจิ้มไปที่ตัวนี่ยังสัมผัสได้ถึงไออุ่น
คิดออกไหมคะว่าตอนนั้นจะรู้สึกยังไง จะตื่นเต้น ตกใจ หวั่นไหว ประหลาดใจหรือว่ายังไง หรือมันจะผสมปนเปกันไปหมดเลยจนแยกความรู้สึกไม่ออก
ที่เล่ามาทั้งหมดนี่ไม่ใช่พลอตนิยายเรื่องใหม่ของณ มนนะคะ
แล้วก็ไม่ใช่เป็นอาการของคนตกหลุมรักด้วย
แต่ทั้งหมดที่ณ มนพูดถึงเนี่ย ก็เป็นเพราะว่าตอนนี้ค่ะ ตัวละครจากจินตนาการของณ มนกำลังมีชีวิตจริงๆค่ะ
แล้วตัวละครเหล่านั้นก็คือ ตัวละครจากเรื่องสั้น สถาปัตย์ VS ผัดไทย ที่ ณ มนเขียนไว้ในความรู้สึกดีที่เรียกว่ารัก เล่มที่25นี่ล่ะค่ะ
นายระวีหนุ่มถาปัด กับหนูอรนลิน สาวผัดไทย ตอนนี้กำลังมีชีวิตจริงๆ ในหนังสั้นแล้วล่ะ
ก่อนหน้านี้คุณหนุ่ม เจ้าของบ.ใบตอง (ณ มนขอเรียกชื่อนี้นะคะ มันฟังดูเป็นไทยๆดีค่ะ) มาติดต่อว่าสนใจจะนำเรื่องสั้นเรื่องนี้ทำเป็นหนังสั้น
หลังจากคุยกันได้พักหนึ่งก็เป็นอันว่าตกลง จากนั้นคุณหนุ่มส่งบทที่ได้จัดการแปลงเป็นบทหนังมาให้อ่าน มีการเปลี่ยนแปลงนิดหน่อยเพื่อความเหมาะสมกับสื่อที่มีภาพเป็นหลักไม่ใช่มีตัวอักษรเป็นหลัก
ณ มนอ่านบทแล้วก็คิดว่าไม่ทำให้อรรถรสเสียหายแต่อย่างใดก็เลยตกลงแล้วก็เริ่มการถ่ายทำไปเมื่อวันพุธที่2 กค.ที่ผ่านมานี่ล่ะค่ะ
ดังนั้นณ มนจะทำตัวเป็นผู้สื่อข่าวบันเทิงชั่วคราว พาเพื่อนๆพี่ๆน้องๆชาวบลอกไปดูการถ่ายทำหนังสั้นกันนะคะ งานนี้ได้เพื่อนจิ๊บ เพื่อนซี้ที่ไปลุยปายมาด้วยกัน มาเป็นตากล้องให้ค่ะ
อ่ะดูหน้าตากล้องของณ มนซะหน่อย
วันนั้นฝนตกพรำๆตั้งแต่เช้า การทำงานเลยล่าช้าไปมาก แต่ทีมงานก็ยังคงทำงานกันอย่างขันแข็งแข่งกับสายฝน
กำลังซักซ้อมบทและกำหนดจุดยืนให้กับนายระวีพระเอกของเรากับนายเอก เพื่อนที่ระวีจะให้ฝากงานให้กับอรนลิน
พอผู้กำกับสั่งเดินกล้องระวีกับนายเอกก็เริ่มเดินๆๆคุยๆๆ
อ่ะมาณ มนจะพากย์ฉากนี้เอง
ระวี...เฮ้ย ฝากงานให้เพื่อนข้าหน่อยดิวะเอก
เอก..ฝากใครวะไม่สวยไม่ฝากนะเว้ย
ระวี...จะช่วยยังมีเงื่อนไขอีกนะเอ็ง
เอก...อ้าว ไม่ได้ดิ ถ้าสวยนี่มันก็จะทำให้ข้าช่วยได้อย่างสบายตาสบายใจหน่อยเว้ย
จริงๆคนที่อ่านเรื่องนี้แล้วคงรู้นะคะว่าฉากนี้สองหนุ่มเขาพูดกันว่าไง
โปรดสังเกตว่าในมือของระวีจะมีถุงอยู่ตลอดเวลา และในถุงนั้นก็คือ ผัดไทยนั่นเองค่า ก็จีบแม่ค้าผัดไทยนี่นา ก็ต้องกินผัดไทยทุกวันใช่มะ
ส่วนฉากนี้พระเอกของเรา เขาออกอาการดีใจที่เพื่อนยอมฝากงานให้กับอรนลิน ก็เลยจะเข้าไปกอดนายเอก เลยมีฉากชุลมุนกันแบบนี้ล่ะ
ระหว่างคุณพระเอกของเรากำลังเข้าฉาก นางเอกของณ มนก็มาแล้วค่ะ
นี่ไงหน้าตาของอรนลิน สาวผัดไทยที่ทำให้หนุ่มถาปัดอย่างนายระวี ยอมกินผัดไทยเป็นอาหารเช้าทุกวันจนหน้าจะกลายเป็นเส้นผัดไทยแล้ว
น้องน่ารักเนอะ ชื่อน้องปุ๊กก้า ค่ะ ฝ่ายพระเอกของเราพอดีเข้าฉากเสร็จเห็นน้องปุ๊กก้ากำลังเป็นดาราหน้ากล้อง เลยเข้ามายืนคู่ด้วย
ดูหน้าตาแล้วเหมือนกำลังงอนกันเลยเนาะ
โอ๊ะ ลืมบอกไปค่ะว่า คนที่มารับบทพระเอกชื่อ น้องเจ๋ง หน้าตานี่อื่มมมม์ เจ๋งสมชื่อไหมคะ แหะแหะ
อ่ะหายงอนแล้ว เรามาดีกัน เอ้า ยิ้มให้กล้องกันเหอะ
หมดจากฉากนี้ จะต้องเป็นฉากที่นายระวีเขาเข้าใจอรนลินผิดก็เลยมานั่งซึมที่ข้างคณะ ก่อนจะถ่ายฉากนี้ฝนตกตลอด ดังนั้นเก้าอี้ก็เลยเปียกฝน น้องเจ๋งต้องไปหาไม้ถูพื้นมาเช็ดพื้นเก้าอี้ ด้วยตัวเอง
ทำใจนะคะน้องเจ๋งจะเป็นพระเอกของพี่นะต้องอดทนและทำได้ทุกอย่างนะคะ
เก้าอี้แห้งแล้ว ทีนี้ไปนั่งเศร้าได้ ผู้กำกับสั่งว่างั้นค่ะ ณ มนไม่ได้สั่งน๊า
แถมยังตลกอยู่อย่างคือ คณะที่เราไปใช้สถานที่นั้นเขามีการซ้อมดนตรีไทยกันด้วย
แบบว่าระหว่างระวีกำลังเศร้า เสียงซอนี่ก็บรรเลงตลอด
วันนี้นายระวีเขามีฉากอารมณ์เศร้าเหงาเยอะหน่อยค่ะ อ้อมีฉากเถียงๆกับเพื่อนร่วมชมรมอย่างนายภานุ ด้วยล่ะ
แต่ไม่ได้ดั่งใจคุณหนุ่มผู้กำกับ ดังนั้นระวีเลยต้องโดนอบรม
คุณหนุ่ม...เจ๋ง ยังไม่เจ๋งสมชื่อนะ แสดงแบบนี้พี่ยังให้ผ่านไม่ได้
เจ๋ง....โห พี่แล้วสันเก่งกว่าผมตรงไหนอ่ะ พี่ไม่เห็นว่ามั่งเลย
สัน....อุอุ สมน้ำหน้าอยากเล่นไม่ได้เรื่องเอง พี่หนุ่มดุมันเยอะๆครับ
เจ๋ง...อ้าว ไอ้นี่ได้ทีมาทับถมเรอะ
ปล.ทั้งหมดนี่ณ มนพากย์เองค่ะ
พอสั่งเทคผู้กำกับของเราก็นั่งหน้าเคร่งหน้ามอนิเตอร์
ส่วนเพื่อนพระเอกคนอื่นๆหมดหน้าที่ก็มาเป็นดาราหน้ากล้องให้เจ้าจิ๊บค่ะ
เรียงตามซ้ายไปขวานะคะ น้องเดี่ยวที่รับบทเป็นเอก น้องหยงแล้วก็น้องบูมค่ะ
แถมภาพเดี่ยวของน้องเดี่ยวอีกภาพค่ะ
ฝ่ายพระเอกของเราไม่สามารถถ่ายฉากนั้นได้ค่ะ ไม่ใช่เป็นเพราะน้องไม่เจ๋งสมชื่อนะคะ แต่แบบว่าน้องนักศึกษาเขาเริ่มกิจกรรมขายบัตร ร็อคออนเดอะมูน กันค่ะก็เลยมีการใช้เสียงกันดังพอสมควร
สุดท้ายพวกเราเลยต้องย้ายสถานที่กัน
ก่อนจะย้ายสถานที่ พี่จิ๊บก็จับน้องเจ๋งมาเก๊กหน้าหล่อซะหน่อยเดี๋ยวจะน้อยหน้าน้องเดี่ยวเพราะรายนั้นมีภาพเดี่ยวมาแล้วสมชื่อ
เจ๋ง...หวัดดีครับ ผมชื่อเจ๋งครับรับบทเป็นระวี เป็นไงครับหน้าตาท่าทางผมเจ๋งพอจะเป็นนายระวีได้ไหม
อันนี้ต้องให้เพื่อนๆบลอกตัดสินกันนะคะ
อ่ะเราย้ายมาถ่ายที่ลานข้างๆคณะวิทยาการการจัดการหรือไงนี่ละคะ แบบว่าณ มนก็ห่างมหาวิทยาลัยมานาน ชื่อคณะต่างๆเลยอาจจะจำผิดได้อย่าถือสากันเนาะ
เป็นฉากที่นายภานุชวนระวีไปถ่ายรูปงานรับปริญญา ก็งานของอรนลินนั่นล่ะค่ะ
ภานุ...เฮ้ย วีไปถ่ายรูปงานรับปริญญาให้หน่อยดิ
ระวี...ได้เงินป่ะเนี่ย ฟรีไม่เอานะเว้ย
ภานุ...แหม ไอ้งก
ระวี...เพื่อนพ้องเงินทองคนละกระเป๋าเว้ย แล้วของฟรีก็ไม่มีในโลกด้วย วะ555
ภานุ...โห ไอ้คุณเพื่อนที่เคารพ
ปล.2 ณ มนพากย์เองอีกละแบบว่านั่งดูเฉยๆมันไม่มีอะไรทำอ่ะค่ะ เลยมาทำเสียงพากย์บรรดานักแสดงเขาอิอิ
ทีนี้มาดูมาดตากล้องของเรา
เจ๋ง...ไหนดูหน่อยดิ เมื่อกี้เราถ่ายไปใช้ได้ป่าวหว่า
และนี่ก็คือโฉมหน้าของเพื่อนร่วมชมรมถ่ายภาพของนายระวีเขาล่ะ
ภานุ ซึ่งคนรับบทก็คือน้องสันค่ะ น้องเป็นนักดูหนังตัวยงเลยนะนี่
หน้ากวนๆชัดๆค่ะ
สัน...ผมรับบทเป็นภานุครับ รับรองผมเจ๋งกว่านายระวีแน่ๆ แม่ยกน้องยกบลอกแกงค์เชียร์ภานุเยอะๆนะคร๊าบบบบ
ต่อไปก็จะเป็นฉากที่อรนลินมาง้อ งานนี้พระเอกของเรามีงอนค่ะมีงอน ดูทำหน้าจิ
ระวี...ลินมาที่นี่ทำไม
อรนลิน...โอ๋ๆ อย่างอน ลินนะคะ
ส่วนภาพนี้เหมือนผู้กำกับแอคติ้งกับผู้กำกับเขางอนกันเลยเนาะ แบบว่าความเห็นไม่ตรงกันเลยหันหลังเดินคนละทางแหะแหะ
แต่ความจริงยังรักกันดีค่ะ ดูจิทำงานกันใกล้ชิดหนิดหนม
งอนได้นิดเดียวค่ะ นายระวีของเราก็ต้องเลิกงอนไม่งั้นอาจจะแห้วได้ งานนี้ก็เลยจูงมือนางเอกมาสวีตหวานให้พ้นเสียงโห่ของเพื่อนๆ
เบื้องหลังของเราผู้กำกับชี้ไม้ชี้มือให้ดูว่า เดี๋ยวไปหวีดหวานกันตรงนั้นนะ ระหว่างนั้นก็ดั๊นมีใครไม่รู้เดินผ่านมา
เดินผ่านเฉยๆก็พอทำเนา ดันใส่เสื้อทีมชาติเยอรมันมาตอกย้ำความเสียใจของณ มนอี๊ก โห คนยิ่งเสียใจอยู่นะเนี่ย
มาดูฉากกุ๊กกิ๊กๆของพระเอกนางเอกกันดีกว่า
ฉากนี้นางเอกของเรางัดผัดไทยออกมาจากกระเป๋าเพื่องอนง้อพระเอก
พอแกะห่อผัดไทยน้องเจ๋งทำหน้าแบบว่า ผมต้องกินจริงๆเหรอพี่
ก็ผัดไทยห่อนี้ทำมาตั้งแต่เช้าอ่ะค่ะ แล้วเส้นนี่แบบเละมาก แต่ด้วยสปิริตพระเอกของเราก็เลยต้องกินค่ะ
บอกแล้วว่าจะเป็นพระเอกของพี่นะต้องอดทนนะจ๊ะน้องเจ๋ง
แต่น้องเจ๋งร้ายมากแบบว่าไม่ยอมหม่ำคนเดียวเพื่อความเสมอภาค น้องปุ๊กก้าเลยต้องหม่ำด้วย สุดท้ายเลยมีฉากนี้ล่ะค่ะ
ทานผัดไทยเสร็จหนังท้องตึงหนังตาชักจะหย่อน นายระวีเลยนอนหนุนตักอรนลินแบบนี้
มีฉากกุ๊กๆกิ๊กๆเยอะมากค่ะ น่ารักกันจังระวีกับอรนลิน
ความจริงมีอีก2-3ฉากที่ต้องถ่ายค่ะ แต่เห็นท้องฟ้าแล้วไม่ไหว น่ากลัวมากเลย ฝนจะตกลงมาอยู่แล้ว เลยต้องยกกองกลับไปถ่ายฉากบ้านพระเอกค่ะ
น่ากลัวอ่ะ
เมฆน่ากลัวมากกกก
ขนของเสร็จฝนก็ตกพอดี จากนั้นเรามาถ่ายทำฉากห้องนอนพระเอกกันแถวๆบางกะปิ เป็นฉากที่ระวีรอโทรศัพท์จากอรนลิน คืนนี้น้องเจ๋งต้องโชว์ความสามารถมากหน่อย
หลังจากฉากนี้ก็จะเป็นฉากพานางเอกไปร้านอาหารค่ะ สรุปคืนนั้นกว่าจะเสร็จงานก็เกือบตี2
ณ มนนี่ตาจะปิด แต่ด้วยความเห่อบวกตื่นเต้นเลยอยู่ดูจนเลิกกอง
แล้วที่สำคัญฉากที่ร้านอาหารน่ารักมากกกก
แต่จะเอาภาพมาให้ดูตอนหน้านะคะ
ตอนที่ณ มนนั่งอัพบลอกนี่นะคะ ใจงี้เต้นไหวๆหวิวๆไงไม่รู้ ไม่ใช่เกิดอาการเพราะเห็นหน้าหล่อๆของพระเอกนะคะ
แต่ว่าณ มนนอนตี3มาสองอาทิตย์ติดๆกันแล้วอ่ะ แล้วต้องตื่นไปทำงานตอน8โมง เลยรุ้สึกเหมือนนอนไม่พอค่ะ
เมื่อคืนกว่าจะถึงบ้านและเข้านอนก็ตี3อีกแล้ว ใจมันเต้นบีบๆอ่ะ ตอนเดินกลับบ้านพร้อมเจ้าจิ๊บและน้องเจ๋ง เดินๆไปณ มนต้องขอให้เขาเดินช้าลง แบบเหนื่อยจนหอบเลย
จิ๊บเพื่อนรักมันว่า "แก่แล้วอ่ะดิแก"
แหมดูเพื่อนมันพูด น่าทุบหัวจริงๆ 
นี่ดีนะที่มาเป็นตากล้องให้ไม่งั้นมีงอน
ส่วนน้องเจ๋งเขาก็บอกว่า"พี่นะต้องออกกำลังกายนะครับไม่งั้นร่างกายจะแย่"
โห สรุปสงสัยณ มนนี่จะแย่แล้วอ่ะค่ะ งานนี้คงต้องหาเวลาไปออกกำลังกายแล้วล่ะไม่งั้นเดี้ยงแน่
ปิดท้ายบลอกนี้ด้วยหน้าหล่อๆของน้องเจ๋ง เรียกคะแนนแม่ยกน้องยกในบลอกแกงค์ก็แล้วกันนะคะ แล้วตอนหน้าจะมาเล่าฉากที่ร้านผัดไทยกับร้านอาหารค่ะ
ปล. จากการไปดูกองถ่ายเขามา2วัน ณ มนอยากจะเกิดช้ากว่านี้สัก10ปี แบบว่าไปนี่มีแต่คนเรียกพี่ เฮ้อ เซ็ง
ปล.2 ถ้าไม่เบื่อดูเบื้องหลังหนังสั้นเรื่องนี้ตอนหน้าอย่าลืมแวะมานะคะ แบบว่าเจ้าของบลอกกำลังบ้าเห่ออยากจะอวดอ่ะค่ะ อย่าถือสากันน๊า
นี่ดีนะที่มาเป็นตากล้องให้ไม่งั้นมีงอน
กินเผื่อด้วยเน้อ คิดถึงๆๆๆ
วะฮ่าๆๆๆ 
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 12 คน [
เมื่อความฝันหายใจได้
เจ๋งค่ะ