Bloggang.com : ณ มน : เนปาล...เฮฮา 3ขา 15หมู่บ้าน/ตอนที่10 Tadapani หลงทางไม่เสียเวลากลับได้มาซึ่งความรักและความเข้าใจ

เนปาล...เฮฮา 3ขา 15หมู่บ้าน/ตอนที่10 Tadapani หลงทางไม่เสียเวลากลับได้มาซึ่งความรักและความเข้าใจ

หลังจากอู้ไปหลายเพลา ได้เวลามาพาคุณๆท่องเที่ยวเนปาลกันต่อแล้วจ้า
ตอนนี้เราต้องเดินออกจากโกเรปานีกันแล้ว

วันนี้ณ มนกับพี่ปูยังคงมีชนักติดหลังคือพี่อ้วน(กลม)กับพี่นุ้ยงอนเราอยู่ เพราะพี่ๆรู้สึกเหมือนโดนหลอกให้มาเดินทางหนักๆแบบนี้

เราสองคนเลยพยายามเดินเกาะกลุ่มท้ายๆเอาไว้ค่ะ เพราะขืนยังเดินทิ้งแบบเมื่อวาน พี่ๆไปอีกคงงอนไม่เลิกแน่

วันนี้เรามีจุดมุ่งหมายที่หมู่บ้าน10 Deurali ไปหมู่บ้านที่11Banthati และหมู่บ้านสุดท้ายของวันคือหมู่บ้านที่12Tadapani

เราออกเดินทางจากหมู่บ้านโกเรปานีตอนเกือบ9โมงเช้า ก็ถือเป็นฤกษ์งามยามดีทีเดียว

วันนี้ลุ้นให้พี่อ้วนกับพี่นุ้ยหายงอนและมีความสุขกับการเดินทางเส้นนี้

ได้ยินเสียงรามใหญ่ตะโกนบอกว่า จัมจัม ซึ่งแปลว่าเดินๆ เราก็เลยรีบเดินตามเขาไป

พอเห็นทางขึ้นเขาพี่อ้วนที่เริ่มหายงอนก็ออกอาการทันที บ่นออกมาว่า "เดินขึ้นเขาอีกแล้วเหรอ"

ตอนนั้นณ มนใจหายแว้บ นึกใจว่า "ตายล่ะหวาสงสัยวันนี้อาการงอนต้องเพิ่มระดับแน่ๆ"

แต่ก็พยายามหาใจเย็นนิ่งๆกันไว้ มองหน้าพี่ปูพี่ภรณ์กับพี่นุ้ย ทุกคนเข้าใจกันว่าปล่อยให้พี่อ้วนบ่นไปก่อนแล้วอะไรๆน่าจะดีขึ้น

แต่มันไม่เป็นอย่างที่เราคาดหวังน่ะสิคะ เพราะทางเดินช่วงเช้าวันนี้นอกจากเป็นทางขึ้นเขาแล้ว

ยังเป็นทางที่เฉอะแฉะอีกด้วยเพราะฝนตกเมื่อวาน ทำให้ตอนนี้ทากน้อย ออกมาชูคอกันสลอนทีเดียว

ยิ่งเป็นการเพิ่มดีกรีความโกรธให้กับพี่อ้วน(กลม)ขึ้นไปอีกหลายขีด

ขนาดพี่อ้วน(กลม)ใช้ไม้เท้าสองอันก็ยังเหนื่อยอย่างเห็นได้ชัด เดินไปก็ทำหน้าหงิกไป

พร้อมกับบ่นออกมาว่า "โกรธตัวเอง ทำไมอ้วนต้องทำลำบากอยู่ตรงนี้ อ้วนมาทำบ้าอะไรที่นี่"

โห ตอนนี้ล่ะค่ะทุกคนซึ่งประกอบไปด้วยณ มน พี่ปู พี่ภรณ์ พี่นุ้ยและรามเล็ก ไม่มีใครพูดอะไรเลยสักคน

ได้แต่เงียบกริบเพราะรู้ว่าพี่อ้วนกำลังโกรธมากๆแล้ว

พี่อ้วน(กลม)บ่นไปก็หยุดเดินไปด้วยเป็นระยะๆ ทุกคนก็ต้องหยุดตามเพราะทางมันเป็นแบบขั้นบันไดน่ะค่ะ

กลัวทากก็กลัวแต่ตอนนั้นอารมณ์อยากให้พี่หายงอนพี่มากกว่าเลยหยุดยืนไปด้วย

ระหว่างนั้นเอง เจ๊หมวยสาวอารมณ์ดีของเราที่เดินนำหน้าไปก่อนก็หยุดเดินแล้วตะโกนเรียกพี่อ้วน

"อาอ้วน รีบๆขึ้นมาเร็ว อัวะรอลื้ออยู่ตรงนี้" ด้วยความอยากให้พี่อ้วน(กลม)อารมณ์ดีเจ๊หมวยเลยล้อไปแบบนั้น

แต่ปรากฏว่าฟ้าผ่าค่ะ พี่อ้วนตวาดแหวกลับไปเลย

"ไม่ต้องมารอ อ้วนจะกลับเมืองไทยแล้ว ไม่อยากกลับกาฐมัณฑุด้วย ถ้าลงจากเขาไปได้อ้วนจะกลับเมืองไทยทันที"

ทุกคนหน้าเหรอหรากันเลยค่ะทีนี้ เพราะดีกรีความโกรธนอกจากไม่เบาลงแล้วยังมากขึ้นกว่าเดิมเสียอีก

พวกเราเลยทำหน้าไม่ถูก รามเล็กก็ทำหน้างงที่เห็นพวกเราทำหน้าปุเลี่ยนๆแบบนั้น

ส่วนพี่อ้วน(กลม)ด้วยความโมโหก็เดินจ้ำๆขึ้นไปไม่รอใครเลย พี่ปูเลยบอกให้รามเล็กรีบตามไปดูแลพี่อ้วนไม่ต้องห่วงทุกคนทางนี้
รามเล็กก็เลยรีบตามขึ้นไป พอพี่อ้วนหายลับตาไปนั่นล่ะค่ะ ทุกคนเลยปรึกษากันใหญ่ว่าจะเอาไงดี

กลัวพี่อ้วนไม่เลิกโกรธ แต่พี่ปูบอกว่าเดี๋ยวก็หายเพราะคบกันมานานแล้วรู้นิสัยดี พี่นุ้ยที่เมื่อวานบ่นมาตลอดทาง

เจอพี่อ้วนวีนเลยเงียบไม่บ่นณ มนกับพี่ปูอีก เพราะพี่คงรู้ว่าเราสองคนก็ใจเสียกันมากแล้ว ฐานที่เป็นตัวตั้งตัวตีพาทุกคนมา

เห็นพี่อ้วนโกรธแบบนั้นเราเลยตั้งใจว่าเดินช้าหน่อยก็แล้วกัน ให้พี่อ้วนนำไปก่อน

พี่เค้าจะได้ไม่รู้สึกว่าเดินรั้งท้ายแล้วก็เป็นตัวถ่วงของทุกคน เราสี่คนคือพี่ปู ณ มน พี่นุ้ยและพี่ภรณ์เลยเดินช้าๆ ถ่ายรูปดอกไม้ดอกไร่ไปเรื่อย

ด้วยความที่เหนื่อยจากการเดินขึ้นพูนฮิลแล้วเดินลงจากนั้นก็เดินขึ้นอีกทำให้วันนี้ณ มนล้ามากๆ

การได้เดินเรื่อยๆแล้วหยุดถ่ายดอกไม้ไปแบบนี้ก็ให้เรียกกำลังกลับคืนมาได้ดีไม่ใช่น้อย

คนที่ออกอาการล้ามากๆก็เห็นจะมีพี่ภรณ์กับณ มนนี่ล่ะค่ะ เพราะจากความสูง2800เราขึ้นไปที่3200

จากนั้นลงมาที่2800แล้วก็ต้องไต่ไปที่3200อีกที ไม่ล้าก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้วล่ะค่ะ

แต่เหลือบไปมองหัวหน้ากลุ่มอย่างพี่ปูไฮเปอร์รายนี้ยังเดินหน้าตาเฉย โฉบไปถ่ายรูปตรงนั้นตรงนี้อย่างคล่องแคล่วมากๆ

เหมือนกับว่าพี่ปูไม่ได้ขึ้นพูนฮิลมาด้วยกันเลย

ตอนนั้นเรายังคงถ่ายรูปดอกไม้ไปเรื่อยๆ โดยหารู้ไม่ว่าการทำเช่นนี้ก็มีส่วนให้เกิดเรื่อง เพราะการที่เราหยุดถ่ายรูปทำให้เราเดินช้ามาก รามเล็กเป็นห่วงก็เลยทิ้งพี่อ้วนให้รอพวกเราอยู่ตรงทุ่งราบ จากนั้นรามเล็กก็เดินลงมาตามเรา

ตอนรามลงมาตาม พวกเราก็ตกใจกันใหญ่ว่าทำไมเขาถึงทิ้งพี่อ้วนมาเพราะพี่อ้วนกำลังอารมณ์ไม่ดี

รามเล็กบอกว่า พี่อ้วนอารมณ์ดีแล้ว ถ่ายรูปอย่างมีความสุข แต่ถึงอย่างนั้นพวกเราก็ยังไล่รามให้ไปดูพี่อ้วน

พร้อมกับสัญญาว่าจะรีบๆเดินไม่หยุดระหว่างทางกันแล้ว

เมื่อเราเร่งเดินกัน ประมาณครึ่งชั่วโมงกว่าๆ เราก็มาถึงจุดที่พี่อ้วนเขาลั้นลาอารมณ์ดีไปก่อนหน้านี้

หลังจากได้ดูรูปจากกล้องเจ๊หมวยเราถึงได้แน่ใจว่าพี่อ้วนหายโกรธแล้วจริงๆ

แต่กว่าจะได้เห็นรูปนี้ก็เกือบแย่ไปเหมือนกันนะคะ

ตอนที่รามเล็กลงไปตามพวกเรา เขาทิ้งพี่อ้วนไว้กับเจ๊หมวยนี่ล่ะค่ะ ซึ่งตอนนั้นเราไม่รู้เลยว่าพี่อ้วนอยู่กับเจ๊หมวย

ซึ่งเจ๊หมวยนี่ล่ะที่ทำให้เกิดวิกฤติขึ้น ทว่าในวิกฤตินั้นกลับส่งผลดีอย่างไม่น่าเชื่อ เพราะความเป็นคนอารมณ์ดีของเจ๊

และจากภาพด้านล่างนี่ล่ะค่ะ ตอนรามเล็กลงไปตามพวกเรา เจ๊หมวยก็พาพี่อ้วนเดินลงไปตามทางนี้

แล้วพอรามเล็กขึ้นมาที่จุดนี้ก็ไม่เห็นสองสาวแล้ว รามเล็กเลยรีบเดินตามกลุ่มแรกไปจนถึงยอดเขา

พอพวกเราขึ้นมาถึงเราเลยไม่เจอใครแล้ว ทั้งพี่อ้วนทั้งรามเล็กคือตอนนั้นไม่รู้ว่าเจ๊หมวยอยู่ด้วยน่ะค่ะ

จุดวิกฤติมันอยู่ตรงนี้ล่ะค่ะ คือพี่อ้วนกับเจ๊หมวยหลงทางเพราะพี่แกเดินทางตามทางด้านขวาของภาพค่ะ

แถมการที่พวกเรามาหยุดพักเหนื่อยตรงนี้ยิ่งเป็นการสนับสนุนให้สองสาวนั่นเดินหลงไปไกลกว่าเดิมเสียอีก

เพราะสองสาวได้ยินเสียงพวกเราคุยกันค่ะ ก็เลยคิดว่าตัวเองเดินถูกแล้วและพวกเรากำลังเดินตามมา

(เดินลงไปทางนี้ซะงั้น

)

ซ้ำยังเป็นการหลงทางอย่างมีความสุขซะด้วยนะคะ เพราะเจ๊หมวยแกอารมณ์ดีจริงๆ ทำให้พี่อ้วนยิ้มได้ตลอดทางเลยทีเดียว

พี่อ้วนถามอะไรเจ๊หมวยตอบได้หมด ราวกับว่าเจ๊หมวยคืออับดุล ถามได้ตอบได้ยังไงยังงั้นเลย

ภาพพวกนี้เราได้มาเห็นหลังจากกลับมาเจอกันแล้วน่ะค่ะ จะเห็นว่าอารมณ์ดีกันเหลือเกิน ถ่ายนั่นนี่กันไปตลอดทางทีเดียว

ตอนที่หลงไปได้ครู่ใหญ่แล้วไม่มีใครตามมา พี่อ้วนเริ่มเอะใจเลยถามเจ๊หมวยว่าทำไมไม่ได้ยินเสียงใครเลย

ทั้งที่พี่นุ้ยเป็นสิงห์ทางลงกับทางราบ (คือพี่นุ้ยจะเดินทางราบและทางลงไวมากๆ) แต่ทางนี้ก็ลงเขามาตลอดทำไมพี่นุ้ยถึงไม่มาเสียที

เจ๊หมวยแกก็แปลงกายเป็นอับดุลทันทีบอกว่า "นั่นไงได้ยินเสียงพี่นุ้ยหัวเราะ" ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่หัวฟูพี่นุ้ยพี่ปูพี่ภรณ์อยู่ตรงทางแยกพอดีไงคะ

(ดูจากภาพนะคะ จะรู้ว่าหลงแบบมีความสุขกันมาก

)

ซึ่งก่อนหน้าจะลงมาตามทางแยกนี้พี่อ้วนก็ถามเจ๊หมวยแล้วนะคะว่าใช่ทางนี้แน่เหรอ

เจ๊หมวยก็ตะโกนถามไปว่าไปทางนี้ใช่ไหม แล้วก็มีคนตอบมาค่ะทางนี้ๆๆๆ

เจ๊หมวยแกก็บอกว่า "นั่นไงเสียงน้าแตบอกให้เราเดินลงไปทางนี้" แน่ะ เป็นตุเป็นตะนะคะ ไม่เฉลียวใจเลยว่าการตะโกนบนเขาน่ะ เสียงมันก้องมาจากทั่วทิศแหละ

แล้วก็พาพี่อ้วนลงเขามาเรื่อยๆ จนพี่อ้วนถามถึงพี่นุ้ยนั่นล่ะคะ เจ๊หมวยก็ตอบได้อีก

จนกระทั่งเดินมาไกลมากก็ไม่มีใครตามมาสักทีแถมมาถึงทางแยกอีก พี่อ้วนเลยตัดสินใจหยุดเดิน

พอดีกับที่มีหทารเดินสวนมา3คน สองสาวเลยถามว่าข้างหน้ามีกลุ่มคนเดินไหม

คุณทหารเห็นว่าสองคนนี้หน้าหมวยๆแล้วให้บังเอิญว่าดันมีทัวร์จีนเดินอยู่ก่อนหน้ากลุ่มหนึ่ง เลยตอบสองสาวไปว่ามี

แต่พอคุณทหารถามสองสาวว่าจะไปไหนกัน อับดุลหมวยที่ถามได้ตอบได้มาตลอด กลับใบ้กินค่ะ ตอบไม่ได้ว่าจะไปไหน

แถมยังแอบนินทาคุณทหารอีกนะว่าเป็นคนพื้นที่ประสาอะไรเดินยังเหนื่อยหอบแฮ่กๆ

ตอนนี้สองสาวเลยจำต้องหยุดเดินซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกับที่รามเล็กเดินไปถึงยอดเขาแล้วไม่เจอสองสาว

เขาก็วิ่งกลับมาหาเราที่กลางเขาแล้วก็เลยรู้ว่าสองคนนั้นหลงทางแน่แล้ว รามเล็กกับพี่สิงขรออกเดินตามพี่ปูเลยขอไปด้วย

ส่วนพวกเราโดนสั่งให้มารอที่ยอดเขาพร้อมๆกับทุกคนค่ะ เป็นอันว่าตอนนี้พากันใจเสียเพราะกลัวว่าพี่อ้วนจะหลงไปไกล

ตอนถามไถ่รามก็ไม่ทันฟังให้ดีว่าเจ๊หมวยไปด้วย เราเลยกังวลกันใหญ่

ก่อนจะถึงยอดเขาคุณทหารสามนายนั้นก็เดินแซงเรา ด้วยความที่ไม่คิดว่าเจ๊หมวยหลงไปด้วย

เราเลยถามว่าเห็นเพื่อนชั้นไหม ใส่เสื้อสีนี้นะ ทหารบอกว่าเห็นหน้าคล้ายคนจีนเดินลงไปทางข้างล่างกลับหมู่บ้านโกเรปานี

เอาล่ะค่ะทีนี้ยิ่งกระวนกระวายใจกันใหญ่เลย เพราะก่อนหน้านี้สองรามก็บิวท์ให้เรากลับทางเดิมแล้ว

เราก็ดื้อไม่กลับจนเกิดเรื่อง ตอนนั้นคิดว่าพี่อ้วนไม่อยากเดินต่ออยากกลับหมู่บ้าน เลยกังวลกันใหญ่

พอมาเจอทุกคนบนยอดเขา เจ๊ยู้พี่สาวของพี่อ้วนพอรู้เรื่องก็ร้องไห้โฮเลย

ณ มนรู้สึกผิดมากๆค่ะเพราะคิดว่าตัวเองเป็นต้นเหตุทำให้พี่อ้วนต้องมาหลงทาง แม้ตอนนี้จะรู้ว่าไม่ได้ไปคนเดียว

แต่ก็ไม่ได้รู้สึกดีขึ้นเลยนะคะ ได้แต่โทษตัวเองว่าเป็นเพราะเราชวนพี่เขามาแท้ๆเลย พี่เลยต้องมาหลงทางแบบนี้

แต่ในที่สุดรามเล็ก พี่ปูและพี่สิงขรก็ตามไปเจอสองสาวจนได้

วิกฤติในกลุ่มของเราก็เลยคลี่คลายลงได้ณ จุดนี้
แต่เดี๋ยวตอนหน้าณ มนค่อยมาเล่าให้อ่านกันต่อก็แล้วกันนะคะ
เพราะตอนนี้ทั้งเรื่องทั้งภาพมากเหลือเกินกลัวทุกๆคนจะเบื่อซะก่อนน่ะค่ะ

ยังไงมาตามอ่านกันในตอนหน้านะค้า

Create Date : 19 มกราคม 2554

Last Update : 19 มกราคม 2554 23:51:57 น.

5 comments

Counter : 1469 Pageviews.

เย้ ๆๆๆ ดีใจด้วยนะคะ ที่ดูเหมือนเรื่องจะคลี่คลายซักที

^^ ภาพดอกไม้และภูเขา สวยบาดตาบาดใจมากกกกเลยค่ะ

หนูรออ่านต่ออยูนะคะพี่ ณ มน

อุ๊ย ๆๆ เพื่อนหนูเพิ่งเอาหนังสือของพี่ ณ มน มาให้ค่ะ (ณ ฟากฟ้านี้ หัวใจมีรัก) กำลังรีบ ๆเคลียร์งานค่ะ จะได้อ่านซะที

โดย: น้ำขิง IP: 49.229.155.212 วันที่: 21 มกราคม 2554 เวลา:11:58:50 น.

ติดตามผลงานของ ณ มน มาตลอด ตอนนี้กำลังเขียนเรื่องอะไรอยู่ ผลงานล่าสุดเรื่องอะไรค่ะ ชอบงานเขียนของคุณมากเพราะตัวเองก็ชอบท่องเที่ยวเหมือนกัน

โดย: หนูนิล IP: 202.143.158.43 วันที่: 26 มกราคม 2554 เวลา:12:39:48 น.

หวัดดีจ๊ะณ มน เราหายไปนานเพราะมือเจ็บ เลยไม่ได้เข้าบล็อคอาทิตย์กว่า ๆ ตอนนี้ก็ยังไม่หายดี แต่อยากเล่นบล็อค พอค่อยยังชั่วก็กลับมาอัพบล็อค ณ มนสบายดีนะคะ

อ่านตอนนี้แล้วลุ้นไปด้วยว่า พี่อ้วนหลงทางแล้วจะหาทางกลับมาเจอกันได้ยังไง โล่งใจไปที่ตามหากันเจอ แถมทำให้พี่อ้วนหายมูดดี้ด้วย

โดย: haiku

วันที่: 26 มกราคม 2554 เวลา:18:51:11 น.

ว้าว ไม่ได้มาเยี่ยมพี่ ณ มน ตั้งนานหนีไปเก็บบรรยากาศอยู่ เนปาลนี่เอง เที่ยวให้สนุก เดินทางปลอดภัยนะคะ

โดย: PaYoonNoy

วันที่: 30 มกราคม 2554 เวลา:21:12:40 น.

น้ำขิง...อ่านจบแล้วอย่าลืมมาเมาท์กันนะจ๊ะ อิอิ
ไฮกุ..แล้วมือเจ็บมากหรือเปล่าเอ่ย ไปทำอะไรมาเนี่ย
ณ มนก็ไม่ค่อยได้ไปบลอกไหนเลยล่ะ เลยไม่รู้ว่าไฮกุเจ็บมือ
หายไวๆนะจ๊ะ ^^
ปล.ดีที่ไกด์กับลูกหาบเก่งจ้ะ เลยหลงไปได้ไม่ไกล

พยูนน้อย...ขอบคุณมากเลยค่ะที่ยังไม่ลืมกันแล้วก็แวะมาเยือนบลอคนี้ด้วย
ปล.เนปาลนี่พี่นะไปแล้วก็กลับมาแล้วจ้า เลยมาเล่าเรื่องให้อ่านนี่ล่ะจ้ะ

หนูนิล...ขอบคุณนะคะที่ตามอ่านงานของณ มน งานล่าสุดเป็นเรื่องสั้น "รักร้อนๆ และก้อนหิน" ในหนังสือรวมเรื่องสั้นของแจ่มใสเล่ม33ค่ะ
และถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดน่าจะได้เจอเรื่องสั้นของณ มนอีเรื่องใน ความรู้สึกดี ที่เรียกว่ารัก เล่ม34ค่ะ มาช่วยกันลุ้นนะคะ^^

โดย: ณ มน IP: 118.174.94.205 วันที่: 30 มกราคม 2554 เวลา:21:53:39 น.