+++ประสบการณ์ระทึกขวัญในสนามบิน LHR Part5(Final)+++

ก่อนที่ผมจะไปเตนท์ถัดไปผมได้พบกับคนไทยอีก 1 คน

เข้าใจว่าเธอไปทำงานเป็นแม่บ้านที่สเปน

ซึ่งการที่เธอมาอยู่ที่นี่ก็เพราะเธอเจอเหตุการณ์คล้ายๆ ผม

ใช่ครับเธอเปลี่ยนเครื่องไม่ทันตั้งแต่วันที่ 2 July เช่นกัน

และเธอก็ได้โรงแรมฟรีในคืนแรกเช่นกัน

แต่สิ่งที่เธอต่างจากผมก็คือ เธอไม่มีตั๋วรถบัสกับจากโรงแรมมาสนามบินฟรี

และที่มีเงินติดต่อเพียงแค่ 160 บาท

ผมไม่ได้พิมพ์ผิดนะครับแค่ 160 บาท ไม่ใช่ 160 ปอนด์

เพราะเธอส่งเงินของเธอทั้งหมดมาให้น้องเธอตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว

ตอนที่เธอขึ้นรถบัสเพื่อกลับจากโรงแรมมาที่สนามบิน เธอไม่มีเงิน 4 ปอนด์จ่ายค่ารถบัสด้วยซ้ำ

แต่โชคดีที่เธอได้รับความช่วยเหลือจากคนออสเตเรียที่ออกเงินค่ารถให้เธอฟรีๆ ไม่งั้นเธอคงกลับมาสนามบินไม่ได้

และผมว่าภาษาอังกฤษเธอก็ไม่แข็งแรงพอจะต่อรองขอให้ BA ช่วยเธอด้วย


เมื่อผมออกมานอกเตนท์แรกตอนประมาณ 9 โมงกว่าๆ

ผมก็พบกับความประหลาดใจเรื่องหนึ่งคือ

คนที่ดูแลความเรียบร้อยในขณะนี้ไม่ใช่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย


แต่เป็นตำรวจถือปืนกลมือขนาดเล็ก!!!!

และถือในสภาพพร้อมยิงทุกเมือด้วย!!!!


ตกลงสถานะของพวกผมเป็นพวกผู้หลบหนีข้ามเมืองจริงๆ แล้วใช่มั๊ยเนีย O_o


ใครที่กำลังสงสัยว่าทำไมผมไม่เอารูปตำรวจถือปืนกลมาให้ดู

ผมก็คงต้องขออนุญาตออกตัวบอกไว้ก่อนว่า

รูปทั้งหมดที่ผมถ่ายผมอาศัยความไวในการรีบถ่ายรีบเก็บโดยไม่ใช้แฟลช

เพราะเจ้าหน้าที่ของทางสนามบินจะเข้ามาว่าทันทีที่เห็นคนถือกล้องตั้งท่าจะถ่ายรูป

เพราะเค้าไม่อนุญาตให้ถ่ายรูปในบริเวณสนามบิน


ห้ามถ่ายมะเหงกอะดิ ตรูถ่ายเอาๆ ตั้งแต่ตอนตรูมาถึงรอบแรกแล้ว

ถ่ายให้ยาม ให้ Staff ให้ตำรวจเห็นยังเคยเลย ในสถานการณ์ที่ไม่ใช่แบบนี้น่ะ


งึ่มๆ ไอ้ Staff บ้า แง่งๆๆๆ

ที่เซ็งไม่ใช่เพราะอะไรนะ

อยากถ่ายรูปปืนกลกระบอกนั้นมากเลย เพราะเข้าใจว่าเป็นรุ่นใหม่มาก

แถม Design ก็โฉบเฉี่ยว เท่ห์สุดๆ \(^0^)/





กลับมาเข้าเรื่องต่อดีฝ่า

หลังจากผมออกมาจากเตนท์ผมก็เริ่มสงสัยว่าทำไมแถวมันชะงักมาพักใหญ่แล้ว

ซึ่งสาเหตุก็มาจากคนที่ยืนรอตรง Car Park เดินมาโวยเจ้าหน้าที่จัดคิวของสนามบิน

เรื่องที่เค้าทำตามที่เจ้าหน้าที่บอกทุกอย่าง ออกไปต่อแถวทนยืนอากาศหนาวๆ ตั้งแต่ตี 4

ทำไมพวกเค้าถึงได้เข้าเตนท์ถัดไปหลังพวกผมที่ยืนอุ่นสบายในเตนท์

ไอ้ฝั่งทางเตนท์ผมมันก็ไม่ยอม มันก็เถียงกลับอะดิ

เถียงกันไปเถียงกันมาอยู่พักใหญ่ทีเดียว

เลยไม่มีใครได้ไปซักคน


อยู่นักธุรกิจใหญ่ผิวหมึกชาวมะกันที่อยู่ข้างหลังผม ก็พูดขึ่นมาว่า

"ไม่มีแผนก็ไม่บอก ถ้ามาบอกเค้า เค้าทำให้ฟรีก็ได้"

แล้วเค้าก็เริ่มเล่าแผนรับมือปัญหานี้แนวทางของเค้าให้ Staff ฟัง

ซึ่งจากที่ผมฟังแผนของเค้าผมเชื่อว่าคน 25,000 คน จะสามารถได้ตั๋วกลับภายใน 3 ชมอย่างแน่นอน

และน่าจะจบปัญหาไปตั้งแต่เมื่อวานแล้วด้วย

ซึ่งเค้าก็บอก Staff ต่อว่า ตกลงวันนี้มีเครื่องบินกลับ Pheonix หรือว่างบ้่างรึเปล่า

ถ้าไม่มีก็ให้บอกมาเลย เค้าจะได้ออกจากแถวไปหาโรงแรมนอน

ไม่ใช่บอกว่าให้รอมาจองตั๋วตอนตี 5

หรือบอกว่า I don't know

เพราะเค้าไม่ต้องการจะอึในสนามบินอีกแล้ว!!!


หลังจากการทุ่มเถียงที่ทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เริ่มเปลี่ยนจากใช้เหตุผลมาเป็นอารมณ์

เจ้าหน้าที่ก็ตัดสินใจใช่ปืนกลยิงกราด เอ๊ยยไม่ใช่ ตัดสินใจแก้สถานการณ์ก่อนจะแย่กว่านี้

ด้วยการให้ 2 แถว สลับกันเข้าเตนท์ถัดไปแทน

โดยระหว่างนั้นคุณแม่บ้านชาวไทยที่ผมเจอแกก็รีบแซงท้ิงในผมไป 4 ช่วงคิวด้วยความปานลมกรด

ทิ้งให้ผมยืนอึ้งอยู่อีกนาน

ในอีกครึ่งชมต่อมาในที่สุดผมก็ได้เข้าเตนท์ที่ 2

หวังว่าคงจะไม่มีเตนท์ที่ 3 รออีกนะ


หลังจากสถานการณ์ความไม่สงบเมื่อครู่ครี่คลายไป เหล่าตำรวจก็เริ่มบางตาขึ้นแล้วเช่นกัน

เข้าใจว่าอาจเป็นเพราะเป็นเวลาปรกติที่ผู้โดยสารเริ่มเข้ามาในสนามบินแล้ว

เลยไม่จำเป็นต้องมีตำรวจรักษาการณ์

ตอนที่ผมเข้ามาในเตนท์นี้ขาผมเริ่มจะแข็งเป็นหินแล้ว

เพราะผมยืนต่อเนื่องมาเกือบ 6 ชม

ผมเหลือบไปเห็นคนยายชาวเยอรมันคนนึงกำลังทำท่าแปลกๆ ด้วยการยืนตรงแล้วงอเข่า 2 ข้างสลับกันไปมา

ผมก็เลยถามเค้าว่าผมทำบ้างได้รึเปล่าซึ่งมันก็ช่วยให้ดีขึ้นในระดับนึงนะ

ผมก็เลยยกนิ้วโป้งให้แกแล้วบอกว่า โอ้พระเจ้าจอร์จ มันยอดมาก (^0^)b

พอผมหันกลับไปทางเดิมผมเห็นคู่สามีภรรยาชาวเยอรมันที่อยู่ข้างหน้าก็เริ่มทำตามผม

และก็เริ่มมีคนในเตนท์นี้อีกไม่ต่ำกว่า 30 คนทำตาม


มันช่วงเรียกรอยยิ้่มเล็กๆ ของผมคืนมาหลังจากผมแทบไม่ได้ยิ้มเลยตั้งแต่กลับมาที่สนามบิน

(ไม่นับรวมยิ้มสตอเบอรี่เวลาคุยกับเจ้าหน้าที่นะ จุ๊ๆ อย่าไปบอกใครเค้านะผมอาย :$)

อีกครู่ใหญ่ต่อมาผมก็ได้ออกไปนอกเตนท์นี้

และก็ได้เจอกับเจ้าหน้าที่กำลังเถียงกันเอง เรื่องการให้บริการ

เพราะมีผู้โดยสารว่าทำไมถึงไปให้่บริการคนที่ไม่ได้เข้าคิว

พวกเราต่อแถวมาตั้งแต่ตี 4 อยู่ๆ มีคนเดินดุ่มมาจากนอกเตนท์มาให้่เจ้าหน้าที่จองตั๋วให้ เจ้าหน้าที่ก็ทำให้ก่อน

เจ้าหน้าที่ก็ตอบว่าเค้าไม่รู้

เค้าได้รับคำสั่งให้มา Re-Ticket เท่านั้น ไม่ได้รับแจ้งให้ต้องดูแลคนตามคิว



เดี๋ยวปั๊ดเหนี่ยวเลย เรื่องแค่นี้คิดเองไม่ได้เหรอฟะ แง่งๆๆๆๆๆๆๆ


ในที่สุดผมก็ได้่คุยกับเจ้าหน้าที่ Re-Ticket

ซึ่งผมใช้ความสามารถพิเศษส่วนตัวขอตั๋วบินกลับในวันเย็นวันที่ 4 ได้

แถมได้บินเป็น Business Class ซะด้วย

เย้ๆๆๆ ID4 จงเจริญ

นาฬิกาผมบอกเวลาว่าขณะนี้เป็นเวลาเที่ยงตรงพอดี

ผมชักเริ่มเข้าใจแล้วสิ ว่าเวลาที่อาจารย์ประถมยืนสอนหนังสือทั้งวันมันเหนื่อยยังไง



หลังจากผมได้ตั๋วผมก็รีบวิ่งกลับเข้าไปใน Terminal เพื่อเอา Code ของผมไปออก Boarding Pass ด้วยตู้ออกตั๋วอัตโนมัติ

โดยไม่ลืมที่จะโทรไปแจ้งให้คุณแฟนทราบ และฝากคุณแฟนให้ช่วยโทรบอกที่บ้านให้ด้วย

จากนั้นผมก็ไปหากาแฟกับพานินี่กินที่ร้านสตาร์บัคเพืิ้่อฉลองชัยชนะครั้งยิ่งใหญ่

นั่งแช่อยู่เกือบถึง 2 ทุ่มก่อนจะนึกเรื่องสำคัญที่แสนยิ่งใหญ่เรื่องหนึ่งขึ้นมาได้




ตรูบิน Business Class นี่หว่าทำไมตรูไม่ไปนั่งในเลาจ์ฟะ O_o


ว่าแล้วก็เข้าไปยลซะหน่อยซิ เด็กบ้านนอกจนๆ อย่างเร็วจะมีโอกาสครั้งเดียวในชีวิตก็ครั้งนี้แหละ

ต้องเอ้าให้คุ่้ม (ฮา)

ด้วยความบ้านนอกของผม ผมเดินไปถามพนักงานต้อนรับด้วยว่าผมต้องจ่ายตังค่ากินมั๊ยครับ

พนักงานสาวสวยก็ยิ้มให้ผมปนขำ พร้อมบอกว่ากินและดื่มได้เท่าที่คุณต้องการเลยค่ะ

ถ้าคุณอยากกินข้าวเชิญชั้นบน แต่ถ้าอยากดื่มอย่างเดียวเชิญชั้นล่างค่ะ


ด้วยความงกของผม ผมก็เลือกเดินไปชั้นบนก่อนเลย (ฮา)


หลังจากกินจนอิ่มแปล้ผมก็เหลือบไปเห็นห้องอาบน้ำ ชักอยากอาบน้ำซะแล้วสิ

เพราะขนาดตัวเองยังเหม็นกลิ่นตัวเองเลย


ระหว่างกำลัง 2 จิต 2 ใจก็เหลือบไปดูนาฬิกา

จิํบอ๋ายแล้วจะ 3 ทุ่มครึ่งแล้วนี่หว่า เครื่องออก 4 ทุ่ม นี่ Gate จะปิดแล้วใช่มั๊ยเนี่ย

ผมเลยรีบลากกระเป๋าวิ่งไปที่ Gate 8 แล้วเริ่มโล่งใจเพราะคิวยังอีกยาว

จากนั้นผมก็เกิดไอเดียอยากทดลองอะไรแปลกๆ เลยเดินไปหาพนักงานที่ไม่ได้ให้บริการอยู่

พร้อมทั้งยื่น Boarding Pass ให้เค้าดู

"ใช้ Fast track ได้รึเปล่าครับ"

พนักงานก็ยิ่มให้แล้วตอบว่าแน่นอนค่ะ

จากนั้นก็จัดการให้ผมลากกระเป๋าเดินฉุยฉายเข้าไปได้เลย

Business Class จงเจริญ \(^0^)/



หลังจากขึ้นเครื่องก็ไม่มีเหตุการณ์อะไรพิเศษมากครับ

ผมดิ่มแชมเปญฉลองชัยให้ตัวเองไป 3 แก้ว

แล้วก็เผลอหลับไป 9 ชั่วโมง โดยไม่ได้ปรับเก้าอี้เป็นเตียงนอนยาว

พอตื่นขึ้นมาก็ช่วงอาหารเช้าก่อนเครื่องจะลงจอดพอดี

พอมาถึงสุวรรณภูมิปุ๊บผมก็รีบวิ่งไปหาพนักงาน AOT ทันที

พร้อมเอา Baggage ID ของผมให้พนักงานดู แล้วถามว่า

"กระเป๋าผมหายใช่มั๊ยครับ"

พนักงานคนไทยก็หันมาผมอย่างงงๆ แล้วเช็คให้ผม พร้อมทั้งบอกว่า

"ใช่ค่ะกระเป๋าของคุณไม่ได้เดินทางมาด้วย"

ผมก็เลยขอแบบฟอร์มแล้วกรอกอย่างชำนาญ

เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมเจอสถานการณ์นี้ (ฮา)

เมื่อผมกรอกเอกสารเสร็จผมก็เดินออกจากประตูไปก่อนที่กระเป๋าไปแรกจะลงมาในสายพาน

เมื่อเห้นว่าคุณแม่กับน้องชายเป้นผู้มารอรับผมก็ดีใจมากๆ

เพราะแวบหนึ่งผมเคยแอบ เสียกำลังใจ เพราะไม่มั่นใจว่าจะได้่กลับมาหาพวกเค้าอีกรึเปล่า


เป็นเที่ยวบินที่ทรานสิทนานที่สุดในชีวิตผมเลยครับ เพราะรวมแล้ว 48 ชม พอดี

ส่วนกระเป๋าผมก็เพิ่งจะมาถึงตอนตี 1 ที่ผ่านมา

เพราะจริงๆ แล้วที่ตั้งกระทู้นี้ก็เพราะได้รับแจ้งว่าเจอกระเป๋าแล้ว

บังอาจโทรศํพท์มาปลุกเรา จนทำให้เรานอนไม่หลับ ต้องลองดูหน่อยซิว่าเราจะพิมพ์จบก่อนหรือกระเป๋าจะมาก่อน

ปรากฏว่ากระเป๋ามาก่อนตั้งหลายชั่วโมงแฮะ (ฮา)


เช่นเคยครับ เหตุการณ์นี้ผมไม่โทษ BA เพราะ BA ก็ยังคงเป็นสายการบินที่ดีที่สุดสายการบินหนึ่งในชีวิตผม

แถมยังเป็นสายการบินแรกที่ผมได้บิน Business Class ซะด้วย (ฮา)

แถมยังให้ห้องนอนคืนละ 100 ปอนด์ในลอนดอนฟรีอีกต่างหาก

คนที่ผมจะโทษก็ยังคงเป้นผู้ก่อการร้ายเช่นเคย ที่ทำให้ทริปนี้ของผมมีปัญหาตลอด

น่าจับเอาปืนกลสุดเท่ห์มายิงทิ้งจริงๆ แง่งๆ (ฮา)

แต่ถ้ามีใครถามว่าให้ผมไปลอนดอนอีกเอามั๊ย

ผมตอบได้ทันทีเลยครับว่าไป เพราะยังดู Musical ไม่ครบ (ฮา)

แต่ถ้าเป็นไปได้ผมขอลงสนามบินอื่นนะ ไม่เอา LHR แล้ว


ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะครับเดี๋ยวผมคงต้องขอไปนอนก่อนง่วงเหลือเกิน

ถ้ามีข้อซํกถามอะไร เขียนเอาไว้นะครับเดี๋ยวพอผมตื่นผมจะกลับมาตอบครับ

ขอบคุณมากครับ



เกือบลืม

คำแนะนำถ้าหากคุณเจอสถานะการณ์ตกเครื่องบินที่อังกฤษ

1. เมื่อเจอปัญหาให้ตั้งสติก่อนเลย เพราะถ้าคุณตั้งสติไม่ได้อะไรที่แย่ๆ ก็จะตามมาอีกเยอะ

2. ไปหาเจ้่าหน้าที่คนที่ใส้เสื้อสีคลุมสีสะท้อนแสงก่อนเลย ถามเค้าว่าเราทำยังไงได้บ้างในสถานการณ์แบบนี้

3. พูดกับพนักงานทุกคนด้วยความสุภาพ เพราะเค้าเองก็ต้องทำงานเหนื่อยมากขึ้นจากสถานการณ์ที่คุณเจอ

4. ห้ามโวยวาย ด่าทอ พูดคำหยาบ เพราะมันไม่เคยช่วยให้สถานการณ์ดีขึ้น มีแต่จะทำให้่ทุกอย่างแย่ลงก็เดิม

5. ทุกครั้งที่ขอให้ใครช่วยอะไรโปรดใช้ประโยคข้อร้องแบบสุภาพ ถ้านึกประโยคไม่ออก ให้พูดอะไรก็ได้แล้วลงท้ายด้วยคำว่า "Please" เพราะมันเป็น Magic Word

ุ
***************************************************************
พึงระลึกไว้อยู่เสมอว่าสถานการณ์เหล่านี้อาจจะเป็นเรื่องด่วนสำหรับคุณแต่กับเค้าอาจจะเป็นเรื่องที่เจออยู่ประจำ

ซึ่งการที่เค้าจะตัดสินใจช่วยหรือไม่ช่วยคุณ ก็ขึ้นอยู่กับมารยาทของตัวคุณเอง

****************************************************************


โดยส่วนตัวผมทุกครั้งที่ผมเข้าไปหาพนักงานในทุก Counter ผมจะเข้าไปด้วยรอยยิ้ม ตามประสาคนยิ้่มง่าย แล้วบอกเค้าว่า



"วันนี้เหนื่อยหน่อยนะครับ ไม่ต้องห่วงครับผมไม่โทษคุณหรอก

ผมโทษผู้ก่อการร้าย เพราะความปลอดภัยของคนหมู่มากต้องมาก่อนอยู่แล้ว"



ประโยคนี้จะช่วยเรียกรอยยิ้มของพนักงานทุก Counter กลับคืนมา แล้วคุณจะคุยกับเค้าง่ายขึ้น


ถ้าเค้าเต็มใจช่วยคุณอะไรๆ มันก็อาจจะไม่แย่อย่างที่คิด

สุดท้ายนี้ผมขอภาวนาให้ไม่มีใครเจอสถานการณ์อย่างเดียวกับผมอีก

แต่ถ้าคุณจำเป้นต้องไปต่อเครื่องที่ LHR พึงระลึกไว้เสมอว่า ควรเผื่อเวลาไว้ซํก 5-6 ชม ในการต่อเครื่อง

โดยเฉพาะในช่วงที่เป้นฤดูท่องเที่ยวอย่างช่วงนี้

เพราะไม่งั้นคุณอาจจะได้ตกเครื่องนานกว่าผมก็เป็นได้

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านอีกครั้งครับ


น้ำค้างในยามเช้า ณ กรุงเทพ ประเทศไทย 07/07/07

Create Date : 18 กุมภาพันธ์ 2551		22 comments
Last Update : 24 กุมภาพันธ์ 2551 18:19:58 น.
Counter : 3719 Pageviews.
Share Tweet