ก่อนอุษาสาง

ก่อนอุษาสาง เป็นนิยายจากปลายปากกา(พิมพ์ดีด?)ของคุณตาพนมเทียน

เอ็นทรี่นี้ มีสปอยเนื้อหาของหนังสือนะคะ

(ใส่ปกไม่ได้ แถบเครื่องมือมันหาย)

พอดีเห็นคำโฆษณาอยู่ในด้านหลังของเพชรพระอุมาที่ตอนนี้กำลังติดหนึบ (และยังอ่านไม่จบภาคสอง) ก็เลยลองไปหาอ่านดู จริงๆ ที่ติดใจในคำโปรยเรื่องย่อ เพราะเขาบรรยายลักษณะของ 'รังสิมันต์เทวราช' ไว้แบบเท่ เพอเฟ็ค มากมาย 55555

โชคดีที่ห้องสมุดมหาลัยมีให้ยืม แต่ดันเป็นเวอร์ชั่นปี 2511 ของสำนักพิมพ์บรรลือสาส์น เห็นตัวเล่มครั้งแรกก็แอบหมดอารมณ์อ่านไปนิดหน่อย แต่พอเปิดอ่านปุ๊ป โอ้ หยุดไม่ได้ ทั้งที่เนื้อเรื่องก็ไม่ได้หวือหวาโลดโผนอะไรเท่าไร

ตอนที่เริ่มอ่าน อย่างที่บอกว่า ไม่รู้เรื่องย่ออะไร นอกจากคำบรรยายรูปร่างหน้าตา นิสัย ของเจ้าชายรังสิมันต์เท่านั้น

พอเริ่มอ่านไป...เออ..ไม่เคยอ่านอะไรแนวนี้มาก่อนเลยแหะ ตลอดชีวิตอ่านแต่นิยายฟุ้งเฟ้อไร้สาระ แต่เรื่องนี้เป็นแนวเรียลลิสติค ตีแผ่ด้านมืดของสังคม ของมนุษย์ พออ่านจบแล้ว รู้สึกปลงกับชีวิตไปพักนึงเลย เหมือนอ่านหนังสือธรรมะมา

คนเล่าเรื่องคือตัวพระเอก บรรยายจากมุมมองของบุคคลที่หนึ่ง โดยนายพระเอกคนนี้ เป็นนักเขียนไส้แห้ง ที่วันนึง บังเอิ๊ญบังเอิญได้รู้จักกับรังสิมันต์เทวราช ได้คบหาสนิทชิดเชื้อ และก็ผู้ชายคนที่เข้ามาในชีวิตคนนี้เอง ที่ทำให้เกิดเรื่องทั้งหมดในหนังสือ

เจ้าชายรังสิมันต์ จริงๆ แล้วเป็นเทพตกสวรรค์ เลยกลายเป็นพญามารอยู่ในโลกมนุษย์ สาเหตุที่ตกสวรรค์ก็เพราะ พูดจาดูถูกมนุษย์ เกลียดมนุษย์ ก็เลยโดนเทพที่สูงกว่า ถีบลงมาอยู่กับมนุษย์ และวิธีที่จะได้กลับขึ้นสวรรค์ ก็คือต้องให้มนุษย์ช่วย ต้องหามนุษย์ที่จิตใจดี ไม่ลุ่มหลงมัวเมาในกิเลศที่รังสิมันต์หยิบยื่นให้ ซึ่ง...เจ้าชายก็หามนุษย์อย่างที่ว่านี้ไม่ได้ซะที ก็เลยยิ่งชิงชังมนุษย์มากขึ้นเรื่อยๆ โดยเฉพาะมนุษย์ผู้หญิง เพราะชอบทำตัวให้ตัวเองดูต่ำ ไม่สมคุณค่าของเพศ

มีฉากที่ชอบหลายฉาก จริงๆ ก็ทุกคำพูดที่รังสิมันต์พูดจา 'แดกดัน' หนุ่มพระเอกเลย เพราะมันแทงใจดำมนุษย์ทั้งนั้น แล้วเจ้าชายก็ทำหน้าที่ในฐานะ 'พญามาร' ได้อย่างดีเลิศมากๆ ฉุดมนุษย์ลงต่ำสู่วังวนของกิเลศไม่รู้จบ แล้วมนุษย์ทั้งหลายก็ยินดีที่จะดิ่งลงเหวกันทั้งนั้น

พระเอกเป็นคนที่โดนกิเลศบังตาตลอดทั้งเรื่อง แต่ก็ไม่น่าแปลกใจเท่าไร มันยิ่งทำให้ดูสมจริง เหมือนมนุษย์มากขึ้น เพราะเจ้าชายปรนเปรอทั้งเงินทอง ชื่อเสียง ผู้หญิง แล้วจะมีอะไรที่ทำให้พระเอกได้สติบ้าง?

ฉากที่ชอบอีกก็ ตอนที่พระเอกพยายามใช้เงินตัวเองดันนิยายตัวเองออกเป็นเล่ม ใช้เงินซื้อตัวนักวิจารณ์ให้เขียนวิจารณ์สรรเสริญ ทำทุกอย่างด้วยเงิน แต่สุดท้าย หนังสือก็ขายไม่ได้ ขายไม่ดี

ฉากที่พระเอกเขียนวิจารณ์ด่านักเขียนหญิงที่ขายดีกว่า ทั้งที่เขาไม่เคยมาสร้างความเดือดร้อนอะไรให้เลย แต่ก็ทำลงไปด้วยความริษยา ซึ่งต่อมาก็เสียใจภายหลัง

ฉากที่ชอบมากๆๆ คือตอนที่รังสิมันต์ตอกหน้าภรรยาของพระเอกที่พยายามจะมาชวนเจ้าชายไปเล่นชู้

รังสิมันต์ด่าแบบผู้หญิงเสียชาติเกิดไปเลย นางผู้หญิงมั่นใจในรูปร่างหน้าตาตัวเองมาก อ่อยสุดชีวิต รังสิมันต์บอกว่า "ความสวยงามที่กายภายนอก ฉันมองไม่เห็นหรอก ฉันเห็นแต่ดวงวิญญาณอันโสมมของเธอ"

สุดท้ายนางผู้หญิงนี่ก็เลยฆ่าตัวตาย เพราะไฟรักสุมอก หลงใหลในรูปกายภายนอกของเจ้าชายมาก แต่ครอบครองไม่ได้ ก็เลยหนีไปจากโลกนี้ แต่หารู้ไม่ว่า...หนีไม่พ้นหรอก

ท้ายที่สุดของเรื่อง รังสิมันต์เปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของตัวเอง แล้วพระเอกก็คิดได้ (โดนบังคับให้คิดได้) เมื่ออยู่ในสถานการณ์ที่ต้องเลือกระหว่าง วิญญาณตัวเอง กับ ความหรูหราฟุ้งเฟ้อ (ก็แน่นอนแหละ เป็นใครก็ต้องเลือกถูก) ผลจากการ 'ไม่เลือกรังสิมันต์' ทำให้พระเอกกลายเป็นมนุษย์คนแรก ที่ปฏิเสธรังสิมันต์ หลังจากได้ลงมาเกลือกกลั้วกับกิเลศแล้ว (จริงๆ มีผู้หญิงอีกคนที่ปฏิเสธรังสิมันต์ แต่นางคนนั้นบริสุทธิ์ผุดผ่องมากๆ จนรังสิมันต์ก็แตะต้องไม่ได้) แล้วรังสิมันต์ก็ได้หนึ่งแต้ม(?)จากสวรรค์ ได้ขยับเข้าใกล้ความจริงอีกนิด

จากนั้น รังสิมันต์ก็หายออกจากชีวิตพระเอก พระเอกกลับเป็นคนจนๆ ไส้แห้งตามเดิม แต่ครั้งนี้ เจ้าตัวยินดีกับชีวิตสมถะของตัวเองมาก เราที่เป็นคนอ่าน ก็คิดเหมือนกันว่า ถ้าเงินมันทำให้ชีวิตเป็นแบบของพระเอก เราก็ยินดีที่จะเป็นคนจนเลย รวยแต่หาความสุขในชีวิตไม่ได้สักอย่าง ผู้คนที่เข้าหาก็ไม่มีใครจริงใจสักคน แม้แต่ภรรยาที่ทุ่มเท ตามใจทุกอย่าง ก็ไม่เคยรักเขาเลยสักนิด

ฉากจบ ระหว่างเดินเตร่อยู่แถวบ้านตัวเอง พระเอกก็ได้เจอเจ้าชายอีกรอบ (ตอนแรกเราก็นึกว่ากลับสวรรค์ไปแล้ว แต่สงสัยความดียังไม่พอ) เจ้าชายยิ้มให้ พระเอกตัดสินเดินผ่านเหมือนมองไม่เห็น ซึ่งเจ้าชายก็เปิดทางให้แต่โดยดี

คือ ไอเราก็ดีใจนะที่พระเอกกลับตัวกลับใจได้แบบนี้ แล้วก็รู้ว่ารังสิมันต์เป็นคนไม่ดี แต่พออ่านมาถึงฉากที่ทั้งสองคนต้องจากกันจริงๆ ก็รู้สึกโหวงแทนพระเอก เพราะทั้งสองคนสนิทกันมาก ทำทุกอย่างร่วมกันตั้งแต่รู้จักกันครั้งแรก กิน เล่น อยู่ด้วยกันตลอดเวลา ยกเว้นเวลานอน รังสิมันต์ก็นับได้ว่าเป็นเพื่อนสนิทคนนึงเลย (แล้วพระเอกก็มีเพื่อนคนเดียวซะด้วยสิ) ถ้าจะพูดในแง่มนุษย์ ก็คงเป็นเพื่อนเลว ที่ัชักนำไปทำแต่เรื่องไม่ดี แต่อย่างน้อยก็ยังช่วยคลายเหงา และให้ความสนุกสำราญกับพระเอกได้ ทั้งเรื่องนี่เศร้าแค่จุดนี้จริงๆ เสียดายที่ต้องลาขาดกันตลอดกาล

ตอนอ่านเรื่องนี้ เพิ่งเห็นว่า คุณตาพนมเทียนรีไซเคิลชื่อไปหลายชื่อเลย เรื่องนี้น่าจะเขียนก่อนเพชรพระอุมา (เดา) ในเรื่องนี้มีทั้งชื่อ มันตรัย จักรา ซึ่งไปโผล่ในเพชรพระอุมาต่อ 5555 และก็อีกจุดนึงคือ คุณตาพนมเทียนมักจะใส่ตัวละครผู้ชายหล่อ เท่ สง่างาม เอาไว้ในนิยาย (ดึงดูดเราดีนักแล) แล้วสรรพคุณทั้งหลายมักจะรวมในตัวละครเดียวด้วย ไม่แบ่งไปเผื่อตัวละครอื่นเท่าไร 555 อย่างเพชรพระอุมาก็มีแงซาย เรื่องนี้ก็มีรังสิมันต์ (แหมเป็นเจ้าชายทั้งคู่ด้วยสิ) แล้วในเล็บครุฑก็มีอีกคน (จำชื่อไม่ได้)

ต่อไปว่าจะหายืมเล็บครุฑมาอ่าน ตอนนี้ติดใจฝีมือคุณตาพนมเทียนมากๆ ฮิฮิ

Create Date : 18 ธันวาคม 2555 Last Update : 18 ธันวาคม 2555 2:00:31 น. Counter : 4000 Pageviews.		0 comments
Share Tweet