ใจทีปกติ คือ ใจทีเป็นธรรมชาติแท้ ๆ ไม่มีการปรุงแต่งใด ๆ อยู่

ถ้าจะบอกว่า ใจแท้ๆ ทีเป็นธรรมชาติ คือ สภาวะใจของพระอรหันต์นั้นเอง

.

เมื่อนักภาวนาได้ลงมือปฏิบัติมรรค8 ไม่ว่าด้วยวิธีใด สำนักใด

ซึ่งถ้าปฏิบัติได้ *** ตรงทางมรรค 8 ****

ก็จะมีการพัฒนาของ สติ สมาธิ ได้เพิ่มขึ้นอย่างแน่นอน

ซึ่งเป็นการพัฒนาตัวเองจากการฝีกฝนปฏิบัติ

.

เมื่อกำลังของ สติ สมาธิ เพิ่มขึ้นมาในระดับหนี่งในการฝีกฝน

การเพิ่มขึ้นอีกของสติจะไม่เกิดขึ้นอึก ถ้ายังปฏิบัติอยู่แต่ในสำนัก

นักภาวนาต้องออกไปผจญภัย พบกับทุกข์ ดังเช่นในสมัยพุทธกาล

ทีพระจะออกปลีกวิเวก ไปธุดงค์ตามป่าเขา

สำหรับนักภาวนาในยุคปัจจบัน ก็ให้หาวิธีทางเอาเองว่า 

จะพบกับทุกขได้อย่างไร

.

จิตทีฝีกมาบ้าง มีสติ สมาธิ พอสมควรแต่เล็กน้อย

ยิ่งมีการพบทุกข์มาก และ ถ้าสามารถชนะทุกข์ได้บ่อย 

การเพิ่มขึ้นของสติยิ่งไปได้ดีมาก

การชนะก็คือ จิตปรุงแต่งจะพบเป็นไตรลักษณ์

แต่ถ้าไม่พบเป็นไตรลักษณ์ ก็คือ ยังไม่ชนะ

หรือถ้าจิตเฉยๆ ไม่ปรุงแต่ง เมื่อมีการกระทบ

การเพิ่มขึ้นของสติ ก็จะไม่มีเช่นกัน

.

จิตทีมีกำลังสติ สมาธิ เพิ่มมากขึ้น จะมีความสามารถเพิ่มขึ้น

ในระดับทีเรียกว่า มหาสติ กล่าวคือ ไม่ว่า จะทำงานในกิจวัตรประจำวัน

ต่างๆ ในชีวิต 

สติ จะสามารถรับรู้ ลมหายใจ ได้เอง พร้อมกับการทำงานทำการไปด้วยเสมอ

ถ้าท่านนักภาวนา เกิด มหาสติ ได้แล้ว ก็พร้อมทีจะรับรู้อาการทีเป็นปกติของใจได้แล้ว.

.

สติ ในระดับ มหาสติ มีพลังมากพอทีจะควบคุมจิตไม่ให้ปรุงแต่งฟุ่งซ่านทีเป็นไปเองโดยอัตโนมัติ

ซึ่ง จิตทีไม่ปรุงแต่งฟุ่งซ่าน โดยไม่มีการกระทำนี่แหละ คือ ใจทีเป็นธรรมชาติ

.

ผมจะยกต้วอย่าง การหาใจทีเป็นธรรมชาติ

.

1..การขยับตัวเอง ซี่งเป็นไปเองตามธรรมชาติ เมื่อนั่งอยู่แล้วเกิดเมื่อยล้าขึ้น

2..การกำลังหย่นก้นลงนั่งทีเก้าอี้

3..การกำลังยกก้นลุกขึ้นจากเก้าอี้

4...การเอนร่างกายลงนอน  ดังเช่น พระอานนท์พบธรรมะ

5.. การก้่มลงล้างหน้าทีก๊อกน้ำทีอ่างล้างหน้า

.

ซึ่งตัวอย่างข้างต้น จะต้องเป็นเองตามธรรมชาติ   แต่ถ้าตั้งใจทำขึ้นมา

ใจปกติจะไม่เกิดขึ้นเพราะเจือด้วยการจงใจทีไม่เป็นธรรมชาติ

.

ในนักภาวนาทียังไม่ได้ มหาสติ  

สติ จะยังไม่ว่องไวพอทีจะจับอาการของใจได้

ดังนั้น ท่านต้องฝีกฝนให้เกิด มหาสติ เสียก่อน

แล้วรอเวลาให้เกิดสภาวะธรรมชาติขึ้น แล้วให้ สติทีว่องไว ไปจับอาการของใจได้เอง 

การเกิดขึ้นของสภาวะธรรมชาตินี้ จะเกิดขึ้นเร็วมาก และ เพียงชั่วแว๊บเดียวเท่านั้นสั้น ๆ 

.

คำถามต่อไป ก็คือ ทำไมต้องพบอาการปกติของใจ

.

เมื่อพบอาการปกติของใจ รู้จักได้แล้ว นักภาวนาจะพบกับธรรมทีแท้จริง

ทีไร้การปรุงแต่ง ซี่งสภาวะแบบนี้ นักภาวนาจะพบว่า อาการความรู้สีกความเป็นตัวตนนั้น

มันได้หายไปด้วย ก็จะเป็นการได้ปัญญาแท้ของคนเราว่า ทีแท้ คนเรานั้นไม่มีตัวตน

นั่นเอง

.

เมื่อได้พบกับอาการใจปกตินี้ได้แล้ว ต่อไป จะสามารถพบอาการใจปกตินี้ได้บ่อยขึ้น

แต่ไม่ใช่พบได้ยาวนาน หรือ พบได้ทุกครั้งทีทำในสิ่งทีเขียนไว้ในข้อ 1 ถึง 5 ข้างบน

การพบได้จะเกิดในขณะทำอะไรอยู่ก็ได้ เช่น กวาดบ้าน รดน้ำต้นไม้ อาบน้ำ หรือ อื่นๆ 

เช่นกัน การพบได้ จะเกิดแว๊บเดียวสั้น ๆ แล้วก็หายไปทันที

.

ประโยชน์อีกอย่างทีพบใจทีเป็นธรรมชาติได้ ก็คือ กำลังของสติ จะเพิ่มขึ้นอีก

เมื่อ สติ เพิ่มขึ้นมากอย่างนี้ การควบคุมจิตปรุงแต่ง ยิ่งเป็นไปเองโดยอัตโนมัติได้มากขึ้น

เมื่อ สติ มีมากขึ้น ทุกข์ใด ๆ ก็ไม่อาจเข้ามากล่้ำกลายในจิตใจได้เลย