BlogGang.com : : อุคจ๋านาจาไทยแลนด์ : ตอนที่ 19

ตอนที่ 19

รุ่งขึ้นวันนัดที่ร้านอาหาร เขามาถึงก่อนเวลาเล็กน้อย ไม่นานจัยอึนซึ่งแต่งตัวราวกับจะมาสอยผู้ชาย เดินย่างกายพร้อมสายตาจิกมาแต่ไกล

“ฮยอน จุง เธอยังจำร้านอาหารนี้ได้เหรอ 555 ชั้นยังจำร้านนี้ได้น่ะ ร้านนี้เป็นร้านที่ตอนเรารักกันใหม่ๆ เราต้องเก็บเงินตั้งนาน กว่าจะมานั่งร้านหรูๆอย่างนี้ได้”จัยอึนเริ่มบทสนทนาก่อน

“ใช่ เมื่อก่อนกว่าผมจะได้เจอคุณมันแสนลำบาก”

“เธอเห็นคุณค่าของชั้นแร้วใช่มั๊ย”น้ำใสสีอำพันถูกรินไหลโดยฝีมือของเธอ

“จัยอึนคือว่า...”เขาเรียกเธอด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน ในขณะที่จัยอึนได้ยังคงอิ่มเอมกับภาพความหลังที่แสนหวาน

“จำได้หรือเปล่า เวลาที่เลิกเรียนเธอมักจะมาส่งชั้น”จัยอึนเริ่มรำลึกความหลัง

“จำได้”ฮยอนจุงตอบด้วยความเหม่อลอย

“ตอน นั้น เราสองคนมักจะไปเดินเล่น นั่งมองดาวบนท้องฟ้าด้วยกัน ชั้นอ้อนวอนให้เธอหยิบท้องฟ้าให้แทบตาย เธอก็ไม่ยอม หวังว่าเธอคงยังไม่เคยคว้าดาวดวงนั้นให้ใครเลย ใช่ไม้”

“เอ่อ คือว่า..”เขากระอักกระอ่วนใจ

“ช้น รู้จักเธอดี เธอน่ะ ไม่ชอบอะไรที่เลี่ยน ขออะไรที่เป็นไปไม่ได้ ถ้ารักใครแล้วก็มักไม่ค่อยแสดงออกมาตรงๆ มักจะบอกอย่างอ้อมๆน่ะ เธอรู้หรือเปล่า ผู้ชายแบบนี้มีเสน่ห์ชมัด”เธอพูดกับส่งตาหวานเป็นประกาย

“เอ่อ...”เขารอขัดจังหวะ

จัย อึนค่อยๆเลื่อนมือมากุมมือของคนตรงข้ามพร้อมกับพูดต่อไป“ชั้นรู้น่ะ ที่เธอต้องแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้น ก็เพราะความผิดพลาดบางอย่างมันเกิดขึ้น แต่เธอไม่ต้องกังวลน่ะ ชั้นเข้าใจว่าเธอคิดอะไรกับเธอ”

“คุณเข้าใจผมจริงๆเหรอ”

“ใช่สิ ในโลกนึ้ นอกจากจัยอึนแล้วจะมีผู้หญิงคนไหนในสามโลกที่จะเข้าใจเธอได้มากกว่าชั้น ฮึ”

ผิด ถนัด แค่โลกเดียวคุณยังไม่เคยเข้าใจเลยด้วยซ้ำ เพราะหากเข้าใจแล้ว คุณคงไม่พยายามทำให้ครอบครัวผมต้องลำบากใจหรอก เขาได้แต่นิ่งพูดไม่ออกบอกไม่ถูก ปล่อยให้จัยอึนแพล่มไปเรื่อยๆ

“และ เธอเองก็เป็นคนเดียวที่เข้าใจชั้น ชั้นรู้สึกดีใจมากๆเลยน่ะ เธอรู้ไหมว่าเธอเคยบอกว่าชั้นเป็นรักแรกของเธอ แล้วมาถึงตอนนี้ ชั้นก็อยากจะบอกว่า เธอก็เป็นรักแรกของชั้นเหมือนกัน และชั้นก็คิดว่า ชั้นคงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอ”จัยอึนยังคงเพ้อพร่ำ

“ฮยอนจุง ชั้นยังคอยเธออยู่เสมอ ชั้น....”

เขาพูดขัดขึ้นมาทันที”ผมอยากให้คุณลืมเรื่องระหว่างเราทุกอย่าง เพราะว่า”

“ทำไมเธอถึงพูดอย่างนั้นล่ะ ทำไม”จัยอึนถามแทรกทันที

“ผม อยากให้คุณลืมทุกเรื่อง ทั้งเรื่องคุณ เรื่องผม ลืมเรื่องทุกอย่างซ่ะ เราควรจะอยู่ในโลกแห่งความเป็นจริง เราไม่ควรสนใจอดีต เพราะตอนนี้เราอยู่กับปัจจุบัน “

“ฮยอนจุง...เราเคยรักกันไม่ใช่หรือ”จัยอึนเรียกเขาด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

“ใช่ ผมเคยรักคุณ คุณเป็นรักแรกของผม คุณเป็นคนที่ผมหลงรัก แต่กว่าจะลืมคุณได้ ผมต้องใช้เวลามากมาย”

“แล้วทำไมต้องลืมชั้นด้วยล่ะ”เธอถามพร้อมกับมองหน้าเขา

“ก็เพราะ..ผมไม่อยากให้ภรรยาผมต้องเจ็บปวด ตอนนี้ผมมีภรรยา มีลูกที่น่ารัก มีครอบครัวที่แสนอบอุ่น”

“พอแล้ว เลิกพูดได้แล้วชั้นไม่อยากฟัง”จัยอึนสวมบทนางเอกทันที “ชั้นเข้าใจดี เราหยุด
พูดเรื่องนี้กันดีกว่าน่ะ”จัยอึนพยายามเปลี่ยนเรื่อง”

แต่ ฮยอนจุงกลับยังพูดต่อไป “ผมอยากจะขอร้องให้คุณเลิกกวนใจเธอ ผมหวังว่าคุณคงจะไม่โทรไปหาเธออีก ผมไม่อยากให้เธอไม่สบายใจ เพราะถึงแม้คุณจะออกตัวว่า คุณบริสุทธ์ใจ ไม่ได้คิดอะไรกับผม แต่ว่า สำหรับคนท้อง ผมว่า....”

จัยอึนรู้สึกเสียหน้า ในขณะที่ฮยอนจุงยังพูดต่อไป “ช่วงนี้ภรรรยาผมเขากำลังท้อง หากมีใครมาพูดเรื่องไม่ดีเข้าหู หรือหาเรื่องที่ทำให้เธอไม่สบายใจ เธอจะรู้สึกแย่ และผมก็ไม่อยากให้เธอรู้สึกแย่กับเรื่องที่เธอได้ยินมาจากคนอื่นที่ไม่ใชผม ผมรักเธอมาก ผมไม่อยากให้เธอไม่สบายใจ เพราะว่าผมเคยเข้าใจผิดคิดว่าเธอหึงผมเหมือนคนไร้สติ แล้วผมก็เพิ่งมารู้ว่า เธอกำลังตั้งครรภ์ และความไม่ไว้วางใจมันอาจเกิดจากสิ่งนี้ด้วย ดังนั้น ผมอยากจะขอร้องคุณอย่าโทรไปหาเธออีกเลยน่ะฮะ นึกซ่ะว่า เป็นคำขอร้องจากเพื้อนเก่า จากมิตรภาพเก่าๆที่เราเคยมีให้แก่กัน ส่วนเรื่องอื่นๆ เดี๋ยวผมจะจัดการเอง สำหรับเรื่องของเราเมื่อก่อน ได้โปรดเก็บไว้ให้เป็นความทรงจำของเรา ผมไม่อยากให้มันถูกทำลายด้วยความเข้าใจผิดและไม่ถูกต้องผิดศีลธรรม”ฮยอนจุ งพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืน

“ผมไปก่อนน่ะ ตอนนี้ภรรยาผมเริ่มท้องใหญ่ขึ้น ผมอยากไปดูแลเธอ สำหรับคุณขอให้เจอกับรักใหม่ที่สดใสกว่าเดิมน่ะฮะ ลาก่อน”เขาโบกมืออำลาโดยไม่หันกลับมามอง

จัยอึนถึงกับหน้าถอดสี เธอสำคัญตัวเองผิดว่าฮยอนจุงยังคงรักเธออยู่มันผิดถนัด แต่คนอย่างเธอคงไม่ยอมเสียฮยอนจุงไปง่ายๆหรอก ในเมื่อใช้มารยาอ้อนเขาไม่สำเร็จ ดังนั้น ฮวางโบคือเป้าหมายที่เธอต้องการจะเล่นงาน และหากทำให้ฮวางโบถึงขั้นแท้ง โดยแผนการของเธอ และ จะต้องไม่มีใครรู้ได้ว่าเป็นฝีมือเธอ วันนั้นฮยอนจุงจะต้องเจ็บปวด และเมื่อถึงเวลานั้น เขาต้องกลับมาหาเธออย่างแน่นอน

หลังจากนั้น ฮยอนจุงก็พาตัวเองไปเดินในห้างกลางกรุงโซล ณ ที่แห่งนั้นไม่มีใครจำเขาได้ด้วยเพราะพรางตัวอย่างดี ระหว่างนั้นเขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นพูดกับคนปลายสาย

“คืนพรุ่งนี้ นายช่วยพาอึนฮีไปที่รายการวิทยุด้วยน่ะ ชั้นอยากพาเธอไปที่นั่น อัดรายการเสร็จชั้นจะพาเธอไปส่งเอง นายเข้าใจที่ชั้นพูดแล้วน่ะ แล้วพรุ่งนี้เจอกัน”เขาตัดสายทิ้งทันที

ฮยอนจุงมองนาฬิกาข้อมือ ยังมีเวลาที่เขาพอจะทำอะไรบางอย่างได้ จึงรีบบึ่งรถไปทันที

ในเวลาเดียวกัน ฮวางโบนั่งคุยโทรศัพท์อยู่ในห้องนอนกับ คิมยองบิ เพื่อนรุ่นน้องที่ทำ
งานอยู่ บริษัทที่ฮยอนจุงและสมาชิกในวงสังกัดอยู่ และฮวางโบยังได้ชวนให้เธอเข้าร่วมงานการกุศลอีกด้วย รุ่นน้องคนนี้ถึงเม้ดูออกจะเป็นสาวมั่นไม่สนใจใคร แต่กลับรุ่นพี่ฮวางโบ เธอค่อนข้างสนิทและให้ความเคารพ ทั้งสองคุยโทรศัพท์กันได้อย่างออกรส

“อะไรน่ะค่ะ พี่ฮยอนจุงเขาขอมาอยู่กับพี่เหรอค่ะ”

“ใช่จ๊ะ เขาขอเวลาอยู่กับพี่ 2-3 เดือน หลังจากนั้นเราก็จะหย่ากัน”

“แล้วพี่ตกลงหรือค่ะ”

ฮวางโบนิ่งแทนคำตอบ

“พี่อ่ะ ทำไมใจอ่อนยอมให้โอกาสเขาง่ายๆอย่างนี้ค่ะ พี่จำไม่ได้เหรอ ว่าเขาทำอะไรกับพี่บ้างอ่ะ”

“ยอง บิจ๊ะ ในฐานะสามี เขาทำตัวออกนอกลู่นอกทาง นั่นถือว่าไม่ถูกต้อง เขามีคนอื่น ข้อนี้ถือว่าเขาผิด พี่สามารถเลิกและตัดขาดจากการเป็นสามีภรรยากับเขาได้ แต่ในฐานะพ่อของอึนฮี ตอนนี้ พี่ไม่สามารถจะทำอย่างนั้นได้ พี่ไม่อยากเห็นลูกต้องเสียใจ อึนฮีบอบช้ำมามากแล้ว ให้ลูกได้อยู่กับพ่อของแกนานๆ ในระหว่างนี้ พี่จะค่อยๆบอกแกเอง”

“แต่ยังไง พี่ก็ต้องเลิกไม่ใช่หรือค่ะ แล้วอย่างงี้มันจะมีประโยชน์อะไรล่ะคะ ช้าเร็ว อึนฮีก็ต้องกำพร้าพ่ออยู่ดี”

“แล้วเธอจะให้พี่ทำยังไง สำหรับพี่..พี่มีทางเลือกอื่นด้วยเหรอ”น้ำเสียงสั่นเครือของเธอทำให้ผู้สนทนาด้วยปลายสายถึงกับอึ้งไปพักใหญ่

“พี่ค่ะ ชั้นถามพี่จริงๆเถอะ พี่อยากเลิกกับพี่ฮยอนจุงจริงๆหรือค่ะ พี่ไม่รักเขาแล้วหรือค่ะ”
เพียง เท่านี้ น้ำตาที่พยายามสะกดกลั้นของเธอก็ไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว เธอพยายามกัดริมฝีปากเพราะไม่อยากแสดงความรู้สึกลึกๆให้ได้เห็น ความรู้สึกมันจุกอดจนเธอแทบรับไม่ไหวอยู่

“พี่ค่ะ พี่ยังฟังชั้นอยู่หรือเปล่า”รุ่นน้องถามด้วยความห่วงใยทันที

“พี่ ยังรักเค้า พี่พยายามหักห้ามใจที่จะเลิกรักเค้า แต่ว่า ทุกครั้งที่พี่นึกถึงหน้าเขาทีไร มันทำให้พี่ตัดใจจากเขาไม่ได้ซักที พี่ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไรพี่ถึงต้องคอยนึกถึงคนคนนี้ตลอดเวลา ทั้งๆที่เขาคอยแต่จะทำให้พี่เจ็บปวด”เธอพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

ยองบิได้ทีรุกหนักทันที

“นั่นเป็นเพราะพี่ยังรักไงค่ะ ถ้าพี่ยังรักเขาอยู่ ทำไมพี่ถึงพยายามปรับความเข้าใจ แล้วหันหน้ากลับกลับไปคืนดีกันล่ะค่ะ”

“เพราะเขามีคนอื่นอยู่ในใจแล้ว”

“พี่เคยถามเขาแล้วหรือค่ะ”

“ใช่”เธอตอบด้วยความขมขื่น

“แล้วเขาก็ยอมรับงั้นหรือค่ะ”ยองบิซักใซ้ให้คนท้องจนตรอก

“เขาไม่ยอมรับ”

“ไม่ยอมรับ แล้วพี่ก็คิดว่า มีคนอื่นงั้นหรือ”

ฮวางโบนิ่งเงียบไปพักใหญ่ ก่อนที่สาวน้อยพูดต่อไป

“พี่ค่ะ พี่น่าจะรู้จักพี่ฮยอนจุงมากกว่าใครๆน่ะค่ะ”

“แต่พฤติกรรมของเขาเปลี่ยนไป”

“เปลี่ยนยังไงค่ะ”

“เมื่อ 4-5 เดือนก่อน เขาไม่ค่อยกลับบ้าน แล้วเอางานมาอ้าง เขาลืมทุกอย่าง แม้กระทั่งลูก เวลาพี่ถาม เขาก็มักจะหงุดหงิดอารมณ์เสียใส่ ฮยอนจุงเขาไม่เคยเป็นอย่างงี้เลยน่ะ”

“ที่เป็นแบบนี้ เพราะช่วงนั้นมีโปรเจ็คสำคัญ แล้วพี่เขาก็ให้เก็บเป็นความลับ ไม่ให้บอกใครด้วย จนกว่าจะสำเร็จ เมื่อถึงวันนั้น เขาก็คงจะบอกพี่เองแหละค่ะ”

“สำคัญขนาดต้องปกปิดภรรยาด้วยเหรอ”เธอกล่าวด้วยความน้อยใจ

“อันนั้นชั้นก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ พี่อดใจรอให้ถึงวันนั้นสิค่ะ”

“มันจะมีประโยชน์อะไร ในเมื่อยังไงซ่ะเราก็ต้องหย่าจากกัน”

“พี่ ค่ะ ทีกับคนอื่นๆที่ทำไม่ดีกับพี่ พี่ยังให้อภัย ให้โอกาสแก้ตัว แล้วคนที่เป็นสามี และเป็นพ่อของลูก ทำไมพี่ถึงให้อภัยไม่ได้ค่ะ มันไม่ยุติธรรมเลยน่ะ”

ให้โอกาสเขางั้นหรือ ตอนนี้เธอก็ได้ให้โอกาสเขาแล้ว แต่ให้โอกาสที่เขาจะได้อยู่กับเธอไม่กี่เดือนด้วยกัน มันก็น่าจะเพียงพอแล้วไม่ใช่หรือ นี่คือโอกาสที่เธอให้ และหวังว่าจะไม่มีใครสามารถตำหนิเธอได้อีกต่อไป

“พี่ค่ะ ถามใจตัวเองว่ายังรักพี่ฮยอนจุงอยู่หรือเปล่า แล้วพี่จะให้โอกาสได้หรือเปล่า ทั้งหมดนี้ขึ้นอยู่กับพี่ฮวางโบน่ะค่ะ สำหรับชั้น ยังไงชั้นก็คอยเชียร์ให้พวกพี่ได้กลับมาอยู่เป็นครอบครัวเดียวกันอีกครั้ง”

“ขอบใจมากน่ะ ที่โทรมาคุยกับพี่ ตอนนี้พี่หายเบื่อ แล้วก็เริ่มหิวซ่ะแล้วสิ”

“ค่ะพี่ สัญญากับชั้นน่ะคะ ถ้ามีปัญหาหรือเรื่องอะไรก็ตาม พี่ต้องโทรหาชั้น รับปากซิค่ะ”

“จ๊ะ แม่ศิราณีคนเก่ง”

“ชั้นจะให้โอกาสเธอ แต่เธออาจต้องใช้ความพยายามมากหน่อยน่ะ เพราะมันคงไม่ง่ายนักหรอกที่จะให้อภัยเธอ”เธอพูดกับตัวเอง

ฮยอน จุงเดินเล่นอยู่ในห้างสรรพสินค้าใจกลางเมือง เขาเลือกหากของบางอย่างสำหรับคนท้อง และต้องรู้สึกเขินอายขึ้นมากระทันหัน ที่ตัวเองเดินอยู่แผนกชุดชั้นในสตรีตามลำพัง แต่เพื่อภารกิจง้อภรรยา จึงทำให้ลืมเรื่องน่าอายไปในทันที เขาเรียกพนักงานมาสอบถาม

“ขอโทษน่ะฮะ คือว่าผมอยากได้ชุดชั้นในสำหรับคนท้องฮะ รบกวนช่วยจัดให้ผมซัก 2-3 ชุดได้มั๊ยฮะ”

“ค่ะ เอ่อ ไม่ทราบว่า คนท้องหน้าอกเท่าไหร่ค่ะ ชั้นจะได้จัดขนาดให้ถูก”

เขา เริ่มรู้สึกร้อนผ่าวบนใบหน้า หูเหอเริ่มแดงระเรื่อด้วยความเขิน เขาจำได้เพียงหน้าอกภรรยาตอนที่ยังไม่ตั้งท้อง แต่ตอนนี้ทำอย่างไรดี

“ถ้างั้น ช่วยจัดขนาดของคนท้องส่วนใหญ่มาอย่างละสองตัวก็ได้ฮะ”

“แล้วสีล่ะค่ะ”

“สีไหนก็ได้ฮะ”ตอนนี้สีหน้าเขาเริ่มจะแดงขึ้นจนเกินพิกัดแล้ว

“โอเคค่ะ เอ่อ แล้วไม่ทราบว่ามีที่รองน้ำนมหรือยังค่ะ”

“ที่รองอะไรน่ะฮะ”

“ที่รองน้ำนมค่ะ ช่วงที่คุณแม่ใกล้คลอด จะมีน้ำนมไหลออกมาบ้าง ดังนั้นสิ่งนี้มันจะช่วยได้น่ะคะ”

“ถ้างั้นช่วยคิดเงินทั้งหมดด้วยน่ะฮะ”เขาพูดพร้อมกับหยิบบัตรเครดิตส่งให้พนักงานขาย

เขา กลับถึงบ้านเกือบสี่ทุ่มกว่าพร้อมกับของบางอย่างและอาหารสำหรับคนท้อง ก่อนเข้าบ้านเขายืนอยู่หน้าบ้านพูดกับตัวเอง บูอิน ยังไงซ่ะ ผมก็ไม่มีวันยอมแพ้หรอกน่ะ ผมจะทำให้คุณใจอ่อนและยกโทษให้ได้ เขาพูดให้กำลังใจก่อนจะกดรหัสเข้าบ้านอย่างคล่องแคล่ว

“บูอิน คุณอยู่หรือเปล่า”เสียงตะโกนลั่นบ้านทำให้คนท้องตกอกตกใจ

“จะตะโกนทำไมเนี่ย อยู่กันแค่นี้”เธอเดินออกมาจากห้องครัว

“ก็ผมเป็นห่วงกลัวคุณจะไม่ได้ยินน่ะสิ โอ๊ะ ผมทำให้คุณตกใจเลยเหรอ ถ้างั้น มาใกล้ๆผมนี่ ผมจะปลอบให้หายตกใจเลย มาซิฮะ”

“ไปไกลๆเลย ตัวเหม็น ไปนอนขลุกอยูกับใครทั้งวันมาก็ไม่รู้ แหวะ”

“ผมจะนอนขลุกอยู่กับใครได้ล่ะฮะ”

“ก็แม่นั่น....”เธอพลั้งปากออกไป

“ใครฮะ คุณหมายถึงใครเหรอ”เขาแกล้งแหย่เธอเล่น

“ไหนบอกว่าไม่สนใจไง แล้วคุณมารู้เรื่องผมได้ไงฮึ ตอบมาซิ”

คนท้องเดินหน้างอและทิ้งตัวลงกับโซฟา เขาเดินเข้าไปใกล้พร้อมกับวางของลง

“ผมมีของมาฝากด้วย ไม่รู้ว่าคุณจะชอบหรือเปล่า”

“ไม่ต้องซื้ออะไรมาฝากทั้งน้น ชั้นซื้อเองได้”

“ก็ ผมอยากซื้อให้คุณนี่นา ว่าแต่ มันจะพอดีหรือเปล่าน่ะ ช่วงนี้ห่างหายไปนาน ผมก็ชักจะลืมๆขนาดซ่ะด้วย”ว่าแล้วก็หยิบเสื้อชั้นในหลากหลายขนาดยื่นให้เธอ

คนท้องถึงกับส่ายหน้าด้วยความอ่อนใจ
“ใครไปเข้าฝันให้เธอไปซื้อของพวกนี้มา หือ ไม่ได้รู้เรื่องเล้ยยย”

“ก็ ผมอยากซื้อให้คุณนี่นา ช่วงนี้คุณเริ่มจะอุ้ยอ้าย ไปไหนมาได้คงจะไม่สะดวก ผมก็เลยซื้ออ่ะ คุณรู้หรือเปล่า ตอนไปซื้อของพวกเนี้ย ผมอายคนขายแทบแย่ เขาถามว่าจะซื่อไปฝากคนท้องเหรอค่ะ เธอถามผมอย่างนั้นอ่ะ”

“แล้วเขาตอบว่าอะไร”

“ที แรกผมก็กะจะตอบว่า ซื้อไปง้อเมีย แต่นึกได้ว่าน่าจะมีของที่ดีกว่านี้ เลยตอบไปว่าใช่ ซื้อไปฝากคนท้อง แต่เป็นคนท้องที่พิเศษหาที่ไหนไม่มีอีกแล้ว”

“คนท้องที่พิเศษ ชั้นเนี่ยน่ะ”

“ใช่ฮะ คุณเป็นคนท้องที่ขี้งอนที่สุด ใจแข็งที่สุด แล้วก็เป็นคนท้องที่มีรูปร่างสวยที่สุด ผมคอนเฟิรม์”

ใจหนึ่งก็รู้สึกโกรธ อีกใจก็รู้สึกเขินที่ชมรูปร่างของเธอ “แล้วนี่เธอไปเห็น ว่าหุ่นชั้นเป็นยังไงได้ยังไง”

“ก็ตอนที่คุณเป็นลมไง ผมเห็นเหงื่อออกเต็มตัว ผมก็เลย...เลย”เขาพูดพร้อมกับลอบมองปฏิกิริยาของเธอ

“ฉวยโอกาส ไปเลย ไปให้ไกลๆเลย”เธอพูดพร้อมกับหยิบตระกร้าขึ้นมา

“บ้านผมอยู่นี่คุณจะให้ผมไปไหน”เขาแหย่เธออีกแล้ว

“ก็แล้วแต่สิ อยากไปไหนก็ไป”เธอตอบ

“ถ้าแล้วแต่ งั้นผมก็จะอยู่ที่นี่ไง เอาล่ะ เอาล่ะ คุณเลิกหงุดหงิดได้แล้ว เดี๋ยวลูกผมออกมาก็ไม่หล่อไม่สวยกันพอดี”

คนท้องแกล้งทำหูทวนลม ในขณะที่มือควานหาของบางอย่างในตระกร้า
“นั่นคุณจะทำอะไรฮะ”เขาถามด้วยความสงสัย

“จะทาเล็บ”เธอพูดพร้อมกับหยิบยาทาเล็บหลากสีขึ้นมาดู

“จะทาไปโชว์ใคร”

“แล้วทำไมชั้นต้องตอบเธอด้วยเล่า”คนท้องตอบโดยไม่มองหน้า

“ให้ผมทาให้น่ะ”

เธอยังคงสนใจอยู่กลับยาทาเล็บและแสร้งทำหูทวนลมเลือกสีอยู่อย่างนั้น

“น่า ผมทาให้น่ะ”

“ชั้นทาเองได้ ไม่ต้องยุ่ง”

เขายักคิ้วเข้มพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มอ้อนกลับ
“ให้ผมทาให้เหอะนะ”

“บอกว่าไม่ต้องไง ชั้นทำเองได้ ทำไมไม่ฟังกันมั่งน่ะ”

ว่าแล้วเธอก็วางเท้าไว้ตรงโต๊ะรับแขก และพยายามทาเล็บเท้าตัวเองด้วยท่าทางเงอะง่ะเพราะติดพูง

"เป็นไงล่ะ แค่จะก้มลงไปยังไม่ได้ คุณเนี่ยไม่เคยเชื่อผมเลย”
เธอพยายามก้มลงและเห็นว่าก้มไม่ลงจริงๆ ก็จะไปติดอะไรได้ นอกจากพุงโตๆของเธอ

“มา ฮ่ะ ผมทาให้น่ะ ผมจะทาเล็บคุณให้สวยๆ เลยน่ะ เนี่ย ถ้าคุณไปที่ร้านน่ะ คุณต้องนั่งนานแล้วก็ต้องปวดหลัง แถมยังต้องไปเจอคนอื่นๆ ที่เขาอาจจะเม้าท์ว่า คุณท้องโตเหมือนปลาพะยูน แล้วคุณก็...”

“พอได้แล้ว หยุดพูดเลย ที่ชั้นท้องโตแบบนี้เพราะใครกัน”เธอวกกลับมาเรื่องนี้จนได้

เขาคว้าตระกร้าเสริมความงาม ถามความเห็นว่าจะเอาสีไหน เกือบห้านาทีก็ยังไม่ได้คำตอบของคนขี้งอน

“ถ้างั้น ผมจะทาตามใจผมแล้วกันน่ะ”

“อึ้ย...” เอาอีกแล้วลูก ถีบท้องแม่อีกแล้วน่ะ จะได้ยินเสียงกันไม่ได้หรือยังไง เธอเอามือลูบท้องพร้อมกับสีหน้าแกมเจ็บปวดจากการถีบของลูก

ฮยอนจุงได้ทีรีบพูดทันที

“โอ๋ ไม่น่ะ ไม่ถีบนะครับเด็กดีของพ่อ เดี๋ยวพ่อทาเล็บให้แม่ก่อน แล้วพ่อจะมาเล่นด้วยน่ะครับ ตอนนี้เล่นกันไปสองคนในท้องก่อนน่ะ”

มือหนาลูบขึ้นลงอย่างทะนุถนอม ก่อนจะจุ๊บเบาๆที่ท้องนูน เมื่อเห็นหล่อนทำหน้าไม่พอใจที่เขาสั่งลูกให้เล่นกันในท้องของเธอไปก่อน

“เอ...เริ่มจากนิ้วไหนก่อนดีน่ะ”เขาถามเสียงฉอเลาะ

"แน่ใจเหรอว่าจะทาได้สวยอย่างที่คุยไว้หน่ะ”น้ำเสียงเย้ยหยันกึ่งดูถูก

“แหมคุณพูดทำอย่างกับผมไม่เคยทาให้ ลืมแล้วหรือฮะ ”

“ขอบใจ”ร่างอวบหาวพร้อมกับพูดพลางขยับตัวยื่นเท้าเรียวพาดที่หน้าขา “ทาให้สวยๆน่ะ”

เขาพยักหน้า บรรจงทาเล็บเท้าให้อย่างเบามือ ทาไปได้ไม่เท่าไหร่ ก็ไม่ได้ยินเสียงบ่นของคนให้ทาแล้ว

“หลับไปแล้ว”เขาค่อยๆวางเท้าเธอลงบนโซฟานุ่มเมื่อทาเสร้จ

เขา บอกกับตัวเองว่าจะทำทุกอย่างเพื่อให้เธอยกโทษ เพราะเขาไม่อาจทิ้งเธออีกแล้ว จากนั้นก็ค่อยๆอุ้มร่างเธอ ไปที่เตียงและวางอย่างเบามือ พลางมองหน้าภรรยาสาวที่คิดถึงอย่างสุดซึ้ง เขาลูบใบหน้า ลูบผมของเธออย่างบางเบา และค่อยๆเลื่อนมือลงมาตรงหน้าท้องนูน เขานอนลูบไล้ไปมาอยู่อย่างนั้น ความง่วง และความเหนื่อยล้าที่วันนี้เขาออกไปตะลอนทั้งวัน ทำให้เขาผล็อยหลับไป

เธอ กลายเป็นหมอนข้างของเขาอย่างไม่รู้ตัว ทำไมยิ่งนอนยิ่งอึดอัดอย่างนี้น่ะ เธอค่อยๆขยับตัวเมื่อรู้สึกว่าทังเนื้อทั้งตัวถูกเขาจับเข้ามากอดแทบหายใจ ไม่ออก นี่เขาลืมไปหรือเปล่าว่านอนกอดคนท้องอุ้มลูกแฝด แคนี้ยังไม่พอยังอุตส่าห์พาดขาข้างหนึ่งอีกข้างพาดมาที่ตัวเธออีก

“ฮยอน จุง ปล่อยชั้นเดี๋ยวนี้ ชั้นจะแบนแล้ว”ว่าแล้วเธอก็ดิ้น ขยับตัวออกจากอ้อมกอดที่เหนียวแน่น เพราะเขาผละจากตัวเธอพลิกกายนอนคว่ำหน้าไม่รู้เรื่องราวอะไร

“นี่....ฮยอนจุง “

ร่าง ของเธอขึ้นไปนอนเกยบนตัวเขา กระซิบเรียกที่ข้างหูว่าหลับจริงหรือเปล่า เมื่อไม่ได้รับการโต้ตอบ เธอค่อยๆกระเถิบตัวลงจากเตียง ย่องไปเปิดตู้ที่เตรียมเสื้อผ้าและของใช้ที่จำเป็น ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ เธอค่อยๆย่องออกจากห้องไป สายตาก็สอดส่ายไปทั่ว จู่ๆคนที่เธอคิดว่านอนหลับกลับลืมตาชึ้นมาและ เดินตามมาติดๆ

“คุณจะไปไหน”

“ ฮยอนจุง”

เธอเผลอเรียกชื่อเขา ว่าแต่เขาหลับไปแล้วไม่ใช่หรือแล้วนี่”ตะกี้ชั้นเห็นเธอหลับไปนี่นา”

“แต่ตอนนี้ตื่นแล้วไง แล้วนั่นคุณจะไปไหน”

ไม่พูดพล่ามเขาอุ้มเธอกลับเข้าห้อง

เธอดิ้นอยู่ในอ้อมแขนเขา เธอดิ้นไปเรื่อยแต่ไร้ประโยชน์ จนเขาวางเธอบนเตียง

“จะทำอะไรของเธอเนี่ย”

“เปล่า แค่อยากนอนกอดลูกเฉยๆ”

“อึดอัด ปล่อยได้ไหม”

“ไม่ปล่อย ผมคิดถึงลูก”เขากอดก่ายร่างของเธอให้กระชับขึ้น เธอดิ้นจนตัวแทบจะตกเตียงอยู่แล้ว

“ไม่ต้อง กลับไปเลย ห้องชั้น ชั้นไม่ให้คนอื่นนอน ออกไป”

เธอ ทำเสียงเข้ม มือบางพยายามฉุดกระชากให้ร่างที่สูงใหญ่เหมือนยักษ์ลุกขึ้นแล้วออกไปจากห้อง แค่จะให้ขยับตัวเธอยังทำไมได้ แล้วจะสั่งให้เขาออกจากห้องของเธอน่ะเหรอ ไปบอกให้จินซึเดินสองขาน่าจะง่ายกว่า

ทว่า ดึงกันไปดึงกันมา ทำไมตัวเธอถึงได้ไปอยู่บนตัวเขาเหมือนพะยูนเกยตื้นเลยน่ะ
ตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวแนบชิด แถมท่อนแขนของคุณพ่อลูกแฝดก็หนักกว่าท่อนซุงอีก

“อื๊ย เอาออกไปเลยน่ะ แล้วก็ไปนอนที่อื่นด้วย”

“ไม่ กลับ...วันนี้ผมจะนอนที่นี่ ห้องนี้”ว่าแล้วเขาก็ถือวิสาสะเปิดเสื้อนอนของเธอโดยไม่ตั้งตัว แล้วเอื้อมไปทางที่หน้าท้องนูนของภรรยา สำรวจความเปลี่ยนแปลงของเจ้าตัวน้อยสองคนในครรภ์

“นี่ปล่อย ชั้นจะไปอาบน้ำ”เธอพยายามลุกขึ้นจากเตียง

“ไม่ต้องอาบน้ำหรอกฮะ นอนมันทั้งอย่างนี้แหละ”

“ชั้นไม่ได้ซกมกอย่างเธอน่ะ แล้วนี่ ชั้นก็ยังไม่ได้กินนมเลยด้วย”

“โธ่ ลูกแฝดจะหิวได้ไง ในเมื่อคุณเพิ่งจะกินของเข้าไปตั้งเยอะ เดี๋ยวท้องก็แตกกันพอดี”

“ถ้าอย่างนั้น ก็ออกไปได้แล้ว ชั้นจะนอน”เธอบ่นพึมพำ

“ผมขอนอนด้วยคนน่ะ”ว่าแล้วเขาก็ขยับเข้าไปใกล้ตัวเธอ

น้ำเสียงเริ่มอ่อนใจและเหนื่อยใจ “ถ้าอย่างนั้นก็เขยิบไปหน่อยซิ ดันอยู่ได้”

ฮยอนจุงเชื่อฟังคนท้องแสนงอนแต่โดยดี ทำยังไงได้ ช่วงน้ต้องทำตัวน่ารักและเชื่อฟังหน่อย เผื่อเธอจะให้อภัย

คง เพราะตั้งแต่ตั้งครรภ์มา เธอไม่ค่อยได้นอดดึกมากนัก ทำให้เรียวแรงที่หมดไปตลอดทั้งวันเหลือน้อยลงทุกที จนหลับสนิทไปในที่สุด ทิ้งให้คนหล่อ นอนมองหล่อน ขยับตัวไปจุ๊บเบาๆที่ท้องเนียนบ้างเป็นครั้งคราว

--นาฬิกา ส่งเสียงบอกเวลาหกโมง เธอรู้สึกอึดอัดเมื่อมีความรู้สึกเหมือนมี อกกว้างๆ ที่ไม่ยอมสวมเสื้อนอน อ้างว่าร้อน ทั้งที่เปิดแอร์ เธอเริ่มขยับตัวและค่อยๆดึงมือที่กอดเธอไว้ กว่าจะเอาออกได้ เล่นเอาคนท้องแทบแย่

“ตื่นแล้วเหรอฮะ เมื่อคืนหลับสบายมั๊ย”ประโยคแรกที่เขาทักเธอ

“คงจะสบายอยู่หรอก แค่ในท้องก็หนักจะแย่ แล้วนี่ยัง...”เธอบ่นพึมพำ ถ้ารู้อย่างงี้น่าจะไล่ให้กลับไปบ้าน ให้นอนที่นี่ก็ดีแค่ไหนแล้ว

“โอ๊ะ ผมขอโทษด้วยฮะ แบบว่าไม่ได้กอดคุณมาตั้งนาน ก็เลยอยากจะกอดให้หายคิดถึงน่ะ”

“เลี่ยนแต่เช้า”เธอขยับตัวและลุกขึ้นจากเตียง

“นั่นคุณจะไปไหนฮะ ยังเช้าอยู่เลย”

“ชั้นจะไปอาบน้ำ บ่ายนี้ชั้นจะไปรับลูก”

“โอ๊ะ ไม่ต้องหรอกฮะ คืนนี้ผมจะพาแกไปเที่ยว หลังจากนั้นผมจะมาส่งเอง คุณไม่ต้องห่วงหรอกฮ่ะ”

คนท้องไม่สนใจเดินไปหยิบผ้าขนหนูและเสื้อผ้าเพื่อจะอาบน้ำ

เขารีบลุกจากเตียงและเดินมาโอบเธออย่างอย่างถือสิทธ์ และยิ่งโอบแน่นเข้าไปอีก

“อยากอาบน้ำด้วยจัง”พูดไปก็ยิ้มกว้างแกล้งคนท้องแต่เช้า

“อาบน้ำเหรอ เชอะ หน้ายังไม่อยากจะมองแล้วนี่จะอาบน้ำด้วย ฝันไปเหอะ”เธอคิดในใจ

“ถ้าผมอาบด้วยล่ะก็ คุณคงอึดอัดแย่ ถ้างั้นอาบตามสบายน่ะ”เขายิ้มหวานให้เธอ แล้วเดินออกจากหอ้งนอนทิ้งให้คนท้องโตได้อาบน้ำตามสบาย

ระหว่าง ที่เธออาบน้ำ เขารีบเข้าไปเตรียมอาหารมือเข้าซึ่งล้วนแต่เป็นอาหารบำรุงคนท้องทั้งนั้น ไม่นานเธอก็เดินพุงนำออกมา เมื่อเขาเห็นเธอก็รีบเดินเข้าไปคว้ามือเธอทันที

“อาหารเช้าพร้อมแล้วฮ่ะ นี่ผมปรุงเองกับมือเชียวนา” ฮยอนจุงไม่วายคุยโว

“กินลงไปจะท้องร่วงหรือเปล่าเนี่ย”

“มือระดับนี้จะร่วงได้ไงกัน ผมตั้งใจทำสุดฤทธิ์เลยน่ะ คุณรู้หรือเปล่า ก่อนทำอาหารผมใส่เสน่ห์ลงไปด้วย”เขาแหย่เธออีกแล้ว

“คงหลงหัวปรักหัวปรำตาย”เธอกล่าวประชด

“หลังจากที่คุณทานข้าวมื้อนี้ไปแล้ว คุณก็จะยกโทษให้ผมใช่มั๊ยฮะ”

“กล้าพูดน่ะ ทำไม่ดีกับชั้นไว้เยอะ แล้วจะมาให้ชั้นยกโทษให้ด้วยการทำอาหารให้กิน ฝันกลางวันหรือเปล่า”

“แล้วถ้าผมขอร้องดีดี คุณจะยกโทษให้ผมหรือเปล่าล่ะ”น้ำเสียงออดอ้อนทำเอาคนท้องแทบใจอ่อน

“ลูก จ๋า ช่วยบอกแม่ให้ยกโทษให้พ่อหน่อยสิลูก”ว่าแล้วเขาก็ทรุดเข่าลงพร้อมกับวางทาบ หน้าท้องแล้วต้องยิ้มกว้างเมือเจ้าสองแสบถีบท้องทักทายว่าที่คุณพ่ออย่างเขา เงยหน้าขึ้นมองคนอุ้มท้องซึ่งสะบัดหน้าหนีการทักทาย

“ผมอยากอยู่กับคุณจริงๆน่ะ คุณไม่เชื่อผมเหรอ”

“ไม่เชื่อหรอก คนอย่างเธอเชื่อไม่ได้”เธอตอบทันควันทำเอาคนถามหน้าเสีย อุตส่าห์ถาม แล้วเธอไม่เชื่อซ่ะอย่างนั้น

“ทำไมล่ะ เห็นผมเป็นคนโกหกอย่างนั้นหรือ”

เธอ ส่ายหน้าเบาๆเชิงปฏิเสธ”เปล่าหรอก แค่ตลอดเวลาหลายเดือนที่ผ่านมา เธอทำให้ชั้นรู้แล้วเธอหมดรักชั้น ดังนั้น ชั้นก็ไม่จำเป็นว่าชั้นต้องเชื่อเธออีก และที่เธอทำทุกอย่างแบบนี้ ก็เป็นละครเพื่อแสดงให้ชั้นเห็นว่าเธอรักชั้นและต้องการอยู่กับชั้น แล้วหลังจากนั้นเธอก็เอาลูกไป ที่ชั้นพูดน่ะมันถูกต้องใช่มั๊ย”

“โหย นี่คุณพูดแบบนี้ น่าไปแต่งฟิคลงบ้านซางชูน่ะฮะ คำพูดเหมือนละครหนังไทยเลย ว่ามั๊ยฮะ”อีกแล้ว อยู่ดีไม่ว่าดี หาเรื่องให้เธอด่าอีกแล้ว

คนท้องหน้านิ้วคิ้วขมวดไม่ขำด้วย

“ไม่ เอาน่า ที่ร้ากกกก คนดีของผม ยกโทษให้ผมเหอะน้า เรากลับมารักกันเหมือนเดิมเถอะน่ะ“เขากุมมือของเธอและส่งสายตาเว้าวอนน่าสง สารซ่ะขนาดนี้ แล้วจะให้เธอโกรธเขาลงได้อย่างไร

“ไม่ต้องมาพูดเลย อย่างเธอน่ะ ชอบหลอกลวงกันตลอด”

“หลอก ที่ไหน เอาเป็นว่า นับแต่วันนี้ต่อไป ผมจะทำตัวเป็นคนดีและทำให้ให้คุณเชื่อว่า ผมรักคุณคนเดียวไม่ได้หลอกลวง แล้วจะมีลูกกับคุณอีกเป็นสิบๆคน”

คนอุ้มท้องร้องเฮ้ยเสียงดัง มือบางกำแน่นทุบเขาดังอั๊ก พูดเข้าไปได้ยังไง ในท้องยังไม่ครบกำหนดคลอดเลย นี่วางโครงการจะมีลูกอีกเป็นสิบ ไม่ได้สงสารเมียเลยแม้แต่น้อย

“ท้องเองน่ะถ้าจะเอาอีกสิบ”

“นี่คุณตกลงให้ผมรับสัมปทานนี้แล้วน่ะ ห้ามกลับคำล่ะ”

“เฮ้ย”จู่ๆเธอตกปากรับคำเขาไปอย่างง่ายไดยังไงเนี่ย

“คิดลามกน่ะ”

น้ำเสียงจริงจังถามเธออีกครั้ง

“คุณ ไม่คิดให้อภัยผมบ้างหรือ”แม้จะเป็นคำถามโง่ๆในความรู้สึกเขา ทว่าในใจอยากจะได้รับคำตอบจากเธอเหลือเกิน ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยคิดไม่เคยในใจคำพูดของหล่อน

“เธอทำตัวไม่ดีจะให้ชั้นอภัยได้ยังไง”

เขาตาละห้อย หัวสมองประมวลผลความทันทันทีที่ได้โอกาส “ถ้าอย่างนั้น นับจากนี้ไปผมจะพิสูจน์ให้คุณได้เห็นน่ะ”

“ทำให้ได้ก่อนแล้วค่อยมาบอก”

“รับปากมาก่อนสิว่าจะยกโทษให้”

“ถ้าทำได้ก็ทำ แต่ขอบอกไว้ว่า ว่าชั้นจะให้โอกาสเธอครั้งเดียวเท่านั้น”

“จิงน่ะ”เขาถามเสียงดัง ขอคำยืนยันเพียงนิด รับรองว่าจะคว้าชัยขนระมาครองให้จงได้

“จริงสิ ชั้นไม่ชอบโกหกเหมือนเธอหรอก”

เขา กระโดดโผกอดเธอ ใบหน้าหล่อเหลายั้นแย้มยินยิดนีที่เธอยอมเปิดใจรับเขาไว้ ก่อนที่ร่างจูงจะชบใบหน้าลงกับหน้าท้องนูนแล้วกระซบเบาๆ ทำท่าจะให้ได้ยินกันเพียงแค่สามคนพ่อลูกเท่านั้น

“เป็นกำลังใจให้พ่อด้วยน่ะ ให้แม่เค้าอภัยพ่อน่ะ แต่ถ้าแม่ข้าไม่อภัย พ่อจะมีน้องให้หนู
หลายคน แม่เขาจะได้อภัยให้พ่อซ่ะที”

เธอ สะบัดหน้าพรึด ให้มันได้อย่างนี้ดิ ทำตัวแบบนี้จะมาให้อภัย บ้าหรือเปล่า แล้วยังกล้าเสนอความคิดให้ลูกที่ยังไม่ได้กำหนดคลอดอีกต่างหาก อย่าหวังว่าจะหลวมตัวอุ้มท้องให้อีกเป็นอันขาด..แต่หากว่าเขาเกิดปล้ำเธอ ขึ้นมาล่ะ ถึงเวลานั้น ก้คงไม่รอดสิน่ะ เธออดคิดไม่ได้

ติดตามอ่าน อย่าลืมฉัน อย่าลืมคำสัญญา ตอนที่ 20

Create Date : 24 ธันวาคม 2553

Last Update : 24 ธันวาคม 2553 15:58:46 น.

1 comments

Counter : 581 Pageviews.

ตอนนี้จุงน่ารักที่สุดดดเลย ซื้อชุดชั้นในให้ภรรยาแถมทาเล็บให้ภรรยาด้วยน่ารักจริงๆๆ ขอบคุณสำหรับเป็นของขวัญวันวันคริสมาสต์อีฟค่ะ นะครับยาย รักษาสุขภาพด้วยนะครับ แย้วก็มีความสุขมากนะครับยาย

โดย: hunny IP: 124.120.41.237 วันที่: 24 ธันวาคม 2553 เวลา:20:15:17 น.