BlogGang.com : : อุคจ๋านาจาไทยแลนด์ : สายใยแห่งรักตอนที่ 6

สายใยแห่งรักตอนที่ 6

1

ครั้งแรกที่ Mr. Charles Walberg ชวนเธอออกไปข้างนอก เธอปฏิเสธอย่างเกรงใจ และตอบไปว่าเธอยังมีบางอย่างที่ต้องทำต่อที่ร้าน ครั้งที่สอง เขาเสนอตัวไปส่งเธอที่บ้าน เธอพยายามหาข้ออ้างและบอกไปว่าเธอยังต้องไปซื้อของเพื่อทำอาหาร ครั้งที่สามเขาขอร้องเธอ เขาขอเป็นเพื่อนกับเธอด้วยความบริสุทธิ์ใจ และสัญญาจะไม่ทำให้เธอรำคาญใจอย่างแน่นอน ดังนั้นเธอจึงยิ้มและตอบรับเขา

แต่ความเป็นเพื่อนของเขาไม่เคยทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงได้เลยซักครั้ง เรื่องตลกของเขาก็ตลกไม่เท่ากับ 4d เหมือนอย่างที่เธออยากให้มันเป็น การหัวเราะของเขายังไม่รวมถึงการกระพริบตาถี่ๆ นั่นอีก มันทำให้เธอรู้สึกสงสารเขาซะมากกว่า เวลาที่เขาจ้องมองมาที่เธอมันไม่สามารถทะลุผ่านเข้าไปในหัวใจของเธอได้เหมือนอย่างที่เธออยากให้เป็น ท่าทางที่เอาใจใส่คนรอบข้างอย่างอ่อนโยนของเขาก็ไม่ทำให้เธออ่อนแรงจนแทบจะทรงตัวอยู่ได้เลย เขาไม่เล่นกีตาร์ เขาไม่เคยเข้าร่วมในการวิ่งมาราธอน เขาพับนกกระดาษไม่เป็นซ่ะด้วยซ้ำ แต่สิ่งเหล่านี้ก็ไม่จำเป็นสำหรับเธอเท่าไหร่ เพราะเธอรู้อยู่แก่ใจว่า มีฮยอนจุงคนเดียวเท่านั้นที่สามารถจะทำเรื่องต่างๆเหล่านี้ได้

การพูดตรงๆแบบไม่เกรงใจใครของชารล์ ก็ไม่เคยทำและจะว่าไปแล้วเขาไม่เคยมีอะไรที่เหมือนคิมฮยอนจุงเลยซักอย่าง เขามีมุมมองที่เป็นผู้ใหญ่มากๆในทุกๆ เรื่อง และเป็นนักธุรกิจหนุ่มที่ประสบความสำเร็จที่มีพนักงานหลายร้อยอยู่ในความดูแลของเขา เวลาที่อยู่กับเขา เขาทำให้เธอรู้สึกเหมือนเป็นเจ้าหญิงที่กำลังสวมมงกุฎเพชรและร้องเท้าแก้ว แต่ในความเป็นจริง เธอพบว่ามันแปลกประหลาดจริงๆ สำหรับผู้หญิงอย่างเธอที่ไม่ตกหลุมพรางกับความอ่อนโยนเหล่านั้น กับเจ้าชายผู้ทรงเสน่ห์เช่นเดียวกับมีนัยน์ตาที่น่าหลงใหล แต่นั่นเป็นเพราะเธอไม่เคยรู้สึกเหมือนมีกระแสไฟวิ่งไหลผ่านเข้ามาในตัวเธอเลย เมื่อไหร่ก็ตามที่เขาพยายามจับมือเธอ ฮวางโบรู้ดีว่ามิตรภาพเป็นสิ่งเดียวเท่านั้นที่เธอสามารถให้เขาได้ในขณะนี้

ขอบคุณพระเจ้าที่เขายินดีที่จะยอมรับมัน พวกเขาจึงเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันมาตลอดเวลา 2 ปีนี้ เธอรู้สึกขอบคุณสำหรับทุกอย่าง อาจมีบางครั้งที่เธอรู้สึกรำคาญใจบ้างซึ่งก็พอจะให้อภัยได้บ้าง ชาร์ลแอบชำเลืองเธอก่อนจะถอนหายใจ ตอนนี้ไม่ว่าใครก็ตามก็สามารถบอกได้เลยว่าผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้ จิตใจของเธอล่องลอยไปถึงห้องพักของวง SS501 ในกรุงโซล เมืองที่แสนจะเต็มไปด้วยความวุ่นวาย เขาอดไม่ได้ที่จะถามเธอ

“ไหน ลองบอกผมมาซิว่าเกิดอะไรขึ้น ที่ผมถามเนี่ยก็เพราะเป็นห่วงคุณน่ะ” เขาถามขึ้นขณะที่เธอกำลังสะดุ้งด้วยความตกใจ

“คือว่า คยูจงเขาเจอชั้นแล้ว”

“คุณพูดราวกับกลัวว่า ถ้าเขาเปิดเผยความลับนี้ให้แพร่กระจายออกไป มันจะทำให้โลกแตกเป็นเสี่ยงๆยังไงยังงั้นน่ะ”

“ชาร์ล ชั้นควรทำยังไงดี?”

เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสับสน และนั่นทำให้เขาคิดว่าถ้าหากใครมาได้ยินเธอคร่ำครวญในตอนนี้คงจะรู้สึกเห็นใจในชะตาชีวิตของเธอ

“ก็เผชิญหน้ากับเขาสิ”

“คุณพูดราวกับว่ามันเป็นเรื่องง่ายที่สุดในโลกที่จะทำงั้นแหละ”

“โอ้ ไม่น่ะที่รัก คุณรู้ดีว่ามันง่ายจะตายไป ทำไมคุณต้องทำให้มันยุ่งยากด้วยล่ะ” เขาตอบ และยิ้มให้เธอ แต่เธอรู้สึกไม่พอใจซักเท่าไร

“แล้วเรื่องลูกชายของชั้นล่ะ?”

“เรื่องจีฮยอนน่ะหรือ?” ชารล์ พูดแย้งขึ้นมาและทำเป็นไม่สนใจกับส่งที่เธอพูดเปรยๆออกมาก

“ตอนนี้เขายังไม่รู้เรื่องจีฮยอน” เธอถอนหายใจออกมาในขณะที่เธอตอบ

“ผมพนันได้เลยว่าตอนนี้เขาคงรู้เรื่องนี้แล้ว คุณพูดออกมาเองไม่ใช่หรือว่าคยูจงเจอคุณแล้วถูกต้องไหม? ไม่ช้าก็เร็วๆนี่ เขาต้องมาอ้อนวอนขอโอกาสกับคุณแน่นอน”

“ชั้นก็แค่หวังว่า “เร็วๆ นี้” คงไม่ใช่หมายถึงวันนี้หรอกน่ะ”” เธอบ่นพึมพำภายใต้การหายใจของเธอ

“ฮ่ะ อะไรน่ะ?”

“โอ้...ไม่มีอะไรหรอก”

“ใช่..ใช่..สีหน้าของคุณผมดูไม่ออกเลยน่ะ ว่าตอนนี้คุณรู้สึกกังวลมากแค่ไหน” ชารล์ทำตลกกลบเกลื่อน

“ชั้นว่าคุณหน้าจะเงียบไปเลยดีกว่าน่ะ!” ฮวางโบตีที่แขนของเขาขณะที่เขาทำท่ากำลังรูดซิปปากของเขา

“ตอนนี้ชั้นคงต้องไปแล้วล่ะ วันนี้ มีลูกค้ามาจองร้านอาหารเพื่อจัดปาร์ตี้ฉลองหมั้นน่ะ พนักงานของชั้นกำลังเตรียมของในครัวให้แล้วล่ะ”

“งั้นเราค่อยเจอกันวันหลังน่ะ” เขากล่าวลาเธอ

ฮยอนจุงเหยีบบคันเร่งอย่างบ้าคลั่ง ใจของเขาดูลุกลี้ลุกลนอย่างบอกไม่ถูก เทคโนโลยีสมัยนี้ก้าวหน้ามาก ถ้าหากเทคโนโลยีนั่นก้าวหน้ามากจริง รถคันนี้ก็น่าจะบินได้น่ะ

ความรู้สึกที่อยากจะไปพบเธอตอนนี้ คงไม่มีใครสามารถห้ามเขาได้แล้วล่ะ

“อ๊ากซซซซ! ถ้าผมรู้ว่าพี่จะขับรถอย่างบ้าคลั่งขนาดนี้ ผมน่าจะอยู่รอพี่ที่โรงแรมดีกว่าไปรับพี่ที่สนามบินน่ะ” คยูจงส่งเสียงตะโกนออกมาดังๆ ในขณะที่หัวของเขากระแทกกับหลังรถเกือบจะ 20 ครั้งเห็นจะได้

“พี่ฮะ ผมยังอยากใช้ชีวิตตามความฝันของผมอยู่นะ” เบบี้ขอร้องเขา และกำลังพยายามเรียกเตือนสติของลีดเดอร์ให้กลับมา

“คิมฮยอนจุง ชั้นเกลียดนาย นี่นายจะรีบไปไหนกันเนี่ย ทำไมต้องขับเร็วซ่ะขนาดนี้ นายไม่กลัวตายหรือไง ฮ้า !” จอมมินตะโกนออกดังๆ

“พี่ฮะ นั่นตำรวจ อ๊ากซซซซซ” ยองแซงดูจะเป็นห่วงเรื่องกฎจราจร

นานมากแล้วที่ฮยอนจุงไม่ได้ยิ้มด้วยความรู้สึกจริงๆออกมา รอยยิ้มของเขาตอนนี้เหมือนที่ฮวางโบเคยชมว่าเธอชอบรอยยิ้มที่อบอุ่นแบบนี้ของเขามากที่สุด ดังนั้น เขาจึงยิ้ม และยิ้มมันอีกครั้ง เขาพยายามเร่งความเร็วด้วยความหวังที่จะได้เจอใบหน้าหญิงสาวคนที่เขาสร้างความเจ็บปวดให้กับเธอ แต่แล้วเขาก็ต้องแตะเบรคอย่างกระทันหันเมื่อได้ยินคำพูดบางอย่างจากคยูจง

“ถ้าพี่ยังอยากจะเป็นพ่อของจีฮยอนอยู่ล่ะก็ เลิกขับรถแบบนี้ได้แล้ว”

เขาหยุดรถและหันไปมองหน้าคยูจงราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ” เมื่อตะกี้นายว่าอะไรน่ะ พ่อของจีฮยอนงั้นเหรอ นายพูดถึงอะไร”

“ใครคือจีฮยอนเลยฮะ?” เบบี้ถามออกมาด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“พี่คงยังไม่รู้สิน่ะ ว่าตอนนี้พี่มีลูกชายที่น่ารัก จีฮยอน ลูกชายของพี่ที่มีคุณแม่ชื่อ ฮวางโบ” คยูจงตอบ

จบประโยค ทุกสายตาหันไปมองฮยอนจุง ราวกับจะค้นหาความจริงจากเขา และในตอนนี้ฮยอนจุงแทบอยากให้รถมันบินได้จริงๆ เขา
< นี่ชั้นเป็นพ่อคนแล้วเหรอ ทำไมคุณถึงไม่บอกผม นี่คุณรังเกียจผมจนไม่อยมให้ผมเป็นพ่อคนเลยเหรอ คุณทำกับผมแบบนี้ได้ไง ฮวางโบ>

ฮวางโบกำลังยืนดูอย่างมีความสุขที่ได้ร่วมเป็นสักขีพยานในพิธีของคนสองคนที่มีความรัก มันทำให้เธอเชื่อว่าตลอด 3 ปีผ่านมาโชคชะตาไม่เคยนำสิ่งดีๆมาให้กับเธอเหมือนกับคู่ของคนอื่นๆ แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าโชตชะตาจะไม่กลับมาหาเธอ เพียงแต่เธอคงต้องรอนานหน่อยก็เท่านั้น

เธอรู้ว่าเมื่อเวลาผ่านไป เธอจะสามารถเปิดหัวใจของเธออีกครั้งเพื่อต้อนรับความรักครั้งใหม่ มันจะเป็นเวลาที่เธอจะเห็นแก่ตัว และเป็นเวลาที่เธอจะคิดถึงความสุขของตัวเองบ้างซ่ะที

ขณะที่เธอยืนดูเจ้าบ่าวประกาศกับแขกงานว่าพวกเขาจะแต่งงานในเดือนหน้านี้ เธอแอบคิดไปว่าทำไมบางคนถึงได้แต่งงานกันอย่างง่ายดายโดยไม่ต้องอุปสรรค แล้วทำไมเธอไม่มีโอกาสในมีความสุขเหมือนพวกเขาที่กำลังมีความสุขต่อหน้าเธอ ณ ขนาดนี้บ้างล่ะ

“คุณมองออกว่าเจ้าบ่าวคนนั้นรักเจ้าสาวของเขาจริงๆ ใช่ไหม” ใครบางคนกระซิบบอกเธอจากด้านหลัง

เธอพนักหน้าตอบอย่างงงๆ โดยที่ไม่ได้หันไปมอง

“และผมรู้ว่าคุณยังรักชิลลางของคุณอยู่เหมือนกันใช่ไหม” เสียงที่ดูคุ้นเคยพูดขึ้นเป็นครั้งที่สอง

จะเรียกว่าเธอโง่ก็ได้ แต่เธอพยักหน้ารับอีกครั้ง และกำลังตกอยู่ในภวังค์

“ผมก็รักคุณ” ใครคนนั้นพูดออกมา

ฮวางโบหันกลับไปมองที่มาของเสียงนั้นอย่างช้าๆ เธอนึกถึงคำพูดที่ตลกขบขันของไอดอลหนุ่มรูปหล่อคนนั้น คิมฮยอนจุง

“บ้าจริง ชั้นคงบ้าไปแล้ว” ฮวางโบหลับตาลงและพยายามสลัดความคิดบ้าๆตะกี้นี้ เธอหวังว่าสิ่งที่เธอเห็นเมื่อกี้จะไม่มีอยู่จริง มันเป็นเพียงแค่จินตนาการที่เธอสร้างขึ้นเท่านั้น ให้ตายซิ!

โปรดติดตาม สายใยแห่งรักตอนที่ 7

Create Date : 07 มิถุนายน 2553

Last Update : 7 มิถุนายน 2553 20:44:14 น.

19 comments

Counter : 588 Pageviews.

ดีใจจังในที่สุดก็ได้เจอกัน รอลุ้นว่าโบจะทำอย่างไร

โดย: lamlert29 IP: 87.171.116.22 วันที่: 7 มิถุนายน 2553 เวลา:20:55:34 น.

อ้าก กกกกกกกกกกกกกกกก ทำไมจบแบบนี้อ่ะ กำลังหยุดหายใจพอดี แล้วก็....จบตอน

ลุ้นมากๆๆอ่ะค่ะ

โดย: pim_bk IP: 58.64.69.146 วันที่: 7 มิถุนายน 2553 เวลา:21:01:55 น.

ยายยยยย
จบตอนแบบนี้แล้วคืนนี้ แพรจะนอนหลับไหมเนี่ย

ลุ้นจนพูดไม่ออก

โดย: แพร IP: 58.64.69.146 วันที่: 7 มิถุนายน 2553 เวลา:21:02:40 น.

ลุ้นมากเลย จะได้เจอกันแล้ว ไม่รู้ว่าโบจะทำยังไงนะ และอยากเห็นจุงเวลาเจอลูกชายที่เหมือนพ่อขนาดนั้นอ่ะ

ยายสนุกมากเลย รออ่านต่อนะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ...

โดย: Jai > FC.Joongbo IP: 119.31.39.55 วันที่: 7 มิถุนายน 2553 เวลา:21:17:30 น.

ยายยยยยยยยย

ไมทำงี้หล่ะค่ะ

ใจเต้นไม่เป้นจังหวะ แล้วเนี่ย

รอออออออ ตอนต่อไปอยู่นะค่ะ ^^

โดย: อ๊อฟ IP: 124.122.123.198 วันที่: 7 มิถุนายน 2553 เวลา:21:17:57 น.

ยายจบแบบนี้ได้งัยอ่ะ

เจอกันแล้วจะเป็นยังงัยต่อไป

พรุ่งนี้จะมาปูเสื่อรอยายเลย

ขอบคุณค่ะ

โดย: สิงโตหัวโต

วันที่: 7 มิถุนายน 2553 เวลา:21:25:57 น.

เจอกันแล้วว
จุงคงจะดีใจมากๆๆเลย
เฮ้อ..อยากอ่านต่อมากเลยค่ะยาย
อัพตอนต่อไปเร็วๆน้า

โดย: koi IP: 124.122.140.201 วันที่: 7 มิถุนายน 2553 เวลา:21:37:00 น.

ตัวอย่างตอนที่ 7 ค่ะ (ตามคำเรียกร้อง ผิดพลาประการใดขอโทษด้วยนะค่ะ)

“ไม่...ไม่.. ฉันเสียใจแต่ฉันต้องไปแล้ว”
“คุณไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น”
“ปล่อยฉันนะ ฮยอนจุง”
“ทำไมคุณไม่บอกผมเรื่องลูกชายของเรา?”
“จีฮยอนเป็นลูกของฉัน เขาไม่ต้องการเธอ”
“แต่ผมต้องการคุณ”
“คุณเป็นใคร?”
“เขาเป็นคู่หมั้นของฉัน”
“ผมเกลียดพวกคุณ! คุณทำให้แม่ของผมร้องไห้!”

โดย: แป๋ว IP: 124.121.55.248 วันที่: 7 มิถุนายน 2553 เวลา:21:44:06 น.

โอ๊ย...เป็นโรคหัวจายยยย
อยากเป็นโบ ^=^

โดย: prongpawin IP: 58.10.85.158 วันที่: 7 มิถุนายน 2553 เวลา:21:50:25 น.

หุหุ ใจแทบจะวาย "ผมรักคุณ" แล้วก็ วูบบบบบบ ติดตามตอนต่อไป เอาน่า สู้ๆนะยาย ไม่ต้องรีบ

โดย: kimyoungbi IP: 110.49.51.248 วันที่: 7 มิถุนายน 2553 เวลา:22:06:25 น.

ตอนนี้หายใจไม่ทันจริง ๆ เลย อ่านไปกลั้นหายใจไปด้วยกลัวจบ มันลุ้นมากมายแล้วในทีสุด ยายก็จบตอนสำคัญอีกแล้ว โธ่ยาย ฆ่ากันเลยดีกว่า เกือบลืมหายใจเลยตอนสุดท้าย เรื่องนี้สนุกมากมาย ชอบ ๆ คุณพ่อไอดอล อยากให้เป็นเรื่องจริงเร็ว ๆ จังเลย แต่ต้องมีแม่เป็นโบเท่านั้นนะ เป็นคนอื่นไม่สนอิจุงหรอก ยายจ๋ารอตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อ

โดย: มัม IP: 58.9.146.83 วันที่: 7 มิถุนายน 2553 เวลา:22:11:09 น.

อ๊ากกกกกยายเบรคหนูหัวทิ่มเลยอ่ะแล้วไงต่ออ่ะค่ะเมื่อกี้จุงมันพูดจริงหรือโบนึกอ่ะ อ๊ายๆๆอยากรู้ต่ออ่ะ ลุ้นสุดๆอ่ะ อยากรู้เรื่องของเค้าทั้งคู่5555
เรื่องนี้หนุกมากมายจริงๆค่ะ ชอบจัง
ตอนหน้าพ่อหนูน้อยหน้ามนจะมีบทบาทแล้วใช่มั้ยค่ะยาย หุหุ รอๆๆๆๆๆ
ขอบคุณยายและทีมงานมากๆนะค่ะ
123 กำลังใจส่งไปให้ รับไว้นะค่ะ

โดย: kanjabo IP: 192.168.182.164, 124.120.19.230 วันที่: 7 มิถุนายน 2553 เวลา:22:14:48 น.

ขอบคุณนะคะคุณยาย สนุกมากๆเลย รออ่านตอนที่ 7 อย่างใจจดใจจ่อค่ะ ^^

โดย: เมี่ยง IP: 61.90.36.120 วันที่: 7 มิถุนายน 2553 เวลา:22:46:52 น.

ยายคะทำไมจบแบบนี้ล่ะค๊า
หนุหัวใจจะวายย
มือเย็นตื่นเต้นแทนโบ
อ๊าจะได่เจอกันแล้ว
รอแทบไม่ไหวแล้วค่ะยาย

โดย: faiiz IP: 203.131.211.156 วันที่: 8 มิถุนายน 2553 เวลา:0:11:24 น.

ไหง ให้ลุ้นได้ทุกวัน เอาใจช่วยนะคะ

โดย: ป้ารดา IP: 115.87.4.224 วันที่: 8 มิถุนายน 2553 เวลา:0:37:14 น.

โอวลุ้นๆๆๆยายนอนไม่หลับแว๊วลงตอนต่อไปเลยนะ อิอิอิ

โดย: giff IP: 58.97.60.4 วันที่: 8 มิถุนายน 2553 เวลา:10:00:05 น.

อ๊ากกกก...ยายจ๋า
ไม? ทำหยังงี้อ่ะ เบรคล้อฟรีเลยหง่ะ
กระชากใจคนแก่อีกและ...หุหุ
ก้อให้ชิลลางหายใจรดต้นคอโบอยู่ได้ 55

แรงใจให้ไปมากมายจ้า

โดย: kaprow IP: 124.120.131.208 วันที่: 9 มิถุนายน 2553 เวลา:10:15:54 น.

ยาย
รวมเล่มเหอะ

โดย: joy&yoo IP: 180.183.26.217 วันที่: 9 มิถุนายน 2553 เวลา:13:18:18 น.

โชคดีของหนิงที่เข้ามาวันนี้ อิอิ
เพราะไม่ต้องรอลุ้น...

ขอบคุณนะคะยาย

โดย: ning IP: 115.87.101.104 วันที่: 9 มิถุนายน 2553 เวลา:18:47:40 น.