|
|
บันทึกของผมตอนที่ 3
ทันทีที่เธอรู้ว่าผมกำลังจะมา ผมเดาว่าเธอคงจะรู้สึกตื่นเต้นและในทางกลับกันเธอก็คงไม่อยากเจอผมแน่นอน เพราะอะไรเหรอ เพราะเธอทิ้งผมไปโดยไม่บอกลาผมสักคำ เธอเปลี่ยนเบอร์มือถือ และ ย้ายที่อยู่หนีไป เธอช่างลืมผมง่ายดายจริงๆ เธอเคยเผลอเล่าให้ผมฟังตอนที่เราตกลงจะคบกันว่า ครั้งแรกที่เธอเจอหน้าผม เธอรู้สึกว่าหัวใจเต้นแรง แข้งขาดูจะชาไปชั่วขณะ เธอบอกว่า เธอได้เจอผู้ชายมามากหน้าหลายตา แต่สำหรับผมแล้วเธอสะดุดที่กล้ามมัดใหญ่และท่อนแขนอันแข็งแร็งของผม นี่ยังไม่นับรวมว่าผมมีใบหน้าที่หล่อคมสะดุดสายตาของเธออีกน่ะ ตอนเธอเล่าให้ผมฟัง ผมรู้สึกเขินจนบอกไม่ถูก ได้แต่เก็บอาการไว้ไม่ให้เธอรู้
ช่วงเวลาที่เราได้คบกันนั้น ผมมีแต่ความสุข มีกำลังใจทุกครั้งที่ได้ยินเสียงเธอ ถึงแม้ว่าผมและเธอจะไม่สามารถเดทกันได้เหมือนคู่รักอื่นๆทั่วไป แต่ทำไงได้ ในเมื่อทั้งเธอและผมก็ล้วนแต่เป็นคนในวงการ ที่ไม่นับรวมถึงบรรดาแฟนคลับ triple S ของผมอีก แน่นอน ผมเข้าใจความรู้สึกของแฟนๆเหล่านั้น บางครั้งผมก็อยากจะบอกพวกเขาเหมือนกันว่า ผมก็อยากมีความรักเหมือนคนอื่นๆ ทำไมผมจะมีคนรักเหมือนคนอื่นไม่ได้ และหากผมรักใครแล้ว ผมก็อยากให้พวกเขารักผู้หญิงของผมด้วย ซักวันผมจะค่อยๆทำให้เธอรักผู้หญิงคนนี้ของผมด้วยวิธีการที่ผมได้เตรียมไว้ในใจ มันจะยากอะไรล่ะฮะ ในเมื่อตอนนี้ผมเป็นคนดัง บางครั้งผมก็แค่บอกใบ้พวกเขา หรืออาจจะให้สัมภาษณ์ตามสื่อ รายการ หรือพวกนิตยสารทั่วไป ผมเชื่อว่าพวกเขาคงต้องอยากรู้แน่เลยว่า ตอนนี้ผมคบกับใครอยู่ ผมอยากให้พวกเขาเดาไปเรื่อยๆ และ ถึงเวลานั้น พวกเขาก็คงจะคาดไม่ถึงว่าคนที่ใช่ของผมนั้นอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลเอง
แต่โอกาสนั้นยังไม่ทันมาถึง เธอกลับทิ้งผมไปโดยไม่บอกลาผมสักคำ ผมไม่แน่ใจว่า ที่เธอตัดสินใจทิ้งผมนั้น เป็นเพราะว่า เธอทนไม่ไหวแล้วกับการที่ต้องคอยหวาดระแวง หวาดกลัว กับพวกแฟนคลับ หรือ บริษัทฯ ของผมกันแน่ะ หรือเธอกลัวจะทำให้อาชีพการงานของผมที่กำลังจะไปได้ดีดับวูบ หากผมมีข่าวกับเธอ แต่ทั้งหลายทั้งปวง เธอก็ไม่ควรที่จะเลือกใช้วิธีนี้กับผม เราเคยสัญญากันไว้แล้วว่า สุขทุกข์เพียงใด เราสองคนต้องฝ่ากันไปให้ได้ ไม่ว่าจะเป็นตายร้ายดียังไง เราจะต้องมีกันและกัน แต่ผมไม่โกรธเธอหรอกฮะ หากเธอจะเผลอไผลลืมสัญญาไปบ้าง แต่ผมหวังจะให้เธอจำคำสัญญาของเราไว้ และกลับมาหาผม เพราะทุกวันนี้ ผมอยากจะบอกกับใครๆว่า “ไม่มีซักนาที ที่ผมจะหายใจได้ โดยที่ผมไม่ได้คิดถึงเธอ” ถึงแม้มันจะดูเลี่ยน แต่มันก็มาจากใจที่เริ่มจะเย็นชาของผมน่ะฮะ
ตอนนี้ผมมาถึงที่สถานีแล้ว ผมรีบเดินไปหาบรรดาน้องๆ ซึ่งรอผมอยู่ “พี่ฮะ พี่ฮวางโบเพิ่งเดินไปเอง หากพี่ตามไปตอนนี้ คงทันน่ะ” คยูจงพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นเหมือนกลัวว่าผมจะบ่นแน่เลย
“งั้นเหรอ เธอเดินไปทางไหน”
“ลานจอดรถ รีบไปสิฮะ” เบบี้น้อยรีบชี้ทางไปลานจอดรถทันที
“ขอบใจน่ะ แล้วชั้นจะซื้อขนมมาให้นายกินเยอะๆ เลย ชั้นไปล่ะ” ว่าแล้วผมก็รีบออกตามหาเธอทันที
“รอผมก่อน บูอิน ผมอยู่ไม่ได้หากไม่มีคุณ” ผมพูดอยู่ในใจอย่างนั้น ผมวิ่งตามหาเธอเหมือนคนบ้า และแล้วผมเห็นหลังของใครบางคนที่คุ้นเคยเป็นอย่างดีเดินไปเร่งรีบ ต้องเป็นเธอแน่ๆ ผมจำเสื้อตัวเก่งของเธอได้
“บูอิน” ผมตะโกนเรียกเธอ
แล้วก็ได้ผล เธอหันมาทันที สีหน้าของเธอตกใจเมื่อเห็นผม แต่แล้วเธอก็ค่อยๆ ปรับสีหน้าให้ดูเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเรา เธอคงลืมไปหมดแล้วว่าเธอทำให้ผมเจ็บปวดมากแค่ไหน แต่ตอนนี้ ผมให้อภัยเธอแล้วจริงๆน่ะ
“อ๊ะ ฮยอนจุง ไปไงมาไงเนี่ย” คำแรกที่เธอกล่าวทักทายผม
“เอ่อ ..” พอเห็นหน้าเธอผมลืมไปแล้วว่าผมจะพูดอะไรกับเธอดี
“ว่าไง ทำไมเงียบไปล่ะ”
ตอนนี้ผมเหมือนมีก้อนอะไรบางอย่างติดอยู่ที่คอ
“อืม ถ้าเธอไม่มีอะไร นูน่าคนนี้ขอกลับก่อนน่ะ พี่ต้องกลับไปเตรียมอาหารให้บรรดาน้องๆในวงของเธอได้ทานกัน ไว้เราค่อยคุยกันพรุ่งนี้น่ะ ยังไงเราก้ต้องได้เจอกันอยู่แล้ว บายจ๊ะ” ดูเธอสิ เธอเริ่มมั่วนิ่มกับผมแล้ว
“เดี๋ยวฮะ” ผมคว้าแขนเธอไว้
“มีอะไรไว้คุยกันพรุ่งนี้สิ แล้วเจอกันน่ะ อย่าไปสายล่ะ” เธอพยายามจะให้ผมปล่อยมือ แต่เดี๋ยวก่อน เมื่อกี้เธอแทนตัวเองว่า นูน่า เหรอ เกิดอะไรขึ้นเนี่ย
“เอ่อ ขอโทษฮะเอ่อ นูน่า ผมมีเรื่องอยากจะคุยกับพี่..ตามลำพัง และตอนนี้ด้วย”
“ทำไมล่ะ เก็บไว้คุยพรุ่งนี้ก็ได้ ตอนนี้ชั้นสายมากแล้วน่ะ”
“ได้โปรดเถอะฮ่ะ บูอิน อย่าทำแบบนี้กับผมเลย ผมทนเจ็บปวดอีกต่อไปไม่ไหวแล้ว”
เธอหยุดชะงักทันที เธอพยายามยิ้มและพูดกับผมด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“งั้นเหรอ โอเค ก้ได้จ๊ะ เอ่อ น้องชาย แต่นูน่าว่าตอนนี้เราควรจะรีบออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดก่อนที่นักข่าวหรือใครมาเห็นเข้าน่ะ”
“ได้ฮะ รถคุณ เอ่อ รถนูน่าอยู่ไหนฮะ ผมขอตัวไปทำธุระแล้วเดี๋ยวจะตามไปที่รถฮะ?” ผมจัดแจงบอกเธอเสร็จสรรพแล้วเธอก็บอกสถานที่กับผมก่อนจะเดินจากกันไป ระหว่างที่ผมเดินไปผมบอกกับตัวเองว่า วันนี้เป็นไงเป็นกันผมต้องคุยกับเธอให้รู้เรื่องจนได้
เมื่อผมไปถึงเธอนั่งอยู่ฝั่งคนขับเรียบร้อยแล้ว ผมรีบสาวเท้าเดินเข้าไปที่รถเธอ เธอไขกระจกลงมาถามผม
“ว่าไงมีอะไรก็คุยกันมาได้แล้ว”เธอถามผมทันที
นี่เธอกลัวผมจนไม่กล้าให้ผมขึ้นรถเธอเลยเหรอเนี่ย ให้ตายเหอะ “เอ่อ คือว่า เรื่องมันยาวน่ะฮะ ผมขอขึ้นไปคุยบนรถได้มั๊ยฮะ” ไม่ทันที่เธอจะตอบ ผมถามเธออีกครั้ง
“ผมว่าเราสองคนควรเอารถออกไปจากที่นี่จะดีกว่าน่ะฮะ มันอันตรายเกินไปหากใครมาเห็นเข้า” เธอคิดอยู่ชั่วครู่เธอจึงกดเซ็นทรัลล๊อกอีกฝั่งให้ผมขึ้นไปนั่ง
“ไม่ฮะ ผมขับเองดีกว่า คุณรีบเขยิบไปนั่งอีกฝั่งหนึ่งเร็วเข้า” สีหน้าของเธองงๆ แต่ก็ปีนไปนั่งเบาะติดกับคนขับ”ผมรีบพาเธอและรถออกจากลานจอดรถไปทันที ตอนนั้นในหัวของผมคิดไม่ออกว่าจะไปไหนด้วยซ้ำ
“นี่เธอจะนูน่าไปคุยที่ไหนเหรอ”
“เอ่อ ที่ไหนก็ได้ฮะ ผมไปบ้านคุณ เอ่อ บ้านนูน่าได้หรือเปล่า พอดีผมรีบออกมาและยังไม่ได้กินข้าวเลย อีกอย่างถ้าไปคุยที่บ้านนูน่าก็ดีเหมือนกันน่ะ เพราะอย่างน้จยก็ไม่มีนักข่าวคนไหนเห็น”
“งั้นเหรอ” เธอนิ่งไปชั่วครู่ จากนั้นเธอก็บอกทางให้ผม ระหว่างที่นั่งกันไปในรถ บรรยากาศเงียบสิ้นดี ผมค่อยๆขับรถตามคำบอกของเธอมาเรื่อยๆ และแล้วตอนนี้ผมก็มาถึงที่พักของเธอแล้ว ผมดับรถและยื่นกุญแจรถให้เธอ แล้วก็ใช้โอกาสนี้พูดกับเธอก่อน
“สุขสันต์วันคริสต์มาสฮะ”ผมยิ้มด้วยความรู้สึกจากใจของผมให้เธอ ด้วยหวังว่าเธอคงจะยังไม่ลืมรอยยิ้มของผม
“สุขสันต์วันคริสต์มาสเช่นกันจ๊ะ ว่าแต่ จะคุยตรงนี้ หรือ ในบ้านล่ะ”เธอยิ้มและถามผม
ทุกคนคงเดาไม่ยากใช่มั๊ยว่าผมจะตอบอะไร แน่นอนสิฮะ “เข้าไปคุยข้างในดีกว่าฮะ อีกอย่างผมก็หิวแล้วด้วย”
เธอใช้ความคิดอีกแล้วฮะ แต่แล้วเธอก็เปิดประตูรถลงไปโดยมีผมเดินตามเธอไปอยู่ห่างๆ แล้วเธอก็หันมามองผมแล้วพูดขึ้น
“อะไรเนี่ย”
ผมตกใจจริงๆน่ะฮะ แล้วเธอก็เอามือปิดปากตัวเองและหัวเราะเสียงดังสนั่นหวั่นไหว เกิดอะไรขึ้นเหรอเนี่ย ผมชักจะงง
“ขอโทษน่ะ ชิลลาง ขอโทษจริงๆ” เธอยังขำไม่หยุด ผมก็ได้แต่ยืนงงเธออยู่อย่างนั้น
“คือว่า เสื้อของเธอ เกิดอะไรขึ้นเนี่ย ฮา ฮา ฮ่า ทำไมเธอถึงใส่ตัวนี้มา” เธอชี้มาที่เสื้อผมของผม โอ๊ะ ตายแล้ว เธอขำเสื้อที่ผมใส่อยู่ จะไม่ให้เธอขำได้ยังไง ในเมื่อมันเป็นเสื้อยึดแจ๊กเก็ตสีขาวลายมิ๊กกี้เม้าท์ ยืนจุจุ๊บกับมินนี่อยู่เอง ผมอายเธอจัง แต่ผมก็ตอบเธอไปดังๆว่า
”คือผมรีบมาและผมไม่อยากให้ตกเป็นเป้าสายตาของใคร ผมจึงขอยืมเสื้อของทีมงานมาใส่เพื่อพรางตัวไม่ให้เป็นที่สังเกตุของใครๆได้”
“งั้นเหรอ แต่ชั้นว่าเสื้อตัวนี้ยิ่งทำให้คนยิ่งสังเกตุเข้าไปใหญ่เลยน่ะ ว่ามั๊ย” เธอขำผมอีกแล้ว
“ว่าแต่ คุณไม่คิดจะให้ผมพาตัวเองเข้าไปนั่งในบ้านคุณเหรอ ตอนนี้ผมหนาวจะแย่แล้วน่ะ” ผมไม่ได้มารยาน่ะ ก็มันหนาวจริงๆนี่นา
“ขอโทษด้วย นูน่ามัวแต่ขำเลยลืมเรื่องนี้ไปสนิทเลย ขอโทษจริงๆน่ะ”
แล้วตอนนี้ผมก็ได้เข้ามาในบ้านของเธอแล้ว บ้านหลังนี้ดูอบอุ่นน่าอยู่ทีเดียว ข้าวของเครื่องใช้ล้วนแต่ดูเป็นของที่มีราคาในระดับหนึ่ง ตัดกับชุดรับแขกในห้องนั่งเล่นที่ดูจะเรียบง่าย ถัดออกไปก็เป็นห้องครัวซึ่งติดกับห้องกินข้าว มีแจกันดอกไม้ และ ภาพวาดน้องไม้สีขาวติดอยู่ รวมๆแล้วก็ดูดีจริงๆ
“นั่งสิ ฮยอนจุง ดื่มน้ำชาซักแก้วก่อนมั๊ย” เธอเดินมาถามผม
“ไม่ฮะ ผมหิวข้าวมากกว่า” ผมพูดและเดินไปนั่งอยู่โซฟาถัดไปจากเธอ
“ได้สิ ว่าแต่ เธอมีอะไรจะพูดกับนูน่าเหรอ?”
ผมนิ่งเงียบไปพักหนึ่ง แล้วความรู้สึกของผมก็พรั่งพรูออกมาทันที
“ทำไมฮะ ทำไมคุณถึงทำแบบนี้กับผม คุณเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์ คุณย้ายที่อยู่ แล้วคุณยังห้ามไม่ให้เพื่อนของคุณบอกผมอีก ผมส่งเมล์ให้คุณเป็นปีแต่คุณไม่เคยคิดจะตอบกลับมาหาผม ผมออกตามหาคุณและคุณก็คอยแต่จะหลบหน้าผม ทำไมฮะ บูอิน ผมทำผิดอะไรเหรอฮะ”
“มันเป็นเพราะ” เธอพูดตัดบทผมทันที
“เอาล่ะ ไหนๆเราก็ได้คุยกันในวันนี้ ชั้นก็อยากจะพูดให้เธอให้เข้าใจ เพราะพรุ่งนี้เราต้องร่วมงานกัน และ เราจะได้คุยกันด้วยสะดวกใจด้วย”
ตอนนี้ผมนั่งฟังคำพูดจากเธอจนหายใจไม่ทั่วท้องแล้ว
“เป็นเพราะว่าชั้นกลัว เชื่อเถอะน่ะ ฮยอนจุง ให้มันจบแบบนี้ล่ะ ดีแล้ว ชั้นกลัวจริงๆน่ะ ด้วยความสัตย์จริง ถึง ณ ขณะนี้ ชั้นก็ยังกลัวอยู่ดี ชั้นกลัวจะเป็นตัวต้นหตุที่อาจทำให้งานของเธอได้รับผลกระทบ นั่นไม่ใช่กระทบกับเธอแค่คนเดียวเท่านั้น แต่มันหมายถึงสมาชิกในวง และ บริษัทฯ ด้วย แล้วก็ แฟนคลับของเธอ พวกเขาต่างก็แอนตี้ชั้น แต่นั่นไม่ใช่สาระสำคัญหรอกน่ะ เพราะชั้นคงรับมือได้ สำหรับเรื่องของอายุ ใช่มันเคยเป็นเหตุผลที่ชั้นขึ้นมาอ้าง แต่ตอนนี้มันไม่มีความหมายอะไรสำหรับชั้นแล้ว ดังนั้นลืมเรื่องนี้ไปซ่ะ” เธอหันมามองหน้าผมแล้วพูดต่อ
“ชั้นไม่อยากเป็นต้นเหตุแห่งความหายนะ ให้กับชีวิตของเธอ จริงๆน่ะ ฮยอนจุง ชั้นไม่อยากเป็น แล้วชั้นก็ไม่ต้องการเป็นด้วย” ทันทีที่เธอพูดจบเธอก็ร้องไห้ออกมาทันที
ผมเข้าใจเธอฮะ เหมือนที่ผมเขียนในไดอารี่ แต่ตอนนี้คุณรู้มั๊ย ผมรู้สึกเจ็บปวดอีกครั้งที่ทำให้คนที่ผมรักต้องเสียน้ำตา ผมผิดคำพูดอีกแล้ว ผมควรทำไงดี
“บูอิน ได้โปรดอย่าคิดแบบนั้นเลย คุณจะเป็นต้นเหตุแห่งความหายนะได้ยังไงในเมื่อผมเป็นชิลลางของคุณ บูอินฟังผมน่ะ ทั้งหมดที่คุณพูดมามันไม่ใช่เลยน่ะ คุณลืมเรื่องเหล่านั้นไปได้เลย คุณลืมที่ผมบอกคุณไปแล้วเหรอ ผมเคยบอกคุณว่า ผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีคุณ ถึงตอนนี้ผมก็ยังยืนยันคำเดิม ดังนั้น ขอให้คุณเชื่อมั่นในคำพูดของผม และ สัญญารักของเราสิฮะ”
“ตราบใดก็ตามที่ผมยัง ผมจะเป็นเทพารักษ์ คอยปกป้องและดูแลคุณ มีผมอยู่จะไม่มีใครมาอะไรคุณได้แน่ๆ เชื่อผมเถอะ”
น้ำตาของเธอไหลอีกแล้ว เธอยิ้มให้ผมและผมก็รับรู้ได้ว่า เธอซาบซึ้งกับคำพูด(เลี่ยนๆ)ของผมแน่นอน ผมอยากจะปลอบเธอจังเลยตอนนี้ ผมค่อยๆเขยิบเข้าไปใกล้เธอ เธอเงยหน้าแล้วพูดกับผมว่า
“ชิลลาง ขอโทษน่ะที่ทำให้เธอต้องเจ็บปวด” น้ำตาเธอยังคงไหลไม่หยุด
“ไม่เห็นต้องขอโทษผมเลย ผมต่างหากที่ต้องขอโทษที่ทำให้คุณต้องเสียใจแบบนี้” ผมขยับเข้าไปใกล้เธออีกครั้ง และดึงเธอเข้ามาไว้ในอ้อมอกผม ผมกอดเธอไว้แน่น และรู้แต่เพียงว่า ตอนนี้เธออยู่ในอ้อมกอดผมแล้ว ผมจะไม่ยอมปล่อยให้เธอไปอีกแล้ว เธอรู้บ้างหรือเปล่า ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาตั้งแต่เธอทิ้งผมไป ผมต้องปวดร้าวแค่ไหน เวลาที่ผมขึ้นเล่นคอนเสิรต์ร้องเพลง แต่พวกเขาไม่รู้หรอกว่า ในใจของผมกำลังร้องให้ จะมีใครมาเข้าใจผม แต่ก็ไม่จำเป็นหรอกฮะ แค่ขอให้พวกเขามีความสุขกับเสียงเพลงที่ผมมอบให้ก็พอน่ะ แต่ตอนนี้ตอนนี้หากผมขออะไรจากพวกเขาได้ ผมขอให้พวกเขายอมรับผู้หญิงของผมแค่นั้นพอ แค่นั้นจริงๆฮะ
เธอเงยหน้าขึ้นมามองผม หน้าตา จมูกของเธอแดงกล่ำด้วยผ่านการร้องไห้มาหมาดๆ ผมอดใจคิดถึงเธอไม่ไหวแล้วฮะ ตอนนี้ ผมดึงใบหน้าของเธอเข้ามา
จุมพิตให้นานที่สุดให้สมกับความคิดถึง
กอดเธอให้นานที่สุดเพื่อให้หายคิดถึง
อยากอยู่กับเธอนานๆแบบนี้จะได้ไม่ต้องคิดถึงอีก
ว้า ผมเล่าเรื่องส่วนตัวมากไปหรือเปล่าเนี่ย ผมควรล่ะไว้ในฐานที่เข้าใจแล้วกัน ว่าเวลาคนที่เข้าคิดถึงกันมากๆ เขาควรจะคุยกันเรื่องอะไร หรือ ทำอะไร แต่อย่าคิดอะไรเลยเถิดน่ะฮะ
ฮยอนจุง
| Create Date : 24 พฤษภาคม 2553 |
| Last Update : 25 พฤษภาคม 2553 10:59:33 น. |
|
14 comments
|
| Counter : 444 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: ^^ IP: 58.8.185.173 วันที่: 24 พฤษภาคม 2553 เวลา:23:18:31 น. |
|
|
|
| โดย: kimyoungbi IP: 119.31.4.245 วันที่: 24 พฤษภาคม 2553 เวลา:23:23:09 น. |
|
|
|
| โดย: giff IP: 58.9.76.53 วันที่: 25 พฤษภาคม 2553 เวลา:0:08:30 น. |
|
|
|
| โดย: ma_ma@bojoong IP: 124.121.160.31 วันที่: 25 พฤษภาคม 2553 เวลา:4:57:32 น. |
|
|
|
โดย: สิงโตหัวโต  วันที่: 25 พฤษภาคม 2553 เวลา:8:37:12 น. |
|
|
|
| โดย: แพร IP: 61.47.122.152 วันที่: 25 พฤษภาคม 2553 เวลา:12:19:10 น. |
|
|
|
| โดย: มัม IP: 61.47.18.239 วันที่: 25 พฤษภาคม 2553 เวลา:14:59:56 น. |
|
|
|
| โดย: ning IP: 115.87.100.143 วันที่: 25 พฤษภาคม 2553 เวลา:18:25:16 น. |
|
|
|
| โดย: kanjabo IP: 192.168.182.253, 124.120.0.154 วันที่: 25 พฤษภาคม 2553 เวลา:22:19:58 น. |
|
|
|
| โดย: เมี่ยง IP: 61.90.36.76 วันที่: 25 พฤษภาคม 2553 เวลา:22:21:31 น. |
|
|
|
| โดย: ladyberbatov IP: 124.157.171.230 วันที่: 26 พฤษภาคม 2553 เวลา:17:01:21 น. |
|
|
|
| โดย: kaprow IP: 124.120.140.232 วันที่: 27 พฤษภาคม 2553 เวลา:12:04:48 น. |
|
|
|
| โดย: speedy IP: 58.9.165.202 วันที่: 29 พฤษภาคม 2553 เวลา:9:38:40 น. |
|
|
|
|
|
|
|
"ห้ามนำไปเผยแพร่ต่อที่อื่น นอกจากจะได้รับอนุญาตจากเจ้าของบล๊อคก่อนเท่านั้น"
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 10 คน [
ฮวางโบใจอ่อนแล้วววววว ว
ฮูเร่
ฟิคยายจะทำให้หนูหลงรักฮยอนจุงล่ะ -*- เหมือนวีก็อทที่ทำให้หนูหลงรักฮวางโบออนนี่ ^^