ตอนที่ 22

เมื่อ ขาดเธอไป อยู่ที่ไหนก็เหงา รู้สึกเหมือนโลกว่างเปล่า เหงาเหลือเกิน ทำไมต้องทำใจแกล้ง คิดถึงแล้วแกล้งเมินเฉย ลืมเรื่องราวที่เคยเกิด มาเริ่มกันใหม่..


จัย อึนตอนนี้ได้พาตัวเองมายืนอยู่หน้าบ้านของฮวางโบ ซึ่งเธอได้ให้นักสืบชั้นเลวสืบเสาะและรู้ว่าตอนนี้ฮยอนจุงไปอัดรายการวิทยุ และ ฮวางโบอยู่บ้านเพียงลำพัง




ใน ระหว่างเดียวกัน หลังจากที่รายการวิทยุจบ เธอเริ่มใจอ่อนกับคำพูดของฮยอนจุงที่พูดไปก่อนหน้านี้ และใจของเธอจริงๆแล้วก็ยังรักเขาเช่นกัน


“ใช่สิน่ะ เราทะเลาะกันก็เพราะเรารักกัน เราไม่ได้ทะเลาะเพราะเกลียดกันซ่ะหน่อย ทุกครั้งที่ชั้นได้เห็นหน้าเธอ ได้เห็นรอยยิ้มของเธอ ได้ฟังน้ำเสียงสดใสของเธอ สิ่งที่เกิดขึ้นมันคือความสุข แต่ความสุขก็มักจะขึ้นมาพร้อมกับความทุกข์เช่นกัน ดังนั้น ความสุขที่ได้รับจากเธอมันมีค่า ถ้าชั้นไม่ดูแลและปล่อยให้หลุดไปอีก มันก็คงจะแย่อีกแน่ๆ ดังนั้น จากนี้ไป ชั้นจะรักษาเธอเอาไว้ จะเก็บไว้จนนาทีสุดท้าย แต่ที่ชั้นอภัยเธอในวันนี้...ก็เพราะลูก แล้วก็...ชั้นรักเธอ”น้ำตาเธอเอ่อไหลออกมาไม่รู้ตัว


ติ๊งหน่อง ติ๊งหน่อง!!


เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น เธอสะดุ้งตกใจ แต่ก็ค่อยๆอุ้ยอ้ายเดินไปเปิดประตูเริ่มรู้ที่


“ฮยอนจุงเขาไม่อยู่บ้านค่ะ”เธอตอบจัยอึน


“ก็ดี เขาไม่อยู่จะได้จัดการเธอง่ายๆหน่อย”จัยอึนพ่นพิษร้ายใส่ทันทีเมื่อรู้ว่าฮวางโบอยู่คนเดียว


“ถ้าเธอพูดแบบนี้ต่อหน้าฮยอนจุง เขาคงจะไม่พอใจน่าดู”ฮวางโบเองก็กล่าวไม่ยอมแพ้


“ฮยอนจุงเขาไม่คิดแบบนั้นหรอกค่ะ เพราะว่าเราเป็นเพื่อนที่สนิทกันมากกก”จัยอึนตั้งใจลากเสียงเพื่อให้รู้ถึงความสัมพันธ์


“ค่ะ แต่ก็แค่เพื่อน”นอกจากจะเน้นเสียงมากกว่าแล้ว ฮวางโบก็ยังเอียงหน้าน้อยๆท้าทาย


“อย่า นึกนะ ว่าเธอได้เขาไปครองแล้วจะถือว่าชนะ ฮยอนจุงเขาก็แค่ต้องการลูกเท่านั้นแหละ เขาไม่ได้ต้องการเธอแม้แต่น้อย เมื่อเขาได้ลูกเธอ สุดท้ายเขาก็จะทิ้งเธอเหมือนที่เคย”


“เหมือน เธองั้นสิ สุดท้ายเขาก็เลือกชั้น เธอก็คงจะหน้าแตกหมอไม่รับเย็บสิน่ะ”เธอพูดพลางพร้อมกับลูบหน้าท้องจากการ บีบรัดของเจ้าสองตัวน้อย


จัยอึนกัดฟันส่งเสียงร้องกริ๊ดอยู่ในคอทั้งที่อยากจะกรีดร้องเหมือนละครไทย


“เธอกล้าดียังไงมาว่าชั้นแบบนี้ แกมันนางมารร้าย เอาเรื่องลูกมาล่อให้ฮยอนจุงต้องกลับมาดีด้วย เธอนี่มันนางมารยาร้อยเล่มเกวียนจริงๆ”


ฮวาง โบได้แต่มองผู้หญิง(ร้าย)ที่อยู่ตรงหน้า และได้แต่สงสารในใจที่ผู้หญิงคนหนึ่งต้องการได้สามีของเธอจนต้องลดเกียรติ ตัวเองถึงขนาดนี้


“เห็นคุณเป็นแบบนี้แล้ว ชั้นรู้สึกสงสารคุณจริงๆน่ะ”


“แก.นัง บ้า”จัยอึนร้องกรีดเสียงดัง ยกมือหมายจะตบสั่งสอนฮวางโบ แทนที่จะหลบ ฮวางโบกลับเชิดหน้าขึ้นจนแทบจะเหมือนกับยื่นหน้าเข้าไปให้คนที่ขาดสติไปแล้ว ตบเต็มแรง


“เอาสิ ตบเลย กล้าหรือเปล่า บ้าให้มากๆน่ะค่ะ ยิ่งโกรธเท่าไหร่ พระเจ้าก็จะมายืนข้างชั้นเร็วขึ้น”


จัยอึนชะงักมือค้าง ก่อนจะที่ฝ่ามือจะกระทบกับผิวหน้าอีกฝ่าย “เธอนี่มันร้ายกว่าที่ชั้นคิดไว้อีกน่ะ”


ฮวางโบถึงกับหน้าซีดเมื่อมือที่อยู่ตรงหน้ากระทบอย่างแรงที่แก้มเธอ


“เธอ คงคิดอยากจะยั่วให้ชั้นตบและทำให้เป็นข่าวหน้าหนึ่ง แล้วก้ไปฟ้องฮยอนจุงว่าถูกชั้นตบสิน่ะ เสียใจน่ะมันไม่ได้ผลหรอก ตบแค่ทีเดียวแค่นี้ ไม่มีหลักฐาน จำไว้ ชั้นจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เขามา เธอเคยรู้หรือเปล่าว่าชั้นกับเขาเคยมีอะไรกันมาก่อนเธอ ดังนั้นมาทีหลังก็ควรรู้ตัวไว้ด้วย เธอรู้หรือเปล่า ฮยอนจุงเขาจะเขี่ยเธอทิ้งเมือไหร่ก็ได้ ชั้นจะตั้งหน้าตั้งตาคอยดูวันนั้น ฮ่า ฮ่า” จัยอึนได้ทีจัดสตอชุดใหญ่


“ไม่ต้องรอวันนั้นหรอก มันนานไป ชั้นเบื่อ”มือบางสวยฟาดเข้าที่ใบหน้าจัยอึนเต็มแรง ทำเอาคนโดนตบช๊อกเพราะคิดว่าฮวางโบจะสวมบทนางเอกเหมือนละครทั่วๆไป


“เธอกล้าตบชั้นเหรอ เธอรู้จักชั้นน้อยไปซ่ะแล้ว”จัยอึนเดินเข้าไปคว้าแก้วนมที่ฮวางโบถือแล้วปาลงพื้นทันที


เพล้ง!!!!

เศษแก้วแตกกระจายเต็มพื้น จัยอึนหยิบเศษแก้วขึ้นมาพร้อมกับมองหน้าฮวางโบซึ่งตอนนี้ซีดเป็นไก่ต้มแล้ว


“เธอ จะทำอะไรของเธอเนี่ย”ถึงปากของเธอจะพูดแบบนั้น แต่ก็อดตกใจไม่ได้ว่าผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าตอนนี้เป็นอะไรกันแน่ แล้วถ้าเกิดจัยอึนเกิดบ้าแล้วคิดจะทำร้ายฮวางโบขึ้นมาจริงๆล่ะ


“ชั้นแค่จะพิสูจน์ให้รู้ว่า ผู้หญิงอย่างเธอ กับ ชั้น ใครมันจะแน่กว่ากัน”


สาย ตาของจัยอึนตอนนี้กลับเปลี่ยนไปเหมือนนังปีศาจบ้าพร้อมจะทำร้ายคนที่อยู่ ข้างหน้าได้ตลอด เธอหยิบเศษแก้วขึ้นมาชูขึ้นเหนือหัวสายตาจดจ้องไปที่ฮวางโบ แล้วก็กำเศษแก้วที่อยู่ในมือ เลือดแดงสดไหลเต็มฝ่ามือ จากนั้นก็ทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้นก่อนที่จะกรีดร้องออกมาเป็นคนบ้า


“เธอทำอะไรของเธอ หา ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้น่ะ”


“นี่ คิดจะทำอะไร เธอบ้าไปแล้วเหรอ“ระหว่างนั้นฮวางโบก็เดินไปหาจัยอึนและพยายามแกะเศษแก้วที่ จัยอึนกำอยู่ แต่ก็ต้องเซเพราะถูกแรงผลักของคนบ้า ร่างของฮวางโบถึงกับทรุดลงไปนอนและเริ่มปวดท้องหน่วง


“ถ้าหล่อน แท้งซ่ะ ชั้นก็จะได้ฮยอนจุงมาครองไว้แน่นอน”แล้วแผนการณ์ร้ายก็เริ่มปฏิบัติการ เธอลุกขึ้นและรีบตามไปคร่อมร่างของคนท้อง ทั้งตบทั้งจิกจนจนเขียวช้ำไปหมด ส่วนคนที่ถูกกระทำได้แต่ปัดป้องเพราะไม่สามารถต้านอารมณ์ของคนที่คร่อมบน ร่างชั้นได้


สองคนยื้อมือกันไปมา ทำให้แผลของจัยอึนที่ถูกบาดตอนนี้ยิ่งเปรอะไปด้วยเลือด ถาพในตอนนี้มีแต่รอยเปรอะเปื้อนจากเลือดเต็มไปหมด ในขณะเดียวกัน ฮวางโบก็พยายามระวังตัวเอง หลบเลี่ยงไม่ไห้ลูกน้อยของเธอได้รับความกระทบกระเทือนไปด้วย ความเจ็บปวดจากการปวดท้องของเธอเรียกน้ำตาให้ไหลออกมาได้ดี


“ได้โปรด..ขอให้พระเจ้าช่วยลูกด้วย”คนท้องถึงกับตะโกนออกมาทันที เพราะตอนนี้เธอเริ่มเหนื่อยหมดแรง และสมองก็เริ่มไม่สั่งการแล้ว


“ลุก ขึ้นมาได้แล้ว นังบ้า ถ้าไม่ลุกก็เรื่องของเธอน่ะ”จัยอึนสะบัดหน้าก่อนที่ใครต่อใครจะมาเห็นเข้า เธอรีบกระเป๋าขึ้นมาคุ้ยหาโทรศัพท์และรีบโทรหาฮยอนจุงทันที


“ฮือๆ ฮยอนจุง เมียของเธอ...ฮือฮือ”


น้ำเสียงฮยอนจุงในปลายสายถึงกับตกใจทันที “เกิดอะไรขึ้นกับภรรยาผม”


จัยอึนรีบเล่าทันที “เมียเธอมันเสียสติบ้าไปแล้ว เธอจะพยายามทำร้ายชั้น แต่โชคเข้าข้างชั้น เธอจึงได้รับบาดเจ็บแทนชั้น”


“ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน บอกมาเดี่ยวนี้น่ะ”ฮยอนจุงตะโกนเสียงดัง


“ชั้นอยู่หน้าบ้านเธอหน่ะสิ รีบมาเร็วๆเข้า เมียเธอเขาจะทำร้ายชั้นอีกแล้ว”จัยอึนยังคงพูดปดโดยไม่สะทกสะท้าน


“แล้วคุณไปทำอะไรที่นั่น ผมบอกคุณแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าไม่ให้มายุ่งกับครอบครัวผม”ระหว่างนั้นจองมินและน้องเขยก็วิ่งตามออกมา


“คือ ว่า...คุณฮวางโบนะสิ โทรให้ชั้นมาที่นี่ เห็นว่ามีเรื่องจะคุยกับชั้น ชั้นก็เลยปฏิเสธไม่ได้ แต่ดูสิ เมียเธอมันบ้าชัดๆ เธอพยายามจะฆ่าชั้น ฮือฮือ”จัยอึนพูดไปโดยไม่รู้ว่า คนที่ฟังอยู่ปลายสายไม่ใช่ฮยอนจุงเสียแล้ว


“ฮยอน จุง ฟังชั้นอยู่หรือเปล่า เมียของเธอหน่ะ ขี้หึงไม่เลิก เธอระแวงกลัวว่าชั้นกับเธอจะกลับมาคบกัน ชั้นก็พยายามอธิบายว่า ชั้นกับเธอเป็นเพียงเพื่อนเก่ากันเท่านั้น แต่เธอก็ไม่ฟัง แล้วยังคิดขู่จะเอาเศษแก้วกรีดหน้าชั้น ชั้นกลัวมากเลย...ฮยอนจุง”






“ฮยอนจุง..รีบมาที่นี่เร็วๆเข้า เราต้องรีบไปโรงพยาบาลแล้วหล่ะ” จัยอึนเหลือบไปมองฮวางโบก่อนจะพูดต่อไป


“แผลชั้นมันเริ่มปริแล้ว ...ได้ยินที่ชั้นพูดหรือเปล่า”เสียงปลายทางเงียบไป


จัย อึนหันไปมองร่างของฮวางโบที่ทรุดกองกับพื้นด้วยสายตาแล้วพูดใส่หน้าว่า “เธอลองคิดแล้วกันน่ะ ว่าระหว่างชั้นคือคนที่เลือดเปรอะตัวที่สุด กับหล่อนคือคนท้องที่แค่ใช้มารยาร้อยเล่มเกวียนหน่ะ ดูสิ ว่าเขาจะเชื่อใคร เมียที่ขี้หึงสามีไม่เลือกที่ ไม่เคยไว้ใจสามีของตัวเอง ชั้นล่ะ สมเพสเธอจริงๆ”


“เธอสองคนฝ่ามรสุมชีวิต กว่าที่จะได้มาอยู่กินกันแบบนี้ต้องใช้ความพยายามซักเท่าไหร่ เธอไม่รู้จริงๆหรอกหรือว่าเขารักและห่วงเธอมากแค่ไหน ลมหายใจเข้าออกของเขามีแต่เธอ ในหัวของเขามีแต่เธอเต็มไปหมด แต่เธอสิกลับเป็นบ้า จนสามีเธอทนไม่ไหวต้องออกไปเร่ร่อนนอนข้างนอก แต่ก็ดีแล้วล่ะที่เป็นแบบนี้ นางเอกอย่างชั้นจะได้ถือโอกาสนี้แหละแทนที่เธอซ๋ะ มันอาจจะข่มใจเขายากซักหน่อย แต่ไม่นานหรอกน่ะ ชั้นเชื่อว่ามารยาของชั้นก็คงไม่น้อยไปกว่าเธอแน่นอน”


จัยอึยพูดออกมาเป็นฉากๆ นั่นยิ่งทำให้ฮวางโบรู้สึกผิดที่เข้าใจสามีผิดมาตลอด แต่อีกใจหนึ่ง


เธอ ก็อดมองจัยอึนด้วยสายตาที่สงสาร เพราะเธอไม่เคยคิดว่า ผู้หญิงคนนี้ร้ายกว่าที่เธอคิดไว้มาก น่าเสียดายความสวยที่ติดตัวมาจริงๆ “ที่เธอทำทุกอย่างก็เพื่อฮยอนจุงหรอกหรือ เธอกล้าลดเกียรติ์ตัวเองถึงกับกล้าทำร้ายชั้นแล้วก็เด็กในท้องเลยเหรอ ชั้นล่ะสงสารเธอจริงๆ”


“นังบ้า แกไม่ต้องมาสงสารชั้น เธอควรสงสารตัวเองดีกว่าน่ะ อีกไม่นานสามีของเธอก็จะมาที่นี่แล้ว”พูดจบจัยอึนรีบยกมือที่เปรอะไปด้วย เลือดชึ้นมาลูบไล้ไปตามหน้าทันที เพราะได้ยินเสียงลิฟต์ดังขึ้นและเธอคาดเดาว่า ต้องเป็นคิมฮยองจุง


“โอ๊ย ชั้นเจ็บจังเลย ทำไม่เธอถึงทำกับชั้นอย่างนี้ค่ะ คุณฮวางโบ”จัยอึนแสร้งทำเป็นเซไปกระแทกกับกำแพงและพูดด้วยความเจ็บปวด


“ชั้นไม่ได้ทำอะไรเธอน่ะ”ฮวางโบโต้ทันที


ภาพ ของฮยอนจุงที่เห็นตอนนี้คือทั้งสองคนทะเลาะกัน แล้วเขาก็ตกใจที่เห็นฮวางโบซึ่งนั่งพิงทรุดตัวติดกำแพง ส่วนจัยอึนอยู่ในสภาพเสื้อเปรอะเลือดใบหน้าเยิน(เพราะตบตัวเอง) เขารีบเดินเข้าไปหา และเอ่ยขึ้นทันที


“ผมขอโทษที่มาช้าไปฮะ คุณเจ็บหรือเปล่า”


“ฮยอนจุง ชั้นเจ็บเหลือเกิน รีบไปโรงบาลกันเถอะ”จัยอึนรีบปลี่เข้าไปยืนแทรกกลางทันที


ฮยอนจุงรีบประคองร่างที่ทรุดอยู่กับพื้นให้ลุกขึ้นยืน “คุณเจ็บมากหรือเปล่า คุณต้องไม่เป็นอะไรน่ะ”


ฮวางโบยกมือสองข้างประคองหน้าฮยอนจุงอย่างทนุถนอม “ฮยอนจุง ชั้นขอโทษ ขอโทษที่เข้าใจเธอผิดมาโดยตลอด ชั้นขอโทษ”


“ขอโทษทำไม คุณไม่ได้ผิดซ่ะหน่อย ผมเองที่ผิด ที่ไม่ได้ดูแลคุณให้ดี ผมไม่ได้ทำหน้าที่พ่อที่ดี”


จัยอึนถึงกับเหวอ “ฮยอนจุง ทำไมเธอทำอย่างนี้กับชั้น เมียเธอพยายามฆ่าชั้น เธอไม่คิดจะพาชั้นไปโรงพยาบาลเลยเหรอ”


“ชั้นไม่ได้ทำร้ายเธอน่ะ ฮยอนจุงเชื่อชั้นสิ”ฮวางโบรีบท้วงทันที


”คุณฮวางโบ ทำไมคุณถึงทำแบบนี้ล่ะค่ะ คุณทำร้ายชั้นแล้วคุณยังกล้วโกหกอีกหรือค่ะ”จัยอึนซุงแหลหน้าตาเฉย


“คุณเจ็บท้องมั๊ยฮะ รู้สึกอยากคลอดลูกมั๊ย คุณเจ็บตรงไหนมั๊ยฮะ คุณ....”หลายคำถามพรั่งพรูออกมา


“ตั้ง สติหน่อยสิ ฮยอนจุง ชั้นไม่ได้เป็นอะไรมากซ่ะหน่อย”ระหว่างที่พูด เธอรู้สึกเหมือนมีน้ำเหนียวๆไหลเต็มเรียวขาของเธอ เธอก้มลงมองขวาตัวเองและตอนนี้เธอรู้สึกเจ็บท้องอีกแล้ว


“ฮยอนจุง ชั้นปวดท้อง.....”ใบหน้าของเธอสีขาวซีดเริ่มเข้ามาแทนที่


“คุณจะคลอดแล้วเหรอฮะ อย่าเพิ่งน่ะฮะ”


จัยอึนนึกอิจฉาและอ้อนทันที “เธอต้องพาชั้นไปโรงพยาบาลก่อนสิ ชั้นบาดเจ็บอยู่น่ะ”


“มีปัญญาทำร้ายคนท้องได้ แล้วทำไมไม่มีปัญญาพาหน้าเน่าๆไปให้หมอผ่าน้องหมาออกจากปากล่ะ”เสียงจองมินดังมาแต่ไกล





โปรดติดตาม อย่าลืมฉัน อย่าลืมคำสัญญาตอนที่ 23

สุข สดชื่น จงเป็นของทุกคนที่อ่านฟิคเรื่องนี้นะคะ ดีใจที่แฟนคลับ ปารค์นาจา ส่้งเมสเสจมาให้มากมาย เลยขอตอบแทนเป็นฟิคที่หลายคนให้ความหวังนะคะ

Create Date : 04 กุมภาพันธ์ 2554		0 comments
Last Update : 4 กุมภาพันธ์ 2554 17:44:29 น.
Counter : 648 Pageviews.
Share Tweet