|
ตอนที่ 63 ~ ฆ่ากันเลยดีกว่า ถ้าคุณทำแบบนี้..? T_T”
***ฟิค <แปล> เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผู้เขียนแต่งขึ้น เพื่อความรักของคนทั้งสองเท่านั้น หาได้มีเจตนาอื่นหรือไม่ จึงขอให้อ่านด้วยความบันเทิง และเชื่อมั่นในรักของพวกเขาด้วย ****
ที่บ้านของคู่ผักกาดหอม
ฮวางโบกำลังเอาเสื้อผ้าเปียกของเธอมาผึ่งให้แห้งที่ห้องนั่งเล่น
ฮยอนจุงซึ่งนั่งอยู่ใกล้ๆถามขึ้นมาว่า พรุ่งนี้เช้ามันจะแห้งมั้ยฮะ?
”ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกัน...แต่เธอเปิดฮีทเตอร์แล้วก็น่าจะ.” ฮวางโบมองดูนาฬิกาบนกำแพง “นี่มันดึกมากแล้วนะ เธอยังไม่ไปนอนอีกเหรอ?”
เขามองฮวางโบด้วยท่าทางอึดอัดหน่อยๆ “ยังหรอกฮะ”
สีหน้าของฮวางโบดูผิดหวัง “ ถ้างั้นซุปของชั้น...มันคงไม่ได้ผลสิน่ะ?”
เขาหันหน้าหนีเธอแล้วพูดว่า “ผมบอกว่าผมยังไม่ไปนอนแต่ไม่ได้บอกว่าผมไม่ง่วงนี่ฮะ”
” งั้นก็พยายามหลับซะสิ....เธออาจจะรู้สึกง่วงก็ได้น่ะ” ว่าแล้วเธอก็ลุกขึ้นยืนแล้วพูดก็ว่า
“ อากาศมันดูซึมเซาน่าง่วงนอนจะตายเวลาฝนตกน่ะ แล้วในห้องนี้มันก็อุ่นสบายดีด้วยน่ะ”
”ผมยังไม่ได้บอกเรื่องความปรารถนาของผมเลยน่ะฮะ”..
”ความปรารถนาของเธอ? เธอบอกไปแล้วนี่นา ที่ชั้นมาที่นี่ก็เพราะเธอบอกว่าเธอต้องการจะพบชั้น”...
”นั่นมันแค่ครึ่งเดียวเอง...”
”แล้วครึ่งที่เหลือมันคืออะไรล่ะ?”
ฮยอนจุงยังดูลังเลไม่ยอมพูดออกมา
”มันคืออะไรกันแน่ เธอถึงลังเลไม่ยอมบอกมาน่ะ? - หรือว่าบางทีเธอจะ...?”
”คุณช่วย...อยู่กับผมคืนนี้ได้มั้ยฮะ?”
”เธอหมายความว่ายังไงที่บอกว่า อยู่กับเธอน่ะ?”
”ก็แค่...ให้คุณอยู่กับผมตอนที่ผมกำลังหลับน่ะฮะ....”
”อะไรน่ะ?”
”คือผมสงสัยว่า...ผมจะยังนอนไม่หลับตอนที่คุณอยู่ข้างๆผมรึเปล่า...ผมโตเกินไปแล้วที่จะขอให้แม่ของผมมาอยู่ข้างๆตอนที่ผมกำลังนอนอยู่...”
”แล้วไงเหรอ?”
”ผมคิดว่าที่ผมนอนไม่หลับอาจจะเป็นเพราะผมรู้สึกเหงาเกินไป..?”
”นี่มันแผนการใหม่ของเธอที่จะหลอกทำอะไรชั้นอีกรึเปล่า?”
เขาตอบอย่างจริงจัง “คุณอย่าคิดแบบนั้นสิฮะ”
”ชั้นอยู่กับเธอมา 2 ครั้งแล้วนะตอนที่เธอนอนหลับที่โรงพยาบาลน่ะ นี่เธอยังต้องการให้ชั้นทำอีกเหรอ?”
”ผมไม่ได้พูดถึงตอนที่คุณยังตื่นอยู่ในขณะที่ผมกำลังหลับ”
”สิ่งที่เธอกำลังขอ...เธอไม่คิดหรือว่า มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วน่ะ?
”มันถึงต้องกลายเป็นความปรารถนาของผมไงฮะ”
เธอตะโกนใส่หน้าเขา “ จำได้มั้ยที่ชั้นบอกเธอน่ะ? ว่าให้เตรียมตัวเตรียมใจรับผลที่จะตามมาถ้าเกิดเธอขออะไรที่มันทำให้ชั้นอยากจะต่อยหน้าเธอขึ้นมา...”
”ไม่ใช่ฮะ ผมหมายถึงว่า...” เขาเริ่มเสียงดังขึ้นมาบ้างเพราะชักโมโห “ ทำไมถึงไม่ได้ล่ะฮะ? ผมก็แค่ขอให้คุณอยู่ข้างๆผม ไม่ใช่ว่าผมจะทำอะไร.”.น้ำเสียงค่อยๆเบาลง
”เห็นมั้ย? เธอยังพูดให้จบประโยคไม่ได้เลยเพราะว่าเธอมีแผนอะไรบางอย่างอยู่ในใจ...”
”ไม่ฮะ ผมไม่ได้คิดจะทำอะไรแบบนั้น...เป็นเพราะคุณชอบคิดถึงเรื่องนั้นอยู่เรื่อย...มันถึงได้...”
”แล้วเธอหมายความว่ายังไงกันแน่ ที่บอกให้ชั้นอยู่กับเธอน่ะ?”
”ก็แค่...ให้คุณอยู่กับผมตอนที่ผมกำลังหลับน่ะฮะ....”
”อะไรนะ?”
”ก็อย่างที่ผมบอกไงฮะ ผมแค่สงสัยว่า...ผมจะยังนอนไม่หลับตอนที่คุณอยู่ข้างๆผมรึเปล่า...แล้วผมก็โตเกินไปแล้วที่จะขอให้แม่ของผมมาอยู่ข้างๆตอนที่ผมกำลังนอนอยู่...”
”แน่นอน ชั้นคิดว่าความปรารถนาของเธอเป็นแบบนั้น แต่ทำไมถึงได้ขออะไรอย่างนี้ ทั้งๆที่มันชัดเจนอยู่แล้วว่าชั้นจะไม่ยอมทำให้เธอ?”
”คุณทำให้ผมไม่ได้จริงๆหรือฮะ?”
ตอบอย่างจริงจังสุดๆ “ ไม่ได้ “
”ถึงแม้ว่ามันจะเป็นความปรารถนาของผมหรือฮะ?”
”ฮา ความปรารถนาของเธอเหรอ? นี่เธอคิดว่าเราเป็นเด็กเล่นขายของกันอยู่รึไง? อย่าได้ฝันไปเลยนะ!”
”แต่ว่า...คุณให้สัญญากับผมแล้ว...ถ้างั้นคุณก็โกหกผมสิฮะ...”
“หยุดเถอะ พูดไปก็เปลืองน้ำลายเปล่าๆ...ไปนอนได้แล้ว”
”นี่มันเป็นเรื่องใหญ่โตอะไรนักหนาหรือฮะ..? ผมอยากจะทำอะไรเหรอ...? ผมก็แค่ขอให้คุณอยู่ข้างๆผม...คุณเคยบอกว่าเป็นห่วงผม แต่ท้ายที่สุดคุณก็ไม่ยอมทำตามที่ผมต้องการ...ซุปหัวหอมน่ะเหรอ? ผมก็ทำเองได้! ผมน่ะเคยคิดว่าคุณเป็นเพียงคนเดียวที่จะสามารถทำให้ผมได้...แต่แล้ว..คุณก็เป็นคนที่ไร้หัวใจดีๆนี่เอง” ฮยอนจุงยืนพิงเปียโนแต่ปากบ่นพึมพำไม่หยุด
ฮวางโบระเบิดหัวเราะออกมาเมื่อเห็นท่าทางบ่นพึมพำเป็นหมีกินผึ้งของฮยอนจุง “หุหุ!”
”นี่ผมพูดจริงจังน่ะฮะ...ผมต้องรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีเพื่อขอร้องคุณ...คอยดูนะว่าคืนนี้ผมจะนอนหลับได้มั้ย ผมจะไปนอนลงบนเตียงแล้วจินตนาการว่า...”
” จินตนาการ? ถึงอะไรเหรอ?”
”ผมจะจินตนาการว่ากำลังสร้างตึก 63 Building ด้วยก้านไม้ขีดไฟ...ถ้าจะทำมันให้เสร็จ...ผมอาจจะมีเวลาไม่พอถึงแม้จะตื่นตลอดทั้งคืนไปจนถึงพรุ่งนี้เช้า... “
ได้ยินเช่นนั้น เธอถึงกับพูดอะไรไม่ออก อ้าปากค้างก่อนจะอุทานออกมาว่า “ โอ พระเจ้า~~~”
”แต่ว่าเพราะผมเป็นคนฉลาด....ผมอาจจะทำมันเสร็จได้เร็วกว่านั้น...ถ้างั้นผมจะสร้างสะพานจัมซิลต่อ” แล้วก็พูดพึมพำต่อไปอีก
ฮวางโบมองฮยอนจุงแบบไม่เชื่อสายตาตัวเอง
”พรุ่งนี้ผมต้องตื่นตอน 8 โมงเช้า...ต้องไปถ่ายรูปแล้วก็ถ่ายโฆษณาด้วย...หน้าของผมมันคงจะดูตลกมากๆถ้าเกิดคืนนี้ผมไม่ได้นอน...รอยคล้ำใต้ตาของผมมันจะไม่ใช่เป็นแค่เรื่องขำๆอีกต่อไปแล้ว...คนที่ได้ชื่อว่าเป็น บูอินของผมไม่มีใจแม้แต่จะช่วยสามีของเธอ...เธอไม่ยอมให้ผมนอน...” บ่นพึมพำ พึมพำต่อ
“ยังไงก็ตาม ที่คุณบอกว่ารักผมก็แค่เพียงคำพูดเท่านั้น...แต่คุณไม่ยอมทำอะไรเพื่อผมเลยซักอย่าง. “ พูดไปบ่นไปตาก็เริ่มปรือลงทุกทีทุกที
ระหว่างที่บ่น ตัวของเขาก็เริ่มสไลด์ลงมานั่งกองอยู่กับพื้น “ ผมบอกแล้วไง ว่าผมไม่ได้ง่วง..” ยังคงบ่นพึมพำต่อไปทั้งๆที่ตาของเขาปิดไปแล้ว
“ ผมจะสามารถหลับได้ก็ต่อเมื่อ คุณทำให้ใจของผมคลายกังวล...”
ฮวางโบพยายามกลั้นไม่ให้หัวเราะออกมาดังๆ “ หุหุ.”
และแล้วเขาก็หาวติดๆกันสามครั้ง “ ฮ้าววววว” แต่ตายังปิดอยู่
“ทำไมคุณถึงทำมันไม่ได้ล่ะฮะ...? คุณไม่สามารถจะเชื่อใจสามีของคุณได้เลยรึไง…?” ตัวก็เริ่มเอนลงไปข้างๆแล้วฟุบอยู่ที่พื้น
ฮวางโบยกมือขึ้นปิดปากแล้วหัวเราะออกมา “หุหุ! ฮ่าฮ่าฮ่า”
น้ำเสียงเริ่มอ้อแอ้ “รอยคล้ำใต้ตา..พรุ่งงงนี้ช้าวววว..ทั้งหมดเป็นเพราะคุณ บูอีนน..ต้องรับผิดชอบ”
ฮวางโบยิ้มออกมาแล้วก้มลงมองดูฮยอนจุงซึ่งตอนนี้กำลังจะหลับมิหลับแหล่
”เธอนอนแบบนี้ตลอดทั้งคืนไม่ได้หรอกน่ะ...เธอควรจะไปนอนที่เตียง” ว่าแล้วก็เอามือรองที่ศีรษะของเขา
“ฮยอนจุง เธอไปนอนที่เตียงดีกว่าน่ะ.”
”ม่ายอาวว ม่ายอยาก นอน คน-เดีย-ว” บ่นพึมพำต่อแบบฟังไม่รู้เรื่อง
“ฮึ! นี่เธอกำลังหลับหรือว่าตื่นอยู่กันแน่?
เขาหายใจแบบลึกๆและเริ่มงัวเงีย “ อารัย..ก้อด้าย...ย.”
<เธออายุ 22 จริงๆหรือเนี่ย?> “นี่ยิ่งเวลาผ่านไปเธอยิ่งกลายเป็นเด็กแบบนี้ได้ยังไงกัน?”
ฮยอนจุงนอนยิ้มอย่างมีความสุข
”โอเค ไปที่เตียงกันเถอะ...ชั้นจะอยู่ข้างๆเธอ...”
เมื่อได้ยินเช่นนั้นเขาก็พยายามลืมตาขึ้นมา “จริงๆหรือฮะ...?”
”จริงสิจ้ะ”
หลังจากนั้นไม่นาน ฮยอนจุงก็ไปนอนอยู่บนเตียง ฮวางโบนั่งอยู่ข้างๆเขาและกำลังก้มหน้ามองฮยอนจุง
”อย่านั่งบนเตียงแบบนั้นสิฮะ...”
”เธอกำลังจะหลับแต่ว่าปากของเธอมันยังตื่นอยู่เลยน่ะ”...
”เร็วๆสิฮะ ผมต้องนอนน่ะ”...
”ถ้างั้นสัญญากับชั้นก่อนเรื่องนึง...”
”สัญญาอะไรฮะ?”
”สัญญาว่าเธอจะไม่แตะต้องตัวชั้นเป็นอันขาด”
”โอเคฮะ”...
”นี่เธอหมายความอย่างนั้นจริงๆน่ะ?”
”ผมเอาแขนโอบคุณไว้ได้มั้ยฮะ?”
”ไม่ได้!”
”ก็ได้ฮะ..” ตอบด้วยน้ำเสียงผิดหวัง
ฮวางโบนอนลงบนผ้าคลุมเตียง ดึงชายผ้ามาห่อตัวเองเอาไว้ก่อนจะนอนนิ่งไม่กระดุกกระดิก ไม่นานนักเธอก็ได้ยินเสียงหายใจลึกๆสม่ำเสมอของฮยอนจุง
เธอหันไปมองใบหน้าที่กำลังหลับอยู่ของเขาและคิดในใจว่า
<เธอคิดว่าชั้นไม่ได้เป็นคนธรรมดาที่มีเลือดเนื้อเหมือนเธอรึไง...? เธอคิดว่าชั้นไม่รู้สึกหวั่นไหวหรือ ทุกๆครั้งที่ชั้นเจอหน้าเธอ...? ชั้นคิดว่าหัวใจของชั้นมันจะระเบิดออกมานอกอกเพียงแค่มองดูเธอที่กำลังหลับอยู่...เธอคิดว่าชั้นมีความสุขมากใช่มั้ยที่ทำแบบนี้น่ะ...?>
ฮวางโบกัดริมฝีปากตัวเองเพื่อสะกดกลั้นความรู้สึก ในขณะที่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่ฮยอนจุง และในที่สุดเธอก็อดใจไม่อยู่ค่อยๆเลื่อนตัวเข้าไปใกล้ๆเขาแล้วก้มลงสัมผัสริมฝีปากของฮยอนจุงด้วยริมฝีปากของเธอเอง...
ฮยอนจุงเริ่มรู้สึกตัว ค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆ สายตาของเขาประสานกับฮวางโบเข้าพอดีหลังจากที่เธอขโมยจูบเขาไปแล้ว ทั้งสองคนจ้องตากันนิ่งๆไม่ขยับเขยื้อนอยู่ครู่นึง...
ฮยอนจุงซึ่งตอนนี้รู้สึกตัวเต็มที่แล้ว จ้องมองฮวางโบเหมือนกับถูกมนต์สะกด...ในขณะที่ตัวเธอก็ยังค้างอยู่ในท่าเดิมนิ่งๆโดยที่ไม่สามารถจะละสายตาไปจากเขาได้เช่นกัน
ไม่นานนักฮวางโบเริ่มได้สติค่อยๆหันหน้าหนีไปอีกทาง แต่ฮยอนจุงกลับดึงตัวเธอเข้ามากอดเอาไว้และจูบเธอด้วยความเสน่หา
ฮวางโบรู้สึกเหมือนกับหายใจไม่ออก...มือไม้สั่น เธอพยายามจะดึงเสื้อเชิ้ตของฮยอนจุงเอาไว้ เสียงหัวใจของเขาและเธอเต้นรัว ในขณะที่ทั้งสองคนต่างก็มอบจุมพิตที่ดูดดื่มเนิ่นนานให้กันและกัน
ฮยอนจุงดึงเธอเข้ามากอดไว้แนบอก แล้วถามด้วยเสียงที่สั่นเครือว่า
”ตอนนี้..ผมควรจะทำยังไงดีฮะ?”
”ชั้นมี...ความสุข...กับการที่เธอโอบกอดชั้น...เอาไว้แบบนี้..”
”แบบนี้เหรอฮะ...?” ว่าแล้วก็ยิ่งโอบรัดเธอให้แน่นขึ้น
”ใช่จ้ะ...ชั้นขอโทษน่ะ”
”ยังไม่ถึงเวลาหรือฮะ...?”
”ยัง”
เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ แล้วเมื่อไหร่ล่ะฮะ...?”
”............”
”นี่ผมต้องรอจนกว่าพวกเราจะแต่งงานกันรึเปล่าฮะ?”
<ขอโทษน่ะ..> “ก็น่าจะเป็นอย่างนั้น”
”แล้ว...เราจะแต่งงานกันได้เมื่อไหร่ล่ะฮะ?”
“เมื่อไหร่ก็ได้...”
ฮยอนจุงมองตาเธอแล้วถามว่า “เราทำกันตอนนี้เลยได้มั้ยฮะ?”
“……………”
“ได้มั๊ยฮะ ผมอยากทำตอนนี้” น้ำเสียงยังคงเซ้าซี้
“ เธอหมายถึงแต่งงานน่ะเหรอ?”
”ใช่ฮะ หรือว่าคุณหมายถึง...”
”หุหุ!”
ฮยอนจุงพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน “ ผมกำลัง...ซีเรียสอยู่น่ะฮะตอนนี้...”
ฮวางโบมองหน้าเขาด้วยแววตายิ้มๆ “เธอ...ในตอนนี้...” <ชั้นไม่รู้ว่าพูดแบบนี้ออกไปมันจะอันตรายรึเปล่านะ..แต่...> เธอมองเขาด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความรัก “ ช่างน่ารักจริงๆเลย”
”คุณก็เหมือนกันฮะ บูอิน...สวยที่สุดเลยฮะ...”
ฮวางโบจ้องหน้าเขาแล้วถามว่า “ เธอหมายถึงหัวใจของชั้นเหรอ? “
”ไม่ฮะ ทุกสิ่งทุกอย่างในตัวคุณ...หัวใจของคุณ ความคิด ใบหน้า...แล้วก็...” จากนั้นก็ลังเลไม่กล้าพูดออกมา
”...?? แล้วอะไรเหรอ...?”
ค่อยๆพูดแบบอายๆ “บางอย่าง...”
”ฮุ!” ก้มหน้าลงเพราะตอนนี้หน้าของเธอกลายเป็นสีแดงด้วยความเขินอาย
ฮยอนจุงเริ่มเครียดนิดๆ
เธอหายใจเข้าไปลึกๆในขณะที่เอนตัวเข้าไปพิงเขา “ เธอเห็นเหรอ...?”
”ฮะ...”
”เธอคิดมั้ยว่ามันเป็นเรื่องตามธรรมชาติ...ที่จะทำอะไรตามที่เราต้องการ?”
ฮยอนจุงเครียดหนักขึ้นไปอีก “ ใช่มั้ยฮะ?”
”เธอเคยพูดว่า..ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติ...เป็นวิธีที่ดีที่สุดใช่มั้ย?”
ฮยอนจุงเริ่มกระสับกระส่าย <บูอินคุณพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง? หรือว่า...?>...”ใช่ฮะ”
“……………”
โดยไม่ทันได้คิดอะไร ฮยอนจุงก็เอาแขนโอบตัวเธอให้เข้ามาอยู่ใกล้ตัวเองมากขึ้น
ฮวางโบหลับตาปี๋แล้วพูดต่อไปว่า “แต่..”.
ฮยอนจุงรู้สึกตื่นเต้นแบบแปลกๆจนแทบจะไม่ได้ยินอะไรอยู่แล้ว “ว่าไงฮะ~~~”
”จำได้มั้ยที่เธอเคยบอกด้วยว่า เธอจะพยายามสะกดกลั้นตัวเองให้มากขึ้นไปอีกเพราะว่าสิ่งที่เธอคิดมันอาจจะผิดก็ได้น่ะ?”
ฮยอนจุงกัดริมฝีปาก <ไม่น่าพูดเลยเรา> “ใช่ฮะ...บางทีมันอาจจะเป็นแบบนั้น...”
”การปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติมันอาจจะเป็นวิธีที่ดีที่สุดแต่...มันก็มีหลายต่อหลายครั้งที่มันสามารถจะเป็นอันตรายแก่เราได้...”
”………..”
”ชั้นก็หวังว่าชั้นจะสามารถปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติแบบที่เธอบอกได้น่ะ...แต่สำหรับตอนนี้ เราไม่ได้อยู่บนโลกที่จะทำแบบนั้นได้...”
”ถ้างั้น..ตอนนี้เรากำลังอยู่บนโลกแบบไหนกันล่ะฮะ?.”
”ตอนนี้...เราอยู่บนโลกที่ว่า ถ้าเราทำอะไรตามที่ใจอยากทำ มันก็อาจจะกลายเป็นความผิดพลาดขึ้นมาได้”
ฮยอนจุงพูดอย่างขมขื่นว่า “ความรักถือเป็นความผิดพลาดด้วยหรือฮะ?”
”ไม่จ้ะ..แต่ว่าวิธีทางที่เรารักกัน...มันอาจจะ...”
”นี่มันยากเกินไปจริงๆฮะ...!!!”
”ใช่จ้ะ...มันเป็นเรื่องที่หนักจริงๆ” เงยหน้าขึ้นมามองแล้วพูดต่อ “ชั้นขอโทษน่ะ..”.
ฮยอนจุงผิดหวังสุดๆ~~~
”ชั้นอยากจะคุยกับเธอต่อน่ะ...แต่ว่าเธอต้องนอนพักผ่อนเอาแรง...”
นี่คุณกำลังบอกให้ผมนอนหรือฮะ?
ฮวางโบรู้สึกผิดและเสียใจ “ชั้นขอโทษจริงๆน่ะ...มันเป็นความผิดของชั้นเอง....”
ถอนหายใจอีกเฮือกใหญ่ “เฮ้อออ ผมคิดว่าผมคงจะตายตั้งแต่ยังหนุ่ม...”
“อย่าพูดแบบนั้นสิ...!”
”ก็เพราะว่าผมเครียดมากเกินไป...”
ฮวางโบพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนสำนึกผิด “ นี่ เธอก็~~~”
”บางทีผมอาจจะต้องตัดสินใจอะไรบางอย่าง...”
”ตัดสินใจเรื่องอะไรเหรอ?”
”คุณคิดว่าไอดอลที่แต่งงานแล้วมันจะมีในโลกมั้ยฮะ?”
”หา?”
”หรือว่าผมต้องออกจากวงการไป ถ้าผมจะแต่งงานจริงๆ...?”
”นี่ อย่าเพิ่งรีบร้อนแบบนี้สิ~~~...”
ถอนหายใจแล้วพูดต่อ “ ฮาาา ผมต้องเลือกว่า จะยังเป็นไอดอลต่อไป แต่ต้องตายตั้งแต่ยังหนุ่มเพราะความเครียด...หรือว่ากลายไปเป็นหัวหน้าครอบครัวที่จนๆคนนึง เลี้ยงเมียหนึ่ง ลูกอีกสี่ดีน้า?” เงยหน้ามองเธอ
“……………”
“ผมคิดว่า มันคงมีแค่สองทางเลือกนี้เท่านั้นล่ะฮะ?”
“นี่เธอกำลังข่มขู่ชั้นอยู่รึเปล่า?”
”เปล่านะฮะ ผมก็แค่พูดความจริงออกมาเท่านั้น...”
“ชั้นขอโทษจริงๆน่ะ...เธออาจจะคิดว่าชั้นมันเป็นคนหัวดื้อ..แต่นี่คือสิ่งที่ชั้นเป็น...”
” ผมเดาว่าผมคงจะทำอะไรไม่ได้ ก็คงจะต้องตายตั้งแต่ยังหนุ่ม...”
เธอกำหมัดต่อยไปที่หน้าอกของฮยอนจุง “ นี่แน่ะ ทะลึ่ง !”
เขายกมือขึ้นกุมหน้าอกแล้วร้องว่า “ อ้ากกก..เอาเลยฮะ ต่อยให้หนำใจ...ผมคงจะถูกต่อยจนตายหรือไม่ก็...ตายเพราะเครื่องมันร้อนจัดเพราะไม่ได้ใช้งาน...”
เธอยกมือขึ้นปิดปากเพื่อกลั้นหัวเราะ “ เธอนี่~~~”
ฮยอนจุงหัวเราะออกมาแล้วก็โอบตัวเธอให้เข้ามาใกล้ขึ้นอีก “ฮ่าฮ่าฮ่า”
แต่ฮวางโบกลับเริ่มเครียดขึ้นมา” !!!”
เขามองเธอด้วยสายตาที่ดูสงบนิ่งแล้วพูดออกมาว่า “ ผมก็ไม่รู้ว่าผมจะทนได้อีกนานแค่ไหน...แต่เพราะผมเคยให้สัญญากับคุณไว้ว่าผมจะรอ...ผมก็จะพยายามฮะ...”
” ชั้นคิดว่าความรัก...มันป็นเรื่องที่ยากที่สุดในโลก...”
”ใช่ฮะ...แต่มันก็น่าทำให้น่าสนใจด้วยเช่นกัน...เพราะว่ามันยากไงล่ะฮะ...”
เช้าวันต่อมา ในห้องนอน
ฮยอนจุงตื่นขึ้นมาเนื่องจากแสงแดดที่ส่องผ่านกระจกเข้ามาแยงตาของเขา แต่เนื่องจากแสงที่จ้ามากทำให้เขาลืมตาขึ้นมาเพียงข้างเดียว หลังจากตื่นขึ้นมาด้วยความงุนงงเล็กน้อยเขาก็มีความรู้สึกว่ามีบางอย่างที่แตกต่างไปจากปกติทางด้านขวาของตัวเขา พอหันไปดูก็เห็นว่าฮวางโบกำลังนอนหลับอย่างสบายอยู่ข้างๆโดยที่แขนของเธอโอบอยู่รอบเอวของเขา
ฮยอนจุงยิ้มอย่างมีความสุขในขณะที่มองดูเธอ แต่แล้ววิญญาณแห่งความซุกซนก็กลับเข้าร่าง เขาจึงเริ่มเอามือไปจั๊กจี้ที่เอวของเธอ พอเธอขยับตัวแต่ยังไม่ยอมตื่นเขาก็จั๊กจี้เธออีกครั้ง
เธอสะดุ้ง!...แล้วค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้า.ๆ.!! แต่พอรู้สึกตัว ตาก็เริ่มเบิกกว้างด้วยความตกใจ ...!!!
ฮยอนจุงยิ้มแล้วทักทายเธอว่า “ อรุณสวัสดิ์ฮะ...”
เธอหัวเราะด้วยท่าทางอึดอัด “ ฮ่าฮ่า...อรุณสวัสดิ์จ้ะ..”.เธอรู้สึกอายจึงรีบตะกายลงมาจากเตียง แล้วมายืนเอามือสางผมที่ยุ่งมาปรกหน้าออก
“ เมื่อคืนเธอนอนหลับได้ดีมั้ย?” <หวังว่าเธอคงจะหลับสบาย ถึงจะไม่ได้......>
”ฮ้า ” เขากำลังอ้าปากจะตอบ แต่แล้วจู่ๆหน้าของเขาก็แข็งทื่อ อ้าปากค้าง
”เป็นอะไรไปเหรอ?”
ฮยอนจุงได้แต่จ้องดูเธอเงียบๆด้วยสายตาที่ดูรุ่มร้อน หน้าตาหูเหอเริ่มแดงระเรื่อ
“มีอะไรเหรอ?” จากนั้นก็ค่อยๆก้มลงมองดูตัวเอง ตามสายตาของฮยอนจุง
“อ้ากกกกก!!!” ฮวางโบร้องออกมาสุดเสียงเพราะเพิ่งจะเห็นว่าผ้าปูที่นอนที่พันเอาไว้รอบเอวก่อนหน้านี้ มันได้อันตรธานหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ตอนนี้ท่อนล่างของเธอจากเอวลงไปจึงไม่มีอะไรปกคลุมนอกจากกางเกงชั้นในเพียงตัวเดียว!!!
ฮยอนจุงกัดริมฝีปากของตัวเองแล้วก็รีบเอาหมอนไปปิดช่วงล่างของเธอและพูดว่า “ ทำไมคุณไม่ฆ่าผมให้ตายไปซะตอนนี้เลย เอามีดมาแทงผมให้ตายไปเลยดีกว่าฮะ ถ้าคุณยังยืนโป๊ต่อหน้าผมแบบนี้..? T_T”
ฮวางโบซึ่งยังช็อคอยู่ รีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำแล้วปิดประตูทันที จากนั้นถึงได้ตะโกนบอกเขาว่า
”ชั้นขอโทษจริงๆน่ะ..ที่ทำผิดพลาดอย่างไม่น่าให้อภัยเลย!”
โปรดติดตาม คู่รักผักกาดหอม รีมิกซ์ ตอนที่ 63
คำอธิบายท้ายบท
1. ตึก 63 Building เป็นตึกที่สูงที่สุดเป็นอันดับ 3 ของเกาหลีใต้ เป็นตึก 63 ชั้นที่ประดับด้วยกระจกสีชาแต่มองไกลๆจะเห็นเป็นสีทอง ตั้งตระหง่านอยู่ริมแม่น้ำฮันในกรุงโซล เป็นแลนด์มาร์คที่มีเอกลักษณ์แห่งหนึ่ง
2. สะพานจัมซิล เป็น 1 ใน 20 สะพานข้ามแม่น้ำฮัน ที่อยู่ในกรุงโซล
| Create Date : 30 มิถุนายน 2553 |
|
11 comments |
| Last Update : 30 มิถุนายน 2553 19:46:02 น. |
| Counter : 1059 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 10 คน [
ไร้คำบรรยาย...