ตอนที่ 55- ~เอารูปของผมคืนมา Please!!

***ฟิค <แปล> เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผู้เขียนแต่งขึ้น เพื่อความรักของคนทั้งสองเท่านั้น หาได้มีเจตนาอื่นหรือไม่ จึงขอให้อ่านด้วยความบันเทิง และเชื่อมั่นในรักของพวกเขาด้วย ****


ภายในห้องพักที่โรงพยาบาล ฮวางโบกำลังพาชิลลางเข้านอน เธอยืนอยู่ข้างๆเตียงและช่วยห่มผ้าให้เขา

“คนดี...หลับได้แล้วน่ะ ชั้นจะได้กลับบ้าน” พูดจบเธอก็เอามือปัดผมที่ปรกลงมาปิดหน้าผาก

ฮยอนจุงรีบเบือนหน้าหนีมือเธอ...

“เป็นอะไรไปเหรอ?”

“อย่าเปิดหน้าผากผมเลยฮะ”

“หุหุ ...ทำไมล่ะ?”

“มันจะยิ่งทำให้ผมดูเหมือนกับเด็กน้อยไปเลยน่ะ”...

“หุหุ! ฮ่าฮ่าฮ่า..เรื่องนั้นน่ะ ชั้นรู้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? ฮ่าฮ่าฮ่า”

เขารู้สึกไม่ค่อยดีที่ได้ยินเธอพูดแบบนั้น “สำหรับผู้ชายน่ะ การที่ดูเด็กเกินไป...มันก็เป็นข้อเสียเหมือนกันน่ะฮะ”

“แต่เพราะเป็นฮยอนจุงไง..ทุกๆอย่างในตัวมันเลยดูสวยงามไปหมด”

“เห็นมั้ยฮะ คุณกำลังบอกว่าผมสวยอีกแล้ว..ฮึ”

เธอยิ้มแล้วถามว่า “มันแย่มากนักเหรอ เวลามีคนชมว่าเธอสวยอ่ะ? ถ้ามีใครชมกับชั้นแบบนี้บ้าง ชั้นจะยิ้มทั้งวันโดยไม่มีเบื่อเลยล่ะ”

“คุณจะเอาตัวเองมาเปรียบกับผมได้ยังไงกัน? ผมเป็นผู้ชายยยย และ แมนทั้งแท่ง!!!”

เธอมองเขาด้วยสายตาที่จริงจังแล้วพูดว่า “เธอรู้มั้ย...? สำหรับชั้นแล้ว...คิมฮยอนจุงเป็นคนที่สวยมากๆเลย”

<หัวใจของเขาสวยงาม...และความฝันของเขาก็สวยงามเช่นกัน..>..”


<“นอกจากนี้ ความคิดของเขาก็ยังสวยงามอีกด้วย”>

<แต่สิ่งที่สวยงามที่สุดก็คือ...ตัวของเขาเอง>...

เขามองหน้าเธอแล้วถามว่า “คุณกำลังค้นพบอะไรอยู่เหรอฮะ?”

“ทุกๆครั้งที่ชั้นมองเธอ...ปัญหาต่างๆที่ชั้นแบกรับไว้ ดูเหมือนจะหายไปหมดเลยน่ะ”

เขากระพริบตาแล้วพูดต่อไปว่า “ผมก็เป็นแบบนั้นแหละฮะ...ผมไม่ค่อยกังวลกับเรื่องอะไรมากนัก”

เธอถอนหายใจ “ ถ้าเป็นอย่างงั้น...ทำไมถึงได้เป็นโรคนอนไม่หลับล่ะ?”

“ผมไม่ได้กังวล...แต่ว่า...”

“แต่อะไร?”

“ผมก็แค่มีเรื่องที่ต้องคิดมากมาย...”

“คิดเรื่องอะไร?”

“คิดว่าผมควรจะทำแบบนี้มั้ย...หรือว่าแบบนั้นดี...มันจะเวิร์คมั้ย? แล้วผลลัพธ์มันจะออกมาเป็นยังไง…?”

“แล้วแบบนั้นมันไม่ได้เรียกว่าความกังวลหรอกเหรอ?”

เขายืนยันหนักแน่น “ ไม่ใช่ฮะ”

“แล้วมันต่างกันตรงไหนเหรอ?”

“ความกังวลหมายถึงว่าคุณกำลังรู้สึกกลัว”

“อืม”

“แต่สิ่งที่ผมคิด มันคือการคาดหวัง...!”

เธอยิ้มหวานออกมาก “ เข้าใจแล้วล่ะ..แต่ ไม่ว่าเธอจะมีความคิดในแง่บวกมากขนาดไหนก็ตาม...มันก็ไม่ดีเลย ที่เธอต้องเสียเวลากับเรื่องพวกนี้”

“ฮะ”


“ผมได้ข่าวมาว่า...มิชชั่นของสัปดาห์นี้คือ “ทริปอำลา” …”

<อำลาเหรอ?>

“ผมไม่เข้าใจเลย ว่าทีมงานต้องการอะไรกันแน่...”

ฮวางโบพยายามครุ่นคิด....

“ผมรู้ว่ารุ่นพี่แอนดี้กับโซลบิกำลังจะออกจากรายการ...แต่ทำไมพวกเขาถึงต้องให้เราทำมิชชั่นนี้ด้วยล่ะ?”

“ใครเป็นคนบอกเธอเรื่องนี้เหรอ?”

“มันมีข่าวเกี่ยวกับเรื่องนี้มากมายในอินเตอร์เน็ต....ผมได้ยินเขาพูดกันหนาหูเรื่องที่จะมีคู่รักจะต้องออกจากรายการนี้ไป”

“”ไม่แน่เราอาจจะได้รับมิชชั่นที่แตกต่างจากพวกเขาก็ได้น่ะ”...

“ใช่มั้ยฮะ? เราอยู่ในรายการมาได้ไม่นานเท่าไหร่เลย”

เธอสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆแล้วตอบว่า “ใช่ ยังไม่นานเลย”

“หรือว่า..พวกเขากำลังจะตัดคู่ของเราออก...เพื่อที่จะได้เอาคู่ของพี่ฮวานฮี กับ พี่มาโคร มาเสียบแทนเราน่ะ.”

“ถ้ามันเป็นอย่างนั้นจริงๆ...มันก็ไม่ได้มีผลอะไรกับพวกเราหรอกเนอะ”

“จริงเหรอฮะ?”

” จริงสิ”..

“ถูกของคุณ!” เขาเห็นด้วยกับสิ่งที่เธอพูด

<เรื่องนั้น ชั้นไม่แคร์หรอก ยังไงชั้นก็สามารถเจอเธอนอกรายการก็ได้ จริงๆน่ะ มันไม่ได้มีผลกระทบกับพวกเราเลย!>

“แต่ถึงยังไง...ผมก็รู้สึกสนุกมากที่ได้ทำรายการนี้...”

“ชั้นก็เหมือนกัน”

“ถึงแม้มันจะดูน่ารำคาญ ที่เราต้องอยู่หน้ากล้องตลอดเวลา...แต่ยังไงซะ ผมก็ต้องขอบคุณรายการที่ทำให้ผมได้มาเจอกับบูอินน่ะ”

“อืม”

“และ..มันก็เป็นเรื่องที่ดีมากๆ เพราะผมจะได้ใช้เวลาอยู่กับคุณได้ตลอดทั้งวัน”

“ชั้นก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน!”

“มันน่าจะสะดวกใจกว่ารึเปล่าน่ะ ถ้าเราจะไม่ทำรายการนี้ต่อ เธอว่ายังไงอ่ะ ชิลลาง?”

เขาสูดหายใจเข้าไปลึกๆ เหมือนใช้ความคิด “อืม...มันก็อาจจะทำให้รู้สึกสะดวกใจมากขึ้น หรือไม่มันก็อาจจะทำให้เสียดายทีหลังก็ได้น่ะ...”

“ก่อนหน้านี้..ผมรู้สึกแปลกมากๆ...ตอนที่พวกเมมเบอร์บอกผมถึงเรื่องนี้”

“คุณรู้มั้ยฮะ..?”

“รู้อะไรเหรอ?”

“ถ้าเราต้องออกจากรายการจริงๆ...”

“........”

“งั้นทำไมเราไม่คิดกันว่า ละครฉากที่ 2 เขาพวกเรากำลังจะเริ่มต้นขึ้น”

“ละครฉากที่ 2 งั้นเหรอ?”

“ใช่ฮะ เหมือนกับการแสดงละครเวทีไงฮะ ที่มีฉากที่ 1 และฉากที่ 2...เรื่องราวใหม่ๆของพวกเรากำลังจะเริ่มต้นขึ้นอีก”

“ว้าว เธอนี่...”

“ผมพูดถูกใช่ม้า?”

“อนาคตชั้นว่าเธอน่าจะไปเป็นนักแต่งเพลงหรือว่านักประพันธ์น่ะ”

เขาหัวเราะ “ผมเหรอฮะ? คงไม่ได้หรอก”

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ?”

“ถ้าผมแต่งอะไรซักอย่างขึ้นมา รับรองว่ามันต้องออกมาแบบประหลาดแน่ๆเลย...มีหลายคนบอกว่าไวยากรณ์ของผมมันห่วยแตกสุดๆ”

เธอหัวเราะคิก “หุหุ! นั่นก็จริงน่ะ...ยกเว้นแค่เวลาที่เธอพูดกับชั้น..เธอพูดได้เหมือนกับเป็นคุณครูที่สอนเด็กประถมเลย...ฮ่าฮ่าฮ่า”

“บูอิน!” จู่ๆเขาเรียกชื่อเธอเสียงดัง

“อะไรเหรอ?”

“รู้ตัวรึเปล่าฮะว่า ตอนนี้ น้ำเสียงการพูดของคุณมันคล้ายกับที่ผมพูดเด๊ะเลย!”

“จริงเหรอ? ทำไมชั้นถึงได้พูดเหมือนเธอได้ล่ะ...?”

“คุณไม่ชอบเหรอฮะ?”

“ไม่ใช่ไม่ชอบ..แต่วิธีการที่เธอพูดน่ะ...มันฟังดูน่ารัก...แต่พอมาเจอเสียงห้าวๆของชั้นแล้ว...T_T”

“เสียงห้าวๆของคุณฟังดูน่ารักดีนี่ฮะ!”

“จริงเหรอ?”

“ฮะ”

เธอส่ายหน้าเหมือนกับไม่เชื่อ แล้วเธอก็หัวเราะออกมา “ด้วยเสียงแบบนี้นะ ชั้นน่ะเลิกล้มความตั้งใจที่จะทำเสียงให้มันน่ารักมานานแล้วล่ะ...”

“คุณว่ามันไม่แปลกหรือฮะ..?”

“แปลกอะไรเหรอ...?”

“ตอนที่ผมพบคุณครั้งแรก ผมเคยคิดว่าเสียงของคุณมันฟังดูแปลกมากๆ...แต่ว่าตอนนี้ผมไม่คิดแบบนั้นแล้ว...มันก็ฟังดูเป็นปกติดี...”

“หุหุ! ตอนนี้เธอคิดว่าเสียงชั้นมันฟังดูปกติดี? และเธอคิดว่ามันเป็นเรื่องแปลกอย่างนั้นเหรอ? โอพระเจ้า ฮ่าฮ่าฮ่า”ฮวางโบขำกลิ้งกับความคิดของเขา


เช้าวันเสาร์ ซึ่งเป็นวันถ่ายทำรายการ WGM
ฮยอนจุงซึ่งมาถึงช้ากว่าฮวางโบ กำลังนั่งดื่มโค๊กอยู่บนโซฟา เนื่องจากรู้สึกไม่ค่อยสบายท้องซักเท่าไหร่ตอนนั่งมาในรถ ขณะเดียวกันฮวางโบก็เดินออกมาจากห้องนอนโดยที่มือของเธอถืออัลบั้มรูปถ่ายแต่งงานซ่อนไว้ด้านหลัง

“มาแล้วจ้า” เธอยื่นอัลบั้มให้เขาดู

เขาเงยหน้าขึ้นมาแล้วถามว่า “นั่นอะไรฮะ?”

“ก็อัลบั้มรูปแต่งงานของพวกเราไง!”

“อัลบั้มรูปแต่งงาน?” แวบแรกของเขาคือรูปถ่ายจุ๊บแรกทันที? พอคิดได้ก็เริ่มตื่นเต้นและคาดหวัง ” คุณดูไปแล้วรึยัง?”

“ยังเลยจ้ะ ชั้นรอจะดูพร้อมกับเธอ” เธอวางอัลบั้มลงบนโต๊ะรับแขก

หน้าแรกเป็นรูปที่สองคนนั่งคู่กันบนเก้าอี้ด้วยท่าทางที่อึดอัด

“หุหุ...รูปนี้บ่งบอกได้เลยว่าเราอึดอัดมากแค่ไหน” ฮวางโบพูดขำๆ

ส่วนฮยอนจุงได้แต่ยิ้มแล้วนึกในใจว่า < ไหนล่ะรูปที่จุ๊บกันน่ะ? เอ..หรือว่าอยู่หน้าถัดๆไปน่ะ?> แล้วก็พลิกดูรูปในอัลบั้มไปอีกหลายหน้า

เมื่อดูถึงหน้าที่ 4 ซึ่งเป็นรูปที่สองคนกำลังอยู่บนเครื่องเล่นบนสนามหญ้า ภาพด้านหลังจะออกมาเบลอเนื่องจากความเร็วของการหมุนเครื่องเล่น ทั้งสองหน้าตาเหมือนจะเวียนหัวก็ยังคงยิ้มแย้มอย่างมีความสุข.ฮยอนจุงดูรูปนี้แล้วพูดขึ้นมา

”คอนเซ็ปท์ของรูปนี้คืออะไร “Hondon”?”

<เธอต้องคิดเหมือนกับชั้นแน่ๆเลย... ^^> ...”Hondon”? ความสับสนวุ่นวายนะเหรอ? พอเธอพูดคำนี้ออกมาน่ะ ชื่อของฮยอนดอนมันก็แว่บขึ้นมาในหัวของชั้นทันทีเลยล่ะ”

<พี่จางฮยอนดอนน่ะเหรอ เอ๊ะ หรือว่าเป็นตาเราแล้วที่จะได้เจอกัน ยื้ย พูดแล้วก็.....> เขาเริ่มรู้สึกสยองนิดๆเพราะฮยอนดอนมีชื่อเสียงเลื่องลือในการทำให้คู่รักทะเลาะกัน เขากลืนน้ำลายลงคอแล้วบอกว่า

“ เราอย่าไปพูดถึงพี่เขาเลยฮะ..เดี๋ยวเขาเกิดแวะมาทำเซอร์ไพรส์ที่นี่จริงๆล่ะก็ แย่แน่ๆเลย!”

เธอถึงกับระเบิดหัวเราะออกมา “ ฮ่าฮ่าฮ่า...ใช่เลย...เขาเป็นตัวอันตรายสำหรับคู่แต่งงานอย่างพวกเรา”

“ใช่ฮะ..ผมยังไม่อยากให้ความสุขของเราถูกทำลาย ฮ่า ฮ่า”

“ว่าแต่..เธอไม่ชอบเขาเหรอ...?”

เขาตอบเธอด้วยหน้าตาไร้เดียงสาว่า “ไม่ใช่อย่างนั้นฮะ...ผมน่ะรักพี่เขาเลยล่ะ!”

<ฮ้า ! อะไรน่ะ?> “ฮ่าฮ่าฮ่า”

<เธอรู้ตัวมั้ยนี่ มันทำให้ชั้นเจ็บปวดได้อย่างง่ายดายจากสิ่งที่เธอเพิ่งพูดออกมาน่ะ? ความรักสำหรับเธอมันเป็นเรื่องง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ...?>

ฮวางโบพลิกดูรูปหน้าถัดไป คู่ผักกาดหอมกำลังนั่งอยู่บนฝากระโปรงด้านหน้าของรถบัสโรงเรียนคันสีเขียว ศีรษะของทั้งคู่เอียงชิดกัน ฮวางโบอยู่ในชุดกระโปรงสั้นสีขาวในมือถือร่มกันแดดที่ทำจากผ้าลูกไม้สีขาว ส่วนฮยอนจุงสวมแว่นตาขอบดำตัดกับหมวกสีเขียวเข้มและชุดกางเกงที่ยาวแค่เข่า

“รูปนี้มัน...แรงเกินไปนิดนึงน่ะฮะ.”.พูดไปพร้อมกับเอานิ้วชี้ไปที่รูป

“เอ๋? มันแรงเกินไปยังไงเหรอ?”

“ก็แบบว่า...รูปนี้มันโชว์ให้เห็นขาอ่อนคุณเกือบหมดเลยน่ะฮะ”

“คุณดูเหมือนผู้หญิงที่มักจะเห็นได้ทั่วๆไปตามพูลบาร์...”

<อะไรน่ะ...????> “พูลบาร์งั้นเหรอ? “ <เธอคิดว่าชั้นเป็นใครกัน?>

“นี่เธอไปที่นั่นกับใครมา? ชั้นเคยได้ยินว่าเธอชอบไปที่แบบนั้นเป็นประจำ”

“เปล่านะฮะ ผมไม่ได้ไปซ่ะหน่อย” <ผมจะมีเวลาไปที่นั่นได้ยังไง? แค่เวลาจะมาพบหน้าคุณยังแทบไม่มีเลยน่ะ...บูอิน>

ฮยอนจุงรีบพลิกดูรูปสองหน้าสุดท้ายที่เหลือ และต้องตะลึงอีกครั้งก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์

“นี่มันอะไรกัน? ในอัลบั้มนี่มันไม่มีรูปที่พวกเราจุ๊บกันจริงๆด้วยยยย !!”

ฮวางโบเองก็รู้สึกตกใจและผิดหวังเช่นเดียวกัน “ใช่เลย มันหายไปไหนน่ะ!”

“พวกเขาทำบ้าอะไรกัน เขาให้เราจุ๊บกัน เพื่อที่จะเก็บรูปภาพเอาไว้เป็นคอลเลคชั่นส่วนตัวรึไงน่ะ?!!”

ฮวางโบได้ยินถึงกับระเบิดเสียงหัวเราะออกมา “หุห...คอลเลคชั่นส่วนตัวเหรอ? ฮุ ฮ่าฮ่าฮ่า...นี่เธออารมณ์เสียจริงๆใช่มั้ยเนี่ย?”

“ก็ใช่น่ะสิฮะ พวกเขาบังคับให้เราจุ๊บกันตั้งหลายครั้งแล้วก็ใช้เวลาถ่ายนานมากๆ..แล้วทำไม...?” เขากระดกโค๊กขึ้นดื่มเพื่อดับอารมณ์

<ที่เธอทำท่าไม่พอใจขนาดนั้นเพราะว่าเราถูกบังคับให้ทำแบบนั้นรึเปล่า?> ฮวางโบคิดในใจแต่แล้วก็หัวเราะออกมา “ ฮ่าฮ่าฮ่า”..จากนั้นก็ลุกขึ้นเดินกลับไปที่ห้องนอนเพื่อไปยกกรอบรูปใหญ่ออกมา

<ที่พวกเขาบังคับให้เรามีจุ๊บแรกกันต่อหน้าพวกเขาแบบนั้น..เขาทำอย่างนั้นเพื่อแกล้งพวกเรารึเปล่าน่ะ? > ว่าแล้วเขาก็พูดออกมาดังๆ

“นี่มันเกินไปจริงๆน่ะ”

“บางทีรูปนั้นมันอาจจะเป็นรูปที่เขาเลือกเอามาใส่กรอบให้เราก็ได้น่ะ?”ฮวางโบพยายามคิดในแง่ดี แล้วก็หยิบกรอบรูปขนาดใหญ่ที่มีกระดาษห่ออยู่มาดู

เมื่อได้ยินเช่นนั้นเขาก็หูผึ่งทันที “กรอบรูปเหรอ? รีบแกะเร็วเข้า...”

หลังจากแกะกระดาษออกปรากฎว่าเป็นรูปที่ทั้งสองคนนั่งคู่กันอยู่บนฝากระโปรงรถบัส ไม่ใช่รูปจุ๊บแก้มอย่างที่เขาต้องการ..มันยิ่งทำให้เขารู้สึกผิดหวังหนักเข้าไปอีก “นี่มันก็รูปเดียวกับที่อยู่ในอัลบั้มนี่ฮะ...”

<นี่เธอผิดหวังมากขนาดนั้นเลยเหรอ? แต่จริงๆ..ชั้นก็รู้สึกผิดหวังด้วยเหมือนกันน่ะ> “เราควรจะโทรไปที่สตูดิโอมั้ย? เผื่อเราจะได้ขอรูปนั้นจากพวกเขาเพิ่มน่ะ” ฮวางโบเสนอความคิด

ฮยอนจุงรีบพลิกไปดูด้านหลังของอัลบั้มแล้วบอกเธอว่า “นี่ไงฮะเบอร์โทรศัพท์ที่สตูดิโอถ่ายภาพ 555-XXXX พูดไปมือก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

“ผมจะโทรไปที่นั่นแล้วเรียกร้องเอาจากพวกเขา...”

เธอยิ้มเมื่อเห็นท่าทางจริงจังของเขา “จริงๆเหรอ?”

เขาถอนหายใจออกมาอย่างแรง “ อาาาา เดี๋ยวรอสักแป๊บนึง”

“ทำไมล่ะ?”

เขาพูดอย่างจริงจังว่า “ตอนนี้ผมยังรู้สึกโมโหอยู่ ถ้าโทรไปตอนนี้...ผมอาจจะเก็บอารมณ์แล้วเหวี่ยงออกมาไม่รู้ตัว”

“หุหุ ฮ่าฮ่าฮ่า...เธอโกรธขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“ก็ใช่สิฮะ!” <ที่ผมโกรธก็เพราะผมไม่ชอบให้ใครมาบังคับให้ทำโน่นทำนี่...แต่ผมก็ยอมทำมันลงไปทั้งๆที่มีคนตั้งเยอะแยะมองพวกเราอยู่...มันเป็นจุ๊บแรกของเราน่ะฮะ> ความรู้สึกของฮยอนจุงตอนนี้ทั้งสับสน ผิดหวังแล้วก็โมโหสุดๆ...

<ท่าทางเธอไม่พอใจเอามากๆเลยน่ะ...ถ้าเราไม่ได้รูปนั้นมาจริงๆ...งั้นเราก็มาถ่ายรูปจูจุ๊บกันเองก็ได้นี่นา^^>

”อืม.แล้วเธอว่าเราจะแขวนรูปนี้ไว้ตรงไหนดีล่ะ”

เขาหันรีหันขวางสำรวจพื้นที่และมองไปที่กรอบรูปขนาดใหญ่อีกครั้งโดยไม่พูดอะไร

”ทำไมเหรอ? ชั้นรู้ว่าเธอไม่ชอบรูปนี้ เพราะว่าชุดนี้มันสั้นเกินไปใช่มั๊ย หรือว่าเราเอารูปไปเก็บไว้ที่อื่นก็ได้ ดีมั๊ย?”

ฮยอนจุงชี้นิ้วไปที่รูป แล้วพูดว่า “ใช่ฮะ มันสั้นจุ๊ดจู๋” แล้วก็หันหน้าหนีไปอีกทางหนึ่ง

ฮวางโบรีบเถียงขึ้นทันที “มันไม่ได้สั้นขนาดนั้นซ่ะหน่อย !!!”

เขายังคงไม่ยอมแพ้หันไปชำเลืองดูรูปอีกครั้งแล้วพูดว่า “ตากล้องก็เข้าใจหามุมกล้องน่ะ ดูสิเห็นหัวเข่าของคุณด้วยเห็นมั๊ย นี่ไงฮะ นี่ไง”

<มุมกล้องเนี่ยน่ะ? > เธอมองดูที่รูปแล้วคิดไปอีก <มันก็อาจดูจะแรงนิดนึงเพราะว่ามันเป็นภาพถ่ายจากด้านหน้าแบบเต็มๆ...แต่ถึงยังไง..โอ พระเจ้า..ชิลลาง..ทำไมเธอถึงได้เคร่งครัดหัวโบราณขนาดนี้ล่ะ...^^>

“แล้วเราจะเอาไงกันดี? เราควรจะขอให้เขาเปลี่ยนรูปนี้ให้ด้วยจะดีมั้ย?”

“ไม่ต้องหรอกฮะ..ทำแบบนั้นคงจะรบกวนเขามากเกินไป...งั้นผมก็คงต้องทนๆดูรูปนี้ไป! <ฮึ คอยดูน่ะ ชั้นจะระวังไม่ให้ใครเข้ามาใกล้รูปนี้เป็นอันขาด>

โปรดติดตาม คู่รักผักกาดหอม รีมิกซ์ ตอนที่ 56

Create Date : 16 มิถุนายน 2553		13 comments
Last Update : 16 มิถุนายน 2553 19:48:56 น.
Counter : 878 Pageviews.
Share Tweet