|
|
|
ตอนที่ 26- อยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้
***ฟิค <แปล> เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผู้เขียนต้นฉบับเขียนขึ้น อย่าได้ปะปนหรือสับสนกับคำพูดหรือเนื้อหาของรายการฯ***
ที่กรุงโซล ณ ลานจอดรถใกล้ๆบ้านของคู่ผักกาดหอม มิชชั่นของสัปดาห์นี้คือ ให้คู่รักเรียนรู้ประสบการณ์ในฟาร์ม ฮวางโบและฮยอนจุงจะต้องไปที่หมู่บ้านที่อยู่นอกกรุงโซลเพื่อไปช่วยงานคุณยายที่อยู่เพียงลำพัง.. ทีมงานมารวมตัวกันที่อยู่ที่ลานจอดรถและกำลังคุยกันถึงการเดินทางไปที่หมู่บ้าน บูแรมิ
ฮวางโบหันไปถามพีดีว่า “คุณต้องการให้เราสองคนนั่งรถไปด้วยกันเหรอค่ะ”
พีดีตอบเธอว่า “ใช่ครับ... ผมอยากถ่ายช็อตที่พวกคุณ 2 คนมาถึงที่ฟาร์มด้วยกัน” แล้วก็หันไปพูดกับฮยอนจุงว่า..”ถ้ามันไม่ค่อยสะดวกสำหรับคุณล่ะก็ ระหว่างทางเปลี่ยนมานั่งอีกคันก็ได้นะครับ”
ฮวางโบหันไปถามฮยอนจุงเพื่อขอความคิดเห็น” เธอต้องการแบบไหน”
”ฮ๊า...อะไรน่ะฮะ” เขายังงงๆ
ฮวางโบพูดต่อ “ชั้นจะขับรถให้เอง..ส่วนเธอก็นอนพักไปจนกว่าจะถึงที่โน่นน่ะ”
”ตกลงฮะ” เขารีบตอบรับโดยปราศจากเหตุผล
เธอหันไปบอกพีดี “ไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนรถระหว่างทางก็ได้ค่ะ เดี๋ยวเราจะนั่งรถไปด้วยกัน” เธอก้มลงมองไมโครโฟนที่ติดอยู่กับเสื้อเชิ้ตของเธอแล้วถาม “ช่วงระหว่างที่ขับรถไป เราขอปิดไมค์ได้มั้ยค่ะ”
พี่ดีรีบตอบ “ได้ครับ..แต่พวกคุณช่วยเปิดตอนที่เราบอกคุณว่าใกล้จะถึงแล้วน่ะครับ”
”โอเคค่ะ” เธอตอบแล้วหันไปพูดกับฮยอนจุงว่า “ไปกันได้แล้วล่ะ”แล้วก็ก้าวขึ้นไปนั่งประจำที่คนขับ
”ฮะ”..แล้วเขาก็ขึ้นไปนั่งในรถคู่กับฮวางโบ
***************************************************
ภายในรถที่ทั้งคู่นั่งไปด้วยกัน ฮวางโบถามขึ้นว่า “เธอปิดไมค์หรือยัง”
เขาเอามือไปแตะๆที่ไมค์ก่อนตอบเธอว่า “ปิดแล้วฮะ ไม่ต้องห่วง”
“งั้น..เธอก็นอนเอาแรงหน่อยแล้วกันนะ..ว่าแต่เมื่อคืนเธอไม่ได้หลับเลยจริงๆเหรอ”
“ใช่ฮะ”
”งั้น..ก็นอนได้แล้วล่ะ” เธอบอกเขาก่อนจะบิดกุญแจแล้วเริ่มสตาร์ทรถ
ฮยอนจุงนอนหลับตาเงียบๆอยู่ข้างๆเธอ
ภายในรถที่กำลังมุ่งหน้าไปยังหมู่บ้านบูแรมิ ฮอยนจุงยังคงนอนหลับตาอยู่เงียบๆ ระหว่างที่ฮวางโบขับรถอยู่นั้น เธอนึกในใจว่า <นี่มันน่าขันจริงๆนะ ชั้นแค่อยากจะอยู่ใกล้ๆเขา...แค่ช่วงเวลาที่ขับรถไปด้วยกัน และจะไม่ได้คุยอะไรกันเลยก็ตาม.>.แล้วเธอก็หันไปชำเลืองมองฮยอนจุงที่หลับตาอยู่
”ผมนอนไม่หลับฮะ”... ฮยอนจุงเริ่มส่งเสียงออกมา
”จริงเหรอ ยังไงเธอก็นอนหลับตาเอาไว้ก่อนแล้วกัน เผื่อว่าเธอจะง่วงแล้วหลับไปเอง”
“ก็ได้ฮะ”
เธอขับรถต่อไปเงียบๆ ไม่มีเสียงอะไรเลยนอกจากเสียงพูดจากอุปกรณ์ GPS ที่บอกทิศทางเป็นระยะๆ
”บูอิน” เขาเรียกเธอทั้งๆ ที่ยังหลับตาอยู่
”โอ๊ะ..เธอไม่ได้หลับหรอกหรือ” เธอตกใจทั้งที่พวงมาลัยอยู่ในมือ
เขาพูดว่า “ถึงแม้คุณจะได้ยินอะไรที่มันไม่ดี แต่คุณอย่าปล่อยให้มันมารบกวนจิตใจคุณนะฮะ”
เธอถึงกับอึ้งและงงที่ได้ยินเช่นนี้
เขายังพูดต่อไปว่า “ผมขอโทษนะฮะที่ไม่สามารถจัดการกับเรื่องแย่ๆพวกนั้นได้ เพราะว่าผมมัวแต่ยุ่งกับการเดินทางไปๆมาๆระหว่างที่นี่กับญี่ปุ่น...ผมอยากจะอยู่ที่นี่ได้ตลอดเวลา...จะได้ทำอะไรชดเชยให้กับคุณได้บ้าง”....
เธอยิ้ม แล้วถามกลับไปว่า” เธอจะชดเชยยังไงเหรอ”
”ผมจะปกป้องคุณ”....
”นั่นคงเป็นเพราะชั้นมีชิลลางสุดฮ็อตที่ชั้นไม่คู่ควรสินะ” เธอยิ้มแล้วพูดต่อ “ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก..เรื่องพวกนั้นไม่ได้กวนใจหรือทำทำให้ชั้นไม่สบายใจเลยน่ะ”
”คุณรู้มั้ยฮะ.”..
”อะไรเหรอ”
”มีแฟนคลับคนนึงส่งหนังสือเล่มเล็กๆที่ชื่อ 100 บทเรียนแห่งชีวิต มาให้ผม”
”อือ.ฮึ”
”มันมีอยู่บรรทัดนึงที่ค่อนข้างสะดุดตาเป็นพิเศษ”
”แล้วมันเขียนว่าอะไรหรือ”
”มองโลกในแง่ดี!”
”อ๋อ”..
เขาเงียบไม่พูดอะไรต่อ
ฮวางโบก็เงียบรอฟังเขา
“แค่นั้นล่ะฮะ ที่อยากจะบอก”
เธอแอบขำ “นี่เธอกำลังพยายามจะบอกอะไรชั้นเหรอ”
”ผมตัดสินใจว่า...จะมองโลกในแง่ดี...โดยเริ่มจากวันเกิดของคุณ”
”ทำไมล่ะ”
”ก็เพราะว่า..”.
แล้วเขาก็โพล่งออกมาว่า “บูอิน..ก็ควรจะทำเหมือนผมเช่นกัน”
เธอทำหน้างุนงง...
เขายังคงพูดอยู่ “มองโลกในแง่ดี เหมือนกับผมไงอ่ะ”
เธอขำก๊าก “โอค ชั้นเข้าใจแล้วล่ะ...ดีมากเลยนะที่เธอพูดแบบนั้นออกมาน่ะ”
”ผมว่าผมชอบมากเลยน่ะ”
”ฮ่า ฮ่า ฮ่า สนุกจังเลย...เวลาอยู่กับเธอเนี่ย”
มุมปากของเขาเริ่มมีรอยยิ้ม ตอบเธอไปว่า “ผมก็เหมือนกันฮะ ผมก็สนุกมากๆเวลาที่อยู่กับคุณ”
เธอยิ้มจนเห็นฟันขาว แล้วบอกเขาว่า “เธอนอนต่อได้แล้วล่ะ”
***********************************************
10 นาทีต่อมา เขาเรียกเธออีกครั้ง ”บูอิน”
”ตั้งนานแล้ว เธอยังไม่หลับอีกเหรอ” เธอหันไปถามด้วยความหงุดหงิด
”ผมนอนไม่หลับอ่ะ.”..
”เธอรู้มัย บางคนน่ะ พอขึ้นรถปั๊บก็หลับทันที แต่ชั้นว่า..เธอคงไม่ใช่แบบนั้นใช่มั๊ย”
”จริงๆผมก็เป็นแบบนั้นนะฮะ...ผมน่ะหลับเป็นประจำ...เวลานั่งบนรถของบริษัทน่ะ แต่วันนี้.:..
”ทำไมล่ะ..รถมันนั่งไม่สบายเหรอ”
”ไม่ใช่หรอกฮะ”
”งั้น..ทำไมล่ะ”
”นั่นเป็นเพราะผมมีความสุขมากเกินไปน่ะฮะ”
เธอหัวเราะจนตัวสั่นเมือได้ยินเขาพูด “ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า.”.
”ตอนนี้ ผมลืมตาได้รึยังฮะ”
”นี่เธอหลับตาเอาไว้ตลอดทั้งๆที่เธอไม่ได้ง่วงเลยน่ะเหรอ”
”ใช่ฮะ...ก็คุณบอกให้ผมหลับตาไว้นี่ฮะ”
”ยิ้ม งั้นตอนนี้เธอก็ควรลืมตาได้แล้วล่ะ” เธอชำเลืองมองเขาแล้วถามว่า..”เธอไม่เวียนหัวเหรอ ถ้าต้องหลับตาตลอดเวลาโดยที่ไม่ได้นอนอ่ะ”
”ก็นิดหน่อยฮะ”
“งั้นเธอก็น่าจะลืมตาให้เร็วกว่านี้นะ”
”ผมพยายามจะหลับน่ะฮะ..ไม่งั้นบูอินคงจะเป็นห่วงผม”
เธอซึ้งกับคำพูดของเขา....”เธอเป็นชิลลางที่แสนดีจริงๆเลยนะ”
เขาหันไปมองหน้าด้านข้างของเธอ
”ทำไมเธอมองชั้นแบบนั้นล่ะ”
”ก็ผมไม่มีอะไรจะให้มองนี่ฮะ.. วิวข้างๆทางก็ไม่เห็นจะสวยเลย”
“ฮ่า ฮ่า” เธอขำอีกแล้ว
”คุณรู้มั้ยฮะ”
”รู้อะไรเหรอ”
”ผมชอบ...เสียงหัวเราะของบูอินมากเลยน่ะ”
เธอกัดริมฝีปาก พยายามกลั้นหัวเราะ .”.ฮุ ฮุ ..หยุดได้แล้ว..ตอนนี้ชั้นไม่มีสมาธิในการขับรถแล้วน่ะ”
เขายังพูดต่อ...”แต่บูอินรู้มั๊ยฮะ ผมไม่ชอบเลย..ที่ว่า..ผมดูเด็กกว่าคุณมาก”
“มันไม่ใช่ว่าเธอดูเด็กกว่านะ..แต่เป็นเพราะเธอยังเด็กตังหากล่ะ”
“ไม่ใช่นะฮะ..ผมน่ะดูเด็กกว่าอายุตังหาก”
เธอเริ่มยิ้มออกและคิดในใจ <มันไม่ใช่ที่หน้าตาของเธอหรอกนะ...แต่ชั้นว่า..วิธีที่เธอพูด เธอชอบพูดแบบพึมพำอยู่เรื่อยดังนั้นบางครั้งมันเป็นเรื่องยากที่พยายามจะเข้าใจว่าเธอกำลังพูดอะไรอยู่>
เธอเริ่มกังวลอีกครั้ง่ก่อนที่ฮยอนจุงจะพูดต่อ “จริงหรือฮะ คุณไม่เข้าใจที่ผมพูดเลยเหรอฮ่ะ”
”จริงๆแล้ว ถ้าลองมาคิดดู..ชั้นก็เข้าใจที่เธอพูดได้เกือบทั้งหมดนะ...แต่การพูดของเธอ..มันเหมือนเด็กประถมน่ะ พูดตะกุกตะกักแล้วก็ดูอึดอัดแปลกๆอ่ะ”
เขาทำหน้าไม่สบายใจ :นั่นมันไม่ดีเลยใช่มั้ยฮะ คุณว่าผมควรจะเปลี่ยนวิธีการพูดมั้ยฮะ”
”อย่าดีกว่านะ...เธอรู้หรือเปล่า นั่นมันเป็นเสน่ห์อย่างนึงของเธอเลยน่ะ”
เขาหันไปและจ้องเธอ “จริงๆหรือฮะ”
<โอ้ย..ทำไมเธอถึงน่ารักอย่างนี้นะ.> “ฮ่าฮ่า...เธออย่าทำแบบนั้นสิ”
”ทำไมล่ะฮะ” น้ำเสียงของเขาพูดเหมือนให้กำลังใจ
“เธอกำลังทำให้ชั้นเสียสมาธิในการขับรถ..เพราะว่าต้องคอยหันไปมองเธออยู่เรื่อยอ่ะ”
เขาหัวเราะแล้วขยับตัวขึ้นมานั่งตรงๆ “ฮ่าฮ่า”
“ที่ญี่ปุ่น เธอไปทำอะไรมาบ้าง”
”อืม ก็โปรโมทอัลบั้ม...ออกรายการทีวี....เล่นคอนเสิร์ตเหมือนๆกับที่นี่แหละฮะ”
”เธอกินอาหารครบทุกมื้อรึเปล่า”
”อืม ตอนกลางคืน...ผมจะทำราเมนเวลาที่คิดถึงคุณ”
เธอพยายามกลั้นหัวเราะสุดฤทธิ์ “ฮึ..งั้นเธอก็กินราเมนทุกคืนเลยสิน่ะ”
”ไม่ทุกคืนหรอกฮะ”
”งั้น..ก็แปลว่าเธอไม่ได้คิดถึงชั้นทุกคืนหรอกเหรอ”
”ไม่ใช่ฮะ.คือผมทำราเมนทุกคืน..แต่ไม่ได้กิน”
เธอมองเขาแล้วถามว่า “ทำไมล่ะ”
เขาไม่ตอบ
”ใครเป็นคนทำราเมนเหรอ”
”ผมเองฮะ”
”อ้าว..แล้วทำไมถึงไม่กินล่ะ”
”ผมว่า มันไม่ค่อยอร่อย”
”แต่เธอทำราเมนเก่งออกไม่ใข่เหรอ”
”แต่มันก็ยังอร่อยไม่พอระดับหมึกแดงน่ะฮะ”
”นั่นเป็นเพราะ.ชั้นไม่ได้เป็นคนทำงั้นเหรอ”
”ใช่แล้วฮะ บูอินทำอร่อยระดับหมึกแดงเลยฮะ”
ฮวางโบซึ้งกับคำพูดอีกแล้ว
”แล้วคุณล่ะ..บูอิน คุณทำอะไรบ้างตอนที่ผมไม่อยู่”
”ชั้นเหรอ...ก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษน่ะ ก็มีแค่ถ่ายรายการ IG”
“แล้วมีอะไรอีกฮะ ตอบให้หมด”..
“ก็..ถ้าชั้นมีเวลาว่าง...ชั้นก็จะคิดถึงเธอ”.
”เมื่อมีเวลาว่างเหรอ? งั้นคุณก็ไม่ได้คิดถึงผมเวลาที่คุณยุ่งน่ะสิฮะ”
”ฮุ ฮุ...ชั้นจะคิดถึงเธอได้ยังไงถ้ายุ่งมากๆน่ะ เธอก็เหมือนกันแหละไม่ได้คิดถึงชั้นทุกวันซักหน่อย”
”ผมนะ? คิดถึงคุณทุกวันเลยนะฮะ”
เธอหัวเราะเบาๆ “ชิลลางของชั้น..น่ารักจริงๆเลย”
“ใช่แล้วฮะ”
เธอหัวเราะออกมาอย่างดัง” ฮ่าฮ่าฮ่า.”
”ตอนขากลับ เรานั่งรถมาด้วยกันแบบนี้อีกได้มั้ยฮะ” ฮยอนจุงยื่นข้อเสนอ
”เธออยากทำอย่างนั้นเหรอ”
”ฮะ...นี่เป็นครั้งแรกที่เราได้คุยกันแบบไม่มีกล้องอยู่ตรงหน้า”
”ก็จริงของเธอนะ”
”งั้นตอนที่ไปอยู่หน้ากล้อง...เราต้องระวังตัวให้มากกว่านี้นะ”
“โอเคฮะ”
ทั้งสองเงียบกันไปพักนึง
“ฮยอนจุง “เธอเป็นฝ่ายเรียกเขา
“หืมม.”
”อะไรฮะ?”
“อ๋อ..ไม่มีอะไร ชั้นแค่อยากเรียกชื่อเธอเฉยๆน่ะ
“บูอิน...คุณนี่ชอบพูดขึ้นมาแบบไม่มีปี่ไม่ขลุ่ยเลยน่ะ..ผมนึกว่าผมเป็นคนเดียวซะอีก”
เธอหัวเราะ..”ฮ่าฮ่าฮ่า.. งั้นเธอก็รู้ตัวสินะว่าเป็นแบบนั้น”
“ฮะ....ผมน่ะมองตัวเองทะลุปรุโปร่ง และก็รู้ใจของตัวเองดีฮะ”
เธอหัวเราะดังขึ้นไปอีก “ฮ่าฮ่าฮ่า... ฮ่าฮ่าฮ่า..”.
“งั้นตอนนี้ผมจะลองวิเคราะห์คุณดูบ้างน่ะ”
“ฮ่าฮ่า...แล้วเธอเจออะไรในตัวชั้นบ้างล่ะ”
“อืมม..คุณขี้แย ร้องไห้ง่าย”
“คุณ..โกหกไม่เก่ง”
“แล้วมีอะไรอีกบอกมาให้หมด” เธอยังคงมองเขา
“คุณแพ้ทางชิลลาง”
“ฮึ..เธอวิเคราะห์ได้ลึกซึ้งขนาดนั้นเลยเหรอ..เก่งมากนะ..ฮ่าฮ่าฮ่า.”
“อ้อ..มีอีกอย่างนึงฮะ”
“อะไรล่ะ”
“คุณจะหัวเราะเสียงดังเมื่อคุณรู้สึกอาย”
“ฮุ..ฮ่าฮ่าฮ่า... ฮ่าฮ่าฮ่า”...
“แล้วคุณก็จะขำกลิ้งกองลงไปกับพื้น..ถ้าคุณกำลังอายสุดขีด”
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า...โอย..ไม่ไหวแล้ว ชั้นหัวเราะท้องแข็งไปหมดแล้ว”
“โอ..มีอีกฮะ..และคุณจะตีผม..ถ้าไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว”
“นี่เธอ..หยุดได้แล้ว..ชั้นขับรถไม่ได้จริงๆ เพราะเธอกำลังจะฆ่าชั้นอยู่เนี่ย”
“แปลกมั้ยฮะ...ผมกำลังแกล้งคุณอยู่...แต่ดูเหมือนคุณจะชอบมันมากนะฮะ..”.
“โอย..พอแล้ว...เดี๋ยวรถก็ชนกันพอดี”
“โอเคผมไม่แกล้งคุณแล้ว เพราะว่าผมยังเด็กเกินไปที่จะต้องมาตายตอนนี้”..
“ใช่แล้วล่ะ..พวกเรายังเด็..”
เธอพูดไม่ทันจบเขาก็แทรกขึ้นมาว่า “โอ..ไม่ใช่คุณฮะบูอิน..ผมหมายถึงผมคนเดียว...ส่วนคุณน่ะ”
“นี่เธอ....เธอกำลังบอกให้ชั้นตายไปตอนนี้เลยใช่มั้ย”
“ฮ่าฮ่าฮ่า”...
ฮยอนจุงค้นของในกระเป๋าเป้แล้วหยิบถุงคุ้กกี้ขึ้นมาแล้วยื่นให้ฮวางโบ
“ทานมั้ยฮะ “เขาถาม
เธอชำเลืองมอง “ไม่ล่ะ..ขอบคุณน่ะ”
“คุณทานไม่ค่อยเยอะ..ไม่ใช่แค่ขนมแต่อาหารเย็นก็ด้วย”.
“เธอรู้ได้ยังไงน่ะ”
“ก็ผมสังเกตเห็นตอนที่คุณไปที่ญี่ปุ่นแล้วก็ที่ปูซานอ่ะ”
“ใช่จ้ะ..ถ้าชั้นกินอาหารตอนเย็นมันมักจะไม่ค่อยย่อย ชั้นเลยไม่ค่อยอยากทานอะไรตอนเย็นอ่ะ”
“เอ่อ..เรื่องหมู่บ้านที่เรากำลังเดินทางไปนะฮะ..”
“อืม..ว่าไงเหรอ”
“เราต้องทำอะไรกันบ้างฮะ เมื่อไปถึงที่นั่น”
“ชั้น..ก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“ผมไม่เคยทำงานในฟาร์มมาก่อนเลยฮะ”
“มันก็เป็นโอกาสที่ดี ที่เธอจะได้ลองทำอะไรหลายอย่างๆนะ..ยกเว้นแต่เรื่องขโมย”
“แล้วคุณเคยทำงานในฟาร์มรึเปล่าฮะ”
“อ๋อ..แน่นอนอยู่แล้ว”
“เมื่อไหร่ฮะ”
“ถ้ามีคนๆ หนึ่งได้ทำงานในวงการบันเทิงเกาหลีมานาน 9 ปี เธอคนนั้นก็น่าจะมีประสบการณ์ในเกือบจะทุกเรื่องแล้วล่ะ...คิดซะว่ามันเป็นส่วนนึงของการสร้างความก้าวหน้าในอาชีพนะ”
เขาถอนหายใจ “วิ้ว...หวังว่าอย่างน้อยผมจะไม่ทำให้มันล้มเหลวซ่ะก่อนน่ะฮะ”...
เธอยิ้มออกมา “นี่เธอกังวลกับมันอยู่เหรอ”
“ฮะ...ผมไม่อยากเป็นต้นเหตุของความวุ่นวาย เพียงแค่ความสนุกของรายการทีวีฮะ”
เธอแอบขำ “ว้าว..เธอคิดมากขนาดนั้นเลยเหรอ”
เขาหันไปมองเธอแล้วพูดว่า “ผมอาจจะทำอะไรไม่เป็น.แต่ผมก็คิดเป็นนะฮะ..ผมไม่ใช่เด็กที่ยังไม่โตน่ะ เพราะอย่างน้อยตอนนี้ผมก็แต่งงานแล้ว”
“โอเค...ชั้นขอโทษน่ะ” เธอรู้สึกเสียใจที่มองเขาผิดไป
“แต่ยังไงซ่ะ วันนี้ผมต้องขอพึ่งบูอิน”
“ทำไมล่ะ เธอไม่คิดว่าเธอจะทำได้โดยไม่ต้องมีชั้นเหรอ”
“ก็..ผมไม่เคยทำมาก่อน..แล้วก็.”.
“แล้วอะไรอีก”
“ผมไม่ค่อยชอบต่างจังหวัดซักเท่าไหร่”
“ทำไม่ล่ะ เพราะมันสกปรกเหรอ หรือว่าไม่สะดวกสบาย เดี๋ยวนี้อะไรๆในต่างจังหวัดมันก็พัฒนาดีขึ้นเยอะมากแล้วนะ...ดังนั้น..”
เธอพูดยังไม่จบเขาก็รีบปฎิเสธ “ไม่ใช่ฮะ มันไม่ใช่สาเหตุอย่างที่คิดหรอก”
“งั้นเพราะอะไรล่ะ”
ก็ตามต่างจังหวัด..มันจะมีพวกแมลง อย่าง.. แมลงปอ แล้วก็จั๊กจั่น”
“อือ..ใช่ แล้วไงเหรอ”
“ผม...ไม่ชอบพวกมันจริงๆฮะ”
“อะไรน่ะ แมลงปอน่ะเหรอ”
“ฮะ...เวลาช่วงหน้าร้อนทีไร..ผมพยายามจะไม่ไปตามต่างจังหวัดเป็นอันขาด”
เธอหัวเราะ “โอ..ตายจริง แล้วนี่เธอจะทำยังไงล่ะเนี่ย”
“ไม่รู้เหมือนกันฮะ.. ผมกำลังจะบ้าอยู่แล้วฮะ”..
“ฮ่าฮ่าฮ่า”
เขาหาวออกมา “แต่ตอนนี้ ผมชักจะง่วงแล้วล่ะสิฮะ”
“งั้นก็นอนพักซะ ไปถึงแล้วชั้นจะปลุกเธอเอง”
“ฮะ” แล้วก็หลับตาลง
เมื่อเธอแน่ใจว่าฮยอนจุงหลับไปแล้วจริงๆ เธอหันไปจดจ่ออยู่กับการขับรถ คิดในใจ
<มันคงจะดีไม่น้อย..ถ้าพวกเราได้ใช้เวลาแบบนี้..โดยไม่ต้องมีสายตาที่อยากจะรู้ความเป็นไปของเราอยู่รอบๆ >
ฮวางโบชำเลืองดูเขาซึ่งตอนนี้นอนหลับหัวพิงอยู่กับกระจกหน้าต่าง เธอรู้สึกเสียใจเมื่อเห็นใบหน้าที่อิดโรยของเขา <บางทีมันอาจจะหนักเกินไปสำหรับเธอที่จะแบกรับหลายๆเรื่อง ทั้งๆที่อายุยังน้อย หรือว่าชั้นควรจะปล่อยเธอไปตอนนี้ดี >
<ถึงแม้จะไม่ใช่ชั้น..ใครก็ตามที่ได้มาอยู่ในสถานการณ์เดียวกันจะเจอปัญหาแบบเดียวกันกับชั้นรึเปล่า...เธอเป็นคนพิเศษ.แล้วก็น่ารักขนาดนี้...แล้วใครๆ จะไม่ตกหลุมรักเธอได้ยังไง>
<ชั้นไม่แน่ใจหรอกน่ะ ว่าการที่ได้เจอเธอมันเป็นพรจากพระเจ้า หรือว่า คำสาป....แต่ชั้นไม่อยากจะคิดถึงมันในตอนนี้...
ชั้นอยากจะรู้จักเธอให้มากขึ้น...แล้วก็อยากให้เธอได้รู้จักตัวตนของชั้นมากขึ้น....โดยใช้ช่วงเวลาอันน้อยนิดที่แสนจะมีค่าที่เหลืออยู่ในตอนนี้>
<ชั้นหวังว่า ชั้นจะสามารถสร้างความทรงจำไว้ให้เธอมากมาย..เพื่อที่ว่าในวันข้างหน้าเมื่อเธอไม่ได้อยู่กับชั้นแล้ว...ชั้นจะได้ไม่รู้สึกเหงาจนเกินไป...และชั้นจะสามารถอยู่ได้อย่างมีความสุข....ถ้าชั้นทำได้แบบนั้นจริงๆ เพราะช่วงเวลาที่ผ่านมา ชั้นถือว่า..ชั้นได้รับความสุขจากเธอมาเก็บตุนไว้เรียบร้อยแล้ว> จู่จู่น้ำตาใสๆ ก็ไหลรินลงมาอาบแก้มของเธอ
โปรดติดตาม คู่รักผักกาดหอม รีมิกซ์ตอนต่อไป
หมายเหตุจากยาย
ตอนนี้ดูดซึมอารมณ์ของยายไปมากมาย เคยไหมที่อยู่ดีดีก็น้ำตาไหลไม่มีสาเหตุ
ยาย(นาจา)
25/4/53
| Create Date : 26 เมษายน 2553 |
|
13 comments |
| Last Update : 26 เมษายน 2553 22:10:24 น. |
| Counter : 1315 Pageviews. |
|
 |
|
|
| | |
| โดย: lookomm IP: 110.49.180.109 26 เมษายน 2553 22:25:48 น. |
|
|
|
| | |
| โดย: แป๋ว put(123) IP: 124.121.66.247 26 เมษายน 2553 23:20:53 น. |
|
|
|
| | |
| โดย: แพร IP: 58.8.188.99 27 เมษายน 2553 8:25:19 น. |
|
|
|
| | |
| โดย: ตอง IP: 110.49.16.189 27 เมษายน 2553 11:44:57 น. |
|
|
|
| | |
| โดย: ^^ IP: 183.88.43.242 27 เมษายน 2553 12:43:20 น. |
|
|
|
| | |
| โดย: ning IP: 124.122.92.77 27 เมษายน 2553 17:50:45 น. |
|
|
|
| | |
| โดย: wa..wa IP: 124.122.129.174 27 เมษายน 2553 19:17:19 น. |
|
|
|
| | |
| โดย: ยาย(นาจา) IP: 115.67.125.19 27 เมษายน 2553 19:35:38 น. |
|
|
|
| | |
| โดย: sasaranger IP: 125.24.3.51 27 เมษายน 2553 22:59:54 น. |
|
|
|
| | |
| โดย: แฟนคู่จุงโบ IP: 202.143.150.222 27 เมษายน 2553 23:25:19 น. |
|
|
|
| | |
| โดย: แฟนคู่จุงโบ IP: 202.143.150.222 27 เมษายน 2553 23:30:36 น. |
|
|
|
| | |
| โดย: 1985pumpui IP: 125.25.69.110 16 พฤษภาคม 2553 15:46:02 น. |
|
|
|
| | |
| โดย: kanjabo IP: 192.168.182.178, 124.122.247.124 30 พฤษภาคม 2553 18:03:16 น. |
|
|
|
|
|
|
|
"ห้ามนำไปเผยแพร่ต่อที่อื่น นอกจากจะได้รับอนุญาตจากเจ้าของบล๊อคก่อนเท่านั้น"
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 10 คน [