ตอนที่ 20 – บูอินของผมสวยที่สุด

***ฟิค (แปล) เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผู้เขียนต้นฉบับเขียนขึ้น อย่าได้ปะปนหรือสับสนกับคำพูดหรือเนื้อหาของรายการฯ***


ระหว่างที่ฮวางโบยืนตระหง่านอยู่กลางห้อง และ ฮยอนจุงก็นั่งชมความงามของเธออยู่นั้น จู่ๆประตูก็ค่อยๆเปิดขึ้น ให้ฮยอนจุงถึงกับสะดุ้งตกใจไม่น้อยกับสิ่งที่เขาเห็น เพราะแขกที่เข้ามาเยี่ยมพวกเขาคือ คุณชินเอราเขาลุกขึ้นยืนและรีบเก็บข้าวของให้เข้าทีทันที <โอ๊ะ เกิดอะไรขึ้นเนี่ย บูอิน ทำไมคุณไม่บอกผมว่าวันนี้จะมีแขกมาเยี่ยมเยียน>

“เอ่อ สวัสดีฮ่ะ” เขาโค้งคำนับเธอแทบไม่ทัน

“จ๊ะ สวัสดี ฮยอนจุง สบายดีน่ะ” ชินเอราอดขำกับท่าทีของเขาไม่ได้

“ฮ่ะ ผมสบายดี ยินดีที่ได้รู้จักฮะ” เขาโค้งคำนับอีกครั้ง “พี่ค่ะ สวัสดีคะ” ฮวางโบกล่าวทักทายชินเอรา

“สวัสดีจ๊ะ ฮวางโบ วันนี้เธอดูสวยมากเลยน่ะ” ชินเอรายิ้มสดใสให้เธอ

“ขอบคุณคะพี่”

ฮยอนจุงรีบจัดข้าวของโซฟาและเชื้อเชิญชินเอรา “เอ่อ เชิญนั่งฮะ”

“อืม เธอก็นั่งด้วยสิ” ชินเอราก็เชิญให้เขานั่งเช่นกัน

เขานั่งลงและหันไปพูดกับพนักงานในร้าน “ขอโทษนะฮะ ผมขอน้ำ 1 ที่ฮะ”

<ท่าทางเธอคงจะช๊อกมาสินะ ชิลลาง> อาการที่ตกใจของเขาทำเอาฮวางโบอดเป็นห่วงไม่ได้

“วันนี้เธอดูสวยจริงๆน่ะ เธอเห็นเหมือนที่พี่เห็นหรือเปล่า” ชินเอราหันไปถามเขาที่กำลังนั่งเหงื่อตก

“ฮ่ะ สวยฮ่ะ” เขาตอบพลันไปมองฮวางโบอีกครั้ง

“พี่ถามอะไรเธอผิดไปหรือเปล่าจ๊ะ เธอกลัวพี่หรือ” ชินเอราอดถามไม่ได้

“ก็ไม่เชิงหรอกฮะ” เขาพูดแบบไม่สบตาเธอ

ชินเอราหันไปถามฮวางโบ”เธอลองหมดทุกชุดแล้วเหรอ”

“ยังค่ะ เราเพิ่งจะลองชุดแรกเอง” ฮวางโบยังคงยืนอยู่ในห้องแต่งตัว

“งั้น ลองเปลี่ยนชุดต่อไปสิ พี่จะได้ช่วยเธอดูด้วยไง”

“ค่ะพี่ ว่าแต่พี่สองคนนั่งคุยกันไปก่อนนะคะ ฮยอนจุงเธออยู่ได้ใช่มั๊ย เธอโอเคมั๊ย” เธอหันไปถามฮยอนจุงที่กำลังดึ่มน้ำอีกหนึ่งอึกใหญ่

<เป็นไปได้ยังไงที่ผมจะโอเคกับสถานะการณ์แบบนี้> “อ๋อ ฮ่ะ ไม่เป็นไรฮะ” เขาตอบออกมาอย่างไม่ค่อยมั่นใจ

แล้วทั้งฮยอนจุงและชินเอราก็ถูกปล่อยให้นั่งคุยอยู่ด้วยกันตามลำพัง ซึ่งตอนนี้ดูเขาจะยิ่งตื่นเต้นจนชินเอราสังเกตุเห็น

“เธอตื่นเต้นหรือจ๊ะ ฮยอนจุง”

“ก็นิดหน่อยฮะ” ตอบเสร็จเขาหยิบน้ำขึ้นมาดื่มต่อ

“พี่เคยดูรายการที่เธอให้สัมภาษณ์ไว้ เธอบอกว่าอยากให้คู่ของเธอเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่ฮวางโบ เธอรู้สึกแบบนั้นจริงๆเหรอ”

“ฮ่ะ ใช่ฮะ”

“จริงๆเหรอ” ชินเอราถามย้ำเพื่อให้แน่ใจ

เขายกมือขึ้นมาแล้วพูดต่อทันทีว่า “ไม่ฮะ คือ มันก็ไม่เชิงฮะ”

“พี่ไม่ควรถามคำถามนี้เธอเลย ว่ามั๊ย”

เขานิ่งไปสักพักก่อนจะตอบ “คือตอนนี้ผมไม่รู้จะพูดอะไรออกมาดี”

“งั้นหรือ แล้วเธอรู้สึกยังไงบ้างหลังจากที่ได้ใช้เวลาอยู่กับฮวางโบน่ะ”

“ฮ่ะ”

ชินเอรายิ้มให้เขาอีกครั้ง”พี่เองก็เพิ่งจะรู้จักกับฮวางโบไม่นาน แต่ว่า พวกเราได้ไปงานการกุศลที่บังคลาเทศด้วยกัน พี่รู้สึกประทับใจ และไม่คิดว่าเธอจะเป็นผู้หญิงที่มีจิตใจดีและอ่อนโยนแบบนี้ เธอได้มอบความรักให้กับคนอื่นๆที่อยู่รอบๆตัวเธอ เธอกอดเด็กๆทุกคนที่นั่น มันไม่ใช่เรื่องงายเลยนะที่จะทำแบบนี้ แต่สำหรับฮวางโบเธอทำได้ ว่าแต่ ฮวางโบไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้เธอฟังหรือ”

“ไม่ฮะ เธอไม่ค่อยชอบเล่าเรื่องของตัวเองให้ใครฟัง”

“งั้นหรือ แล้วเธอละจ๊ะ คิดยังไง”

“ฮ่ะ”

“ก็พี่ได้เล่าเรื่องดีดีของฮวางโบให้เธอฟังแล้ว เธอก็น่าจะเล่าเรื่องของฮวางโบให้พี่ฟังน่ะ”

“อ๋อ ฮะ”<มีหลายเรื่องมากเลยนะฮะ เล่าวันนี้ก็คงจะไม่หมด> “คือว่า เมื่อก่อนผมเคยคิดว่าผมจะแต่งงานกับ
ผู้หญิงที่อายุเท่ากันหรือน้อยกว่าผมเท่านั้น แต่ว่า...”

อยู่ดีดีมือถือของชินเอราก็ดังขึ้น เธอรีบขอโทษฮยอนจุงก่อนที่จะรับโทรศํพท์ “ว่าไงจ๊ะที่รัก”

ฮยอนจุงตกใจตาโตเท่าไข่ห่านเมื่อได้ยินเช่นนั้น <โอ๊ะพี่ชินเอรากำลังพูดกับคุณชาอินเพียวเหรอเนี่ย อย่าบอกน่ะว่าคุณชาอินเพียวจะมาที่นี่ด้วย>

“จ๊ะที่รัก เสร็จธุระแล้วชั้นจะตามไปน่ะ คุณสั่งอาหารไปก่อนเลยน่ะ โอเค งั้นแค่นี้นะจ๊ะ” เธอวางสายก่อนจะหันไปคุยกับเขาต่อ

<เฮ้อ โล่งอก ขอบคุณฮะที่คุณชาอินเพียวไม่มา> สีหน้าดูสบายใจของเขาปรากฎออกมาทันที

“พี่ต้องขอโทษด้วยน่ะจะ เรามาคุยเรื่องของเรากันต่อเถอะน่ะ” เธอหันไปชวนคุยต่อ

“ขอโทษน่ะฮะ ตะกี้ผมเล่าถึงตอนไหนนะฮะ”

“เธอพูดว่า เมื่อก่อนเธอเคยคิดว่าจะแต่งงานกับคนที่มีอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ”

“ฮ่ะ ผมเคยคิดแบบนั้นจริงๆ แต่ตอนนี้ความคิดของผมเปลี่ยนไปแล้ว ผมคิดว่าผมจะรักและแต่งงานกับผู้หญิงที่ผมรัก ผู้หญิงที่ผมอยู่ด้วยแล้วมีความสุขฮะ”

“งั้นหรือจ๊ะ” น้ำเสียงของชินเอราดูเหมือนจะพอใจที่ได้ยินเช่นนั้น
**********************************************


หลังจากที่ฮวางโบได้ลองชุดแต่งงานอยู่ 2-3 ชุดนั้น ชินเอราลุกขึ้นและบอกว่าเธอต้องขอตัวกลับก่อนเนื่องจากได้นัดกับชาอินเพียวไว้

“ฮวางโบจ๊ะ พี่คงต้องกลับก่อนน่ะ”

“จะกลับแล้วเหรอค่ะ ชั้นขอคุยกับพี่สักครู่ได้หรือเปล่าค่ะ”

“ได้สิ” เธอหันไปคุยกับฮยอนจุง” ขอโทษนะจ๊ะ พี่ขอเข้าไปคุยกับฮวางโบในนั้นหน่อยนะ”

“ฮะ พี่ ตามสบายฮะ” เขาโค้งคำนับให้เธออีกครั้ง และชินเอราก็เดินเข้าไปคุยกับฮวางโบทันที

“ชิลลางเขาดูตื่นเต้นเวลาที่อยู่กับพี่ตามลำพังหรือเปล่าคะ” ฮวางโบรีบถามด้วยความเป็นห่วง

“ทำไมเธอรู้ล่ะ”

“คือว่า ชิลลางเขาเป็นโรคกลัวผู้ใหญ่นะคะ”

<ฮาฮ่า มิน่าเขาถึงได้มีท่าทางแบบนั้นที่แท้ก็เป็นแบบนี้นั่นเอง> “งั้นหรือ”

“ชั้นคิดว่า

“ที่เธอคิดแบบนี้นั่นเป็นเพราะเขาอายุน้อยกว่าเธอใช่หรือเปล่า”

“ก็ไม่ซ่ะทั้งหมดหรอกคะ

“ฮวางโบเธอรู้อะไรหรือเปล่า”

“อะไรเหรอค่ะ”

“ตอนนี้เธอรู้สึกกดดันมากๆเพราะว่าอายุที่ต่างกันของพวกเธอ แต่เธอลองคิดดูสิ ถ้าตอนนั้นเธออายุ 76 ฮยอนจุงก็อายุ 70 เหมือนกัน”

“พี่พูดถูกคะ”

“เห็นหรือเปล่า จริงๆแล้วอายุต่างกัน 6 ปี มันแทบจะไม่ใช่ปัญหาด้วยซ้ำ”

<พี่คะมันเป็นแค่รายการเท่านั้นน่ะคะ เราไม่ได้แต่งงานกันจริงๆซะหน่อย ดูพี่คิดไปไกลจังเลย> เธอยืนฟังเหตุผลที่ชินเอราอธิบาย

และก่อนที่ชินเอราจะขอตัวกลับ ฮยอนจุงได้บอกว่าจะถ่ายรูปคู่ชินเอราและฮวางโบ

“ชิลลาง ช่วยบอกหน่อยสิ ว่าระหว่างชั้น กับพี่ชินเอรา ใครสวยกว่ากัน” <อ๊า ทำไมชั้นถึงกล้าถามแบบนี้ออกไปน่ะ ขุดหลุมฝังตัวเองชัดๆเลย>

ฮยอนจุงนิ่งเงียบไม่ตอบได้แต่ยืนจ้องเธอ <แน่นอน คุณต้องสวยอยู่แล้ว ทำไมคุณต้องถามคำถามแบบนี้ด้วยล่ะ>

<ชั้นรู้จ๊ะ ชั้นว่าชั้นไม่ควรจะถามคำถามแบบนี้กับเธอเลย รู้ทั้งรู้ว่าเธอจะต้องตอบออกมายังไง> “ขอโทษนะ ชั้นไมน่าถามแบบนี้เลย”

“ไม่นี่ฮะ คำถามนี้ตอบง่ายจะตาย” เขาพูดพลางหันไปมองชินเอรา

“โอ๊ะ พี่ชักจะอยากรู้แล้วสิว่าเธอจะตอบอะไร ไหนลองตอบมาซิ”

<รุ่นพี่ฮะ ผมรู้ว่ามันคงจะไม่สุภาพเท่าไรที่จะตอบแบบนี้ ยังไงผมต้องขอโทษจริงๆนะฮะ>

“พี่คะ เลิกถามเถอะค่ะ ชั้นไม่อยากได้ยินเลยคะ ชินลาง ไม่ต้องตอบหรอกนะ ไม่ต้อง” เธอตื่นเต้นกับคำตอบที่จะได้ฟังจากเขา

<ทำไมละ คุณไม่อยากรู้จริงๆเหรอว่าผมจะตอบว่ายังไง คุณไม่รู้จริงๆเหรอว่าจริงๆแล้วผมรู้สึกยังไง> ” คือว่า..”

“ไม่ต้องตอบหรอก ไม่ต้อง” เธอรีบโบกมือห้ามเขาไว้ <เธออย่าทำให้ชั้น >

“เธอจะตอบว่า ฮวางโบใช่มั๊ย ฮยอนจุง” ชินเอรารีบตอบเหมือนรู้ทัน

“ไม่ใช่ชั้นหรอกค่ะ พี่ชินเอราต่างหากล่ะ”

ฮยอนจุงยังคงไม่ตอบได้แต่ยืนยิ้ม <ก็บูอินไง คุณไม่รู้จริงๆหรือว่า บูอินของผมสวยที่สุด > เขาหยิบกล้องขึ้นมาถ่ายรูปคู่ให้กับคนทั้งสอง หลังจากนั้นชินเอราก็ขอตัวกลับทันที


ตอนนี้ฮวางโบยืนอยู่ในชุดที่เขาได้เลือกไว้เป็นชุดสุดท้าย ซึ่งฮวางโบได้ถามเขาขึ้นมา “เธอจำชุดได้หมดเลยใช่มั๊ย”

เขาพยักหน้าตอบ” ฮะ ให้ผมวาดรูปให้ดูยังได้เลย”

“งั้นเหรอ ไหนเธอลองบอกชั้นซิว่าเธอชอบชุดไหนที่สุด”

“ผมหรือฮะ เอ่อ” เขานั่งนึกอยู่สักพัก

“เดี๋ยวก่อน ชั้นว่า เรามาตอบพร้อมๆกันดีกว่า ถ้าชั้นนับ 1-3 ก็ตอบเลยน่ะ ”

“ก็ดี ท่าทางน่าจะสนุกนะฮะ”

“งั้นก็ เอาละน่ะ 1-2-3”

“ชุดที่ 1” ทั้งเธอและเขาตอบออกมาพร้อมกัน


“ว้าว ตอบเหมือนกันเลย” เขารู้สึกดีใจมากที่เธอเดาใจเขาถูก

“นั่นสิ เป็นไปได้ไงเนี่ย งั้นเราลองมาเลือกชุดที่ชอบเป็นอันดับ 2 กันดีกว่า”

“ตกลงฮะ”

“1-2-3” เธอเริ่มนับ

“ชุดที่ 4” ทั้งสองคนต่างแสดงความดีใจที่คำตอบเหมือนกัน

“เป็นไปได้ไงเนี่ย เราตอบเหมือนกันอีกแล้ว”

“ผมว่าพระเจ้าต้องช่วยเรา เพราะวันนี้เป็นวันครบรอบ 100 วัน”

“ฮาฮา มานี่ เรามาถ่ายรูปคู่กันเถอะ” เธอกวักมือเรียกให้เขามาถ่ายรูปกัน

เขาเดินเข้าไปใกล้ๆเธอ”เราจะถ่ายรูปแบบนี้เหรอฮะ คือว่า ผมว่ามันดูจะหวานแหววไปนะฮะ คือผมไม่ถนัดที่จะถ่ายแบบนี้อ่ะ” เขาทำท่ายื่นกล้องหันไปถ่ายตัวเอง

“งั้นส่งกล้องมาสิ ชั้นถ่ายเอง”

ใบหน้าของทั้งคู่เลื่อนมาแนบชิดกัน ดูเหมือนทั้งสองต่างก็มีความสุขที่ได้ถ่ายรูปคู่ด้วยกันแบบนี้




**************************************************
ตอนนี้ทั้งคู่ต่างอยูในห้องเปลี่ยนชุดซึ่งแยกฝั่งหญิงชาย ตอนนี้ฮวางโบได้เปลี่ยนชุดเป็นชุดแต่งงานชุดแรกที่เขาได้เลือกเอาไว้


“เธอว่าชั้นสวมชุดนี้เป็นยังไงบ้าง ดูแก่หรือเปล่า” เธอหันไปถามสไตลลิสที่มาช่วยเธอแต่งตัว

“ไม่ค่ะ พี่สวมชุดนี้แล้วดูสง่างามมากเลย ดูสวยกว่าชุดแต่งงานที่พี่ใส่ในรายการ IG ซะอีก”
“ทำไมถึงเปรียบเทียบแบบนั้นละค่ะ มันไม่เหมือนกันนะคะ ตอนนี้ชั้นสวมชุดนี้เพื่อถ่ายรูปแต่งงานกับชิลลาง”

“หา ชิลลางเหรอคะ” สไตล์ลิอดยิ้มออกมาไม่ได้

ฮวางโบตกใจกับคำพูดที่หลุดออกมาเมื่อกี้ “เออ คือว่า ชั้นหมายถึงรูปแบบของรายการนะคะ มันต่างกัน”

บริเวณด้านนอกห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ฮยอนจุงซึ่งตอนนี้เปลี่ยนเป็นชุดทักซิโด้สีขาวยืนอยู่ด้านนอกห้อง เขายืนรออยู่นานและคิดว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน แล้วทำไมจึงได้เปลี่ยนชุดช้าจัง เขาจึงเดินไปมองลอดผ่านประตูห้อง ฮวางโบมองเห็นเงาของเขาลอดประตูจึงตะโกนเรียก

“ฮยอนจุง” เขาสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ

<เอ๊ะ หรือว่าเธอเห็นเรานะ> “ฮ่ะ

“นี่เธอพยายามจะแอบมองชั้นอยู่เหรอ” เธอตะโกนถาม<เธอทำอะไรของเธอเนี่ย ฮยอนจุง เธอเป็นไอดอลนะจะมาทำแบบนี้ไม่ได้>

<คุณถามอะไรของคุณเนี่ย ผมไม่ได้แอบมองซ่ะหน่อย> “อ๋อ คือว่าข้องนอกเนี่ยมันร้อนฮะ”

“อ๋อ งั้นเหรอ” เธอหัวเราะดังลอดออกมาจากห้อง
****************************************************************************************
ในที่สุดฮวางโบก็เดินออกมาจากห้องแต่งตัว ฮยอนจุงตกตระลึงไปชั่วขณะก่อนที่จะเผลอปรบมือให้เธอ

“ปรบมือทำไมกัน ชั้นดูดีเหรอ” เธอถามเขาแก้อาการเก้อเขิน

“ฮ่ะ ต่างหูที่คุณใส่มันสวยดี” เขาตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย

เธอจ้องตาเขาที่กำลังเดินเข้ามาหาเธอ <ทำไมชั้นถึงได้ตื่นเต้นหัวใจเต้นแรงแบบนี้นะ ใจเย็น ฮเยจุง >

“นี่อะไรหรือฮะ แล้วต้องคอยถือเจ้านี่ตลอดเวลาเลยหรือฮะ” เขาพูดแล้วหันไปหยิบชายกระโปรงจากมือของเธอ

“ใช่จ๊ะ เวลาเดินต้องคอยถือไว้ตลอดเวลา”

“มานี่มา ผมจะช่วยถือให้เอง”

“โอ๊ะ ไม่เป็นไรจ๊ะ ชั้นถือเองได้” เธอรีบปฏิเสธด้วยความเขินอาย

<ทำไมล่ะ ก็ผมอยากช่วยคุณนี่นา> “ผมจะช่วยคุณถือเจ้านี่ไว้เอง แบบนี้ใช่มั๊ยฮะ ผมต้องถือเจ้านี่แล้วเดินตามหลังคุณ ไม่เห็นจะยากเลย” เขาช่วยเธอถือชายกระโปรงและเดินตามหลังเธอ

“งั้นชั้นฝากของชิ้นนี้ไว้กับเธอด้วยนะ” เธอยื่นมือถือที่ใส่ซองพลาสติกไว้เรียบร้อยแล้ว



<เอาล่ะ ในเมื่อเธออยากจะช่วยชั้นจริงๆ ก็ตามใจ ชั้นขี้เกียจเถียงกับเธอแล้ว คนอะไรดื้อรั้นชะมัด> “ขอบคุณน่ะ” ในที่สุดเธอก็ยินยอมให้เขาช่วย
“เขาแอบเก็บมือถือที่

ภายในสตูดิโอถ่ายชุดแต่งงาน ฮยอนจุงและฮวางโบนั่งอยู่บนเก้าอี้ยาว ทั้งสองนั่งฟังช่างภาพและทีมงานที่กำลังขยันขันแข็งในการบอกให้พวกเขาโพสท่าตามที่ต้องการ

“เอาละน่ะ ตอนนี้เจ้าสาวเขยิบตัวเข้าไปใกล้ๆเจ้าบ่าวหน่อยครับ”

เธอได้ยินที่ช่างภาพสั่งแต่ก็ทำได้แค่ขยับหน้าเข้าไปเท่านั้น <ชั้นขยับเข้าไปใกล้กว่านี้ไม่ได้หรอกค่ะ>

“ขยับเข้าไปอีกครับ ขยับอีกครับ ” ช่างภาพยังคงมุ่งมั่นบอกต่อไป

เธออดตื่นเต้นหัวเราะออกมาจนต้องเอามือปิดปากตัวเอง “ฮา ฮา”

“เจ้าสาวครับ ช่วยควงแขนเจ้าบ่าวด้วยครับ”


<อะไรน่ะ ควงแขนเหรอ เฮ้อ ชั้นอยากจะบ้าตาย” เธอยิ่งตื่นเต้นหนักเข้าไปอีกเมื่อช่างภาพออกคำสั่งเช่นนั้น

ฮยอนจุงรู้ว่าเธอกำลังตื่นเต้นและเพื่อลดระดับความตื่นเต้นเขาจึงแกล้งแห่ยเพื่อให้เธอหายตื่นเต้น”เรามาถ่ายรูปให้มันออกมาดีเถอะ ค่าถ่ายรูปมันแพงมากเลยนะ ผมไม่อยากเสียเงินไปฟรีๆโดยที่ไม่ได้รูปสวยๆ กลับไป”

ทันทีที่เธอได้ยินเช่นนั้น เธอถึงกับปล่อยก๊ากออกมาทันที “ฮ่า ฮ่า เธอนี่ รู้จักคุณค่าของเงินตลอดเลยนะ”

คำพูดของเขาได้ผล เธอสอดมือของตัวเองคล้องแขนของเขาด้วยความตื่นเต้นและเคอะเขิน ทำให้การถ่ายทำสำเร็จไปแล้วระดับหนึ่ง

“เอาละครับ ตอนนี้ คู่บ่าวสองมองตากันครับ”

“มองตากัน” ทั้งสองคนตะโกนออกมาเป็นเสียงเดียวกัน ฮยอนจุงหน้าเหวอทันทีที่ได้ยิน

“คือว่าพวกเราสองคนไม่ชอบมองตากันค่ะ”

<จริงเหรอ คุณไม่ชอบแบบนั้นเหรอฮะ> เขานิ่งเงียบไม่ตอบ

“แต่นี่เป็นการถ่ายรูปแต่งงานน่ะครับ ดังนั้นพวกคุณจำเป็นต้องมองตากันครับ”

“งั้นหรือค่ะ แต่ตะกี้คุณบอกว่าจะเริ่มถ่ายจากท่าง่ายๆก่อนไม่ใช่หรือค่ะ”

“เนี่ยไงครับ ท่าที่ง่ายที่สุดแล้ว” ช่างภาพเริ่มสับสนว่าเขาทั้งสองคนเป็นคู่แต่งงานแบบไหนกัน

“แต่สำหรับพวกเรามันยากนะคะที่จะมองตากันแบบนั้น”

<มันยากจริงๆหรือฮะ แค่มองตาเนี่ยนะ> เขาลอบชำเลืองเธอ แต่เธอพยายามหลบสายตาของเขา

<เธอไม่กล้ามองตาเราจริงๆเหรอ> “อืม งั้นเอางี้ 1-2-3” เขาหันไปมองตาเธอทันที

เขานับและหันไปมองตาของเธอและเธอเองก็หันไปมองตาเช่นกัน แต่ก็ไม่ประสบความสำเร็จเท่าที่ควร “ฮา ฮ่า” เธอยิ้มแก้เก้อ
ใบหน้าของเขาร้อนผ่าว และคิดในใจ<ยากจริงด้วยแฮะ> เขาหันไปบอกกับช่างภาพว่า “คุณช่วยใช้โปรแกรมโฟโต้ชอป ตัดแปะตาของพวกเราเราแทนได้มั๊ยฮะ คือว่า มันยากจริงๆนะฮะ”

“ฮา ฮ่า เธอนี่คิดได้ไงเนี่ย ชิลลาง” เธอหันไปตีที่บ่าของเขาเบาๆ

แต่ยังไงซ่ะ พวกเขาก็มีรูปที่มองตากันจนได้ ถึงแม้ว่าสายตาของทั้งคู่จะเปี่ยมล้นไปด้วยความเก้อเขินของทั้งสองคนก็ตาม
“เอาล่ะ ท่าต่อไป เจ้าสาวจับแก้มของเจ้าบ่าวและดึงเข้ามาหอม แบบนี้นะครับ” ช่างภาพทำตัวอย่างให้ดู

“แบบนี้หรือคะ” เธอหันไปจับแก้มของเขาเบาๆด้วยท่าทางเก้ๆกังๆ

“ครับ จากนั้นก็ค่อยๆจูบแก้มของเจ้าบ่าวเบาๆ”

เธอรีบปล่อยมือทันทีที่ได้ยิน “อะไรนะคะ จูบหรือคะ”

“จูบหรือฮะ” เขาชี้ไปที่แก้มตัวเองเพราะตกใจที่ได้ยินเช่นนั้น

“คนเป็นคู่รักกัน การจะหอมแก้มหรือจูบกัน ผมว่ามันไม่น่าจะยุ่งยากเลยนะครับ ”

สีหน้าของเธอดูหงุดหงิดจึงพูดว่า “แต่คุณบอกว่าจะถ่ายรูปง่ายๆไม่ใช่หรือคะ”

“นี่ก็เป็นท่าง่ายๆ อีกท่าหนึ่งนะครับ”

<เอ๊ะ ถ้าคุณบอกว่านี่เป็นท่าง่ายๆ แล้วท่ายากๆหลังจากนี้มันคือท่าไหนหรือครับ> เขาคิดและอดนึกต่อไปไม่ได้

“เอานะครับ มาเริ่มถ่ายกันต่อเถอะ เราไม่มีเวลาแล้วนะครับ พร้อมยังครับ” ช่างภาพพยายามชักชวนให้ถ่ายรูปกันต่อ

<ท่องไว้ ฮเยจุง มันคืองาน ไม่ต้องคิดอะไรมากหรอก ฮยอนจุงก็แค่น้องชายคนหนึ่งเท่านั้นเอง อย่าคิดอะไรมาก> ว่าแล้วเธอก็หันไปคว้าคอของเขาเข้ามาใกล้หน้าเธอ

<คนเยอะแยะกำลังจ้องมองพวกเรากันอยู่นะ โอ๊ะ ทำไงดีเนี่ย เฮ้อ ไหนๆก็ไหนแล้ว > “จูบครั้งแรกของพวกเราเป็นแบบนี้เหรอฮะ มันดูแปลกๆดีนะฮะ” เขาพยายามพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่ในใจตอนนี้หัวใจเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะแล้ว

“ฮา ฮ่า เธอนี่” เธอตกใจแล้วก็ขำออกมา


<นี่เป็นการจูบแก้มออกทีวีของชั้นเลยน่ะ เอาเถอะเราควรจะรีบทำให้มันจบๆไปสักที เธอต้องทำได้สิ ฮเยจุง ใจเย็นไว้ ใจเย็น >เธอค่อยๆหลับตาและยื่นหน้าเข้าไปใกล้เขา

“ยื่นหน้าเข้าไปอีก เข้าไปอีก นั่นแหละ” ทุกคนต่างส่งเสียงราวกับเชียร์มวย

เธอตัดสินใจรวบรวมความกล้าที่มีอยู่ทั้งหมดหลับตาแล้วบรรจงประทับรอยจูบบนแก้มของเขาที่ตอนนี้เขินอายหลับตาพริ้มด้วยใบหน้าที่เปี่ยมล้นไปด้วยความสุขราวกับเป็นคู่แต่งงานกันในชีวิตจริงๆ

สิ้นเสียงกดชัตเตอร์ของช่างภาพ ทั้งสองก็ผละออกจากกันด้วยความเขินอายโดยที่ไม่ยอมหันมามองหน้ากัน

โปรดติตตามคู่รักผักกาดหอมรีมิกซ์ ตอนที่ 21 – ความรู้สึกบางอย่างที่เปลี่ยนไป

ของฝากจากคุณยาย
ยายชอบมากเลยตอนนี้อ่ะ มีใครอินกับยายไหม

14/4/53

Create Date : 20 เมษายน 2553		14 comments
Last Update : 5 พฤษภาคม 2553 16:05:27 น.
Counter : 2564 Pageviews.
Share Tweet