|
ตอนที่ 12- ลัดฟ้าไปหาเธอ ณ กรุงโตเกียว...
****ฟิค (แปล) เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผู้เขียนต้นฉบับเขียนขึ้น อย่าสับสนกับคำพูดหรือเนื้อหาของรายการฯ ที่แพร่ภาพให้ชม ***
เมื่อทั้งคู่นั่งกินราเมนกันเรียบร้อย หลังจากนั้นเธอก็กินยาและเผลอหลับไปด้วยฤทธิ์ของยา เขาจึงจัดแจงล้างถ้วยชาม และเก็บหนังสือการ์ตูนเข้าไปในห้อง บังเอิญเธอสะดุ้งตื่นเสียก่อน หลังจากนั้นทั้งสองก็ช่วยกันทำความสะอาด ฮวางโบเสนอว่าจะจะทำผ้าม่าน ส่วนฮยองจุงเองก็ไม่น้อยหน้าขอเสนอตัวด้วยการทำผ้าปูโต๊ะผืนเดียวในโลก แต่เนื่องจากของที่ต้องการไม่พอ เขาจึงลงข้างล่างและไปซื้อของที่ร้านสะดวกซื้ออีกครั้งหนึ่ง
ฮยอนจุงกำลังทำผ้าปูโต๊ะอยู่ในครัว “บูอิน ผมทำเสร็จแล้วฮะ”
ฮวางโบเดินมาที่ห้องครัว “เธอทำอะไรน่ะ”
แอบยิ้มด้วยความภาคภูมิ และชักชวนให้เธอมาดูผลงานตรงโต๊ะอาหาร “นี่ไงฮะ”
หยุดชะงักไปแป๊บนึงหลังจากชำเลืองดูผ้าปูโต๊ะ แล้วก็หัวเราะออกมาอย่างดัง “ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
”เป็นไงบ้างฮะ”
”นี่เธอคิดไปเอาไอเดียแบบนี้มาจากไหนเนี่ย”
.
สิ่งที่ทำให้เธอต้องหัวเราะออกมาดังๆก็คือ ผ้าปูโต๊ะสีขาวผืนใหญ่กลางโต๊ะที่มีรูปอาหารชนิดต่างๆแปะติดอยู่เต็มไปหมด<ชั้นคงเดาไม่ออกเลยว่าเธอจะทำอะไรต่อไปอีก “ที่เธอออกไปข้างนอกก็เพราะอยากได้รูปอาหารพวกนี้น่ะเหรอ”
“ใช่ฮะ เพราะตอนนี้เป็นหน้าร้อน ผมก็เลยแปะรูปหมี่เย็น”
หัวเราะออกมาแล้วถามเค้าต่อว่า “แล้วหน้าหนาวล่ะ” <แต่เอ แต่ว่าเราจะอยู่กันได้นานถึงตอนนั้นเลยเหรอ>
เขายิ้มสดใสแล้วตอบเธอว่า “ผมจะแปะรูปขนมปังถั่วแดงฮะ.
“ได้เลย” เธอค่อยๆยิ้มออกมา คิดในใจว่า ตอบออกมาอย่างไม่ลังเลเลยนะ นี่เธอคิดว่าเราจะได้อยู่ด้วยกันตอนหน้าหนาวจริงๆเหรอ)
************************************************************************
หลังจากนั้นทั้งคุ่ก็ช่วยกันทำสุภาษิตประจำตระกูล และอื่นๆ จากนั้นที่บริเวณห้องนั่งเล่นในบ้านหลังใหม่ ฮวางโบเดินออกมาจากห้องนอนและในมือหอบหิ้วเสื้อผ้าของเขา ส่วนเขาก็ลากกระเป๋าเดินทางออกมา
“จะได้ไปญี่ปุ่นดีใจหรือเปล่า” เธอถามไปพับเสื้อผ้าของเขาไป
“ไม่ดีใจฮะ” เขาตอบ
“ไม่เป็นอะไรหรอกน่า เธอจะไปก็ไปเถอะ” เธอแกล้งแหย่เขาเล่น
“แต่ดูเหมือนว่าคุณจะชอบญี่ปุ่นนะ ไปด้วยกันมั๊ย ไปเอากระเป๋าออกมาสิ” เขาชักชวนเธอ
ระหว่างที่เธอกำลังพับผ้าเช็ดหน้าอยู่ เขาหันมาเห็นเธอพับอยู่พอดีจึงเอ่ยขึ้นทันที
“คุณจะพับผ้าเช็ดหน้าไปทำไมฮะ”
“พรุ่งนี้เธอจะไปแล้ว เธอจะได้เอาไว้ซับน้ำตาเวลาที่เธอร้องไห้เสียใจที่ต้องทิ้งชั้นไปไง” เธอหัวเราะออกมาเพราะอดขำกับมุขของเธอเองไม่ได้
“ขอโทษนะที่มันคลื่นไส้” เธอยังกับคำพูดตัวเอง
“ไม่หรอกฮ่ะ ไม่เห็นน่าคลื่นไส้เลย” เขาพูดด้วยสีหน้าราบเรียบ
ลึกๆในใจ เธอรู้สึกเกลียดกระเป๋าเดินทางขึ้นมากระทันหัน ตอนที่เธอเก็บเสื้อผ้าให้เขา เธอรู้ว่าถึงจะเป็นแค่การแสดงแต่ทำไมเธอจึงรู้สึกว่า ทั้งเธอและเขาจะต้องจากกันไปไกล เธออดเป็นห่วงเขาไม่ได้ เธอจึงหยิบราเมน และ วิตตะมินใส่้ในกระเป๋าเดินทางของเขาด้วยหวังว่าเขาจะได้กินตอนที่อยู่ที่ญี่ปุ่น
"ว่าแต่เธอไม่ดีใจเหรอที่จะได้ไปญี่ปุ่น” เธอยังคงถามคำถามเดิม
“ไม่ฮะ ตอนนี้ผมกำลังร้องไห้อยู่” เขาพูดแล้วก็ยิ้มออกมากับคำพูดของตัวเอง จากนั้นเขาก็เดินไปหยิบกระเป๋าพวงกุญแจและดึงบางอย่างออกมาและยื่นให้เธอ
“เพื่อไม่ให้ต้องคิดถึงผมมากไปกว่านี้ ผมจะให้รูปนี้ไว้ดูต่างหน้านะฮะ” เขายื่นรูปให้เธอ
“ให้รูปเหรอ เธอจะให้รูปนี้ชั้นจริงๆเหรอ” เธอเอื้อมไปหยิบรูปที่เค้ายื่นให้เธอ
“ใช่ฮะ ผมมีรูปนี้เพียงรูปเดียวที่ติดพาสปอรต์”
“รูปถ่ายเนี่ยนะ ฮ่าฮ่า” เธอพูดพร้อมกับขำรูปที่อยู่ในมือ
“ใช่ฮะ เอาไว้คอยดูเวลาที่คิดถึงผม วันละ 3 เวลา”
เธอรู้สึกดีใจที่เขามอบรูปไห้เธอไว้อย่างดี
***********************************************************************************************************
ระหว่างที่เธอกำลังนั่งเล่นเรือจำลองในสระน้ำอยู่คนเดียวนั้น ส่วนเขาขอตัวเข้าไปในห้องนอนซักพักใหญ่ๆ
ฮวางโบรู้สึกว่าเค้าหายไปไหนจึงตะโกนเรียก “ชิลลางงง”
มีเสียงตอบมาจากห้องออกมา “ว่างัยฮะ”
ทำไมเธอเข้าไปนานจัง “ออกมาได้แล้ว” เธอตะโกนบอกเขา
”โอเค เดี๋ยวผมออกไปฮะ” เขาตะโกนกลับออกมา
เธอถอนหายใจ < เฮ้อ นี่เค้าแอบไปนั่งอ่านการ์ตูนอยู่ในนั้นรึเปล่าเนี่ย> “เธอทำอะไรอยู่อ่ะ”
เขาไม่ตอบแต่เดินออกมาจากห้อง “โอเค ผมออกมาแล้วฮะ”
เธอเริ่มหงุดหงิด “เธอเข้าไปทำอะไรในนั้นน่ะ”
“อืมม~~ ผมทำเจ้านี่อยู่ฮะ” เขายื่นมือออกมาให้เธอดู บนฝ่ามือเค้ามีนกกระดาษอยู่หนึ่งตัว
เธอมองที่ฝ่ามือเขาพร้อมกับถามว่า “นี่มันอะไรเนี่ย”
”นกกระดาษไงฮะ”
”แค่ตัวเดียวเหรอ”
”ฮะ”
เธอเสียความรู้สึกที่เขาหายไปนาน “เธอหายไปนานขนาดนั้นเพื่อพับนกตัวเดียวเนี่ยนะ”
“ฮะ”
”แล้วมานั่งพับตรงนี้ไม่ได้เหรอ”
”ผมมีเทคนิคพิเศษในการพับนกซึ่งมันเป็นความลับสุดยอดไม่อยากบอกใครฮะ ก็เลย...”
เธอรู้สึกสับสนไม่เข้าใจความคิดเขาจริงๆ เธอถอนหายใจออกมายาวๆก่อนพูด
“เธอหายเข้าไปในนั้นครึ่งชั่วโมงเพียงแค่จะพับนกตัวเดียวเท่านั้นจริงๆเหรอ”
เขาเริ่มรู้สึกถึงปฏิกิริยาที่ไม่พอใจของเธอ แต่ยังไม่ทันจะพูดอะไรได้แค่ เอ่อ
ฮวางโบชึ่งจ้องมาที่เค้าก็พูดออกมาก่อน “ชิลลาง”
”ฮะ”
“ชั้นไม่เข้าใจเธอเลย ชั้นอยากจะทำตัวเป็นภรรยาที่เข้าอกเข้าใจได้ทุกเรื่องจริงๆนะ แต่..ต้องขอบอกเธอตรงๆว่าชั้นทำไม่ได้” เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงรู้สึกเสียใจ
ส่วนฮยอนจุงเงียบไม่ตอบ
“ที่จริงแล้ว......” เขาพยายามจะอธิบาย
เธอรู้สึกเหนื่อยใจที่ต้องคอยไล่ตามความคิดของเขา <อะไรอีกล่ะ>
”เพราะว่าก่อนหน้านี้ผมร้อง Daheangida ได้ไม่จบเพลง...ก็เลย” เขาอธิบายต่อไป
”ยังไงเหรอ”
”ผมก็เลยไปนั่งท่องเนื้อเพลงอยู่ในนั้น”
<(ฮึ อะไรนะ> “นี่เธอกำลังบอกชั้นว่าไปนั่งท่องเนื้ออยู่ในห้องน่ะเหรอ” เธอรู้สึกอึ้ง
“ใช่ฮะ”
เธออึ้งพูดอะไรไม่ออก แต่เริ่มมีรอยยิ้มเล็กๆบนใบหน้า “เธอนี่...จริงๆเลย”
”ผมขอโทษฮะ”
”เธอไม่ต้องขอโทษชั้นหรอกนะ แล้วเธอจำได้หมดรึยังล่ะ” ...เธอรู้สึกพอใจกับสิ่งที่เขาตั้งใจทำให้เธอ
หน้าตาของเขาเริ่มกลับสดใสร่าเริงอีกครั้ง “ได้หมดแล้วฮะ คุณอยากจะฟังตอนนี้เลยมั้ย”
”โอเค ร้องได้เลย” เธอหลับตาลงเตรียมพร้อมจะฟังเค้าร้องเพลง
เขารู้สึกตื่นเต้นหน่อยๆ กระแอมเสียงเล็กน้อยก่อนเริ่มร้อง “อ่ะแฮ่ม ขอลองเสียงก่อนฮะ”
ฮวางโบพยายามกลั้นหัวเราะเกือบจะหลุดออกมา แต่ในที่สุดก็เก๊กทำหน้าซีเรียสต่อ
เขาเริ่มร้องมันออกมา ซึ่งออกจะประหม่าเล็กๆ
ฮวางโบเริ่มอินไปกับเนื้อเพลง คิดในใจ <นี่ชั้นจะบ้ารึเปล่า ทำไมถึงรู้สึกหวิวๆแบบนี้ได้ล่ะ>
”เป็นเพราะได้เจอเธอ และ สัมผัสเส้นผมเธอ” เมื่อร้องเพลงจบ เค้าก็แอบสังเกตอาการเธอแล้วถามไปว่า
”เป็นไงบ้างฮะ เพราะมั๊ยฮะ?”
<ชั้นอยากให้เธออยู่เงียบๆไม่พูดอะไรออกมาตอนนี้ ชั้นจะได้ซาบซึ้งกับเพลงต่ออีกหน่อย> ลืมตาแล้วตอบเขาว่า “ใช่ เธอร้องได้เพราะมากเลย ร้องได้ดีทีเดียว ไม่เสียแรงที่ชั้นแต่งงานกับนักร้อง”
เค้ายิ้มกว้างอย่างมีความสุขกับคำชมของเธอ หลังจากนั้นเขาก็เดินมานั่งเล่นเรือจำลองกับเธอต่อ
“ชั้นว่าเราคงไม่ได้เจอกันพักนึงเลยใช่มั้ยช่วงที่เธอไปญี่ปุ่นน่ะ” เธอรู้สึกเสียใจนิดๆที่จะไม่ได้เจอเขา
”ผมจะซื้อของฝากมาให้นะฮะ ตอนกลับมา” เขารู้สึกว่าควรจะทำอะไรให้เธอเพื่อเป็นการไถ่โทษ
<ทำไมไม่ซื้อครีมลดริ้วรอยชะลอความแก่มาให้ชั้นอีกล่ะ หลอดที่แล้วยังใช้ไม่หมดเลย>”ไม่ต้องหรอก เธอคงจะยุ่งมากเลยตอนอยู่ที่นั่นน่ะ” <อย่าไปคาดหวังอะไร คงจะดีกว่านะ>
”ไม่เป็นไรฮะ บอกมาเลยว่าอยากได้ฮะไร ผมจะซื้อมาให้คุณ”
เธอลังเลและใช้ความคิดก่อนจะตอบ “อืม งั้นก็...”
เค้ารอฟังอย่างตั้งใจ “ว่าไงฮะบอกมาสิฮะ”
”ชั้นอยากได้หมวกคลุมอาบน้ำ แชมพูสระผม พอแล้วละชั้นอยากได้แค่นี้..”.
”อีกอย่าง เอาอีกอย่าง” เขาคะยั้นคะยอให้เธอบอกอีก
”ได้อีกอย่างเหรอ อืม ของที่ชั้นอยากได้มันไม่มีขายที่นี่น่ะ เอ่อ...กางเกงในแบบใช้แล้วทิ้ง” เธอบอกสิ่งที่เธออยากได้
เขาสะดุ้งตัวเล็กน้อยด้วยความตกใจ “ฮ้า กางเกงในใช้แล้วทิ้งเหรอฮะ”
”ใช่ เธอแน่ใจว่าจำได้หมด” เธอถาม
”แน่ใจฮะ ผมจะซื้อกลับมาให้ได้ครบทุกชิ้นแน่นอน”
”โอเค งั้น ชั้นจะรอพวกมันกลับมาพร้อมเธอนะ” <แอบยิ้ม คิดในใจว่า เธอจะจำได้จริงเหรอว่าต้องซื้อของพวกนั้นน่ะ มันคงจะน่าอายยิ่งกว่านะถ้าเธอทำไม่ได้ตามคำสัญญาของตัวเองน่ะ >
”แต่ว่า นี่มันเปียกน้ำหมดแล้วนี่ฮะ” เขาหยิบซากนกกระดาษขึ้นมาจากสระ
“เธอว่าอะไรน่ะ” เธอถามเขาพร้อมกับดูของที่เขาหยิบขึ้นมา
”นกที่ผมพับไงฮะ เพราะคุณทำมันตกน้ำ ตอนนี้มันเลยเปียกหมดแล้ว” เขาพูดด้วยความรู้สึกเสียดาย
”โอ๊ะ ชั้นขอโทษนะที่ทำให้มันเปียก” เธอกล่าวด้วยความรู้สึกเสียใจ
เค้ายังคงยืนจ้องซากนกในมือต่อแต่ในที่สุดก็ตัดใจพูด “อือไม่เป็นไร แล้วผมค่อยพับใหม่แล้วกัน” ว่าแล้วก็โยนมันกลับลงสระ
”เธอจะอยู่ที่ญี่ปุ่นนานแค่ไหนน่ะ” ฮวางโบถามรายละเอียด
“อือ...อาจจะประมาณเดือนนึงฮะ”
”ฮ้า...นานขนาดนั้นเลยหรือ ทำไมไปนานจัง” เธอรู้สึกใจหายที่รู้ว่าจะต้องไม่เจอเขานาน
”ใช่ฮะ เพราะพวกเราจะมีงานคอนเสิร์ตใหญ่ที่นั่นฮะ ดังนั้นมันอาจจะลำบากที่จะเดินทางไปๆมาๆ.”.
”งั้นคู่เราคงไม่ได้ออกอากาศอย่างน้อยก็สองอาทิตย์น่ะสิ”
เขาหันไปตอบเธอ “ก็น่าจะเป็นอย่างนั้นฮะ”
แต่หน้าของเธอกลับดูมีรอยยิ้ม ทำให้เขาเก็บความสงสัยไม่ได้จึงถามเธอไปว่า
“อะไรเหรอฮะ”
”เธอว่าชั้นควรจะไปที่โน่นมั้ย”
”หา อะไรนะฮะ”
”ชั้นถามว่าชั้นควรจะไปหาเธอที่ญี่ปุ่นมั้ย”
เขาตอบเธอแบบชิลชิล “มาสิฮะ ผมจะรอ”
”ไปได้จริงๆเหรอ” เธอถามเขาเพื่อหยั่งเชิง
”ฮะ”
”มันคงจะดีไม่น้อยเลยนะ ถ้าชั้นไปที่โน่น ไปช่วยทำความสะอาดแล้วก็ทำกับข้าวให้เธอทานน่ะ เพราะอย่างน้อยชั้นก็ได้ทำหน้าที่แม่บ้านให้เธอถึงญี่ปุ่น”
”อ๋อ แต่เรามีแม่บ้านคอยทำให้อยู่แล้วฮะ”
”งั้นชั้นก็ไม่ไม่ควรจะไปใช่มั้ย”
เขารีบยิ้มแล้วรีบบอกเธอ “ไม่ฮะ ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นฮะ ไปเถอะน่ะฮะ พวกน้องเขยคงจะดีใจไม่น้อยที่คุณไปเยี่ยมพวกเรา”
“แล้วทำไมชั้นต้องถ่อสังขารไปไกลถึงขนาดนั้นด้วยล่ะ” เธอบ่นพึมพำกับตัวเองเหมือนไม่ค่อยพอใจ
***********************************************************************
หนึ่งอาทิตย์ต่อมา
ฮวางโบกำลังพูดโทรศัพท์กับใครบางคนอยู่ “อะไรนะคะ ไปญี่ปุ่นเหรอคะ”
อึนมีผู้เขียนบทรายการ WGM ตอบเธอกลับไปว่า “เราได้เช็คตารางกับเอเจนซี่ของคุณแล้วเห็นว่าคุณต้องไปธุระที่ญี่ปุ่นอยู่แล้วนี่ ดังนั้นมันคงจะดีไม่น้อยถ้าเราสามารถถ่ายทำรายการ ช่วงที่คุณอยู่โน่นน่ะ”
”แล้วคุณได้คุยเรื่องนี้กับทางโน้นรึยังคะ”
”เราว่า คงจะดีกว่าถ้าให้คุณไปที่โน่นโดยไม่ได้บอกเค้าล่วงหน้าน่ะ คุณก็รู้นี่นาว่าเค้าเป็นคนยังไง ซ่อนความรู้สึกไม่ค่อยเก่ง แล้วถ้าเค้ารู้ตัวก่อนมันคงดูไม่สนุก ไม่น่าสนใจ เรามาทำกันแบบเซอร์ไพรส์ดีกว่านะ”
”แล้วถ้าเกิดเค้าถามชั้นว่า มาทำไม ชั้นจะทำยังไง ไม่หน้าแตกละเอียดออกมาหรือคะ”
”พูดจริงๆนะ ผมว่าเค้าคงไม่กล้าพูดแบบนั้นออกมาหรอกมั้ง”
<รู้จักพ่อหนุ่มฮยอนจุงน้อยไปซะแล้ว> “เค้าน่ะพูดตรงได้มากกว่านั้นอีก คุณยังไม่รู้อีกเหรอ”
“แต่ถ้าเค้าพูดอย่างนั้นออกมาจริงๆ เราก็ตัดออกได้นี่นา แต่ที่สำคัญก็คือเราปล่อยให้รายการออกอากาศไปโดยไม่มีคู่ของคุณน่ะคงไม่ได้หรอก”
เธอถอนหายใจแล้วถามไปว่า “แล้วชั้นต้องไปเมื่อไหร่ล่ะคะ”
”แล้วตารางงานของคุณที่ญี่ปุ่นเป็นยังไงบ้างล่ะ”
”อีก 3 วันชั้นจะต้องไปที่โน่น เพราะชั้นมีถ่ายทำละครที่นั่น เพราะฉะนั้นคุณช่วยจัดตารางถ่ายทำให้ก่อนหนึ่งวัน หรือ หรือว่าหลังจากนั้นหนึ่งวันจะได้มั๊ยค่ะ”
ผมเข้าใจครับ และต้องขอโทษด้วยที่จู่ๆก็มาบอกคุณกระทันหันแบบนี้ ยังไงผมจะพยายามปรับตารางถ่ายทำเพื่อให้สะดวกกับคุณมากที่สุดแล้วกันนะครับ
“โอเคค่ะ” เธอรีบวางโทรศัพท์ลง แล้วเริ่มนึกถึงตอนที่พูดกับเค้าว่า เราคงจะคงไม่ได้เจอสักพักนึงเลยนะ' ชั้นว่าเค้าคงจะต้องเซอร์ไพรส์แหงๆ ล่ะ แล้วถ้าหากไปที่โน่นแล้วเราสองคนยิ่งรู้สึกอึดอัดกันมากกว่าเดิม จะทำยังไงล่ะเนี่ย เฮ้อ>
โปรดติตตาม คู่รักผักกาดหอม รีมิกซ์ ตอนที่ 13
*ฟิคเรื่องนี้คิดค่าบริการจากท่านผู้อ่านทุก ท่านเพียงคนละ 1 คอมเม้นท์เท่านั้น ขอบคุณค่ะ~*
| Create Date : 09 เมษายน 2553 |
|
14 comments |
| Last Update : 11 เมษายน 2553 10:18:19 น. |
| Counter : 1418 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 10 คน [