|
|
|
สายใยแห่งรัก ตอนที่ 4
ฮวางโบรีบเข้ามาในร้านอาหารด้วยท่าทีที่กำลังเหนื่อยหอบ เธอตรวจดูวัตถุดิบที่มีอยู่ในร้านสำหรับอาทิตย์นี้ เธอพยายามปรับเปลี่ยนเมนูอาหารให้เป็นตามฤดูกาล แต่มันไม่ช่วยให้งานของเธอเสร็จเร็วขึ้นได้เลย ทั้งหมดนั่นเป็นเพราะจีฮยอนที่กำลังรบเร้าให้เธอซื้อกีตาร์ของเล่นตัวใหม่ให้ มันทำให้เธอรู้สึกรำคาญใจเล็กน้อย เธอเดินเข้าไปหาและบอกให้ลูกชายไปนั่งอยู่บนโซฟาเงียบๆ ข้างในออฟฟิส
“จีฮยอนจ๊ะ หนูเป็นเด็กดีอย่าทำหน้าแบบนั้นซิลูก เดี๋ยวไม่หล่อน่ะค่ะ” ฮวางโบพยายามพูดโน้มน้าวและอธิบายถึงข้อดีของการหักห้ามใจให้ลูกชายฟัง
“แต่ แม่ฮะ”
“ไม่มีแต่จ๊ะ หนูมีของเล่นเยอะแยะแล้วน่ะ เอางี้ แม่จะให้หนูกินไอศครีมของโปรดของหนูละกันน่ะ” เธอติดสินบน และอยู่กำลังอยู่ในบทบาทของผู้ควบคุมระเบียบวินัยกับลูกชาย
เธอหันหลังกลับไปและกำลังเดินไปที่ตู้เย็นเพื่อหยิบไอศครีม แต่แล้วเธอก็ต้องสะดุ้งกับคำตอบของจีฮยอนที่จะแสนไร้เดียงสา
“แต่แม่ฮะ ผมอยากได้กีตาร์มากกว่า ถ้าแม่เอาเงินที่ซื้อไอติมให้ผม ไปซื้อกีต้าร์ ผมคงมีกีต้าร์หลายอันแล้ว” เด็กน้อยพูดออกมาด้วยความไร้เดียงสา
คำพูดนี้ทำให้เธอย้อนกลับไปตอนนั้น
“นี้มันอะไรน่ะ? กระเป๋าเดินทางหรือ? เธอถามเขา
“ไม่เชิงฮะ มันคือกีตาร์ตัวโปรดของผมหมดเลย”
“ทั้งหมดเลยเหรอ? นี่ชั้นว่าน่ะ ถ้าเธอไม่ซื้อของพวกนี้ ชั้นว่าเธอสามารถซื้อบ้านได้เลยน่ะ!” ฮวางโบเถียงเขา
“แต่ถ้าเทียบกับบ้านแล้ว ผมชอบกีตาร์มากกว่าฮะ” ฮยอนจุงพูดออกมาอย่างจริงใจในท้ายที่สุด
เมื่อนึกถึงเหตุการณ์นั้น แล้วมองย้อนกลับไปดูลูกชายของเธอ หัวใจของเธอเต้นแรงอย่างไม่รู้ตัว เมื่อนึกถึงเขาแล้วจู่ๆ ความกลัวก็ผุดขึ้นมาทันที ความกลัวที่ไม่ว่าเธอจะพยายามลืมเท่าไหร่ ก็ไม่สามารถสลัดออกจากใจได้ทุกที ตอนนี้เธอบอกกับตัวเองว่า ตอนนี้เธอไม่ต้องการอะไรจากเขาอีก แต่สิ่งที่เจ็บปวดไปยิ่งกว่านั้นก็คือ เสียงกระซิบในหัวใจของเธอว่า ฮยอนจุงเป็นสิ่งที่เธอต้องการมากที่สุด และ ฮยอนจุงก็เป็นสิ่งที่เธอไม่สามารถจะใช้ชีวิตร่วมกับเขาได้
แต่ ณ ตอนนี้เธอรู้สึกสบายใจขึ้นมากแล้วจริงๆ หลังจากที่ได้เจอกับน้าสาวของเธอ ที่ให้เธอได้ทำงานที่เหมาะกับเธอคือการได้ทำอาหารอย่างที่เธอต้องการจะทำ และอีกสิ่งหนึ่งก็คือ ลุกชายที่นับวันยิ่งโตวันโตคืน และน่าจะมีแววว่าจะหล่อกว่าผู้เป็นพ่อด้วยซ้ำ และนี่คงเป็นเหตุผลง่ายๆ ว่าหลายปีที่มาผ่านมาเธอรักษาแผลใจให้หายได้เกือบสนิทแล้ว
อาจมีบางวันเหมือนเช่นวันนี้ที่เธอร้องไห้กับตัวเอง แม้เธอพยายามจะใช้เหตุผลทั้งหลายทั้งปวงเพื่อล้างเขาออกไปจากใจ เธอก็ไม่สามารถลืมความเสียใจกับเรื่องที่ผ่านมาได้ เธออดคิดไม่ได้ว่า จะเป็นไปได้ไหมว่าถ้าเธอไม่ทิ้งเขามา ฮยอนจุงจะยังคงเลือกความเป็นนักร้องของเขามากกว่าเธอรึเปล่า? แล้วเขาจะยอมรับลูกชายที่เป็นเลือดเนื้อและตัวแทนของเขาของเขาไหม? แต่ก่อนที่เธอจะคิดอะไรต่อไปเตลิดให้เตลิดไปไกลกว่านี้ น้องจีฮยอนก็เรียกเธอ
“แม่ฮะ แม่ ทำไมแม่ชอบเป็นแบบนี้เรื่อยๆเลย แม่ร้องไห้ทำไม ใครทำแม่ แม่อย่าร้องไห้ ผมจะปลอบแม่ ผมจะรักแม่ฮะ? จีฮยอนถามขณะกำลังดึงชายกระโปรงของเธอ
“โอ้ว เปล่าจ๊ะลูก แม่ไม่ได้เป็นอะไรจ๊ะ” เธอรีบปาดน้ำตาและยิ้มเพื่อยืนยันกับลูกชายของเธอ
“เด็กดีต้องเชื่อฟังแม่น่ะจ๊ะ จีฮยอนลูกกลับไปนั่งบนโซฟาก่อนน่ะค่ะคนดี”
เด็กน้อยเดินไปทางที่โซฟาและคิดว่าแม่ของเขาอาจจะซื้อกีตาร์ของเล่นตัวใหม่ให้เขาก็ได้ ถ้าเขาเชื่อฟัง
“ลูกรัก..แม่จะออกไปทำงานข้างนอกก่อนนะจ๊ะ หนูดูทีวีอยู่ในนี้ และอย่าทำอะไรเลอะเทอะในห้องนี้ล่ะ เข้าใจไหมจ๊ะ?”
“ฮะ แม่”
เธอเดินออกจากห้องและเดินไปยังส่วนของของร้านอาหาร และเธอต้องตกใจที่พบกับสายตาใครบางคนที่เคยเจอเรียกชื่อ
“ฮวางโบ? นั่นเธอรึเปล่า?” เขาพูดขึ้นมาโดยไม่รู้ตัวและน้ำเสียงของเขาก็ดูแปลกใจอย่างเห็นชัด
เวลานั้นความคิดของเธอช่างว่างเปล่าจริงๆ ผู้ชายที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเธอเป็นคนที่บังคับให้ฮยอนจุงเลิกกับเธอ “ลีโฮยอน” ซีอีโอของดีเอสพีเอนเตอร์เทนเมนท์ เธอไม่รู้ว่าเธอจะทำตัวยังไง, เธอควรไปจากตรงนี่ดีไหม หรือเธอควรจะเดินไปที่โต๊ะของเขาและทักทายเขาตามมารยาทดี? เธอควรจะไล่เขาออกไปจากร้านอาหาร ไล่เขาให้ออกไปจากชีวิตที่สงบเงียบของเธอดี? ไม่ เธอไม่สามารถทำอย่างหลังนั้นได้แน่ เธอจึงเดินไปที่โต๊ะประธานลีอย่างช้าและโค้งคำนับเขา
“สวัสดีค่ะ รุ่นพี่” เธอทักทายเขาของงุ่มง่ามขณะที่ไหล่ของเธอกำลังสั่นเทา
“สวัสดี .เอ้อ.นี่คุณมาทำอะไรที่นี่” ประธานลีถามด้วยความแปลกใจและตกใจ
“คือชั้นดูแลร้านอาหารนี้มา 3 ปีแล้วค่ะ ว่าแต่คุณมาทำงานที่นี่เหรอค่ะ ” เธอถาม
“อืมใช่...ผมมาเยี่ยมลูกสาวใน St.Germaine เธอบอกว่าพาสต้าเห็ดที่นี่อร่อยที่สุดในปารีสเลยน่ะ..” ประธานลีพูดและลอบมองสายตาของเธอประหนึ่งอยากจะรู้ว่ายังหลงเหลือความเจ็บปวดอยู่หรือเปล่า
“ขอบคุณสำหรับคำชมค่ะ” เธอพูดตะกุกตะกัดและโค้งคำนับให้เขาอีกครั้ง
“เอ่อ คุณฮวางโบ..คุณพอมีเวลาไหม ผมคิดว่าเราคงมีเรื่องต้องพูดคุยกันหน่อยน่ะ” ประธานลีพูดและเอื้อมมือมาแตะไหล่ของเธอเบาๆ เธอจึงเดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะอย่างช้าๆ และนั่งลงอย่างไม่เต็มใจนัก เพราะตอนนี้เธอรู้สึกเป็นการสืบสวนอาชญากรในห้องสอบสวนยังไงไม่รู้
“ผมรู้ว่าผมไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะพูดเรื่องนี้กับคุณ เมื่อ 3 ปีก่อน ผมเป็นคนขอร้องให้ฮยอนจุงเลิกกับคุณ และหันไปมุ่งมั่นกับการอาชีพการเป็นนักร้องของเขา”
เมื่อกี้เขาพูดถึงฮยอนจุงงั้นหรือ เธอนึกขึ้นได้ทันทีว่าลูกชายของเธอ จีฮยอนอยู่ที่นี่ โอ้ไม่น่ะ ผู้ชายคนนี้จะเห็นหน้าของเด็กน้อยไม่ได้!
“อืมมม...ชั้นขอโทษค่ะแต่ชั้นไม่มีเวลาที่มาพูดถึงเรื่องนี้” เธอหาข้ออ้างและลุกขึ้นยืน
“ให้ผมได้อธิบายในส่วนของเรา เอ่อ...ส่วนของฮยอนจุงบ้างเถอะ ได้โปรด?”
เธอถอนหายใจและพูดอีกครั้ง “รุ่นพี่ค่ะ สิ่งที่เกิดขึ้นกับเรามันได้ผ่านไปแล้วและชั้นไม่คิดว่าจะต้องมีใครมาพูดเรื่องนี้กับชั้นอีก”
“ไม่...ผมต้องขอโทษคุณ เพราะผมคิดว่าการที่เขาคบกับคุณมันจะทำลายชื่อเสียงของวง SS501” ประธานลีเริ่มเกริ่นนำ
“คุณพูดถูก..เรื่องที่เขาเป็นนักร้องไอดอล เพราะอย่างนั้นชั้นคิดดูแล้วว่ามันจะดีกว่าถ้าชั้นปล่อยให้เขาได้ทำในสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเขาค่ะ”
สุดท้ายเธอก็ได้พูดมันออกมา ตลอด 3 ปีที่ผ่านมา เธอฝังความจริงนี้ไว้ในส่วนของจิตใจ และไม่ยอมให้ใครผ่านเข้ามาในเกราะป้องกันที่เธอสร้างขึ้นเพื่อป้องกันหัวใจของเธอเอง
“เขาเป็นทุกข์อย่างมากตอนที่เขาทิ้งคุณน่ะ”
“เป็นธรรมดาที่เขาคงรู้สึกผิดบ้าง แต่เขาคงทุกข์ได้ไม่นานหรอกค่ะ” ฮวางโบหาข้อแก้ตัว แต่ทำไมเธอรู้สึกว่ามันยากที่จะเชื่อคำพูดที่เธอเพิ่งพูดกับตัวเองไปแบบนี้?
“มันเปล่าประโยชน์ที่จะพูดแบบนั้น เราทุกคนรู้ดีว่านั้นไม่ใช่เรื่องจริง ตัวผมเองก็เป็นพยานได้ว่ามันยากแค่ไหนสำหรับเขา ที่ต้องปล่อยคุณไป ผมรับรู้ความรู้สึกของเขา หากผมรู้ก่อนหน้านี้ว่าเขารักคุณมากขนาดแค่ไหน ผมจะไม่ยอมให้เรื่องอย่างนี้เกิดขึ้นอย่างแน่นอน ตอนนี้ฮยอนจุงเขาเปลี่ยนไปมากเลยน่ะ “ ฮวางโบนั่งฟังประธานลีอย่างเงียบๆ
“คุณเองก็น่าจะรู้ดีว่า เขาเคยมีส่วนพัวพันกับเรื่องทะเลาะวิวาทอย่างหนัก แต่แฟนๆ Triple S ก็ยังให้การสนับสนุนวงของเขาอยู่ ดังนั้น ผมเลยคิดว่ามันคงจะไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรถ้าตอนนี้คุณจะกลับไปคืนดีกับเขาซ่ะ มันน่าจะเป็นผลดีต่อฮยอนจุง ผมทนเห็นสภาพของเขาที่อยู่เหมือนตายทั้งเป็นไม่ได้จริงๆ”
“เรื่องทะเลาะวิวาทอะไรเหรอค่ะ?” ให้ตายเถอะ เสียงของเธอดูเป็นกังวลมากๆในเรื่องนั้น
“เรื่องเหล้าและเรื่องทำตัวเหลวไหลน่ะ คุณก็รู้นี่ว่าเขาเป็นเพลย์บอยและนักดื่มตัวยง”
“แต่มันคงไม่ใช่เรื่องง่ายหรอกค่ะ”
“คุณไม่รักเขาอีกต่อไปแล้วงั้นซิ?” ประธานลีลองเสี่ยงถามออกไป ส่วนเธอแทบจะตกใจกับคำถามนั้น
ราวกับมีสัญญาณบอกให้เธอรู้ว่าฝันร้ายที่สุดของเธอกำลังจะมาถึง เมื่อจีฮยอนโผ่ลออกมาจากห้องทำงาน กำลังทานไอศครีมวนิลาของโปรดอย่างเอร็ดอร่อยราวกับว่าไม่ได้สนใจอะไรในโลกนี้ เด็กน้อยจีฮยอนเดินมาหาแม่เพื่อร้องขอไอศครีม
“แม่ฮะ..ผมกินไอติมอีกอันได้ไหมฮะ?” จีฮยอนอยู่ข้างโต๊ะและยิ้มอย่างสดใส
ลีโฮยอนเมื่อเห็นเด็กน้อยคนนี้ก็ตกใจ และพยายามจ้องมองเด็กคนนี้อีกครั้งอย่างตั้งใจ แผนการณ์ของเธอที่จะปกปิดไม่ให้เขารู้มันล้มเหลวไปแล้ว เด็กน้อยคนนี้ยิ้มให้ประธานลีอย่างเป็นมิตรและไร้เดียงสา ซึ่งเมื่อมองแวบแรกดูคล้ายกับฮยอนจุงไม่มีผิด
“โอ้ว์...พระเจ้า...อย่าบอกว่า เขาเป็น...เขาเป็น????” ประธานลีอ้าปากค้างอย่างตกใจ เขาพยายามคิดอะไรอย่างปะติดปะต่อ และ ชี้ไปที่เด็กน้อยคนนี้
มันเป็นเวลานานมากที่เธออยู่ในวังวนของการไม่ยอมรับและความผิดหวัง เธออยากจะบอกว่าจีฮยอนไม่ใช่ลูกชายของฮยอนจุง แต่เธอรู้ดีว่าคงไม่มีใครเชื่อเธอแน่ เพราะความที่พวกเขาดูคล้ายกันราวกับโคลนนิ่งกันออกมา มันจึงเป็นยากที่จะปกปิดเรื่องนี้ไป
“ถ้าชั้นปฏิเสธล่ะค่ะ คุณจะเชื่อชั้นไหม?” มันเป็นความกล้าบ้าบิ่นของเธอที่ถามออกไปแบบนั้น
“ดูลูกชายของคุณซิ! นี่เขาเป็นฮยอนจุนกลับชาติมาเกิดรึไง” น้ำเสียงของประธานบ่งบอกถึงความแปลกใจที่เพิ่มขึ้นและตกใจที่เห็นเด็กน้อยคนนี้ คนที่กำลังแอบอยู่ข้างเก้าอี้ที่ฮวางโบกำลังนั่งอยู่
“ใช่ค่ะ แต่นั่นก็คงไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรให้มันดีไปกว่านี้ได้แล้ว ดังนั้น ได้โปรดปล่อยเราสองแม่ลูกให้อยู่กันอย่างเงียบๆ และขอให้คุณทำเป็นว่าไม่เคยเจอชั้น จะได้ไหมค่ะ”
“แต่ฮยอนจุงควรที่จะต้องรู้ความจริงเรื่องนี้ เขาจะต้องรับผิดชอบเด็กคนนี้รวมถึงเธอด้วย”
“ความจริงอะไรค่ะ?” เธอพูดออกมาทันทีและรู้สึกได้ถึงความผิดพลาด เธอรีบพูดความในใจของเธอต่อ
“ดี งั้นชั้นจะบอกความจริงกับคุณทั้งหมดให้รู้น่ะค่ะ คุณรู้หรือเปล่า ตลอด 3 ปีที่ผ่านมา ชั้นตื่นนอนขึ้นพร้อมกับลิ้มรสถึงความเคยชินที่ต้องเรียกชื่อของเขาออกจากปากของชั้นทุกวัน แต่ชั้นไม่ต้องการทำลายเขา ดังนั้นทุกวันนี้ที่ชั้นมีชีวิตอยู่ เพราะชั้นไม่อยากให้เขาต้องเจอกับชั้นอีก คุณบอกชั้นว่า เขาเป็นทุกข์ทรมานกับเรื่องนี้ ? แล้วชั้นล่ะ? ชั้นดูเหมือนเป็นผู้หญิงที่มีความสุขเมื่ออยู่ต่อหน้าคุณงั้นหรือค่ะ?
“ชั้นรู้ว่าเธอยังรักเขาอยู่ ฮวางโบ” ในตอนนี้เขาเริ่มตำหนิตัวเขาเองมากกว่าเดิม
“ชั้นหมดความเชื่อถือในตัวเขาไปนานแล้วค่ะ....และ....”
“และอะไรเหรอ?”
“ชั้นเคยคิดว่าชั้นอยู่ไม่ได้โดยไม่มีเขา มันน่าตลกน่ะ แต่หลังจากนั้นชั้นก็ได้เรียนรู้วิธีการที่จะอยู่ได้โดยไม่มีเขาอีกแล้วค่ะ ท่านประธานค่ะ ไหนๆเรื่องก็เลยเถิดมาถึงนี้แล้ว ดังนั้น หากคุณคิดจะไถ่โทษ งั้นชั้นขอความกรุณาได้โปรดให้เราสองแม่ลูกอยู่กันตามลำพังโดยที่ไม่ต้องบอกเขา แค่นี้ชั้นก็รู้สึกขอบคุณจากใจจริงแล้วค่ะ ชั้นขอตัวน่ะค่ะ ยินดีที่ได้พบอีกครั้งน่ะค่ะ ” เธอพูดเหน็บแนมและโน้มน้าวเขาให้เชื่อในเรื่องนี้
เธอวิ่งออกจากร้านอาหารโดยอุ้มจีฮยอนออกมา โดยปล่อยให้ชายผู้สูงวัยคนยืนอยู่อย่างนั้น เธอรีบเดินออกมาโดยไม่สนใจใคร แต่หากเธอให้ความสนใจกับสิ่งที่อยู่รอบๆตัวเธอซักนิด เธอคงจะสังเกตเห็นนักร้องไอดอลที่เธอรู้จักยืนอยู่บนถนนฝั่งตรงข้ามกับเธอแอบซ่อนตัวอยู่อย่างเงียบๆ เพื่อให้พ้นจากสายตาและกำลังกดหมายเลขในแป้นบนโทรศัพท์มือถืออย่างมุ่งมั่น
“ให้ตายเถอะ...รับโทรศัพท์หน่อย” เขาสบถออกมาขณะกดเบอร์ในมือถือของเขาเป็นครั้งที่ 24
“ขอโทษค่ะ หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาฝากข้อความหลังจากได้ยินสัญญาน”
“เลิกงอนได้แล้ว คนโง่....คนขี้ขลาดที่สุด ทายสิว่า...เจอใครบางคนที่ปารีส!”
โปรดติดตาม สายใยแห่งรัก ตอนที่ 5
| Create Date : 05 มิถุนายน 2553 |
|
30 comments |
| Last Update : 5 มิถุนายน 2553 18:20:40 น. |
| Counter : 696 Pageviews. |
|
 |
|
|
| | |
| โดย: lamlert29 IP: 87.171.109.230 5 มิถุนายน 2553 1:47:29 น. |
|
|
|
| | |
| โดย: Ssangchu_fighting IP: 125.27.171.40 5 มิถุนายน 2553 6:42:07 น. |
|
|
|
| | |
| โดย: KimYoungBi IP: 58.9.197.11 5 มิถุนายน 2553 9:05:28 น. |
|
|
|
| | |
| โดย: joy&yoo IP: 110.49.52.197 5 มิถุนายน 2553 10:06:45 น. |
|
|
|
| | |
| โดย: แพร IP: 58.64.84.52 5 มิถุนายน 2553 10:15:25 น. |
|
|
|
| | |
| โดย: pim_bk IP: 58.64.84.52 5 มิถุนายน 2553 11:09:15 น. |
|
|
|
| | |
| โดย: prongpawin IP: 183.89.60.107 5 มิถุนายน 2553 11:36:42 น. |
|
|
|
| | |
| โดย: ตอง IP: 180.183.168.186 5 มิถุนายน 2553 12:26:43 น. |
|
|
|
| | |
| โดย: อ๊อฟ IP: 58.9.44.21 5 มิถุนายน 2553 14:24:27 น. |
|
|
|
| | |
| โดย: Jai > FC.Joongbo IP: 112.142.21.12 5 มิถุนายน 2553 14:34:31 น. |
|
|
|
| | |
| โดย: แป๋ว IP: 115.87.5.141 5 มิถุนายน 2553 15:36:59 น. |
|
|
|
| | |
| โดย: aeka(เอ๋กะดึก) IP: 124.121.99.115 5 มิถุนายน 2553 15:45:31 น. |
|
|
|
| | |
| โดย: pim_bk IP: 58.64.81.45 5 มิถุนายน 2553 16:07:54 น. |
|
|
|
| | |
| โดย: snooker IP: 125.24.20.127 5 มิถุนายน 2553 16:19:12 น. |
|
|
|
| | |
| โดย: ต้นอ้อ IP: 202.28.62.245 5 มิถุนายน 2553 18:16:27 น. |
|
|
|
| | |
โดย: lamlert29 (lamlert29  ) 5 มิถุนายน 2553 19:23:25 น. |
|
|
|
| | |
| โดย: ~BOE~ IP: 192.168.1.120, 125.25.8.227 5 มิถุนายน 2553 19:35:03 น. |
|
|
|
| | |
| โดย: ปลาย IP: 114.128.5.112 5 มิถุนายน 2553 22:09:32 น. |
|
|
|
| | |
| โดย: speedy IP: 58.9.163.217 5 มิถุนายน 2553 22:20:22 น. |
|
|
|
| | |
| โดย: kanjabo IP: 192.168.182.72, 124.120.20.35 5 มิถุนายน 2553 22:27:03 น. |
|
|
|
| | |
| โดย: kanjabo IP: 192.168.182.72, 124.120.20.35 5 มิถุนายน 2553 22:31:20 น. |
|
|
|
| | |
| โดย: มัม IP: 58.9.66.207 5 มิถุนายน 2553 22:48:09 น. |
|
|
|
| | |
| โดย: แพร IP: 58.64.82.70 6 มิถุนายน 2553 1:36:16 น. |
|
|
|
| | |
| โดย: giff IP: 58.9.85.136 6 มิถุนายน 2553 3:06:15 น. |
|
|
|
| | |
| โดย: ning IP: 124.120.236.27 6 มิถุนายน 2553 14:06:08 น. |
|
|
|
| | |
| โดย: พี่แมส IP: 118.173.153.194 6 มิถุนายน 2553 15:18:47 น. |
|
|
|
| | |
| โดย: koi IP: 124.122.179.55 6 มิถุนายน 2553 17:02:08 น. |
|
|
|
| | |
| โดย: เมี่ยง IP: 58.8.250.154 6 มิถุนายน 2553 19:54:32 น. |
|
|
|
| | |
| โดย: faiiz IP: 203.131.211.156 6 มิถุนายน 2553 20:48:33 น. |
|
|
|
|
|
|
|
"ห้ามนำไปเผยแพร่ต่อที่อื่น นอกจากจะได้รับอนุญาตจากเจ้าของบล๊อคก่อนเท่านั้น"
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 10 คน [