10 ตุลาคม 2547

20.00 น
กุฎิพานิชย์วิทย์ วัดธารน้ำไหล
สวนโมกขพลาราม ต.เลม็ด
อ.ไชยา จ.สุราษฎร์ธานี 84110

10 ตุลาคม 2547

นำพรแด่…..น้องโอ๋

ได้รับจดหมายของโอ๋เมื่อเช้านี้ ต้องขอบใจที่กรุณาเขียนตอบกลับมา ได้ทราบความเป็นไปที่ทำงานเก่าและชีวิตบางส่วนของโอ๋
สำหรับ มสธ. ที่โอ๋อยากเรียนควบกันไปนั้น หลวงพี่ว่าแล้วแต่ความชอบของตนเองแล้วกัน คิดว่าวิชาไหนหรือสาขาใดจะมาเติมเต็มในส่วนที่โอ๋ขาดได้ก็ลองพิจารณาดู เพราะโอ๋ก็ต้องตัดสินใจเลือกเองอยู่ดี

ลองมองอนาคตหรือมีวิสัยทัศน์ล่วงหน้า 5 ปี 10 ปี ว่าเราจะเป็นอะไร และไอ้สิ่งที่เราเลือกนั้นมันต้องรู้อะไร ก็เลือกสาขาวิชาที่มันตอบสนองจุดนั้นได้ ก็ลองพิจารณาดูสำคัญที่ว่า

“ชีวิตนี้เราจะมีความสุขกับการทำงานใด หาข้อมูลให้มาก ๆ เพื่อให้ชีวิตเราไม่ใช่ “ทำงานเร่งวันตาย” แต่เป็น “งานคือชีวิต ชีวิตคืองานบันดาลสุข
ทำงานให้สนุกเป็นสุขเมื่อทำงาน” พิจารณาได้ดังนี้แล้วก็ลองดูว่างานนั้นคืองานอะไร คิดอยู่เรื่อย ๆ มันเปลี่ยนแปลงได้ตามวัย ตามวุฒิภาวะของเรา ค่อย ๆ ปรับเดี๋ยวก็ใช่เอง

เมื่อเรามาอยู่ตรงจุดที่จะเลือกให้คิดว่าไม่มีสิ่งใดผิดสิ่งใดถูก การเรียนรู้จากทางเลือก ก หรือทางเลือก ข แต่ถ้าไม่ใช่ก็เลือกทางเลือกอื่น เราเรียนรู้จากสิ่งที่เราเลือก ก็เท่านั้นเอง นั่นเป็นสิ่งดี ๆ ที่เข้ามาในชีวิตให้เราได้เรียนรู้ ถ้าอยากเป็นครูก็เรียนคุรุ ถ้าอยากเป็น อบต. ก็เรียนการปกครอง ถ้าทำเกษตรก็เรียนเกษตรประมาณนี้ แต่โอ๋เองก็มีความสามารถอะไรล่ะภายในลึก ๆ แล้วมีความสุขกับการทำสิ่งใดก็ลองเขียนออกมาเยอะ ๆ แล้วค่อยพิจารณา เดี๋ยวก็เจอเอง และการตัดสินใจก็คือสิ่งดี ๆ ที่เราจะได้ก้าวเข้าไปเรียนรู้ เติบโตทางความคิด วุฒิภาวะ ประสบการณ์ ไปพร้อมกับมัน

หลวงพี่สามารถบอกได้ก็จากการอ่านนั่นแหละ ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนจริง ๆ เป็นหวัดน้ำมูกไหล โอ๋ก็รักษาสุขภาพตัวเองด้วย หลังออกพรรษาสักระยะแล้วคงได้พบกัน

ธรรมะสวัสดี
จิรสก.โกภิกขุ

จากใจ……
โอ๋ได้รับจดหมายแล้วนะคะ ตอนนี้ในใจโอ๋ก็ได้พยายามที่จะค้นหาตัวเองก่อนที่จะสายเกินไป แต่นับจากนี้ไปเวลาเท่านั้นคะที่จะทำให้โอ๋รู้ว่าที่โอ๋พยายามค้นหาตัวเองใช่หรือไม่ บางครั้งการค้นหาอะไรมากมายก็ทำให้เราเหนื่อย…. ท้อแท้… ถ้าเทียบกับหลายคนที่ไม่ได้ทำอะไรเลยแต่มันก็คงดีกว่าที่จะไม่ทำอะไรหรือแม้แต่การจะรู้จักตัวเอง
โอ๋นึกถึงกลอนบทหนึ่งที่โอ๋แต่งไว้สมัยที่เรียนอยู่จังหวัดเลยคะ

“วินาทีที่ต้องก้มหน้าเดิน
ดูผิวเผินเหมือนคนเข้มแข็ง
แต่เเล้วกลับกลายเป็นคนอ่อนแรง
เหมือนนกที่ปีกหักแสแสร้งแกล้งบิน
ทำอย่างไรจะยืดตัวตรง
เดินมั่นคงสง่าสมศักดิ์ศรี
รู้แต่ว่าอนาคตข้างหน้ายังพอมี
ให้นกปีกหัดตัวนี้หัดบิน”

14 ตุลาคม 2547

โอ๋

Create Date : 27 กรกฎาคม 2548		2 comments
Last Update : 21 สิงหาคม 2548 10:41:25 น.
Counter : 490 Pageviews.
Share Tweet