โครงการนักศึกษา ไม่บ้า ฝึกงาน (กระจกเงา) 2

อาจเป็นคำพูดที่สั้นๆง่ายๆว่าฉันสุขใจจังเลยนะที่ได้มาพบเจอเธอ แต่ความสุขครั้งนี้ของฉันได้ตราตรึงอยู่ในใจฉันตราบนานเท่านาน



ช่วงเช้าของวันที่ 13 เมษายนในปีนี้ แตกต่างกว่าทุกครั้งที่ฉันจะต้องอยู่กับครอบครัว แต่มาครั้งนี้ฉันได้อยู่กับเพื่อนที่เพิ่งได้รู้จักกันประมาณ 1 สัปดาห์ และพบเจอกับคนแปลกหน้าอีก 50 กว่าคน แต่พวกเราต่างมีจุดมุ่งหมายเดียวกัน นั่นคือการไปเป็น “ครูบ้านนอก” ฟังดูอาจจะเหมือนเรื่องปกติที่ใครๆอาจเคยลองหรือเคยเป็นมาแล้วแต่สำหรับฉันนี่คือครั้งแรกที่จะได้ไปเป็นครูบ้านนอกกับเขาบ้าง ความตื่นเต้นแน่นอนว่ามันต้องมีบ้าง แต่ความอยากรู้ อยากสัมผัสก็มีอยู่ไม่น้อย ตั้งแต่ที่ฉันเริ่มได้เข้ากลุ่มกับครูๆที่น่ารักอยากผันแปรตัวเองชาวสังคมเมืองมาเป็นครูบ้านนอกทั้งหลาย

ฉันพยายามที่จะจดจำทั้งใบหน้าที่มีไมตรี ชื่อเสียงไว้คอยเรียกขานของครูทุกท่าน ฉันชอบมิตรภาพในใหม่ครั้งนี้ เพราะต่างคนต่างมา ต่างสถานที่ แต่ทุกคนต่างก็มีจุดมุ่งหมายเดียวกัน นั่นคือไปปฏิบัติภารกิจเป็นครูที่หมู่บ้านสันเจริญ

แม้จะต้องใช้การเดินเท้าเข้าไปในหมู่บ้านฉันเชื่อว่ามันไม่ใช่เรื่องที่ลำบากเกินไปนักเพราะเส้นทางไม่ได้ยาวไกลจนถึงขนาดกับต้องถอดใจ แต่นี่กับเป็นบทแรกที่จะพิสูจน์ความตั้งใจของฉันและก็เพื่อนๆครู ภาพแรกที่ฉันเห็นและก็อดยิ้มไม่ได้คือเด็กๆในหมู่บ้านออกมารับกันตั้งแต่ยังไม่ถึงตัวหมู่บ้าน พวกเขามารอรับว่าที่ครูอย่างพวกเรา ใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ส่งเสียงทักทายเป็นภาษาเผ่าแม้จะฟังไม่รู้เรื่องนักแต่นั่นก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคในการสื่อสารเท่าใดนัก เด็กๆวิ่งมาทักทาย พูดคุย เดินจูงมือ ซึ่งเป็นการต้อนรับในวันแรกอย่างประทับใจทีเดียว


อาจเป็นการต้องชะตาสำหรับฉันและน้องกระแตที่น่ารัก เธอเป็นเด็กวัยแรกสาวที่ส่งยิ้มมาให้อย่างน่าเอ็นดู ฉันได้พูดคุยกับกระแตเป็นคนแรก และแน่นอนว่ากระแตเป็นคนเลือกฉันให้ไปพักที่บ้านเธอ นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่ฉันประทับใจและขอบคุณเธอเป็นอย่างมากที่ได้เลือกฉัน ความอบอุ่น สุขสบายที่ครอบครัวกระแตมอบให้ตลอด 3 คืน 4 วัน นี้ ทำให้ฉันได้รู้ซึ้งที่มิตรภาพ น้ำใจ และความเอื้ออารีที่มีให้โดยมิหวังสิ่งตอบแทนใดๆ กับข้าวฝีมือแม่ทุกมื้อฉันรู้ว่าได้พยายามทำเพื่อให้พวกเราได้กินอย่างอร่อย ที่นอนผ้าห่มที่จัดหาเพื่อให้พวกเราหลับสบาย เสื้อผ้าชนเผ่าให้เราได้สวมใส่เต้นรอบกองไฟ สิ่งเหล่านี้มีค่ามากเกินพอสำหรับคนแปลกหน้าอย่างพวกเราที่เพิ่งรู้จัก ซึ่งฉันอาจจะหาไม่ได้เลยในสังคมเมือง



การทำกิจกรรมทุกครั้ง เด็กๆในหมู่บ้านสนใจเข้าร่วมเล่น และมีรอยยิ้มมาฝาก พูดคุย แนะนำและเล่นกับพวกเราเหมือนกับว่าเรารู้จักกันมานาน ภาพที่ติดตาฉันคงเป็นเด็กหญิงเด็กชายตัวเล็กจูงมือครูๆไปเดินเล่นรอบหมู่บ้าน พาไปเล่นน้ำที่สระ พาไปกินขนมที่บ้านตนเอง ชี้ให้ดูโน่นดูนี่ ความใสบริสุทธิ์นี่แหล่ะคือเสน่ห์ของพวกเขา แม้ว่าการไปเป็นครูบ้านนอกในครั้งนี้อาจจะไม่ได้สอนความรู้ด้านวิชาการให้พวกเขามากมายนัก แต่สิ่งที่ได้ร่วมกันคือการแบ่งปันรอยยิ้ม และความสุขระหว่างกัน พวกเราสร้างเสียงหัวเราะให้เด็กๆ และเด็กที่น่ารักก็ฝากรอยยิ้มให้กับพวกเรา คุณค่าของการรู้จักกันไม่ได้อยู่ที่การแลกเปลี่ยนชื่อ หรือสิ่งของเพื่อให้ดูต่างหน้า แต่ที่สำคัญนั่นคือการสร้างมิตรภาพที่สามารถอยู่ยาวนาน ความรัก ความประทับใจ ที่นึกถึงเมื่อไรก็ชวนให้คิดถึง ทุกสิ่งเหล่านนี้มีคุณค่าสำหรับฉันและสามารถเก็บไว้ในใจตลอด ฉันไม่ได้มีโอกาสบ่อยนักที่จะทำในสิ่งที่อยากทำ หรืออาจไม่มีโอกาสบ่อยนักที่จะเจอสิ่งดีๆเข้ามาแล้วทำให้ชุ่มช่ำหัวใจอย่างนี้ สิ่งดีๆที่ไม่ต้องซื้อต้องแลก สิ่งดีๆที่ไม่ต้องการสิ่งตอบแทน สิ่งดีๆที่มอบให้ด้วยความจริงใจ ภาพเหล่านี้ก็จะคงอยู่และช่วยฉันบรรเทาความทุกข์เมื่อยามท้อใจได้ดีทีเดียว.......



ที่มา : //www.bannok.com/autopage/show_page.php?t=25&d_id=30&s_id=30&page=1

Create Date : 02 พฤษภาคม 2550		1 comments
Last Update : 2 พฤษภาคม 2550 19:28:49 น.
Counter : 855 Pageviews.
Share Tweet