ถูกกระชากความสุข

หิมะที่เริ่มตกทำให้โรงเรียนประกาศหยุด สองวันแรก แม่ยังไม่รู้แกว รีบตื่นมาหุงหา เตรียมให้นู๋ไปโรงเรียน แต่มาวันที่สาม แม่ใช้วิธีเปิดเน็ทเช็คก่อน ซึ่งโรงเรียนเค้าจะประกาศตั้งแต่ก่อนหกโมง
เสียดายจริง ปิดวันแรก หิมะยังไม่เท่าไหร่ แม่น่าจะรีบออกไปตะแล๊ตแต๊ดๆๆ เพราะยังขับรถได้ ตอนนี้สิ ชีช้ำ ในบ้านไม่มีอาหารที่เราสองคนชอบเหลือติดเลย คืนก่อน แม่พยายามทำซอสมะเขือเทศ แต่รสชาดและสี ออกมาแล้วเหมือนอ้วกมั่กๆ ดีนะที่ไม่ไว้ใจตัวเองตั้งแต่ต้น เลยกันเอาเฉพาะซอสมะเขือเทศเพียวๆ ที่ยังไม่ผสม ทำให้พอมีสปาเก็ตตี้แบบธรรมดาให้กินกัน

เมื่อคืนวันพุธ รีบเอานู๋เข้านอนจนลืมให้ยา amoxicillin นะ ต้องโทษแม่เยอะๆ ความจำเด๋วนี้แย่มากๆ พักก่อน แม่ก็ลืมแปรงฟันก่อนเข้านอนให้นู๋เฉยเลย บางทีแม่ต้องยืนนึกๆๆๆ คิวของนู๋อยู่นาน เค้าว่า เป็นอาการคีโมเบรน
วันถัดมา ทั้งหน้าทั้งตัวนู๋ขึ้นผื่นแดงเยอะจนน่าตกใจ หน้างี้เป็นปื้นเชียว... แม่บอกพ่อเพราะกลัวพ่อมองไม่เห็นเนื่องจากตาบอดสีแดง... ปรากฏว่า พ่อทำแม่เซอร์ไพรส์ เห็นด้วยแฮะ... แต่ไม่สนใจ พอแม่บอกถึงทำเป็นกุลีกุจอเรียกนู๋มาดู แม่ยังอุ่นใจบ้าง เพราะมีนัดหมอวันศุกร์ ไว้แล้ว เพื่อติดตามอาการไอ กะ กาวในหู ที่ไปหาหมอไว้คราวก่อน... เลยคิดว่า โชคดีจัง จะได้ให้หมอดูผื่น แต่ถึงงั้นเหอะ แม่ก็อดไม่ได้ขอโทรไปขอคำแนะนำจากพยาบาลก่อง พยาบาลบอกว่า งั้นให้งดยาพ่น ยาอม็อกซิลไปก่อน... ง่า.. เสียดายจัง อีกแค่ สองสามวันก็ให้ยาครบโดสแระ แบคทีเรียในคอนู๋ก็ร่าเริงกันใหญ่
มรรคณิชาสดใสดี ดูออกจะภูมิใจในผื่นแดง เพราะใครๆ ก็สนใจขอดูกันทั้งนั้น โดยเฉพาะคุณแม่ เรียกเปิดผ้าวันละหลายๆรอบ จนนู๋ติด ได้ยินเสียงเรียกชื่อปุ๊บ นู๋เตรียมเปิดพุงไว้ทันที

วันศุกร์พยาบาลโทรมาตามแต่เช้า เพราะจะปิดโรงพยาบาลแต่บ่าย เลยไล่ให้คนไข้รีบๆ มาหาหมอกัน แม่ก็แสนจะตื่นเต้น เพราะเพิ่งขอให้พ่อขับรถไปเอายาให้แม่ที่โรงพยาบาลของแม่ ประกันอนุมัติให้แม่เบิกยาสำหรับเตรียมเดินทางไปไทยได้ล่วงหน้า แต่หน่วยงานของโรงพยาบาลไม่เอาไหน ไม่รับเรื่อง ตื้อจะให้พ่อจ่าย พ่อเลยจ่ายไปแล้วค่อยไปทำเคลมทีหลัง
พ่อไม่ทำให้ผิดหวัง กลับมาได้ทัน โรงพยาบาลเด็กๆ เยอะแยะ ... หมอเลยดูไม่ละเอียด ไม่ได้อ่านประวัติของนู๋ มั่วๆ พิกล แถมพ่อก็ชวนหมอคุยสัพเพเหระอีกตะหาก แม่งี้ อยากลุกขึ้นมาตื้บทั้งหมอ ทั้งพ่อ
คุยอยู่นาน หมอสรุปว่า น่าจะเป็น Fifth Disease แต่ๆๆๆ แม่อ้อมแอ้ม ซักหมอเรื่องวันเริ่มกินยาอม็อกซิล วันที่สิบ และเพิ่งเลิกยา ... หมอเลยชักไม่แน่ใจ แนะให้ไปเอายาแก้แพ้มากินดู จะได้รู้ว่า ผื่นแดงมาจากแพ้อม็อกซิลหรือเปล่า
ขากลับพ่อเลยแวะซื้อยา... ส่วนแม่ก็นั่งเงียบ (หิว ฝากพ่อซื้อไก่ พ่อก็อ้างว่า ไม่มีขาย... จริงง่ะ) 55 ม่ายหรอก จริงๆ แม่พยายามคิดทบทวนอาการของนู๋ตะหาก พอถึงบ้าน พ่อถามซ้ำแล้วซ้ำอีกว่า “ให้ลูกกินยาสิ”
“ไม่ให้กินดีกว่า ไม่เห็นมีประโยชน์เลย แค่จะได้รู้ว่าแพ้อม็อกซิลหรือเปล่า แล้วต้องให้นู๋รับสารเคมีเพิ่ม ไม่เอาหรอก แล้วนี่มานึกๆ ดูนะ ตอนนู๋สองขวบ หน้าหนาว นู๋ก็เคยเป็นปื้นๆ แดงๆ ที่หน้าที่ตัวแบบนี้แหละ... เพราะฉะนั้น ไม่ควรตกใจๆๆ (อันนี้ปลอบตัวเอง) อ้อ อีกอย่าง อี๊จิ๋มให้ความเห็นดีมาก บอกว่า ผื่นขึ้นเพราะไม่อาบน้ำป่าวฟระ เหอ เหอ อันนี้ ท่าจะจริง แม่ไม่ได้อาบให้นู๋มาหลายอาทิตย์เลยจ๊ะ”
นู๋ชวนแม่ทำคัพเค้ก แม่นึกดีใจ เออ เด๋วไปสนามบินติดคัพเค้กไปให้นู๋ดีกั่ว... ปรากฏว่า โดนหลอก นู๋กินเข้าไปแค่ชิ้นเดียว...

วันเสาร์ เย้ ผื่นลดน้อยลงแล้ว... ดีจัง แม่คิด มาถูกทางแย้ว
น้าฝ้ายแวะมาที่บ้านเอาเอกสารมาให้แม่เซ็น นู๋ดีใจใหญ่ ... มีวิ่งขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ดูงามด้วยน๊า..แต่ขอโทด.. ลืมนุ่งกุงเกงในอีกแย้ว เขินเลย
แม่ยอมให้มรรคณิชานั่งหน้าทีวีนานๆ ติดกันสองวันแระ... ก็แม่มีเรื่องให้นึก ให้คิดเยอะนี่นา โดยเฉพาะเรื่องกระเป๋า เรื่องการเตรียมเดินทาง จริงๆ แล้วไม่น่าเคียด เพราะมรรคณิชาโตมากแล้ว พูดรู้เรื่อง แต่ก็นะ อดไม่ได้ ... ตอนนี้ เบาใจขึ้นเยอะ คาดว่า นู๋คงไม่ไปป่วยระหว่างเดินทางแน่นอน
นี่ตอนนี้ ขณะที่พิมพ์อยู่นี่ พายุเข้าแล้วจ๊ะ
รีบๆ เข้ามาให้หมดๆ ก่อนวันจันทร์ก็จะดีมากเลย
พ่อเตือนไว้แล้ว ถ้าสภาพถนนแย่มากๆ ก็จะเรียกแท็กซี่ให้เราสองคน... ซึ้งไหมลูก ความรอบคอบของพ่อนู๋
แล้วดูหน้าตาพ่อสิ ท่าทางดีใจนะ สองคนนี้ไปเสียที วันนี้ พ่อเลยออกไปแต๊ดๆ ซื้อของฉลองใหญ่เร้ย
เอาหน่ะ ทีใครทีมัน เด๋วเราสองคนถึงเมืองไทย เราก็เหมือนได้กลับขึ้นสวรรค์อ่ะเน๊อะ

Create Date : 21 ธันวาคม 2551		4 comments
Last Update : 21 ธันวาคม 2551 15:04:06 น.
Counter : 672 Pageviews.
Share Tweet