เกมล่าสมบัติ เมื่อคืน เล่าให้อี๊จิ๋มฟังว่า มรรคณิชาอ่านตัวเลข 7 8 9 ได้แล้ว เห็นที่ไหนบอกได้ ซึ่งมีที่มาที่ไป เลขศูนย์ กะเลขหนึ่งนี่ เบสิคๆ รู้นานแล้ว แม่พยายามสอนเพิ่มตลอด ลูกจำเลข 7 ได้ เพราะวันเกิดแกรนด์มาครบ 77 ปี ลูกช่วยปักเทียนเลขเจ็ด เลยฝังใจ ต่อมา รู้จักเลข 8 กะ 9 เพราะต้องคอยมาปลุกคุณแม่นอนขี้เซา เหอ เหอ ลูกดูนาฬิกาดิจิตอลข้างเตียง แล้วก็จะอ่านแบบดีใจ “แม่ๆ เลข 7” “ม่ายอาว แม่ง่วง มามะ มานอนด้วยกัน” ถ้านู๋ง่วงนู๋ก็จะคลานมามุดใต้ผ้าห่ม นอนต่อ แต่ถ้าตื่นเต็มตา นู๋ก็จะก่อกวนคุณแม่เล็กน้อย ก่อนจะหนีไปเล่นห้องอื่น สักพัก็จะกลับมาปลุกแม่อีก “แม่ๆ เลข 8” ประมาณนี้แหละคะ (คราวหน้าจะลองนอนถึงสิบโมง ดีม่ะก่ะ ลูกจะได้เรียนเลขสิบเสียที) ช่วงนี้ มรรคณิชาฮึดตักข้าวกินเอง ถ้าเป็นมื้ออร่อยถูกใจ ก็ตักกินจนหมดได้เอง แต่มื้อไม่ถูกใจ จะกินจนพอเริ่มเบื่อก็จิกเรียกแม่มาป้อน.. ชีวิตช่วงเช้าๆ ของแม่ลูก ไม่ค่อยแตกต่างนัก เวลาหมดไปวันๆ กะการป้อนข้าว ป้อนน้ำ ไม่เชื่อ ก็ต้องเชื่อ ป้อนจนได้เวลานัดกะคุณพ่อที่มอลล์ ตอนเที่ยง ... บริษัทคุณพ่อจัดเกมล่าสมบัติที่มอลล์ คล้ายๆ กะเกมแข่งแรลลี่น่านแหละ... เค้าให้เล่นตั้งแต่เที่ยงถึงบ่ายสามๆ ไปส่งคำตอบที่ร้าน รูธ สเต็ค แล้วร่วมกันกินของอาหย่อยๆ ไปกะคุณพ่อนี่ คาดเดาได้เลย นัดเที่ยง พ่อก็โผล่มาบ่าย คุณแม่พอจะรู้แนวอยู่ละ เลยเดินช้อปปิ้งฆ่าเวลา โชคดี ห้างลดราคาอีกแย้ว แถมแม่มีกิฟท์คาร์ดได้มาฟรีๆ อีก... เลยต้องฉลองศรัทธากันหน่อย เดินเลือกสเวตเตอร์หัวกะโหลกเป็นของขวัญคริสต์มาสให้พ่อเสียหน่อย มรรคณิชาช่วยเลือกแล้วก็บ่นตลอด “It’s too scarrrrry” ช่วยชี้ๆ เลือกๆ นะ แต่ไม่ยอมช่วยถือเป็นอันขาด ... ดูไม่ออกว่า มารยา หรือ กลัวจริงๆ แต่ไม่อยากเอาเรื่องเด็กเล็ก คริ คริ ที่แม่พูดแบบนี้ เพราะแม่รู้ว่า เพื่อนสนิทของนู๋ คือ เมแกน ก็จะออกแนวนี้ เสแสร้งแกล้งทำเป็นกลัวตลอด จนนู๋ติดเพื่อน ก็ติดนิสัยคล้ายๆ กันมา ทั้งๆ ก่อนหน้านี้ เคยกลัวอะไรที่ไหนละ กลับมาเรื่องเกมล่าสมบัติ ไม่ห่วงเลย คุณพ่อฉลาดจะตาย แปลริดเด้ลออกได้หมด ส่วนคุณแม่ทำหน้าที่นาวิเกเตอร์ บอกมาดิ ร้านอะไร แม่พาไปได้หม้ด คริ คริ ไม่ใช่แค่นำคุณพ่อไปตามร้านที่ต้องการได้อย่างรวดเร็วนะ ในเกมจะมีให้หาดิสเพลย์ต่างๆ ในห้าง เช่น กวางเรนเดียร์ นาฬิกา กลอง ฯลฯ คุณแม่พาไปได้หมด เอิ้กกก งี้แหละ ขอบคุณมรรคณิชานะ ไม่มีนู๋ แม่ก็คงไม่สนใจของพวกนี้หรอก ทีมเราทำคำตอบได้ไวมาก เหลืออันสุดท้ายคือ ต้องหาตัวเจ้านายใหญ่สุดของคุณพ่อให้เจอ แล้วถ่ายรูปมาเป็นหลักฐาน... คุณพ่อซื่อเหลือเกิน จะเดินหา...บอกรูปพรรณสัณฐานให้คุณแม่ช่วยมองด้วยนะ ...แม่จะไปมองหาด้วยได้งายฟระ... ชักฉุน เลยบอกพ่อว่า “เธอมีเบอร์มือถือนายคนนี้ป่าวอ่ะ” พ่อไม่มีหรอก เค้านายใหญ่ระดับไดเรคเตอร์ พ่อนู๋แค่พนักงานพื้นฐาน.. เผอิ๊ญ พวกเราเดินไปเจอนายโดยตรงของคุณพ่อ ซึ่งที่จริงก็คือเพื่อนเก่าแก่ของพ่อน่านแหละ ชักชวนกันกลับมาทำงานที่นี่... พ่อเลยลองถามดูว่า มีเบอร์ไหม... เท่านั้นแหละ เสร็จรวดเร็ว ฝรั่งนี่ ไม่ได้ถือนายเป็นนายเหมือนพวกเราเอเชี่ยนหรอกนะ ฝรั่งถือนายเป็นเพื่อน พ่อได้เบอร์ หมุนปุ๊บ พ่อถามนายใหญ่ว่า “Where the heck are you?” แม่ฟังแล้วอ้าปากหวอ... แต่นายคนนี้น่ารัก ถามมาว่าพ่ออยู่ไหน จะเดินไปหา...วู้... นี่แหละ พวกเราถึงได้รูปนายมา รู้สึกทีมเราเป็นทีมแรกเลยที่ได้ถ่ายรูปนาย เวลาเหลือ คุณพ่อพานู๋ไปเล่นที่ลานเด็ก ซึ่งอยู่หน้าร้านขายเกม กะห้างที่คุณแม่ต้องการช้อป... ปรากฏว่า คุณพ่อนิสัยไม่ดี เริ่มก่อน ด้วยการบอกว่า “เด๋วฉานเข้าไปซื้อเกมหน่อย” โอว์ ประโยคนี้ ทำแม่ปรี๊ดส์ทันที... แม่ไวกว่าคะ รีบจ้ำเข้าห้างไปเลย... หันมามองคุณพ่อยืนอ้าปากค้างหน้าร้านเกม ก่อนจะเดินคอตกกลับมาเฝ้านู๋ที่ลานเด็ก อิอิ กำลังลองเสื้อในฟิตติ้งรูม คุณพ่อโทรมาจิกๆๆๆๆๆๆ หลายรอบมั่ก รอบสุดท้ายเล่นแรง ขู่ว่า ถ้าเธออยากชนะเกม เธอต้องปรากฏตัวที่ร้านรูธก่อนบ่ายสามนะเฟ้ย.....หือม์ อยากฆ่านัก คุณแม่ต้องเอาเสื้อที่สอยมาได้สามชิ้นไปฝากพนักงาน เด๋วจะกลับมาเอานะ อย่าเพิ่งเก็บ วิ่งหอบแฮ่กๆ ไปสมทบกะพ่อ... ผลปรากฏว่า ไม่อยากเชื่อ ทีมเราไม่ชนะ ด้วยเหตุผลเสร่อมั่กๆ รูปเบลอคะ ลืมเล่าไป ระหว่างเล่นเกม มรรคณิชาไม่สามารถมีส่วนร่วมได้ชิมิก่ะ พ่อเค้าฉลาด ซื้อช็อคโกแลตโกไดว่า ล่อนู๋ไว้ให้คึกคัก... พอกินเข้าไปมากๆ นู๋ก็หิวน้ำ...เรียกร้องขอน้ำตลอดทาง จนแม่อยากเสกปลาสเตอร์ไปปิดปากนู๋นัก... พอซื้อน้ำขวดให้กิน ทีนี้ก็จะเล่นหลอด...โอ๊ะ คุณแม่อยากตาย ไหนจะต้องคอยจด คอยมอง คอยเก็บทรัพย์สินนุงนัง... นี่แหละ หน้าที่ช้างเท้าหลังจริงๆ อีช้างเท้าหน้ามานไม่สนใจจะช่วยเร้ย ที่ร้านอาหาร นู๋เก่งมาก เป็นเด็กดีมีระเบียบ นั่งกินองุ่นหมดถาดเร้ย แหะ แหะ ปล่อยลูกดิฉันสักคนนะคะ เหนื่อยเน๊อะ ขี้นรถกลับบ้านได้ นู๋สลบป็อก หลอกให้แม่พูดคนเดียวในรถอยู่ได้ตั้งนาน เห็นหลับดีๆ แบบนี้ แม่เลยย่องออกไปฟิตเนสเสียหน่อย กลับถึงบ้านอีกที...กะแล้วเชียว นู๋ต้องตื่น ทีนี้ละยาวววววเลยจ๊ะ แต่ไม่เป็นไร ลูกอารมณ์ดี มีความสุข   Create Date : 08 ธันวาคม 2550 17 comments Last Update : 8 ธันวาคม 2550 14:37:38 น. Counter : 773 Pageviews. Share Tweet

สวัสดีครับ มรรคณิชา...ไม่ได้แวะมาหานาน ไม่ค่อยสบาย เป็นไข้หวัดด้วยน่ะครับ และช่วงปลายปีต้องปิดงานซ่อมในสนามบิน และเอกสารทั้งปวง บางทีก็ทำได้แค่อัพบล็อคธรรมดาไม่ค่อยได้อัพอย่างเต็มเม็ดเต็มหน่วยเท่าใด ดีใจด้วยครับที่น้องมรรคณิชานับเลขได้คล่องบ้างแล้วพยายามเข้านะครับ พี่จะคอยเฝ้าดูนักวิทยาศาสตร์ที่เก่งระดับโลกที่ชื่อ มรรคณิชา นะ ตั้งใจมั่นศึกษาหาความรู้นะ เติบใหญ่กลับมาพัฒนาแผ่นดินมาตุภูมิให้เจริญก้าวหน้า ฝากเพลงไว้ให้น้องมรรคณิชาสักเพลงดีกว่า   โดย: ซามูไรพเนจร IP: 125.24.140.69 8 ธันวาคม 2550 15:02:17 น.

คุณแม่นู๋มรรคบ่นยาวเลย ^^ เหมือนอัดอั้นมานานขอบ่นหน่อยเถอะ อิอิ   โดย: ~ Rain Or Shine ~ 8 ธันวาคม 2550 15:47:30 น.

มาทักทายคุณแม่กะหนู่มรรคอ่าค่ะ เด็กเค้าหยั่งงี้แหล่ะน๊ออ ความจำเป็นเลิศ สอนแป๊บเดียวก็จำได้แล้ว แต่อย่างเราจิ ทำไมขี้ลืมหยั่งงี้ก็มะรู้...   โดย: ฉันขอมีเธอในหัวใจ 8 ธันวาคม 2550 16:20:53 น.

น้องน่ารักจริงๆครับ แล้วก็เอาของอ้วนๆมาฝากด้วย   โดย: maczy 8 ธันวาคม 2550 19:13:48 น.

หนี่ฯ ว่านะคะ ........... ทั้งคุณพ่อ กับ นู๋มรรค น่ารักนะคะ มีหลอกล่อด้วยคะ ....... แว๊บ ๆ แล้วคะ จุ๊บ จุ๊บ   โดย: หนี่หนีหนี้ (แพรวขวัญ ) 8 ธันวาคม 2550 20:29:57 น.

หนี่ฯ โหวดให้นู๋มรรคด้วยนะคะ   โดย: หนี่หนีหนี้ (แพรวขวัญ ) 8 ธันวาคม 2550 20:56:08 น.

5555555 ขำ เหตุที่ไม่ชนะค่ะ   โดย: >>> (แม่เจ้าปัน ) 8 ธันวาคม 2550 22:09:51 น.

ท่าทางสนุกน่าดูเลยนะคะ อยากเล่นเกมอย่างนี้บ้างจังค่ะ ^^   โดย: ใต้ท้องฟ้า 8 ธันวาคม 2550 22:58:59 น.

อิอิอิ บ่นหรือชมน้องมรรคกันแน่คะ ฝรั่งเค้าคงพูดกันสไตล์นั้นหมดมั้ง เค้าไม่ได้ถือตัวแบ่งนาย แบ่งลูกน้องเหมือนคนไทย...เคยทำงานบริษัทฝรั่งอยู่หลายปี ก็เลยซี้ปึ๊กไปกับเจ้านายโดยปริยาย เจ้านายฝรั่ง กับเจ้านายคนไทย ต่างกันโดยสิ้นเชิง.. แวะมาดูนู้ดน้องมรรคคราวที่แล้ว น่ารักมาก น้องมรรคเลยเป็นแรงบันดาลใจให้เจ๊ถ่ายนู้ดมั่งอ่ะ ต้องขอบคุณน้องมรรคอย่างแรงค่ะ..อิอิอิ   โดย: ShoesMonster 9 ธันวาคม 2550 0:23:27 น.

เข้ามาอ่านอีก น้องน่ารักจริงๆครับ แล้วก็ฝากลบเม้นท์ที่ 4 ให้ด้วยครับ เพราะรูปไม่ขึ้น   โดย: maczy 9 ธันวาคม 2550 7:36:43 น.

คุณพ่อน่ารักจังค่ะ มีเอาของโปรดมาล่อ แบบนี้มรรคณิชาสู้ขาดใจเลยใช่ไหมค่ะเนี๊ย อย่าว่าแต่นู๋ชอบช็อกโกแล็ตเลยค่ะ น้าเองก็ชอบมากๆ ด้วยแหล่ะ อิอิ   โดย: ลิน (BeamerFamily ) 9 ธันวาคม 2550 11:04:26 น.

เอาดอกไม้สวยๆแวะมาขอบคุณที่แวะเข้าไปเยี่ยมเยือนและทักทายเจนนี่ที่บล็อคไดอารี่ค่ะ ขอบคุณสำหรับมิตรไมตรีที่มอบให้ครอบครัวของเจนนี่ค่ะ ไว้เจนนี่ว่างๆเจนนี่จะแวะเข้ามาทักทายในบล็อคนี้บ่อยๆน่ะคะ ขอให้วันนี้และวันต่อๆไป เป็นวันดีดีของเจ้าของบล็อคค่ะ   โดย: สาวอิตาลี 9 ธันวาคม 2550 14:02:31 น.

แม่นู๋มรรคคะ บริษัทเล่นเกมส์กันที่มอลล์คนไม่เยอะเหรอ เมื่อวานนางฟ้าไปอัลเดอร์วูดน์มาคนเยอะน่าดู แต่ละคนช้อปปิ้งกันใหญ่ เห็นแม่นู๋มรรคชอบเข้าฟิตเนส สงสัยต้องหุ่นดีแน่ ๆเลย ...อยากเห็นตัวจริงแล้วซิ   โดย: นางฟ้าของชาลี 10 ธันวาคม 2550 0:38:12 น.

โดย: ริ IP: 117.47.211.131 6 เมษายน 2551 14:42:46 น.

เกมล่าสมบัติ เมื่อคืน เล่าให้อี๊จิ๋มฟังว่า มรรคณิชาอ่านตัวเลข 7 8 9 ได้แล้ว เห็นที่ไหนบอกได้ ซึ่งมีที่มาที่ไป เลขศูนย์ กะเลขหนึ่งนี่ เบสิคๆ รู้นานแล้ว แม่พยายามสอนเพิ่มตลอด ลูกจำเลข 7 ได้ เพราะวันเกิดแกรนด์มาครบ 77 ปี ลูกช่วยปักเทียนเลขเจ็ด เลยฝังใจ ต่อมา รู้จักเลข 8 กะ 9 เพราะต้องคอยมาปลุกคุณแม่นอนขี้เซา เหอ เหอ ลูกดูนาฬิกาดิจิตอลข้างเตียง แล้วก็จะอ่านแบบดีใจ “แม่ๆ เลข 7” “ม่ายอาว แม่ง่วง มามะ มานอนด้วยกัน” ถ้านู๋ง่วงนู๋ก็จะคลานมามุดใต้ผ้าห่ม นอนต่อ แต่ถ้าตื่นเต็มตา นู๋ก็จะก่อกวนคุณแม่เล็กน้อย ก่อนจะหนีไปเล่นห้องอื่น สักพัก็จะกลับมาปลุกแม่อีก “แม่ๆ เลข 8” ประมาณนี้แหละคะ (คราวหน้าจะลองนอนถึงสิบโมง ดีม่ะก่ะ ลูกจะได้เรียนเลขสิบเสียที) ช่วงนี้ มรรคณิชาฮึดตักข้าวกินเอง ถ้าเป็นมื้ออร่อยถูกใจ ก็ตักกินจนหมดได้เอง แต่มื้อไม่ถูกใจ จะกินจนพอเริ่มเบื่อก็จิกเรียกแม่มาป้อน.. ชีวิตช่วงเช้าๆ ของแม่ลูก ไม่ค่อยแตกต่างนัก เวลาหมดไปวันๆ กะการป้อนข้าว ป้อนน้ำ ไม่เชื่อ ก็ต้องเชื่อ ป้อนจนได้เวลานัดกะคุณพ่อที่มอลล์ ตอนเที่ยง ... บริษัทคุณพ่อจัดเกมล่าสมบัติที่มอลล์ คล้ายๆ กะเกมแข่งแรลลี่น่านแหละ... เค้าให้เล่นตั้งแต่เที่ยงถึงบ่ายสามๆ ไปส่งคำตอบที่ร้าน รูธ สเต็ค แล้วร่วมกันกินของอาหย่อยๆ ไปกะคุณพ่อนี่ คาดเดาได้เลย นัดเที่ยง พ่อก็โผล่มาบ่าย คุณแม่พอจะรู้แนวอยู่ละ เลยเดินช้อปปิ้งฆ่าเวลา โชคดี ห้างลดราคาอีกแย้ว แถมแม่มีกิฟท์คาร์ดได้มาฟรีๆ อีก... เลยต้องฉลองศรัทธากันหน่อย เดินเลือกสเวตเตอร์หัวกะโหลกเป็นของขวัญคริสต์มาสให้พ่อเสียหน่อย มรรคณิชาช่วยเลือกแล้วก็บ่นตลอด “It’s too scarrrrry” ช่วยชี้ๆ เลือกๆ นะ แต่ไม่ยอมช่วยถือเป็นอันขาด ... ดูไม่ออกว่า มารยา หรือ กลัวจริงๆ แต่ไม่อยากเอาเรื่องเด็กเล็ก คริ คริ ที่แม่พูดแบบนี้ เพราะแม่รู้ว่า เพื่อนสนิทของนู๋ คือ เมแกน ก็จะออกแนวนี้ เสแสร้งแกล้งทำเป็นกลัวตลอด จนนู๋ติดเพื่อน ก็ติดนิสัยคล้ายๆ กันมา ทั้งๆ ก่อนหน้านี้ เคยกลัวอะไรที่ไหนละ กลับมาเรื่องเกมล่าสมบัติ ไม่ห่วงเลย คุณพ่อฉลาดจะตาย แปลริดเด้ลออกได้หมด ส่วนคุณแม่ทำหน้าที่นาวิเกเตอร์ บอกมาดิ ร้านอะไร แม่พาไปได้หม้ด คริ คริ ไม่ใช่แค่นำคุณพ่อไปตามร้านที่ต้องการได้อย่างรวดเร็วนะ ในเกมจะมีให้หาดิสเพลย์ต่างๆ ในห้าง เช่น กวางเรนเดียร์ นาฬิกา กลอง ฯลฯ คุณแม่พาไปได้หมด เอิ้กกก งี้แหละ ขอบคุณมรรคณิชานะ ไม่มีนู๋ แม่ก็คงไม่สนใจของพวกนี้หรอก ทีมเราทำคำตอบได้ไวมาก เหลืออันสุดท้ายคือ ต้องหาตัวเจ้านายใหญ่สุดของคุณพ่อให้เจอ แล้วถ่ายรูปมาเป็นหลักฐาน... คุณพ่อซื่อเหลือเกิน จะเดินหา...บอกรูปพรรณสัณฐานให้คุณแม่ช่วยมองด้วยนะ ...แม่จะไปมองหาด้วยได้งายฟระ... ชักฉุน เลยบอกพ่อว่า “เธอมีเบอร์มือถือนายคนนี้ป่าวอ่ะ” พ่อไม่มีหรอก เค้านายใหญ่ระดับไดเรคเตอร์ พ่อนู๋แค่พนักงานพื้นฐาน.. เผอิ๊ญ พวกเราเดินไปเจอนายโดยตรงของคุณพ่อ ซึ่งที่จริงก็คือเพื่อนเก่าแก่ของพ่อน่านแหละ ชักชวนกันกลับมาทำงานที่นี่... พ่อเลยลองถามดูว่า มีเบอร์ไหม... เท่านั้นแหละ เสร็จรวดเร็ว ฝรั่งนี่ ไม่ได้ถือนายเป็นนายเหมือนพวกเราเอเชี่ยนหรอกนะ ฝรั่งถือนายเป็นเพื่อน พ่อได้เบอร์ หมุนปุ๊บ พ่อถามนายใหญ่ว่า “Where the heck are you?” แม่ฟังแล้วอ้าปากหวอ... แต่นายคนนี้น่ารัก ถามมาว่าพ่ออยู่ไหน จะเดินไปหา...วู้... นี่แหละ พวกเราถึงได้รูปนายมา รู้สึกทีมเราเป็นทีมแรกเลยที่ได้ถ่ายรูปนาย เวลาเหลือ คุณพ่อพานู๋ไปเล่นที่ลานเด็ก ซึ่งอยู่หน้าร้านขายเกม กะห้างที่คุณแม่ต้องการช้อป... ปรากฏว่า คุณพ่อนิสัยไม่ดี เริ่มก่อน ด้วยการบอกว่า “เด๋วฉานเข้าไปซื้อเกมหน่อย” โอว์ ประโยคนี้ ทำแม่ปรี๊ดส์ทันที... แม่ไวกว่าคะ รีบจ้ำเข้าห้างไปเลย... หันมามองคุณพ่อยืนอ้าปากค้างหน้าร้านเกม ก่อนจะเดินคอตกกลับมาเฝ้านู๋ที่ลานเด็ก อิอิ กำลังลองเสื้อในฟิตติ้งรูม คุณพ่อโทรมาจิกๆๆๆๆๆๆ หลายรอบมั่ก รอบสุดท้ายเล่นแรง ขู่ว่า ถ้าเธออยากชนะเกม เธอต้องปรากฏตัวที่ร้านรูธก่อนบ่ายสามนะเฟ้ย.....หือม์ อยากฆ่านัก คุณแม่ต้องเอาเสื้อที่สอยมาได้สามชิ้นไปฝากพนักงาน เด๋วจะกลับมาเอานะ อย่าเพิ่งเก็บ วิ่งหอบแฮ่กๆ ไปสมทบกะพ่อ... ผลปรากฏว่า ไม่อยากเชื่อ ทีมเราไม่ชนะ ด้วยเหตุผลเสร่อมั่กๆ รูปเบลอคะ ลืมเล่าไป ระหว่างเล่นเกม มรรคณิชาไม่สามารถมีส่วนร่วมได้ชิมิก่ะ พ่อเค้าฉลาด ซื้อช็อคโกแลตโกไดว่า ล่อนู๋ไว้ให้คึกคัก... พอกินเข้าไปมากๆ นู๋ก็หิวน้ำ...เรียกร้องขอน้ำตลอดทาง จนแม่อยากเสกปลาสเตอร์ไปปิดปากนู๋นัก... พอซื้อน้ำขวดให้กิน ทีนี้ก็จะเล่นหลอด...โอ๊ะ คุณแม่อยากตาย ไหนจะต้องคอยจด คอยมอง คอยเก็บทรัพย์สินนุงนัง... นี่แหละ หน้าที่ช้างเท้าหลังจริงๆ อีช้างเท้าหน้ามานไม่สนใจจะช่วยเร้ย ที่ร้านอาหาร นู๋เก่งมาก เป็นเด็กดีมีระเบียบ นั่งกินองุ่นหมดถาดเร้ย แหะ แหะ ปล่อยลูกดิฉันสักคนนะคะ เหนื่อยเน๊อะ ขี้นรถกลับบ้านได้ นู๋สลบป็อก หลอกให้แม่พูดคนเดียวในรถอยู่ได้ตั้งนาน เห็นหลับดีๆ แบบนี้ แม่เลยย่องออกไปฟิตเนสเสียหน่อย กลับถึงบ้านอีกที...กะแล้วเชียว นู๋ต้องตื่น ทีนี้ละยาวววววเลยจ๊ะ แต่ไม่เป็นไร ลูกอารมณ์ดี มีความสุข   โดย: รินัก IP: 117.47.211.131 6 เมษายน 2551 14:44:24 น.

https://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=nahm&month=12-2007&group=1&date=08&gblog=423   โดย: 123 IP: 117.47.211.131 6 เมษายน 2551 14:48:10 น.

เหวะ   โดย: 104 IP: 125.27.194.252 3 สิงหาคม 2551 20:08:37 น.