ยำรวมมิตร รสแซ่บ
กลางเดือนนี้ คุณแม่รับหน้าที่สอนอาร์ตให้พวกนู๋ เลยต้องมีประชุมร่วมกะครูแพมสักหน่อย... มีมรรคณิชานั่งเป็นสักขีพยานร่วมในวงประชุม.. นั่งเรียบร้อยพอควร ... จริงๆ จะเรียบร้อยเต็มร้อยก็ได้ เผอิญ คุณแม่เองแหละที่ผิด ลืมเอานู่นนี่ให้นู๋เล่นระหว่างรอ มรรคณิชาเลยฟังการประชุมแบบกึ่งๆ เบื่อจิ๊ดๆ ธีมการสอน คุณแม่เน้นเอามันส์ไว้ก่อน ไม่ค่อยจะสร้างสรรสักเท่าไหร่ ก็แหม๋ม เด็กตัวแค่นี้ จะทำได้สักเท่าไหร่เชียวเน๊อะลูกเน๊อะ ... นี่ต้องขออุปกรณ์ต่างๆ กลับบ้านมาด้วย... ทุลักทุเล เพราะฝนตกไม่หยุดตั้งกะเมื่อคืน ... ฝนตกดีกว่าหิมะแหละ อย่างน้อยก็ไม่หนาวสั่น
เมื่อคืนบอกอี๊จิ๋มไว้ว่า ระหว่างที่มรรคณิชาอยู่โรงเรียน คุณแม่ต้องวิ่งทำธุระหลายที่เลย... ถ้าคิดเป็นกรุงเทพ ธุระสามแห่งในเวลาไม่ถึงสองชั่วโมงนี่ เป็นไปไม่ได้ ธุระแรก คือ วิ่งไปปิดบัญชีที่คีย์แบงก์ กะว่าไงๆ ก็ต้องสักครึ่งชั่วโมงละน่า ที่ไหนได้ ขับรถไปไม่ถึงห้านาที เดินเข้าแบงก์จัดการธุระเสร็จภายในห้านาทีอีก... เหอ เหอ...อึ้งโต่ะ โก๊ะซัง ไปเลย เดินออกจากแบงก์แบบงงๆ เพราะคิวต่อไปคือ ไปห้องสมุด ซึ่งยังไม่เปิด.... เดินแบบวิญญาณล่องลอยไปถึงสตาร์บัคส์ได้ไงไม่รุ... ด้วยสัญชาติญาณไปรอคิวซื้อกาแฟ... สักพัก นึกขึ้นได้ ไหนจะน้ำตาล แคลอรี่ กะแคลเซี่ยมที่ถูกกาแฟกัด...ตัดใจเดินออกจากแถวแบบเบลอๆ ....เวลาคิดว่าต้องงด ต้องอดนี่ มันทรมานนะ จัดการธุระห้องสมุดเสร็จ บึ่งไปเปิดบัญชีออมทรัพย์ให้มรรคณิชา ได้เรตดีมากเลย ตั้ง 7.5 % สำหรับผู้เยาว์
โย่ว์ ... ขาไปใจเสียจิ๊ดนึง เพราะรถรอเลี้ยวซ้ายติดยาวเฟื้อย ชนิดไม่เคยเห็นมาก่อน... คุณแม่สวมวิญญาณคนกรุงเทพ แหะ แหะ... ไม่ต่อแถวคะ ขับเลนทางตรงแล้วไปหน้าด้านเอาแถวๆ สัญญาณไฟ...ซึ่งฝรั่งนี่จะมารยาทดีมาก ให้คนเลวๆ อย่างคุณแม่เข้าไปมุดๆ ด้วยละ... พอเลี้ยวได้ ถึงได้รู้ว่าทำไมรถติด... ฝรั่งไม่เคยขับรถถนนที่น้ำท่วมเจิ่งนองนี่เอง แต่ละคนดูก๊งๆ นี่เลย คุณแม่ต้องขับให้ดูเป็นตัวอย่าง ขับอย่างนี้นะจ๊ะ ไม่ต้องกลัวน้ำ 55 ตอนเปิดบัญชี นึกห่วงว่า คงเสียเวลาเยอะ เพราะตอนคุณแม่มาเปิดยังต้องเขียนนู่นนี่วุ่นวาย.. โอว์ ผิดคาด เร็วอีกแล้ว.. ทุกอย่างเร็วไปหมด แม่เลยมีเวลาแอบกลับบ้าน ไปอุ่นข้าวกะเพราหมูสับ ที่น้าชัยทำ แซ่บๆๆๆ หย่อยๆๆๆ รสชาติแบบกะเพราแท้ พริกสด อูว์ เล่าไปเรื่อย มีแต่เรื่องแม่ทั้งนั้น หม่ำเสร็จถึงได้วิ่งเข้าไปประชุมอาร์ตกะครูแพม กะนู๋ไง
พูดถึงเรื่องอาร์ต คราวก่อน โรงเรียนให้เล่นสีแบบฟองโฟม... ตลกดี เด็กผู้หญิงจะเอามือละเลงสีได้แบบไม่ต้องหยุดคิด แต่เด็กผู้ชายส่วนใหญ่ขอบาย หรือ ถ้าเล่น ก็เอานิ้วจิ้มๆ แหย่ๆ นิดๆ... ครูแพมบอกว่า พอโตขึ้น กลับเป็นตรงกันข้าม เด็กผู้ชายกลับชอบเลอะเทอะ ไม่รักษาความสะอาดเหมือนเด็กผู้หญิงนะ... อือม์ จริงของครูคะ
รูปหมู่ของโรงเรียนมาแย้ว... แว๊ว... ทุกคนน่ารักกันหมด มีก็ลูกแม่นี่แหละ โพสต์ไม่ธรรมดา... ต้องขอโทษคุณแม่ๆ คนอื่นด้วยนะก่ะ... ลูกอิฉันอินตามช่างกล้องอ่ะคะ เค้าให้มองหาบันนี่ ลูกอิฉันหาเจอก็ชี้โบ๊ชี้เบ๊ทันทีคะ เลยมีแต่ท่าไม่ปกติ ฮือๆๆ
คุณแม่ได้ใบคอมเม้นต์พฤติกรรมของมรรคณิชาจากผู้ปกครองสองท่าน... อุ๊ยส์ อ่านแล้ว... นี่ลูกแม่จริงๆ เหรอ ทุกคน รวมถึงครูแพมที่เขียนกำกับด้วย ต่างลงความเห็นเหมือนกันว่า ลูกแม่ช่างน่ารัก รู้จักฟังผู้ใหญ่พูด ใส่ใจคลีนอัพเมื่อเล่นของเล่นเสร็จ รู้จักเวลาช่วงไหนทำอะไร ให้ความร่วมมือดีเยี่ยม หุหุ แสดงว่า พฤติกรรมกดปุ่มฮีท นี่ มีเพื่อแม่คนเดียวแหงๆ วันนี้ก็อีกละ ขึ้นรถกลับบ้านได้ปั๊บ นู๋ก็เริ่มเลย สั่งแม่ เปิดเพลงชิชา หนอย เปิดช้าไม่ทันใจก็เร่งอีก แม่ขับรถกลับบ้าน ก็ถาม แม่ไปไหน พอรู้ว่าจะกลับบ้านก็เริ่มกวน แม่ กินอาหาร ลูกหมายถึงออกไปกินเหลานอกบ้านแหละ แม่ทำมั่ว ไม่รู้เรื่องไปงั้นเอง นู๋เลยลมเสีย แม่ลูกทะเลาะกันในรถอีกแระ ถึงบ้าน... เซ็งยิ่งขึ้นไปอีก... ไฟดับค่ะ สยองสุดๆ กลัวคืนนี้ ต้องนอนแบบหนาวๆ ... ความสยองเพิ่มมากยิ่งขึ้น เมื่อคุณพ่อโทรมาสั่งให้ไปหาซื้อเทียนมาตุนในบ้านด้วย จริงๆ คุณพ่อขู่ตั้งกะมะคืนแล้วว่า ลมจะแรง รถสูงให้งดออกจากชายฝั่ง (รถสูงนี่ก็พวก รถตู้อะไรเงี้ย เด๋วมันปลิว...เป็นไงละ ฟังแล้วเคียดๆ มะล่ะ) แง๊ววว คิดถึงอากาศร้อนๆ เมืองไทยขึ้นมาทันที อย่างเดียวที่นึก ดีใจ คือ แม่ไม่มีของเน่าเสียในตู้เย็นเยอะ... เด๋วโกยทำสักสองสามมื้อก็น่าจะหมด
มาเจออากาศแปรปรวนแบบนี้ ถึงได้เข้าใจพื้นเพฝรั่งกะไทย ทำไมไม่เหมือนกันนิ อากาศหยั่งงี้ ทำให้ลูกค้าไม่เข้าร้านด้วยแหละ ... แม่อุตส่าห์ตั้งใจไปร้านแต่วัน จะได้เตรียมตัวเต็มที่... น้าจุ๊คดันชวนแม่จ๋าเที่ยวยูดับเข้ามาเปิดร้านไม่ทัน คุณแม่ฆ่าเวลาด้วยการไปช้อบปิ้งที่มอลล์ ... ในใจคิด ดีเหมือนกัน จะได้สอยเสื้อที่จ้องไว้สิบรอบ ไม่ยอมซื้อเสียที ขี้เหนียว มัวแต่ห่วงจะเก็บเงินส่งนู๋เข้าคอลเลจนี่แหละ.. สอยมาได้สามชิ้น ... ได้ยินเสียงห้างประกาศ ให้ลูกค้าอพยพออกจากห้างด่วน มีรหัส ซีพี เกิดขึ้น ขออภัยในความไม่สะดวก รหัสซีพี นี่มันอะไรไม่รุ เหมือน ซีพีอาร์ ป่าวฟระ เพราะเห็นฝรั่งที่นี่เป็นลม หกล้ม นิดๆ หน่อยๆ รถพยาบาลก็ห้อแรดมาแระ... ที่ตลกคือ นักช้อปทุกคน มีปฏิกิริยาเหมือนกันหมด คือ ตาย ของที่สอยๆ มานี่ เค้าจะรับฝากไว้ก่อนหรือเปล่า ขอเดินต่ออีกสิบนาทีได้ไม๊ คุณแม่เองยังยืนลังเลเร้ย... ในที่สุด ไม่รู้ไง นึกถึงพวก เทอเรอริสต์ ขึ้นมาเฉยๆ คุณแม่โยนของทิ้งทันที วิ่งเลยคะ 55 พอคิดได้ว่าต้องหนี ใครข้างหน้ารู้สึกมาจากไหนมากมายจัง หลบๆ ไปหน่อยสิ หล่อนจะช้อปก็อย่าเกะกะฉันๆ จะหนีตาย 55 ออกมาที่จอดรถได้... โอว์ ดีใจที่ตัดสินใจถูก เพราะเห็นรถดับเพลิงไซส์ XXL จอดอยู่หน้าห้าง สองคัน ไม่ธรรมดาเลยนะ ปกติ อย่างมากแค่รถพยาบาล ก็เก๋แร้น ทีนี้ พอจะถอยรถออกจากซอง ก็ออกไม่ได้ มีแต่ฝรั่งกลัวตาย ขับกันลิ่วๆ ซึ่งในเหตุการณ์ปกติ ฝรั่งจะมารยาทดี รอให้พวกที่จะออกจากซองออกมากันนะ 55
เล่าพาดไปพาดมา ซับซ้อน ซ่อนต้นเรื่องปลายเรื่อง จับไม่ชนกัน คริ คริ
นี่ไฟมาแล้ว ดีใจจัง โย่ว์
Create Date : 04 ธันวาคม 2550 |
|
15 comments |
Last Update : 4 ธันวาคม 2550 12:58:13 น. |
Counter : 697 Pageviews. |
|
|
|