ฮาโลวีนที่เหงาจุ๊ดๆๆ

วันนี้ เป็นครั้งแรกที่แม่มีโอกาสได้เข้าไปเสนอหน้าในห้องเรียนของนู๋ ครูกางโต๊ะให้โปรเจคไม้ไอติมของแม่ ๆ ก็เล่นง่ายๆ แหละลูก พิมพ์รูปมัมมี่ ฟักทอง ค้างคาว โครงกระดูกไปให้พวกนู๋เล่นระบายสีกัน ระบายเสร็จก็เอาไปติดบนไม้ไอติมสีสวยๆ เพื่อนๆ นู๋เอ็นจอยกันแม่ก็ปลื้ม แรกๆ ก็กลัวเด็กไม่ขึ้นเหมือนกันนะ 55 เรียกมรรคณิชาให้ไปเป็นหน้าม้าเรียกแขก แน๊ เลยได้เห็นธาตุแท้ของนู๋... อยู่กะแม่ละก๋านัก... อยู่กะเพื่อนละ แบะ แบะ แบะ
มรรคณิชาเกาะติดคุณแม่ตลอด ใจคอจะนั่งเหมาไม้ไอติมของแม่จนหมดถุงหรือไง ฮึ... ต้องให้มิสวอลลี่มาลากตัวไปโต๊ะอื่นบ้าง โรงเรียนนี้เค้าสมกะเป็นโรงเรียนผู้ดีเลยนะลูก แม่เห็นคุณแม่คนอื่นๆ เค้าทุ่มจัง มีตุ๊กตาแมงมุมให้เด็กๆ ต่อ มีร้อยลูกปัด ที่แม่ว่าเก๋สุดๆ คือ แม่ของอลิสา เธอเอากระดาษมาตัดให้แต่งตัวตุ๊กตาในชุดหมอ นักดับเพลิง เชฟ ฯลฯ ระหว่างเด็กๆ ทำ คุณแม่ของอลิสาก็จะถ่ายรูปพวกนู๋ เสร็จแล้วก็พรินต์ออกมาทันใจ ตัดเอาเฉพาะหน้าของพวกนู๋แปะลงบนหัวตุ๊กตา
แม่แอบดีใจอยู่ลึกๆ ที่ไม่ได้พยายามกระแดะประดิษฐ์ชุดนักดับเพลิงให้นู๋ใส่ เพราะเพื่อนๆ นู๋เค้าทุ่มทุนค่าคอสตูมกันตูมๆ เชียวลูกเอ๋ย... แม่ลงทุนให้นู๋แค่บาทเดียว ซื้อเสื้อเกราะตำรวจมาให้นู๋ใส่... แหะ แหะ
แม่เลือกเก่งจ๊ะ เพราะนู๋แต่งขึ้นมาแล้วดูดีน๊า พอเดินเข้าไปเพื่อนๆ รุมดูกันใหญ่เชียวแหละ โดยเฉพาะหนุ่ม ๆ พยายามจะถามมรรคณิชาว่า วอลค์กี้ ทอล์กกี้ของนู๋ใช้ยังไง... ดูท่านู๋เอ๋อๆ เพราะแม่ไม่ยอมให้แกะมาเล่นก่ะ นู๋เลยตอบเพื่อนไม่ได้ 55

แม่แอบถามมิสโรเบิร์ตว่า มรรคณิชาอยู่โรงเรียนจ๋อยๆ งี้อะเหรอ... มิสโรเบิร์ตตอบได้ใจจัง
Oh, she’s very good at observe. She will check information before she joins any group.
เรื่องของเรื่องเพราะแม่เห็นนู๋เวียนเทียนอยู่รอบเซอร์เคิลที่เพื่อนๆนั่งอยู่ง่ะ ใครถามอะไร นู๋ก็ไม่ค่อยจะตอบ

มะวานเล่าให้แม่ฟังว่า มีซ้อมหนีไฟ (ลูกพูดคำนี้ไม่ได้หรอก แต่แม่สรุปใจความมาได้ว่า คงเป็นการหนีไฟ) ลูกบอกว่า เสียงดังหนวกนู๋ เพื่อนๆ ต้องปิดหูกัน นู๋ไม่ปิด เพราะนู๋รำคาญ (รำคาญตัวเองเหรอลูก 55) แม่เลยสอนให้นู๋อยู่ใกล้ๆ คุณครูคอยฟังคำสั่งให้ดี นู๋เถียง (เถียงเก่งมากเลยนะลูก) ทันที อยู่ใกล้ไม่ได้ เพราะเพื่อนเกาะมือคุณครูไว้แล้ว นู๋อยู่ห่างจากครูมาก (ทำเสียงไม่พอใจด้วย)

เอ้า เผลอเรอ... นินทานู๋อีกแระ หุหุ

เข้าเรื่องๆ ตอนเย็นแม่หอบพี่โทโมเอะ ไปรับนู๋กลับจากโรงเรียน เพื่อไป “ทริกออร์ทรีต” ที่มอลล์กัน มาที่นี่ทุกปี ๆ นี้ เศรษฐกิจไม่ดี ในห้างก็พลอยเงียบเหงา เศร้าฤทัยไปด้วย แม่พานู๋ไปต่อคิวลูกโป่งก่อน เพราะรู้ว่าคิวจะยาว นู๋ได้ลูกโป่งแมลงปอมา สวยน่ารักดี แต่ถือไม่ทันไร ลำตัวแตกคะ
แม่แอบสังเกตุอากับกริยาของนู๋... เออ ไม่ตกใจเสียงลูกโป่ง จ๋อยจิ๊ดดดเดียวที่ลำตัวแตก ... เริ่มได้สติคิด ให้แม่ช่วยถือสมบัติบ้าบ้างก็ดี (แรกๆ ละงกนัก ไม่ให้จูง ไม่ให้จับ ไม่ให้แตะ ...แม่งี้ แทบจะตะปบหัวนู๋...ฮึ้ย์)
ห้างไม่คึกคัก แม่เลยชวนพวกนู๋ไปมุดร้านน้าจุ๊ก สั่งอาหารอร่อยๆ ให้กินกันดีกว่า ... มรรคณิชาเจริญอาหารอย่างแรง กินปอเปี๊ยะทอดเข้าไปคนเดียวหนึ่งออเดอร์ มีงกด้วยนะ กัวพี่โทโมเอะกินหมด รีบตักกันขึ้นมาใส่จาน เฮ้อ

หม่ำเสร็จพานู๋กลับมาทริกออร์ทรีตแถวบ้านเราะเน๊อะ... ปีนี้ ไม่ค่อยมีเด็กๆ เดินสวนกันมากนัก ทั้งๆ ที่เพิ่งทุ่มเศษ... หลายๆ บ้านปิดไฟมืด... โชคดี ออกมาทันเจออันนา กะมาตา พวกเราเลยตั้งแก๊งค์ด้วยกัน... เห็นมาตาแล้วประทับใจสุดๆ มาตาใส่ชุดผีเสื้อของมรรคณิชา เธอเอ็นจอยสุดๆ ไม่น่าเชื่อว่า สามารถวิ่งได้เร็วกว่ามรรคณิชากะอันนาเสียอีก... แต่ขอโทด...หมดแรงก่อนใครด้วย 55 ขอตัวกลับก่อนเพื่อนเร้ย

มรรคณิชาเอ็นจอยมากกก พูดได้คล่อง แถมยืนยันที่จะเซย์แท้งกิ้วจนกว่าผู้ใหญ่จะได้ยิน... ดูๆ แล้วน่ารักดี ทั้งนู๋และอันนา... พอยิ่งเดินไปไกลๆ ยิ่งเจอบ้านที่ตกแต่งได้น่ากัว.... แม่ก็กัวละลูกเอ๋ย ขอบอก
เริ่มจากหลังที่ คนมาเปิดประตูแต่งตัวเป็นแม่มด ทาหน้าด้วยสีดำๆ ม่วงๆ ปากแดงๆ มาพร้อมกะ ไอ้ค่อมนอร์สตาแดรม... แม่ยังตกใจเลย
หลังต่อมา ของคุณตาคุณยายแก่ๆ มีโครงกระดูกส่งเสียงร้องโหยหวน อันนี้ มรรคณิชาเริ่มสะดุ้ง ถอยกรูดละ
หลายๆ หลังสลักฟักทองกันเก่งๆ มีหน้ากู๊ฟฟี่ด้วย แม่ถามมรรคณิชาว่า นี่รูปอะไร นู๋ตอบอย่างมั่นใจ เสียงดัง
“It’s just a monkey” พูดจบก็เมินหน้าด้วยนะ เอาเถอะ หยวนๆ เพราะอันนาก็ตอบว่า ลิง เหมือนกัน
ที่แม่ประทับใจ คือ ฟักทองสลักเป็นหน้าโอบาม่า
โอว์ ตอนไปเจอหลังที่มีลูกแก้วอันใหญ่ และมีหัวคนพูดได้อยู่ข้างใน มรรคณิชาหมดอารมณ์เลย จากที่แย่งกันกดกริ่งกะอันนา นู๋บอก “ไอ วอนท์ ทู โก โฮม” ทันที 55 แรกๆ ละ ย้ำกะแม่นักหนา แคนดี้ยังไม่เต็มถุง ยังไม่กลับ 55

ถึงบ้าน นู๋อ้อนวอนขอเล่นต่อ แม่ไม่สนใจ พยายามเปลี่ยนเสื้อผ้าให้นู๋ พอหัวนู๋ถึงหมอนปุ๊บ ก็ป็อกทันที อิอิ
พี่โทโมเอะขอร้อง อยากแจกขนมที่บ้าน แม่เลยจัดแจงเปิดไฟ เอาขนมมาให้... แต่...ปีนี้มานเงียบเจงๆ มีเด็กมาเคาะประตูแค่กลุ่มเดียว แล้วก็หายจ๋อย

Create Date : 01 พฤศจิกายน 2551		1 comments
Last Update : 1 พฤศจิกายน 2551 12:09:53 น.
Counter : 732 Pageviews.
Share Tweet