อย่าน๊า.... แม่เนียะ เซ้นส์ซิทีฟเจงๆ ด้วย

เมื่อเช้าโทรไปจองตั๋วกะนอร์ธเวสต์ หลังจากติดต่อกลับไปมาทางโทรสับและอีเมล์หลายรอบ ... ที่ต้องหลายรอบเพราะเรื่องราวเริ่มจาก ความที่แม่อยากใช้ไมล์สะสมที่มี บวกกะแรงยุโฆษณา แคช+ไมล์ของสายการบิน แรกๆ เจ้าหน้าที่คุยเหมือนหยั่งกะว่า แม่สามารถจองออนไลน์ได้ง่ายๆ ... ไปๆ มาๆ ก็ทำไม่สำมะเร็ด... เพราะนู๋ไม่สามารถเป็น unaccompanied minors ได้ … เวียนหัวมาก เลยตัดใจ ใช้บริการเจ้าหน้าที่ ให้เค้าขูดค่าบริการจากกระเป๋าแม่เพิ่ม
โทรจองเสร็จเรียบร้อย แม่มาดู เอ๊ะ วันที่ 22 วันจันทร์นี่เฟ้ย เด๋วไม่มีใครไปส่งสนามบิน ก็จัดแจงรีบโทรกลับไปหาเจ้าหน้าที่คนเดิม พร้อมกะขอโทษขอโพยเจ้าหน้าที่... ก่อนจะเปลี่ยนก็ อ้อมแอ้มถามเจ้าหน้าที่ว่า ต้องเสียตังค์เพิ่มไหมสำหรับเดินทางวันอาทิตย์ เค้าบอกไม่เสีย ก็เอ้า ช่วยเปลี่ยนให้หน่อยนะ แม่คู้ณ

เรียบร้อย สองทุ่มส่งนู๋เข้านอน มาเปิดอีเมล์ ... หงายหลังผึ่ง... แม่ลูกแยกไปคนละไฟลท์... เดือดร้อนต้องรีบโทรหาเจ้าหน้าที่เด๋วนั้น... ประมาณว่า โดนส่งสายให้คุยกับเจ้าหน้าที่ต่างๆ ถึง 4 คน และแม่ต้องบรรยายเท้าความ ฉายหนัง 4 รอบ... ระหว่างนั้น มีสายหลุด สายขาดอีกตะหาก... จบลงด้วย เจ้าหน้าที่คนสุดท้ายจะขอเงินค่าตั๋วเพิ่ม...กรี๊ดดด ละซี้... สามร้อยก่าเหรียญ.... ฉันสู้ไปบินอีว่าแอร์ตามเดิมไม่ดีกว่ารึ ไม่ต้องมาเวียนหัว ลุ้นระทึก...
เอ้า... ไม่เอามรรคณิชามาไฟลท์แม่ก็ได้ แม่ย้ายไปอยู่ไฟลท์เดียวกะนู๋ ... แบบนี้ เจ้าหน้าที่ไม่คิดตังค์ เฮ้อ...
ที่เล่านี่ แม่รู้สึกตื่นเต้น ปนเคียดๆ นะ...

ตอนเย็นป้อนข้าวนู๋อยู่ ๆ ดีๆ นู๋ก็พูดเบอร์โทรสับของบ้านเราออกมา ครบเลข 10 หลัก... พูดผิดแค่หน่วยเดียว... แม่ดีใจมั่กๆ พอพ่อกลับบ้าน รีบฟ้องเลย... พ่อเลยให้นู๋พูดให้ฟังบ้างซิ.....อ้าวววว หน้าแตกดิ นู๋ดันบอกพ่อว่า
“I don’t know”
หมู่นี้ มาแนวนี้เสียเรื่อย ....

เวลาคุยกะมรรคณิชา แม่แสนจะเวียนหัว... บางทีนู๋พูดจ้อ เล่าเรื่องราวโน้นนี่ ร้องเพลง พอแม่ร่วมวงสนทนา (ก้อ เห็นพูดพล่ามอยุ่คนเดียวง่ะ) นู๋ก็จะห้ามไม่ให้แม่พูด... พอแม่อธิบาย (มรรคณิชาคงไม่คิดว่า เป็นการอธิบายหรอก แม่รู้ ) นู๋ก็จะพูดว่า ไม่อยากฟัง ซะงั้น... น่าตึ๊บม่า...
ยิ่งถ้าอยู่บนรถนะ...ขอบอก... แม่ไม่คุยกะนู๋แร้น... คุยแล้วเจ็บตัว โดนนู๋ดุกลับมาประจำ... แม่ต้องเสไปตั้งใจฟังวิทยุแทน ถึงแม้นู๋จะพยายามชวนคุยเท่าไหร่ แม่ก็ไม่หลงกล
แม่แอบสังเกตเวลาพ่อเจอนู๋แผลงฤทธิ์ใส่ พ่อมีวิธีรับมือกับนู๋ออกไปแนวตลกคาเฟ่ซะเยอะ นับถือๆ ... แต่นะ พ่อเจอนู๋แค่ตอนกลับบ้านแป๊บๆ นิ

วันนี้ มรรคณิชาต่อแม็คเน็ทบนตู้เย็นเป้นรูปโน้นนี่ ท่าทางหฤหรรษ์สุดๆ ต่อจนหมด ก็ไปปีนบอร์ดศิลปะ วิจารณ์ภาพวาดตัวเอง... เสร็จแล้วก็เด้งลงพื้น คว้าเก้าอี้และสารพัดจิปาถะมาต่อๆ พันๆ กันนัวเนีย ... มีการถอยออกมาดูผลงานตัวเองด้วยนะ
จู่ๆ ศิลปินปวดฉี่ แต่ไม่กล้าเดินขึ้นห้องน้ำ... อ้างว่า มีแมงมุม... เด๋วนี้ ลูกครีเอทความกลัวใหม่ๆ ขึ้นมาเยอะแยะเลย
อ้อ ที่น่าตื่นเต้นคือ นู๋เริ่มตั้งชื่อให้บรรดาตุ๊กตาสัตว์ต่างๆ แย้ว... ที่จริง ก่อนหน้านี้ ก็พอมีชื่อบ้าง แต่เป็นชื่อบ้าๆ บอๆ หยั่ง “โกโก” งี้ จะแอบได้ยินชื่อนี้บ่อยมั่ก... แต่งวดนี้ นู๋ตั้งชื่อสัตว์นู๋เสียเพราะว่า “เจนนิเฟอร์”...

เย็นนี้ แม่กินอิ่มไปหน่อย... เลยหนีไปเอนหลัง... มรรคณิชาตามเกาะติด... แต่พอเห็นแม่ หมดแรง... นู๋ก็ช่วยตัวเองสุดฟามสามารถ... นู๋ตัดสินใจงดอาบน้ำให้ตัวเอง ...จัดแจงเปลี่ยนชุดนอน... คว้าชุดใหม่มาใส่ ปากชมตลอด I tell you the truth. this is comfortable !! 555 วิ่งไปคว้านมสตอเบอร์รี่มานอนกะดิกเท้ากิน และเตรียมแปรงฟัน แต่อันหลังนี่ไม่สำเร็จ เพราะยาสีฟันใกล้หมดหลอด นู๋บีบไม่ออกคะ

Create Date : 07 ตุลาคม 2551		2 comments
Last Update : 7 ตุลาคม 2551 14:16:26 น.
Counter : 608 Pageviews.
Share Tweet