วันแรกในแคนาดา
ฟ้าอึมครึมๆ แม่อิดออดเล็กน้อย ก่าจะขยับออกจากบ้าน คุณพ่อดูแปลกๆ วิ่งออกไปเติมน้ำมันรถ กะกินกาแฟแต่เช้า...แปลกมั่กๆ จริงๆ แล้วทริปนี้ไม่ค่อยมีอะไรน่าห่วง เพราะพ่อยอมสละรถใหม่ให้เราสองคน มีเครื่องนำทางด้วย เหมาะสำหรับคนเอ๋อๆ อย่างแม่ ... ระหว่างทาง แม่เตือนตัวเองตลอดเวลา ไม่ขับเกินสปีดลิมิต เที่ยวบินของตั่วอี๊ถึงแคนาดาตอนสามทุ่ม แต่แม่ออกจากบ้านตั้งแต่ก่อนเที่ยง เพราะอยากแวะช้อปที่แฟคตอรี่เอ้าทเล็ท ... ไปถึง แทบลมจับ คนล้านแสน มาจากไหนฟระ คราวที่แล้ว เรามากันวันธรรมดา ช้อปสนุกมาก... งวดนี้ เดือดร้อน ให้มรรคณิชาช่วยเล็งหาที่จอดรถ... ลูกเก่งมาก ตาสอดส่าย ชี้บอกแม่ได้ด้วยละ แต่ นู๋หน่ะ ไม่ค่อยร่วมมือระหว่างการช้อปปิ้งเลยนะ เพราะนู๋ห่วงอยากเล่นเครื่องเล่นหยอดเหรียญซะมากกว่า.. เฮ้อ... ระยะนี้ สมองแม่ทำงานฝืดๆ ปากต้องคอยปลอบและให้กำลังใจมรรคณิชาช้อปปิ้งกะแม่ ตาก็ต้องสอดส่าย ตามล่าหาของดีราคาถูก... เริ่มต้นด้วยการซื้อกระเป๋าโคชฝากอี๊สา... ตอนจ่ายตังค์ ... หน็อย.. พนักงานขอดูไอดี... แม่ก็ควักให้สิ... เจ๊แกดูรูปแม่ในบัตรทั้งสองใบเทียบกะตัวจริง ดูอยู่น่าน... แม่ชักรำคาญเลยบอกไปว่า คงเหมือนยากนะ เพราะตอนนี้ ผมฉันเหมือนคนหัวล้าน
จบจากกระเป๋า ก็กระโดดเข้าร้านเสื้อผ้าให้นู๋ ได้มาหลายชิ้นอยู่ เซ็กซี่ๆ ทั้งน้าน... ให้นู๋เลือกเองด้วยนะ... นู๋เลือกแบบส่งเดช 555 แถมยังจิกแม่ให้รีบๆ ออกจากร้านอีก
หิวพอดี วิ่งเข้าฟาสต์ฟู้ด... โอ๊ย ผู้คนมากจากไหน... แถวยาวเหยียดทุกร้าน.. แม่ตัดสินใจไปต่อคิวร้านอาหารจีน... ระหว่ารอคิว มรรคณิชาบ่นๆๆ อยากกินแซนด์วิช... แม่ยืนคิดแป๊บนึง ก็ตามใจ เปลี่ยนไปต่อคิวร้านแซนด์วิช... ระหว่างรอ นู๋บ่นอยากกินพิซซ่า...แม่ก็บ้า... เอ้า... เดินไปต่อคิวพิซซ่าให้แน่ะ....ยืนรอๆ แล้วนึกได้... เอ๊ะ แม่เป็นแม่นะ ควรเลือกอาหารมีประโยชน์สิ ไม่ใช่ให้ลูกมาบงการ... เลยเดินไปต่อคิวร้านอาหารจีนใหม่ 555 แค่ต่อคิวก็หายไปแล้วสิบห้านาที 555
หม่ำเสร็จ ว่าจะไปช้อปต่อก็ไม่ไหว มาถึงตั้งกะสิบเอ็ดโมง นี่ก็บ่ายสองแย้ว...ลูกก็บ่นหิวน้ำๆ เอ้า ออกเดินทางต่อก็ได้ ฝนกระหน่ำ ต้องเปิดไฟหน้ารถ...เอ๋... พอเปิดไฟหน้ารถ เครื่องนำทางปรับแสงหน้าจออัตโนมัติ ทำให้มองแผนที่ไม่ค่อยชัด...ขับแบบลุ้นๆ แต่พยายามไปในสปีดลิมิต มรรคณิชาหลับสบายเชียว ตื่นมาตรงช่วงทางบนภูเขา นู๋ชมใหญ่ว่าวิวสวย แรงนู๋ยังดีอยู่ เลยชวนร้องเพลงกันจนถึงด่านตรวจคนเข้าเมือง ซึ่งผ่านกันมาได้อย่างเรียบร้อย ไม่ถูกทวงถามจดหมายหรืออะไรทั้งสิ้น... เจ้าหน้าที่ดูรูปนู๋ในพาสต์ปอร์ตแล้วขำกลิ้ง... เพราะเป็นรูปสมัยนู๋ยังเป็นเบบี้ตัวกลมแก้มป่อง... อ้อ... แม่ทำตัวเก่งกว่าเครื่องนำทางด้วยนะ... เผอิญเห็นป้ายข้างทางบอกว่าเส้น 99 กำลังก่อสร้าง (ตอนนี้ แคนาดาเตรียมรับมือกีฬาโอลิมปิคกันยกใหญ่งัย) แม่เลยเลี้ยวเข้าเส้น 91... เลี้ยวไปแล้วก็ใจเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ เพราะเส้นนี้ ค่อนข้างเงียบเหงา... นี่แหละน๊า... นิสัยแม่ละ... ชอบหาเรื่อง ชอบลุ้น แต่ก็ไปถึงโรงแรมได้ปลอดภัยดี เช็คอินเสร็จสรรพ ก็รีบพานู๋บึ่งไปศูนย์การค้าอเบอร์ดีนทันที กะพานู๋ไปกินติ๋มซำ และช้อปปิ้งต่อ... โชคไม่ดี ศูนย์การค้าปิดเร็ว... เลยทำได้แค่ไปเล็งๆ ของที่อยากได้ไว้ก่อน ยังคะ ลูกแม่แรงยังดี ไม่มีตก ... กลับเข้าโรงแรมอีกที นู๋ก็หนุกหนานกะอ่างอาบน้ำของโรงแรม กะ รีโมตคอนโทรลทีวี... โดยเฉพาะอย่างหลัง นู๋ไม่มีสิทธิ์ได้แตะเวลาอยู่บ้าน อิอิ... พอได้เวลา แม่ก็พานู๋ไปรอตั่วอี๊ที่ล็อบบี้... เจอกันแล้ว ครอบครัวตั่วอี๊ก็อึ้งๆ กะผมของแม่เล็กน้อย เพราะคงคาดว่าจะเจอแม่กะวิกอันเดิม... แหะ แหะ..แม่เลิกใส่วิกตั้งแต่อาม่ากลับไป ... เพราะรำคาญมากกกก พิมพ์ไปแล้วก็อดจะเอามือลูบผมตัวเองไม่ได้... ชักติดใจผมกุดๆ แบบนี้แล้วละสิ... ทั้งพ่อทั้งลูกก็ชอบ คลำสนุกจะตายเน๊อะ
Create Date : 08 กันยายน 2551 |
|
4 comments |
Last Update : 8 กันยายน 2551 14:19:04 น. |
Counter : 756 Pageviews. |
|
|
|