อะไรของเธอเนียะ

วันอาทิตย์ที่แล้ว แกรนด์มานัด เหมาจัดงานวันเกิดให้คุณพ่อกะพี่ๆ ซึ่งเกิดเดือนมิย. เหมือนกัน แถมยังไล่ๆ ห่างกันแค่ 2 วันอีกด้วย

แกรนด์มานึกสนุก หอบสัมภารกมาบาร์บีคิวที่บ้านเรา ช่างพากเพียรดีแท้ ให้เผอิญแดดออกร้องเปรี้ยงมาหลายวัน วันนี้ บ้านเราจะบาร์บีคิวฝนก็เทลงมา หุหุ ขลังดีม่ะ

ถึงงั้นเหอะ พวกเราก็สนุกกันได้ พวกผู้หญิงไม่ออกไปสู้ลม สู้ฝน ปล่อยหนุ่ม(น้อยเต็มที) โชว์ฝีมือ

มรรคณิชาร้องเพลงแฮปปี้เบริธ์เดย์มาทุกๆ เดือน เด๋วคนโน้นคนนี้ วันนี้ เลยเกิดคิดจะเคลม "ขอเป็นวันเกิดฉานม่างฮิ".... ก็มานม่ายช่ายอ่ะ.... งานนี้ มีงอนก่ะ.... ง้อ เท่าไหร่นู๋ก็ไม่สน ฮึดจะอยู่คนเดียว แน๊... ในที่สุด ด้วยความหิว ก็มันชั่วโมงครึ่ง แล้วง่ะ... นู๋ก็ลงมาซัดนู่นนี่เข้าปากเป็นการใหญ่ 55 ดีนะ ตัดสินใจลงมา ยังทันแย่งเป่าเทียนของพี่ๆ

ต่อจากนั้น นู๋เป็นเด็กดีมาโดยตลอด
วันนี้ (วันจันทร์) เราสองคนช่วยกันทำความสะอาดบ้าน นู๋ได้หน้าที่โปรด คือ สปรย์น้ำยาเช็ดกระจก ...หนุกหนานมาก จู๋ๆ นู๋ก็ถามแม่ว่า
พ่อจะตายไหม
แม่จะตายไหม
"ทุกๆ คนเกิดมาก็ต้องตายแหละ"
นู๋ทำสีหน้ากังวลสุดขีด "I'm too little to die."
โห กลัวตายเร๊อะ แหม๋ม ในใจแม่ นึกอยากจะฉวยโอกาส เอากฏแห่งกรรมขึ้นมาขู่สักกะหน่อย แต่เห็นนู๋ทำตาแดงๆ สะเทือนใจเต็มที่ เลยต้องเปลี่ยนจากขู่มาเป็นปลอบ ๆ สักพักนู๋เริ่มรู้สึกดีขึ้น บอกแม่ยิ้มๆ ว่า
"เอ็คโค่ กะแคลลี่ ไม่ตาย อยู่กะนู๋" (พ่อกะแม่ตายไปได้เลยเน๊อะ)
"เอ็คโค่กะแคลลี่ก็ต้องตายเหมือนกันจ้า ยิ่งเอ็คโค่นะ ยิ่งแล้วใหญ่ เอ็คโค่แก่มากเลย แก่กว่าแกรนด์มาอีก นู๋ถึงต้องไนซื ต้องเจนเทิลกะพี่เอ็คโค่น๊า"
"แกรนด์มาใกล้จะตายแล้วใช่ไหม" (เฮ้ย พูดงี้ เด๋วก็ไม่ได้สืบทอดมรดกหร็อก55)
"ลูกเอ๊ย ทุกๆ คนเกิดมาต้องตาย จะช้า จะเร็วแหละ"
"แม่จะตายแล้ว คืนนี้ ตอนดึกๆ ให้นู๋ไปนอนด้วยดีไหม"
"ม่ายด้าย" แม่เริ่มเสียงดัง เด็กคนนี้ ฉวยโอกาสเร๊อะ "ยังไงก็ไม่ได้ นู๋ต้องนอนในห้องนู๋ ตอนเช้าถึงมาห้องแม่ มาปลุกแม่ เข้าใจ๋"
"โทโมเอะ มากิเอะไม่ตาย อยู่กะนู๋"
"เงอะ..." แม่ต้องย้ำสัจจธรรมอันเดิมให้นู๋ฟัง คราวนี้ นู๋เริ่มเศร้าสุดขีด
"ทุกคนตาย แล้วใครจะอ่านหนังสือให้นู๋ฟังละ"
"น่านสิ นู๋ถึงต้องพยายามรีบๆ อ่านเองให้เป็นนะ" 555 เข้่าล็อกเฟ้ย
"แล้วใครจะทำกับข้าวให้นู๋ละ"
"เด๋วพรุ่งนี้ แม่สอนนู๋ทอดไข่ดีไหม" เตรียมตัวตายให้พร้อมเลยเน๊อะลูก

เรื่องนี้คุยกันยาว ขนาดแม่ตัดบท ชวนเล่นชวนคุยเรื่องอื่นๆ นู๋ก็ไม่พ้น ต้องแว๊บๆ กลับมาซักถามเรื่องตายๆ อีก
ทีนี้ แม่เลยแอ๊พพลายวิชาเลขเสียเลย
"เอ้า มรรคณิชา ทุกคนต้องตายพออายุ 100 ปีนะ"
"โอว์ โบเว่นต้องตายแล้วสิ โบเว่น 7 ปีแล้ว"
"จริงเหรอ ไหนนู๋ลองนับดูสิ นับ 7 กว่าจะถึงร้อย นี่เยอะไหม โบเว่นยังไม่รีบตายหรอกลูก "
ท่าทางนู๋สบายใจกับคำตอบนี้... ตกเย็น ถามแม่ว่า อายุเท่าไหร่ 55 จะเอาไปตรวจดวงชะตาคะ ว่า แม่ใกล้ตายหรือยัง 55 แม่เลยแกล้งถามนู๋ว่า นู๋อายุเท่าไหร่ แล้วนู๋รองานวันเกิดของนู๋นานมากเลยใช่ไหม เพราะฉะนั้น 4 ขวบ กว่าจะถึง 100 นี่ คงนานน่าดูเลยเน๊อะ

ใกล้ค่ำ มาร์ตามาชวนไปถึบจักรยาน นู๋ก็ไปอบรมสั่งสอนน้องอีกว่า "ทุกๆ คนต้องตาย เข้าใจไหม" แหะ แม่ต้องรีบกระซิบอธิบายน้าเป๊ปป้าใหญ่ น้าเป๊ปป้า พยักหน้าหงึกๆ "ไม่ต้องห่วง ฉันรู้ว่า มรรคณิชาเป็นเด็กดี (ไม่ได้มาแช่งจ้า) มะวานนี้ คลาร่าก็ชมใหญ่เลยว่า มรรคณิชาเรียบร้อยมาก ในบรรดาลิงทั้งหมดที่เล่นด้วยกันมะวาน 55"

เฮ้อ เหนื่อย พรุ่งนี้ อย่าถามอีกนะ ไม่งั้นได้ตายตามรีเควสท์แน่นอน

Create Date : 14 กรกฎาคม 2552		1 comments
Last Update : 14 กรกฎาคม 2552 11:30:53 น.
Counter : 786 Pageviews.
Share Tweet