เล่าเป็นเรื่องเป็นราว

วันก่อนบ่นๆ กะหลายคนว่า อยากเห็นมรรคณิชาเหมือนพี่อันนาข้างบ้านจัง ขานั้น มีความเป็นผู้นำ (การเล่น) สูง ดูเป็นเด็กมั่นใจในตัวเอง และร่าเริงสุดๆ เทียบกะลูกแม่ ๆ ดูเรียบร้อยเกินไปง่ะ ตัวอย่างเช่น แม่สอนว่า เวลาเดินในพาร์คกิ้ง ต้องจูงมือ ห้ามวิ่ง ลูกแม่จะเชื่อฟังมาก ไม่เคยเฉโกเลย เวลาไปไหนด้วยกัน ถึงนู๋จะวิ่งนำคุณแม่ แต่พอมาถึงจุดที่แม่เคยสอนให้ระวัง นู๋ก็ไม่เคยผิดเพี้ยน อย่างเส้นไปสนามหน้าบ้าน แม่สอนให้ข้ามประตูแล้วเดินบนฟุตบาธ... เออ เน๊อะ ตัวแม่เองยังแอบเบี้ยว อยากเดินบนทางรถ แต่นู๋ไม่เคยเลยนะ จะปรี่ไปที่ฟุตบาธอย่างเรียบร้อย พอถึงสุดทาง ก็มองซ้ายมองขวาก่อนจะก้าวลง เรียกว่า ทำตามสั่งเด๊ะๆ .. เวลาออกจากห้องสมุด นู๋จะดี๊ด๊า วิ่งฉิว จนหลายครั้งแม่กลัวใจ กลัวว่าสักวัน นู๋จะปรี่ลงพาร์คกิ้งเอง แต่ ก็ม่ายคะ ดี๊ด๊าแค่ไหน นู๋ก็จะหยุดรอแม่ก่อนลงถนนเสมอ
คุณพ่อฟังแม่บ่นแล้วก็หัวเราะ “เธอ... ยังบอกไม่ได้หรอกว่าลูกจะเป็นไง ยังมีอีกหลายปี มรรคณิชาจะเปลี่ยนอีกเยอะ”
เออ... ก็เน๊าะ... แม่นี่ ยังไง... ไหงตอนท้อง เคยคิดอยู่เสมอๆว่า อยากได้แค่เด็กหน้าตาธรรมดา ความฉลาดปานกลาง พอแย้ว ... แลกกะให้ออกมาครบ 32 น๊ะ
นี่ เกิดลูกจะเปรี้ยวซ่าแบบอันนา แม่เอง อาจจะรับไม่ไหว แก่แย้ว...แข้งขาหมู่นี้ ไม่ค่อยจะดี แค่ลุกขึ้นมา ก็รู้สึกว่าเอวเบี้ยว 55

วันๆ แค่จับตาดูพัฒนาการของนู๋ ก็จะสุขเหลือหลายแล้วนะ ไม่ควรโลภ อิอิ
จินตนาการของนู๋ค่อนข้างดีเลยแหละ... แม่ชอบแอบฟังเวลานู๋เล่นคนเดียว เล่าเป็นตุเป็นตะ หลังๆ นี่ ออกแนวบู๊ล้างผลาญเหมือนกัน เพราะนู๋มีทำเสียงใหญ่ๆ สลับ ... มีอะไรให้ขำๆ อมยิ้มๆ ได้บ่อยๆ อย่างวันนี้ พอแม่ล้างก้นให้นู๋เสร็จ นู๋เรียกแม่ใหญ่แล้วชี้ไปที่ดินสอสีสี่ห้าแท่งข้างอ่าง
“แม่ ดินสอคุยกัน”
เออ....ดินสอคุยกันจริงๆ เพราะมานไม่ได้เรียงกันธรรมดา ปลายดินสอมันจ่อหากัน
ช่วงนี้ คุณแม่พยายามผลักดันให้นู๋ถ่ายทอดจินตนาการออกมาเป็นคำพูด... ซึ่งก็ยังไม่ค่อยดีเท่าไหร่...(ไม่ใช่การเล่าเรื่องจากนิทาน ซึ่งมีภาพเป็นไกด์...อันนั้น เบบี๋ นู๋ทำได้คะ ) แต่การคุยโต้ตอบหน่ะ ใช้ได้เลย พูดรู้เรื่องขึ้นแยะ... ที่สำคัญ คือ สังเกตได้ชัดเลยว่า อาการฟังเข้าใจ แล้วคิดตามนี่ ชัดมาก (อันนี้ นึกถึงพี่ออน ๆ เป็นเด็กที่แสดงส่วนนี้ได้ชัดมากตั้งกะยังไม่สองขวบนิ) ... ผู้ใหญ่ถึงได้บอกไงว่า อย่านินทาต่อหน้าเด็ก หุหุ
ตัวอย่างเด็กคิดตาม น่ะ
อ่า ... เช่น บัลลูนเบิร์ธเดย์ของคุณพ่อที่นู๋ยึดติดตัวตลอด 24 ชม. ง่ะ ขนาดนอนไปแล้ว แม่ไปแกะออก นู๋ยังตื่นขึ้นมาทวงเลย (อะเฟรดสุดๆ) เช้าวันรุ่งขึ้น แม่เลยบอกนู๋ว่า สงสารคุณพ่อจัง คุณพ่อก็อยากเล่นบัลลูนเหมือนกันนะ... เออ แน่ะ คืนนั้น ก่อนนู๋นอน นู๋จัดแจงเอาบัลลูนไปให้คุณพ่อ
“Hey Mark, for you.” เล่นเอาคุณพ่อ ขำกลิ้ง
“Oh , OK, day time, it’s yours, night time it’s mine.”

อีกสักเรื่องนะ สดๆ เมื่อเย็น... คุณพ่อกะลังตื่นเต้นเล่าเรื่องสัมภาษณ์ให้คุณแม่ฟัง... นู๋ฉวยทีเผลอ แกะจดหมายฉีกแควกๆ ... จริงๆ คุณแม่ไม่โทษนู๋หรอกนะ คุณพ่อเองแหละไม่ดี ไม่แยกฉบับที่ให้นู๋เปิดได้ออกมา ดันไปกองรวมบนโต๊ะต่อหน้านู๋ ๆ ก็จัดการนะสิ...พอคุณพ่อหันมาเห็น ก็โวยเสียงดังทันที... เช่นเคยคะท่านผู้ชมทางบ้าน... นส.มรรคณิชาตกใจ ปากเบะ จะร้องไห้.. (เรื่องขี้ตกใจนี่ เป็นกรรมพันธุ์จากทางฝั่งแม่คะ) แล้วปฏิกิริยาความเคยชินของนู๋ คือ ไล่คุณพ่อ
“Go away”
คุณพ่อมีปมเรื่อง คำนี้ อยู่ละ เลยมะโห... ทีนี้ พ่อลูกเสียงดังทั้งคู่ จนในที่สุด พ่ออุ้มนู๋ไปจัดการบนห้อง เหตุการณ์เป็นอย่างไร มิอาจทราบได้ รู้แต่ว่า พอนู๋ลงมาน้ำตานองหน้า แต่สงบบ้างแล้ว คุณแม่เลยซักไซร้ และให้นู๋เดินไปขอโทษคุณพ่อ
“ม่ะ แม่เดินไปเป็นเพื่อนขอโทษพ่อนะ”
ลูกเดินแบบไม่ค่อยเต็มใจ ขาก้าวออกไปเพราะแม่รุนหลังอยู่ พอไปถึงหน้าคุณพ่อ นู๋ก็บอกว่า
“แม่ ไว้ก่อน ยังไม่ขอโทษอ่ะ”
แล้วพ่อแม่ลูกทำโน่นทำนี่อีกสามชั่วโมง จนถึงเวลานู๋ต้องนอน แม่ให้นู๋เดินไปกู๊ดไนท์พ่อ ปรากฏว่า นู๋ไปถึง สะกิดเรียกพ่อๆ จับนู๋มานั่งตัก แล้วนู๋ก็บอกพ่อว่า
“Mark I’m sorry. I can’t open mailbox (ลูกเรียกผิดๆ งี้แหละคะ) I don’t go away. “
อีตาพ่อหน้าบานเชียะ “Poondy it’s OK”
“Good night Mark I love you”
วู้ ดีใจจัง ลูกพูดได้เป็นฉากๆ ก่อนจะสองขวบครึ่ง...นี่เป็นครั้งแรกเลยนะเนียะ

Create Date : 30 มิถุนายน 2550		7 comments
Last Update : 30 มิถุนายน 2550 13:20:31 น.
Counter : 1088 Pageviews.
Share Tweet