กิจวัตรของนู๋....เอ่อ...โตแล้วมั้ง

วันก่อน พระอาจารย์ถามแม่ว่า "ทำงานหรือเปล่า" เพราะท่านคงอยากรู้ เวลาที่แม่สะดวก สามารถมาช่วยงานพิมพ์หนังสือวารสารของวัดได้
แม่ตอบแบบคิดนานเหมือนกัน เพราะไม่ได้ทำงาน แต่วันๆ เวลาหมดเร็วมากเลย ส่วนใหญ่ หมดไปกะการล้างจาน ซักผ้า กวาดบ้าน อย่างล้างจานนี้ เหมือนจะทำเกือบทุกวัน แต่ปริมาณเยอะมาก สุมกองในซิงค์ จนซิงค์ยักษ์ ยังรับน้ำหนักไม่ไหว พันครืนลงมา เอ้า งานเข้า

ไฟในการเขียนบล็อกให้นู๋ อีกหน่อยนู๋จะได้อ่าน ก็ชักมอด ๆ เพราะชีวิตวันๆ ทำจนเป็นกิจวัตร จำเจๆ ขนาดนู๋พยายามชักชวนให้แม่ทำอะไรใหม่ๆ แม่ก็แสนจะขี้เกียจ นู๋ออกปากบ่อยๆ "แม่สระผมให้หน่อย" แม่ก็บ่ายเบี่ยง "แม่กลัวหนาวอ่ะ น้ำมันเย็น" (อ้าว เลยจับได้เลยว่า แม่ไม่สระผมให้ลูกนานละ ปล่อยเป็นหน้าที่พ่อในคืนวันอาทิตย์ที่แม่ออกไปทำงาน ส่วนเรื่องอาบน้ำนะเหรอ นู๋อาบเองนานแระ 55 อาบไม่ค่อยสะอาดหรอก นานๆ ที แม่ก็เข้าไปเช็คสภาพบ้าง)ยิ่งให้ออกไปข้างนอกนี่ แม่ม่ายเอาเสียเลย กลัวเหลือเกิน กลัวเจ็บไข้ไป กว่าจะฟื้นตัวได้ นู๋เลยซวย ต้องใช้ชีวิตซ้ำซาก แล้วอย่างนี้ ความคิดที่แม่อยากให้นู๋เป็นเด็กมีจินตนาการ ก็ชักยากขึ้น แม่ได้แต่ปลอบใจตัวเองว่า "น่าไว้รอซัมเมอร์ก่อน จะพาออกไปทุกวันเลยนะ"

ระยะนี้ ที่เราออกไปข้างนอกกันไกลสุด ก็จากที่จอดรถ ส่งนู๋เข้าโรงเรียนแหละ 55 (ขนาดแค่นี้ แค่คิดแม่ยังหนาวยะเยือกเลย) นู๋ชอบมากกก เดินไปเนียะ ไม่ชอบให้แม่ขับรถไปส่ง เพราะระหว่างเดิน มีโอกาสได้ทักทายชาวบ้านที่อยู่ในรถ 55


นี่แม่ก็พยายามคิดว่า นู๋ชอบอะไร จะได้ส่งเสริมให้ถูกทาง แต่นู๋นั้น ดราม่าเหลือเกิน หมู่นี้ ปากอย่าง ใจอย่าง น่ากัวมั่กๆ
แม่เห็นนู๋ชอบเต้นกิน รำกิน (จริงๆ นะเออ แต่ละมื้อกว่าจะหมด ทั้งแม่ ทั้งพ่อต้องไล่ให้กลับไปนั่งกินให้หมดๆ อย่าโอ้เอ้ อย่างวันนี้ เอ้จนพ่อขู่ยกจานก๋วยเตี๋ยวออก นู๋น้ำตาร่วงเลย มันยังอาหย่อยอยู่อ่ะคะ)

ที่โรงเรียนมีละครหมูสามตัวให้เล่น เห็นนู๋ลีลาเหลือเกิน เริ่มจากแรกๆ มาเล่าให้แม่ฟังว่า นู๋ไม่อยากเล่น นู๋อยากเป็นคนพากย์ ไม่รุ นู๋ไปพูดอีท่าไหน ปีที่แล้วได้เล่นบท "เฮนนี เพนนี" ในละคร ชิกเก่น ลิตเติ้ล เด่นพอควร ปีนี้ ได้เล่นเป็น "ก้อนอิฐ" !!! อะนะ ไม่เป็นไร อย่างน้อย ก้อนอิฐก็มีโอกาสได้ร้องคอรัสทุกเพลงแหละ เอิ้กก

มีคลาสร้องเพลง อยากส่งนู๋ไปเรียน นู๋ก็บ่นโน่นบ่นนี่ แม่ฟังแล้วก็ ทั้งกลัว และขี้เกียจ ต้องอธิบายนิดส์นึง เด๋วท่านผู้ชมทางบ้านจะไม่เข้าใจ ที่ว่า "กลัว" คืออะไร ใครที่ไม่เคยฟังมรรคณิชาบ่น ถือว่า ยังเข้าไม่ถึงจิตวิญญาณ ตัวตนที่แท้จริง อิอิ

มีคลาสเล่นกีฬาหลายๆ แบบ นู๋ก็บ่นอีก เพราะ นู๋สนใจแค่กระโดดเชือก อือม์ อิทธิพลของที่โรงเรียนนี่มันแรงเจงๆ นู๋มาหัดโดดที่บ้านบ่อยๆ ประมาณว่า เบื่อถือเชือกให้คาร์ลสันโดดนานๆ เพราะอีตานี่โดดเก่ง ไม่ตายเสียที แม่แอบ "มีน" ยุให้นู๋ คราวหน้า ดร็อปเชือกเลย ไม่ต้องถือ นู๋ทำหน้าตกใจ "ทำไม่ได้นะแม่" หุหุ นับว่า ลูกแม่ยังรู้จักผิดชอบชั่วดี

ที่นู๋สนใจมากๆ อีกอย่าง คือ การเต้นเชียร์ลีดเดอร์อยู่ข้างสนาม อู้ว์ อนาคตไกล เลยนะนั่น นึกแล้วก็อยากด่าตัวเอง เพราะแม่ชอบเอาหนังเชียร์ลีดเดอร์มาให้นู๋ดู นู๋ก็คงเพลินกะการต่อตัว โดด และเต้นเหยงๆ นั่นเอง

อีกอันที่อยู่ในสายเลือดเลย คือ การโพสต์ท่า
เนียะเก็บหลักฐานไว้ด้วย นู๋อ่านหนังสือยู่ใต้โต๊ะ แม่ก็แอบเก็บรูปกดไว้




พอรู้ตัว เท่านั้นแหละ โพสต์


และโพสต์


เอ เคยเล่าเก็บไว้เป็นหลักฐานหรือยังนะว่า ทุกศุกร์ เว้นศุกร์ เด็กๆ รอบบ้านจะรวมตัวกัน เรียนเลข แม่ๆ ช่วยกันตั้งชื่อเสียเก๋ว่า Math Magician School (จริงๆ แม่คนเดียว คนนี้แหละที่ตั้งชื่อนี้) แรกๆ เด็กๆ ตื่นเต้น คงนึกว่าจะได้เรียนมายากล นี่ผ่านไป 8 คลาสได้ละ คงเริ่มรู้ตัวกันแล้วละว่า ไม่ได้ให้เรียนแมจิคกันจริงๆ เอิ้กกก

ศูกร์ที่แล้ว แม่ๆ ติดภาระกิจกันหมด เหลือแม่ของนู๋คนเดียว เกิดเลย ... แต่พวกนู๋ก็สนุกกะการเรียนดีนะ แม่สอนเรื่อง หน่วยวัดน้ำหนัก เอาน้ำมะนาวมาให้พวกนู๋รินแบ่งกัน นู๋นั้นติดใจถึงขนาด เรียนเสร็จ ตื้อแม่จะขอกินแต่น้ำมะนาว แม่ต้องไปแอบเปิดดูฉลากข้างป๋อง มันมีคาเฟอีนป่าวเนียะ ทำไมลูกแม่ถึงได้ตื้อขนาดดดด

ไฮไลท์ของการเรียน จะอยู่ตอนเลิกเรียน เพราะเด็กๆ ได้เล่นด้วยกันเต็มที่ ศูกร์นี้พวกนู๋มาถล่มที่บ้านของเรา แม่ใจดี ปล่อยพวกนู๋กรี๊ดกันเต็มที่ ซึ่งปกติ ไปบ้านแม่คนอื่นๆ พวกนู๋จะไม่สามารถต๊องแตกกันได้ขนาดนี้ ขนาดเรีย ซึ่งเป็นเด็กเซ้นซิทีฟเรื่องเสียง ยังกรี๊ดไปกะพวกนู๋เลย แม่ละขำจะกลิ้ง

ส่วนวันเสาร์ เรียนภาษาไทยเสร็จ ก็ไปต่อโปรคลับ ไปตีปิงปองให้เหงื่อออกก่อน เหงื่ออกจริงๆ เพราะต้องวิ่งเก็บลูกไกล๊ ไกล เสร็จแล้วนู๋ก็จะไปต่อแถวโดดสไลด์ลมยาง โดยแม่จะหาเหยื่อมาตีปิงปองแบบปกติ ให้นู๋สนุกสักพัก ก็จะไป จบลงที่สระว่ายน้ำ

วีคก่อน แม่ฉุนนู๋พอควร แต่ยังไม่ได้พูดอะไร เพราะเห็นว่า ลูกเป็นเด็กมีมารยาท แต่วีคนี้ แม่ระงับไว้ไม่อยู่ ต้องเรียกนู๋มาอบรม
เรื่องของเรื่องคือ ในสระจะมีแพยางมีก้ามให้เด็กๆ ปีนขึ้น ซึ่งปีนขึ้นยากพอควร ส่วนใหญ่พ่อแม่ที่ลงสระกะลูกก็จะอุ้มลูกขึ้นเกาะก้าม ซึ่งมีทั้งหมด 4 ก้าม ขึ้นได้ปุ๊บเด็กก็จะกระถดไปลื่นสไลด์ลงน้ำ วนเวียนอย่างนี้
นู๋จะมีก้ามประจำของนู๋ ซึ่งใช้เวลาพอควรกว่านู๋จะปีนขึ้นได้ ทีนี้ พ่อแม่เด็กอื่น ตามมารยาท ถ้าเห็นนู๋เกาะอยู๋ ก็ควรจะพาลูกตัวเองไปก้ามอื่น แต่นี่ก็ไม่ อุ้มลูกตัวเองขึ้นเฉยเลย นู๋เอง พอเห็นมีคน นู๋ก็ถอยห่างจากก้ามเหมือนกัน
แม่ทนไม่ไหว เลยต้องอบรมนู๋ เพราะแม่คิดว่า อันนี้ มันเหมือนมารยาทการต่อคิวนะ ไม่ใช่แค่รักษาสิทธิ์ของเรา แต่เป็นเรื่องของสัตว์สังคม เด็กๆ พวกนี้ เจอกันทุกเสาร์ จะให้ทำตัวแบบนี้ทุกๆ ครั้ง ก็ไม่งามนะลูก

นู๋คงเห็นแม่เดือดปุดๆ เลยรอมชอม ด้วยการเปลี่ยน ไม่ยึดติดกับก้ามประจำ โธ่ ลูกเอ๊ย

Create Date : 19 เมษายน 2554		1 comments
Last Update : 19 เมษายน 2554 12:13:20 น.
Counter : 757 Pageviews.
Share Tweet