หนูน้อยอยากมีบล็อก

    หลังจากตัวหนูน้อยนี้ได้ท่องเวบมาก็นานเกือบสองปีแล้วนะ  มีสิ่งหนึ่งที่ได้รู้เพิ่มขึ้นอีกคือ  การมีบล็อกเป็นของตัวเอง  เห็นเพื่อน ๆ เกือบทุกคนมีบล็อกเป็นของตัวเอง  อ้าว !!! แล้วเราล่ะ  ทำไมไม่มี  รึว่าเราล้าหลัง  ฮ่า ๆๆๆๆๆ  จากเหตุการณ์นั้นแหละ  ทำให้หนูน้อยอยากมีบล็อกเป็นของตัวเองบ้าง

          พอคิดจะมีบล็อกเป็นของตัวเอง  แล้วก็เกิดคำถามว่า  แล้วการที่จะมีบล็อกเป็นของตัวเอง  ต้องทำยังไงหว่า?  อะฮ้า...อย่าโง่นักเลย ในเมื่อทุกคนมีบล็อกทำไมเราไม่ถามเขาล่ะว่าเขาทำกันอย่างไร  เมื่อความคิดมีทางออก  เราก็เริ่มถามทันทีว่า  "การที่หนูจะมีบล็อกเป็นของตัวเองได้  หนูต้องทำยังไง" (น่าอายไหมคะ)  ดิฉันถามขึ้นกลางห้องคุยสดของเวบ forwriter ค่ะ  จากนั้นคำตอบที่น่ารักที่สุดของเจ้าของบ้าน forwriter  ก็ตอบมาได้น่ารักมากกกกกกกกกก  "ณดาก็ต้องสมัครสิคะ"  ฮ่า ๆๆๆๆ  ช่างเป็นคำตอบที่ดิฉันพอใจเป็นอย่างยิ่งค่ะ  ใช่ค่ะต้องสมัคร  ถ้าไม่สมัครชาตินี้ทั้งชาติคงไม่ได้มีบล็อกเป็นของตัวเองแน่นอนค่ะ  ขอบคุณมากค่ะ พี่ฟี  สำหรับคำตอบที่น่าร้ากกกกกอันนั้น

          แต่...แต่...พี่ฟีไม่ได้ตอบแค่นั้น  หลังจากนั้นกูรูผู้รู้เรื่องบล็อกมากมายหลายบล็อกอย่างพี่ฟี (แต่ไม่เคย update blog มาเป็นปีปีแล้ว) ก็ทะยอยส่ง Link บล็อกแต่ละบล็อกมาให้น้องสาวสุดสวยมากกกกกกคนนี้ค่ะ  ขอบคุณอีกครั้งค่ะพี่สาวคนสวย

         เปล่านะ...ไม่ใช่มีแต่พี่ฟีหรอกนะที่ช่วยเหลือหนูน้อยที่เริ่มอยากมีบล็อกเป็นของตัวเองในครั้งนี้  เพราะหลังจากพี่ฟีส่ง link บล็อกมาให้มากมาย  หนูน้อยคนนี้ก็รู้สึกว่าทำไมมันยากหนักหนา  สมัครก็ยาก  สมัครก็ไม่เป็น  ภาษาที่อ่านก็อ่านไม่ได้  เป็นภาษามนุษย์ต่างดาว  พี่สาวคนสวยก็มาแนะนำการแปลงภาษาอีก  เฮ้อ!!!! ทีนี้จะได้สมัครได้สักที  แต่ก็ไม่วายล่ะค่ะ  ด้วยขั้นตอนที่เหมือนลำบากมาก  สำหรับหนูน้อยที่เริ่มอยากมีบล็อกเป็นของตัวเอง  หลังจากนั้น...พี่ชวา...ผู้ซึ่งเป็นกูรูเรื่องบล็อกอีกคนหนึ่งในบ้าน forwriter ก็ต้องตกมาเป็นเครื่องมือของหนูน้อยอีกคนแล้วล่ะค่ะ...อิอิ (ปิดปากหัวเราะอย่างพอใจ) 

        พี่ชวาต้องเพียรส่งบรรดา link บล็อกแต่ละบล็อกมาให้พร้อมกับอธิบายเสร็จสรรพว่าแต่ละอันดียังไง  สมัครอย่างไร  ฮ่า ๆๆๆๆ  เสร็จหนูน้อยอีกคนค่ะ  แล้วไอ้เจ้าบล็อกทีพี่ชวาส่งมาให้ดูก็คือบล็อกของพี่แกเองแหละค่ะ  แหะ แหะ  เห็นแล้วหนูน้อยเลิกอยากมีบล็อกเป็นของตัวเอง ณ บัดนาว   เพราะอะไรน่ะเหรอค่ะ    ก็บล็อกที่พี่แกแต่ละบล็อกที่ส่งมาให้ดูจืดชืดเหมือนไม่เคยเหยาะน้ำปลา  เติมผงชูรสเลยน่ะสิคะ เฮ้อ...เฮ้อ   ขอนอนเอามือก่ายหน้าผากก่อนนะคะ     ทั้งสมัครยากเย็น  ทั้งสมัครแล้วหน้าตาจะขี้ริ้วแบบนี้อีก  แล้วอิฉันจะสมัครไปทำมายยยยยยยยยย   เอิ้ก  เอิ้ก...เฮือก...และแล้วลมหายใจของหนูน้อยก็กลับมาอีกครั้งหลังจากน้องสาวสุดสวย  นิลไพลิน (น้องดำของพี่ณดา)

          น้องนิลของพี่ณดา  ไม่ได้ใจดำเหมือนตัวนะ...อุตส่าห์ส่งของสวย ๆ งาม ๆ มาให้พี่สาวดู   เธอเอาบล็อกที่เขาแต่งสวย ๆ มาให้พี่สาวคนสวย (สวยเลือกได้ค่ะ...เลือกว่าจะสวยแค่ไหนตามความคิดตัวเอง)    ต่อมหนูน้อยอยากมีบล็อกเริ่มทำงานอีกครั้งค่ะ  และแล้วหนูน้อยก็ลงมือสมัครค่ะ  แต่ว่า...แต่ว่า  มันสมัครมะได้  มันต้องใช้สารพัดเอกสาร  แล้วจะทำไงดีเนี่ยยยยยยยย !!!

      และแล้วพ่อเทพบุตรรูปงามก็เป็นม้าขาวมาช่วยหนูน้อยค่ะ...คุณพีทคุง...   (กูรูผู้รู้ทุกเรื่องประจำเวบ forwriter และบล็อกลายปากกาค่ะ) กระโดดผลุงเข้ามาบอกว่า  แค่ณดามีโทรศัพท์มือถือ  ณดาก็สมัครได้โดยไม่ต้องใช้เอกสารประจำตัวประชาชนแล้ว  (อ่านะ...คุณพีทคุงเนี่ย  เขาคงคิดว่าหนูน้อยอยู่บ้านนอกกกกกกกกกกกก  สุด ๆ สงสัยหนูน้อยคงจะม่ายมีมือถือ  ฮ่า ๆๆๆๆๆๆ  )  หนูน้อยเลยบอกว่ามือถือของหนูน้อยราคาถูกมันต้องมีอะไรบ้างมันถึงจะสมัครได้ ฮ่าๆๆๆๆ  เพราะหนูน้อยใช้มือถือแค่โทรออกกับรับเข้าจริง ๆ นะคะ  แค่จะส่ง message หนูน้อยยังไม่รู้จะใช้อย่างไรเลยค่ะ  

          แหะ แหะ  คุณพีทคุงบอกว่าแค่มีมือถือและซิมที่สามารถกดออกได้ (มีเงินในซิมน่ะค่ะ  แค่สิบบาทก็ใช้ได้แล้ว) อะฮ๊า  คราวนี้ความฝันของหนูน้อยต้องเป็นจริงขึ้นมาแล้วววววว  เพราะหนูน้อยมีทุกอย่างตามที่คุณพีทคุงบอกมา  คือมีมือถือ (ราคาถูกก็ไม่เป็นไร) มีซิมที่มีเบอร์ส่ง SMS ได้ (ของหนูน้อยทำได้) และมีเงินในเบอร์นั้น  12.50 บาทค่ะ  ว๊าวววววววว...ว๊าวววววววว  คุณสมบัติผ่านทุกข้อ   ฉลุยค่ะ  และในวันต่อมาหนูน้อยก็จะได้มีโอกาสจะมีบล็อกเป็นของตัวเองแล้ว  ดีใจจังเลยยยยยย...

          ยัง...ยั้ง...ยัง ปัญหายังไม่จบแค่นั้นสิคะ  วันที่พันทิปส่งรหัสมาให้และให้ส่ง SMS ตอบกลับ  หนูน้อยก็ช่างทำไปด้ายยยยยยยยยย  พอหนูน้อยส่งคำตอบกลับ ณ บัดนาวอีกเช่นกัน เวบพันทิปส่งข้อความกลับมาว่า  Invalid code  please try again   หนูน้อยหน้าซีดค่ะ จืดสนิท  เงินที่มีอยู่ 12.50 บาท มันจะเหลือกี่บาทกันเนี่ยยยยยยย  แล้วส่งผิดมันจะกินเงินหนูน้อยไหม?  ไม่ทันได้คิดอะไรนอกจากตรวจสอบยอดเงินค่ะ   *121# กดโทรออก   นั่งรอด้วยใจจดจ่อ  ตาไม่กะพริบค่ะ  คำตอบสุดท้ายของคุณ...คือ   คุณมียอดคงเหลือ  1.57 บาทค่ะ   อ๊า...จนได้  ความหวังที่จะมีบล็อกเป็นของตัวเองริบหรี่อีกแล้วววว   มันกินเงินของหนูน้อยเรียบแถมลงทะเบียนไม่ได้ด้วย    หนูน้อยคอตก  นั่งเอามือกุมหัว  แล้วจะทำเช่นไรหนูน้อยถึงจะได้มีบล็อกเป็นของตัวเองงงงงงงงง  เงินที่เหลือทำอะไรได้... ทันใดนั้นหัวที่กำลังจะห้อยต่องแต่งก็ตั้งขึ้นค่ะ  พลันความคิดก็วิ่งฉิวเข้ามาในหัว...อิอิอิ 

         แถ่นแท๊น...แถ่นแท๊น   คุณอยู่ไหน  มือไวเท่าความคิด  ยิงค่ะ...ยิงไปทันที  ไม่รอให้แถ่นแท๊นกดรับ  หนูน้อยรีบกดวาง (เพราะถ้ากดรับหนูน้อยจะหมดสิทธิ์ยิงอีกแล้วเพราะมันจะกินเงินหนูน้อยไปเลยทันที  2 บาท ซึ่งมันมีไม่พอจ่ายค่ะ)   พ่อแถ่นแท๊นของหนูน้อยก็ช่างใจดีอะไรเช่นนี้  ไม่ทันถึงสิบวินาที  แถ่นแท๊นผู้น่ารักก็โทรกลับมา..."มีอะไรครับ  มีอะไรให้ผมช่วยครับ"  หนูน้อยได้ยินเสียงสวรรค์อีกครั้ง  ฮ่าๆๆๆๆ  นั่งยิ้มปากกว้างพร้อมกับตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน (น้ำผึ้งเดือนห้ายังอายค่ะ)..."คุณขรา  อีกนานไหมกว่าคุณจะกลับบ้าน?"  "ก็ประมาณสองทุมกว่า ๆ น่ะครับ  มีอะไรเหรอ" (เสียงทุ้มยิ่งกว่าพระเอกนิยายค่ะ...โฮะ โฮะ)    (ยิ้มเอียงอายให้กับโทรศัพท์) "ตอนคุณขับรถผ่านเซเว่น  คุณช่วยซื้อบัตรเติมเงินให้สาวสวยหน่อยได้ไหมคะ"  (บังคับเสียงสุดฤทธิ์ค่ะ  กลัว  กลัว  เอาให้หวานเข้าไว้  หัวใจเขาจะได้อ่อนยวบ) แล้วคุณแถ่นแท๊นก็บอกว่า  "คงสองทุ่มกว่า ๆ นะครับถึงจะกลับบ้าน  จะรอไหม  หรือจะให้ผมไปซื้อให้ตอนนี้เลย"     ว๊าววว...ว๊าววว...ว้าววว...  เหนือความคาดหมายค่ะ  นึกว่าจะโดนเละ แต่เสียงที่ตอบกลับมาเป็นเสียงที่เว้าวอน  ห่วงหาสุดฤทธ์ค้า    หนูน้อยเลยตอบกลับไปอย่างลิงโลด   "มั๊ยเป็นไรค่ะ  รอสองทุ่มก็ได้  ไม่รีบค่ะ"  แล้วหนูน้อยก็กดวางโทรศัพท์ทันทีเพราะกลัวโดนถามว่าจะทำอะไรทำไมรีบขนาดนี้  ถ้าแถ่นแท๊นรู้ว่าจะเอามา Rigister เพื่อเป็นเจ้าของบ้านแสนสวยหลังนี้  ไอ้น้ำเสียงเว้าวอน  ห่วงหา  จะกลายเป็นเสียงอะไรก็สุดรู้  ฉะนั้นการรีบวางสายจึงเป็นหนทางที่ปลอดภัยที่สุด...

        พอสองุทุ่มก่า ๆ นิสนุง  หนูน้อยก็ได้รับโทรศัพท์  พร้อมกับเลข 12 ตัว  และในเวลาไม่เกิน 5 นาที หนูน้อยก็ได้เข้าเป็นสมาชิกของเวบพันทิป  และพร้อมจะมีบล็อกเป็นของตัวเองแล้ววววววววว    แต่สุดท้ายก็ตกม้าตายค่ะ  เมื่อเข้าไปที่ Bloggang  หนูน้อยก็จนหนทางที่จะเดิน  เพราะด้วยหน้าตาที่แปลกประหลาดและความเชยยยยยยของหนูน้อยเอง  เลยต้องร้องเพลง รอ  ร๊อ  รอ  เพื่อให้ใครสักคนมาเป็นเครื่องมือชิ้นต่อไปของหนูน้อย  และเครื่องมือชิ้นแรกที่เดินเข้ามาชนหนูน้อย ก็คือ...พี่ชวา...พี่ชว๊า  ผู้มีบล็อกไม่เหยาะน้ำปลา  ไม่ใส่ชูรสคนนี้อีกแล้ววว  แต่ทำไงได้เนาะ  ตัวเองทำไม่เป็นก็ต้องเพิ่งกูรูท่านนี้เหมือนเดิมมมมมมมม  และแล้วเรื่องราวก็จบลงที่  หนูน้อยผู้อยากมีบล็อกเป็นของตัวเอง  ก็ได้มีบล็อกเป็นของตัวเองสมใจอยาก  และบล็อกของหนูน้อยคนนี้ก็เหมือนบล็อกของกูรูที่เป็นคนสอนคนนี้  คือ  อะแฮ่ม  อะแฮ่ม  เป็นบล็อกที่ไม่มีน้ำปลา  ไม่ใส่ชูรส  และหนักกว่ากูรูเข้าไปอีกคือ  ขาดปลาร้า  ด้วยจ้า...

        ที่กล่าวอ้างชื่อมาทั้งหมดนี้  หากเกินเลยไปก็ขออภัยผู้ถูกกล่าวถึงด้วยนะเจ้าคะ  ทั้งหมดเพียงเพราะความซาบซึ้งจริง ๆ ที่มีเพื่อน  พี่  น้อง  คอยเป็นกำลังใจในทุกย่างก้าว  แม้จะเป็นก้าวแรกที่ไม่มั่นคง  แต่สัญญาว่าจะหยัดยืนเพื่อก้าว และก้าวต่อไปค่ะ