เข้าใจแกเลยอะ... ไม่มีอะไรจะต้องอธิบายเพิ่มเติม... เข้าใจจริงๆ... มันยากที่จะต้องทำใจ ทิ้งสิ่งที่ต้องการมากที่สุดในชีวิตไป... แล้วไปใช้ชิวิตอยู่กะอะไรก็ไม่รู้... ไม่จบไม่สิ้นซะที... เกลียดความรู้สึกแบบนี้...

หมาเพ้อแระ แต่ก็รู้สึกว่าหมาเป็นผู้ใหญ่ขึ้น กล้าเลือกทางของตัวเอง(ก็มันชีวิตหนูอ่ะ)
แต่งัยๆ ก็อย่าลืมให้ความสำคัญกะครอบครัวด้วยเน้อ ทำให้เขารู้ว่าเรายังเหมือนเดิมอยู่ อย่าห่างกันปายยยย

ปล. ป้ารอโดดั้มอยู่นะ อย่าลืมซะล่ะ!!

ไม่รู้จะบอกยังไง เพราะตอนนี้ก็กำลังสิ่งที่ตัวเองอยากทำอยู่ ถึงคนรอบข้างจะมองว่าเสียเวลาเปล่าก็เหอะ แต่ว่านะ

ทำในสิ่งที่เราอยากทำ ถึงแม้ว่าท้ายที่สุดมันจะไม่เป็นเหมือนอย่างที่เราหวัง แต่เราก็จะดีใจที่ได้ทำมัน เนอะว่าไหม

อย่าเครียด อย่าท้อ อยู่ข้างเพื่อนเสมอ เป็นกำลังใจให้

คนรอบข้างเนี่ยเป็นคนที่"รัก"รึปล่าว ถ้าใช่..มันก็ขึ้นอยุ่กับว่าจะเลือกคนที่รักหรือสิ่งที่รัก แต่การต้องเลือกมันคงลำบากอะนะเพราะมันก็ต่างเป็นสิ่งสำคัญของชีวิตแก..ก็ทนๆจับปลาสองมือไปแหละ ใช้ชีวิตทุลักทุเลหน่อยแต่มันก็ปล่อยมือไหนไม่ได้เลยไม่ใช่เรอะ

ก็คิดซะว่าอย่างน้อยแกยังได้พุดประโยค " Let me go my way " เพราะมันอาจจะเปลี่ยนเป็น I'm on my way ในสักวันก็ได้
...มันน่าจะดีกว่าบางคนที่ยังต้องเฝ้าถามตัวเองนะว่า where is my way?แล้วก็ต้องใช้ชีวิตไปตามที่คนอื่นต้องการจนกว่าจะเจอไอ่ my way อะนะ ...ไอ่ wayที่แกพุดถึงเนี่ย หายากนะเว๊ยใช่ว่าอยากจะเจอมันก็มากองตรงหน้าซะที่ไหน....มีทางให้เลือกก็ดีแล้วนิ รึอยากจะไม่มีห๊ะ?

ปล. เพิ่งรุ้ว่าแกกลัวการถุกตัดออกจากกองมรดก 555
ปล2. ทางที่อยากเดินก็ใช่ว่าไม่รู้แต่ก็ไม่เลือกที่จะเดิน มันก็ชัดเจนนิว่าแกเลือกคนที่รักมากกว่าสิ่งที่รัก..ก็เป็นงี้มาตั้งกี่ปีแล้วจะเข้าโหมดเพ้อเจ้อทำม๊าย ปวดหัวปล่าวๆ Positive thinking เข้าไว้เว๊ยยแล้วจะแฮปปี้เอง