เอก คุณแพรพลอยเดินเข้ามาหาลูกชายที่ยังคงนั่งนิ่งเฝ้าลูกสาวตัวน้อยที่ยังหลับใหลอยู่บนเตียงของผู้ป่วยครับแม่เอกปวีร์ขานรับ แต่สายตายังคงจับจ้องที่ลูกสาว คุณแพรพลอยมองลูกชายด้วยความกลุ้มใจ หล่อนไม่รู้รายละเอียดเรื่องที่นาเดียจบน้ำแทบเสียชีวิต แต่หล่อนก็ไม่เชื่อว่าที่ดาริกาเล่าให้ฟังทั้งหมดมันจะเป็นจริง เด็กอย่างคีตภัทรไม่ทำอะไรโดยพละการ หล่อนรู้ว่าคีตภัทรรักนาเดียมาก คงไม่มีวันคิดทำร้ายนาเดียแน่ๆ แม่ว่าคีตภัทรคงไม่ได้ทำอย่างที่ดาริกาบอกลูกนะเอก แต่นาเดียก็ยังนอนอยู่นี่ไงครับ แม่ก็เห็น เอกปวีร์เถียงผู้เป็นแม่ออกไปทันทีเอก อย่าฟังความข้างเดียวสิลูก แพรพลอยเตือนลูกชายขึ้น แต่ตอนที่ผมไปถึง คีตภัทรไม่ได้อยู่ที่นั่น น้องดาเป็นคนช่วยน้องเดียขึ้นมาก็เลยสรุปว่าคีตภัทรเป็นคนผิดงั้นหรือ แม่ไม่คิดว่าลูกจะคิดอะไรเพียงเท่าที่เห็นเลยนะลูกเคยทำอะไรไตร่ตรองมากกว่านี้ไม่ใช่หรือผมไม่อยากคิดอะไร คุณแม่เข้าใจไหมครับ ผมแค่ต้องการให้นาเดียอยู่กับผมต่อไป ใครจะเป็นยังไงผมไม่สนอีกแล้วเอก ทำไมพูดแบบนี้ล่ะลูกถ้าให้ผมเลือก แม้ผมจะเจ็บอีกกี่ครั้ง ผมจะเลือกลูกครับแม่อย่าทำร้ายตัวเองอีกได้ไหมลูก ลูกก็รู้ตัวดีว่าตั้งแต่หนูคีย์เข้ามาในชีวิตลูก ลูกน่ารักขึ้น ไม่เย็นชา ไม่เฉยเมยต่อสิ่งรอบข้าง แล้วนี่ลูกจะกลับไปเป็นแบบนั้นอีกหรือยังไงผมก็เป็นผม คนเดิมนี่แหละครับแม่ เอกปวีร์ยืนยันน้ำเสียงหนักแน่นจนคุณแพรพลอยต้องถอนหายใจออกมา หล่อนผิดเองที่เลี้ยงดูเอกปวีร์มาแบบนี้ ฝึกให้เชื่อมั่นตัวเอง ทำอะไรต้องจริงจังเสมอ เมื่อเอกปวีร์ผิดหวังเลยมักจะเก็บไว้กับตัวเองไม่พูดไม่จา เก็บไว้เองเช่นนี้ยังไงแม่ก็เชื่อว่าหนูคีย์ไม่ได้ผิดอะไร คุณแพรพลอยบอกขึ้น แล้วไม่พูดจาอะไรอีก....................คุณพ่อ เสียงเรียกที่ดังขึ้น เอกปวีร์รีบไล่ความง่วงออกไปทันทีพลางยิ้มให้นางฟ้าตัวน้อยของเขาลูกพ่อไม่เป็นอะไรแล้วนะเอกปวีร์บอกขึ้นแล้วลูบศีรษะของลูกสาวตัวน้อยไปมาด้วยความรักล้นเปี่ยมพ่อขา พี่คีย์ไปไหน เอกปวีร์มองหน้าลูกสาวแล้วบอกขึ้นพี่คีย์กลับบ้านไปแล้วจ๊ะลูก พรุ่งนี้พี่คีย์จะมาหาน้องเดียไหม พ่อจ๋า ให้พี่คีย์มาอยู่กับน้องเดียนะค่ะไม่ได้หรอกน้องเดียคุณพ่อ อย่าใจร้ายสิค่ะ น้องเดียอยากหาพี่คีย์ นาเดียงอแงทันทีที่โดนขัดใจขึ้นมาน้องเดียอย่าดื้อสิลูกไม่เอาๆๆๆๆ น้องเดียจะหาพี่คีย์ นาเดียร้องโวยวายยิ่งขึ้น จนทำให้เอกปวีร์ส่ายหน้า น้องเดีย ฟังพ่อสิลูก พ่อไม่อยากให้น้องเดียอยู่ใกล้พี่คีย์อีกเข้าใจไหม พ่อไม่ไว้ใจพี่คีย์อีกแล้วฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แต่หนูจะหาพี่คีย์ นาเดียบอกขึ้นแล้วดึงผ้าห่มมาปิดหน้าร้องไห้อยู่อย่างนั้น ไม่ยอมลุกมาคุยกับผู้เป็นพ่ออีกเลยน้องเดียจ๋า น้าดาเอา ขนมมาฝากเยอะแยะเลยจ้า ดาริกาเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม แต่เมื่อเห็นสีหน้ายุ่งของเอกปวีร์ก็เลยหุบยิ้มลงไปทันทีเพราะรู้ดีว่าเอกปวีร์นิสัยเป็นเช่นไรมีอะไรหรือค่ะพี่เอก ไม่มีอะไรหรอก น้องเดียงอแงนิดหน่อยน่ะ แล้วนี่ทำไมยังไม่กลับบ้านอีกล่ะก็น้องดาห่วงหลานนี่ค่ะ จริตมารยาที่มีดาริกาของัดมาใช้สุดฤทธิ์เพื่อใช้พิชิตใจอดีตพี่เขยที่ตนหลงรักมาแสนนาน แต่ดูเอกปวีร์ยังไม่สนเอาเสียเลย ดาริกาเลยยิ่งร้อนรน เพราะวันนี้หล่อนก็อุตสาห์วางแผนใส่ร้ายคีตภัทรไปเต็มที่ แกล้งลืมกระเป๋าไว้ที่ร้านอาหารจนเอกปวีร์ต้องกลับไปเอามาให้ และใช้ช่วงเวลานั้นหลอกให้คีตภัทรออกห่างจากนาเดีย แล้วหลอกล่อให้นาเดียลงไปเล่นน้ำบริเวณที่ลึกซึ่งห้ามเด็กลงไป แต่เพราะตนหลอกว่าจะสอนดำน้ำให้ นาเดียหรือจะรู้เท่าทัน กระนั้นความมีจิตสำนึกก็ทำให้ดาริกาต้องช่วยนาเดียขึ้นมาจากน้ำ มือที่กดหัวนาเดียลงไปในน้ำกลับพยุงขึ้นเมื่อมีเสียงแว่วเตือนมาว่าตนคือคุณหมอในอนาคต ผู้ซึ่งมีหน้าที่ช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ไม่ใช่ผู้ทำลาย แต่แค่นี้หล่อนก็สามารถทำให้เอกปวีร์เลิกสนใจคีตภัทรได้แล้วนี่นา นี่แหละคือสิ่งที่หล่อนต้องการกลับก่อนเถอะ ดึกมากแล้ว พี่คงไม่ออกไปส่งนะ ห่วงน้องเดีย เอกปวีร์บอกออกไปตรงๆ แล้วมองไปยังลูกสาวตัวน้อยที่ยังคุมโปงไม่ยอมออกมาคุยด้วยน้องเดีย น้าดากลับก่อนนะจ๊ะ แล้วพรุ่งนี้น้าดาจะซื้อขนมมาฝากจ๊ะ ดาริกาบอกกับนาเดียเสียงหวานแล้วหันไปลาเอกปวีร์น้องเดีย จะคุยกับพ่อดีๆไหมครับ คล้อยหลังดาริกา เอกปวีร์ก็เอื้อมมือไปแตะลูกสาวพลางถามขึ้นน้ำเสียงอ่อนโยน พ่อต้องพาพี่คีย์มาหาหนูนะ นาเดียต่อรองขึ้นแต่ยังคงนอนคุมโปงอื้ม พ่อสัญญา แต่เราต้องมาคุยกันนะครับพ่อจ๋า พ่อรักหนูไหม อยู่ๆนาเดียก็ถามขึ้นพลางเอากายออกมาจากคุมโปงโผเข้ากอดเอกปวีร์รักสิครับ ทำไมลูกถามพ่อแบบนี้ล่ะ เอกปวีร์ถามขึ้นพลางเช็ดน้ำตาให้ลูกสาวตัวน้อยของเขาพ่อจะให้น้าดามาเป็นแม่เลี้ยงหนูไหมใครบอกลูกครับ เอกปวีร์ถามขึ้นทันทีด้วยความสงสัย ดาริกาหรือไงกันนะก็น้าดาบอกน้องเดีย ตอนคุณพ่อไปกรุงเทพฯกับพี่คีย์ พ่อจ๋า น้องเดียไม่เอานะค่ะ น้องเดียจะให้พี่คีย์มาอยู่กับน้องเดีย นาเดียบอกขึ้นสะอื้นไห้ยิ่งกว่าเดิม เนื้อตัวสั่นเทา อย่างที่เอกปวีร์ไม่เคยเจอมาก่อนกับพฤติกรรมแบบนี้ของลูกสาว ลูกจ๋า พ่อไม่เคยคิดจะให้น้าดามาเป็นแม่ของลูกนะครับ ลูกเชื่อพ่อไหมจริงๆนะค่ะ น้องเดียกลัว น้าดาใจร้าย นาเดียบอกขึ้น เอกปวีร์ขมวดคิ้วนิ่งทันที นับตั้งแต่ดาริกามาฝึกงานที่โรงพยาบาล แม้ดาริกาจะพยายามใกล้ชิดนาเดียเท่าไหร่ก็ไม่เคยเข้าถึง แต่กับคีตภัทรนาเดียกลับสนิทสนมติดยิ่งกว่าอะไร หรือเขาต้องหาสาเหตุที่แน่ชัดเสียแล้วว่าแหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันคืออะไรกันแน่ ใช่อย่างที่เขาฟังมาจากดาริกาจริงๆหรือ แต่เอกปวีร์ก็ไม่ต้องคิดนานเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เสียงนั่นมันคือโทรศัพท์ของคีตภัทรนี่นา นี่หล่อนยังใช้เสียงเรียกเข้าเพลงที่เคยใช้ตอนที่นั่งรถทัวร์มาด้วยกันอีกหรือ พ่อไปรับโทรศัพท์แป๊บนะครับลูก เอกปวีร์บอกกับลูกสาวแล้วผละไปยังกระเป๋าใบเล็กที่บรรจุเสื้อผ้าของนาเดียไว้เอกปวีร์หยิบโทรศัพท์เครื่องเล็กที่เงียบเสียงไปแล้วมามอง แล้วให้นึกเจ็บใจตัวเองที่โง่เหลือเกิน นี่เขาทำให้ยัยน้องร้องไห้เสียใจอีกครั้งแล้วหรือ เรื่องเก่ายังไม่ทันพูดคุยก็ซ้ำเติมความเจ็บช้ำให้ยัยน้องไปอีกแล้วความรักลูก ความหวาดกลัวกับการสูญเสีย ทำให้เขาขาดสติ เชื่อในคำพูดของคนอื่นจนลืมมองความจริงพี่เอก คีตภัทรเขาจะพานาเดียไปเล่นน้ำให้ที่ห้ามเล่น น้องดาห้ามก็ไม่ฟัง แล้วยังแอบไปโทรหากิตติอีกพี่เอกน้องเดียเกือบจะตายเพราะยัยคีตภัทร เพราะคำๆนี้ที่ทำให้เขาลืมตัว คีตภัทรจะโทรหากิตติได้อย่างไรเมื่อกระเป๋าใบนี้มันอยู่ในรถตอนที่เขาขับไปเอากระเป๋าให้ดาริกา อารมณ์ชั่ววูบการกลัวความสูญเสีย จะทำให้เขาสูญเสียคีตภัทรไปหรือเปล่า เอกปวีร์นั่งมองโทรศัพท์นิ่งแล้วเก็บไว้ในกระเป๋าอีกครั้ง คืนนั้นเมื่อนาเดียหลับสนิท เขาก็กลับไปยังห้องทำงานส่วนตัวภายในโรงพยาบาล จัดแจงเข้าอินเตอร์เน็ต มีอีเมลล์จากคีตภัทรอย่างที่เขาคิดไว้ไม่มีผิด แต่อีเมลล์ฉบับนี้ส่งมาก่อนที่คีตภัทรจะไปหาเขาที่บ้านตอนสายของวันนี้ เอกปวีร์ไม่รอช้าเปิดออกอ่านทันทีสวัสดีพี่ชายที่แสนดีของน้องน้องขอโทษพี่ชายที่ทำตัวงอแงอีกครั้ง ตอนนั้นน้องเพียงแค่คิดว่าทำไมพี่ชายต้องโกหกน้องด้วยทำไมไม่ยอมบอกความจริงเมื่อพี่ชายรู้ว่าน้องคือใคร ความโกรธ ทำให้น้องลืมทุกสิ่ง ลืมมองถึงเหตุผลที่พี่ชายอาจจะมีคุณย่าเตือนน้องว่า ทำไมต้องเอาอารมณ์เพียงชั่วครู่มาทำให้ ความรู้สึกดีๆที่มีมานานให้จากหายไป น้องคิดๆดูมันก็จริงอย่างที่คุณย่าบอก น้องขอโทษนะค่ะพี่ชาย ขอโทษที่ตัดรอนพี่ชายไป ทั้งๆที่ใจของน้องเองไม่เคยจะคิดจะทำมันเลย น้องไม่ถามพี่ชายนะค่ะว่าทำไมถึงไม่ยอมบอกน้องแต่แรก จนน้องต้องมารู้เองแบบนี้ ถ้าพี่ชายบอกไปแต่แรก น้องคิดว่าบางทีเราเองอาจไม่ได้คุยกันอีกเลยเพราะน้องไม่ชอบตาหมอบ้าเอามากๆ (ซึ่งมันก็คือพี่ชายน่ะเอง)แล้วน้องก็คงไม่ได้เจอคนดีๆแบบคุณหมอ(ซึ่งก็คือพี่ชายน่ะเอง)งงเนอะพี่ชาย 555+ น้องก็งงอ่ะนะ แต่สรุปว่า น้องไม่โกรธพี่ชายแล้วนะ พี่ชายจ๋า อย่างอนนะ เรามาดีกันนะ น้องรักพี่ชาย แล้วน้องก็รักตาหมอบ้านั่นด้วยล่ะจะบอกให้ ยัยน้องของพี่ชายเองค่ะ คีตภัทร
Create Date : 24 ธันวาคม 2550 Last Update : 27 กุมภาพันธ์ 2551 20:23:03 น. 27 comments Counter : 641 Pageviews. ShareTweet
ขอปาดหน้าทุกคนก่อนะคะคุณนา (จะทันไหมนะ)
แล้วก็ขอแปะไว้ก่อนนะ..หลังปีใหม่
จะมาตามอ่านให้ครบทุกตอน
คุณนาเขียนเร็วจังนะคะ..หญิงไลยังเขียน
ไปไม่ถึงไหนเลย..เฮ้อ