|
ตั้งแต่วันพฤหัสที่ผ่านมา กิจวัตรประจำวันของฉันคือ
ตื่นนอนหกโมง ลุกจากที่นอนหกโมงครึ่งในวันธรรมดา เพื่อจัดการหลานๆให้ไปโรงเรียน เสาร์อาทิตย์ยืดไปถึงเจ็ดโมง
งานพิเศษที่มาส่งช้า แต่มารับเร็วจนเราเซ็ง ตอนนี้บอกหยุดไปแล้วก็เลยไม่ต้องรีบไปออฟฟิต
บางวันแปดโมงสิบห้า บางวันแปดโมงครึ่งถึงจะออกไปทำงาน
เช็คผลเปอร์เซ็นต์ยางที่อบแห้งไว้เสร็จก็นั่งดูทีวี ...เรื่องเล่าเช้านี้ ผ่านไป ...ผู้หญิงถึงผู้หญิง เข้ามา
ตัวอย่างน้ำยางมาส่งคั่นเวลา ลุกไปทำงานสิบนาที
...ผู้หญิงถึงผู้หญิง จบไป ...สามสิบยังแจ๋ว มาแล้ว
ตัวอย่างน้ำยางมาส่งรอบสอง รอบนี้เยอะหน่อย ทำงานนานขึ้นประมาณยี่สิบนาที
...สีสันบันเทิงสด มาสดๆ ..เที่ยงวันทันเหตุการณ์ ใกล้เที่ยงแล้ว
เจ้านายยื่นเงินค่าอาหารกลางวันให้ แล้วกลับบ้านไป ได้ทีลุกจากเก้าอี้ตัวที่ดูทีวี
มาเปิดเน็ต อ่านบล็อกตัวเอง(ใครมาคอมเมนต์บ้าง) อ่านบล็อกพี่ก๋า พี่มิกซ์และมิตรสหายขาประจำ คอมเมนต์บ้างไม่คอมเมนต์บ้าง ลูกน้องมาเบิกเงินค่าอาหาร
นั่งอ่านบล็อกไปเรื่อยๆๆๆๆๆๆ ฆ่าเวลารออาหารกลางวัน ข้าวมาส่งทานข้าวแป๊บนึง
งานมาอีกรอบ ทำงานเดี๋ยวนึง
จากนั้นก็ ...บล้อก บล็อก บล็อก...
ลูกน้องเก็บงานรอบสุดท้ายมาส่ง เคลียร์งานเสร็จ
ปิดคอมพ์ ตามองนาฬิกาแวบนึง หุหุ ยังไม่บ่ายสองเลย กลับบ้านดีกว่า
ก็บอกแล้วงานมันน้อย จากน้ำยางวันหนึ่งเกือบหมื่นกิโล(โรงงานเล็กๆ) เดี๋ยวนี้ไม่ถึงห้าพันกิโล
ไปทำงานแปดโมงกว่า - กลับบ่ายสอง เวลาทำงานจริงๆ 3 ชั่วโมงได้มั้ง ที่เหลือ ทีวี กิน บล็อก
...แต่อย่าอิจฉาเลย มันคือความสุขที่เราต้องเลือก
คุณต้องถามตัวคุณเองว่า อยากมีเงินเดือนเยอะๆ อยากมีคนนับหน้าถือตา อยากมีคนยกย่อง อยากมีตำแหน่งใหญ่โตหรือเปล่า
ถ้าคุณอยากได้ งานที่ฉันทำมันไม่มีให้คุณหรอกนะ
แต่ถ้าคุณอยากมีเวลาว่าง รับได้กับเงินเดือนแค่เท่าวุฒิที่จบ โดนลูกค้า บ่นว่า ในบางเวลา(มากอีกตะหาก) มันคืองานที่จะทำให้คุณมีความสุขอย่างฉัน
แต่ โรงงานไม่รับคนเพิ่มนะคะ เพราะฉันคือพนักงานดีเด่นตลอดกาล
| |