หัวใจในม่านหมอก ตอนที่ 22

“เอก” คุณแพรพลอยเดินเข้ามาหาลูกชายที่ยังคงนั่งนิ่งเฝ้าลูกสาวตัวน้อยที่ยังหลับใหลอยู่บนเตียงของผู้ป่วย

“ครับแม่”

เอกปวีร์ขานรับ แต่สายตายังคงจับจ้องที่ลูกสาว คุณแพรพลอยมองลูกชายด้วยความกลุ้มใจ หล่อนไม่รู้รายละเอียดเรื่องที่นาเดียจบน้ำแทบเสียชีวิต แต่หล่อนก็ไม่เชื่อว่าที่ดาริกาเล่าให้ฟังทั้งหมดมันจะเป็นจริง เด็กอย่างคีตภัทรไม่ทำอะไรโดยพละการ หล่อนรู้ว่าคีตภัทรรักนาเดียมาก คงไม่มีวันคิดทำร้ายนาเดียแน่ๆ

“แม่ว่าคีตภัทรคงไม่ได้ทำอย่างที่ดาริกาบอกลูกนะเอก”

“แต่นาเดียก็ยังนอนอยู่นี่ไงครับ แม่ก็เห็น” เอกปวีร์เถียงผู้เป็นแม่ออกไปทันที

“เอก อย่าฟังความข้างเดียวสิลูก” แพรพลอยเตือนลูกชายขึ้น

“แต่ตอนที่ผมไปถึง คีตภัทรไม่ได้อยู่ที่นั่น น้องดาเป็นคนช่วยน้องเดียขึ้นมา”

“ก็เลยสรุปว่าคีตภัทรเป็นคนผิดงั้นหรือ แม่ไม่คิดว่าลูกจะคิดอะไรเพียงเท่าที่เห็นเลยนะลูกเคยทำอะไรไตร่ตรองมากกว่านี้ไม่ใช่หรือ”

“ผมไม่อยากคิดอะไร คุณแม่เข้าใจไหมครับ ผมแค่ต้องการให้นาเดียอยู่กับผมต่อไป ใครจะเป็นยังไงผมไม่สนอีกแล้ว”

“เอก ทำไมพูดแบบนี้ล่ะลูก”

“ถ้าให้ผมเลือก แม้ผมจะเจ็บอีกกี่ครั้ง ผมจะเลือกลูกครับแม่”

“อย่าทำร้ายตัวเองอีกได้ไหมลูก ลูกก็รู้ตัวดีว่าตั้งแต่หนูคีย์เข้ามาในชีวิตลูก ลูกน่ารักขึ้น ไม่เย็นชา ไม่เฉยเมยต่อสิ่งรอบข้าง แล้วนี่ลูกจะกลับไปเป็นแบบนั้นอีกหรือ”

“ยังไงผมก็เป็นผม คนเดิมนี่แหละครับแม่”

เอกปวีร์ยืนยันน้ำเสียงหนักแน่นจนคุณแพรพลอยต้องถอนหายใจออกมา หล่อนผิดเองที่เลี้ยงดูเอกปวีร์มาแบบนี้ ฝึกให้เชื่อมั่นตัวเอง ทำอะไรต้องจริงจังเสมอ เมื่อเอกปวีร์ผิดหวังเลยมักจะเก็บไว้กับตัวเองไม่พูดไม่จา เก็บไว้เองเช่นนี้

“ยังไงแม่ก็เชื่อว่าหนูคีย์ไม่ได้ผิดอะไร” คุณแพรพลอยบอกขึ้น แล้วไม่พูดจาอะไรอีก

....................


“คุณพ่อ” เสียงเรียกที่ดังขึ้น เอกปวีร์รีบไล่ความง่วงออกไปทันทีพลางยิ้มให้นางฟ้าตัวน้อยของเขา

“ลูกพ่อไม่เป็นอะไรแล้วนะ”เอกปวีร์บอกขึ้นแล้วลูบศีรษะของลูกสาวตัวน้อยไปมาด้วยความรักล้นเปี่ยม

“พ่อขา พี่คีย์ไปไหน” เอกปวีร์มองหน้าลูกสาวแล้วบอกขึ้น

“พี่คีย์กลับบ้านไปแล้วจ๊ะลูก”

“พรุ่งนี้พี่คีย์จะมาหาน้องเดียไหม พ่อจ๋า ให้พี่คีย์มาอยู่กับน้องเดียนะค่ะ”

“ไม่ได้หรอกน้องเดีย”

“คุณพ่อ อย่าใจร้ายสิค่ะ น้องเดียอยากหาพี่คีย์” นาเดียงอแงทันทีที่โดนขัดใจขึ้นมา

“น้องเดียอย่าดื้อสิลูก”

“ไม่เอาๆๆๆๆ น้องเดียจะหาพี่คีย์” นาเดียร้องโวยวายยิ่งขึ้น จนทำให้เอกปวีร์ส่ายหน้า

“น้องเดีย ฟังพ่อสิลูก พ่อไม่อยากให้น้องเดียอยู่ใกล้พี่คีย์อีกเข้าใจไหม พ่อไม่ไว้ใจพี่คีย์อีกแล้ว”

“ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แต่หนูจะหาพี่คีย์”

นาเดียบอกขึ้นแล้วดึงผ้าห่มมาปิดหน้าร้องไห้อยู่อย่างนั้น ไม่ยอมลุกมาคุยกับผู้เป็นพ่ออีกเลย

“น้องเดียจ๋า น้าดาเอา ขนมมาฝากเยอะแยะเลยจ้า”

ดาริกาเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม แต่เมื่อเห็นสีหน้ายุ่งของเอกปวีร์ก็เลยหุบยิ้มลงไปทันทีเพราะรู้ดีว่าเอกปวีร์นิสัยเป็นเช่นไร

“มีอะไรหรือค่ะพี่เอก”

“ไม่มีอะไรหรอก น้องเดียงอแงนิดหน่อยน่ะ แล้วนี่ทำไมยังไม่กลับบ้านอีกล่ะ”
“ก็น้องดาห่วงหลานนี่ค่ะ”


จริตมารยาที่มีดาริกาของัดมาใช้สุดฤทธิ์เพื่อใช้พิชิตใจอดีตพี่เขยที่ตนหลงรักมาแสนนาน แต่ดูเอกปวีร์ยังไม่สนเอาเสียเลย ดาริกาเลยยิ่งร้อนรน เพราะวันนี้หล่อนก็อุตสาห์วางแผนใส่ร้ายคีตภัทรไปเต็มที่ แกล้งลืมกระเป๋าไว้ที่ร้านอาหารจนเอกปวีร์ต้องกลับไปเอามาให้ และใช้ช่วงเวลานั้นหลอกให้คีตภัทรออกห่างจากนาเดีย แล้วหลอกล่อให้นาเดียลงไปเล่นน้ำบริเวณที่ลึกซึ่งห้ามเด็กลงไป แต่เพราะตนหลอกว่าจะสอนดำน้ำให้ นาเดียหรือจะรู้เท่าทัน กระนั้นความมีจิตสำนึกก็ทำให้ดาริกาต้องช่วยนาเดียขึ้นมาจากน้ำ มือที่กดหัวนาเดียลงไปในน้ำกลับพยุงขึ้นเมื่อมีเสียงแว่วเตือนมาว่าตนคือคุณหมอในอนาคต ผู้ซึ่งมีหน้าที่ช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ไม่ใช่ผู้ทำลาย แต่แค่นี้หล่อนก็สามารถทำให้เอกปวีร์เลิกสนใจคีตภัทรได้แล้วนี่นา นี่แหละคือสิ่งที่หล่อนต้องการ

“กลับก่อนเถอะ ดึกมากแล้ว พี่คงไม่ออกไปส่งนะ ห่วงน้องเดีย”

เอกปวีร์บอกออกไปตรงๆ แล้วมองไปยังลูกสาวตัวน้อยที่ยังคุมโปงไม่ยอมออกมาคุยด้วย

“น้องเดีย น้าดากลับก่อนนะจ๊ะ แล้วพรุ่งนี้น้าดาจะซื้อขนมมาฝากจ๊ะ” ดาริกาบอกกับนาเดียเสียงหวานแล้วหันไปลาเอกปวีร์

“น้องเดีย จะคุยกับพ่อดีๆไหมครับ” คล้อยหลังดาริกา เอกปวีร์ก็เอื้อมมือไปแตะลูกสาวพลางถามขึ้นน้ำเสียงอ่อนโยน

“พ่อต้องพาพี่คีย์มาหาหนูนะ” นาเดียต่อรองขึ้นแต่ยังคงนอนคุมโปง

“อื้ม พ่อสัญญา แต่เราต้องมาคุยกันนะครับ”

“พ่อจ๋า พ่อรักหนูไหม” อยู่ๆนาเดียก็ถามขึ้นพลางเอากายออกมาจากคุมโปงโผเข้ากอดเอกปวีร์

“รักสิครับ ทำไมลูกถามพ่อแบบนี้ล่ะ” เอกปวีร์ถามขึ้นพลางเช็ดน้ำตาให้ลูกสาวตัวน้อยของเขา

“พ่อจะให้น้าดามาเป็นแม่เลี้ยงหนูไหม”

“ใครบอกลูกครับ” เอกปวีร์ถามขึ้นทันทีด้วยความสงสัย ดาริกาหรือไงกันนะ

“ก็น้าดาบอกน้องเดีย ตอนคุณพ่อไปกรุงเทพฯกับพี่คีย์ พ่อจ๋า น้องเดียไม่เอานะค่ะ น้องเดียจะให้พี่คีย์มาอยู่กับน้องเดีย” นาเดียบอกขึ้นสะอื้นไห้ยิ่งกว่าเดิม เนื้อตัวสั่นเทา อย่างที่เอกปวีร์ไม่เคยเจอมาก่อนกับพฤติกรรมแบบนี้ของลูกสาว

“ลูกจ๋า พ่อไม่เคยคิดจะให้น้าดามาเป็นแม่ของลูกนะครับ ลูกเชื่อพ่อไหม”

“จริงๆนะค่ะ น้องเดียกลัว น้าดาใจร้าย”

นาเดียบอกขึ้น เอกปวีร์ขมวดคิ้วนิ่งทันที นับตั้งแต่ดาริกามาฝึกงานที่โรงพยาบาล แม้ดาริกาจะพยายามใกล้ชิดนาเดียเท่าไหร่ก็ไม่เคยเข้าถึง แต่กับคีตภัทรนาเดียกลับสนิทสนมติดยิ่งกว่าอะไร หรือเขาต้องหาสาเหตุที่แน่ชัดเสียแล้วว่าแหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันคืออะไรกันแน่ ใช่อย่างที่เขาฟังมาจากดาริกาจริงๆหรือ

แต่เอกปวีร์ก็ไม่ต้องคิดนานเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เสียงนั่นมันคือโทรศัพท์ของคีตภัทรนี่นา นี่หล่อนยังใช้เสียงเรียกเข้าเพลงที่เคยใช้ตอนที่นั่งรถทัวร์มาด้วยกันอีกหรือ

“พ่อไปรับโทรศัพท์แป๊บนะครับลูก” เอกปวีร์บอกกับลูกสาวแล้วผละไปยังกระเป๋าใบเล็กที่บรรจุเสื้อผ้าของนาเดียไว้

เอกปวีร์หยิบโทรศัพท์เครื่องเล็กที่เงียบเสียงไปแล้วมามอง แล้วให้นึกเจ็บใจตัวเองที่โง่เหลือเกิน นี่เขาทำให้ยัยน้องร้องไห้เสียใจอีกครั้งแล้วหรือ เรื่องเก่ายังไม่ทันพูดคุยก็ซ้ำเติมความเจ็บช้ำให้ยัยน้องไปอีกแล้ว

ความรักลูก ความหวาดกลัวกับการสูญเสีย ทำให้เขาขาดสติ เชื่อในคำพูดของคนอื่นจนลืมมองความจริง

“พี่เอก คีตภัทรเขาจะพานาเดียไปเล่นน้ำให้ที่ห้ามเล่น น้องดาห้ามก็ไม่ฟัง แล้วยังแอบไปโทรหากิตติอีก”

“พี่เอกน้องเดียเกือบจะตายเพราะยัยคีตภัทร”

เพราะคำๆนี้ที่ทำให้เขาลืมตัว คีตภัทรจะโทรหากิตติได้อย่างไรเมื่อกระเป๋าใบนี้มันอยู่ในรถตอนที่เขาขับไปเอากระเป๋าให้ดาริกา อารมณ์ชั่ววูบการกลัวความสูญเสีย จะทำให้เขาสูญเสียคีตภัทรไปหรือเปล่า เอกปวีร์นั่งมองโทรศัพท์นิ่งแล้วเก็บไว้ในกระเป๋าอีกครั้ง

คืนนั้นเมื่อนาเดียหลับสนิท เขาก็กลับไปยังห้องทำงานส่วนตัวภายในโรงพยาบาล จัดแจงเข้าอินเตอร์เน็ต มีอีเมลล์จากคีตภัทรอย่างที่เขาคิดไว้ไม่มีผิด แต่อีเมลล์ฉบับนี้ส่งมาก่อนที่คีตภัทรจะไปหาเขาที่บ้านตอนสายของวันนี้ เอกปวีร์ไม่รอช้าเปิดออกอ่านทันที


สวัสดีพี่ชายที่แสนดีของน้อง

น้องขอโทษพี่ชายที่ทำตัวงอแงอีกครั้ง ตอนนั้นน้องเพียงแค่คิดว่าทำไมพี่ชายต้องโกหกน้องด้วยทำไมไม่ยอมบอกความจริงเมื่อพี่ชายรู้ว่าน้องคือใคร ความโกรธ ทำให้น้องลืมทุกสิ่ง ลืมมองถึงเหตุผลที่พี่ชายอาจจะมีคุณย่าเตือนน้องว่า ทำไมต้องเอาอารมณ์เพียงชั่วครู่มาทำให้ ความรู้สึกดีๆที่มีมานานให้จากหายไป น้องคิดๆดูมันก็จริงอย่างที่คุณย่าบอก น้องขอโทษนะค่ะพี่ชาย ขอโทษที่ตัดรอนพี่ชายไป ทั้งๆที่ใจของน้องเองไม่เคยจะคิดจะทำมันเลย น้องไม่ถามพี่ชายนะค่ะว่าทำไมถึงไม่ยอมบอกน้องแต่แรก จนน้องต้องมารู้เองแบบนี้ ถ้าพี่ชายบอกไปแต่แรก น้องคิดว่าบางทีเราเองอาจไม่ได้คุยกันอีกเลย

เพราะน้องไม่ชอบตาหมอบ้าเอามากๆ (ซึ่งมันก็คือพี่ชายน่ะเอง)
แล้วน้องก็คงไม่ได้เจอคนดีๆแบบคุณหมอ(ซึ่งก็คือพี่ชายน่ะเอง)
งงเนอะพี่ชาย 555+ น้องก็งงอ่ะนะ แต่สรุปว่า น้องไม่โกรธพี่ชายแล้วนะ
พี่ชายจ๋า อย่างอนนะ เรามาดีกันนะ น้องรักพี่ชาย แล้วน้องก็รักตาหมอบ้านั่นด้วยล่ะจะบอกให้
ยัยน้องของพี่ชายเองค่ะ
คีตภัทร


เอกปวีร์อ่านจดหมายจากยัยน้องไปยิ้มไป เขาโง่มากที่คิดเชื่อดาริกา เขาเป็นคนเดียวที่รู้จักคีตภัทรดีกว่าใคร คนอย่างคีตภัทรไม่เคยทำร้ายใครก่อน แล้วจดหมายฉบับนี้อีก คีตภัทรทำไมเธอถึงเข้าใจอะไรง่ายๆอย่างนี้ทำไมถึงหายโกรธได้ง่ายๆเขาเสียอีกที่เอาอารมณ์เป็นใหญ่แล้วกลับไปสั่งสอนคีตภัทรต่างๆนานา แล้วยังจะเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นอีก แบบนี้เขาจะพอมีหวังให้คีตภัทรให้อภัยเขาอีกหรือเอกปวีร์จัดแจงพิมพ์ข้อความตอบกลับไปทันที

น้องรักของพี่ พี่ขอโทษ

การขอโทษครั้งนี้พี่ไม่รู้ว่าจะได้รับการอภัยหรือไม่ แต่พี่ก็ยังอยากเอ่ยให้น้องรักของพี่ได้ยินด้วยตัวเองสักครั้ง หากน้องรักคิดว่าพอจะให้อภัยได้
โปรดตอบจดหมายพี่ชายด้วยนะครับพี่จะรอจดหมายตอบจากน้องรักนะครับ

พี่ชายของยัยน้อง
เอกปวีร์
............


“สายแล้ว ทำไมวันนี้หลานสาวเรายังไม่ลงมาทานอะไรอีกล่ะคุณ” คุณปู่ถามคุณย่าขึ้นเมื่อเห็นว่านาฬิกาข้างฝาใกล้จะแปดโมงแล้ว แต่ยังไร้วี่แววของคีตภัทร

“พิกุลไปเรียกคุณคีย์มาได้แล้วไป ใกล้จะสายแล้วเดี๋ยวไปทำงานไม่ทัน” คุณย่าหันไปสั่งพิกุลสาวใช้ขึ้น

“เมื่อวานกลับมาเปียกปอนไปทั้งตัว แถมพลอยโทรมาบอกว่าตาเอกเข้าใจผิดไปยกใหญ่ ฉันสงสารยัยคีย์จริงๆเลย” คุณย่าบ่นขึ้น เพราะเชื่อมั่นว่าหลานสาวตนเองไม่ได้ทำอย่างที่เอกปวีร์กล่าวหา

“อืม ให้ตาเอกแค่เข้าใจผิดละกัน หากมากกว่านั้นผมเห็นทีจะไม่ยอมเหมือนกัน”คุณปู่บอกขึ้น

“คุณคีย์ยังนอนไม่ตื่นเลยค่ะ” พิกุลสาวใช้เดินเข้ามารายงานต่อเจ้านายทั้งสอง ทำให้ปู่และย่ามองหน้ากันทันที เพราะปกติคีตภัทรไม่เคยนอนตื่นสายจนลืมเรื่องงานเรื่องการ

“ผมว่าท่าจะไม่ดีแล้วนะคุณ”

“นั่นสิ ไปดูกันเถอะ” คุณย่าบอกขึ้นแล้วพากันไปยังห้องของคีตภัทร

“คีย์ เป็นอะไรไปหรือเปล่าหลานย่า” คุณย่าถามขึ้นแล้วแตะตัวคีตภัทรที่ยังนอนหลับสนิท แล้วก็ต้องตกใจ เพราะตัวของคีตภัทรร้อนมาก

“ทำไมหรือคุณ” คุณปู่ถามขึ้นแต่ไม่รอจะเอาคำตอบเดินไปแตะตัวคีตภัทร แล้วนิ่วหน้าด้วยความไม่พอใจทันที

“พาไปโรงพยาบาลหรือตามหมอมาดีค่ะคุณ” คุณย่าปรึกษาขึ้น

“ไม่ต้องไปตามหมอที่ไหน แล้วก็ไม่ต้องพาไปโรงพยาบาลไหนทั้งนั้น”

“คุณค่ะ หลานไม่สบายมากนะค่ะ”

“ใครคนทำ ให้รับผิดชอบสิ โทรไปบอกบ้านโน้นให้ตาเอกมาตรวจยัยคีย์” คุณปู่บอกขึ้น คุณย่าแม้จะไม่ค่อยเห็นด้วยแต่ก็ยอมทำตามแต่โดยดี

“ใครโทรมาหรือปลา” แพรพลอยถามขึ้นเมื่อเห็นปลาสาวใช้มีสีหน้าไม่ดีนัก

“บ้านโน้นค่ะ สั่งว่าให้คุณเอก ไปที่บ้านเดี๋ยวนี้”

ได้ยินสาวใช้บอกเช่นกันทั้งคุณแพรพลอยมองหน้าผู้เป็นสามีทันที

“ปลาไปตามคุณเอกลงมาไป” เอกภพบอกขึ้น

“มีอะไรกันหรือครับ” เอกปวีร์ถามขึ้นทันทีที่เดินเข้ามาในห้องทานข้าว โดยมีนาเดียเดินตามมาติดๆ

“บ้านโน้นโทรมาบอกว่าให้เอกไปที่บ้านเค้าเดี๋ยวนี้ แม่โทรไปถามดูแล้วล่ะว่ามีอะไร หนูคีย์ไม่สบายมากเอกไปดูน้องนะลูก” แพรพลอยบอกกับลูกชายขึ้น

“แต่ผมมีประชุมนะครับ” เอกปวีร์บอกขึ้น

“เดี๋ยวพ่อเข้าแทนเอง แกไปดูน้องเค้าซะ แล้วอย่าทำตัวเป็นเด็กอีกล่ะ” เอกภพบอกกับลูกชายขึ้นก่อนที่จะเดินออกจากห้องทานข้าวไป

“รีบไปดูน้องเค้าสิลูก”

“น้องเดียไปด้วยค่ะ” นาเดียรีบบอกขึ้นทันที

เอกปวีร์พยักหน้าให้ลูกสาวแล้วเดินนำออกไปยังบ้านของคีตภัทร โดยมีนาเดียและคุณแพรพลอยเดินตามไปติดๆ

เท้าที่ก้าวเข้ามายังห้องของหญิงสาวพลันหยุดชะงักเมื่อเห็นใบหน้าซีดเซียวที่ยังนอนหลับสนิทด้วยพิษไข้ เอกปวีร์ค่อยๆเดินเข้าไปนั่งริมเตียงแตะดูหน้าผากของคีตภัทรแล้วต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ เพราะรู้ว่าตัวเองเป็นต้นเหตุที่ทำให้หญิงสาวป่วยหนัก

“กระเป๋าได้แล้วค่ะคุณเอก”

สาวใช้นำกระเป๋าเครื่องมือแพทย์มาส่งให้ เอกปวีร์รีบจัดแจงตรวจอาการป่วยทันที โดยมีคนอื่นๆรอดูอาการอยู่ด้วยความเป็นห่วงโดยเฉพาะนาเดียที่นั่งกุมมือคีตภัทรไม่ห่าง

“ไข้สูงมากครับ ผมเกรงว่าจะมีปอดบวมแทรกด้วย ผมว่าพาไปโรงพยาบาลดีกว่านะครับ คีย์เป็นภูมิแพ้ด้วย ร่างกายเค้าไม่ค่อยแข็งแรง พักที่โรงพยาบาลจะปลอดภัยจากการเกิดโรคแทรกซ้อนมากกว่า” เอกปวีร์บอกกับคุณย่าขึ้น

“เพราะเอกแท้ๆเห็นไหม น้องถึงเป็นแบบนี้” แพรพลอยยังคงต่อว่าลูกชาย

“อย่าไปดุว่าตาเอกเลยพลอย ให้เอกรีบพาหลานชั้นไปส่งโรงพยาบาลเถอะ เอก โทรบอกตาวินด้วยนะลูก แม่จะโทรบอกที่บ้านยัยคีย์ก่อน”

“ครับคุณแม่” เอกปวีร์รับคำย่าอนงค์แล้วจัดการอุ้มคีตภัทรลงไปยังรถเพื่อนำส่งโรงพยาบาล

“พ่อขา หนูไปด้วย”นาเดียบอกขึ้นแล้วรีบวิ่งตามขึ้นรถไปทันที


...............


“พี่ชาย พี่ชาย” ร่างที่หลับใหลละเมอเรียกหาพี่ชาย เอกปวีร์ยิ่งรู้สึกสะท้อนใจทำไมเขาถึงมองคีตภัทรอย่างที่ดาริกาใส่ร้ายได้ลงคอ

“พี่ชายจ๋า อย่าทิ้งน้องไปสิ น้องไม่ได้ทำ พี่ชาย” มือที่โบกไปมาด้วยพิษไข้ เอกปวีร์จับมากุมไว้ บีบรัดแน่นด้วยความห่วงใย

“พี่ไม่ทิ้งน้องรักของพี่อีกแล้ว พี่จะไม่เชื่อใครมากกว่าน้องรักของพี่อีกแล้ว หลับซะนะคนดีของพี่”เอกปวีร์บอกขึ้นเบาๆ มองคีตภัทรด้วยความห่วงใย

คีตภัทรรู้สึกเหมือนตัวเองหลับไปนานแสนนาน ตาที่เริ่มลืมขึ้นมองเพดานห้องงงๆ เพราะจำได้ว่าไม่ใช่ห้องนอนของหล่อน แขนของหล่อนเหมือนมีอะไรทับอยู่ทำให้หนักเหลือเกิน คีตภัทรหลับตาอีกครั้งแล้วลืมตาหันไปมองชัดๆ

...เอกปวีร์ พี่ชาย......คีตภัทรอุทานขึ้นเบาๆ พยายามดึงมือออกจากใบหน้าของเขาที่หลับอยู่บนแขนของหล่อน

“อ้าว ตื่นแล้วหรอ” เอกปวีร์รู้สึกตัวขึ้น ถามคนไข้ที่ยังมองเขาด้วยสายตางุนงง

“อืม แล้วคุณมานอนทับแขนฉันไว้ทำไม นาเดียเป็นอะไรมากหรือ คุณมานอนเฝ้ากลัวฉันจะหนีไปหรือไง บอกมานะว่านาเดียเป็นอะไร ฉันยินดีรับผิดทุกอย่าง บอกมาสิ บอกมา”

คีตภัทรบอกขึ้นน้ำตาเริ่มไหลอีกครั้งเมื่อคิดว่านาเดียคงจะมีอาการหนักจนทำให้เอกปวีร์ต้องมานอนเฝ้าหล่อนเพื่อให้รับผิดชอบสิ่งที่เกิดขึ้น

“ร้องไห้ทำไมน่ะคีตภัทร” เอกปวีร์ถามขึ้นพยายามจะเช็ดน้ำตาให้ แต่คีตภัทรก็บ่ายหน้าหนีตลอด

“บอกมาสิ น้องเดียเป็นยังไงบ้าง”

“ไม่ได้เป็นอะไรนี่ ตอนค่ำก็เพิ่งกลับไปหลังจากมาเยี่ยมคุณ”

“เยี่ยมฉัน ฉันเป็นอะไรหรือ” คีตภัทรถามขึ้นเช่นนั้น ทำให้เอกปวีร์อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ ยิ้มเพราะความดีใจที่คีตภัทรรักลูกสาวเขาจริงๆเกินกว่าจะทำร้ายได้อย่างที่เขาเคยหลงเชื่อดาริกา

“ยิ้มอะไร รีบบอกมาสิคนบ้า”

“คุณไม่สบายมากคีตภัทร เมื่อเช้าผมต้องไปอุ้มคุณมาจากบ้านเองเพื่อนำมาส่งโรงพยาบาล”

“คุณปู่ฉันล่ะทำไมไม่พาส่ง ทำไมคุณต้องไปอุ้มมาด้วย”

“คุณพ่อ คงโกรธที่ผมเป็นสาเหตุให้คุณไม่สบาย ท่านเล่นบังคับว่าต้องผมเท่านั้นที่จะรักษาคุณ แถมยังบังคับให้เฝ้าไข้คุณอีก” เอกปวีร์บอกขึ้น

“คุณไม่เห็นต้องทำตาม”

“ไม่ได้หรอก ผมต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ทำสิ อย่าเพิ่งคุยอะไรกันเลยนะ เพิ่งจะตีสี่เอง คุณจะตื่นมาทำไมกันน่ะ นอนต่อซะ ผมง่วงเข้าใจไหมคีตภัทร”

“คุณง่วงก็กลับไปนอนสิ ฉันไม่ง่วงแล้วนี่นา”

“ก็ผมมาเฝ้าไข้คุณ ถ้าคุณไม่หลับผมจะหลับได้ไงเล่า”

“ก็เรื่องของคุณ” คีตภัทรทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

“นอนต่ออีกหน่อยนะ นะครับคนดี อย่าดื้อเลยนะอีกชั่วโมงสองชั่วโมงนะครับ”

“อืม ก็ได้ คิดซะว่าสงสารคุณก็แล้วกัน ท่านรองประธานให้เกียรติมาเฝ้าไข้ทั้งที”

คีตภัทรบอกขึ้นเริ่มมีรอยยิ้มบนใบหน้าของหล่อน ทำให้เอกปวีร์ค่อยโล่งใจ

“งั้นก็นอนซะ” เอกปวีร์บอกขึ้นแล้วดึงผ้าห่มห่มให้คีตภัทรอีกครั้ง

“คุณก็ไปนอนสิ” คีตภัทรบอกขึ้นเมื่อเห็นเขายังนั่งอยู่ข้างเตียง

“ผมจะนอนเฝ้าคุณตรงนี้แหละ”

“ตามใจ ฉันอนุญาตแล้วนะคุณไม่ไปนอนให้สบายเอง อย่ามาโทษกันอีกก็แล้วกันเป็นอะไรขึ้นมา”คีตภัทรบอกขึ้นแล้วหันหลังให้ทันที

“ผมขอโทษนะคีย์ พี่ขอโทษน้องรักของพี่”

หลังจากเงียบไปนานเอกปวีร์ก็เอ่ยขึ้น คีตภัทรยิ้มทั้งน้ำตา ก่อนที่จะหลับใหลไปอย่างที่เอกปวีร์คิดว่าหล่อนหลับไปแล้วในตอนแรก

................

“มารยาอันดับหนึ่ง”

เสียงคุ้นหูที่ดังขึ้นข้างๆเตียง ทำให้คีตภัทรลืมตาขึ้นมองทันที นี่ดาริกาจะไม่เว้นแม้แต่คนไข้คนป่วยหรือไงกันนะ คีตภัทรได้แต่คิดในใจพลางถามออกไป

“มาเยี่ยมฉันหรือ ขอบใจนะ”

“มาดูมากกว่า ว่าทำไมยังรอดมาได้”

“คุณ คุณเป็นคุณหมอนะค่ะ ทำไมพูดแบบนี้ล่ะ”

“เพราะฉันไม่คิดว่าเธอจะน่าสงสารน่ะสิ ทำไมเธอต้องมาคอยขวางฉันตลอด คีตภัทร”

“ขวางอะไร”

“ฉันคิดวางแผนให้พี่เอกเข้าใจผิดได้แล้ว ทำไมเธอยังดวงดี มานอนไข้ให้พี่เอกรักษาอีก ฉันยอมทำร้ายหลานฉันเอง แต่เธอก็มาขัดขวางจนได้ เธอนี่มันมารชัดๆ” ดาริกาต่อว่าขึ้น
“
คุณว่าอะไรนะ คุณวางแผนทำร้ายนาเดียให้จมน้ำหรือ”

“ใช่ ฉันวางแผนมาตลอด คราวนี้รอดมาได้ คราวต่อไปฉันไม่ไว้เธอแน่ๆ”

ดาริกาบอกขึ้นสายตาที่มอง คีตภัทรคิดว่ามันไม่น่าจะสายตาของคนปกติอีกแล้ว คีตภัทรรู้สึกกลัวขึ้นมาทันที

“กลัวหรือ ไม่ต้องกลัวหรอกนาคีตภัทร ฉันจะช่วยให้เธอหายไข้ไวๆตะหาก”

ดาริกาบอกแล้วยิ้มให้ แต่คีตภัทรคิดว่ามันเป็นรอยยิ้มที่เย็นยะเยือกมากกว่าความใจดีแน่ๆ คีตภัทรมองหาทางหนีทีไล่เพราะไม่รู้ว่าดาริกาจะคิดทำอะไรตน แต่หล่อนก็อ่อนเพลียเกินกว่าจะลุกวิ่งหนี แล้วยังจะสายน้ำเกลือนี่อีก ดึงมันออกแล้วพยายามวิ่งออกจากห้องไปจะดีไหมนะ

ในขณะที่กำลังคิดว่าจะทำอย่างไรดี คีตภัทรก็เหลือบไปเห็นดาริกากำลังชูเข็มฉีดยา เดินตรงมายังตน

“ไม่นะ”

คีตภัทรร้องออกมาแล้วหลับตาดึงสายน้ำเกลือออกจากแขน จะก้าวขาวิ่งลงจากเตียงคนไข้ แต่ก็ช้ากว่ามือของดาริกาที่จับตนกดไว้กับเตียง

“เคยบอกแล้วใช่ไหม ว่าอย่ายุ่งกับพี่เอก” น้ำเสียงเยือกเย็นที่ถามคีตภัทรรู้สึกหนาวขึ้นมาทันที แต่ยังไงหล่อนก็ต้องหนีให้พ้น

“อย่ากลัวไปหน่อยเลยฉันแค่จะช่วยฉีดยาให้จะได้หายไข้ไวๆก็เท่านั้นเอง”

“ไม่นะ”
คีตภัทรพยายามดิ้นไปมาไม่ยอมเป็นเป้านิ่งให้ดาริกาได้มีโอกาสจิ้มเข็มลงบนเนื้อตัว แต่หล่อนกำลังหมดแรงไปเรื่อย ในใจคีตภัทรเรียกร้องหาพี่ชายตลอดเวลา

.......พี่ชายช่วยน้องด้วย.... เรี่ยวแรงสุดท้ายที่มีกำลังหมดไป แต่แล้วคีตภัทรก็เห็นมือหนาอบอุ่นที่เคยเกาะกุมหล่อนไว้เข้ามาปัดมือของดาริกาให้เข็มฉีดยาหล่นตกลงพื้นไปแล้วเข้ามาโอบกอดตนไว้พร้อมกันนั้นอาวินก็เข้ามารวบตัวดาริกาไว้

“พี่ชาย อาวิน” คีตภัทรร่ำไห้ออกมาทันทีกอดเอกปวีร์แน่น

“เอาไงดีเอก” วิศาลถามเพื่อนขึ้น

“ฉันโทรบอกปิยะแล้ว ป่านนี้คงใกล้มาถึงโรงพยาบาลแล้วล่ะ”

“พี่เอก บอกให้เค้าปล่อยน้องดาสิค่ะ น้องดาไม่ได้ทำอะไรนะค่ะ” ดาริกาโวยวายขึ้น เอกปวีร์มองหน้าเขม็งทันที

“ไม่ได้ทำอะไรหรือน้องดา น้องดาตั้งใจทำร้ายน้องเดีย ตั้งใจจะฆ่าคีตภัทร พี่คงไม่ช่วยน้องดาหรอกนะ”

“พี่เอก”

“พอเถอะคุณ เดี๋ยวปิยะมาถึงคุณก็จะได้ไปสงบสติแล้ว”

วิศาลบอกขึ้น นึกอนาถใจที่ดาริกามีจุดจบชีวิตแบบนี้ เด็กที่เขาเห็นร่าเริงแจ่มใส คอยเอาใจใส่เอกปวีร์เสมอๆ กลับกลายเป็นคนที่จะฆ่าหลานรักของเขาได้ แล้วที่สำคัญคิดทำร้ายหลานน่ารักๆอย่างนาเดียได้ลงคอ

“สงบสติอารมณ์ พี่เอกเค้าหมายถึงอะไรค่ะ น้องดาไม่ไปไหนนะ น้องดาจะอยู่กับพี่เอก” ดาริกาโวยวายขึ้นพอดีที่ปิยะเข้ามาในห้อง เมื่อดาริกาเห็นว่าปิยะที่เอกปวีร์เอ่ยถึงเป็นตำรวจก็ร้องไห้โฮทันที

“วินฝากคีย์กับนายแป๊บนะ ฉันจะไปคุยกับปิยะที่สถานีตำรวจก่อน” เอกปวีร์บอกกับวิศาลขึ้น

“อืม ลืมไปแล้วหรือไงนายคีย์น่ะหลานสาวฉันนะนาย” วิศาลท้วงขึ้น

“เออ ฉันรู้ แต่จะฝาก”เอกปวีร์บอกกับเพื่อนแล้วตามปิยะออกไป

“อาวินกลับมาแต่เมื่อไหร่ค่ะ”

“เมื่อเช้า นี่เอง เราไม่เป็นแล้วนะ” วิศาลถามหลานสาวขึ้นด้วยความห่วงใย

“ค่ะ ถ้าคุณหมอกับอามาไม่ทันคีย์คงแย่แน่ๆ”

“อืม แต่ก็มาทันแล้วนี่ อาว่าเราหลับพักผ่อนต่อเถอะนะ เอกมันคงจัดการทุกอย่างให้เองไม่ต้องห่วงหรอก”

“ค่ะอา”

คีตภัทรหลับตาลงด้วยความอ่อนล้า ทุกอย่างคงจะเรียบร้อยเสียที ขอบคุณพี่ชายมากค่ะ คีตภัทรเอ่ยเบาๆก่อนจะหลับใหลไป



*************************





ตอนหน้าก็จะจบแล้วนะค่ะ ขอบคุณทุกๆท่านที่ตามอ่านและคอมเมนต์ให้กำลังใจกันมาโดยตลอด ขอบคุณมากค่ะ

พรุ่งนี้คริสต์มาส ก็ขอให้ทุกท่านมีความสุขนะค่ะ (ขอทำเนียนเฮฮากับเทศกาลคริสต์มาสด้วยแม้จะไม่ใช่คริสต์ศาสนิกชน )






 

Create Date : 24 ธันวาคม 2550
27 comments
Last Update : 27 กุมภาพันธ์ 2551 20:23:03 น.
Counter : 638 Pageviews.

 


ขอปาดหน้าทุกคนก่อนะคะคุณนา (จะทันไหมนะ)

แล้วก็ขอแปะไว้ก่อนนะ..หลังปีใหม่
จะมาตามอ่านให้ครบทุกตอน
คุณนาเขียนเร็วจังนะคะ..หญิงไลยังเขียน
ไปไม่ถึงไหนเลย..เฮ้อ

 

โดย: ไลเดเลีย 24 ธันวาคม 2550 21:29:30 น.  

 

แวะมาอวยพรปีใหม่ให้จ้า

ปีใหม่นี้ขอให้คุณมัยดีนาห์และครอบครัวมีความสุขมาก ๆ นะคะ คิดสิ่งใดขอให้สมปรารถนา โชคดีตลอดทั้งปี มีเงินทองไหลมาเทมา ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานและทุกสิ่งที่หวัง และขอให้สวยขึ้น ๆ ทุกวันด้วยค่ะ



Merry Christmas & Happy New Year

 

โดย: Ninniko 24 ธันวาคม 2550 22:05:43 น.  

 



คุณนาคะ..

ใกล้จบแล้ว เย้ เย

สุขสันต์วันคริสตมาสค่ะ



 

โดย: Nok_Noah 24 ธันวาคม 2550 23:22:38 น.  

 

สวัสดีปีใหม่ฝรั่งค่ะ

มีความสุขมากๆนะค่ะ

 

โดย: ยอพระกลิ่น 25 ธันวาคม 2550 0:49:15 น.  

 




สุขสันต์วันคริสต์มาส และ สวัสดีปีใหม่ 2551
สนุกกับชีวิตและโอกาสที่ได้รับ
ปฎิบัติกับผู้อื่น เหมือนที่อยากให้ผู้อื่นปฏิบัติกับเรา
ได้รับความสุข อย่าลืมแบ่งปันให้คนรอบข้าง
อย่าหลงลืมคนสำคัญในครอบครัว
.
.
.
.
.
รักคนอื่นๆ แล้ว อย่างลืม "รักตัวเอง"

 

โดย: pigarea 25 ธันวาคม 2550 5:55:03 น.  

 

ตอนหน้าจบแล้วหรอจ๊ะคุณนา

สุขสันต์วันคริสต์มาสนะคะ
มีความสุขมากๆจ้า

 

โดย: หนึ่งเดียวในใจ 25 ธันวาคม 2550 5:59:06 น.  

 

สุขสันต์วันคริสต์มาสค่ะน้องนา

ขอให้มีความสุขมาก ๆ นะคะ

 

โดย: แม่อุ่น 25 ธันวาคม 2550 6:25:24 น.  

 

น้องนา..บ้านพี่วันนี้มีหิมะโปรยๆลงมาบ้างค่ะ..

..สุขสันต์วันคริสมาตและปีใหม่ 2008 นี้นะคะ..ขอให้น้องนาพร้อมครอบครัวมีความสุขมากๆนะคะ..มีสุขภาพแข็งแรงยิ่งๆขึ้นไปด้วยน่ะค่ะ
และคิดหวังสิ่งใดสมดังปรารถนาทุกๆประการเลยนะคะ..

คิดถึงน๊า..

...มาชวนน้องนาไปดูรูปเด็กๆด้วยจ้ะ..ไว้น้องนามีเวลาว่างๆนะคะ..


Merry Christmas Comment Graphics

 

โดย: tiktoth 25 ธันวาคม 2550 6:51:27 น.  

 

หวัดดียามเช้าครับน้องนา

วันนี้เชียงใหม่หนาวจัง
ที่ใต้ฝนหยุดแล้วหรือยัง
ไม่มีข่าวน้ำท่วมแล้วนี่นะ
หรือว่ามี
แต่โดนข่าวการเมืองบดบังไปซะหมด

มีความสุขมากๆนะครับ

 

โดย: กะก๋า ศักดาพิกุล (กะว่าก๋า ) 25 ธันวาคม 2550 7:52:23 น.  

 

คลิกๆๆ รูปสวยๆน่ารักๆไว้ส่งต่อเพียบ...



วันนี้ขอวิ่งตามก้นฝรั่งวันนึงแล้วกัน

 

โดย: big-lor 25 ธันวาคม 2550 10:15:52 น.  

 

ทักทายปีใหม่ค่ะ

 

โดย: icemermaid (icemermaid ) 25 ธันวาคม 2550 11:27:12 น.  

 




สวัสดีค่ะทุกคนที่มาทักทายและอวยพรให้แก่กันในวันนี้ ขอโทษนะค่ะที่ไม่ได้เอ่ยชื่อเป็นรายบุคคล แล้วจะไปหาที่บล็อคนะค่ะ
และนาก็ขอให้ทุกคนมีความสุขเช่นกันนะค่ะ

 

โดย: มัยดีนาห์ 25 ธันวาคม 2550 13:07:15 น.  

 

พระจันทร์สวยจริงครับ
เชียงใหม่เต็มดวง
สวยมากครับ

 

โดย: กะก๋า ศักดาพิกุล (กะว่าก๋า ) 25 ธันวาคม 2550 13:27:00 น.  

 

Merry X'Mas นะคร้าบ

 

โดย: Little Knight 25 ธันวาคม 2550 16:32:35 น.  

 

ม่ม๊าแวะมาอวยพรในวันคริสต์มาสค่ะ
ม่าม๊าขอให้หนูมีความสุขนะ

 

โดย: mamamodern 25 ธันวาคม 2550 18:13:14 น.  

 

โทษทีค่ะ แสบตาหรือเปล่าคะ (สำนึกๆๆ)

วันนี้ที่ทำงานมีเลี้ยง อิ่มมากเลย หนุกหนานมากมาย

ขอให้มีความสุขกับสัปดาห์สุดท้ายของปีนะคะ

 

โดย: D*U*A*N (thisisduan ) 25 ธันวาคม 2550 18:13:42 น.  

 

เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะพี่นา ในชีวิตจริงห้าวไม่เคยเจอผู้ชายที่น่ารักแบบพี่ชาย(หมอเอก)เลย อ่านแล้วชักอิจฉาพี่แฮะที่มีพี่ชายน่ารักด้วย นิยายพี่สนุกมากเลยค่ะ

 

โดย: สาวห้าว IP: 203.113.50.14 25 ธันวาคม 2550 19:27:41 น.  

 

-ขอให้มีความสุขมากๆ เช่นกันค่ะ-

 

โดย: กบูร IP: 202.91.18.206 25 ธันวาคม 2550 23:32:01 น.  

 

ได้อ่านแล้ว ก็ อยากอ่านต่อเลยนะคะเนี่ย

มีความสุขมากๆวันคริสมาสต์นะคะ>

 

โดย: เชอรี่ (JAN_CHERRY ) 25 ธันวาคม 2550 23:40:43 น.  

 



ขอบคุณมากๆค่ะ
ที่แวะไปให้กำลังใจ

 

โดย: ยอพระกลิ่น 26 ธันวาคม 2550 0:11:41 น.  

 

ขอบคุณด้วยใจอีกครั้ง
ขอบคุณทุกพลังความคิดเห็น
ขอบคุณมิตรไมตรีคลายหนาวเย็น
ขอบคุณที่ยังเป็นกำลังใจให้แก่กัน


 

โดย: มัยดีนาห์ 26 ธันวาคม 2550 13:07:08 น.  

 

หวัดดีปีใหม่นะครับน้องนา มีความสุขสมหวังดังจิตเลยนะครับ

 

โดย: พี่รี่+ต๊อก 26 ธันวาคม 2550 16:03:20 น.  

 

สวัสดีปีใหม่ด้วยนะครับ...

ผมพึ่งเปิดเข้ามาดู ขอชมเลยนะครับว่าเก่งมากๆ ที่แต่งเรื่อง สำหรับผมมันยากน่าดูเชียว

รักษาสุขภาพครับ

 

โดย: monixe 26 ธันวาคม 2550 16:24:38 น.  

 




เหนื่อย....งานเยอะมากมาย

 

โดย: big-lor 26 ธันวาคม 2550 16:33:52 น.  

 

มาส่งความสุขจ้า มีความสุขมากๆเด้อ

 

โดย: ผลส้ม (ผลส้ม ) 26 ธันวาคม 2550 17:25:14 น.  

 

หวัดดียามเย็นครับน้องนา

ขอบคุณครับ
ดีใจที่โดนใจนะครับ

แสดงว่าน้องนาคิดเกินวัย อิอิอิ
ถึงชอบเรื่องราวแบบนี้

ไม่ได้แอ๊บแบ๊วเหมือนบีแอล
ซึ่งพี่ว่าเค้าไม่เคยยุ่งเรื่องงานหรอกครับ
แต่ยุ่งแต่งกลอน 55555

(เอ...มาลงที่คนไม่หล่อได้ยังไง)

 

โดย: กะก๋า ศักดาพิกุล (กะว่าก๋า ) 26 ธันวาคม 2550 17:48:40 น.  

 

อยากอ่านตอนจบจังเลยยย

อยากรู้ว่า พี่เอก จะง้อยังไงน้า
อิอิ พระเอกเป็นหมอ(แต่ทำไมตัวร้ายต้องเป็นหมอด้วยอ่ะ ไม่ยอมๆ)

 

โดย: เชอรี่ (JAN_CHERRY ) 26 ธันวาคม 2550 21:07:33 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 


มัยดีนาห์
Location :
สงขลา Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [?]





เช็คหลังไมค์มัยดีนาห์
Color Codes ป้ามด
Group Blog
 
<<
ธันวาคม 2550
 
 1
2345678
9101112131415
16171819202122
23242526272829
3031 
 
24 ธันวาคม 2550
 
All Blogs
 
Friends' blogs
[Add มัยดีนาห์'s blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.