เมษายน 2544 กรุงโตเกียว ประเทศญี่ปุ่น

ณ.ร้านขนมมิกิมิกิ ร้านขนมชื่อดังติดอับดับแห่งหนึ่งในกรุงโตเกียว

เสียงกรุ๊งกริ้งที่เกิดจากกระดิ่งใบน้อยซึ่งถูกแขวนอยู่หน้าประตูทางเข้าดังขึ้น ก่อนที่ร่างบางในชุดเสื้อคลุมสีชมพูสะพายกระเป๋าสีขาวใบโตจะก้าวเข้ามา ใบหน้าหวานเต็มไปด้วยรอยยิ้มสดใส น้ำเสียงร่าเริงที่เอ่ยทักน้าสาวของเขาอย่างคุ้นเคยนั้นเรียกสายตาของทักษ์ พัฒนะไพศาล หรือที่คนในโตเกียวรู้จักกันดีในชื่อของทาคุยะ นากาชิตะ ให้จ้องมองไปยังเจ้าของเสียงโดยไม่รู้ตัว วันนี้หลังจากเสร็จสิ้นการประชุมรับน้องของชมรมเบสบอลที่ตนเองเป็นประธานชมรมอยู่ ทักษ์ก็ตรงดิ่งมาหาน้าสาวเจ้าของร้านขนมชื่อดังทันที มิกิ นากาชิตะ ยิ้มรับคำทักทายจากเด็กสาวชาวไทยลูกค้าขาประจำของตนด้วยความยินดี ถ้อยคำหยอกเย้าที่น้อยนักจะหลุดออกมาจากปากคุณหนูคนเล็กของตระกูลมาเฟียชื่อดัง ทำให้ชายหนุ่มอดพินิจพิจารณาเด็กสาวตรงหน้าอย่างจริงจังไม่ได้

“หวานจัง วันนี้มาเร็วนะจ๊ะ โดดเรียนมารึเปล่าฮึ “

“เปล่านะคะ มิกิซัง วันนี้มีเทสต์ แล้วฉันทำเสร็จเร็วต่างหากล่ะ “ ผักหวานตอบกลับขณะทอดสายตามองชายหนุ่มที่นั่งเคียงข้างมิกิซังอย่างสนใจ เครื่องแบบมหาวิทยาลัยโตเกียวมหาวิทยาลัยเก่าแก่ชื่อดังของญี่ปุ่นที่ชายหนุ่มสวมใส่ ทำให้เด็กสาวจับจ้องร่างสูงตรงหน้าอย่างไม่วางตา...โอ้โห้! นอกจากจะหล่อแล้วยังเรียนเก่งอีกแหะ เด็กสาวคิดในใจอย่างเพ้อๆขณะส่งยิ้มนำทางไปให้

“นี่หลานชายฉันเองจ๊ะ ทาคุยะ, ทาคุยะ นี่ผักหวาน เป็นลูกค้าขาประจำของน้าเอง มาซัมเมอร์ทีไรต้องแวะมาอุดหนุนที่ร้านเราทุกที “

“สวัสดีครับ ผมทาคุยะ … ยินดีที่ได้รู้จัก “

“ สวัสดีค่ะ ผักหวานค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ “ ผักหวานแนะนำตัวเป็นภาษาญี่ปุ่นอย่างน่ารักก่อนจะส่งรอยยิ้มกว้างขวางไปให้ชายตรงหน้าอีกครั้ง ยังไม่ทันจะได้พูดคุยกันมากไปกว่านี้เสียงโทรศัพท์มือถือของทาคุยะก็ดังขึ้น พร้อมๆกับที่คิ้วเข้มขมวดเป็นปมอย่างยุ่งยากใจ ชายหนุ่มหันมาบอกลาน้าสาวทันทีที่กดตัดสายสนทนา ก่อนจะพูดขอตัวกับผักหวานด้วยน้ำเสียงสุภาพและรีบผลุนผลันจากไป ทิ้งให้เด็กสาวมองตามตาปรอยอย่างนึกเสียดาย คนของมหาวิทยาลัยโทไดใช่จะรู้จักกันได้ง่ายๆ แล้วผักหวานจะรู้ได้ยังไงเล่าว่ามหาวิทยาลัยจริงๆกับในหนังที่ดูอยู่บ่อยๆมันจะเหมือนกันไหม

“สวรรค์!! ทำไมไม่เข้าข้างผักหวานคนนี้บ้างน้า ” ผักหวานตะโกนเสียงดังด้วยอารมณ์ที่เซ็งสุดขีด ขณะเดินกลับหอพักย่านอิกาฮาระของตัวเอง วันนี้อุตสาห์ตื่นตั้งแต่ตี4 เพื่อไปจองคิวซื้อตั๋วคอนเสิร์ตวงสแมป (smap) ของพี่ทาคุ ยืนรอจนขาถ่างถึงสี่โมงเย็นเพื่อที่จะได้เห็นตั๋วหมดไปต่อหน้าต่อตาตอนถึงคิวตัวเองเนี๊ยะนะ! ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียด เด็กสาวได้แต่ทุบกำแพงทางเดินที่ตนเดินผ่านทุกวันอย่างนึกแค้นใจ ยืนหันรีหันขวางอยู่คนเดียวครู่ใหญ่พลันสายตาก็ปะทะเข้ากับรอยเลือดที่แห้งเป็นหย่อมๆอยู่ริมถนนติดกำแพงซึ่งเป็นทางลัดเข้าด้านหลังหอพักของตน ถ้าเป็นเด็กสาวทั่วไปพวกเธอคงจะกลัวและรีบเดินหนีไปเส้นทางอื่นอย่างรวดเร็ว แต่นั้นไม่ใช่กับนางสาวพิมลพัทธ์หลานสาวคนเดียวของท่านทำนุแน่ๆ สายเลือดทหารและตำรวจที่มีอยู่ในตัวเริ่มดิ้นพล่าน เด็กสาวเดินตามรอยไปเรื่อยๆจนกระทั่งถึงถังขยะใบใหญ่ด้านหลังหอพัก ก่อนจะสะดุดสายตาเข้ากับชายเสื้อสีดำที่โผล่ออกมา เด็กสาวหันรีหันขวางอยู่ครู่ใหญ่เพื่อหาทางหนีทีไล่ ก่อนจะรีบเดินไปยังอีกด้านหนึ่งของซอยที่มีเศษจักรยานโทรมๆกองอยู่ มือบางค่อยๆดึงเศษเหล็กออกมาอย่างระมัดระวังเพื่อไม่ให้เกิดเสียง ก่อนจะเดินกลับไปยังถังขยะที่ตนเพิ่งจากมาเมื่อครู่อีกครั้ง มือทั้งสองข้างกำท่อนเหล็กในมือไว้มั่นอย่างเตรียมพร้อมที่จะลุยทุกขณะ

“ ทาคุยะซัง “ เด็กสาวครางเสียงเบาอย่างคาดไม่ถึง รีบทิ้งเศษเหล็กในมือของตนทันทีเมื่อเห็นใบหน้าซีดเผือดซึ่งซ่อนตัวอยู่หลังถังขยะอย่างเต็มตา ทาคุยะมองเด็กสาวที่ถือเศษเหล็กยืนจังก้าตรงหน้าตนอย่างอ่อนแรง วันนี้เจ้าพวกตระกูลอิโนอุเอะ เล่นลอบกัดเขาขณะเดินทางจากมหาวิทยาลัยมายังร้านขนมเพื่อแวะทักทายน้าสาวอย่างที่เคยปฏิบัติมาทุกวัน ถึงแม้จะมีทักษะการต่อสู้ดีเยี่ยมเพียงใดแต่คนคนเดียวกับหมาหมู่อีกกว่าสามสิบชีวิตพร้อมด้วยอาวุธครบมือก็ทำให้สะบักสะบอมไปไม่ใช่น้อย นอกจากหน้าตาที่ฟกช้ำแล้วเขายังถูกยิงที่หัวไหลซ้ายอีกด้วย ผักหวานรีบเข้าไปประคองชายหนุ่มให้ค่อยๆลุกขึ้นยืนทันที หัวสมองประมวลผลตามความเข้าใจของตนเองอย่างเร็วจี๋ ... ดูท่าทาคุยะซังจะต้องโดนพวกมาเฟียเด็กเกเรที่หมั่นไส้เด็กเรียนมหาวิทยาลัยชื่อดังเข้ามารีดไถเงินอย่างในหนังที่เคยดูแน่ๆ เด็กสาวคิดเองเออเองในใจขณะทอดสายตามองคนที่ตนกำลังประคองอยู่อย่างนึกสงสาร

“เจ็บมากไหมคะ เดี่ยวฉันพาคุณไปหามิกิซังนะ “

“อย่า “ ทาคุยะเอ่ยห้ามเสียงแผ่ว

“ค่ะ...ทำไหมล่ะ “

“เดี่ยวน้ามิกิจะเป็นห่วง “ ผักหวานที่เอ่ยถามอย่างสงสัยในตอนแรกพยักหน้าหงึกหงักอย่างเข้าใจเหตุผลที่อีกฝ่ายกล่าว ...ไม่บอกก็ไม่บอก เด็กสาวคิด แต่จะให้เธอทิ้งชายหนุ่มไว้ตรงนี้ก็คงจะไม่เข้าที ท่าเผื่อว่าไอ้พวกมาเฟียสารเลวนั่นย้อนกลับมาเห็นเข้า ทาคุยะซังต้องแย่แน่ๆ

“ถ้าอย่างนั้นฉันจะพาคุณไปโรงพยาบาลนะคะ”

“ไม่ได้ “ ทาคุยะเอ่ยห้ามอีกครั้งพร้อมทั้งพยายามขืนตัวออกห่าง ผักหวานได้แต่มองอาการขัดขืนของชายหนุ่มอย่างงุนงง ก่อนที่ดวงตาจะฉายแววเข้าใจเมื่อนึกขึ้นมาได้ ...มันต้องเหมือนในหนังแน่ๆเลย ถ้าไปโรงพยาบาลพวกมาเฟียจะต้องตามไปเก็บเขา เด็กสาวคิดเองเออเองอีกครั้ง

“ โอเค ฉันเข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้นคุณไปทำแผลที่ห้องฉันก่อนนะคะ อยู่ชั้นสองนี่เอง เดี่ยวเราเข้าทางด้านหลังกัน รับรองไม่มีใครเห็นหรอก “ ผักหวานพูดขณะประคองอีกฝ่ายให้เดินตามตน ทาคุยะ ได้แต่ประคองตัวตามเด็กสาวไปอย่างไม่เข้าใจตัวเอง เขาควรจะตวาดใส่เธอและรอคนของตนที่เพิ่งโทรไปเรียกให้มารับพากลับไปรักษาที่บ้านนากาชิตะ แต่ดูเหมือนว่าส่วนลึกในใจจะมีอำนาจมากกว่า ภาพเด็กสาวยิ้มแย้มกว้างขวางที่เห็นเมื่อวันก่อนรบกวนจิตใจเขามาตลอดตั้งแต่วันนั้นที่เจอกัน บางทีการที่มีเด็กสาวหน้าตาน่ารักมาทำแผลให้คงจะดีกว่าให้เจ้าเคนอิจิทำให้อย่างทุกทีกระมัง

ทาคุยะสะดุ้งทันทีที่เด็กสาวใช้แอลกฮอล์ฆ่าเชื้อชุบสำลีเช็ดที่บาดแผลให้อย่างเบามือ ผักหวานได้แต่มองอาการของชายหนุ่มตรงหน้าอย่างนึกแปลกใจ ...เธอว่าตัวเองเบามือแล้วนา เด็กสาวคิดพลันหางตาก็เหลือบไปเห็นฉลากบนขวดยาพอดี อดอุทานอย่างตกใจไม่ได้เมื่อเห็นว่าในมือของตนไม่ใช่แอลกฮอล์อย่างที่คิด หากแต่เป็นทิงเจอร์ที่ตัวเองนึกขยาดตั้งแต่โดนคุณตาหยิบมาราดแผลที่เกิดจากการหกล้มให้

“ว้าย! ทิงเจอร์นี่ ” ทาคุยะได้แต่นึกปลงอยู่ในใจ ตกลงนี่เขาคิดผิดหรือคิดถูกกันแน่นะ

“ขอโทษนะคะ “ผักหวานเอ่ยคำขอโทษเป็นภาษาญี่ปุ่นอย่างสำนึกผิด ก่อนจะรีบหยิบขวดแอลกฮอล์มาวางแทนที่ขวดทิงเจอร์ เด็กสาวพยายามโฟกัสสายตาไปเฉพาะที่บาดแผลของอีกฝ่าย ด้วยกลัวว่าเลือดกำเดาจะไหลจนหมดตัวไปเสียก่อน ก็หุ่นของคนตรงหน้านี่สิ เซ็กซี่มั๊กมาก ไหล่กว้างน่าซบเต็มไปด้วยมัดกล้ามอย่างคนที่ออกกำลังอยู่เป็นนิจ ตอนแรกที่เห็นใส่เครื่องแบบนึกว่าจะตัวบางๆเหมือนเด็กญี่ปุ่นทั่วไปซะอีก ... เอิก! ใครว่ามีแต่ผู้ชายที่สั่นเวลาเห็นผู้หญิงใส่บิกินีกันนะ ผักหวานคนนี้ขอเถียงขาดใจเลย ผู้ชายถอดเสื้อนี่ละ ทรมานใจกว่าอีก …

ทาคุยะลอบมองใบหน้าหวานที่ตั้งอกตั้งใจทำแผลให้ตนอย่างพินิจพิจารณา ตากลมโตที่เต็มไปด้วยแพขนตาหนาอย่างเป็นธรรมชาติกำลังจ้องมองไปยังบาดแผลของเขาอย่างตั้งใจ จมูกโด่งดูน่าดึงเล่นไม่น้อย แล้วปากบางเล็กๆนั่นจะหวานเพียงใดนะ คิดถึงตรงนี้ชายหนุ่มก็อดสะดุ้งไม่ได้ ... นี่เขากำลังเป็นบ้าอะไรกัน อยู่ดีๆก็นึกอยากจะจูบเด็กสาวที่เพิ่งเจอกันเป็นครั้งที่สองอย่างนั้นหรือ

“เจ็บหรือคะ“ ผักหวานถามเมื่อเห็นอาการแปลกๆของอีกฝ่ายขณะปิดพลาสเตอร์ยาอันสุดท้ายลงบนไหล่ของชายหนุ่ม

“เปล่า เออ ... ขอบคุณมาก ... ครับ” ชายหนุ่มปฏิเสธ ก่อนจะเอ่ยปากขอบคุณด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก ผักหวานยิ้มให้อีกฝ่ายจนตาหยี ทำให้คนมองถึงกับตาพร่าไปชั่วขณะ

“ไม่เป็นไรคะ พี่ทาคุยะ เออ ... หวานเรียกว่าพี่ทาคุยะได้ใช่ไหมคะ “

“ครับ”

“พี่ทาคุยะนอนพักที่ห้องหวานก่อนก็ได้คะ เดี่ยวหวานจะไปทำโอชาสึเกะมาให้ทาน เสร็จแล้ว จะได้ทานยาแก้อักเสบ “ ผักหวานพูดเองเออเองเสร็จสรรพก่อนจะวิ่งปรูดไปยังส่วนครัวที่อยู่ใกล้กับประตูห้องพักของตนเพื่อค้นหาซองโอชาสึเกะสำเร็จรูปมาทำให้ชายหนุ่มทาน ทาคุยะมองตามแผ่นหลังของเด็กสาวที่เคลื่อนไหวไปมาอย่างคล่องแคล่วด้วยสายตาอ่อนโยน กระแสความอบอุ่นไล่บ่าไปทั่วหัวใจที่เย็นชาอยู่เป็นนิจ ...นานเท่าไหร่แล้วนะที่ไม่มีใครเป็นห่วงเขาแบบนี้ นับตั้งแต่ที่ย้ายมาอยู่กับคุณตาเพื่อฝึกฝนตนเองให้แข็งแกร่งสมกับตำแหน่งผู้สืบทอดอำนาจของนากาชิตะ ใจของเขาก็เต็มไปด้วยความด้านชา บาดแผลไม่อาจทำให้เจ็บปวดเจียนตายได้ พอๆกับสายตาของผู้หญิงหน้าไหนก็ไม่อาจทำให้หวั่นไหวได้เช่นกัน แต่กลับเธอคนนี้เพียงครั้งแรกที่ได้เห็นกลับสะดุดตา น้ำใจที่มีให้ยิ่งทำให้เต็มตื้นในหัวใจ

“เสร็จแล้ว รับรองว่าอร่อยเหาะ “

“อืม ... ยี่ห้อมารุมิยะอร่อยอยู่แล้วล่ะ” ทาคะยะพูดหน้าตาย ขณะใช้ช้อนคนชามใส่โอซาสึเกะตรงหน้า

“พี่อ่ะ ถึงของจะอร่อยแต่ถ้าคนทำไม่ใส่ใจลงไปมันก็ไม่มีทางอร่อยหร๊อก” ผักหวานพูดโต้กลับอย่างไม่ทันคิดแต่นั่นกลับยิ่งทำให้ทาคุยะประทับใจเข้าไปใหญ่ เด็กสาวนั่งอยู่ข้างๆทาคุยะตลอดเวลาที่อีกฝ่ายรับประทานอาหาร ปากก็ชวนคุยเรื่องมหาวิทยาลัยของชายหนุ่มไปด้วยอย่างใคร่รู้ ก่อนจะยื่นยาแก้อักเสบให้เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าทานหมดแล้ว

“พี่ขอยาแก้เจ็บคอด้วยได้ไหม...”

“ทำไหมคะ หรือว่าคันคอจะเป็นหวัด สงสัยแผลคงจะอักเสบเลยทำให้ไข้ขึ้นแน่ๆเลย “ ผักหวานสันนิษฐาน ขณะเดียวกันก็เตรียมจะลุกขึ้นไปหายามาให้ตามคำขอ

“เปล่าหรอก พี่ตอบคำถามเราจนเจ็บคอต่างหาก “ ทาคุยะพูดแซวอย่างนึกสนุก ภาพผักหวานที่หน้าตาแดงกล่ำอย่างคนกำลังเขินจัดทำให้ชายหนุ่มชอบใจจนไม่อาจละสายตาไปได้ นี่ถ้าเจ้าพิพัฒน์กับเจ้าเคนอิจิ ลูกน้องคนสนิทมาเห็นเขาตอนนี้เข้าคงงงกันเป็นแน่เพราะนอกจากชายหนุ่มจะหัวเราะเต็มเสียงแล้วยังพูดแซวคนที่เพิ่งเห็นหน้าไม่กี่ครั้งอย่างสนิทใจอีกด้วย

“ก็ได้ ไม่คุยด้วยแล้ว เดี่ยวพี่ทาคุยะนอนตรงนี้นะหวานจะปูที่นอนให้ “ เด็กสาวพูดพลางค้อนอีกฝ่ายไปพลาง ตาคมจับจ้องการกระทำของอีกฝ่ายด้วยแววตาหวานไหว ... นี่เขากำลังตกหลุมรักใช่ไหม ชายหนุ่มได้แต่ถามตัวเองในใจขณะทอดสายตามองร่างบางตรงหน้าไม่วางตาดุจดังจะจารึกให้ติดอยู่ในหัวใจ

……………………………

“นายครับ คุณพิพัฒน์มาแล้ว “เสียงลูกน้องที่เฝ้าหน้าประตูดังขึ้น ก่อนที่ร่างสูงใหญ่ของบุรุษนามว่าพิพัฒน์จะก้าวเข้ามา

“มีอะไรรึเปล่าครับคุณทักษ์ เห็นเด็กบอกว่าคุณทศไปมีเรื่องกับ....” ยังไม่ทันจะพูดจบ เสียงห้าวทรงอำนาจก็ดังขัดการสนทนาเสียก่อน

“สืบเรื่องคนคนหนึ่งให้ฉันหน่อย “

“ครับ“พิพัฒน์รับคำด้วยน้ำเสียงแปลกใจ ปกติเรื่องของน้องชายคนเดียวเป็นเรื่องใหญ่ของคนตรงหน้าเสมอแต่ครั้งนี้นี่สิ

“ผู้หญิงคนนี้ ... คนเดียวกับคนที่คุณเคยให้เราตามหาเมื่อหกปีก่อน ... แต่เราหาเธอไม่เจอนี่ครับ “พิพัฒน์พูดขณะมองเจ้านายของตนอย่างคาดไม่ถึง เมื่อจู่ๆอีกฝ่ายจะให้ตนตามหาสตรีในรูปอีกครั้งหลังจากที่คว้าน้ำเหลวไปแล้วเมื่อหกปีก่อน

“ไปสอบถามผู้กำกับธนาดู เธอเป็นเพื่อนกับคนที่เจ้าทศไปมีเรื่องด้วย “ชายหนุ่มบอกเบาะแสให้กับลูกน้องคนสนิทเสียงเรียบ ใบหน้าคมนิ่งสนิทจนยากที่จะคาดเดาได้ว่าคนสั่งรู้สึกอย่างไรกันแน่กับคนในภาพ พิพัฒน์ได้แต่ก้มหน้ารับคำก่อนจะขอตัวจากมาเพื่อไปกระทำการตามความต้องการของอีกฝ่าย... ตามหามาตั้งนานไม่เคยเจอ บทจะเจอขึ้นมาก็พบกันโดยไม่ทันตั้งตัว งานนี้ควรจะขอบคุณคุณทศที่ไปก่อเรื่องขึ้นดีไหมนะ...