แผนรักกระชากใจเธอ ตอนที่ 13 “ จีนครับ เสร็จรึยังเอ่ย” “ เสร็จแล้วคะ แต่ว่า...พี่แอนดี้ค่ะจีนใส่ชุดของจีนเองไม่ได้เหรอ” จิดาภาตะโกนถามเสียงสั่น ขณะมองภาพสะท้อนของตัวเองในกระจกเงาเบื้องหน้า วันนี้แอนโทนี่บอกว่าจะพาเธอไปดำน้ำดูประการังบริเวณท้ายเกาะตามลำพัง ชายหนุ่มกุลีกุจอสั่งแม่บ้านของแทนคุณให้ช่วยจัดเตรียมอาหารใส่ตะกร้าปิกนิกไว้ให้และจัดเตรียมอุปกรณ์เอาไว้พร้อมสรรพโดยไม่ยอมบอกเธอให้รู้ล่วงหน้าเสียก่อน อะไรคงไม่ร้ายเท่าชุดว่ายน้ำสองชิ้นที่ชายหนุ่มเพิ่งยื่นให้เธอเมื่อสักครู่ จิดาภาจะไม่ลังเลเลยถ้าเธอต้องใส่มันไปเล่นน้ำทะเลร่วมกับเพื่อนๆเหมือนเช่นทุกที แต่นี่เธอต้องไปกับเขาเพียงแค่สองคนเท่านั้น แล้วไอ้เจ้าบิกินีสีแดงเพลิงนี่ก็ดูจะประหยัดเนื้อผ้าไม่สมกับราคาของตัวเองจริงๆ หญิงสาวได้แต่เม้มปากแน่นขณะฟังเสียงเร่งเร้าหน้าประตูห้อง ... พี่แอนดี้นะพี่แอนดี้ จะเร่งกันไปถึงไหนเนี๊ยะ ไม่รู้หรือยังไงว่าคนเขาเขิน “ จีนครับ ออกมาเถอะนะ เดี่ยวสายมากกว่านี้แดดจะร้อนนะครับ” “ พี่แอนดี้ จีนว่าใส่ชุดของจีนเองดีกว่านะคะ ชุดนี้มัน....” จิดาภาพูดไม่ทันจบน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความน้อยใจของคนพูดก็ดังแทรกขึ้นมาเสียก่อน “ ทำไมครับ จีนไม่ชอบของที่พี่ซื้อให้เหรอ...ถ้าอย่างนั้นก็ไม่เป็นไรหรอกครับ ยังไงพี่ก็ตามใจจีนอยู่แล้ว” ใบหน้าคมคายยิ้มกริ่มขณะพูดโดยที่คนภายในไม่มีโอกาสได้เห็น จิดาภาได้แต่ถอนหายใจอย่างหนักอก... เอาก็เอาวะ เดี่ยวพ่อเจ้าประคุณจะงอนเธอเข้าให้อีก อย่างน้อยเมื่อวานเขาก็ทำตัวดีไม่ฉวยโอกาสให้เธอไม่สบายใจมาทั้งคืนแล้วนี่นา มือเรียวบางค่อยๆหมุนลูกบิดประตูช้าๆ ก่อนจะก้าวออกมาด้วยท่าทีเหนียมอาย แอนโทนี่มองร่างโปรงระหงตรงหน้านิ่งนานดุจต้องคำสาป ผิวขาวสวยตัดกันได้ดีกับสีแดงเพลิงของบิกินีตัวน้อย อกอิ่มและส่วนเว้าโค้งที่เห็นทำเอาชายหนุ่มแทบหยุดหายใจ จิดาภาได้แต่เสก้มหน้ามองดูพื้นอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี ตอนนี้เธอไม่กล้าสบสายตาวาวๆของอีกฝ่ายด้วยกลัวว่ามันจะทำให้ตัวเองใจสั่นจนเผลอทรุดลงไปกองกับพื้นให้ได้อาย แอนโทนี่ก้าวเดินไปยังร่างโปรงตรงหน้าช้าๆ ยิ่งได้เห็นเขาก็ยิ่งหวง อยากครอบครองและไม่อยากปล่อยเธอไว้ให้อยู่ห่างกาย จิดาภาพยายามระงับความตื่นเต้นของตนเองเอาไว้ หญิงสาวฝืนสบตาชายหนุ่มที่บัดนี้มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าตนแล้ว “ จีนว่าคนขายเค้าง๊กงกเน๊อะ” แกล้งพูดแก้เกี้ยวก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่ว “ พี่แอนดี้ ให้จีนสวมเสื้อคลุมทับไม่ได้เหรอคะ จีนไม่ถนัดเลย ถ้าเผื่อมันไปหลุดอยู่กลางทะเลจีนไม่อายเขาแย่เหรอคะ” “ จีนไม่ไว้ใจพี่เหรอครับ คิดว่าพี่จะดูแลจีนไม่ได้หรือยังไง ฮือ คนดี “ แอนโทนี่แกล้งว่า ก่อนจะรั้งเอวบางให้เข้ามาแนบชิดตน ร่างโปรงระหงที่สั่นสะท้านน้อยๆ ทำให้ชายหนุ่มแทบอยากยกเลิกทริปไปดำน้ำดูปะการังให้รู้แล้วรู้รอด ถ้าไม่ติดว่าอยากให้ทั้งเธอและเขามีความทรงจำดีๆร่วมกัน สิ่งที่เขาอยากทำมากที่สุดตอนนี้ก็คือผลักร่างแน่งน้อยนี้ให้นอนราบไปกับเตียงนุ่มตรงหน้า และกกกอดเธอไว้ในอ้อมแขนไม่ปล่อยให้หนีหายไปไหน “ คือ ....” จิดาภาพูดตะกุกตะกักอย่างทำอะไรไม่ถูกกับสัมผัสแนบชิด ตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวเธอมีเพียงบิกินีตัวน้อย ในขณะที่เขาเองก็สวมเพียงแค่กางเกงว่ายน้ำตัวเดียว ไออุ่นจากเนื้อแนบเนื้อทำให้กายสาวถึงกับสะท้าน แอนโทนี่เชยคางมนให้หันมาทางตนก่อนจะก้มลงพูดกับคนตรงหน้าเสียงนุ่ม “ พี่ไม่ปล่อยให้ใครได้เห็นจีนในแบบที่พี่ได้เห็นหรอกนะครับ พี่หวงของพี่เหมือนกันนะ รู้ไหม” พูดจบชายหนุ่มก็เผยสิ่งที่อยู่ในมือข้างที่วางอยู่ให้ได้ดู จิดาภาได้แต่ทุบไหล่หนาอึกใหญ่อย่างหมั่นไส้... คนบ้า แล้วก็ปล่อยให้เราวิตกจริตอยู่ได้ตั้งนาน “ อู้ยย ทุบพี่ทำไมล่ะครับ หรือว่าไม่อยากใส่ งั้นพี่เอาไปเก็บก็ได้นะ “ จิดาภารีบฉุดข้อมือของคนเจ้าเล่ห์เอาไว้ทันที หญิงสาวได้แต่เม้มปากแน่นก่อนจะส่ายหน้าน้อยๆแทนคำตอบ มือบางยื่นไปเบื้องหน้าขอสิ่งที่เขาถือไว้ แอนโทนี่ส่ายหน้าน้อยๆก่อนจะรีบพูดเมื่อเห็นตากลมสวยเริ่มฉายแววขุ่นขวาง “ จีนยังไม่ได้ทาครีมกันแดกเลยนะครับ จะใส่เสื้อก่อนได้ยังไง” “ จีนทาแล้ว” พูดเสร็จมือบางก็เตรียมจะฉวยเสื้อกล้ามและกางเกงขาสั้นเซตเดียวกับบิกินีมาไว้ในครอบครอง หากแต่ก็ไม่ทันคนตรงหน้าที่เอามือไปซ่อนไว้ด้านหลังเสียก่อน “ ทาแล้วแต่ไม่ทั่วหรอกครับ หรือว่าจีนเป็นแม่นาคมือเลยยาวเอื้อมมาทาด้านหลังได้” จิดาภาได้แต่เม้มปากแน่นอย่างขัดใจ... ไหนแกบอกว่าเขาเป็นเด็กอินเตอร์ที่เกิดและเติบโตที่เมืองนอกมาตลอดไงวะวินดี้ ทำไมรู้จักแม่นาคพระโขนงด้วยล่ะ “ ไหนครีมล่ะครับ เดี่ยวพี่ช่วยทาให้” จิดาภาส่ายหน้าทันที หญิงสาวก้าวถอยหลังโดยอัตโนมัติ “ จีนไม่ไว้ใจพี่ “ “ ไม่ใช่คะ” หญิงสาวรีบพูดเมื่อเห็นแววตาของคนตรงหน้า “ คือ...คือจีนไม่อยากรบกวนพี่แอนดี้น่ะค่ะ “ “ พี่เต็มใจ แล้วอีกอย่างพี่ก็ไม่ได้ทำให้จีนฟรีๆด้วยนี่ครับ” “ ค่ะ” จิดาภาอุทานเสียงหลงเมื่อได้ฟัง แอนโทนี่ได้แต่นึกขำท่าทีของอีกฝ่ายในใจ นึกหวงแหนจิดาภาในแง่มุมนี้ อยากให้เธอเป็นเช่นนี้แค่กับเขาเพียงคนเดียว “ ตกใจอะไรครับ พี่แค่...จะให้จีนทาให้พี่ด้วยก็เท่านั้นเอง ไหนล่ะครับครีมเราต้องรีบทากันแล้ว ใกล้จะเก้าโมงแล้วด้วย ยิ่งสายแดดก็ยิ่งร้อนนะครับ” จิดาภาทำได้แค่เดินกลับเข้าไปในห้องน้ำเพื่อหยิบครีมกันแดดมาให้อีกฝ่ายตามต้องการ ด้วยคิดสาละตะแล้วว่าตัวเธอเองคงขัดใจเข้าไม่ได้ ยิ่งชักช้าก็มีแต่จะเสียเปรียบเพราะต้องอยู่กับคนเจ้าเล่ห์เพียงลำพังภายในห้องนอนแบบนี้ แอนโทนี่ได้แต่อมยิ้มกับท่าทีกระเง้ากระงอดของหญิงสาว นึกอยากจะรั้งคนเอวบางมาไว้ในอ้อมกอดแล้วจูบริมฝีปากฉ่ำหวานนั่นอีกครั้ง ชายหนุ่มส่ายศีรษะให้กับตัวเองเมื่อนึกมาถึงตอนนี้ ตั้งแต่ได้ใกล้ชิด ได้ลิ้มลองความหวานจากกลีบปากนุ่มและผิวเนียนละมุนมือ เขาก็ยิ่งอยากสัมผัสหญิงสาวให้มากกว่านี้ อยากครอบครอง อยากทำให้เธอเป็นของเขาแต่เพียงคนเดียว ถึงจะรู้ว่าสิ่งที่ตนคิดไม่ถูกต้อง หากแต่เจ้าปีศาสร้ายในใจ ก็เพียรแต่จะชักจูงให้กระทำอย่างที่ใจต้องการ... ทำให้เธอเป็นของตัวเองทั้งร่างกายและจิตใจ เพื่อที่เธอจะได้ไม่หนีห่างไปไหน ไม่เปลี่ยนแปลงจิตใจเมื่อต้องกลับไปใช้ชีวิตเฉกเช่นปกติอีกครั้ง ความคิดสะดุดลงเมื่อจิดาภายื่นขวดครีมกันแดดมาให้ แอนโทนี่ส่ายหน้าน้อยๆก่อนจะพูดกับคนตรงหน้าเสียงทุ้ม “ จีนทาให้พี่ก่อนครับ ก็บอกแล้วไงว่าผลัดกัน” จิดาภาไม่รู้เหมือนกันว่าหน้าของตัวเองแดงขนาดไหน ขณะลากฝ่ามือไปตามแผ่นหลังที่เรียบตึงของอีกฝ่าย หญิงสาวรู้เพียงแต่ว่าตอนนี้เธอรู้สึกร้อนผะผ่าวบนใบหน้าและรู้สึกใจเต้นราวกับว่าหัวใจพร้อมจะหลุดออกมาภายนอกได้ทุกขณะ กลิ่นกายของเขา ผิวกายของเขาที่เธอกำลังสัมผัส ทำให้หญิงสาวรู้สึกร้อนไปหมดอย่างที่ไม่เคยมาก่อน ไม่น่าเชื่อว่าฝ่ามือเล็กบางนั่นจะส่งอิทธิพลกับเขามากขนาดนี้ แอนโทนี่คิดขณะพยายามระงับอารมณ์ที่เริ่มจะเตลิดไปของตนให้กลับมาสงบอีกครั้ง เขาจะต้องทำให้เธอไว้ใจ จะต้องทำให้เธอผ่อนคลายเมื่อได้สัมผัสเนื้อตัวของกันและกันเช่นนี้ ชายหนุ่มบอกตัวเองในใจก่อนจะหันหน้ากลับไปและยกมือเรียวบางนั่นขึ้นมาจุมพิตเบาๆแทนคำขอบคุณ “ ขอบคุณมากครับคนดี คราวนี้ถึงตาพี่ล่ะ หันหลังซิครับ” จิดาภาไม่รู้เหมือนกันว่าตนเองหันไปตามคำสั่งตั้งแต่เมื่อไร มารู้สึกตัวอีกทีก็เมื่อตอนที่ฝ่ามืออุ่นหนานั่นสัมผัสลงที่กลางหลังของตนอย่างแผ่วเบาแล้ว หญิงสาวสะดุ้งเบาๆกับสัมผัสที่ได้รับฝามือร้อนผ่าวที่ค่อยๆลากไล้ไปทั่วแผ่นหลังเนียนทำให้ลมหายใจของหญิงสาวแทบสะดุดลง ความรู้สึกแปลกใหม่ที่ได้รับทำให้กายสาวสั่นสะท้านไปทั่วทุกที่ที่โดนสัมผัส แอนโทนี่พยายามระงับจิตใจของตนอยากยากเย็นขณะถอนฝ่ามือออกมา ... เขาจะต้องไม่ใจร้อน จะทำให้เธอตื่นกลัวกับสัมผัสที่ได้รับไม่ได้ ถึงจะพยายามพร่ำบอกตัวเอง หากแต่ชายหนุ่มก็อดที่จะกดจูบลงบนแผ่นหลังเนียนนุ่มนั่นไม่ได้ จิดาภาสะดุ้งทันทีที่แผ่นหลังถูกริมฝีปากอุ่นประทับหญิงสาวสั่นไปทั้งตัวยามที่ถูกมือแข็งแรงโอบประคองให้หันกลับมา “ นี่ครับเสื้อผ้าของจีน เดี่ยวพี่ออกไปยืนรอด้านนอกนะครับ” เสียงของแอนโทนี่ดูจะพร่าไปไม่น้อยขณะก้มลงพูดกับหญิงสาว จิดาภาได้แต่พยักหน้ารับก่อนจะหันมองไปยังทิศทางของประตูห้องอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงปิด ใบหน้าหวานแดงซ่านเมื่อนึกถึงสัมผัสของเขาเมื่อครู่ มือบางเผลอลูบไล้ไปด้านหลังเท่าที่มือจะสามารถเอื้อมถึงอย่างเผลอไผล ขณะเดียวกันคนที่รออยู่ภายนอกนั้นก็ไม่ได้แตกต่างไปจากคนที่อยู่ภายในเลยสักนิด ร่างสูงใหญ่ยกมือของตนขึ้นมาสูดดมกลิ่นหอมซึ่งติดฝ่ามือมาอย่างหลงไหล จิตใจฝ่ายดีถูกเจ้าปีศาสร้ายหลวงหลอกเสียจนไม่อาจจะต่อกรขึ้นมาได้อีก ...ในเมื่อเธอหอมหวาน น่ารักน่าใคร่ไปทั้งตัวแบบนี้จะปล่อยให้เธอหลุดมือไป จะยอมให้เธอตกตกเป็นของคนอื่นได้หรือแอนโทนี่... ยอมได้หรือแอนโทนี่ ... ...ไม่... ชายหนุ่มกู่ก้องในใจ ...เธอจะต้องเป็นของเขา เป็นของเขาแค่เพียงคนเดียวเท่านั้น ! จิดาภาดำดูเหล่าปะการังน้อยใหญ่อย่างเพลิดเพลิน ไออุ่นจากมือหนาที่เกาะกุมมือบางเอาไว้ไม่ห่างทำให้หญิงสาวรู้สึกสุขจนอยากจะหยุดช่วงเวลานี้เอาไว้ หญิงสาวโผล่พ้นผิวน้ำขึ้นมาเมื่อได้รับสัญญาณเตือนจากมือหนาที่บีบแน่นเข้า เวิ้งของทะเลสุดลูกหูลูกตาทำให้รู้ว่าตัวเองมาไกลจากชายฝั่งที่วางตะกร้าปิกนิกเอาไว้พอสมควรแล้ว “ จีนมัวแต่ดูเพลินเลยไม่ทันสังเกต เรามาไกลแล้วใช่ไหมคะ พี่แอนดี้” หญิงสาวเอ่ยถามขณะเตะเท้าในน้ำเพื่อพยุงตัว แอนโทนี่ที่ทำเช่นเดียวกับหญิงสาวพยักหน้ารับ มือหนาเอื้อมมาปัดผมยาวปรกหน้าไปให้พ้นทางขณะส่งรอยยิ้มมาให้ “ ครับ ... ต้องกลับเข้าฝั่งแล้วล่ะ จีนไหวไม่ครับ” ใบหน้าหวานพยักหน้ารับอย่างน่ารักจนแอนโทนี่นึกอยากจะดึงตัวเข้ามากอด หากแต่เพราะสำนึกดีว่าตัวเองและหญิงสาวยังคอลอยคออยู่กลางทะเลลึกที่ห่างไกลจากฝั่งพอสมควร ชายหนุ่มจึงได้แต่มองกลีบปากนุ่มอย่างตัดใจ “ ถ้าอย่างนั้น จีนว่ายนำไปก่อนนะครับ เดียวพี่จะว่ายตามเอง” ความห่วงใยที่ได้รับ ทำให้จิดาภาไม่ลังเลเลยที่จะเกาะกอดไหล่หนาไว้เป็นหลักยึดก่อนจะประทับกลีบปากนุ่มลงบนริมฝีปากของอีกฝ่ายเบาๆ แทนคำขอบคุณ สัมผัสที่พัดผ่านก่อนที่หญิงสาวจะว่ายน้ำหนีไปทำให้แอนโทนี่อดยิ้มออกมาไม่ได้ ชายหนุ่มรีบว่ายน้ำตามติดไปทันที ภายในใจนึกหมายมาดถึงคำขอบคุณที่ได้รับ ...ยังไม่พอหรอกนะครับจีน พี่จะถือว่านี่เป็นแค่ค่าตอบแทนที่คอยดูแลระหว่างดำดูปะการังเท่านั้น ส่วนค่าจ้างที่พามา ...แววตาคมเข้มเปล่งประกายเมื่อนึกมาถึงตอนนี้ ...พี่จะตามไปทวงคืนเดี่ยวนี้ล่ะ... “ อุ้ย!” จิดาภาอุทานเบาๆเมื่อจู่ๆก็โดนวงแขนแข็งแรงของคนที่ว่ายตามมาเหนี่ยวรั้งเอาไว้ไม่ให้ไปต่อ ทั้งๆที่อีกนิดเดียวก็จะถึงบริเวณที่เธอยืนได้อยู่แล้วเชียว หญิงสาวหันมาสบสายตาคมเข้ม ภายในแววตาเต็มไปด้วยคำถามขณะยึดไหล่ของคนตรงหน้าไว้เป็นหลักประคองตัว เพราะสูงใหญ่กว่าหญิงสาวมาก แอนโทนี่จึงยืนอยู่บนผืนทรายแห่งนี้ได้อย่างสบายโดยที่ระดับน้ำทะเลสูงเพียงแค่ปลายคางของเขาเท่านั้น “ มีอะไรหรือคะ” “ จีนยังไม่ได้จ่ายค่าจ้างให้พี่เลยนะครับ” แววตาแพรวพราวที่ทอดมองมาทำให้จิดาภาดใจสั่นไม่ได้ หญิงสาวเสมองอกหนาเบื้องหน้าก่อนจะพูดออกมาเบาๆ “ ก็ให้ไปแล้วไงคะเมื่อกี้” “ นั่นมันค่าพาไปดำดูปะการังต่างหาก ค่าพามายังไม่ได้จ่ายเลย” น้ำเสียงกึ่งยั่วเย้าทำให้จิดาภาอดทุบลงบนกล้ามเนื้อแข็งแรงไม่ได้ หญิงสาวเผลอร้องอุทานออกมาเมื่อจู่ๆก็ถูกรั้งให้เข้าใกล้ สัมผัสแนบเนื้อทำให้หญิงสาวร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้า ครั้นเมื่อแหงนหน้าขึ้นมาปากอิ่มก็ถูกคนตรงหน้าประทับตีตราโดยไม่ทันให้ตั้งตัว มือบางได้แต่โอบล้อมลำคอหนาเมื่อถูกรุกรานหนักๆเข้า ฝ่ามือร้อนผ่าวที่ลูบไล้ไปทั่วทำให้หญิงสาวได้แต่สะท้านไปทั้งตัว... ครั้งนี้มันมากกว่าคราวที่แล้วเพราะมีเพียงบิกินีตัวน้อยสัมผัสที่ได้รับจึงตรงเข้าสู่เนื้อแท้อย่างไม่มีปราการขวางกั้น แอนโทนี่ค่อยๆกระตุกสายรั้งของบิกินีด้านหลังช้าๆ เรียวลิ้นยังคงรุกรานปากอิ่มตรงหน้าอย่างหลงใหล ฝ่ามือที่โอบล้อมทรวงอกอิ่มแทนบิกินีตัวน้อยทำให้จิดาภาสั่นไปทั้งตัว หญิงสาวเผลอครางออกมาเมื่อยอดทรวงถูกมือหนาหยอกเล่นอย่างยั่วเย้า แอนโทนี่รู้ดีว่าตอนนี้ตัวเองมาไกลเกินกว่าที่คิดเอาไว้ เขาไม่ปราถนาให้ใครได้เห็นหญิงสาวในแบบที่ตัวเองได้เห็น ไม่ปราถนาให้เธอต้องเสื่อมเสียชื่อเสียงหากมีคนมาพบเห็นเขา ลำคอขาวผ่องถูกร่างหนาขมเม้มเป็นรอยอย่างตัดใจ ก่อนที่บิกินีชิ้นบนจะถูกคนที่ปลดออกผูกมันไว้ดุจเดิมเมื่อเจ้าตัวสามารถระงับอารมณ์ของตนเองได้แล้ว จิดาภาได้แต่ซุกซบใบหน้าลงบนอกกว้างอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี หญิงสาวกำลังอายที่ตนเองเผลอไผลไปกับสัมผัสที่ได้รับจนลืมที่จะห้ามปรามเขา แอนโทนี่รู้ดีว่าคนตรงหน้ารู้สึกอย่างไร ชายหนุ่มอดยิ้มไม่ได้กับความขี้อายของคนตรงหน้าที่ดูจะขัดแย้งกับบุคลิกภายนอกที่ผู้คนพบเห็น ชายหนุ่มโอบอุ้มร่างโปร่งระหงเอาไว้แนบอกก่อนจะค่อยๆวางหญิงสาวลงบนเสื่อเมื่อเดินขึ้นมาถึงบนหาดแล้ว ผ้าขนหนูผืนโตถูกนำมาใช้ห่อหุ้มร่างกายหญิงสาวก่อนที่ร่างโปร่งระหงจะถูกรั้งให้นั่งเกยลงบนต้นขาแข็งแรง “ พี่อยากให้จีนรู้ไว้นะครับ ว่าพี่ไม่ได้รังแก ที่ทำไปก็เพราะรัก” ชายหนุ่มก้มหน้ากระซิบ จิดาภาเงยหน้าขึ้นสบดวงตาคมเข้ม ดวงตากลมหวานเต็มไปด้วยแววตาตัดพ้อ ขณะพูดกับคนตรงหน้าเสียงสั่น “ แต่มันไม่ถูก” “ ไม่มีคำว่าถูกหรือผิดหรอกครับสำหรับความรัก” “ พี่แอนดี้ก็พูดได้ซิคะ ตัวเองเป็นผู้ชายนี่” เสียงสั่นแปรเปลี่ยนเป็นขุ่นขวาง พร้อมกับกำปั่นน้อยๆที่ทุบลงบนอกกว้าง แอนโทนี่กุมมือบางมาวางไว้แนบอก ตาคมเข้มทอดมองคนตรงหน้าดุจต้องการให้หญิงสาวมองทะลุผ่านไปจนถึงหัวใจ “ ไม่ใช่อย่างที่จีนคิดนะครับ สำหรับพี่สัมผัสคือสื่อที่แสดงให้เห็นถึงสิ่งที่อยู่ในหัวใจ พี่ไม่ได้คิดเอาเปรียบ ไม่ได้อยากฉวยโอกาส เพราะสำหรับพี่ ความรู้สึกที่มีให้จีนมันมากกว่านั้น แต่ถ้าจีนไม่ชอบพี่ก็จะพยายามทำใจ จะไม่ทำรุ่มร่ามให้จีนไม่พอใจอีก” “ ไม่ใช่อย่างนั่นซะหน่อย” จิดาภาเผลอแย้งออกมาเสียงอ่อยเมื่อมองเห็นแววตาเสียใจของคนตรงหน้า ดวงตาคมเข้มที่กลับมาพราวระยับอีกครั้งทำให้หญิงสาวรู้ว่าตนเองได้เสียรู้ให้กับคนเจ้าเล่ห์อีกแล้ว มือบางถูกเจ้าตัวกำไว้แน่น ก่อนจะทุบลงบนไหล่หนาหลายที่อย่างอดไม่อยู่ “ พี่แอนดี้ คนเจ้าเล่ห์ กะจะให้จีนหลุดออกมาใช่ไหม คนบ้า นี่แน่ะ” แอนโทนี่หัวเราะออกมาอย่างมีความสุข ชายหนุ่มปล่อยให้คนตรงหน้าทำร้ายร่างกายตัวเองเสียจนพอใจ ก่อนจะพลิกตัวกลับทาบทับลงบนเรือนร่างโปร่งระหงเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายอ่อนแรงลงแล้ว “ พี่แอนดี้” จิดาภาเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงเขียว หากแต่ดูเหมือนชายหนุ่มจะไม่สะทกสะท้านเลยสักนิด มือหนาปัดปอยผมที่ระอยู่บนใบหน้างามออก ก่อนจะก้มลงพูดในสิ่งที่ตนเองคิด “ พี่สัญญานะครับ ว่าพี่จะพยายามให้มากกว่านี้ จะไม่หักหาญน้ำใจจีนถ้าจีนไม่ต้องการ จะหยุดถ้าจีนขอร้อง ” จิดาภาดูจะอ่อนลงกับสัญญาที่ได้รับ หญิงสาวไม่รู้หรอกว่าภายในใจของหมาป่าตัวนี้กำลังคิดอะไรอยู่ ...พี่จะหยุดถ้าจีนขอร้อง แต่ถ้าจีนไม่พูดก็แสดงว่าพี่ไม่ผิดนะครับ...ดวงตาคมเข้มเปล่งประกายพราวระยับโดยที่หญิงสาวไม่มีโอกาสได้เห็น ร่างสูงโอบประคองร่างโปร่งระหงให้เดินกลับเข้าบ้านพักหลังจากที่ทั้งเธอและเขารับประทานอาหารกลางวันร่วมกันเสร็จแล้วอย่างมีความสุข ไม่ได้รู้เลยว่าตนเองทำให้คนที่คอยอยู่เบื้องหลังลำบากเพียงใดกับการกระทำที่แสนจะเอาแต่ใจในครั้งนี้ “ คุณมีน ฉันไม่เชื่อที่คุณพูดหรอกนะคะ คุณเป็นเลขาภาษาอะไรจะมาบอกว่าไม่รู้ที่อยู่ของนายได้ยังไงกัน พี่อี้เหมินมีงานที่ต้องตัดสินใจอีกตั้ง หลายอย่าง ไม่มีทางที่เขาจะหนีไปที่ไหนโดยไม่บอกกล่าวหรอก” มีนาได้แต่ลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบากใจขณะพยายามทำใจดีสู้เสือฝืนยิ้มให้กับร่างเล็กตรงหน้า เฉินอี้หลิงกอดอกมองเลขาสาวอย่างขัดใจ... เป็นตายยังไงเธอจะต้องรู้ให้ได้ว่าพี่แอนดี้หลบไปอยู่ที่ไหนกันแน่ เขาหายหน้าไปไม่ติดต่อกลับมาตั้งสามวันเข้าไปแล้วนะถ้านับมาถึงตอนนี้ “ ดิฉันบอกแล้วไงคะว่าคุณแอนดี้ไม่ได้หนีไปไหน เธอเพียงแต่ต้องการเวลาพักผ่อนชาร์ตแบตให้กับตัวเองบ้าง อีกไม่นานก็จะกลับมาแล้ว สำหรับเรื่องงานคุณแอนดี้ก็เมล์มาสั่งทุกวันเป็นปกติอยู่แล้ว คุณหลิงหลิงไม่ต้องห่วงหรอกคะ” “ ฉันไม่ได้ห่วงเรื่องงาน แต่ฉันห่วงพี่อี้เหมินเข้าใจไหม” สาวร่างเล็กเผลอตวาดออกมาอย่างระงับอารมณ์ไม่อยู่ ก่อนจะพูดประโยคถัดมาด้วยน้ำเสียงดีขึ้นเมื่อระงับอารมณ์ได้แล้ว “ ขอโทษคะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ “ เฉินอี้หลิงถอนหายใจยาวเมื่อพูดมาถึงตอนนี้ “ ถ้าอย่างนั้นคงต้องรบกวนคุณด้วย นี่เบอร์โทรศัพท์ของฉันคะ ถ้าพี่อี้เหมินกลับมาแล้วคุณรีบโทรบอกฉันเลยนะคะ” มีนาถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อร่างเล็กตรงหน้ายอมล่าถอยกลับไป นึกเสียวสันหลังไม่น้อยกับแววตาคาดโทษที่อีกฝ่ายใช้มองมา ... คุณแอนดี้นะคุณแอนดี้ หนีไปมีความสุขอยู่คนเดียวปล่อยมีนให้เผชิญยถากรรมอยู่คนเดียวแบบนี้ คอยดูนะ ถ้ากลับมาแล้วละก็ มีนจะ มีนจะ ... ...นั้นซิ เธอจะทำอะไรได้ ในเมื่อตนเองเป็นแค่เพียงลูกน้องแบบนี้... หญิงสาวถอนใจยาวเมื่อนึกมาถึงตอนนี้ นึกอยากจะลาพักร้อนหลบเลี่ยงสถานการณ์วุ่นวายที่ตนเองเผชิญเสียให้รู้แล้วรู้รอดหากแต่ก็ไม่อาจทำได้ ด้วยภาระหน้าที่ค้ำคอจนไม่อาจกระดิกไปไหนอย่างใจคิด ...เอาก็เอาวะ หลวมตัวมาทำงานให้เขาแล้วนี่ ถึงยังไงก็ต้องทน... หญิงสาวได้แต่บอกตัวเองในใจ แว่นสายตาถูกดันให้สูงขึ้นอีกนิดอย่างฮึดสู้ ก่อนที่ร่างเล็กสมส่วนจะก้าวเดินไปยังส่วนรับรองอย่างกระฉับกระเฉง จิรภาคย์ทอดสายตามองตามร่างสมส่วนไปอย่างนึกชอบใจในความอดทนและถึกอย่างไร้ขีดจำกัดของอีกฝ่าย ตลอดระยะเวลาสองวันที่เขาเข้ามาพักที่นี่ ร่างเล็กปราดเปรียวเที่ยวตามงานและตอบรับโทรศัพท์จากคนนู้นคนนี่แทบทั้งวันจนนับไม่ถ้วน หากแต่เธอกลับระงับอารมณ์และไม่หลุดเลยสักนิดยามที่โดนเอ็ดตะโรใส่ ชายหนุ่มอดนึกถึงกลิ่นกายหอมละมุนตอนที่ตนเผลอชนหญิงสาวครั้งแรกที่พบหน้ากันไม่ได้ ตาคมเข้มทอดมองใบหน้ารูปหัวใจเอาไว้ดุจจะประทับเก็บไว้ในความทรงจำ ...หวังว่าเราคงมีโอกาสได้พบกันอีกครั้งนะครับ สาวแว่นที่แสนจะน่ารักของผม... ชายหนุ่มพูดกับตัวเองในใจก่อนจะก้าวเท้าเดินจากไปเพื่อขึ้นรถของโรงแรมที่จะนำไปส่งยังตัวสนามบินตามเวลาที่ตกลงไว้ตั้งแต่วันแรกที่มาถึง แอนโทนี่กวาดสายตามองหาร่างโปร่งระหงที่บอกว่าจะมาวาดรูปรอตรงริมหาดระหว่างที่เขาสั่งงานเลขาสาวและผู้จัดการโรงแรมฝ่ายต่างๆ ผ่านทางระบบอินเตอร์เนตคอนเฟอะเรนท์ ใบหน้าคมคายเผยยิ้มออกมาเมื่อเห็นคนที่เฝ้าตามหาง่วนอยู่กับการวาดรูปตรงหน้า อิริยาบถของเธอดูผ่อนคลายและมีความสุขกับสิ่งที่ทำจนเขาไม่อาจเข้าไปขัดจังหวะได้ในตอนนี้ ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าสามวันที่ผ่านมาเขามีความสุขมากขนาดไหน หญิงสาวทำให้เขารู้สึกผ่อนคลาย ยิ้มและหัวเราะแม้กับเรื่องง่ายๆโดยไม่ต้องห่วงหรือพะวงถึงภาพลักษณ์เหมือนที่ผ่านมา แอนโทนี่อดยิ้มไม่ได้ เมื่อนึกว่าตนเองติดกลิ่นกายหอมๆและเรือนร่างเย้ายวนแทนหมอนข้างใบโปรดไปเสียแล้ว แสงแดดที่เริ่มแผดกล้าขึ้นทุกทีทำให้ชายหนุ่มตัดสินใจเดินเข้าไปขัดจังหวะการวาดรูปของหญิงสาว ภาพบ้านสีขาวชั้นเดียวที่ฝังตัวอยู่บนภูเขาสูงเบื้องหน้าทำให้แอนโทนี่อดมองด้วยความชื่นชมในความช่างคิดของอีกฝ่ายไม่ได้ จิดาภาละสายตาจากภาพเบื้องหน้ามายังร่างสูงที่เพิ่งเดินมาถึง ใบหน้าหวานส่งยิ้มให้คนตรงหน้า ก่อนจะเอ่ยถามถึงงานของเขา “ ประชุมเสร็จแล้วหรือคะ” “ ครับผม...นี่จีนวาดรูปบ้านใครครับ สวยจัง” แอนโทนี่เอ่ยถามหลังจากเดินเข้าไปโอบเอวบางและวางใบหน้าของตนลงบนไหล่บอบบางของอีกฝ่าย จิดาภาพิงศีรษะเข้ากับกลุ่มผมสีเข้ม มือบางยกมือหนาขึ้นมาเกี่ยวก้อยเล่นก่อนจะเอ่ยตอบคำถาม “ อืม ไม่รู้ซิคะ เป็นบ้านในฝันมั้ง จีนก็แค่ลองนึกเล่นๆดูว่าถ้าได้มาอยู่ที่นี่อยากจะให้บ้านอยู่ตรงไหน อยากให้บ้านหน้าตาออกมาเป็นยังไง” “ บ้านในฝันอย่างนั้นเหรอ... แล้วคนในฝันล่ะครับ จีนอยากให้เป็นแบบไหน” “ แบบไหนดีนะ...อืม งั้นเอาแบบนี้ก็แล้วกัน จีนขี้เกียจคิดแล้ว” พูดเสร็จก็หมุนตัวกลับมาโอบเอวคนตรงหน้า ก่อนจะเขย่งตัวขึ้นจูบที่ปลายคางอีกฝ่ายเบาๆ แอนโทนี่อดยิ้มออกมาไม่ได้กับกิริยาคลอเคลียของหญิงสาว ชายหนุ่มโยกตัวไปมาราวกับจะเห่กล่อม ใบหน้าคมคายก้มลงชิดริมหูก่อนจะเอ่ยคำยั่วเย้าเบาๆ “ จีนรู้ไหมครับว่าจีนน่ะเหมือนลูกแมวเลย ชอบเข้ามาคลอเคลียเอาใจแต่พอพี่อยากจะตะครุบตัวไว้บ้างก็วิ่งหนีไปก่อนทุกที” “ แล้วพี่แอนดี้รู้ไหมคะว่าพี่แอนดี้น่ะเหมือนหมาจิ้งจอกเลย พอเผลอทีไรก็ตรงเข้ามาตะปบ ถ้าจีนไม่ระวังตัวนะมีหวังโดนกินไปแล้ว” “ ก็จีนน่ากินนี่จ๊ะ” แอนโทนี่เย้าเสียงหวาน ตาคมเข้มเปล่งประกายระยิบระยับเสียจนจิดาภาทำอะไรไม่ถูก หญิงสาวทำได้เพียงพึมพำคำว่าบ้าเบาๆ ก่อนจะหมุนตัวกลับแสร้งทำเป็นสนใจภาพวาดเบื้องหน้าอีกครั้ง “ ถ้าเสร็จแล้วพี่ขอได้ไหมครับ” แอนโทนี่ที่ตอนนี้แปลงกายมาเป็นผู้ช่วยคอยมือสมัครเล่นคอยส่งอุปกรณ์ให้หญิงสาวเอ่ยขอ จิดาภาละสายตามาจากภาพวาดเบื้องหน้า คิ้วเรียวสวยโก่งขึ้นเล็กน้อยเป็นเชิงแปลกใจก่อนจะเอ่ยถาม “ พี่แอนดี้จะเอาไปทำอะไรหรือคะ หรือว่าจะเก็บเอาไว้เป็นแบบทำรีสอร์ท” “ ไม่ใช่หรอกครับ...บ้านหลังนี้เป็นบ้านในฝันของจีนไม่ใช่เหรอพี่จะเอาไปสร้างให้คนอื่นมานอนเล่นได้ยังไง คือ พี่ชอบนะครับแล้วก็อยากเก็บรูปของจีนเอาไว้ด้วย” จิดาภายิ้มรับอย่างสิ้นสงสัย หญิงสาวพยักหน้าให้อีกฝ่ายด้วยความเต็มใจ หากแต่ไม่ทันได้หันกลับไปวาดภาพเบื้องหน้าต่อพู่กันในมือก็ถูกร่างสูงตรงหน้าแย่งไปถือไว้ “ วันนี้พักก่อนนะครับ แดดแรงมากแล้ว ความจริงพี่กะจะมาตามจีนกลับตั้งแต่เมื่อครู่ แต่เห็นว่ากำลังเพลินอยู่เลยไม่อยากขัด” “ ก็ได้คะ” จิดาภายู่หน้าน้อยๆอย่างขัดใจแต่ก็ยอมทำตามความต้องการของอีกฝ่ายแต่โดยดี ด้วยตัวเองก็รู้สึกแสบผิวอยู่เหมือนกัน สองหนุ่มสาวช่วยกันเก็บอุปกรณ์วาดรูปอย่างขะมักเขม้น ก่อนที่แอนโทนี่จะเป็นคนหอบหิ้วสิ่งของเหล่านั้นเข้าบ้านพักเองทั้งหมด โดยไม่ยอมให้จิดาภาช่วยเลยแม้แต่น้อย หลังจากรับประทานอาหารกลางวันเสร็จ จิดาภาก็ขอยืมแลปท๊อปของแอนโทนี่เช็คเมล์จากทางบริษัท ดีที่คนของชายหนุ่มเข้ามาบอกว่ามีโทรศัพท์ด่วน แอนโทนี่จึงยอมออกไปไม่เข้ามากวนระหว่างที่เธอกำลังอ่านเมล์อยู่ หญิงสาวอดขมวดคิ้วไม่ได้ เมื่อเห็นอีเมล์ของผักหวานระบุหัวเรื่องว่าด่วนที่สุด มือบางรีบคลิ๊กเมาส์เข้าไปอ่านทันที ก่อนจะลงมือพิมพ์ตอบนัดแนะเวลาที่จะเข้าไปสนทนาผ่านทาง msn กับอีกฝ่าย แอนโทนี่ยื่นมือไปรับโทรศัพท์ไร้สายจากคนสนิทหลังจากเดินห่างออกมาจากห้องทำงานแล้ว เพราะใช้เครื่องตัดสัญญาณทำให้แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่อาจใช้โทศัพท์มือถือเหมือนในยามปกติได้ หากแต่นั้นกลับเป็นผลดี เพราะชายหนุ่มเองสามารถหลีกเลี่ยงโทรศัพท์จากบุคคลที่ไม่ต้องการได้ด้วยเช่นกัน มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ล่วงรู้เบอร์โทรศัพท์ที่สามารถติดต่อเขาได้ “ ว่าไงทักษ์ มีอะไรด่วนเหรอ” แอนโทนี่เอ่ยถามทันทีที่รับสาย “ เพิ่งรู้ว่าคุณชายอี้เหมินต้องการโลกส่วนตัวถึงขนาดต้องใช้เครื่องตัดสัญญาณ “ ปลายสายกัดกลับมา หากแต่แอนโทนี่อารมณ์ดีเกินกว่าที่จะใส่ใจในตอนนี้ “ มันก็ต้องมีกันบ้าง นานๆทีจะได้มาพักผ่อนดูฟ้า ดูน้ำให้สบายใจ” “ งั้นก็คงสบายใจได้อีกไม่นานแล้วล่ะ เพราะฉันจะโทรมาบอกว่าตอนนี้ที่ธนาคารประชุมจนหมดเรื่องที่จะพูดกันแล้วและผู้บริหารก็จะทยอยกลับกันตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไปหลังจากเสร็จงานเลี้ยงรับรองคืนนี้” “ บ้าจริง ทำไมมันเร็วนักนะ” แอนโทนี่อดสบถออกมาอย่างฉุนเฉียวไม่ได้เมื่อนึกถึงใบหน้าของคู่ปรับ ถึงจะรู้ดีว่าใจของจิดาภาเป็นของตน หากแต่เมื่อนึกถึงเรื่องราวในอดีต ชายหนุ่มก็อดที่จะหวั่นใจไม่ได้ “ เงียบไปเลย นายจะคิดมากไปทำไมโดนตัดสัญญาณแบบนี้ ยังไงก็ติดต่อใครไม่ได้อยู่แล้ว” “ อืม “ แอนโทนี่ทำได้แค่อือออไปตามเรื่องตามราว หากแต่ภายในใจกลับคิดวกวนถึงแต่เรื่องนี้ ตอนนี้ภายในใจของเขากำลังรุ่มร้อน หากต้องสูญเสียจิดาภาไปเช่นเดียวกับพิชานาฎเขาคงทนไม่ได้ ยิ่งคิดแอนโทนี่ก็ยิ่งฟุ้งซ่าน ชายหนุ่มไม่รู้เลยสักนิดว่าจิดาภามายืนอยู่หลังตนตั้งแต่เมื่อไร ตราบจนได้รับสัมผัสแผ่วเบาที่ต้นแขนชายหนุ่มจึงได้รู้สึกตัว จิดาภาทอดสายตามองร่างสูงตรงหน้าด้วยความเป็นห่วง... เขาเป็นอะไรไปหรือเปล่านะ ทำไมถึงได้ดูเครียดขนาดนี้ “ มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ” “ เปล่าหรอกครับ พี่มัวแต่คิดอะไรเพลินไปเท่านั้นเอง” ร่างสูงส่งยิ้มดุจจะยืนยันว่าตนไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ ชายหนุ่มโอบเอวบางให้เดินไปยังระเบียงบ้านพักด้วยกัน ก่อนจะโอบกอดหญิงสาวเอาไว้ในอ้อมแขน “ จีนครับ พี่ไม่อยากกลับกรุงเทพฯเลย อยากหยุดเวลาเอาไว้แค่นี้ อยากให้มีแค่เราสองคน” จิดาภากุมมือหนาขึ้นมาเกาะเกี่ยว ก่อนจะเขย่งตัวขึ้นจูบปลายคางอีกฝ่าย ความหวั่นวิตกในแววตาทำให้เธอรู้ว่าเขากำลังคิดมากถึงเรื่องอนาคต น่าขำตรงที่คนคิดมากกลับกลายเป็นเขาไม่ใช่เธอ อาจเป็นเพราะประสบการณ์ที่ได้รับ ทำให้เขากลายเป็นคนหวาดระแวงเช่นนี้ “ แต่เราก็ต้องกลับไปทำงานนี่คะ ทำไมล่ะอย่าบอกนะว่าถ้ากลับไปแล้วพี่แอนดี้จะไม่สนใจจีนอีก “ “ ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย” แอนโทนี่รีบขัด “ พี่แค่กลัวว่าเราจะไม่มีเวลาให้กันมากเหมือนตอนนี้น่ะครับ” “ ถ้าอย่างนั้น อันดับแรกเลยพี่แอนดี้ก็ต้องทำตัวให้รีแลกซ์มากขึ้น ห้ามทำตัวเป็นมนุษย์ทำงาน24ชั่วโมง ถ้าคิดถึงจีนอนุญาตให้โทรหาได้ไม่จำกัดเวลา ถ้ามีเวลาว่างจีนจะรีบมาหาพี่แอนดี้ทันที มานั่งเล่นอยู่ด้วยทั้งวันเอาให้เบื่อขี้หน้ากันไปข้างนึงเลย ดีไหมคะ” แอนโทนี่อดยิ้มไม่ได้เมื่อได้ฟัง มือหนาบีบจมูกโด่งได้รูปเบาๆก่อนจะโต้กลับด้วยน้ำเสียงล้อเลียน “ ดีคะ แต่ต้องเพิ่มอีกข้อนึงด้วยนะค่ะ จีนต้องมาทานข้าวเย็นกับพี่ที่โรงแรมทุกวัน ไม่ต้องขับรถมาเองหรอก พี่จะให้คนขับรถไปรับ แล้วพอขากลับพี่จะไปส่งเอง จะตามไปส่งให้ถึงเตียงนอนเลย ตกลงไหมคะ” “ ไม่ดีคะ จะบ้าเหรอค่ะพี่แอนดี้ จีนเป็นผู้หญิงนะ ถ้ามีข่าวออกมาว่ามีหนุ่มตามไปส่งถึงเตียงนอนจีนจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน” “ ก็เอาไว้ซบไหล่พี่แบบนี้ไงคะ” แอนโทนี่ตอบเสียงหวานก่อนจะแสดงเหมือนดั่งที่พูดให้ดู จิดาภาได้แต่ยิ้มกับท่าทีของอีกฝ่าย ความรู้สึกอ่อนหวานไหล่บ่าท่วมท้นจิตใจ หรือว่า... เธอควรจะแสดงให้เขารู้มากกว่านี้ดีนะ ทำให้เขารู้ว่าเธอเป็นของเขาทั้งร่างกายและจิตใจ ค่ำวันนี้กว่าที่จิดาภาจะจัดการให้แอนโทนี่ออกไปรอด้านนอกได้ก็ใช้เวลานานโขอยู่เหมือนกัน... แกจะรู้ไหมนะไอ้หวานว่าเพื่อแกแล้ว ฉันยอมลงทุนเปลืองตัวขนาดไหน ใบหน้าหวานแดงซ่านเมื่อนึกมาถึงตอนนี้ จูบหวานไหวเมื่อครู่ทำให้เธอเคลิบเคลิ้มจนเกือบลืมนัดหมายที่ให้ไว้กับเพื่อนสนิท ถ้าไม่เพราะเสียงสัญญาณเชื่อมต่อวิดีโอคอลล์ทางเอมเอสเอ็นดังขัดขึ้นมาก่อน ดูท่าว่าเพื่อนรักของเธอคงจะต้องรออยู่อีกนานทีเดียว “ ไงแก มีเรื่องไม่สบายใจอะไรยะ ถึงได้เมล์นัดฉันมาออนตอนนี้“ จิดาภาส่งเสียงทักทันทีที่การเชื่อมต่อใช้งานได้ ผักหวานได้แต่ย่นหน้าใส่กล้องวิดีโอก่อนจะบ่นถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้ให้หญิงสาวได้ฟัง ทั้งการที่ยูมิโกะแกล้งออดอ้อนทักษ์ต่อหน้า ไหนจะแกล้งกระแทกเธอก่อนจะบอกว่าไม่ตั้งใจ ทำน้ำหกใส่ตอนทานอาหารว่างรวมกัน และแย่งที่นั่งข้างทักษ์ในการรับประทานอาหารเย็นเมื่อครู่ จิดาภานิ่งเงียบฟังเพื่อนสาวเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างตั้งใจ คิ้วเรียวสวยขมวดน้อยๆอย่างขัดใจไปด้วยเมื่อเพื่อนสนิทพูดถึงเด็กสาวชาวญี่ปุ่น “ ยัยเด็กคนนี้นี่ใช้ได้เลยนะแก...ฉันว่านะ ดีไม่ดีไอ้จดหมายขู่ฆ่านี่อาจจะทำเองก็ได้นะนั่น“ “ ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกันวะจีน แต่ที่แน่ๆนะแก ฉันไม่ได้หึงจนขาดสติแน่ๆ เด็กคนนั้นจงใจจเล่นสงครามประสาทกับฉัน“ “ แล้วแกจะยอมยัยเด็กเมื่อวานซืนนี่หรือไงวะหวาน คนของแก ผู้ชายของแกนะเว้ย“ ยิ่งพูดจิดาภาก็ยิ่งมีอารมณ์ร่วมด้วยเต็มที่ นี่ถ้าคนกลางเป็นพี่แอนดี้และเธอเป็นผักหวานแล้วละก็ ยัยเด็กญี่ปุ่นนั่นไม่ครณามือเธอแน่ๆ “ ฉันไม่อยากให้พี่ทักษ์ไม่สบายใจวะ ยังไงยังไงยูมิโกะก็เป็นลูกสาวของคนที่ช่วยชีวิตเขาเอาไว้“ จิดาภาได้แต่ส่ายหัวน้อยๆเมื่อได้ฟัง หากแต่ก็อดที่จะวกกลับมาคิดถึงเรื่องตัวเองไม่ได้...นั่นซินะ ถ้าหลิงหลิงคิดจะแย่งพี่แอนดี้กลับไป เธอคงอึดอัดใจไม่รู้จะทำอย่างไรดีเหมือนกัน ในเมื่ออีกฝ่ายคือคู่หมายที่ญาติผู้ใหญ่ของคนรักหมายมั่นปั่นมือเป็นหนักหนา... เพื่อนรักทั้งคู่จมต่างอยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเองอยู่เป็นนานก่อนที่จิดาภาจะดึงสติกลับมาได้ก่อน ... ตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดคือการช่วยผักหวานแก้ไขปัญหา ไม่ใช่มัวแต่กังวลถึงเรื่องของตัวเองแบบนี้ “ แกไม่ต้องมาทำหน้านางเอกแถวนี้เลยไอ้หวาน ฉันรู้นะว่าตอนนี้ใจแกน่ะแกกำลังเดือดปุดๆได้ที่เชียว ไม่งั้นไม่เมล์นัดฉันมาคุยด้วยหรอก“ “ เออ ... แม่คนฉลาด แกพูดถูกทุกอย่าง ฉันจะทำไงดีวะจีน สักวันนึงนะแก ถ้าฉันทนไม่ไหวขึ้นมาแล้วเผลอไปกระชากน้องสาวสุดที่รักของพี่ทักษ์มาตบเข้า เรื่องใหญ่แหงมๆ“ “ เออ ใจเย็นไว้เพื่อน ฉันเข้าใจ“ จิดาภาพูดปลอบ สมองอันชาญฉลาด กำลังประมวลผลอย่างหนักเพื่อหาทางช่วยเหลือเพื่อนสนิท ทั้งๆที่ปกติออกจะเจ้าแผนการแท้ๆนะไอ้หวาน...นี่ละน้า เขาถึงว่าว่าเส้นผมบังภูเขา พอมาถึงเรื่องของตัวเองกลับคิดอะไรไม่ออกทำอะไรไม่ถูกไปซะอย่างนั้น เวลาผ่านไปครู่ใหญ่กว่าที่หญิงสาวจะนึกแผนการอะไรดีๆออกมาได้ ใบหน้าหวานเผยยิ้มเจ้าเล่ห์ขณะบอกเล่าถึงสิ่งที่ตนคิดให้เพื่อนสนิทได้ฟัง หึหึหึ ให้มันรู้ซะบ้างว่ามารยาหญิงไทยหรือจะแพ้มารยาหญิงใดในโลก พอหมดปัญหาของเพื่อนรักแล้ว จิดาภาถึงได้กลับมาคิดเรื่องของตัวเองต่อ หญิงสาวลุกขึ้นยืนบิดตัวไปมาขับไล่ความเมื่อยล้าก่อนจะเดินไปหยุดอยู่ริมหน้าต่างทอดสายตามองผืนน้ำเบื้องหน้า คำพูดของแอนโทนี่หวนกลับเข้ามาสู่ความคิดอีกครั้ง ความหวั่นวิตกของชายหนุ่มกำลังย้อนกลับเข้ามาเล่นงานหญิงสาวด้วยอีกคน ใบหน้าหวานฉายแววกลัดกลุ้มเมื่อนึกไปถึงเฉินอี้หลิงและอิทธิพล ...เธอจะทำอย่างไรดีนะ ถ้าต้องกลับไปเจออิทธิพลอีกครั้ง เธอกำลังทำร้ายเขาอีกเป็นครั้งที่สอง เพราะความอ่อนไหวของตัวเอง ในวันนั้นจิดาภาคิดที่จะตัดใจจากแอนโทนี่แล้วจริงๆ หากแต่เพราะความรักเธอจึงยอมให้อภัยชายหนุ่มง่ายๆ แล้วไหนจะยังเฉินอี้หลิงอีกล่ะ ถึงหญิงสาวจะไม่ได้เป็นคนรักของแอนโทนี่ หากแต่ก็เป็นคู่หมายที่ผู้ใหญ่หมายมั่นปั่นมืออยากให้ดองกันเป็นหนักหนา การกระทำของหญิงสาวเองก็บอกให้เห็นอยู่เสมอว่ารักและแคร์คนรักของเธอเพียงใด จะว่าไปแล้วเธอก็เหมือนแทงข้างหลังเฉินฮี้หลิงด้วยซ้ำ ด้วยรู้ทั้งรู้ถึงความในใจของอีกฝ่ายแต่ก็ยังเห็นแก่ตัวไม่คิดปฏิเสธเมื่อแอนโทนี่บอกความในใจ... แอนโทนี่อดขมวดคิ้วไม่ได้ เมื่อแอบเปิดประตูเข้ามาแล้วเห็นร่างโปร่งระหงคุ้นตายืนกอดอกมองทิวทัศน์อยู่ริมหน้าต่าง ใบหน้าหวานดูเศร้าสร้อยเสียจนเขาพลอยไม่สบายใจตามไปด้วย ร่างสูงใหญ่เดินอ้อมไปหยุดอยู่เบื้องหลังหญิงสาวก่อนจะโอบกอดคนตรงหน้าเอาไว้ดุจจะถ่ายทอดความอบอุ่นไปให้ จิดาภาหมุนตัวกลับซุกซบใบหน้าเข้าหาอกกว้าง เธอไม่อยากคิดอะไรมากไปกว่านี้อีกแล้ว อยากหยุดเวลาไว้ให้มีแค่เธอและเขาไปนานๆ แอนโทนี่อดแปลกใจท่าทางของหญิงสาวไม่ได้ ก่อนที่เธอจะเข้ามาขอยืมโน๊ตบุ๊กไปใช้ออนเอ็มกับเพื่อนนั้นก็ยังดูสดใสร่าเริงอยู่ดีๆ ใบหน้าหวานยังแดงซ่านเมื่อเขาเรียกร้องขอค่าตอบแทน มือหนาเชยคางมนให้หันมองมาทางตัวเอง ก่อนจะเอ่ยถามเสียงทุ้มด้วยความห่วงใย “ มีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ” ใบหน้าหวานส่ายศีรษะแทนคำตอบ... จะให้เธอบอกเขาได้อย่างไรล่ะว่ากลุ้มใจถึงเรื่องอะไรอยู่... จิดาภาได้แต่แสร้งทำเป็นยิ้มกลบเกลื่อนก่อนจะทอดเสียงตอบคนตรงหน้า “ ไม่มีอะไรหรอกคะ จีนแค่มองวิวเพลินไป อารมณ์ศิลปินเลยเข้าสิงจนลืมเวลา” “ อย่างนี้พี่ไม่ยอมนะครับ ได้ยังไงกัน อยู่ๆก็ลืมเราไปซะอย่างนั้น รู้ไหมว่าพี่รออยู่นานแล้วนะ จนอดห่วงไม่ได้ถึงได้แอบเข้ามาดู “ “ จีนขอโทษคะ” จิดาภาเขย่งตัวขึ้นจูบที่มุมปากของอีกฝ่ายเบาๆอย่างเอาใจ แอนโทนี่อดยิ้มไม่ได้กับท่าทางและแววตาออดอ้อนของอีกฝ่าย มือหนาช้อนตัวของหญิงสาวมาอุ้มไว้อย่างไม่ทันให้ตั้งตัว จนจิดาภาเผลอร้องว้ายออกมาเบาๆอย่างตกใจ มือบางรีบโอบรอบคอหนาเอาไว้อย่างหาหลักยึด “ พี่แอนดี้ เล่นอะไรกันคะ เดี่ยวเถอะ” “ ใครว่าพี่เล่นล่ะครับ เอาจริงต่างหาก พี่จะลงโทษคนขี้ลืม ต่อไปจะได้ไม่ลืมอีกว่าทิ้งใครให้รออยู่ข้างนอก” ตาคมเข้มเปล่งประกายแพรวพราวเมื่อพูดมาถึงตอนนี้ จิดาภาได้แต่สะบัดค้อนให้ชายหนุ่มอย่างหมั่นไส้ ...เอะอะอะไรก็ลงโทษ เอะอะอะไรก็ขอค่าตอบแทน ดูท่าเธอจะมาเจอกับนักธุรกิจจอมเจ้าเล่ห์เข้าให้แล้ว... เตียงนอนใหญ่กลางห้องยวบไปทันทีเมื่อร่างโปร่งระหงถูกทอดวางลงอย่างทะนุถนอม แอนโทนี่ไม่ปล่อยโอกาสให้เสียไปแม้แต่วินาทีเดียว ชายหนุ่มทาบทับร่างแกร่งตามมาไม่ห่าง ก่อนจะก้มลงหาความหวานจากปากอิ่มตรงหน้าอย่างหลงใหล จิดาภาได้แต่เผยอปากรับเรียวลิ้นนุ่มอย่างเต็มใจ หญิงสาวหลับตาลงซึมซับความอ่อนหวานที่เกิดขึ้น จึงพลาดโอกาสที่จะได้เห็นประกายตาของชายคนรักยามที่ทอดมองมายังตนเองอย่างคนที่ตัดสินใจอะไรได้แล้ว จิดาภาพยายามที่จะขืนตัวเมื่อสัมผัสได้ถึงความเร้าร้อนที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ มือหนาที่ตรงเข้ามาสัมผัสเนื้อแท้ ทำให้หัวสมองหมุนคว้างไปหมด ถึงจะไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาสัมผัสตัว หากแต่ร่างกายกลับไม่อาจต้านทานได้เช่นทุกครั้ง แอนโทนี่รู้ตัวว่าทำไม่ถูกที่ใช้ประสบการณ์ที่มากกว่าล่อหลอกหญิงสาวให้ไม่อาจปฏิเสธตนได้เช่นนี้หากแต่ปีศาสร้ายในใจกลับพร่ำบอกแต่ว่าสมควรแล้ว ทำให้เธอเป็นของเขาเสีย เพื่อที่ว่าใครหน้าไหนก็ไม่อาจแย่งเธอไปจากเขาได้อีก แอนโทนี่ขมเม้มไปทั่วร่างกายขาวผ่องดุจจะประกาศความเป็นเจ้าของ จิดาภาได้แต่สูดลมหายใจหอบถี่ยามที่ชายหนุ่มครอบครองยอดอกที่ชูชันของตนเอง กายสาวสั่นสะท้านเมื่อชายหนุ่มหยอกเอินจุดที่อ่อนไหว เธอกำลังจะขาดใจตาย ขาดใจไปกับสัมผัสของเขาในตอนนี้ หญิงสาวลืมไปจนสิ้นถึงความตั้งใจของตนเอง มีเพียงปราถนาหนึ่งเดียวเท่านั้นที่เหลืออยู่ ปราถนาให้เขาเข้ามาเติมเต็มความรู้สึกของเธอในตอนนี้ เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดถูกจุมพิตปลอบประโลมดูดกลืนไปจนสิ้น ยามที่เขาหลอมร่วมเป็นหนึ่งกับเธอ จิดาภารับรู้ได้ว่าจากนี้ไปเธอจะไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว หญิงสาวสั่นสะท้านเมื่อความเจ็บปวดจางหายไปเหลือเพียงความรู้สึกแปลกใหม่เข้ามาแทนที่ แอนโทนี่ทอดสายตามองคนใต้ร่างด้วยความรู้สึกรักหมดใจ สิ่งล้ำค่าที่เธอมอบให้เขาทำให้ชายหนุ่มอิ่มเอมใจจนไม่อาจหาคำพูดใดมาเปรียบเทียบได้ จากนี้ไปเธอคือคนของเขา คือผู้หญิงหนึ่งเดียวที่เป็นเจ้าของเขาทั้งตัวและหัวใจเท่านั้น เมื่อความรู้สึกทั้งหมดผ่านพ้นไป ความเป็นจริงก็เข้ามาแทนที่ จิดาภาได้แต่ซุกกายอยู่ในอ้อมอกอุ่นอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี แอนโทนี่ก้มหน้าลงพูดกับคนในอ้อมกอดเสียงทุ้ม มือหนาเชยคางมนที่เอาแต่หลบเลี่ยงให้หันมาทางตน “ จีนครับ ฟังพี่นะ ทั้งหมดที่เกิดขึ้นเป็นเพราะพี่เอง พี่ไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจถึงทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น” จิดาภาได้แต่น้ำตาปริ่มเมื่อเขาพูดมาถึงตรงนี้... เขากำลังจะบอกอะไร บอกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมาจากความผิดพลาดอย่างนั้นหรือ ... “ โอ๋ โอ๋คนดี อย่าเพิ่งคิดมากซิครับ “ แอนโทนี่รีบปลอบทันทีเมื่อเห็นน้ำตาคลอเคล้าที่ดวงตาคู่งาม “ สิ่งที่พี่ทำไปมันมาจากความรักทั้งหมดในใจพี่ พี่อาจจะใจเร็วไปนิดที่ไม่รอให้ถึงเวลาที่สมควร แต่พี่อยากจะบอกว่าพี่ภูมิใจในตัวจีนที่สุด จีนคือสิ่งล้ำค่าสำหรับพี่นะครับ” ตาคมเข้มทอดสบตาคู่หวานก่อนจะค่อยๆบรรจงจูบที่หางตาดูดซับน้ำตาไม่ให้ไหลรินออกมา มือหนาเกลี่ยไรผมตรงหน้าให้พ้นทางก่อนจะก้มลงกระซิบเสียงแผ่ว “ ได้พี่แล้ว อย่าทิ้งพี่นะครับ” จิดาภาได้แต่ทุบอกหนาอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดีกับคนเจ้าเล่ห์คนนี้ ... แอนโทนี่ปล่อยให้หญิงสาวประทุษร้ายร่างกายตนเองตามชอบใจ ก่อนที่มือหนาจะรวบเอามือบางมาเกาะกุมไว้และจูบไล่ไปที่ละปลายนิ้วอย่างเชื่องช้า ความเร้าร้อนที่มอดดับลงถูกคนตรงหน้าปลุกขึ้นมาอีกครั้ง จิดาภาได้แต่ตอบรับทุกการกระทำของเขาอย่างเต็มใจ เคลื่อนไหวร่างกายไปตามแต่ที่ใจต้องการ เสียงเอ็ดตะโรเป็นภาษาจีนกลางทำให้อิทธิพลอดขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจไม่ได้ อินทุอรได้แต่ส่งยิ้มแหยงๆให้กับพี่ชายขณะเอื้อมไปรับเสื้อสูทมาถือไว้ให้ หญิงสาวเดินนำอีกฝ่ายขึ้นบันไดไปยังชั้นบนก่อนจะกระซิบบอกถึงต้นตอของเสียงที่ได้ยิน “ หลิงหลิงหาคุณแอนดี้ไม่พบนะคะ โทรไปถามเลขาก็รู้แต่ว่าไปพักผ่อนส่วนตัว ให้บอดี้การ์ดไปตามสืบก็คว้าน้ำเหลว เพื่อนอินก็เลยอารมณ์เสียนิดหน่อย” “ ไม่นิดหน่อยแล้วละมั้งอิน เอ๊ะ! เดี่ยวก่อนอินบอกพี่ว่าคุณแอนดี้หายตัวไปอย่างนั้นเหรอ” อิทธิพลสะดุดหูทันทีที่ได้ฟัง สังหรณ์ประหลาดที่เกาะกุมจิตใจมาโดยตลอดกำลังเริ่มต้นทำงานอีกครั้ง “ ใช่คะ มีอะไรหรือเปล่าค่ะพี่เอส” “ ตั้งแต่เมื่อไหร่” “ พี่เอสหมายถึงอะไรคะ อินเริ่มงงแล้วนะ” “ คุณแอนดี้หายตัวไปตั้งแต่เมื่อไร” อินทุอรได้แต่มองท่าทางเค่รงเครียดของพี่ชายอย่างไม่เข้าใจ หากแต่ก็ยอกตอบคำถามที่อีกฝ่ายอยากรู้แต่โดยดี “ ถ้านับวันนี้ด้วยก็วันที่ 5 แล้วคะ” อิทธิพลชะงักไปทันทีที่ได้ฟัง แอนโทนี่หายไปห้าวัน เท่ากับจำนวนวันที่เขาไม่สามารถติดต่อจิดาภาได้ ภายในใจของชายหนุ่มกำลังหนักอึ้งกับสิ่งที่ได้รู้ หรือว่าเขาจะมาช้าไป...ช้าไปแล้วจริงๆ *.:｡✿*ﾟ‘ﾟ･✿.｡.:*.:｡✿*ﾟ‘ﾟ･✿.｡.:*จบตอน หายไปนานมาก แต่ก็อัพตลอดนะคะ ที่บ้านอีกสองหลังจนจบไปแว้ว ตอนเเรกนึกว่าเพื่อนๆตามไปอ่านกันหมด เลยไม่ได้มาอัพต่อจนปล่อยให้หลายๆคนค้างคา เอาเป็นว่านาถจะตามมาลงที่บ้านนี้ให้จบภายในสองวันนี่หล่ะ คนอ่านบ้านนี้ก็เตรียมอ่านจนตาเเฉะได้เลยนะ เพราะมันเหลืออีกตั้งร้อยกว่าหน้าแน่ะ ◕‿◕ ณนาถ   Create Date : 11 มกราคม 2552 1 comments Last Update : 12 มกราคม 2552 22:18:19 น. Counter : 293 Pageviews. Share Tweet

บิกินีสีแดงเพลิงนี่ ก็ดูจะประหยัดเนื้อผ้าไม่สมกับราคาของตัวเองจริงๆ +++ อ่านแล้วยิ้มเลยค่ะ นึกภาพว่ามันคงตัวจิ๋วนิดเดียว แต่ไม่เป็นไร คนใส่หุ่นดีซะอย่าง อ่านแล้วอยากไปช่วยทาครีมกันแดดเลยค่ะ อิอิ   โดย: โสดในซอย 11 มกราคม 2552 20:32:49 น.