BlogGang.com : : dressupangie : กลับบ้านเก่ากันเถิด

กลับบ้านเก่ากันเถิด

พ่อค้าเรือสำเภาจำนวน 500 คน ออกเดินทางไปค้าขายยังต่างประเทศ แต่ในระหว่างทางเรืออับปางลงเพราะถูกพายุใหญ่โหมกระหน่ำอย่างบ้าคลั่ง คนในเรือตะเกียกตะกายหนีเอาตัวรอดแตกกระจายกันไปคนละทิศคนละทาง ชายหนุ่มคนหนึ่งเกาะได้ไม้กระดานแผ่นหนึ่งลอยคอมาในทะเลอย่างไม่รู้ทิศเหนือทิศใต้ ล่วงกาลผ่านคืนไปนานกี่วันไม่รู้ มารู้สึกตัวอีกทีเมื่อพบว่าตัวเองนอนเกยตื้นอยู่ริมชายหาดบนเกาะร้างแห่งหนึ่ง
เขาลุกขึ้นเดินโซซัดโซเซขึ้นไปบนฝั่ง พบต้นมะพร้าวมากมายจึงอาศัยผลมะพร้าวประทังความหิวแทนข้าว รอดตัวมาได้แล้วจึงมุ่งหน้าเดินลึกเข้าไปใจกลางเกาะ ที่นั่นเขาพบหมู่บ้านชาวเกาะ ทุกคนใจดีกับเขา หาข้าวหาปลามาเลี้ยง ให้กินอิ่มนอนอุ่น เขานึกในใจ เราไม่เพียงรอดตาย ยังมาพบชุมชนคนใจดีอีกมากมาย ซึ่งแต่ไหนแต่ไรไม่เคยพบมาก่อน ชาวเกาะเลี้ยงดูเขาเต็มที่ได้ไม่กี่วัน หัวหน้าหมู่บ้านก็ยกธิดาสาวแสนสวยคนหนึ่งให้เป็นภรรยา พร้อมทั้งยกตำแหน่งหัวหน้าหมู่บ้านให้เขาเป็นของขวัญวันแต่งงานเสียอีกด้วย
ชายหนุ่มดีใจเหลือแสน ได้ทั้งบ้านอันอบอุ่น ได้ทั้งภรรยาแสนสวย ข้าวปลาอาหาร อำนาจ บริวาร ทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ในเงื้อมมือของเขาหมดโดยที่เขาแทบไม่ต้องลงทุนลงแรงอะไรเลย หัวหน้าหมู่บ้านคนใหม่เสวยสุขอยู่ในหมู่บ้านบนเกาะนั้นจนลืมวันลืมคืน ผ่านไปได้สองเดือน เขาก็เริ่มพบเห็นสิ่งผิดปกติ
ชาวเกาะซึ่งเป็นลูกบ้านของเขาล้มตายลงทีละคนสองคน จากการถูกลอบฆ่าบ้าง วางยาพิษบ้าง สตรีถูกฉุดไปข่มขืนบ้าง เขาสืบสวนอยู่ไม่นานก็ได้ทราบว่าหมู่คนที่บุกรุกคืบเข้ามาทำร้ายลูกบ้านของเขานั้นเป็นชนป่าเถื่อนซึ่งอยู่ไกลออกไปทางท้ายเกาะโน้น เขาไม่รอช้า รีบนำลูกบ้านจำนวนหนึ่งเป็นฝ่ายบุกไปทำร้ายคนในหมู่บ้านนั้นเป็นการแก้แค้นคืนบ้าง
ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เขาต้องใช้ชีวิตอย่างไม่ปกติสุข ต้องมีบริวารคอยระแวดระวังกลัวคนจะมาลอบทำร้าย จะหลับตานอนลงแต่ละคืนก็ไม่อาจวางใจหลับได้สนิท เพราะเขาสำนึกอยู่เสมอว่าเขามาจากต่างถิ่น ชาวเกาะที่นี่จะภักดีต่อเขาอย่างจริงจังหรือไม่ก็ยังไม่แน่ใจ จะกินข้่าวปลาอาหารแต่ละอย่างก็ต้องให้คนมาช่วยชิมแล้วชิมอีก เมื่อเห็นว่าปลอดภัยจึงจะกินได้อย่างสนิทใจ
อยู่มาได้อีกไม่นาน ภรรยาของเขาก็ให้กำเนิด ลูกชายหญิงฝาแฝดคู่หนึ่ง ถึงตอนนี้เขาได้เป็นพ่อคนแล้ว ชาวหนุ่มดีใจหนักหนา แต่ดีใจได้ไม่นานก็ต้องมานั่งกลุ้ม เพราะเริ่มพบว่าภรรยาของเขาหลังจากให้กำเนิดเลือดเนื้อเชื้อไขแก่เขามาคู่หนึ่งแล้วก็เริ่มเปลี่ยนเป็นคนละคน ไม่สนใจรักนวลสงวนตัวเหมือนเดิม ปล่อยเนื้อปล่อยตัว ผิวพรรณจึงไม่ผุดผาดชวนอภิรมย์ หล่อนเริ่มเอาใจออกห่างจนในที่สุด เขาก็จับได้ว่าหล่อนมีชายชู้ถึงสองคนไว้คอยเป็นคู่นอนตอนเขาเผลอ ถึงเวลานี้ชายหนุ่มเริ่มคิดถึงบ้านขึ้นมาบ้างแล้ว ภรรยาของเขาคงจะสังเกตเห็นว่าสามีของนางเริ่มเปลี่ยนไป จึงไปหาหญิงสาวรุ่นคนใหม่มาให้เป็นอนุภรรยา ชายหนุ่มผู้กำลังคิดถึงบ้านจึงเกิดอาการลุ่มหลงภรรยาสาวอีกครั้ง เขาหลงรักนางอย่างหัวปักหัวปำ ยิ่งกว่าภรรยาคนแรกเสียอีก แต่แล้วเพียงไม่กี่วันความรักที่ว่าหวานก็พลันเปลี่ยนเป็นขม เมื่อเขาค้นพบว่า หญิงสาวรุ่นผู้เป็นอนุภรรยาหาใช่ใครที่ไหนไม่ หากแต่คือลูกสาวของหัวหน้าเผ่าที่ตั้งซุ่มโจรอยู่ท้ายเกาะ หล่อนแอบหนีพ่อแม่และญาติมิตรออกมาจากที่นั่น เพราะทนสภาพที่น่าเบื่อหน่ายและป่าเถื่อนไม่ไหว แต่มาถึงขั้นนี้แล้วเขาจะขับไล่นางไปก็สงสาร จึงต้องยอมรับให้นางเป็นอนุภรรยาต่อไปอย่างลับๆ พยายามปิดข่าวไม่ให้บิดาของนางทราบอย่างเด็ดขาด
แต่โลกนี้ไม่เคยมีความลับ (นัตถิ โลเก รโห นาม) พลันที่บิดาของนางทราบข่าวก็พาลูกบ้านบุกมาเผาทำลายหมู่บ้านของเขาไปหลายหลังคาเรือน การศึกน้อยๆ เริ่มก่อขึ้นมาอีกครั้งหนึ่งแล้ว ชายหนุ่มเริ่มนอนหวาดระแวง กลัวคนจะมาลอบฆ่าก็กลัว จะปล่อยภรรยาสาวให้กลับไปสู่อ้อมอกพ่อหรือ ใจก็ยังเสียดายอยู่ครามครัน เขานอนหลับๆ ตื่นๆ นั่งนอนไม่เป็นสุขอยู่อย่างนั้น เป็นสัปดาห์ เป็นเดือน เป็นปี และหลายปี จนอายุล่วงเข้าสู่วัยกลางคน เมื่อคลุกคลีกับความผิดปกตินานเกินไป ก็เลยเห็นความไม่ปกติในชีวิตกลายเป็นเรื่องปกติไปเสีย ส่วนความปกติที่เคยมี กลับมองเห็นเป็นเรื่องผิดปกติ หรือไม่ก็หลงลืมจนดูเหมือนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน
วันหนึ่งมีเรือประมงพลัดหลงเข้ามาติดเกาะและได้พบกับเขา ชาวเรือชวนให้เขากลับบ้านเดิมในพระนคร ชายหนุ่มได้แต่นึกลังเล เขาขอเวลาตัดสินใจอยู่สองวัน แล้วก็กลับมาตอบปฏิเสธ โดยบอกว่า แม้การกลับบ้านจะทำให้เขาได้กลับไปอยู่กับมารดาบิดาบังเกิดเกล้า ได้ทำมาค้าขายอย่างมีความสุขอยู่ในเมืองท่ามกลางญาติพี่น้องที่รักใคร่กันก็จริงอยู่ แต่เขาก็ทิ้งที่มี่ไปไม่ได้หรอก เพราะเขามีลูกชาย ลูกสาว มีภรรยา 2-3-4-5 คน มีลูกบ้านจำนวนหนึ่งให้ดูแล มีงานที่ต้องทำ มีทรัพย์ที่ต้องหวง เขามี มี และ มี
สุดท้ายชาวประมงกลุ่มนั้นก็หันหัวเรือออกไปจากเกาะ ทิ้งให้ชายหนุ่มยังคงอยู่ที่เกาะร้างนั้นอย่างสุขๆ ทุกข์ๆ ต่อไปตามเดิม
คนเราแต่ละคนก็คงไม่ต่างอะไรจากชายหนุ่มที่พลัดหลงเข้าไปติดอยู่ในเกาะแห่งกิเลส คือ รูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส ทรัพย์ อำนาจราชศักดิ์ วัตถุ บริวารบริษัท ชื่อเสียง บ้านเรือน เรือกสวนไร่นา ปริญญาบัตร ตำแหน่ง หัวโขนอันชวนพึงใจ ทั้งที่รู้ว่ากิเลสกามและวัตถุกามอันมีเสน่ห์ให้ชวนหลงใหลได้ปลื้มนั้น ไม่ต่างอะไรกับผลไม้มีพิษที่ฉาบทาความหอม หวาน อร่อย มีสีสัน สด สุกปลั่ง น่ารับประทานเอาไว้ภายนอก เพื่อล่อให้คนที่ไม่รู้เท่าทันมาติดกับ แต่ถึงกระนั้น ก็ไม่อาจหักห้ามใจตัวเองเอาไว้ไม่ให้รับประทาน ครั้นรับประทานเข้าไปแล้วก็ติด ติดแล้วก็ถอนตัวไม่ขึ้น ต้องหวงแหนรักษาไว้ จะหลับตานอนก็หลับได้ไม่สนิท กลัวคนอื่นมายื้อแย่งเอาไปครอง จะทิ้งหรือก็ยังตัดใจไม่ขาด เพราะยังพิสวาสในรสเสน่หาที่ได้ลิ้มลองอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน จึงต้องทนนอนหลับๆ ตื่นๆ อยู่ท่ามกลางกองกิเลสอันเจือพิษเอาไว้รอบด้าน แต่มีอาการปรากฎชวนให้เห็นเป็นสิ่งน่าอภิรมย์ยินดี ไม่มีที่สิ้นสุด
วันดี คืนดี มีพระมุนีผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน มาชี้ทางสว่างโดยชวนให้กลับไปหาสภาพจิตเดิมแท้ (โพธิญาณ) อันสะอาด สว่าง สงบ เป็นสุขแท้และเป็นไท ซึ่งมีอยู่แล้วในกมลสันดานของตัวเอง ก็ส่ายหัวปฏิเสธ รู้อยู่ เห็นอยู่ เชื่อมั่นอยู่ ว่าบ้านเดิมแท้ของตนนั้นเป็นสวรรค์สถานตามที่พระท่านบอก แต่เอาไว้ก่อนเถิด โอกาสหน้าฟ้าใหม่ หากไม่ตายไปเสียก่อนคงจะได้กลับไปเยือน พูดอย่างนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า จนฟ้าใหม่ฟ้าเก่าอยู่นั่นไม่รู้กี่แสนกี่ล้านภพชาติเข้ามานี่แล้ว

คนเราก็เป็นเสียอย่างนี้
กลัวทุกข์
อยากพ้นทุกข์
แต่ก็ไม่กล้าพอที่จะถอนตนออกมาจากกองทุกข์อย่างเบ็ดเสร็จเด็ดขาด

Create Date : 04 เมษายน 2552

Last Update : 4 เมษายน 2552 18:47:01 น.

2 comments

Counter : 208 Pageviews.

มาปล่อยพลังชีวิตใส่ก้าบ
..แซดๆๆๆ ขอให้มีความสุขมากๆคับ

...โจ..ก้าบ...

โดย: พลังชีวิต

วันที่: 4 เมษายน 2552 เวลา:21:53:45 น.

ใช่ครับ
ชีวิตเราเต็มไปด้วยวังวนแห่งการยึดติด
เราปรารถนาความสุขสงบแต่ยังอาลัย ต่อการตัดสายใยและต้นตอแห่งความทุกข์
เราคิดว่าความทุกข์เป็นสุข

เราจึงได้รับผลเป็นความทุกข์นั้น เพราะความเข้าใจที่ผิดพลาดอย่างรุนแรง

ป ล

เข้ามาตั้งใจอ่านและสวัสดีครับ

โดย: อัสติสะ

วันที่: 9 เมษายน 2552 เวลา:8:13:07 น.