SMAP.... ไม่มาก ไม่บ่อย ... แต่ก็ไม่เคยหายนะจ๊ะ ซักประมาณ 5 ปีที่แล้ว เราเข้าเว็บบอร์ดอะไรซักอัน ที่เขียนโต้ตอบกันเป็นภาษาอังกฤษ เข้าแบบบังเอิญ เหมือนจะเข้าไปดูเกี่ยวกับ M-sta ที่กำลังจะฉายล่ะมั้ง ไปเจอคนโพสบ่น ประมาณว่า "สแม็ปจะมาออกอีกแล้วเหรอ? น่ารำคาญที่สุดเลย พวกนี้มาทีไรแทบจะเทคโอเวอร์รายการ กินเวลาคนอื่นที่ไปออกด้วยกันซะเกือบหมด! ไม่เข้าใจเลย วงนี้มีอะไรดี? ร้องเพลงก็ไม่ได้ อยู่มาได้ยังไงจนป่านนี้?" อ่านไปแล้วก็แอบพยักหน้าหงึกหงัก..... เออ เค้าก็พูดถูกของเค้านะ ฮ่า ฮ่า เวลาไปออกทีไร แทบจะทำให้คนอื่นไม่เหลือเวลาพูด - -" ทาคุยะฮัดเช่ยออกมาที ยังรีบหันไปถามสารทุกข์สุขดิบ (ขณะที่สัมภาษณ์คนอื่น) จนศิลปินโวยวาย (ฮาๆ) แล้วก็อ่านไปเจอคำตอบของใครก็ไม่รู้ ตอบประมาณ "โอ๊ย วงนี้มันก็อยู่ได้เพราะมีคิมุระ ทาคุยะ นั่นแหละ คนที่เหลือก็ไม่มีอะไรหรอก" เลยมีคนถามต่อ "แปลว่าถ้าไม่มีคิมุระ ทาคุยะ วงนี้ก็จบสินะ??" หลังจากนั้นไม่เห็นมีคนไปตอบเลย อ่านจบแล้วก็แอบขำ.. มิได้โกรธได้เคือง ได้โมโห แล้วก็ไม่คิดจะแก้ตัวให้ด้วย ฮะ ฮะ แบบว่า ในสายตา "คนทั่วไป" หลายๆ คน เค้าก็เห็นสแม็ปเป็นแบบนั้นแหละ ขณะที่สำหรับเรา สแม็ป อยู่ได้ เพราะเป็น สแม็ป ขาดใครไปคนใดคนหนึ่งไม่ได้โดยเด็ดขาด ตอนโมริคุง ....รับได้ เพราะอย่างน้อย โมริคุงก็ไปทำตามฝัน (ถึงฝันโมริจะรวมไปถึงการแต่งงานและเป็นแรงบันดาลใจให้สุดที่รักอิชั้นเกิดอย่างแต่งงานมั่งก็เหอะ ชริ!) รู้สึกเหมือนแค่กระพริบตา เวลาก็ผ่านมาเป็นสิบๆ ปีแบบไม่รู้ตัว... ฮะ ฮะ เรายังจำได้อยู่เลย... สีหน้าโกโร่ตอนได้กลับมาออกสมาสมาใหม่อีกครั้ง อะ จำได้ถึงหน้าตาสแม็ปทั้ง 4 คน ตอนได้พูดออกอากาศว่า "โกโร่จะกลับมาแล้วนะ!" ด้วยซ้ำ จำน้ำตาและสีหน้าของแต่ละคนตอนโมริคุงจะออกได้ด้วย จริงๆ ต้องบอกว่า จำหน้าตาสแม็ปตอนออกโคฮาขุตั้งแต่สมัยสิบดอลล์ได้อยู่เลย ฮะ ฮะ แบบว่า ตอนนั้นไม่รู้จัก แต่กรี๊ดกร๊าด ใครอะ เต้นกะเก้าอี้ เท่ห์นะเนี่ย หน้าตาก็ดี (?) ด้วย!! ทาคุยะตอนขี้ก้างๆ สมัยเล่นเป็นเซนะคุงก็ประทับใจ นาคาอิตอนเป็นพิชเชอร์ในกีฬาจอห์นนี่ส์ก็เท่ห์ (หลังจากสุดที่รักโยนไม่ได้เรื่องจนโดนเปลี่ยนตัวออก) ชินโงมาม่าตอนไปเดินตามถนนแล้วทำเด็กๆ ตกใจ (เพราะไม่รู้ว่าทำไมชินโงมาม่าถึงเป็นผู้ชาย.. ฮา) ก็น่ารัก ยังโอ๊ะฮ่าาาาตามได้อยู่เลย เวลาเหมือนผ่านไปแป๊บบบบบเดียวเองอะ อยากบอกว่า เราเพิ่งมารู้สึกตัวว่าชอบสแม็ปมาก.... ก็ตอนที่ดูฟุรุฮาตะนินซาบุโร่ตอนพิเศษ แล้ว.............. ตัดสินใจไม่ถูก ว่าจะเชียร์นักสืบ หรือเชียร์ทีมฆาตกรดี - -" (ระหว่างนั้นก็ก่นด่าสึโยชิไปตลอดเวลา ว่าไอ้ซื่อบื้อ) ในฐานะที่ติดตามผลงานเพลงมากกว่าผลงานอื่นๆ ตอนที่ออกเพลงโยโซร่าฯ มา เราแอบคิดแหละค่ะว่า.. "นี่เหลือ คงจะเป็นจุดสูงสุดของสแม็ปแล้ว" ความรู้สึกเหมือน ปลดปล่อย สบายใจ ในที่สุดไอ้วงที่โดนตราหน้าว่าร้องเพลงไม่เป็น (และคงจะเละมากหลังจากโมริคุงออกไป) ก็มามีเพลงเพราะๆ โดนๆ ฟังแล้วดูดีๆ แบบนี้ออกมาได้ (โดยเฉพาะตอนเล่นในโคฮาขุ... โหย ผมทาคุยะทรงนั้นโคตรเท่ห์เหอะ) แล้วก็มาช็อครอบสอง... เฮ้ย... ทำไมยังมีเพลงดังอีกเหรอเนี่ย???? ก็ไอ้ตอนที่้เพลงหัวใจสิงห์ออกมา.... แต่หลังจากชื่นชมสุดๆ ไปได้แป๊บเดียว ก็แทบจะตีตราเพลงนี้ว่าใครอย่ามาร้องให้ฟังเชียว เคือง! โหย มีที่ไหน เลิกกะคาโอรินที่คบกันมาเกือบสิบปี เพราะเหตุผลว่า "ไม่สามารถสานความสัมพันธ์ต่อไปมากกว่านี้ได้" (ประมาณคาโอรินอยากแต่งงานมีลูก แต่เฮียคงให้ไม่ได้นะ) แล้วอีกไม่กี่เดือน (งั้นเหรอ?) ให้หลัง มาทำหน้าบูดบึ้งประกาศแต่งงานกะชิสึกะคุโด้ที่เพิ่งคบกันแป๊บเดียวเนี่ยนะ!! แบนเว้ย เพลงนี้ ก็มีแต่แบน แบน แบน เท่านั้น!! ใจนึงก็แบน อีกใจก็ภาวนา แล้วสุดที่รักของชั้น (?) จะรอดเหรอ? แล้วสแม็ปจะยังรอดอยู่มั้ยนะ?? เออ แต่ก็ดูท่าจะไปได้ด้วยดีนะ ตอนโคโคมิจังคลอด ยังมีการแฟ็กซ์ไปบอกตามสำนักข่าวด้วย ฮะ ฮะ แล้วก็เงียบไป เฉยๆ สแม็ปของชั้นคงจะผ่านจุดพีคไปแล้วล่ะนะ ปี 2003 มันอะไรกันนี่!!! Double million กับเพลงดอกไม้ดอกเดียวในโลกนั่น.... เป็นอะไรที่แปลกใจเราที่สุดแล้ว แต่สแม็ปก็ใช้เพลงนี้คุ้มกันจริงๆ ออกมากับอัลบั้มก่อน หยิบไปประกอบละคร ออกซิงเกิ้ลใหม่ แล้วยัดใส่อัลบั้มใหม่อีกรอบ กร๊ากกกกกกกกกกก เพลงเดียว ขาย 3 ครั้ง แล้วทำไม สึสึเมะโกลด์ ที่มีข่าวลือว่าจะออกๆ อยู่ดีๆ หายเงียบไปหว่า? (สงสัยกะขายอารมณ์เดียวกะเซไกฯ แน่เลย) หลังจากนั้นไป ก็ได้แต่ส่ายหน้าให้กับตัวเอง อย่าไปเดา อย่าไปคิดอะไรกับสแม็ปให้มันมากนักเลย ทีเพลงที่เราชอบสุดๆ ในพักหลังๆ อย่าง โคโนโทคิ คิตโตะยูเมจะไน่ ก็ดันไม่โปรโมท (คาดว่าที่เพลงนี้ไม่ได้ไปออกเอ็มสเตฯ น่าจะเป็นเพราะมันเป็นเพลงธีมฯ ของอีกสถานีนึง จะให้ใจดียังไง ทีวีก็คงไม่ให้มาออกหรอกมั้ง ฮะ ฮะ) แค่กระพริบตา... เวลาก็ผ่านมาเป็นสิบๆ ปี กระพริบอีกที ซัก 20 ปีข้างหน้า ก็จะยังอยู่ด้วยกันต่อไปใช่มั้ยจ๊ะ? ความรู้สึกของเรากับสแม็ป... ก็บอกไม่ได้เหมือนกันว่ามันเป็นยังไง บางทีมันก็คล้ายๆ กับเพลงนิโคลเพลงนี้ ก็เป็นแค่เพื่อนคนหนึ่ง เป็นแค่คนหนึ่ง ไม่ได้คบลึกซึ้งกันมากมาย ได้เจอสักพักก็จาก ไม่เคยได้เจอ เกือบจะลืมชื่อเธอด้วยซ้ำไป แต่มันก็แสนจะแปลก มันคิดไม่ออก ว่าบางครั้งนึกถึงเธอได้ไง จดจำได้เหมือนเพิ่งเกิด เพิ่งเจอกันเมื่อวาน ก็ไม่รู้ว่าฉันเป็นอะไร ยังคิดถึงเธอ ไม่มากไม่บ่อยแต่ไม่หาย เมื่อไรจะหายจะหมดก็ไม่รู้ แต่ฉันรู้ว่าฉันเป็นสุขใจ แค่เพียงคิดถึงครั้งหนึ่ง ได้ยิ้มทีหนึ่ง ก็ไม่ถึงโหยหาให้วุ่นวาย แค่คนขี้เหงาคนหนึ่ง ได้คิดถึงใครสักคน ให้พรุ่งนี้ได้พอมีแรงเดินต่อไป แต่มันก็แสนจะแปลก มันคิดไม่ออก ว่าบางครั้งนึกถึงเธอได้ไง จดจำได้เหมือนเพิ่งเกิด เพิ่งเจอกันเมื่อวาน ก็ไม่รู้ว่าฉันเป็นอะไร ยังคิดถึงเธอ ไม่มากไม่บ่อยแต่ไม่หาย เมื่อไรจะหายจะหมดก็ไม่รู้ แต่ฉันรู้ว่าฉันเป็นสุขใจ แค่เพียงคิดถึงครั้งหนึ่ง ได้ยิ้มทีหนึ่ง ก็ไม่ถึงโหยหาให้วุ่นวาย แค่คนขี้เหงาคนหนึ่ง ได้คิดถึงใครสักคน ให้พรุ่งนี้ได้พอมีแรงเดินต่อไป แต่บางที อาจจะเป็นเหมือน Original smile ล่ะมั้ง?? 笑顔抱きしめ　悲しみすべて 街の中から消してしまえ 晴れわたる空昇ってゆこうよ 世界中がしあわせになれ! (จินตนาการหน้าทาคุยะพร้อมคิงกิสมัยละอ่อนประกอบ.. โอ เข้า!!) ไม่ว่าจะอีกกี่ปีข้างหน้า เราก็จะยังเจอกันจ้ะ... ไม่ว่าจะ 9/9 ปีไหน.. ก็ไม่ค่อยจะจำได้หรอกว่าเป็นวันเกิดสแม็ป ฮะ ฮะ ฮะ   Create Date : 11 กันยายน 2554 9 comments Last Update : 11 กันยายน 2554 22:13:33 น. Counter : 1709 Pageviews. Share Tweet

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ดีใจ มีคนมาโพสเรื่องวงโปรดของเราแล้วอะ รอนานมากค่ะกว่าจะได้อ่านเกี่ยวกับเรื่องคนที่เรารัก ขอบอกว่ามอลลี่กรี๊ดสแมปตั้งแต่ไปอยู่ญี่ปุ่นแหละ ตั้งแต่วันแรกที่เรียนภาษาที่นั่น เพลงดอกไม้ดอกเดียวที่พี่ว่าน่ะก็กรอกหูมอลลี่แล้ว แต่ตอนนั้นไม่รู้จักหรอกว่าใครร้อง แต่อยู่ๆไป กรี๊ดตลอดเลย รักนาไกที่สุดค่ะ   โดย: คนอ่อนไหวที่แกล้งใจแข็ง (Tukta21 ) 11 กันยายน 2554 23:44:12 น.

รออ่านของคุณตู่อยู่เลยนะเนี่ย ตอนดูฟุรุฮาตะนี่ก่นด่าสึโยชิเหมือนกันเลยค่ะ มันจะตามไปทำไมวะ เค้าอุตส่าห์วางแผนมาซะดีแล้ว เป็นไงล่ะ เพราะว่าดื้อจะตามไปเลยทำให้มีพิรุธซะเพียบเลย ของเราดู SMAP มาเรื่อยๆ รู้จักทีแรกตอนมีข่าวว่าจะ debut แอบปรามาสไว้ เนื่องจากชอบโชเนนไตมาก และรู้จักว่าเป็นรุ่นน้อง (ขนาดฮิคารุ เกนจิเราก็ยังไม่แคร์ ไม่สน ไม่ชอบ) คิดแต่ว่า เฮอะ จะไปได้สักกี่น้ำกัน แล้วก็ลืมๆไปไม่สนใจ มาเจอกันอีกทีก็ใน KC Weekly ตอนที่จะแสดงเรื่อง Shoot! กันแล้วเอาข่าววงนี้มาลง เราก็มองหน้าดูรูป แล้วก็คิด โห ตาขี้ก้างหน้าอ่อนเนี่ยนะ จะมาเป็นรุ่นพี่คุโบ แล้วทำไมโทชิหน้าตาเด็กกะโปโลขนาดนั้นล่ะนั่น แล้วก็ผ่านไปอีกตามเคย จากนั้นเวลาอ่านหนังสือหรือฟังวิทยุเกี่ยวกับวงการบันเทิงญี่ปุ่นก็ได้ยินมาเรื่อยๆ บางเพลงฟังแล้ว (Ganbarimashou) ก็เออ เพราะดีนะ หรือ Aoi Inazuma ก็ติดหูดี ไม่เคยสนใจว่าชอบว่าอะไร แต่ก็อ่านข่าวอยู่เรื่อยๆ เหมือนอ่านข่าวดาราทั่วๆไป มารู้ว่าคิมุระ ทาคุยะดัง ก็ดูหน้าแล้วก็คิด อีตารุ่นพี่คุโบนั่นเอง ชิ ไม่เห็นหล่อเลย ดูรูป SMAP ทุกคนแล้ว ตอนนั้นก็คิดว่าโกโร่จังหน้าตาดีที่สุด ทำไมบ้าคิมุระกันจัง (ตอนนี้ย้อนกลับไปดูรูปเก่าๆก็ยังยืนยันเหมือนเดิม ว่าโกโร่หน้าตาดีที่สุด ) มาเห็นอีกทีก็ตอนเหลือ 5 คน จำไม่ได้ว่า PV อะไร Dynamite ล่ะมั้ง ก็ยังนึกๆว่า อ้าว....หายไปไหนคนนึงล่ะนั่น ก็เลยไปหาๆข่าวมาอ่าน ก็ยังไม่สนใจอีก จุดแรกที่เริ่มรู้สึกดีๆก็น่าจะเป็นตอนที่ JET TV เอา Saigo no Koi ของนาคาอิมาฉาย ทีแรกก็ว่าพระเอกคนนี้ไม่เห็นหล่อเลย ดูไปดูมาแล้วชอบ แล้วก็จำได้ว่า เอ๊ะ โทชินี่นา SMAP เหรอ หลังจากนั้นเราก็มาอยู่ไกลบ้าน สมัยที่อินเตอร์เนทยังความเร็วเป็นเต่า ความบันเทิงอย่างเดียวคือร้านเช่าการ์ตูนญี่ปุ่น เพราะเมืองที่เราอยู่เป็นเมืองเล็กๆไม่มีร้านไทย แล้ววันนึง น่าจะกลางๆปี 99 ล่ะมั้ง หลังจากเช่าการ์ตูนมาดูหมดร้าน ก็เลยหันไปเช่าโคฮาขุ ก็หยิบคอนเสิร์ทของหลายๆวงติดมาด้วย หนึ่งในนั้นมี VIVA AMIGOS อยู่ แล้วก็จำได้ว่านี่มัน SMAP นี่นา เออ คอนเสิร์ทสนุกดีเนอะ แล้วก็เลยหาเช่าคอนมาดูเรื่อยๆ ตอนนั้นถามว่าชอบมั้ย เราก็ว่าชอบล่ะค่ะ แต่ยังรู้สึกแปลกๆเพราะเคยเป็นพวกแอนตี้บอยแบนด์ ก็เหมือนหลอกตัวเองล่ะมั้ง ว่าไม่ได้ชอบ แต่ดู แต่ฟังไปอย่างงั้นล่ะ ไม่มีอะไรทำนี่หว่า แล้วก็ได้รู้ข่าวคิมุระแต่งงานจากในพันทิป แอบรู้สึกหวิวๆนิดนึง ไม่ได้หวงไม่ได้อะไรหรอกค่ะ แต่รู้สึกว่าคงจบกันแล้วสินะ กับไอ้วงที่เราเห็นมาตั้งแต่เด็กๆ ดับแหงๆ ทำไมไม่ระวังเลยอะ แล้วก็มาเห็นในโคฮาขุ คนยังกรี๊ดอยู่ก็ว่า เฮ้ย ยังอยู่นี่นา อยู่ดีด้วย ก็เออ ดีใจด้วย ค่อยยังชั่ว ผ่านไปอีกไม่นาน ก็มาเจอข่าวโกโร่จัง......ตอนนั้นช็อคไปพักนึง ทำไมทำแบบนี้ ตั้งแต่รู้ข่าวก็พยายามหาข่าวในเนท ก็ไม่เจออะไรมาก ก็เนทสมัยนัั้นอะนะ แต่จำได้ว่าหวิวๆ นอนไม่หลับไปหลายวัน คิดแต่ว่าสงสารจัง จะทำยังไงกันต่อล่ะเนี่ย เช่าคอนปี 2001 มาดู ไม่เห็นหน้าโกโร่จัง จิตตกไปเป็นอาทิตย์ จนถัดมาไม่นานถึงได้ดู SxS (คือตอนที่ดูคอนตอนนั้นโกโร่จังกลับมาแล้วล่ะค่ะ แต่ไม่รู้เพราะข่าวทางนี้มันดีเลย์ ) แล้วเราก็หันไปบ้า AF กับ American Idol เนทเริ่มพัฒนา เลยไม่ต้องไปเช่าวีดีโออีก ช่วง Sekai ที่พีคสุดๆนี่ ตลกตัวเองที่ตอนนั้นไม่ได้ตาม ไม่ได้อะไรกับ SMAP เลย กำลังไปบ้า Clay Aiken แห่ง American Idol 2 อย่างหนัก มาได้ดูโคฮาขุวันนั้นก็ดีเลย์ไปเป็นเดือนๆ เห็น SMAP ได้ร้องปิดก็ประหลาดใจและปลื้มไปด้วย (มารู้เอาก็ตอนนั้นล่ะว่า เพลงนี้มันดังมาก ดังเวอร์ ขายดียังกับแจกฟรี) จากนั้นก็ตามข่าวอยู่เป็นระยะๆ หารายการ หาละครมาดู หาเพลงมาฟังเวลาที่ว่าง ถ้าให้นิยามตัวเอง ตอนนั้นเราคงเป็นประเภท แฟนแบบห่างๆล่ะมั้ง อ่านข่าวในเวลานั้นๆก็จะอินไปด้วย แต่ผ่านไปไม่กี่วันก็เลือนๆ ไม่ติดใจอะไร ก็อ่านบอร์ด อ่านอะไรบ้าง แต่ก็ไม่ได้ตามติดนัก ห่างๆไป จนวันนึงในปี 2006 เราช่วยองค์กรทางนี้จัดงานรวมนักเรียนต่างชาติ หน้าที่นึงที่ได้รับมาคือไปหาเพลงสารพัดชาติมาประกอบในงานด้วย พอถึงตอนหาเพลงญี่ปุ่น ก็เลยไปตั้งต้นที่ SMAP ก่อนเลย ช่วงนั้นมี youtube แล้ว กดไปกดมา วันนั้นนั่งดูคอน SMAP และคลิปในยูทูปไปทั้งคืน อารมณ์เหมือนได้เจอเพื่อนเก่าน่ะค่ะ แล้วก็มารู้สึกตัวว่าชอบอะ ชอบมากๆ ชอบที่สุด คือแก่ขึ้นด้วยมั้ง ไอ้นิสัยเด็กๆที่แอบแอนตี้ไม่ยอมรับว่าชอบบอยแบนด์ก็เลยหายไป แล้วก็เลยไปสมัครสารพัดเวปบอร์ด ตามอ่านข่าวเก่าๆบทความเก่าๆเท่าที่จะหาได้ เกือบทุกเรื่องพอเจอก็จำได้ว่าเคยรู้อยู่แล้วนี่นา เพียงแต่มองในอีกมุมนึงเท่านั้นเอง เวลามีคนถามว่าเราเป็นแฟน SMAP เมื่อไหร่ เราเลยตอบไม่ถูกเหมือนกันค่ะ เพราะจะว่าไปจริงๆก็ชอบมาตั้งแต่ตอนนู้น แต่ก็รู้สึกว่าไม่ใช่นะ เราไม่ใช่แฟนนี่นา   โดย: NAJ 12 กันยายน 2554 10:18:29 น.

^ ^ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ตอนเด็กๆ โกโร่จังน่ารักจะตาย ไม่แปลกที่จะชอบโกโร่ค่ะ จนถึงตอนนี้เราก็ยังคิดว่าโกโร่ตอนเด็กๆ โคตะระน่ารัก แต่ขี้เก๊ก ไม่ชอบ ฮะ ฮะ (สมัยนั้นนะ) คิมุระ ทาคุยะสมัยนู้น หน้าตาน่ารัก (?) รองลงมาหน่อย เคยคิดว่าเก๊กๆ ด้วย... แต่เซนะคุงดันน่ารักขาดใจ เลยลืมความเก๊ก ฮะๆ เราชอบหน้าโกโร่สมัยก่อน แต่ชอบนิสัยโกโร่สมัยนี้นะ เห็นได้ชัดว่าตั้งแต่หลังจากโดนแบนไปพักนึง โกโร่กลับมาแบบเปลี่ยนไปเลย นิสัยจากเดิมเก๊กๆ ก็ไม่มีเหลือ น่ารักขึ้นจม แถมเล่นกลับมาพร้อมมุขเต็มกระเป๋า (เต็มจริงๆ เหมือนจำได้ว่าสแม็ปเอามาเผากันเอง ประมาณช่วงโดนแบนโกโร่ก็คอยติดตามรายการ คิดมุขอะไรได้ก็จดไว้เพียบ กะเอากลับมาใช้) รุ่นพี่คุโบเป็นอะไรที่ไม่ชอบเลย เพราะสแม็ปแต่ละคนขี้ก้างชะมัด แต่จนถึงปัจจุบัน ก็ยังชอบเพลง Mr.Lonely อยู่เลยล่ะค่ะ (ก็ใครร้องล่ะ... ฮา ) เราเองตัดสินใจไม่ถูกเหมือนกันนะว่าตัวเองเป็นแฟนสแม็ปเมื่อไหร่ เพราะเราไม่ได้ทุ่มให้อะไรมากมาย แต่ก็ไม่ได้ถึงกับห่างเหินไม่ใยดีเลย ก็ตามข่าวบ้างตามอัตภาพอะ แบบว่าช่วงไหนยุ่งๆ ชั้นก็ทิ้งๆ กันไปบ้างอะไรบ้าง ช่วงไหนว่าง (โดยเฉพาะช่วงเรียน) ก็จะเจอกันถี่หน่อย ตอนทาคุยะมาไทยสมัย 2046 ยังไม่ไปตามเลย (ไม่แม้แต่จะมีความคิดอยู่ในหัว) แต่ตอนอื่น... ดันกระเสือกกระสน ฮะ ฮะ สมัยก่อนข่าวสารหายากจะตาย ตั้งแต่ยังไม่มีอินเทอร์เน็ต จะได้รู้เรือ่งแต่ละที ถ้าไม่จ่ายค่าวีดีโอแพงๆ (ซื้อจากอิชิมารุ) ก็ต้องโทร.ไปหาคนที่ญี่ปุ่นโน่น จนเริ่มมีนิตยสารให้อ่านบ้าง อะไรบ้าง คิดได้แค่ว่า โลกสมัยนี้มันช่างสะดวกสบายซะจริง!! ฮะ ฮะ ฮะ   โดย: =too= 12 กันยายน 2554 17:26:39 น.

ปล. เห็นข่าวสแม็ปเล่น Shoot! ใน KCweekly เหมือนกันค่ะ แต่สมัยนั้น... ไม่คิดว่าคนเล่นจะหน้าตาเป็นแบบนี้ ฮ่า ฮ่า ฮ่า (โดยส่วนตัวแล้วแอบคิดว่าเป็นการ์ตูนที่เอาไปเล่นหนังแล้วง่อยมากเลย)   โดย: =too= 12 กันยายน 2554 17:29:10 น.

ดู Shoot! เวอร์ชั่นหนังแล้วเพลียมากค่ะ คือรุ่นพี่คุโบกับโทชิจะว่าไปก็ยังพอกล้อมแกล้มได้อยู่ แต่ไอ้ตัวประกอบคนอื่นๆนี่สิ ไม่ได้เหมือนเลยสักนิด (ย้อนกลับไปดู ตอน saint seiya บุคลิกยังใกล้เคียงกว่ามาก) ดูไป ก็แทบจะเอาหัวโขกจอคอม ทำไมมันเชย มันเลี่ยน มันไม่ใช่ได้ขนาดนี้ เรื่องโกโร่ แอบคิดว่าจริงๆแล้วโกโร่เป็นคนแบบนี้ตั้งแต่แรกอยู่แล้วรึเปล่า เพราะเห็นแต่ก่อนเคยพูดกันว่าโกโร่หน้ากล้องกับหลังกล้องเหมือนเป็นคนละคน ทีนี้ อยู่ๆไปจากที่เก๊กมาตลอดก็เก๊กแตก ยิ่งหลังโดนจับก็เหมือนปลดปล่อยตัวเอง ตอนนี้ก็เลยกลายเป็นคนที่ฮาๆหลุดๆได้ไม่เข้ากับภาพสมัยหนุ่มๆเลยสักนิด เคยไม่ชอบคิมุระเพราะรู้สึกว่าเก๊กมากเหมือนกันค่ะ แต่ดูไปดูมา หลายๆทีไม่ได้เก๊กนี่นา คือคนมันเท่โดยธรรมชาติจริงๆ ขนาดจะทำตัวบ้าๆบอๆ แต่งตัวเป็นหมาพุดเดิ้ลก็ยังดูเท่ได้เลย จะมีใครที่ไหนในโลกเป็นได้แบบนี้อีกมั้ยเนี่ย   โดย: NAJ 13 กันยายน 2554 5:40:51 น.

^ ^ ถ้าคุมคาแร็คเตอร์หน้ากล้อง เราว่าจะเก่งเกินไปละค่ะ เพราะตั้งแต่เห็นมาจนก่อนโดนแบน เป็นเหมือนกันเดี๊ยะ ฮะ ฮะ สไตล์แบบว่า.. เห็นแล้วหมั่นไส้อ้ะ ยิ่งตอนขึ้นมาร้องนำเยอะขึ้นหลังโมริคุงออกยิ่งแอบรำคาญ กร๊าก แต่หลังๆ.. เห็นแล้วสงสาร ฮ่า ฮ่า (มีแต่คนแกล้ง) ทาคุยะนี่ รอบๆ ตัวเราก็แต่คนไม่ชอบเพราะหาว่าเก๊กเหมือนกันค่ะ แต่แบบ... คนมันมีออร่าอะนะ จากประสบการณ์ส่วนตัว ต่อให้เดินอยู่ท่ามกลางคนหมู่มาก พี่แกก็ยังโดดเด้งอะนะ หรือสายตามันเสาะหาเป็นเป้าหมายแรกเปล่าไม่รู้ ฮะ ฮะ แต่สำหรับเรา... เค้าเท่ห์สุดตอนพยายามทำอะไรซักอย่างแบบสุดความสามารถนี่แหละ >___<   โดย: =too= 13 กันยายน 2554 16:33:39 น.

ออร่าแรงมากจริงๆค่ะ ตอนไปดูคอนแล้วรถลากผ่านตรงหน้านี่ สบตาปุ๊ปแล้วทรุดไปโดยไม่รู้ตัว ที่ดูเก๊กๆคงเพราะเวลาออกรายการทั่วไปจะดูเฉยๆรึเปล่า (พอไม่ยิ้มแล้วหน้าดุด้วยแหละ) เพราะแต่ก่อนที่เราดูแต่พวกรายการเพลงก็จะเห็นเป็นแบบนั้น แต่ถ้ามาดูใน sxs จริงๆแล้วคนละเรื่องเลย หัวเราะเหมือนคนบ้า น่ารักดี เมื่อก่อนนู้นเคยไม่ชอบชินโงด้วยล่ะค่ะ รู้้สึกว่าจะยิ้มอะไรนักหนา รู้สึกเหมือนคุณมิทานิ โคคิจาก smacourt นึกย้อนไปตอนนั้นแล้วก็ขำตัวเองดีเหมือนกัน เก๊กก็ว่า ยิ้มก็บ่น เด็กชะมัดเลย   โดย: NAJ 14 กันยายน 2554 18:07:53 น.

เก๊กก็ว่า ยิ้มก็บ่น ^ ^ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ใครๆ ก็ต้องมีโมเมนต์นั้นอะ อย่างเรา เมื่อก่อน ชอบคิดมาก คิดนู่น คิดนี่ แรกๆ ใครบอกว่าสแม็ปแยกวงแล้วนี่โกรธนะ พอผ่านๆ ไป มันก็ (ไม่เจ็บและ) ชินไปเอง... ดูสแม็ปที่ไหนๆ ก็ไม่สู้ดูในที่ที่เป็นของสแม็ปเอง ฮะ ฮะ   โดย: =too= 16 กันยายน 2554 16:18:42 น.

จริงๆจะมาตามอัพเดทข่าวคราวใหม่ค่ะ แต่อ่านเม้นท์พี่ๆแล้วอดแจมไม่ได้ โกโร่ หนูว่าน่ารักออก แต่ก็แอบเห็นด้วยนะว่าเมื่อก่อนเขาเก๊ก หลังๆมานี้ ทำหนูละลายไปเยอะแล้ว(รองจากนาไกและชินโกะ) จะว่าไปหน้าเขาหวานที่สุดในวงเลยนะเนี่ย มีเสน่ห์เหมือนกัน นาไกนี่ยกให้เลย ที่หนึ่งในใจหนู นับตั้งแต่ไปยืนมองเทปคอนเสิร์ต SMAP Drink 2003 ที่ฮาราจุกุเมื่อหลายปีก่อน เขาน่ารักกระชากใจมากกกกกกกกก บอกไม่ถูกอะค่ะ แถมเล่นละครได้ใจหนูทุกเรื่องเลยอะ(หรือเพราะรักมากเลยอวยเยอะเนาะ 555+) ชินโกะเขาดูสดใสร่าเริงที่สุดเลยมั้ง เท่าที่รู้สึก ชอบอะ รองจากนาไก ชอบสุดๆตอนที่เขาเป็นชินโกมาม่า กับเป็นฮาโตริ ทาคุยะ เป็นอะไรที่คนกรี๊ดล้นหลามมากกกกกกกกกกกจนไม่รู้จะว่ายังไงละ หนูก็ชอบเหมือนกันค่ะ ทสึโยะ หนูชอบความสามารถเขานะ แต่บุคลิกเขานิ่งมากกกกกก ไล่ๆกับโกโร่เลยอะ สรุป ชอบทุกคนที่เป็นแสมปค่ะ   โดย: คนอ่อนไหวที่แกล้งใจแข็ง (Tukta21 ) 30 กันยายน 2554 11:46:24 น.