Bloggang.com : อาณาจักรแห่งเรา : เรื่องของไอ๊ EPISODE 71

ไอ๊ ถามวัต สุทธิพงศ์

<<

กรกฏาคม 2560

>>

						1
2	3	4	5	6	7	8
9	10	11	12	13	14	15
16	17	18	19	20	21	22
23	24	25	26	27	28	29
30	31

28 กรกฏาคม 2560

เรื่องของไอ๊ EPISODE 71

27 พฤษภาคม 2560
โดย ถามวัต สุทธิพงศ์

ยามนี้เป็นเวลาเช้า แสงเงินแสงทองขึ้นเป็นความสว่างอย่างไรอาจไม่แน่ใจนัก หากแต่เสียงนกร้องจากนอกกระจกก็ฟ้องว่า “ท้องฟ้ายามเช้าคราวนี้ไร้ฝน” เสียดายที่ไอ๊ยังไม่ได้นำร่างกายอันใหญ่โตมโหฬารที่สวมชุดเพียงสีดำเพื่ออำพรางร่างกายไม่ให้ดูเทอะทะไปสัมผัสอากาศที่คงจะแสนสบายอย่างนั้น มิฉะนั้นรายละเอียดก็น่าจะชัดเจนเป็นภาพจริงได้มากกว่านี้

แต่เพียงเท่านั้นก็ไม่ได้ทำให้ความทรงจำเกี่ยวกับภาพยามเช้าในวันวานหายไป ไอ๊ยังจำแสงหลากสีตรงขอบฟ้า ที่มีทั้งเทา ส้ม แดง และอีกมากมาย แต่งแต้มท้องฟ้าให้ดูสดใสไปทั้งฟ้า กลิ่นดอกไม้ใบไม้ที่แม่หรือพ่อรดน้ำจนชุ่มส่งให้กลิ่นยิ่งหอมแรงเป็นหลายเท่า ยามเช้าเช่นนี้ที่ขาดไม่ได้ก็คือภิกษุสงฆ์ซึ่งออกมาบิณฑบาตเช้ากว่าปกติ (ในความรู้สึกของไอ๊) กับคนแก่แม่บ้านที่ไม่สามารถชวนลูกหญิงชายออกมาใส่บาตรได้ อีกทั้งเสียงหมาเห่าที่ดังจนแซ่ดยามที่มันเห็นชายผ้าสีส้มกรายผ่าน (หมามันคงแสบตาของมัน)

กลับมาสู่ปัจจุบันขณะ ไอ๊ยังคงนั่งพรมนิ้วทั้งสิบลงบนแป้นคีย์บอร์ดโน้ตบุ๊กค์อย่างลื่นไหล โดยที่ภายในจิตใจดำดิ่งสู่ภาพทรงจำหลากหลายอย่างช้า ๆ “หมอแมน” นายสัตวแพทย์ซึ่งให้ความสนใจกับการสนทนาด้วยจิตใจที่ใคร่ครวญสอนไอ๊ว่า ถ้าความคิดจะเกิดจากการใช้สมองคำนวณ การใคร่ครวญจะเกิดแต่การรำลึกที่ไม่ได้ใช้หัว และจะเกิดมีขึ้นได้ก็ด้วยการใช้ความรู้สึกตรวจสอบ คงคล้ายธรรมะล่ะมั้ง... แต่มันง่ายกว่าตรงที่ไม่จำต้องนั่งสมาธิ หายใจเข้าท้องป่อง หายใจออกท้องแฟ่บ อะไรเทือกนั้น

แล้วมันก็ทำให้ไอ๊ได้กลับไปยังภาพบางภาพที่เลือนไปแล้วให้เสมือนว่ามันเพิ่งเกิดขึ้นเพียงไม่นาน คิดถึงต้นไม้ของพ่อ... ทั้งมะขาม ไผ่ ต้นไม้ของแม่ที่ไอ๊จำได้ก็คือมะลิ กับการดูแลต้นไม้ที่เหลือแทนพ่อในยามที่พ่อเดินทางไกล... ไม่อาจตามหาได้

“ไอ๊... ไปดูต้นไม้กัน” แม่บอกไว้อย่างนั้นก่อนไอ๊จะตาบอด เธอกลัวลูกจะไม่ได้สัมผัสธรรมชาติด้วยตาเห็นทั้งที่ยังมีตาเอาไว้มอง แต่ไอ๊ก็ไม่เคยทำ เพียงเพราะไร้ความรู้สึกที่อยากจะมองสิ่งใด ด้วยความฝังใจว่าเคยชี้ชวนแม่ให้มองดวงจันทร์ หากแต่ใคสักคนหนึ่งกลับทักด้วยวาจาที่หวังดีจะสอน แต่น้ำเสียงแข็งไปหน่อย บอกว่า “อย่าทำตื่นเต้นไปได้ไหม” เพียงเท่านั้น โอกาสที่อยากจะมองสิ่งใดก็เป็นศูนย์ ทีนี้ใครชวนให้มองอะไรก็ไม่อยากมอง กลายเป็นคนตาบอดทั้งที่ยังมองเห็น

ยังอยากกลับมามองเห็นเหมือนเดิมนะครับ... เพราะด้วยกิจกรรมบางอย่างที่ไอ๊ตั้งใจทำเพื่อสังคม ลางทีมันก็ต้องใช้ตาดู เพื่อประเมินสถานการณ์ต่าง ๆ สิ่งที่เรียกว่าเสียงคงยังไม่พอสำหรับคนที่ไม่มีความพอใจในตัวเองอย่างไอ๊

Create Date : 28 กรกฎาคม 2560

Last Update : 28 กรกฎาคม 2560 9:37:47 น.

0 comments

Counter : 272 Pageviews.

อาณาจักรแห่งเรา

Location :
กรุงเทพฯ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์

Smember

ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [?]

เราเป็นนักแสวงหา...
เรายังคงค้นหาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

เมื่อหามาแล้ว...
เราจะนำมาเล่า

New Comments

[Add อาณาจักรแห่งเรา's blog to your web]

Bloggang.com