Bloggang.com : อาณาจักรแห่งเรา : เรื่องของไอ๊ EPISODE 44

ไอ๊ ถามวัต สุทธิพงศ์

มกราคม 2560

>>

1	2	3	4	5	6	7
8	9	10	11	12	13	14
15	16	17	18	19	20	21
22	23	24	25	26	27	28
29	30	31

31 มกราคม 2560

เรื่องของไอ๊ EPISODE 44

20 มกราคม 2560
โดย ถามวัต สุทธิพงศ์

ทุก ๆ วันจันทร์, วันพุธ, วันศุกร์, และวันเสาร์ พี่แจ๋นและไอ๊ต่างนัดหมายกันเพื่อซ้อมเปียโนและซ้อมร้องเพลง ที่ KAWAI MUSIC SHOP at CENTRAL WORLD จนเปรียบเสมือนเป็นกิจวัตรที่จะขาดไปเสียมิได้

จุดเริ่มต้นของเราสองคน เกิดมีขึ้นได้เนื่องจากงานถ่ายทำ MUSIC VIDEO “วัน...ที่มองไม่เห็น...พ่อ” (12 พฤศจิกายน พ.ศ. 2559) โดยนักผจญเพลง สถานีโทรทัศน์ไทยพีบีเอส

จุดเริ่มต้นในวันนั้น...
หลังจากที่ต่างคนต่างแยกย้ายกลับบ้านใครบ้านมัน
ไอ๊พบพี่แจ๋นกำลังเตรียมตัวกลับบ้าน ไอ๊เดินไปหาพี่แจ๋น บอกพี่แกว่า...
“พี่ครับ ไอ๊ขอเบอร์พี่หน่อยซิ่ เห็นพี่ไปเล่นเปียโนที่ห้างแล้วไอ๊สนใจจัง”
ด้วยความที่ไอ๊จำได้ว่า ระหว่างทำงานกันอยู่นั้น พี่แจ๋นเล่าถึงชีวิตประจำวันของแก หนึ่งในนั้นคือการเล่นเปียโนที่ร้านขายเปียโน ไอ๊ที่เป็นคนชอบฟังเครื่องดนตรีประเภทนี้เลยขอติดสรอยห้อยตามพี่แจ๋นหน้าตาเฉย
พี่แกก็ดีใจหาย อนุญาตให้ติดตามไปโดยไม่อิดออด
ถ้าหากเป็นคนอื่น คงมีท่าทีอึดอัด แล้วพยายามผลักไสไม่ให้ไอ๊ไปด้วยเป็นแม่นมั่น

แล้วนับแต่วันนั้น พี่แจ๋นกับไอ๊ก็ชักชวนกันไปป่วนที่ร้านซึ่งพี่โอ๊ดและพี่เอ้ประจำสาขาเป็นพนักงานขายอยู่
ซึ่งบางครั้งเราก็ไปเล่นเพลงแบบบรรเลงเปียโน
บางทีก็มีการร้องด้วย สนุกครื้นเครงเสียจริง ภายในร้านนี่เจี๊ยวจ๊าวอย่าบอกใคร

แต่สิ่งที่ทำให้ไอ๊รู้สึกประหลาดใจ ก็คือ
18 มกราคม 2560 เวลา 17:00 น.
ไอ๊ก้าวเท้าเข้าร้านพอดีเป๊ะ
“พี่แจ๋นยังไม่มาหรอไอ๊”
พี่โอ๊ด (ที่ไอ๊คิดว่าพี่เขาน่าจะเป็นผู้จัดการร้าน) ถามไอ๊อย่างไม่จริงจัง เป็นเพียงแค่การชวนคุยอะไรทำนองนั้น (ไอ๊คิดเอาเอง)
โดยปกติ เวลาไอ๊มาที่ร้าน ก็มักจะมีพี่แจ๋นนำหน้ามาด้วย ไม่บ่อยหรอกที่ไอ๊จะมาถึงก่อนแล้วพี่แจ๋นจะตามมาทีหลัง จึงไม่น่าแปลกใจ ถ้าหากพี่โอ๊ดเกิดอยากสงสัยขึ้นมาจริง ๆ
“พี่แจ๋นยังไม่เลิกงานเลยพี่”
ปากของไอ๊ตอบพี่โอ๊ด มือยังกำไม้เท้าขาว เฝ้าสำรวจทางข้างหน้าว่ามีสิ่งกีดขวางหรือไม่ สองเท้าก้าวไปข้างหน้าด้วยความมั่นใจ
“ก้าวมาเลย ไม่มีอะไรกีดขวาง”
พี่โอ๊ดที่ยืนรออยู่ตรงโซฟาบอกให้ไอ๊ลองก้าวเข้ามาในร้านด้วยตัวเอง
“นั่งแหละ ดีมาก อ้า...ถึงแล้ว”
ไอ๊มีเสียงพี่โอ๊ดคอยกำกับอยู่ตลอด จึงเดินได้อย่างมั่นใจ ส่วนพี่เอ้คงนั่งยิ้มให้กำลังใจอยู่เงียบ ๆ

ถ้าหากพี่เอ้พูดออกมาเมื่อไหร่ มันจะเท่ากับว่า ไม่ใครก็ใครจะต้องถูกแกล้ง
แล้วก็เป็นอย่างนั้นจริง ๆ เมื่อเวลาต่อมา อยู่ ๆ พี่เอ้ก็บอกกับไอ๊ว่า...
“เอ๊ะ!!! พี่แจ๋นไม่ได้บอกไอ๊หรอ วันนี้ร้านปิดตอนห้าโมงครึ่ง”
ไอ๊แสร้งตกใจ บ่น ๆ ออกไปว่า
“ตายจริงพี่ วันนี้ไอ๊ไม่ได้เปิดอินเตอร์เน็ตเสียด้วย สงสัยพี่แจ๋นคงบอกแล้วล่ะ ไอ๊จะทำยังไงดีล่ะ”
ไอ๊เอามือทาบอก หน้าซีด นัยน์ตาฉายแววกังวล
“แต่ไม่เป็นไรนะไอ๊ เดี๋ยวพี่จะทิ้งกุญแจเอาไว้ให้เรามาเล่นเปียโน อย่าลืมล็อกร้านด้วยนะ”
พี่โอ๊ดที่เห็นโอเวอร์แอ๊คติ้งของไอ๊และความเพ้อเจ้อของพี่เอ้ คงทนไม่ไหว ลุกขึ้นเดินหนีไปที่เปียโนหลังหนึ่ง กด ๆ จิ้ม ๆ สักพัก ก็เป็นเพลง
“มาร้องเพลงกับพี่แน่ะ”
พี่โอ๊ดเอ่ยชวนไอ๊ เพียงขึ้นโน้ตและคอร์ดในส่วนของอินโทร ไอ๊ก็จำได้ว่านี่คือเพลงอะไร

“เวลามอง ขึ้นไปบนฟ้า
ฉันเห็นแต่ภาพเธอ อยู่ไกลจนสุดสายตา
รอคอยวัน เธอจะกลับมาหา
ถึงแม้มันจะแสนนาน แสนนานแค่ไหน...”
...บางส่วนของเนื้อเพลง ห่างไกลเหลือเกิน...

“อยากจา...”
ไอ๊ร้องได้แค่นั้น แล้วก็ทำได้เพียงฮึมฮำขยับปาก
ใช่ว่าไอ๊ร้องเพลงนี้ไม่ได้
ใช่ว่าไอ๊ลืมเนื้อเพลงกลางอากาศ (ซึ่งเป็นอยู่ประจำ)
ทว่า สิ่งที่เกิดมีขึ้นกับไอ๊ก็คือ...
“พี่โอ๊ด...ไอ๊งงกับจังหวะอ๊ะ”
ไอ๊อุทธรณ์ต่อนักเปียโนอย่างที่ไม่เคยทำกับใครมาก่อน
ปกติแล้ว นักดนตรีเล่นอะไรมา ไอ๊ก็สามารถร้องไปตามดนตรีได้เสมอ
ไม่เค้ย...ไม่เคย...ไอ๊ไม่เคยที่จะโวยวายต่อนักดนตรีที่ไหนเลย
“งั้นเอาใหม่นะ...”
พี่โอ๊ดเองก็ใจเย็นพอจะไม่หงุดหงิดกับอาการงอแงของไอ๊
เขาเริ่มต้นใหม่ ไอ๊เองก็ฟังจังหวะที่พี่แกบรรเลงมา
(แต่ไอ๊ก็ยังเกิดมีอาการงงเต้กอยู่ดี)
ที่สุดแล้ว ไอ๊ก็ปล่อยให้พี่โอ๊ดนำ โดยมีไอ๊ร้องอย่างกระท่อนกระแท่น...จนจบเพลง

“NOTHING’S GONNA CHANGE MY LOVE FOR YOU
YOU OUGHTA KNOW BY NOW HOW MUCH I LOVE YOU
ONE THING YOU CAN BE SURE OFF
I NEVER ASK FOR MORE THAN YOUR LOVE...”
...บางส่วนของเนื้อเพลง NOTHING’S GONNA CHANGE MY LOVE FOR YOU...

คราวนี้ไอ๊ร้องออกไปด้วยความมั่นใจ ไม่เคอะเขิน
จังหวะที่พี่โอ๊ดเล่นสม่ำเสมอ ทั้งคนเล่นคนร้องช่วยประคองความหมายแสนซาบซึ้งจนจบเพลง

แล้วพี่แจ๋นก็มา...
มาช่วยกู้หน้าตาของไอ๊ ที่พี่โอ๊ดยังสงสัยไม่คลายว่าทำไมไอ๊ถึงร้องเพลงห่างไกลเหลือเกินซึ่งพี่โอ๊ดเล่นเปียโนให้ไม่ได้

“อยากจะขอแค่ได้พบ แค่เพียงขอให้ได้พบ อยากจะรู้ว่าเธอเองเป็นเช่นไร
เธอจะคิดถึงหรือเปล่า เธอจะเหงาบ้างหรือเปล่า เธอรู้สึกแตกต่างกับฉันบ้างไหม
เพราะว่าเราห่างไกลกันเหลือเกิน
คิดถึงแต่เธอนั้น
เฝ้าแต่นับให้ถึงวันที่เรานั้นได้พบกัน
เราช่างห่างไกลกันเหลือเกิน
ฉันเองก็ไม่รู้ เมื่อไหร่จะได้พบเธอ...”

และแล้ว ท่อนที่ยากที่สุด พี่แจ๋นก็เข้ามาขจัดปัดเป่าให้ไอ๊ไม่ลืมเพลงนี้จนวันตายว่า ไอ๊เคยทำเพลงล่มกลางอากาศก็เพราะเพลง “ห่างไกลเหลือเกิน”

Create Date : 31 มกราคม 2560

Last Update : 31 มกราคม 2560 1:32:48 น.

0 comments

Counter : 168 Pageviews.

อาณาจักรแห่งเรา

Location :
กรุงเทพฯ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์

Smember

ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [?]

เราเป็นนักแสวงหา...
เรายังคงค้นหาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

เมื่อหามาแล้ว...
เราจะนำมาเล่า

New Comments

[Add อาณาจักรแห่งเรา's blog to your web]

Bloggang.com