|
เมื่อวานนี้ mama มีงานเร่งด่วนๆ ต้องไปทำธุระที่ บริษัท ท่าอากาศยาน จำกัด (มหาชน) ออกจากออฟฟิศบ่ายสองโมง.. รู้สึกผิดปกติที่ถนนเส้นวิภาวดีมีรถหนาแน่น แต่ก็ไม่ถึงกับติดแหงกๆ โฟรไปได้เรื่อยๆ ก่อนเข้าไปทำธุระ ก็ได้แวะข้างทางหาร้านเย็บเล่มรายงาน ตอนแวะเข้าไปในร้าน ต๊กกะใจนิดหน่อย เพราะในร้านมีทีวีหญ่ายยยย มั่กๆ ไม่ใช่ 40 นิ้วน๊า... 100 นิ้วได้...โห.. เปิด ASTV ฟังพันธมิตรกำลังปราศรัยอยู่เชียว
mama รู้ได้โดยจิตสำนึกทันทีว่า ควรปฏิบัติตนเช่นไร... เจ้าของร้านทำหน้าที่เย็บเล่มเอกสารให้ mama และป้าเจี๊ยบ มือก็ทำงาน ปากก็พูดไป ว่าเนี่ยรู้ไม๊ ว่าซอยวิภาวดี 3 มีการปิดกั้นเส้นทางจราจร โดยใช้ยางรถยนต์ปิดถนนจนเหลือเลนเดียว เพื่อตรวจสอบว่า มีใครใส่เสื้อเหลืองผ่านมาบ้าง... ถ้ามีก็จะมีการทุบทำร้าย และราดน้ำมันเข้าไปในรถ พร้อมไม้ขีดจุดไฟ แม่เจ้า!!!!!!!!!!!!!!! พูดถึงเรื่องการดูหมิ่นและยุทธการล้มล้าง.......... และก็ว่า ตอนนี้ มันไม่ใช่เรื่องการเมือง แต่มันได้กลายเป็นเรื่อง..... ฝั่งไหนจะเลือก..... หรือไม่เลือก............ แล้วตบท้าย ให้ mama และป้าเจี๊ยบไปฟังสถานีวิทยุ 92.5 หรือไรเนี่ย... ให้ไปฟังว่ามันมีการจาบจ้วงต่อ...........ของคนไทยเรา... !!!!!!!!
mama กะป้าเจี๊ยบก็ฟังๆ กันไป ยอมรับอย่างนึงว่า มีหลายๆ อย่างที่ mama เองฟังแล้วก็นึกไม่ถึง.. รู้สึกประหลาดใจอย่างมากกกก ฉงนใจว่าสิ่งที่ได้ยินเข้า 2 รูหูนั่น มันเรื่องจริงเหรอ??? แล้วถ้ามันเป็นเรื่องจริง.... คำถามที่หลุดจากปาก mama ณ ขณะเวลาเก็บข้อมูลอยู่นั้น คือ.... "คนทำใช่คนไทย เหรอคะพี่??"
หลังจากนั้น ก็ยังมีภาพความขัดแย้งต่างๆ ผ่านตามาให้เห็นตลอดเวลา เพราะในระหว่างที่ปฏิบัติหน้าที่การงาน ทุกคนต่างก็กำลังเฝ้าดูข่าว และเหตุการณ์ต่างๆ ผ่านทางทีวี ในใจก็พลางนึก "นี่มัน เมืองไทยของเราจริงๆ หรือนี่!!!" มะก่อน มีแต่ดูข่าวต่างประเทศ ตอนเด็กๆ จำได้ว่า ภาพสงครามกลางเมือง หรือการประท้วง ค่อนข้างเป็นสิ่งที่ห่างจากความคิด mama มาก มีแต่เห็นประเทศอื่นๆ เค้าเป็นกัน เช่น อิรัก อิหร่าน เป็นต้น แต่วันนี้ เมืองไทยเป็นอะไรไปแล้วนี่....
mama บอกตรงๆ ว่ารู้สึกเครียดดด อย่างบอกไม่ถูก... มองไม่เห็นทางออกของปัญหานี้เลย... ภาพการดักทำร้ายกัน ระหว่างกลุ่มบุคคล 2 กลุ่ม ต่างกรูเข้าทำร้ายกัน เหมือนโกรธแค้นกันมานานแสนนาน... ทั้งทุบตี ใช้มีดฟัน ใช้ปืนยิงต่อสู้กัน หรือแม้แต่ปาระเบิดเข้าใส่กัน.... ที่สำคัญ เขาทั้งหลายต่างเป็นคนไทยด้วยกันทั้งสิ้น... เพียงแต่เป็นคนไทยที่มีความคิดเห็นที่แตกต่างกัน...
แต่ก่อนแต่ไร คนไทยเป็นคนสุภาพ อ่อนน้อม... เราเคยได้ฉายา "ยิ้มแห่งสยาม" "สยามเมืองยิ้ม" วันที่เราเคย ถ้อยทีถ้อยอาศัย ถึงแม้อะไรๆ จะเปลี่ยนไปตามยุคสมัยยังไงก็ตาม.... อย่างน้อยที่สุด เราก็ไม่เคยที่จะทำร้ายกันเองได้ขนาดนี้...
ปกติแล้ว mama จะไม่ชอบดูหนัง Drama เท่าไหร่นัก... หากเจอหนังเรื่องไหน ที่โอ๊ย... น้ำตาท่วมเจอ หนังสงคราม จะ base on true story หรือไรนี่... mama ทนไม่ได้เลยจริงๆ เพราะในใจคิดอยู่เสมอว่า.. ชีวิตของคนเราทุกวันนี้ ยังเศร้าไม่พออีกรึ?!?! ถึงต้องมาทำให้ตัวเองเศร้าหดหู่กันสิ่งที่ดูเข้าไปอีก ดังนั้น mama ก็จะเลือกเปลี่ยนช่องหนีไปซะ หรือถ้า papa กำลังดูอยู่ mama ก็จะเดินหนี ออกไปหาอะไรทำจนกว่าหนังจะจบ...
แต่นี่ มันเป็นชีวิตจริงหน่ะ เราแทบจะได้เห็น ได้ยิน ได้ฟังอยู่ตลอดเวลา หนีไปไหนไม่ได้ ก่อให้เกิดความเครียดเข้ามาปกคลุมโดยไม่รู้ตัว... บางที อดคิดไปไม่ได้ว่า... ตอนนั้น ที่ papa เคยสมัครไปเป็นคนแคนาดา และเรื่องก็ผ่านแล้วด้วย แต่ papa ต้องมาอยู่เมืองไทยทุกวันนี้ ก็เพราะ mama ไม่ยอมที่จะจากบ้านเมืองไปไหน เพราะไม่มีที่ไหนเหมือนบ้านเรา.....
หรือมันจะเป็นการตัดสินใจที่ผิดมหันต์!!! mama ห่วงอนาคตประเทศไทย อนาคตของลูก... ถ้าประเทศไทย ยังเป็นแบบนี้ ยืดเยื้อไปแบบนี้ ไม่มีใครยอมใครแบบนี้.... บ้านเมืองนี้... จะยังน่าอยู่ต่อไปอีกหรือ???
Aubrey - Bread
Free TextEditor
| Create Date : 29 พฤศจิกายน 2551 |
| Last Update : 29 พฤศจิกายน 2551 10:43:16 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 2026 Pageviews. |
 |
|
